นานมาแล้วโลกเป็นเพียงวัตถุกลมเรียบๆเปล่าๆไม่มีอะไรอยู่เลยนอกจากน้ำแข็งก้อนใหญ่ๆกับนาฬิกาทรายเรือนยักษ์ที่มีปลายปิดสามารถปล่อยทรายออกได้อย่างเดียว น้ำแข็งกับนาฬิกาทรายเป็นเพื่อนเล่นกันตั้งแต่เด็ก...ร่วมทุกข์ร่วมสุข...จนทั้งคู่เติบใหญ่เข้าสู่วัยหนุ่มสาว ความงดงามของน้ำแข็ง ทำให้นาฬิกาทรายแอบชื่นชม หลงใหล แต่ทุกครั้งที่พยายามสนิทสนมใกล้ชิด ความเย็นชาจากน้ำแข็ง ทำให้นาฬิกาทรายต้องผิดหวังทุกทีไป วันหนึ่งนาฬิกาทรายทะเลาะกับน้ำแข็งอย่างรุนแรงถึงขั้นแตกหัก นาฬิกาทรายร้องไห้เสียใจหนีออกไปยู่อีกซีกโลกหนึ่ง เวลาผ่านไปปีแล้วปีเล่านาฬิกาทรายกับน้ำแข็งก็ยังไม่คืนดีกัน ต่างคนต่างอยู่คนละซีกโลก จนมาวันหนึ่งเกิดแผ่นดินไหวครั้งใหญ่ทำให้โลกต้องแยกออกเป็น 2 ส่วน น้ำแข็งรู้ัดีว่า ถ้าโลกแยกออกเป็น 2 ส่วนก็คงไม่ได้เจอกับนาฬิกาทรายตลอดกาลแต่ด้วยทิฐิที่มีอยู่...น้ำแข็งจึงเลือกที่จะอยู่นิ่งๆไม่ออกตามหานาฬิทราย ดวงจันทร์โคจรผ่านมาน้ำแข็งจึงถามว่า อีกซีกโลกหนึ่งเป็นอย่างไรบ้าง ดวงจันทร์บอกว่านาฬิกาทรายกลับมาไม่ทัน เพราะโลกกำลังแยก จึงปล่อยทรยออกมาปกคลุมรอยแยกของโลกเพื่อยึดไว้ไม่ให้แยกออกจากกัน โดยหวังว่า จะได้กลับมาพบน้ำแข็งอีก ทันทีที่รู้ น้ำแข็งก็รีบตามหานาฬิกาทราย สายเกินไป...ทรายกำลังจะหมดจากตัวนาฬิกาทรายแล้ว เมื่อน้ำแข็งมาถึง ก็ได้ยินคำพูดสุดท้าย จากปากของนาฬิกาทรายว่า"ฉันรักเธอ"ความเย็นชาในตัวน้ำแข็งก็หมดลงทันที น้ำแข็งก้อนสุดท้ายก็ร่วงลงดิน กลายเป็นน้ำทะเลที่อ่อนโยน โอบอุ้มพื้นทรายที่บริสุทธิ์อยู่คู่กับมาจนถึงทุกวันนี้....
ถ้าคุณรักใครมาก แต่ไม่บอกความในใจออกไป จะเสียใจตลอดกาล...