สมัยสุโขทัยดนตรีไทย มีลักษณะเป็นการ

สมัยสุโขทัย
ดนตรีไทย มีลักษณะเป็นการขับลำนำ และร้องเล่นกันอย่างพื้นเมือง เกี่ยวกับ เครื่องดนตรีไทย ในสมัยนี้ ปรากฎหลักฐานกล่าวถึงไว้ในหนังสือ ไตรภูมิพระร่วง ซึ่งเป็นหนังสือวรรณคดี ที่แต่งในสมัยนี้ ได้แก่ แตร, สังข์, มโหระทึก, ฆ้อง, กลอง, ฉิ่ง, แฉ่ง (ฉาบ), บัณเฑาะว์ พิณ, ซอพุงตอ (สันนิษฐานว่าคือ ซอสามสาย) ปี่ไฉน, ระฆัง, และ กังสดาล เป็นต้น ลักษณะการผสม วงดนตรี ก็ปรากฎหลักฐานทั้งในศิลาจารึก และหนังสือไตรภูมิพระร่วง กล่าวถึง “เสียงพาทย์ เสียงพิณ” ซึ่งจากหลักฐานที่กล่าวนี้ สันนิษฐานว่า วงดนตรีไทย ในสมัยสุโขทัย มีดังนี้ คือ

1. วงบรรเลงพิณ มีผู้บรรเลง 1 คน ทำหน้าที่ดีดพิณและขับร้องไปด้วย เป็นลักษณะของการขับลำนำ
2. วงขับไม้ ประกอบด้วยผู้บรรเลง 3 คน คือ คนขับลำนำ 1 คน คนสี ซอสามสาย คลอเสียงร้อง 1 คน และ คนไกว บัณเฑาะว์ ให้จังหวะ 1 คน
3. วงปี่พาทย์ เป็นลักษณะของวงปี่พาทย์เครื่อง 5 มี 2 ชนิด คือ
วงปี่พาทย์เครื่องห้า อย่างเบา ประกอบด้วยเครื่องดนตรีชนิดเล็ก ๆ จำนวน 5 ชิ้น คือ 1. ปี่ 2. กลองชาตรี 3. ทับ (โทน) 4. ฆ้องคู่ และ 5. ฉิ่ง ใช้บรรเลงประกอบการแสดง ละครชาตรี (เป็นละครเก่าแก่ที่สุดของไทย)
วงปี่พาทย์เครื่องห้า อย่างหนัก ประกอบด้วย เครื่องดนตรีจำนวน 5 ชิ้น คือ 1. ปี่ใน 2. ฆ้องวง (ใหญ่) 3. ตะโพน 4. กลองทัด และ 5. ฉิ่ง ใช้บรรเลงประโคมในงานพิธีและบรรเลงประกอบ การแสดงมหรสพ ต่าง ๆ จะเห็นว่า วงปี่พาทย์เครื่องห้า ในสมัยนี้ยังไม่มีระนาดเอก
4. วงมโหรี เป็นลักษณะของวงดนตรีอีกแบบหนึ่ง ที่นำเอา วงบรรเลงพิณ กับ วงขับไม้ มาผสมกัน เป็นลักษณะของ วงมโหรีเครื่องสี่ เพราะประกอบด้วยผู้บรรเลง 4 คน คือ 1. คนขับลำนำและตี กรับพวง ให้จังหวะ 2. คนสี ซอสามสาย คลอเสียงร้อง 3. คนดีดพิณ และ 4. คนตีทับ (โทน) ควบคุมจังหวะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สมัยสุโขทัยดนตรีไทยมีลักษณะเป็นการขับลำนำและร้องเล่นกันอย่างพื้นเมืองเกี่ยวกับเครื่องดนตรีไทยในสมัยนี้ปรากฎหลักฐานกล่าวถึงไว้ในหนังสือไตรภูมิพระร่วงซึ่งเป็นหนังสือวรรณคดีที่แต่งในสมัยนี้ได้แก่แตร สังข์ มโหระทึก ฆ้อง กลอง ฉิ่ง แฉ่ง (ฉาบ), บัณเฑาะว์พิณ ปี่ไฉนซอพุงตอ (สันนิษฐานว่าคือซอสามสาย) ระฆัง และกังสดาลเป็นต้นลักษณะการผสมวงดนตรีก็ปรากฎหลักฐานทั้งในศิลาจารึกและหนังสือไตรภูมิพระร่วงกล่าวถึง "เสียงพาทย์เสียงพิณ" ซึ่งจากหลักฐานที่กล่าวนี้สันนิษฐานว่าวงดนตรีไทยในสมัยสุโขทัยมีดังนี้คือ1. วงบรรเลงพิณมีผู้บรรเลง 1 คนทำหน้าที่ดีดพิณและขับร้องไปด้วยเป็นลักษณะของการขับลำนำ2. วงขับไม้ประกอบด้วยผู้บรรเลง 3 คนคือคนขับลำนำ 1 คนคนสีซอสามสายคลอเสียงร้อง 1 คนและคนไกวบัณเฑาะว์ให้จังหวะ 1 คน3. วงปี่พาทย์เป็นลักษณะของวงปี่พาทย์เครื่อง 5 มี 2 สิ่งคือวงปี่พาทย์เครื่องห้าอย่างเบาประกอบด้วยเครื่องดนตรีชนิดเล็กๆ จำนวน 5 ชิ้นคือ 1 ปี่ที่ 2 กลองชาตรี 3 ทับ (โทน) 4 ฆ้องคู่และ 5 ฉิ่งใช้บรรเลงประกอบการแสดงละครชาตรี (เป็นละครเก่าแก่ที่สุดของไทย)วงปี่พาทย์เครื่องห้าอย่างหนักประกอบด้วยเครื่องดนตรีจำนวน 5 ชิ้นคือ 1 ปี่ใน 2 ฆ้องวง (ใหญ่) 3 ตะโพน 4 กลองทัดและ 5 ฉิ่งใช้บรรเลงประโคมในงานพิธีและบรรเลงประกอบการแสดงมหรสพต่างๆ จะเห็นว่าวงปี่พาทย์เครื่องห้าในสมัยนี้ยังไม่มีระนาดเอก4. วงมโหรีเป็นลักษณะของวงดนตรีอีกแบบหนึ่งที่นำเอาวงบรรเลงพิณดื่มด่ำวงขับไม้มาผสมกันเป็นลักษณะของวงมโหรีเครื่องสี่เพราะประกอบด้วยผู้บรรเลง 4 คนคือ 1 คนขับลำนำและตีกรับพวงให้จังหวะ 2 คนสีซอสามสายคลอเสียงร้อง 3 คนดีดพิณและ 4 ควบคุมจังหวะคนตีทับ (โทน)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สมัยสุโขทัยดนตรีไทยมีลักษณะเป็นการขับลำนำและร้องเล่นกันอย่างพื้นเมืองเกี่ยวกับเครื่องดนตรีไทยในสมัยนี้ปรากฎหลักฐานกล่าวถึงไว้ในหนังสือไตรภูมิพระร่วงซึ่งเป็นหนังสือวรรณคดีที่แต่งในสมัยนี้ ได้แก่ แตร, สังข์, มโหระทึก, ฆ้อง, กลอง, ฉิ่ง, แฉ่ง (ฉาบ), บัณเฑาะว์พิณ, ซอพุงตอ (สันนิษฐานว่าคือซอสามสาย) ปี่ไฉน, ระฆัง, และกังสดาลเป็นต้นลักษณะการผสมวงดนตรีก็ปรากฎหลักฐานทั้งในศิลาจารึกและหนังสือไตรภูมิพระร่วงกล่าวถึง "เสียงพาทย์เสียงพิณ" ซึ่งจากหลักฐานที่กล่าวนี้สันนิษฐานว่าวงดนตรีไทยในสมัยสุโขทัยมีดังนี้คือ 1 วงบรรเลงพิณมีผู้บรรเลง 1 คนทำหน้าที่ดีดพิณและขับร้องไปด้วยเป็นลักษณะของการขับลำนำ2 วงขับไม้ประกอบด้วยผู้บรรเลง 3 คนคือคนขับลำนำ 1 คนคนสีซอสามสายคลอเสียงร้อง 1 คนและคนไกวบัณเฑาะว์ให้จังหวะ 1 คนที่3 วงปี่พาทย์เป็นลักษณะของวงปี่พาทย์เครื่อง 5 มี 2 คือชนิดวงปี่พาทย์เครื่องห้าอย่างเบาประกอบด้วยเครื่องดนตรีชนิดเล็กๆ จำนวน 5 ชิ้นคือ 1. 2. ปี่กลองชาตรี 3. ทับ (โทน) 4. ฆ้องคู่และ 5. ฉิ่งใช้ บรรเลงประกอบการแสดงละครชาตรี อย่างหนักประกอบด้วยเครื่องดนตรีจำนวน 5 ชิ้นคือ 1. 2. ปี่ในฆ้องวง (ใหญ่) 3. 4. ตะโพนกลองทัดและฉิ่ง 5. การแสดงมหรสพต่าง ๆ จะเห็นว่าวงปี่พาทย์เครื่องห้าในสมัยนี้ยังไม่มีระนาดเอก4 วงมโหรีเป็นลักษณะของวงดนตรีอีกแบบหนึ่งที่นำเอาวงบรรเลงพิณกับวงขับไม้มาผสมกันเป็นลักษณะของวงมโหรีเครื่องสี่เพราะประกอบด้วยผู้บรรเลง 4 คนคือ 1. คนขับลำนำและตีกรับพวงให้จังหวะ 2 . คนสีซอสามสายคลอเสียงร้อง 3 คนดีดพิณและ 4. คนตีทับ (โทน) ควบคุมจังหวะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สมัยสุโขทัย
ดนตรีไทยมีลักษณะเป็นการขับลำนำและร้องเล่นกันอย่างพื้นเมืองเกี่ยวกับเครื่องดนตรีไทยในสมัยนี้ปรากฎหลักฐานกล่าวถึงไว้ในหนังสือไตรภูมิพระร่วงซึ่งเป็นหนังสือวรรณคดีที่แต่งในสมัยนี้ได้แก่แตรสังข์ , ,มโหระทึกฆ้องกลองฉิ่ง , , , , , แฉ่ง ( ฉาบ ) บัณเฑาะว์พิณซอพุงตอ ( สันนิษฐานว่าคือ , ซอสามสายปี่ไฉนระฆัง ) , ,และกังสดาลเป็นต้นลักษณะการผสมวงดนตรีก็ปรากฎหลักฐานทั้งในศิลาจารึกและหนังสือไตรภูมิพระร่วงกล่าวถึง " เสียงพาทย์เสียงพิณ " ซึ่งจากหลักฐานที่กล่าวนี้สันนิษฐานว่าวงดนตรีไทยในสมัยสุโขทัยมีดังนี้ความ

1วงบรรเลงพิณมีผู้บรรเลง 1 คนทำหน้าที่ดีดพิณและขับร้องไปด้วยเป็นลักษณะของการขับลำนำ
2 วงขับไม้ประกอบด้วยผู้บรรเลง 3 คนความคนขับลำนำ 1 คนคนสีซอสามสายคลอเสียงร้อง 1 คนและคนไกวบัณเฑาะว์ให้จังหวะ 1 คน
3วงปี่พาทย์เป็นลักษณะของวงปี่พาทย์เครื่อง 5 คอนโด 2 ชนิดความ
วงปี่พาทย์เครื่องห้าอย่างเบาประกอบด้วยเครื่องดนตรีชนิดเล็กจะจำนวน 5 ชิ้นความ 1 ปี่ 2 กลองชาตรี 3 ทับ ( โทน ) 4 . ฆ้องคู่และ 5ฉิ่งใช้บรรเลงประกอบการแสดงละครชาตรี ( เป็นละครเก่าแก่ที่สุดของไทย )
วงปี่พาทย์เครื่องห้าอย่างหนักประกอบด้วยเครื่องดนตรีจำนวน 5 ชิ้นความ 1 ปี่ใน 2 ฆ้องวง ( ใหญ่ ) 3 . ตะโพน 4 กลองทัดและ 5ฉิ่งใช้บรรเลงประโคมในงานพิธีและบรรเลงประกอบการแสดงมหรสพต่างจะจะเห็นว่าวงปี่พาทย์เครื่องห้าในสมัยนี้ยังไม่มีระนาดเอก
4วงมโหรีเป็นลักษณะของวงดนตรีอีกแบบหนึ่งที่นำเอาวงบรรเลงพิณกับวงขับไม้มาผสมกันเป็นลักษณะของวงมโหรีเครื่องสี่เพราะประกอบด้วยผู้บรรเลง 4 คนความ 1 คนขับลำนำและตีกรับพวงให้จังหวะ 2คนสีซอสามสายคลอเสียงร้อง 3 คนดีดพิณและ 4 คนตีทับ ( โทน ) ควบคุมจังหวะ