I remember the cold night you broug

I remember the cold night you brought in a pile of logs and a chipmunk jumped off as you lowered your arms. "What do you think you're doing in here?" you said, as it ran through the living room. It went through the library and stopped at the front door as though it had knew the house well. This would be difficult for anyone to believe, except perhaps as the subject of a poem. Our first week in the house was spent scraping, finding some of the house's secrets, like wallpaper under wallpaper. In the kitchen, a pattern of white-gold trellises supported purple grapes as big and round as ping-pong balls. When we painted the walls yellow, I thought of the bits of grape that remained underneath and imagined the vine popping though, the way some plants can tenaciously push though anything. The day of the big snow , when you had to shovel the walk and couldn't find your cap and asked me how to wind a towel so that it would stay on your head-you, in the white towel turban, like a crazy king of snow. People liked the idea of our being together, leaving the city for the country. So many people visited, and the fireplacemade all ofthem wabt to tell amazing stories; the child who happened to be standing on the right corner when the door of the ice cream truck came open and hundreds of popsicles crashed out; the man standing on the beach, sand sparkling in the sun, one bit glinting more than the rest, stooping to find a diamond ring. Did they talk about amazing things because they thought we'd turn into one of them? Now I think they probably guessed it wouldn't work. It was as hopeless as giving a child a matched cup and saucer. Remember the night out on the lawn, knee deep in snow, chins pointed at the sky as the wind whirled down all that whiteness? It seemed that the world had been turned upside down, and we were looking into an enormous feild of Queen Anne's lace. Later, headlights off, our car was the first to ride through the newly fallen snow. The world outside the car looked solarized.



You remember it differently. You remember that the cold settled in stages, that small curve of light was shaved from the moon night after night, until you were no longer surprised the sky was black, that the chipmunk ran to hide in the dark, not simply to a door that ledto its escape. Our visitors told the same stories people always tell. One night, giving me a lesson in story telling, you said, "Any life will seem dramatic if you omit mention of most of it."



This, then, for drama: I drove back to that house not long ago. It was April, and Allen had died. In spite of all the visitors, Allen, next door, had been the good friend in bad times. I sat with his wife in their living room, looking out the glass doors to the backyard, and there was Allen's pool, still covered with black plastic that had been stretched across it for winter. It had rained, and as the rain fell, the cover collected more and more water until it finally spilled onto the concrete. When I left that day, I drove past what had been our house. Three or four crocuses were blooming in the front - just a few dots of white, no field of snow. I felt embarassed for them. They couldn't compete.



This is a story, told the way you say stories should be told: Somebody grew up, fell in love, and spent a winter with her lover in the country. This, of course, is the barest outline, and futile to discuss. It's as pointless as throwing birdseed on the ground while snow still falls fast. Who expects small things to survive when even the largest get lost? People forget years and remember moments. Seconds and symbols are left to sum things up: the black shroud over the pool. Love, in its shortest form, becomes a word. What I remember about all that time is one winter. The snow. Even now, saying "snow," my lips move so that they kiss the air.



No mention has been made of the snowplow that seemed always to be there, scraping snow off our narrow road- an artery cleared, though neither of us could have said where the heart was.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมจำได้ว่า คืนหนาวที่คุณยกมาในกองของแฟ้มบันทึกและกระแตที่กระโดดออก ตามที่คุณลดแขน "คุณคิดอย่างไรที่คุณทำในที่นี่" คุณกล่าวว่า ในขณะที่มันวิ่งผ่านห้องนั่งเล่น มันไปผ่านไลบรารี และหยุดที่หน้าประตูว่ามีรู้บ้านดี นี้จะเป็นเรื่องยากสำหรับทุกคนจะเชื่อว่า ยกเว้นอาจจะเป็นเรื่องของบทกวี เราสัปดาห์แรกในบ้านใช้ขูด ค้นหาความลับของบ้าน เช่นวอลล์เปเปอร์วอลล์เปเปอร์ภายใต้อย่างใดอย่างหนึ่ง ในห้องครัว รูปแบบของทองคำขาวระแนงสนับสนุนองุ่นม่วงเป็นใหญ่ และกลมเป็นลูกปิงปอง เมื่อเราทาสีผนังสีเหลือง นึกถึงบิตขององุ่นที่ยังคงอยู่ภายใต้ และจินตนาการเถา popping แม้ วิธี พืชบางสามารถ tenaciously ดันว่าอะไร วันที่หิมะใหญ่ เมื่อคุณมีการขุดการเดิน และไม่สามารถหาหมวกของคุณ และถามฉันวิธีการลมผ้าขนหนูเพื่อที่มันจะอยู่บนหัวของคุณ-คุณ ในโพกผ้าขาวผ้าขนหนู เช่นกษัตริย์บ้าหิมะ คนชอบความคิดของเราเข้าด้วยกัน ออกจากเมืองสำหรับประเทศ คนเข้าชม และ fireplacemade การทั้งหมด ofthem wabt เพื่อบอกเล่าเรื่องราวน่าทึ่ง เด็กที่เกิดขึ้นสามารถจะยืนบนมุมขวาเมื่อเปิดประตูรถบรรทุกไอศครีมและร้อยมแท่ง นเดีย คนยืนอยู่บนชายหาด ทรายประกายแดด หนึ่งบิต glinting มากกว่าส่วนเหลือ stooping ค้นหาแหวนเพชร ไม่พูดถึงสิ่งที่น่าอัศจรรย์ เพราะพวกเขาคิดว่า เราจะกลายเป็นหนึ่งของพวกเขา ตอนนี้ผมคิดว่า คงเดามันจะไม่ทำงาน ก็หวังว่าเป็นการให้เด็กจับคู่ถ้วยและจานรอง จำยามบนสนามหญ้า เข่าลึกเข้าไปในหิมะ chins ชี้ท้องฟ้ากับลม whirled ลงขาวที่ เหมือนว่า โลกมีการคว่ำ และเรากำลังลงในฟิลด์มหาศาลของควีนแอนน์ของลูกไม้ ภายหลัง ไฟหน้าปิด รถของเราเป็นครั้งแรกที่ขี่ผ่านหิมะร่วงใหม่ โลกภายนอกรถดู solarized คุณจำได้แตกต่างกัน คุณจำไว้ว่า เย็นชำระในระยะ ว่า โค้งเล็กแสงถูกโกนดวงจันทร์คืน จนกว่าคุณเขาไม่ประหลาดใจ ท้องฟ้าเป็นสีดำ ว่า กระแตวิ่งไปซ่อนในมืด ไม่ใช่เพียงแค่ไปประตูที่สินค้าของหนี ผู้เข้าชมเล่าเรื่องคนเดียวมักจะบอก คืนหนึ่ง ให้ฉันเป็นบทเรียนในเรื่องราวบอก กล่าวว่า "ชีวิตจะดูเหมือนอย่างมากถ้าคุณไม่ใช้ส่วนใหญ่จะกล่าวถึง" นี้ แล้ว สำหรับละคร: ผมขับรถกลับไปบ้านไม่นานมานี้ มันเมษายน และอัลเลนเสียชีวิต ทั้ง ๆ ที่นักท่องเที่ยว อัลเลน ประตูถัดไป ได้เพื่อนที่ดีในช่วงเวลาที่เลวร้าย ฉันนั่งกับภรรยาของเขาในห้องนั่งเล่นของพวกเขา มองออกประตูไปหลังบ้าน แก้ว และมีสระว่ายน้ำของ Allen ยังคง ปกคลุม ด้วยพลาสติกสีดำที่มียืดข้ามฤดูหนาว มีฝนตกลง และขณะฝนตก ฝาครอบเก็บน้ำมาก ขึ้นจนมันหกลงในคอนกรีตในที่สุด เมื่อผมไปวันนั้น ผมขับรถผ่านบ้านเรารับ ดอกโครคัสสาม หรือสี่ก็บานในหน้า - เพียงไม่กี่จุดขาว ไม่มีลานหิมะ ผมรู้สึกอายอีกสำหรับพวกเขา พวกเขาไม่สามารถแข่งขัน นี้เป็นเรื่องราว บอกว่า ควรบอกวิธีคุณบอกเรื่องราว: คนเติบโตขึ้น รัก และใช้ในฤดูหนาวกับคนรักของเธอในประเทศ นี้ แน่นอน เป็นเค้าร่าง barest และลม ๆ แล้ง ๆ เพื่อหารือเกี่ยวกับการ มันเป็นเป็นอวกาศเป็นโยนนึงค่ะบนพื้นดินในขณะที่หิมะยังตกอย่างรวดเร็ว ที่คาดหวังเล็ก ๆ เพื่อความอยู่รอดเมื่อยิ่งใหญ่ที่สุดได้หายไป ท่านลืมปี และจดจำช่วงเวลา วินาทีและสัญลักษณ์ที่เหลือจะสิ่งผลรวมค่า: ผ้าห่อศพสีดำผ่านสระว่ายน้ำ รัก ในรูปแบบที่สั้นที่สุด กลายเป็น คำ ผมจำได้เกี่ยวกับทุกครั้งที่เป็นช่วงฤดูหนาวที่หนึ่ง หิมะ แม้ตอนนี้ บอกว่า "หิมะ" ฝีปากย้ายเพื่อให้พวกเขาจูบอากาศ พูดถึงแล้วของเดือยที่ดูเหมือนจะมี ขูดหิมะของเราแคบถนน-ล้างหลอดเลือดแดง แม้ว่าไม่มีใครสามารถได้กล่าวว่า หัวใจอยู่ที่ไหน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมจำได้ว่าคืนหนาวที่คุณนำมาในกองของบันทึกและกระรอกกระโดดลงมาในขณะที่คุณลดลงแขนของคุณ "สิ่งที่คุณคิดว่าคุณกำลังทำอะไรที่นี่?" คุณกล่าวว่าในขณะที่มันวิ่งผ่านห้องนั่งเล่น มันผ่านไปที่ห้องสมุดและหยุดอยู่ที่ประตูหน้าราวกับว่ามันได้รู้ว่าบ้านได้เป็นอย่างดี นี้จะเป็นเรื่องยากสำหรับทุกคนที่จะเชื่อยกเว้นบางทีอาจจะเป็นเรื่องของบทกวี สัปดาห์แรกของเราในบ้านได้ใช้เวลาขูดหาบางส่วนของความลับของบ้านเช่นวอลล์เปเปอร์วอลล์เปเปอร์อยู่ภายใต้ ในห้องครัวที่เป็นรูปแบบของไม้ระแนงสีขาวทองได้รับการสนับสนุนองุ่นสีม่วงเป็นใหญ่และกลมเป็นลูกปิงปอง เมื่อเราทาสีผนังสีเหลืองผมคิดว่าของบิตขององุ่นที่ยังคงอยู่ภายใต้จินตนาการและเถา popping แม้ว่าวิธีการที่พืชบางชนิดสามารถผลักดันหวงแหนแม้ว่าอะไร วันที่หิมะขนาดใหญ่เมื่อคุณต้องเดินพลั่วและไม่สามารถหาหมวกของคุณและถามผมว่าจะลมผ้าขนหนูเพื่อที่มันจะอยู่ในหัวคุณของคุณในผ้าโพกหัวผ้าขนหนูสีขาวเหมือนกษัตริย์บ้า ของหิมะ คนชอบความคิดของการอยู่ด้วยกันของเราออกจากเมืองของประเทศ ดังนั้นคนจำนวนมากที่เข้าเยี่ยมชมและ fireplacemade ทั้งหมด ofthem wabt เพื่อบอกเล่าเรื่องราวที่น่าตื่นตาตื่นใจ; เด็กที่เกิดขึ้นจะยืนอยู่บนมุมขวาเมื่อประตูของรถบรรทุกไอศครีมมาเปิดและร้อย popsicles ชนออก; คนที่ยืนอยู่บนชายหาดทรายประกายในดวงอาทิตย์หนึ่งบิตแววมากกว่าส่วนที่เหลือก้มเพื่อหาแหวนเพชร พวกเขาพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่น่าอัศจรรย์เพราะพวกเขาคิดว่าเราจะกลายเป็นหนึ่งของพวกเขา? ตอนนี้ผมคิดว่าพวกเขาอาจจะเดาได้ว่ามันจะไม่ทำงาน มันเป็นความหวังกับการให้เด็กจับคู่ถ้วยและจานรอง จำคืนออกมาบนสนามหญ้าเข่าลึกลงไปในหิมะคางชี้ไปที่ท้องฟ้าเป็นลมหมุนตัวลงทุกที่ขาว? มันดูเหมือนว่าโลกที่ได้รับการเปิดคว่ำและเรากำลังมองเข้าไปใน feild มหาศาลของลูกไม้ควีนแอนน์ ต่อมาไฟออกรถของเราเป็นครั้งแรกที่จะขี่ผ่านหิมะลดลงใหม่ โลกภายนอกรถมอง solarized. คุณจำได้ว่ามันแตกต่างกัน คุณจำไว้ว่าเย็นตั้งรกรากอยู่ในขั้นตอนที่โค้งเล็ก ๆ ของแสงถูกโกนออกจากคืนดวงจันทร์หลังจากที่คืนจนกว่าคุณจะได้ไม่แปลกใจท้องฟ้าเป็นสีดำที่กระแตนั้นก็วิ่งไปซ่อนตัวอยู่ในที่มืดไม่เพียงไปที่ประตูที่ LEDTO การหลบหนีของมัน ผู้เข้าชมของเราบอกว่าคนเรื่องราวเดียวกันมักจะบอก คืนหนึ่งให้ฉันบทเรียนในการเล่าเรื่องที่คุณกล่าวว่า "ชีวิตใด ๆ จะดูเหมือนอย่างมากถ้าคุณไม่เอ่ยถึงมากที่สุดของมัน." นี้แล้วสำหรับละคร: ผมขับรถกลับไปที่บ้านที่ไม่นานมานี้ มันเป็นเดือนเมษายนและอัลเลนเสียชีวิต ทั้งๆที่มีผู้เข้าชมทั้งหมดอัลเลน, ประตูถัดไปเคยเป็นเพื่อนที่ดีในเวลาที่เลวร้าย ผมนั่งอยู่กับภรรยาของเขาในห้องนั่งเล่นของพวกเขามองออกไปนอกประตูกระจกไปสนามหลังบ้านและมีสระว่ายน้ำอัลเลนยังคงปกคลุมด้วยพลาสติกสีดำที่ได้รับการทอดข้ามมันสำหรับฤดูหนาว มันได้ฝนตกและฝนลดลงปกที่เก็บน้ำมากขึ้นและมากขึ้นจนในที่สุดมันก็หกรั่วไหลลงบนพื้นคอนกรีต เมื่อผมออกจากวันนั้นผมขับรถผ่านสิ่งที่ได้รับบ้านของเรา สามหรือสี่ crocuses ถูกบานด้านหน้า - เพียงแค่ไม่กี่จุดสีขาวข้อมูลของหิมะไม่มี ฉันรู้สึกอายสำหรับพวกเขา พวกเขาไม่สามารถแข่งขัน. นี่คือเรื่องราวบอกวิธีที่คุณพูดว่าเรื่องราวที่ควรจะบอก: ใครบางคนเติบโตขึ้นมาตกหลุมรักและใช้เวลาในช่วงฤดูหนาวกับคนรักของเธอในประเทศ นี้แน่นอนเป็นโครงหามและไร้ประโยชน์ที่จะหารือเกี่ยวกับ มันเป็นเรื่องที่ไม่มีจุดหมายเป็นขว้างปาเล็กน้อยบนพื้นดินในขณะที่หิมะยังคงตกอย่างรวดเร็ว ใครคาดหวังว่าสิ่งเล็ก ๆ ที่จะอยู่รอดเมื่อแม้ที่ใหญ่ที่สุดได้รับหายไป? คนลืมปีและจำช่วงเวลา วินาทีและสัญลักษณ์ที่เหลือที่จะสรุปสิ่งที่ขึ้น: ผ้าห่อศพสีดำสระว่ายน้ำ ความรักในรูปแบบที่สั้นที่สุดของมันจะกลายเป็นคำ สิ่งที่ฉันจำเกี่ยวกับตลอดเวลาที่เป็นหนึ่งในฤดูหนาว หิมะ. แม้ตอนนี้บอกว่า "หิมะ" ริมฝีปากของฉันย้ายเพื่อให้พวกเขาจูบอากาศ. ไม่มีการเอ่ยถึงได้รับการทำของเดือยที่ดูเหมือนเสมอที่จะมีการขูดหิมะปิดแคบ ๆ ของเรา road- หลอดเลือดแดงเคลียร์แม้ว่าเราไม่อาจมี กล่าวว่าที่ที่หัวใจเป็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันยังจำคืนที่หนาวเอาในกองบันทึกและกระรอกกระโดดในขณะที่คุณลดแขนของคุณ . คุณคิดว่าคุณกำลังทำอะไรที่นี่ ? " คุณบอกว่า มันวิ่งผ่านห้องนั่งเล่น มันผ่านห้องสมุด และหยุดอยู่ที่หน้าประตู เหมือนว่ามันรู้ว่าบ้านนี้ให้ดี นี้จะเป็นเรื่องยากสำหรับทุกคนที่จะเชื่อ ยกเว้นอาจจะเป็นเรื่องของบทกวี สัปดาห์แรกในบ้านที่ใช้ขูด ค้นหาความลับของบ้าน ชอบวอลล์เปเปอร์ภายใต้วอลล์เปเปอร์ ในครัว รูปแบบของ trellises สีขาวทองได้รับการสนับสนุน องุ่นสีม่วงขนาดใหญ่และกลมเป็นลูกปิงปองเท่านั้น เมื่อเราทาผนังสีเหลือง ผมนึกถึงบิตขององุ่นที่ยังคงอยู่ใต้และคิดเถา popping แต่วิธีพืชบางชนิดไม่ปล่อยดันแม้ว่าอะไร วันหิมะขนาดใหญ่ เมื่อคุณต้องจอบเดินและไม่สามารถหาหมวกของคุณและถามฉันว่า พันผ้าเช็ดตัวเพื่อที่มันจะอยู่ในหัวของคุณคุณในผ้าโพกหัวผ้าขาว เหมือนกษัตริย์บ้าของหิมะ คนชอบความคิดของเราอยู่ด้วยกัน ออกจากเมืองสำหรับประเทศ หลายคนที่เข้าเยี่ยมชมและ fireplacemade ทุกชนิด wabt เรื่องราวมหัศจรรย์ เด็กที่เกิดมายืนอยู่บนมุมขวาเมื่อประตูของรถบรรทุกไอศกรีมมาเปิดและร้อยของไอติมชนออกมา ผู้ชายที่ยืนอยู่บนชายหาดทรายประกายแสงอาทิตย์ หนึ่งบิตแววกว่าส่วนที่เหลือ ก้มลง , เจอแหวนเพชร พวกเขาพูดคุยเกี่ยวกับสิ่งที่น่าทึ่งมาก เพราะพวกเขาคิดว่าเราจะกลายเป็นหนึ่งในพวกเขา ตอนนี้ฉันคิดว่าพวกเขาอาจจะคิดว่ามันไม่เวิร์คหรอก มันเป็นสิ้นหวังเป็นให้เด็กจับคู่ถ้วยและจานรอง จำคืนที่ออกบนสนามหญ้า เข่าลึกลงไปในหิมะ คางแหลมที่เป็นท้องฟ้า สายลม Whirled ลงทั้งหมดที่ผิวขาว ดูเหมือนว่าโลกกลับตาลปัตร และเรากำลังมองหาใน feild มหาศาลของควีนแอนน์ลูกไม้ ต่อมา ไฟหน้าออก รถของเราเป็นคนแรกที่ขี่ผ่านใหม่ร่วงตก โลกภายนอกรถดู solarized .คุณจำมัน จำได้ว่าเย็นแล้ว ในขั้นตอนที่โค้งขนาดเล็กของแสงถูกโกนจากดวงจันทร์ทุกคืน จนกว่าคุณจะได้ไม่ตกใจ ท้องฟ้าเป็นสีดำ , ว่ากระรอกที่วิ่งเข้าไปหลบในที่มืด ไม่เพียงแค่ประตูที่ซึ่งนำไปสู่การหลบหนี ผู้เข้าชมของเราบอกทุกคนเรื่องรู้เสมอ คืนหนึ่ง ที่ให้บทเรียนในเรื่องที่บอกคุณว่า " ชีวิตจะดูเหมือนอย่างมากถ้าคุณละเว้นการกล่าวถึงมากที่สุด " .นี้แล้ว สำหรับละคร : ผมขับรถกลับถึงบ้านได้ไม่นาน มันคือเดือนเมษายน และอัลเลนเสียชีวิต ทั้งๆที่ผู้เข้าชมทั้งหมด , อัลเลน ข้างๆมีเพื่อนที่ดีในช่วงเวลาที่เลวร้าย ผมนั่งอยู่กับภรรยาของเขาในห้องนั่งเล่นของพวกเขามองออกไปนอกประตูกระจกไปที่สวนหลังบ้าน และมีอัลเลนสระ ยังคงปกคลุมด้วยพลาสติกสีดำที่ถูกยืดข้ามมันสำหรับฤดูหนาว ฝนตกและฝนที่ตกลงมา , ฝาครอบเก็บมากขึ้น และน้ำมากขึ้นจนในที่สุดมันก็หล่นลงบนพื้นคอนกรีต เมื่อฉันจากไปวันนั้น ผมขับรถผ่านอะไรมาที่บ้านของเรา สาม หรือสี่ โครคัสบานด้านหน้า - เพียงไม่กี่จุดขาว ไม่มีสนามหิมะ ผมรู้สึกอับอายสำหรับพวกเขา พวกเขาไม่สามารถแข่งขันนี่คือเรื่องราว บอกวิธีที่คุณพูดเรื่องควรบอกบางคนโตขึ้น ตกหลุมรัก และใช้เวลาฤดูหนาวกับคนรักของเธอ ในประเทศ แน่นอนว่านี่คือร่างอาจารย์ และไร้ประโยชน์ที่จะคุยด้วย มันเป็นจุดหมายที่โยนเงินจำนวนเล็กน้อยบนพื้นดินขณะที่หิมะยังคงตกอย่างรวดเร็ว ที่คาดว่าสิ่งที่ขนาดเล็กเพื่อความอยู่รอด เมื่อแม้แต่ที่ใหญ่ที่สุดได้รับหายไป ? คนลืมปีและจำช่วงเวลา วินาทีและสัญลักษณ์ทิ้งรวมๆ : สีดำห่อหุ้มเหนือสระ ความรักในแบบที่สั้นที่สุด กลายเป็นคำว่า สิ่งที่ผมจำได้เกี่ยวกับเวลาที่เป็นหนึ่งในฤดูหนาว . หิมะ แม้ในตอนนี้ว่า " หิมะ " ริมฝีปากขยับเพื่อให้พวกเขาจูบกันกลางอากาศไม่มีการกล่าวถึงได้รับการทำของเครื่องกวาดหิมะ game instructions ที่ดูเหมือนมักจะต้องมีขูดหิมะออกจากถนนแคบของเราเส้นเลือดแดง เคลียร์ แต่เราก็สามารถบอกได้ว่าหัวใจที่เป็น