The communication style of Malaysia

The communication style of Malaysian people is influenced by the cultural value of saving face. For Malaysian people, face of a person is very important as losing face of another person in a conversation by embarrassing them is considered to be very impolite. Therefore, Malaysian people tend to speak in indirect and polite ways in order to prevent the losing face problem that could occur in the conversation. For that reason, we will hardly hear the word “No” from the Malaysian people as when they would like to express their disagreement, they prefer to say it in indirect ways through the positive group of words. For instance, the positive phrases of “I will try” and “I will see what I can do” can be heard in the conversation when communicating with Malaysian people (Malaysia, Conversation, n.d.). Malaysian people are concerned about people’s feelings as a result, they are not likely to oppose the ideas that they do not agree with. Consequently, it will help them to maintain the unity within a group (Lothar, 2007). When meeting for the first time, Malaysian people normally talk in general topics such as family, sports, and future plans. However, if the topics of the conversation have gone deeper into direct questions such as ethnics, religions, and politics, Malaysian people will considered it to be rude. When speaking, Malaysian people usually talk in soft tones with the long periods of pause, which might last up to ten seconds as Malaysian people value silence between the conversations because it is essential component of Malaysian communication style. On the contrary, they view people who speak with the loud noise as the one who has no self-disciplines (Malaysia, Doing Business in forum, n.d.).

Non-verbal communication styles in Malaysia are also very important, as they can be clues for people. In Malaysia, making physical contacts when meeting for the first time is considered to be impolite, except only handshakes. Handshakes in Malaysia are normally used for male and female. “Salam” is the traditional greeting for Malaysian people, which is slightly touch another person with both hands and bring the hands back to the chest and say the word “salam” which means “I greet you from my heart” (Malaysia’s Culture, n.d.). Moreover, a little bow, for Malaysian people, means “excuse me”, which is very polite action for people to do it when leaving a room, especially do it when meeting with the elder people (Ethics, Equity and Social Justice, n.d.). When communicating with Malaysian people for the first time, a direct eye contact is viewed as impolite. They generally do not make a frequent eye contact when communicating with the people they meet and it is commonly accepted to look down when they are communicating with adults. Furthermore, smiles in the conversation do not always show funniness and agreement. In fact, they are the elements that cover the feeling of shamefulness, humiliation, and disagreement (Lothar, 2007).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

รูปแบบการสื่อสารของชาวมาเลเซียได้รับอิทธิพลจากค่าทางวัฒนธรรมของการบันทึกใบหน้า สำหรับชาวมาเลเซีย ใบหน้าเป็นสิ่งสำคัญมากเป็น การสูญเสียของบุคคลอื่นในการสนทนา โดยอายพวกเขาถือว่าเป็นหลาย ดังนั้น ชาวมาเลเซียมักจะ พูดด้วยวิธีที่สุภาพ และทางอ้อมเพื่อป้องกันปัญหาใบหน้าสูญเสียที่อาจเกิดขึ้นในการสนทนา สำหรับเหตุผลที่ เราจะแทบไม่ได้ยินคำว่า "ไม่มี" ชาวมาเลเซียเป็นเมื่อต้องการแสดงความขัดแย้งของพวกเขา พวกเขาต้องการพูดด้วยวิธีการทางอ้อมผ่านการบวกกลุ่มคำ เช่น วลีในเชิงบวกของ "จะพยายาม" และ "ฉันจะดูว่าฉันสามารถทำอะไร" สามารถได้ยินในการสนทนาสื่อสารกับชาวมาเลเซีย (มาเลเซีย การสนทนา n.d.) ชาวมาเลเซียมีความกังวลเกี่ยวกับความรู้สึกของคนเป็นผล ไม่มีแนวโน้มที่จะต่อต้านความคิดที่พวกเขาไม่ยอมรับ ดังนั้น มันจะช่วยให้รักษาความสามัคคีภายในกลุ่ม (ของ Lothar, 2007) เมื่อการประชุมครั้งแรก มาเลเซียคนปกติพูดคุยทั่วไปหัวข้อต่าง ๆ เช่นครอบครัว กีฬา และแผนการในอนาคต อย่างไรก็ตาม ถ้าหัวข้อของการสนทนาได้ไปลึกเข้าไปในคำถามโดยตรงเช่นนั่น ศาสนา การ เมือง และชาวมาเลเซียจะ พิจารณามันจะหยาบ เมื่อพูด มาเลเซียคนมักจะพูดในโทนสีอ่อนพร้อมหยุดชั่วคราว ที่อาจเป็นชาวมาเลเซียถึงสิบวินาทีค่าความเงียบระหว่างการสนทนาได้เนื่องจากเป็นส่วนประกอบที่สำคัญของมาเลเซียการสื่อสารแบบ ระยะยาว กลับกัน พวกเขาดูคนที่พูด ด้วยเสียงดังเป็นผู้ที่มีไม่มี self-disciplines (มาเลเซีย ทำธุรกิจในฟอรั่ม n.d.) ลักษณะการสื่อสารเป็นคำพูดในมาเลเซียมีความสำคัญ เท่าที่จะเป็นประโยชน์สำหรับคน ในมาเลเซีย การติดต่อทางกายภาพเมื่อประชุมครั้งแรกจะถือเป็นถ้อย ยกเว้นเฉพาะคน ทักทายในมาเลเซียโดยปกติใช้สำหรับชายและหญิง "Salam" เป็นคำทักทายแบบดั้งเดิมสำหรับคนมาเลเซีย ซึ่งเป็นสัมผัสผู้อื่น ด้วยมือทั้งสอง และนำมือกลับไปที่หน้าอกเล็กน้อย และพูดคำว่า "ซะลาม" ซึ่งหมายความว่า "ผมทักทายคุณจากหัวใจของฉัน" (วัฒนธรรมของมาเลเซีย n.d.) นอกจากนี้ โบว์เล็ก ชาวมาเลเซีย หมายถึง "ขอโทษ" ซึ่งเป็นการกระทำที่มากสำหรับคนที่จะทำได้เมื่อออกจากห้อง โดยเฉพาะอย่างยิ่งทำเมื่อประชุมกับคนที่พี่ (จริยธรรม หุ้น และความ ยุติธรรมทางสังคม n.d.) เมื่อสื่อสารกับชาวมาเลเซียเป็นครั้งแรก โดนตาจะดูเป็นเรื่อง พวกเขามักทำเป็นตาบ่อยเมื่อสื่อสารกับคนที่พวกเขาพบ และเป็นที่ยอมรับโดยทั่วไปจะมองลงเมื่อพวกเขากำลังสื่อสารกับผู้ใหญ่ นอกจากนี้ รอยยิ้มในการสนทนาเสมอแสดง funniness และข้อตกลง ในความเป็นจริง พวกเขามีองค์ประกอบที่ครอบคลุมความรู้สึกของ shamefulness ความอัปยศอดสู และถือเอา (ของ Lothar, 2007)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

รูปแบบการสื่อสารของผู้คนในประเทศมาเลเซียได้รับอิทธิพลจากคุณค่าทางวัฒนธรรมของใบหน้าประหยัด สำหรับคนมาเลเซียใบหน้าของบุคคลเป็นสิ่งสำคัญมากที่จะสูญเสียใบหน้าของบุคคลอื่นในการสนทนาโดยอายพวกเขาจะถือเป็นสุภาพมาก ดังนั้นคนมาเลเซียมีแนวโน้มที่จะพูดในรูปแบบทางอ้อมและสุภาพในการสั่งซื้อเพื่อป้องกันไม่ให้ปัญหาใบหน้าสูญเสียที่อาจเกิดขึ้นในการสนทนา สำหรับเหตุผลที่เราแทบจะได้ยินคำว่า "ไม่" จากคนมาเลเซียเมื่อพวกเขาต้องการที่จะแสดงความไม่เห็นด้วยของพวกเขาพวกเขาชอบที่จะพูดในรูปแบบทางอ้อมผ่านกลุ่มในเชิงบวกของคำ ยกตัวอย่างเช่นวลีเชิงบวกของ "ผมจะพยายาม" และ "ฉันจะเห็นสิ่งที่ฉันจะทำ" จะสามารถได้ยินเสียงในการสนทนาเมื่อการติดต่อสื่อสารกับผู้คนในประเทศมาเลเซีย (มาเลเซีย, การสนทนา, ND) คนมาเลเซียมีความกังวลเกี่ยวกับความรู้สึกของคนเป็นผลให้พวกเขาไม่ได้มีแนวโน้มที่จะไม่เห็นด้วยกับความคิดที่ว่าพวกเขาไม่เห็นด้วยกับ ดังนั้นมันจะช่วยให้พวกเขาเพื่อรักษาความสามัคคีภายในกลุ่ม (โลธาร์, 2007) เมื่อการประชุมเป็นครั้งแรกที่คนมาเลเซียปกติพูดคุยในหัวข้อทั่วไปเช่นครอบครัว, กีฬา, และแผนการในอนาคต แต่ถ้าหัวข้อของการสนทนาได้ไปลึกเข้าไปในคำถามตรงเช่นชาติพันธุ์ศาสนาและการเมืองคนมาเลเซียจะคิดว่ามันจะหยาบคาย เมื่อพูดถึงคนมาเลเซียมักจะพูดคุยในโทนสีอ่อนที่มีระยะเวลานานของการหยุดซึ่งอาจนานถึงสิบวินาทีในขณะที่มาเลเซียเงียบคนค่าระหว่างการสนทนาเพราะมันเป็นองค์ประกอบที่สำคัญของรูปแบบการสื่อสารของมาเลเซีย ในทางตรงกันข้ามพวกเขาดูคนที่พูดด้วยเสียงดังเป็นคนที่ไม่มีวินัยของตนเอง (มาเลเซียทำธุรกิจในฟอรั่ม, ND).

รูปแบบการสื่อสารที่ไม่ใช่คำพูดในมาเลเซียยังมีความสำคัญมากในขณะที่พวกเขาสามารถเป็นเบาะแส สำหรับคนที่. ในประเทศมาเลเซียการติดต่อทางกายภาพเมื่อการประชุมเป็นครั้งแรกถือว่าเป็นสุภาพยกเว้นจับมือเท่านั้น หนัาในประเทศมาเลเซียโดยปกติจะใช้สำหรับชายและหญิง "ลัม" เป็นคำทักทายแบบดั้งเดิมสำหรับคนมาเลเซียซึ่งเป็นเล็กน้อยแตะบุคคลอื่นด้วยมือทั้งสองและนำมือกลับไปที่หน้าอกและพูดคำว่า "Salam" ซึ่งหมายความว่า "ผมทักทายคุณจากหัวใจของฉัน" (วัฒนธรรมของมาเลเซีย, ND ) นอกจากนี้โบว์เล็ก ๆ น้อย ๆ สำหรับคนมาเลเซียหมายความว่า "ขอโทษ" ซึ่งเป็นการกระทำที่สุภาพมากสำหรับคนที่จะทำมันได้เมื่อออกจากห้องโดยเฉพาะอย่างยิ่งทำมันเมื่อพบกับคนสูงอายุ (จริยธรรมทุนและความยุติธรรมทางสังคม, ND) . เมื่อการติดต่อสื่อสารกับผู้คนในประเทศมาเลเซียเป็นครั้งแรกที่เข้าตาโดยตรงถูกมองว่าไม่สุภาพ พวกเขามักจะไม่ทำให้เข้าตาบ่อย ๆ เมื่อการติดต่อสื่อสารกับคนที่พวกเขาได้พบและเป็นที่ยอมรับกันโดยทั่วไปจะมองลงเมื่อพวกเขามีการติดต่อสื่อสารกับผู้ใหญ่ นอกจากรอยยิ้มในการสนทนาไม่เคยแสดงความตลกขบขันและข้อตกลง ในความเป็นจริงพวกเขาเป็นองค์ประกอบที่ครอบคลุมความรู้สึกของความน่าละอายใจ, ความอัปยศอดสูและความขัดแย้ง (Lothar 2007) เดอะ