ยิ่งฟัง..ก็ยิ่งรัก ..#KINGRAMA9 ชอบ

ยิ่งฟัง..ก็ยิ่งรัก ..#KINGRAMA9 ชอบท่านทูต สแมนต้า กล่าวถึงพระองค์
Remarks at a UN General Assembly Tribute to the Memory of His Majesty King Bhumibol Adulyadej
Share
Ambassador Samantha Power
U.S. Permanent Representative to the United Nations
U.S. Mission to the United Nations
New York City
October 28, 2016
AS DELIVERED
Good morning, everybody. This is one of the many days that I feel very privileged to represent the host country of the United Nations so as to have the chance to address you on such an important occasion.
On behalf of the United States, I wish to convey our deepest condolences and most heartfelt condolences to Her Majesty Queen Sirikit, her children and grandchildren, and to the people of Thailand on the passing of His Majesty King Bhumibol Adulyadej. His Majesty was not only a lifelong friend and partner to the United States, but he also had deep personal ties to our nation.
The King’s parents met in Cambridge, Massachusetts, where both were studying medicine – his father at Harvard, and his mother at Simmons College. His Majesty only lived there as an infant, but his presence is still very much felt in Cambridge.
I can speak with a bit of authority on this subject because, before I had the privilege of serving in the Obama Administration, I was a professor in Cambridge at Harvard’s Kennedy School of Government. And my walk to and from campus often took me through King Bhumibol Square, which sits adjacent to the Kennedy School, and was named in honor of his birth.
Walking through King Bhumibol Square, it is not uncommon to see Thai people who had come to pay homage to His Majesty, taking photographs next to the plaque bearing his name in the square. There are several places like that in Cambridge. In the nearby Brigham and Women’s Hospital, where His Majesty’s mother once worked, hardly a day goes by when Thai visitors do not come by bearing gifts, flowers, or small, handwritten notes. That is the kind of devotion His Majesty inspired in the Thai people.
Nearly two decades ago, a journalist asked the King how he wanted to be remembered. He replied that he cared very little about how history remembered him. He said, “If they want to write about me in a good way, they should write how I do things that are useful.”
In the eyes of His Majesty, doing things that were useful meant finding a way to solve the problems that affected real people – most importantly, the vulnerable and marginalized people. And, as the King saw it, the only way to know what was useful – and to understand the problems people were facing – was to get out into the field, into the places where people lived. So the King traveled constantly within his country, in particular to the poor and rural parts, where – over the course of his tenure – he would develop thousands of development projects.
But it wasn’t just that His Majesty went to these places – we see leaders do that a fair amount – it was also how he went. He made a point of meeting directly with locals – be they fishermen, rubber or rice farmers, or primary school students. When he met with officials, he would choose those working at the very grassroots – agronomists, schoolteachers, policemen.
And His Majesty was more than just a keen observer. Being useful meant helping fix the problems that he encountered, and empowering the Thai people to do the same. He had a mind that was at once kinetic and deliberate, creative – as we have heard – and scientific. Over the course of his life, he registered nearly 40 patents and trademarks – often for inventions that he built, tested, and modified himself – and most of which aimed at tackling everyday problems faced by the poor. This is completely extraordinary.
Take the invention nicknamed the “monkey’s cheeks,” which he designed to address the perennial floods that Thailand experiences. His Majesty remembered seeing as a child the way that monkeys would store chewed bananas in their cheeks so that they could eat them late, and built a system of small reservoirs that worked using a similar principle – storing excess water during heavy rains that could be used later for irrigation. The system of the “monkey’s cheeks” is still being used across Thailand today. Many of the King’s inventions fit this pattern – merging conservation with human development. He was decades ahead of the curve in recognizing that what was environmentally sustainable was crucial to the long term health of communities.
Let me conclude. In June 1960, His Majesty returned to the United States at the invitation of then-President Dwight Eisenhower. He was asked to address a joint session of the U.S. Congress. He was just 32 years old.
Speaking to Congress, His Majesty said that he had accepted the invitation in part because of what he called “the natural human desire to see my birthplace” – Cambridge – which he returned to on that trip. But he also came, he said, to affirm our two nations’ unique friendship and shared values. As he put it, “Friendship of one government

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ยิ่งฟัง... ก็ยิ่งรัก... #KINGRAMA9 ชอบท่านทูตสแมนต้ากล่าวถึงพระองค์เหตุที่บรรณาการประกอบทั่วไปของสหประชาชาติหน่วยความจำของเขาสมเด็จใช้ร่วมกันแอมบาสเดอร์ซาแมนธาพลังงานผู้แทนถาวรของสหรัฐอเมริกาสหประชาชาติสหรัฐอเมริกาประจำสหประชาชาตินิวยอร์กซิตี้28 ตุลาคม 2016เป็นการจัดส่งสวัสดีตอนเช้า ทุกคน นี้เป็นหนึ่งในหลายวันที่ดิฉันมีสิทธิ์มากถึงประเทศเจ้าภาพของสหประชาชาติเพื่อให้มีโอกาสที่จะอยู่กับคุณในโอกาสสำคัญดังกล่าวในนามของสหรัฐอเมริกา ฉันต้องการถ่ายทอดความเสียใจที่ลึกที่สุดของเราและความเสียใจจากใจสุดนางเจ้าฯ พระบรมราชินีนาถ เด็ก และลูกหลานของเธอ และชาวไทยที่ผ่านมาของพระองค์สมเด็จ พระไม่มีเพื่อนและพันธมิตรสหรัฐอเมริกา แต่เขายังมีความสัมพันธ์ส่วนตัวลึกชาติผู้ปกครองของกษัตริย์พบในเคมบริดจ์ แมซซาซูเสท์ ซึ่งทั้งสองเข้าเรียนแพทย์ – ของเขาที่ Harvard แม่และพ่อของเขาที่วิทยาลัย Simmons สมเด็จเท่านั้นอาศัยอยู่ที่นั่นเป็นเด็กทารก แต่เขา รู้สึกว่ายังคงมากในเคมบริดจ์I can speak with a bit of authority on this subject because, before I had the privilege of serving in the Obama Administration, I was a professor in Cambridge at Harvard’s Kennedy School of Government. And my walk to and from campus often took me through King Bhumibol Square, which sits adjacent to the Kennedy School, and was named in honor of his birth.Walking through King Bhumibol Square, it is not uncommon to see Thai people who had come to pay homage to His Majesty, taking photographs next to the plaque bearing his name in the square. There are several places like that in Cambridge. In the nearby Brigham and Women’s Hospital, where His Majesty’s mother once worked, hardly a day goes by when Thai visitors do not come by bearing gifts, flowers, or small, handwritten notes. That is the kind of devotion His Majesty inspired in the Thai people.Nearly two decades ago, a journalist asked the King how he wanted to be remembered. He replied that he cared very little about how history remembered him. He said, “If they want to write about me in a good way, they should write how I do things that are useful.”In the eyes of His Majesty, doing things that were useful meant finding a way to solve the problems that affected real people – most importantly, the vulnerable and marginalized people. And, as the King saw it, the only way to know what was useful – and to understand the problems people were facing – was to get out into the field, into the places where people lived. So the King traveled constantly within his country, in particular to the poor and rural parts, where – over the course of his tenure – he would develop thousands of development projects.But it wasn’t just that His Majesty went to these places – we see leaders do that a fair amount – it was also how he went. He made a point of meeting directly with locals – be they fishermen, rubber or rice farmers, or primary school students. When he met with officials, he would choose those working at the very grassroots – agronomists, schoolteachers, policemen.And His Majesty was more than just a keen observer. Being useful meant helping fix the problems that he encountered, and empowering the Thai people to do the same. He had a mind that was at once kinetic and deliberate, creative – as we have heard – and scientific. Over the course of his life, he registered nearly 40 patents and trademarks – often for inventions that he built, tested, and modified himself – and most of which aimed at tackling everyday problems faced by the poor. This is completely extraordinary.Take the invention nicknamed the “monkey’s cheeks,” which he designed to address the perennial floods that Thailand experiences. His Majesty remembered seeing as a child the way that monkeys would store chewed bananas in their cheeks so that they could eat them late, and built a system of small reservoirs that worked using a similar principle – storing excess water during heavy rains that could be used later for irrigation. The system of the “monkey’s cheeks” is still being used across Thailand today. Many of the King’s inventions fit this pattern – merging conservation with human development. He was decades ahead of the curve in recognizing that what was environmentally sustainable was crucial to the long term health of communities.Let me conclude. In June 1960, His Majesty returned to the United States at the invitation of then-President Dwight Eisenhower. He was asked to address a joint session of the U.S. Congress. He was just 32 years old.Speaking to Congress, His Majesty said that he had accepted the invitation in part because of what he called “the natural human desire to see my birthplace” – Cambridge – which he returned to on that trip. But he also came, he said, to affirm our two nations’ unique friendship and shared values. As he put it, “Friendship of one government

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ยิ่งฟัง.. ก็ยิ่งรัก .. # KINGRAMA9 ชอบท่านทูตสแมนต้ากล่าวถึง พระองค์
ข้อสังเกตที่ประชุมสมัชชาสหประชาชาติบรรณาการให้ความทรงจำของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดช
แบ่งปัน
เอกอัครราชทูตซาแมนต้าพลังงาน
สหรัฐฯ ผู้แทนถาวรแห่งสหประชาชาติ
สหรัฐอเมริกา ภารกิจที่สหประชาชาติ
นครนิวยอร์ก
28 ตุลาคม 2016
ส่งเป็น
ตอนเช้าที่ดีทุกคน นี้เป็นหนึ่งในหลายวันที่ผมรู้สึกเป็นเกียรติมากที่จะเป็นตัวแทนของประเทศเจ้าภาพของสหประชาชาติเพื่อให้มีโอกาสที่จะอยู่ที่คุณดังกล่าวเป็นโอกาสที่สำคัญ.
ในนามของสหรัฐอเมริกาฉันต้องการที่จะถ่ายทอดความเสียใจอย่างสุดซึ้ง และแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้งมากที่สุดเพื่อให้สมเด็จพระราชินีสิริกิติ์ลูกและหลานของเธอและกับคนของประเทศไทยเมื่อวันที่ผ่านไปของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลอดุลยเดชฯ . พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวไม่เพียง แต่เป็นเพื่อนตลอดชีวิตและหุ้นส่วนไปยังประเทศสหรัฐอเมริกา แต่เขาก็ยังมีความสัมพันธ์ส่วนตัวลึกเพื่อประเทศชาติของเรา
พ่อแม่ผู้ปกครองของกษัตริย์พบในเคมบริดจ์, แมสซาชูเซตที่ทั้งสองกำลังเรียนแพทย์ - พ่อของเขาที่ Harvard และแม่ของเขาที่ ซิมมอนส์วิทยาลัย พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเพียงอาศัยอยู่ที่นั่นเป็นทารก แต่การปรากฏตัวของเขายังคงรู้สึกว่าในเคมบริดจ์มาก.
ฉันสามารถพูดคุยกับบิตของอำนาจในเรื่องนี้เพราะก่อนที่ผมจะมีสิทธิพิเศษในการให้บริการในการบริหารงานของโอบามาที่ฉันเป็นอาจารย์ใน เคมบริดจ์ที่โรงเรียนเคนเนดี้ฮาร์วาร์ของรัฐบาล และเดินของฉันไปและกลับจากมหาวิทยาลัยมักจะพาฉันผ่านพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลแควร์ซึ่งตั้งอยู่ติดกับโรงเรียนเคนเนดี้และได้ตั้งชื่อเพื่อเป็นเกียรติแก่เกิดของเขา.
เดินผ่านพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวภูมิพลแควร์มันก็ไม่แปลกที่จะเห็นคนไทยที่ได้มา สักการะพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว, การถ่ายภาพติดกับแผ่นที่มีชื่อของเขาในตาราง มีหลายสถานที่เช่นว่าในเคมบริดจ์เป็น ในบริเวณใกล้เคียงบริกแฮมและสตรีโรงพยาบาลที่แม่ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวเคยทำงานแทบจะไม่วันไปโดยเมื่อผู้เข้าชมไทยไม่ได้มาโดยแบกของขวัญ, ดอกไม้, หรือขนาดเล็กบันทึกด้วยลายมือ นั่นคือชนิดของความจงรักภักดีพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงเป็นแรงบันดาลใจในคนไทย.
เกือบสองทศวรรษที่ผ่านมานักข่าวถามกษัตริย์ว่าเขาต้องการที่จะได้รับการจดจำ เขาตอบว่าเขาได้รับการดูแลน้อยมากเกี่ยวกับวิธีการที่เขาจำประวัติศาสตร์ เขากล่าวว่า "ถ้าพวกเขาต้องการที่จะเขียนเกี่ยวกับฉันในทางที่ดีพวกเขาควรจะเขียนวิธีการที่ฉันทำในสิ่งที่มีประโยชน์."
ในสายตาของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวที่ทำสิ่งที่เป็นประโยชน์หมายถึงการหาวิธีการแก้ปัญหาที่ได้รับผลกระทบ คนจริง - ที่สำคัญที่สุดคือคนอ่อนแอและด้อย และเป็นพระมหากษัตริย์ทรงเห็นว่ามันเป็นวิธีเดียวที่จะรู้ว่าสิ่งที่เป็นประโยชน์ - และเข้าใจปัญหาของคนที่กำลังเผชิญ - คือการได้รับออกไปที่ทุ่งที่เป็นสถานที่ที่ผู้คนอาศัยอยู่ ดังนั้นกษัตริย์เดินทางอย่างต่อเนื่องภายในประเทศของเขาโดยเฉพาะอย่างยิ่งในส่วนที่ไม่ดีและชนบทที่ - ในช่วงที่เขาดำรงตำแหน่งผู้อื่น -. เขาจะพัฒนาหลายพันโครงการพัฒนา
แต่มันก็ไม่ได้เป็นเพียงที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวไปสถานที่เหล่านี้ - เรา ดูผู้นำทำที่จำนวนเงินที่ยุติธรรม - มันก็เป็นวิธีการที่เขาไป เขาทำจุดของการประชุมโดยตรงกับชาวบ้าน - ชาวประมงเป็นพวกยางหรือข้าวเกษตรกรหรือนักเรียนชั้นประถมศึกษา เมื่อเขาได้พบกับเจ้าหน้าที่เขาจะเลือกผู้ที่ทำงานในระดับรากหญ้ามาก - agronomists, ครู, ตำรวจ.
และพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงเป็นมากกว่าเพียงแค่ผู้สังเกตการณ์กระตือรือร้น เป็นประโยชน์หมายถึงการช่วยแก้ไขปัญหาที่เขาพบและเพิ่มขีดความสามารถของคนไทยจะทำเช่นเดียวกัน เขามีจิตใจที่อยู่ในการเคลื่อนไหวครั้งเดียวและเจตนาความคิดสร้างสรรค์ - ในขณะที่เราเคยได้ยิน - และวิทยาศาสตร์ ช่วงเวลาของชีวิตของเขาเขาจดทะเบียนเกือบ 40 สิทธิบัตรและเครื่องหมายการค้า - มักจะสำหรับการประดิษฐ์ที่เขาสร้างทดสอบและการแก้ไขตัวเอง - และส่วนใหญ่ที่มุ่งเป้าไปที่การแก้ปัญหาในชีวิตประจำวันที่ต้องเผชิญกับปัญหาที่เกิดขึ้นโดยที่ไม่ดี นี้เป็นพิเศษอย่างสมบูรณ์.
ใช้เวลาประดิษฐ์ชื่อเล่นที่ "แก้มลิง" ซึ่งเขาออกแบบมาเพื่อแก้ไขน้ำท่วมยืนต้นที่ประสบการณ์ของประเทศไทย พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงจำเห็นเป็นเด็กวิธีการที่ลิงจะเก็บเคี้ยวกล้วยในแก้มของพวกเขาเพื่อที่พวกเขาจะกินพวกเขาปลายและสร้างระบบการทำงานของอ่างเก็บน้ำขนาดเล็กที่ทำงานโดยใช้หลักการที่คล้ายกัน - การจัดเก็บน้ำส่วนเกินในช่วงฝนตกหนักที่อาจถูกนำมาใช้ ต่อมาเพื่อการชลประทาน ระบบการทำงานของ "แก้มลิง" ยังคงถูกนำมาใช้ในประเทศไทยในวันนี้ หลายสิ่งประดิษฐ์ของพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวให้พอดีกับรูปแบบนี้ - อนุรักษ์ควบรวมกับการพัฒนามนุษย์ เขาเป็นทศวรรษข้างหน้าของเส้นโค้งในการรับรู้ว่าสิ่งที่เป็นสิ่งแวดล้อมอย่างยั่งยืนมีความสำคัญต่อสุขภาพในระยะยาวของชุมชน.
ผมขอสรุป ในเดือนมิถุนายน 1960 พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวทรงกลับไปยังประเทศสหรัฐอเมริกาตามคำเชิญของนั้นประธานาธิบดีดไวต์ไอเซนฮาว เขาก็ถามว่าจะอยู่ที่เซสชั่นร่วมกันของสภาคองเกรสของสหรัฐฯ . เขาเป็นเพียง 32 ปี
พูดถึงสภาคองเกรสพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวบอกว่าเขาได้รับการยอมรับคำเชิญในส่วนที่เพราะสิ่งที่เขาเรียกว่า "ความปรารถนาของธรรมชาติของมนุษย์ที่จะเห็นบ้านเกิดของฉัน" - เคมบริดจ์ - ซึ่งเขาจะกลับไปในการเดินทางที่ แต่เขาก็ยังมาเขากล่าวว่าเพื่อยืนยันมิตรภาพที่ไม่ซ้ำกันทั้งสองประเทศ 'ของเราและค่านิยมร่วมกัน ในขณะที่เขาใส่มัน "เพื่อนคนหนึ่งของรัฐบาล