I believe there is a disconnect bet

I believe there is a disconnect between writing as it is taught in secondary education and what happens in the college composition classroom.
I know I am not the only instructor who believes that the early part of the semester (and beyond) involves a kind of “deprogramming” of some beliefs and habits that have been inculcated prior to students arriving in college.
As a rule (to which there are exceptions), many students come armed with a series of writing “rules” that are meant to be followed, or else. Essays are five paragraphs long, and should never contain “I,” “you,” or “we.” Some have been told that each paragraph should be limited to 5 (or 7 or 9) sentences, and that all concluding paragraphs start with “In conclusion.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมเชื่อว่า มีการเชื่อมต่อระหว่างเขียนสอนในมัธยมศึกษาและสิ่งที่เกิดขึ้นในชั้นเรียนวิทยาลัยองค์ประกอบฉันรู้ว่า ฉันไม่ได้เป็นผู้สอนเท่านั้นที่เชื่อว่า ตอนต้นเทอม (และนอก) เกี่ยวข้องกับชนิดของ "deprogramming" ของความเชื่อและพฤติกรรมที่มีการ inculcated ก่อนนักเรียนเดินทางมาวิทยาลัยเป็นกฎ (ซึ่งมีข้อยกเว้น), นักเรียนจำนวนมากมาติดอาวุธกับชุดของการเขียน "กฎ" ที่มีความหมายจะต้องปฏิบัติตาม หรืออื่น เรียงความมี 5 ย่อหน้ายาว และไม่ควรประกอบด้วย "ผม "ท่าน" หรือ"เรา" บางคนได้บอกว่า แต่ละย่อหน้าควรจะจำกัดเฉพาะประโยค 5 (หรือ 7 หรือ 9) และว่า ย่อหน้าสรุปทั้งหมดเริ่มต้น ด้วย "สรุป"

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมเชื่อว่ามีการตัดการเชื่อมต่อระหว่างการเขียนตามที่มีการเรียนการสอนในการศึกษาระดับมัธยมศึกษาและสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องเรียนองค์ประกอบวิทยาลัย.
ฉันรู้ว่าฉันไม่ได้สอนเพียงคนเดียวที่เชื่อว่าช่วงต้นของภาคการศึกษา (และเกิน) เกี่ยวข้องกับชนิดของ " deprogramming "ของความเชื่อและทัศนคติต่อการที่ได้รับการ inculcated ก่อนที่จะมีนักเรียนที่เดินทางมาถึงในวิทยาลัย.
ตามกฎ (ซึ่งมีข้อยกเว้น) นักเรียนหลายคนมาติดอาวุธกับชุดของการเขียน" กฎ "ที่มีความหมายที่จะปฏิบัติตามหรืออื่น ๆ . บทความห้าวรรคนานและไม่ควรมีคำว่า "ฉัน", "คุณ" หรือ "เรา." บางคนได้รับการบอกว่าแต่ละย่อหน้าควรจะ จำกัด ให้ 5 (หรือ 7 หรือ 9) ประโยคและทุกย่อหน้าสรุปเริ่มต้นด้วย "สรุปแล้ว."