Beth Herstein: You have a personal

Beth Herstein: You have a personal connection to aphasia because of the experience of your good friend and mentor Joseph Chaikin. Can you talk a little about that and about how you came to write this play?
Susan Yankowitz: I began work in the theater with Joseph Chaikin, who was really a legendary figure. He was my inspiration. He gave me my entry into the theater, with Terminal, in 1969. We remained friends after that and worked together on several projects over the years. In 1984, he was having surgery to replace a valve in his heart—he had developed a heart condition after having rheumatic fever as a child. During the surgery, a clot went to his brain and caused him to have aphasia, which none of us at the time knew anything about. What it is, for those who don't know, is an injury to the language center in the brain, which causes the words to get lost somehow in the mind. The intelligence is there—the person knows what he wants to say but just can't find the right words.
A year or two after this, Joe asked me if I would write a play about [aphasia]. He asked me, I think, for a few reasons. One is that we were close. The other is that I had written a novel about a deaf mute, so he knew I had a particular feeling for problems dealing with communication. Another thing was simply that he wanted to have a vehicle to instruct people, to educate them, about this condition. When he would go out in public—similar to what I showed in the play—people would assume he was an idiot, he didn't understand anything. For somebody of Joe's outstanding intelligence and previous eloquence, it was just a horrible situation.
BH: What drew you to write that earlier novel? How do you explain your preexisting interest in the issue of communication?
SY: I guess I have always had the sense that I am not able to really articulate what is inside of me, and my words only approximate either my thought or my feeling. The second thing is a sense that I'm not understood—that what I have to say doesn't really communicate in the way I would like to other people, so they don't really understand who I am, what I'm trying to express. Probably an early childhood feeling. [laughs] But, one of my many therapists will probably have a better answer about that.
BH: Those feelings can be part of what drive people to express themselves creatively, including in language.
SY: That's probably true. My sister is a sculptor, so she has found another creative outlet. But, actually, a lot of our themes overlap.
BH: I read an interview you and she did together about balancing parenting and being working professionals in the arts. As I watched the show, I remembered that you had a son, because the dynamic between Anna and her daughter felt very real to me, and the daughter's behavior throughout seemed very authentic.
SY: I think when you write a play—and probably to a large degree when you write a novel—you are all the characters. So I feel very close to that character; I feel that I was like her. But, also, of course, a parent would understand that parent-child relationship better than someone who wasn't a parent.
BH: There is some discussion of science in the play because Anna is an astronomer. You also challenge the audience to think about and respond to the ideas in the play. Can you talk about the challenge of writing a play about ideas while maintaining dramatic tension?
SY: When Joe asked me to write a play, he gave me three conditions. One was that the main character be a woman, not a man. One was that the person be injured in a car accident, as opposed to a stroke or something that happened on the operating table. Both of those are understandable as ways of distancing the material from himself a little bit. But, the third condition was that she should be an astronomer. I asked him why. I will never forget his response to that. He said, "Stars, stars. So many stars." And he made a gesture, pointing above. I said, "Yes, but what about them?" He couldn't find the words to express it.
When I started working on the play, I knew nothing about astronomy. I knew less about astronomy than I knew about aphasia. So I had to research them both. In researching, I discovered what I thought was this fabulous metaphor, which was the dark matter of the brain and the mystery of the brain, and the dark holes in the cosmos, the black holes in the cosmos. Some of the same language actually applies to both of them, words like "missing" and "mystery." This became for me the center of the play.
[laughs] But this was not at all what Joe had in mind. He directed the first production. I kept asking him, "Was this what you meant?" He said, "It's not what I meant." But, he loved the play even though I didn't capture his purpose.
BH: Night Sky has had a long life, and it's been performed in a lot of university settings over the years. To what do you attribute the success and ongoing life of the show?
SY: What it might be is that it is actually a play with an inspiring message, which is not so frequent in much of my other work, which tends to be darker. I don't know why it is, but students in acting programs feel that they can inhabit this very complicated character [of Anna]. But they do inhabit the character, and they often do it well. And that's another interesting thing. They get it. They understand how difficult it is to speak. Often, it's somebody who has a language problem. For instance, most recently there was a production at Salem State, and the woman who chose it and directed it is Japanese. She's had her own struggle with the language, with communicating, with being understood, and this was definitely one of the things that attracted her.
BH: Have you been very involved in the New York production?
SY: I've been to every rehearsal and performance. I think this week will mark the end of it. But, yeah, I have been completely involved. I've had a kind of love fest with the director [Daniella Topol]. She is a person I've never worked with before. She's young enough to be my daughter, and I think she's just terrific. I also think it's a really fabulous cast. Jordan [Baker] is really astonishing as Anna. Each night she finds something new that actually lends another note to the overall music of the play. She's really extraordinary in that. I haven't actually seen that many actors of her caliber.
We cast [Baker] from an audition. It's a very interesting sidelight which I'd like to write about sometime. Not many actors want to come in and audition. In the theater, people consider it an insult, "You should know my work." I think we're really lucky Jordan was willing to come in. Neither of us wanted to cast somebody we couldn't see first. Just because you're a good actor doesn't mean you can do this role.
BH: There is a lot of humor in Night Sky, even in scenes about the challenges of living with aphasia or interacting with someone with aphasia.
SY: That's an important aspect of the show to me. The humor is in the play because it has a counterpart in the real experience. People make mistakes when they speak—we all make mistakes, but aphasics in particular make mistakes. The kind of mistakes they make is fascinating, and I include that in the play. My husband said to me for example, he really loves the scene in which an aphasic patient practices how to match up an emotion and a word. He says, "I scarred" before he says "I scared." There is a relationship between scarred and scared. It's not just a word that he's substituting. It's a word that is close in its meaning to the word that he's trying to find. The same thing with Joe when we were in rehearsal for the revival of Terminal in 1996. He said to one of the actors, "Zebra. More zebra." Of course, we all said, "What do you mean?" We were all laughing, because we knew that wasn't what he meant. Then he said, "Zipper." We knew that wasn't it. Finally, we got to the word "zigzag." [Chaikin wanted the actor to move across the stage in a zigzag direction.] If you think about it, a zebra has stripes, and a zipper has that pattern. So, he was close to zigzag but he couldn't find the word. And the play tries to leaven what is a very painful situation in a lot of ways with humor. When the play works well, there is a balance between the humor and the pathos.
BH: Is there anything in particular you hope audiences will get out of this play?
SY: I'm really glad when people understand how rich our language is. When we speak, we have a gold mine. We have so many words at our command. It's a beautiful thing to be able to use language. In our time in particular, there's really a kind of dismissal of language. The kind of shorthand I use myself, on Facebook or wherever we go. I think that generations are now growing up without a love of language.
The other thing is that there are these wonderful forms of communication that are available to us. Like music, like other languages, like touch. We probably should avail ourselves of them more as ways of speaking to one another.
Finally, though I don't have any prescriptions for what people should think about the show, I hope they come out of it with the idea that people can change. What happens to Anna is that her intellectual self is forced to retire to some degree, and it allows space for her emotional or spiritual life to emerge. I actually think this is something that happens often in cases of brain injury, that a different aspect of the self can emerge. And I think that is something that is important to understand about human things, that we're not fixed.
BH: One other question I have is about collaboration, which always interests me. Can you talk about your own history of collaboration, and say how important it has been to you?
SY: At its best, it's the most fruitful form of making theater. At its worst, it's hell. And there have been instances of that hell. Often the hell is when other people don't do their work. We don't all have the same work ethic, and that is really

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ชาว Herstein: คุณมีการเชื่อมต่อส่วนบุคคล aphasia เนื่องจากประสบการณ์ของเพื่อนที่ดี และโจเซฟ Chaikin ที่ปรึกษา สามารถคุณพูดคุยเล็กน้อย เกี่ยวกับที่ และวิธีการที่คุณมาเขียนเล่นนี้หรือไม่Yankowitz ศิริรัตน์: ฉันเริ่มทำงานในโรงละครกับโจเซฟ Chaikin ซึ่งเป็นตัวเลขตำนานจริง ๆ เขาได้แรงบันดาลใจของฉัน เขาให้ฉันฉันเข้าโรงละคร กับเทอร์มินัล ใน 1969 เรายังคง เพื่อนหลังจากนั้น และทำงานร่วมกันในโครงการหลายปี ในปี 1984 เขามีการผ่าตัดเปลี่ยนลิ้นหัวใจในตัวเขาได้พัฒนาโรคหัวใจหลังจากมีไข้รูมาติกเป็นเด็ก ในระหว่างผ่าตัด clot ไปสมอง และที่ไม่มีเราเวลาเกิดเขา aphasia รู้อะไรเกี่ยวกับ มันคืออะไร สำหรับผู้ที่ไม่ทราบ เป็นการบาดเจ็บศูนย์ภาษาในสมอง ซึ่งทำให้คำที่หายไปอย่างใดในจิตใจ ปัญญามี — บุคคลรู้ว่าสิ่งที่เขาอยากพูด แต่เพียงไม่สามารถค้นหาคำที่เหมาะสมปีหรือสองปีหลังจากนี้ โจถามผมถ้า ผมจะเขียนการเล่นเกี่ยวกับ [aphasia] เขาถาม คิด เหตุผลไม่ หนึ่งคือที่เราถูกปิด อื่น ๆ คือว่า ผมได้เขียนนวนิยายเกี่ยวกับการปิดเสียงคนหูหนวก เพื่อให้เขารู้ว่า ผมมีความรู้สึกที่เฉพาะสำหรับปัญหาในการจัดการกับการสื่อสาร สิ่งอื่นเป็นเพียงว่า เขาต้องการรถไปแนะนำคน รู้ไป เกี่ยวกับเงื่อนไขนี้ เมื่อเขาจะออกไปในที่สาธารณะ — คล้ายกับสิ่งที่ผมพบนั้น — คนจะคิดว่าเขาเป็นคนบ้า เขาไม่ได้เข้าใจอะไร สำหรับผู้ชายของปัญญาที่โดดเด่นของโจและ eloquence ก่อนหน้านี้ มันเป็นเพียงสถานการณ์ที่น่ากลัวBH: อะไรวาดคุณสามารถเขียนนวนิยายที่ก่อนหน้านี้หรือไม่ คุณอธิบายความสนใจอิงในเรื่องของการสื่อสารได้อย่างไรซี่: ผมคิดว่า ฉันจะมีความรู้สึกที่ฉันไม่สามารถจริง ๆ ประกบสิ่งภายในของฉัน และคำพูดของฉันเท่านั้นประมาณของฉันความคิดหรือความรู้สึกของฉัน สิ่งสองคือ ความรู้สึกที่ว่า ฉันไม่ใช่ตัวว่า สิ่งที่ฉันได้กล่าวว่า ไม่จริง ๆ สื่อสารแบบฉันเหมือนคนอื่น ๆ ดังนั้นพวกเขาไม่จริง ๆ เข้าใจที่ฉัน สิ่งที่ฉันกำลังพยายามแสดง คงเป็นปฐมวัยความรู้สึก [หัวเราะ] แต่ บำบัดของฉันหลายอย่างใดอย่างหนึ่งอาจจะมีคำตอบที่ดีว่าBH: ความรู้สึกเหล่านั้นได้เป็นส่วนหนึ่งของคนขับรถว่าการสร้างสรรค์ รวมถึงภาษาซี่: ก็คงจริง น้องสาวของฉันเป็นประติมา เพื่อเธอได้พบร้านสร้างสรรค์อื่น ได้ จริง การทับซ้อนของชุดรูปแบบของเราBH: ฉันอ่านสัมภาษณ์คุณและเธอได้ร่วมกันเกี่ยวกับดุลเป็นตัวหลัก และการทำงานผู้เชี่ยวชาญในศิลปะ ผมเห็นการแสดง ฉันจำที่ คุณมีลูกชาย เพราะแบบไดนามิกระหว่างแอนนาและลูกสาวของเธอรู้สึกกับผมจริง และลักษณะการทำงานของลูกสาวตลอดดูเหมือนจริงมากซี่: ผมคิดว่า เมื่อเขียนการเล่น — และคงตัวใหญ่เมื่อคุณเขียนนวนิยาย — คุณมีตัวอักษรทั้งหมด ดังนั้น รู้สึกมากใกล้กับอักขระ ผมรู้สึกว่า ผมชอบเธอ แต่ ยัง แน่นอน หลักการเข้าใจความสัมพันธ์แม่ลูกที่ดีกว่าคนที่ไม่ได้เป็นหลักBH: เป็นสนทนาบางของวิทยาศาสตร์นั้นมีเพราะแอนนา เป็นนักดาราศาสตร์ นอกจากนี้คุณยังท้าทายให้ผู้ชมคิด และตอบสนองความคิดในการเล่น คุณสามารถพูดคุยเกี่ยวกับความท้าทายในการเขียนการเล่นเกี่ยวกับความคิดในขณะที่รักษาความตึงเครียดอย่างมากซี่: เมื่อโจถามเขียนการเล่น เขาให้ฉันสามเงื่อนไข หนึ่งไม่ว่า ตัวละครหลักเป็นผู้หญิง ผู้ชายไม่ หนึ่งคือการที่บุคคลได้รับบาดเจ็บในอุบัติเหตุรถยนต์ ตรงข้ามกับสมองหรือสิ่งที่เกิดขึ้นในตารางการปฏิบัติงาน ทั้งสองคนจะเข้าใจเป็นวิธี distancing วัสดุจากตัวเองหน่อย แต่ เงื่อนไขที่สาม ว่า เธอควรจะเป็นนักดาราศาสตร์ ฉันถามเขาทำไม ฉันไม่เคยจะลืมตอบที่ เขากล่าวว่า "ดาว ดาว หลายดาว" และเขาทำรูปแบบลายเส้น ชี้ข้างต้น ฉันกล่าวว่า "ใช่ แต่พวกเขา" เขาไม่สามารถค้นหาคำในการแสดงนั้นเมื่อเริ่มทำงานในการเล่น ฉันรู้อะไรเกี่ยวกับดาราศาสตร์ ผมรู้น้อยเกี่ยวกับดาราศาสตร์มากกว่าที่ผมรู้เกี่ยวกับ aphasia ดังนั้นผมจะวิจัยพวกเขาทั้งสอง ในการทำการวิจัย ฉันพบสิ่งที่ผมคิดว่า นี้เทียบนิยาย ซึ่งเป็นสสารมืดของสมองและความลึกลับของสมอง และหลุมดำในหลุมดำในการดาวกระจาย ดาวกระจาย จริงของภาษาเดียวกันใช้ทั้งของพวกเขา คำเช่น "ขาด" และ "ปริศนา" นี้เป็นสำหรับฉันของเล่น[หัวเราะ] แต่นี้ไม่เลยโจที่มีในจิตใจ เขากำกับการผลิตแรก ฉันขอให้เขาเก็บไว้ "ถูกสิ่งที่คุณตั้งใจได้อย่างไร" เขากล่าวว่า "มันเป็นไม่สิ่งที่ฉันตั้งใจ" ได้ รักการเล่นแม้ว่าฉันไม่ได้จับจุดประสงค์ของเขาBH: คืนฟ้ามีชีวิตยาวนาน และมันจะถูกดำเนินการในล็อตของมหาวิทยาลัยค่าปี ที่ทำคุณกำหนดความสำเร็จและชีวิตอย่างต่อเนื่องของการแสดงซี่: สิ่งที่มันอาจจะเป็นที่เป็นจริงเล่นแรงบันดาลใจจากข้อความ ซึ่งไม่บ่อยดังนั้นฉันงานอื่น ๆ ซึ่งมีแนวโน้มที่จะเข้มขึ้นมาก ฉันไม่รู้ว่าทำไมมันเป็น แต่นักเรียนทำหน้าที่โปรแกรมรู้สึกว่า พวกเขาสามารถอาศัยอยู่ในตัวละครตัวนี้มากซับซ้อน [ของแอนนา] แต่พวกเขาอาศัยอยู่ในตัวละคร และพวกเขามักจะทำได้ดี และนั่นคือสิ่งที่น่าสนใจอีก พวกเขาได้รับมัน พวกเขาเข้าใจว่ายากจะพูด มักจะ มันเป็นคนที่มีปัญหาภาษา ตัวอย่าง ล่าสุด มีการผลิตที่รัฐ Salem และผู้หญิงที่เลือกนั้น และตรงนั้นเป็นชาวญี่ปุ่น เธอได้มีการต่อสู้ของตนเอง ด้วยภาษา มีการสื่อสาร กับการเข้าใจ และนี้ถูกแน่นอนหนึ่งสิ่งที่ดึงดูดของเธอBH: มาเกี่ยวข้องมากในการผลิตนิวยอร์กซี่: ผมเคยไปซ้อมและประสิทธิภาพการทำงานทุก คิดว่า สัปดาห์นี้จะทำเครื่องหมายสิ้นสุดของมัน แต่ ใช่ ฉันได้มีส่วนร่วมอย่างสมบูรณ์ ผมเคยได้แบบรัก fest กับกรรมการ [Daniella Topol] เธอคือผู้ที่ฉันได้เคยทำงานด้วยก่อน เธอเป็นสาวพอที่จะเป็นลูกสาวของฉัน และฉันคิดว่า เธอเป็นเพียงยอดเยี่ยม ฉันยังคิดว่า มันหล่อเหลือเชื่อจริง ๆ Jordan [เบเกอร์] เป็นที่น่าอัศจรรย์จริง ๆ เป็นแอนนา แต่ละคืนเธอพบสิ่งใหม่ที่จริง ยืดหมายเหตุอื่นการเล่นเพลงโดยรวม เธอเป็นพิเศษจริง ๆ ในที่ ฉันไม่เห็นนักแสดงที่มากของ caliber ของเธอจริงเราโยน [เบเกอร์] จากการ audition Sidelight น่าสนใจมากที่อยากจะเขียนเกี่ยวกับบางครั้งได้ นักแสดงไม่ได้ต้อง การมา audition ในโรงละคร คนพิจารณาการดูถูก "คุณควรรู้งานของฉัน" ผมคิดว่า เราโชคดีจริง ๆ Jordan กล้าเข้ามา เราไม่อยากโยนใครสักคนที่เราไม่สามารถดูก่อน เพียง เพราะคุณเป็นนักแสดงที่ดี ไม่ได้หมายความ คุณสามารถทำบทบาทนี้BH: มีมากอารมณ์ขันในคืนฟ้า แม้ในฉากเกี่ยวกับความท้าทายของชีวิตกับ aphasia หรือโต้ตอบกับคนด้วย aphasiaซี่: ที่เป็นมุมมองที่สำคัญแสดงให้ฉัน ตลกอยู่ในการเล่นเนื่องจากมันมีกันเป็นประสบการณ์จริง คนทำผิดพลาดเมื่อพวกเขาพูดคือเราทำผิดพลาด แต่ aphasics ทำผิดพลาดโดยเฉพาะ ชนิดของข้อผิดพลาดที่พวกเขาทำได้น่าสนใจ และฉันรวมที่เป็นตัวการ สามีกล่าวกับผมตัวอย่าง เขาจริง ๆ ชอบฉากที่มีผู้ป่วย aphasic ปฏิบัติการตรงกับอารมณ์และคำ เขากล่าวว่า "ฉันแผลเป็น" ก่อนที่เขากล่าวว่า "ฉันกลัว" มีความสัมพันธ์ระหว่างแผลเป็น และกลัว ไม่เป็นเพียงคำที่เขาถูกแทนที่ เป็นคำที่อยู่ในความหมายของคำที่เขากำลังพยายามค้นหา เหมือนกับโจเมื่อเราอยู่ในการซ้อมสำหรับการฟื้นฟูของเทอร์มินัลในปี 1996 เขากล่าวว่า นักแสดง "ม้าลายอย่างใดอย่างหนึ่ง เพิ่มเติมม้าลาย" แน่นอน เรากล่าวว่า "ไม่คุณหมายถึงอะไร" เรามีทั้งหมดหัวเราะ เนื่องจากเรารู้ว่า ที่ไม่ได้ตั้งใจของเขา แล้ว เขากล่าวว่า "ซิป" เรารู้ว่า ที่ไม่ได้ สุดท้าย เราได้คำ "zigzag" [Chaikin ต้องแสดงการย้ายข้ามขั้นในทิศทาง zigzag] ถ้าคุณคิดว่า เกี่ยวกับมัน ม้าลายมีลาย และซิปที่มีรูปแบบที่ ดังนั้น เขาใกล้ zigzag แต่เขาไม่สามารถหาคำ และเล่นพยายามหมักเป็นสถานการณ์ที่เจ็บปวดมากในหลากหลายวิธีด้วยอารมณ์ขัน เมื่อเล่นงานดี มีความสมดุลระหว่างเรื่องตลกและ pathosBH: ไม่มีอะไรโดยเฉพาะ คุณหวังว่า ผู้ชมจะได้รับประโยชน์จากการเล่นนี้ซี่: ดีใจจริง ๆ เมื่อคนเข้าใจภาษามีวิธีรวย เมื่อเราพูด เรามีเหมืองทองคำ เรามีคำหลายคำสั่งของเรา สิ่งสวยงามเพื่อให้สามารถใช้ภาษาได้ ในเวลาของเรา โดยเฉพาะอย่างยิ่ง มีจริง ๆ แบบไล่ออกของภาษา ชนิดของย่อเราใช้ตัวเอง Facebook หรือที่ใดก็ตามเราไป ผมคิดว่า รุ่นตอนนี้โต โดยไม่มีความรักในภาษาสิ่งเป็นที่มีฟอร์มของการสื่อสารเหล่านี้ยอดเยี่ยมที่มีให้เรา เช่นเพลง ภาษาอื่น ๆ เช่นสัมผัสเช่น เราคงควรใช้ตัวเราให้มากขึ้นเป็นวิธีการพูดถึงกันสุดท้าย แม้ว่าไม่มีข้อกำหนดใด ๆ ในสิ่งที่คนควรคิดเกี่ยวกับการแสดง ฉันหวังว่า พวกเขาออกมาจากมัน มีความคิดที่บุคคลสามารถเปลี่ยนแปลง เกิดอะไรขึ้นกับแอนนาคือ ตนเองทางปัญญาของเธอถูกบังคับให้ออกไปบางส่วน และช่วยให้พื้นที่ในชีวิตของเธอทางอารมณ์ หรือจิตวิญญาณโผล่ จริง ๆ แล้วผมคิดว่า นี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นบ่อยในกรณีของการบาดเจ็บของสมอง ด้านที่แตกต่างของตนเองสามารถเกิด และผมคิดว่า เป็นสิ่งที่ควรทำความเข้าใจเกี่ยวกับสิ่งมนุษย์ ที่เราจะไม่ถาวรBH: อื่น ๆ คำถามหนึ่งที่มีอยู่เกี่ยวกับความร่วมมือ ที่สนใจเสมอ คุณสามารถพูดคุยเกี่ยวกับประวัติของคุณเองร่วมกัน และพูดสำคัญอย่างไรแล้วให้คุณSY: At its best, it's the most fruitful form of making theater. At its worst, it's hell. And there have been instances of that hell. Often the hell is when other people don't do their work. We don't all have the same work ethic, and that is really

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เบ ธ Herstein: คุณมีการเชื่อมต่อส่วนบุคคลที่จะพิการทางสมองเพราะจากประสบการณ์ของเพื่อนที่ดีของคุณและให้คำปรึกษาโจเซฟ Chaikin คุณสามารถพูดคุยเล็ก ๆ น้อย ๆ เกี่ยวกับที่และวิธีการเกี่ยวกับคุณมาเขียนบทละครเรื่องนี้?
ซูซาน Yankowitz: ผมเริ่มทำงานในโรงละครกับโจเซฟ Chaikin ที่เป็นจริงตำนาน เขาเป็นแรงบันดาลใจของฉัน เขาให้ฉันเข้าของฉันเป็นโรงละครที่มีสถานีในปี 1969 เรายังคงเป็นเพื่อนหลังจากนั้นและทำงานร่วมกันในโครงการหลายปีที่ผ่านมา ในปี 1984 เขาได้รับการผ่าตัดที่จะเปลี่ยนวาล์วในหัวใจของเขาเขาได้พัฒนาโรคหัวใจหลังจากที่มีไข้รูมาติกเป็นเด็ก ในระหว่างการผ่าตัดก้อนไปสมองของเขาและทำให้เขามีความพิการทางสมองซึ่งไม่มีของเราได้ตลอดเวลารู้อะไรเกี่ยวกับ มันคืออะไรสำหรับผู้ที่ไม่ทราบว่าเป็นบาดเจ็บที่ศูนย์ภาษาในสมองซึ่งทำให้เกิดคำพูดที่จะได้รับหายไปอย่างใดในใจ ปัญญาจะมีคนที่รู้ว่าสิ่งที่เขาอยากจะพูด แต่ก็ไม่สามารถหาคำพูดที่เหมาะสม.
หรือสองปีหลังจากนี้โจถามฉันว่าฉันจะเขียนเกี่ยวกับการเล่น [พิการทางสมอง] เขาถามผมว่าผมคิดว่าสำหรับเหตุผลบาง หนึ่งคือการที่เราอยู่ใกล้ อื่น ๆ คือที่ผมได้เขียนนวนิยายเกี่ยวกับคนหูหนวกเป็นใบ้เพื่อให้เขารู้ว่าผมมีความรู้สึกโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับปัญหาที่เกี่ยวข้องกับการสื่อสาร อีกสิ่งหนึ่งที่เป็นเพียงว่าเขาต้องการที่จะมีรถที่จะสั่งให้คนให้ความรู้แก่พวกเขาเกี่ยวกับสภาพนี้ เมื่อเขาจะออกไปในที่สาธารณะ-คล้ายกับสิ่งที่ฉันพบในการเล่นคนจะถือว่าเขาเป็นคนงี่เง่าเขาไม่ได้เข้าใจอะไร สำหรับคนของปัญญาที่โดดเด่นของโจและคารมคมคายก่อนหน้านี้มันเป็นเพียงแค่สถานการณ์ที่น่ากลัว.
BH: สิ่งที่ดึงให้คุณเขียนนวนิยายที่ก่อนหน้านี้? คุณจะอธิบายความสนใจของคุณมาก่อนในเรื่องของการสื่อสาร?
SY: ผมคิดว่าผมได้เคยมีความรู้สึกว่าผมไม่สามารถที่จะเป็นปล้องจริงๆสิ่งที่อยู่ภายในของฉันและคำพูดของฉันเพียงอย่างใดอย่างหนึ่งที่ใกล้เคียงกับความคิดหรือความรู้สึกของฉันของฉัน สิ่งที่สองคือความรู้สึกที่ฉันไม่เข้าใจสิ่งที่ผมต้องบอกว่าไม่จริงการสื่อสารในทางที่ฉันต้องการให้คนอื่น ๆ เพื่อให้พวกเขาไม่เข้าใจจริงๆว่าฉันเป็นใคร, สิ่งที่ฉันพยายาม ที่จะแสดง น่าจะเป็นความรู้สึกที่เด็กปฐมวัย [หัวเราะ] แต่อย่างใดอย่างหนึ่งของนักบำบัดของฉันหลายคนอาจจะมีคำตอบที่ดีเกี่ยวกับที่.
BH: ความรู้สึกของผู้ที่สามารถเป็นส่วนหนึ่งของสิ่งที่ผลักดันให้ผู้ที่จะแสดงออกอย่างสร้างสรรค์รวมทั้งในภาษา.
SY: นั่นอาจเป็นจริง น้องสาวของฉันเป็นประติมากรเพื่อให้เธอได้พบร้านสร้างสรรค์อีก แต่ในความเป็นจริงจำนวนมากของรูปแบบของเราทับซ้อน.
BH: ผมอ่านบทสัมภาษณ์คุณและเธอได้ร่วมกันเกี่ยวกับความสมดุลของการอบรมเลี้ยงดูและเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการทำงานในศิลปะ ขณะที่ผมเฝ้าดูการแสดงที่ผมจำได้ว่าคุณมีลูกชายเพราะแบบไดนามิกระหว่างแอนนาและลูกสาวของเธอรู้สึกจริงมากกับผมและพฤติกรรมของลูกสาวตลอดดูเหมือนของแท้มาก.
SY: ผมคิดว่าเมื่อคุณเขียนเล่นและอาจจะ ระดับใหญ่เมื่อคุณเขียนนวนิยายที่ท่านทุกตัวอักษร ดังนั้นผมจึงรู้สึกใกล้ชิดกับตัวละครที่มิ ผมรู้สึกว่าผมชอบเธอ แต่ยังของหลักสูตรที่ผู้ปกครองจะเข้าใจว่าความสัมพันธ์ของพ่อแม่และลูกได้ดีกว่าคนที่ไม่ได้เป็นผู้ปกครอง.
BH: มีการอภิปรายของวิทยาศาสตร์ในการเล่นเพราะแอนนาเป็นนักดาราศาสตร์ นอกจากนี้คุณยังท้าทายผู้ชมที่จะคิดเกี่ยวกับและตอบสนองต่อความคิดในการเล่น คุณสามารถพูดคุยเกี่ยวกับความท้าทายของการเล่นการเขียนเกี่ยวกับความคิดในขณะที่รักษาความตึงเครียดอย่างมาก?
SY: เมื่อโจขอให้ผมเขียนบทละครที่เขาให้ฉันสามเงื่อนไข หนึ่งคือการที่ตัวละครหลักเป็นผู้หญิงไม่ใช่ผู้ชายคนหนึ่ง หนึ่งคือว่าคนที่ได้รับบาดเจ็บในอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อเทียบกับโรคหลอดเลือดสมองหรือสิ่งที่เกิดขึ้นบนโต๊ะปฏิบัติการ ทั้งสองเหล่านี้จะเป็นที่เข้าใจวิธีการปลีกตัววัสดุจากตัวเองนิด ๆ หน่อย ๆ แต่สภาพที่สามคือการที่เธอควรจะเป็นนักดาราศาสตร์ ฉันถามเขาว่าทำไม ฉันจะไม่ลืมที่จะตอบสนองของเขาว่า เขากล่าวว่า "ดาวดาว. ดาวจำนวนมากดังนั้น." เขาทำท่าทางชี้ดังกล่าวข้างต้น ผมพูดว่า "ใช่ แต่สิ่งที่เกี่ยวกับพวกเขา?" เขาไม่สามารถหาคำที่จะแสดงมัน.
เมื่อผมเริ่มทำงานในการเล่นที่ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับดาราศาสตร์ ผมรู้น้อยเกี่ยวกับดาราศาสตร์กว่าที่ฉันรู้เกี่ยวกับความพิการทางสมอง ดังนั้นผมจึงต้องวิจัยพวกเขาทั้งสอง ในการวิจัยที่ผมค้นพบสิ่งที่ผมคิดว่าเป็นคำอุปมานี้ที่ยอดเยี่ยมซึ่งเป็นสสารมืดของสมองและความลึกลับของสมองและหลุมดำจักรวาลหลุมดำในจักรวาล บางส่วนของภาษาเดียวกันจริงนำไปใช้กับทั้งสองคำเช่น "หายไป" และ "ลึกลับ." เรื่องนี้กลายเป็นศูนย์สำหรับผมการเล่น.
[หัวเราะ] แต่นี้ไม่ได้ทุกสิ่งที่โจมีอยู่ในใจ เขาสั่งการผลิตครั้งแรก ผมเก็บไว้ขอให้เขา "เป็นสิ่งที่คุณหมายถึง?" เขากล่าวว่า "มันไม่ใช่สิ่งที่ฉันหมายถึง." แต่เขารักการเล่นแม้ว่าผมไม่ได้จับวัตถุประสงค์ของเขา.
BH: คืนท้องฟ้าได้มีชีวิตที่ยาวนานและจะได้รับการดำเนินการในจำนวนมากของการตั้งค่ามหาวิทยาลัยปีที่ผ่านมา ที่จะทำในสิ่งที่คุณบรรยายความสำเร็จและการใช้ชีวิตอย่างต่อเนื่องของการแสดง?
SY: สิ่งที่มันอาจจะเป็นว่ามันเป็นจริงการเล่นที่มีข้อความสร้างแรงบันดาลใจซึ่งไม่ได้บ่อยมากในการทำงานอื่น ๆ ของฉันซึ่งมีแนวโน้มที่จะมีสีเข้ม ผมไม่ทราบว่าทำไมมันเป็น แต่นักเรียนในโปรแกรมการแสดงรู้สึกว่าพวกเขาสามารถอาศัยอยู่ในตัวละครที่ซับซ้อนมาก [ของแอนนา] แต่พวกเขาไม่อาศัยอยู่ในตัวละครและพวกเขามักจะทำมันได้ดี และนั่นก็เป็นอีกสิ่งที่น่าสนใจ พวกเขาจะได้รับมัน พวกเขาเข้าใจว่ามันยากที่จะพูด มักจะเป็นคนที่มีปัญหาภาษา ยกตัวอย่างเช่นเมื่อเร็ว ๆ นี้มีการผลิตในรัฐเซเลมและผู้หญิงคนหนึ่งที่เลือกมันและกำกับการแสดงมันเป็นญี่ปุ่น เธอมีการต่อสู้ของเธอเองด้วยภาษาที่มีการสื่อสารกับการถูกเข้าใจและนี่คือแน่นอนหนึ่งในสิ่งที่ดึงดูดความสนใจของเธอ.
BH: คุณได้มีส่วนร่วมอย่างมากในนิวยอร์กการผลิต?
SY: ผมเคยไปฝึกซ้อมทุก และประสิทธิภาพการทำงาน ผมคิดว่าในสัปดาห์นี้จะทำเครื่องหมายสิ้นสุดของมัน แต่ใช่ฉันได้มีส่วนร่วมอย่างสมบูรณ์ ฉันได้มีชนิดของเทศกาลความรักกับผู้อำนวยการ [Daniella Topol] เธอเป็นคนที่ผมไม่เคยทำงานร่วมกับก่อน เธอเป็นหนุ่มพอที่จะเป็นลูกสาวของฉันและฉันคิดว่าเธอเป็นที่ยอดเยี่ยมเพียง ผมยังคิดว่ามันเป็นนักแสดงที่ยอดเยี่ยมจริงๆ จอร์แดน [เบเกอร์] จริงๆเป็นที่น่าอัศจรรย์เป็นแอนนา ในแต่ละคืนที่เธอพบสิ่งใหม่ ๆ ที่จริงบันทึกอื่นยืมเพลงโดยรวมของการเล่น เธอเป็นคนที่พิเศษจริงๆในการที่ ฉันไม่ได้เห็นจริงว่านักแสดงหลายคนที่มีความสามารถของเธอ.
เราได้เหวี่ยง [เบเกอร์] จากออดิชั่น มันเป็นข้างทางที่น่าสนใจมากที่ผมอยากจะเขียนเกี่ยวกับบางครั้ง นักแสดงหลายคนไม่ต้องการที่จะเข้ามาและออดิชั่น ในโรงละครที่ผู้คนคิดว่ามันดูถูก "คุณควรจะรู้ว่าการทำงานของฉัน." ผมคิดว่าเราโชคดีจริงๆจอร์แดนก็เต็มใจที่จะมา. ทั้งที่เราต้องการใครสักคนที่จะโยนที่เราไม่สามารถมองเห็นเป็นครั้งแรก เพียงเพราะคุณเป็นนักแสดงที่ดีไม่ได้หมายความว่าคุณสามารถทำบทบาทนี้.
BH: มีจำนวนมากของอารมณ์ขันในท้องฟ้ากลางคืนคือแม้จะอยู่ในฉากที่เกี่ยวกับความท้าทายของการใช้ชีวิตที่มีความพิการทางสมองหรือมีปฏิสัมพันธ์กับคนที่มีความพิการทางสมอง.
SY: นั่น สิ่งสำคัญของการแสดงกับผม อารมณ์ขันอยู่ในการเล่นเพราะมีคู่ในประสบการณ์จริง คนทำผิดพลาดเมื่อพวกเขาพูด-เราทุกคนทำผิดพลาด แต่ aphasics ในความผิดพลาดที่ทำให้โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ชนิดของความผิดพลาดที่พวกเขาทำเป็นที่น่าสนใจและผมรวมถึงที่ในการเล่น สามีของฉันพูดกับผมเช่นเขารักที่เกิดเหตุซึ่งในการปฏิบัติของผู้ป่วยใบ้ว่าจะตรงกับอารมณ์และคำ เขากล่าวว่า "ผมมีแผลเป็น" ก่อนที่เขาจะพูดว่า "ฉันกลัว." มีความสัมพันธ์ระหว่างรอยแผลเป็นและกลัวคือ มันไม่ใช่แค่คำว่าเขาแทน มันเป็นคำที่ใกล้เคียงในความหมายของคำว่าเขาพยายามที่จะหา สิ่งเดียวกันกับโจเมื่อเราอยู่ในการฝึกซ้อมสำหรับการฟื้นตัวของเทอร์ในปี 1996 เขากล่าวว่านักแสดงคนหนึ่ง "ม้าลาย. ม้าลายอื่น ๆ ." แน่นอนว่าเราทุกคนกล่าวว่า "คุณหมายถึงอะไร?" เราทุกคนหัวเราะเพราะเรารู้ว่าไม่ใช่สิ่งที่เขาหมายถึง จากนั้นเขาก็กล่าวว่า "ซิป". เรารู้ว่ามันไม่ได้ ในที่สุดเราก็มาถึงคำว่า "คดเคี้ยวไปมา." [Chaikin ต้องการนักแสดงที่จะย้ายข้ามขั้นตอนในทิศทางที่คดเคี้ยวไปมา.] หากคุณคิดเกี่ยวกับมันม้าลายมีลายเส้นและซิปมีรูปแบบที่ ดังนั้นเขาได้ใกล้เคียงกับซิกแซก แต่เขาไม่สามารถหาคำว่า และการเล่นพยายามที่จะเชื้อสิ่งที่เป็นสถานการณ์ที่เจ็บปวดมากในหลายวิธีที่มีอารมณ์ขัน เมื่อเล่นทำงานได้ดีมีความสมดุลระหว่างอารมณ์ขันและน่าเศร้าที่.
BH หรือไม่มีอะไรโดยเฉพาะอย่างยิ่งที่คุณหวังว่าผู้ชมจะได้รับจากละครเรื่องนี้
SY: ฉันดีใจจริงๆเมื่อมีคนเข้าใจว่าอุดมไปด้วยภาษาของเราคือ เมื่อเราพูดเรามีเหมืองทอง เรามีคำจำนวนมากที่คำสั่งของเรา มันเป็นสิ่งที่สวยงามเพื่อให้สามารถใช้ภาษา ในเวลาของเราโดยเฉพาะอย่างยิ่งมีจริงๆชนิดของการเลิกจ้างของภาษา ชนิดของชวเลขจะใช้ตัวเองใน Facebook หรือทุกที่ที่เราไป ผมคิดว่าคนรุ่นอยู่ในขณะนี้เติบโตขึ้นมาโดยไม่มีความรักของภาษา.
สิ่งอื่น ๆ ที่มีรูปแบบที่ยอดเยี่ยมเหล่านี้ในการติดต่อสื่อสารที่มีอยู่กับเรา ชอบเพลงเหมือนภาษาอื่น ๆ เช่นการสัมผัส เราอาจจะประโยชน์ของตัวเองพวกเขามากขึ้นกับวิธีการพูดกับอีกคนหนึ่ง.
สุดท้าย แต่ผมไม่ได้มีใบสั่งยาใด ๆ สำหรับสิ่งที่คนควรคิดเกี่ยวกับการแสดงที่ผมหวังว่าพวกเขาออกมาจากมันด้วยความคิดที่ว่าคนที่สามารถเปลี่ยน ที่เกิดขึ้นกับแอนนาว่าอะไรคือสิ่งที่ตัวเองทางปัญญาของเธอถูกบังคับให้ต้องออกจากตำแหน่งในระดับหนึ่งและจะช่วยให้พื้นที่สำหรับชีวิตทางอารมณ์หรือจิตวิญญาณของเธอจะโผล่ออกมา ที่จริงผมคิดว่านี่เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นบ่อยครั้งในกรณีของการบาดเจ็บที่สมองที่เป็นลักษณะที่แตกต่างกันของตัวเองสามารถโผล่ออกมา และผมคิดว่าเป็นสิ่งที่สำคัญคือต้องเข้าใจเกี่ยวกับสิ่งที่มนุษย์ที่เราไม่ได้รับการแก้ไข.
BH: หนึ่งคำถามอื่น ๆ ที่ฉันมีเป็นเรื่องเกี่ยวกับการทำงานร่วมกันซึ่งมักจะสนใจฉัน คุณสามารถพูดคุยเกี่ยวกับประวัติของคุณเองจากการทำงานร่วมกันและบอกว่าสิ่งสำคัญที่จะได้รับกับคุณ?
SY: ที่ดีที่สุดก็เป็นรูปแบบที่มีผลมากที่สุดในการทำโรงละคร ที่เลวร้ายที่สุดของมันก็เป็นนรก และมีกรณีของนรก บ่อยครั้งที่นรกคือเมื่อคนอื่น ๆ ไม่ได้ทำผลงานของพวกเขา เราไม่ได้ทุกคนต้องมีจรรยาบรรณในการทำงานที่เหมือนกันและที่เป็นจริง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เบธ herstein : คุณมีความสัมพันธ์ส่วนตัวกับคุณ เพราะประสบการณ์จากเพื่อนและอาจารย์ โจเซฟ ไชคิ่น . คุณสามารถพูดคุยเล็กน้อยเกี่ยวกับที่และเกี่ยวกับวิธีการที่คุณมาเขียนเล่นแบบนี้
ซูซาน yankowitz : ฉันเริ่มทำงานในโรงละครกับโจเซฟ ไชคิ่น ใครเป็นเหมือนรูปในตำนาน เขาเป็นแรงบันดาลใจของฉัน เขาให้ฉันรายการของฉันในโรงละคร กับเทอร์มินัล ใน 1969เรายังคงเป็นเพื่อนกันต่อไป และทำงานร่วมกันในโครงการหลายๆ ปี ในปี 1984 เขาได้รับการผ่าตัดเพื่อเปลี่ยนลิ้นหัวใจของเขา เขาได้พัฒนาโรคหัวใจหลังจากโรคไขข้อไข้เป็นเด็ก ในระหว่างการผ่าตัดลิ่มเลือดไปสมองของเขาและทำให้เขาต้องความจำเสื่อม ซึ่งไม่มีใครในเวลารู้อะไรเกี่ยวกับ คืออะไร สำหรับคนที่ไม่รู้คือการบาดเจ็บที่ศูนย์ภาษาในสมองซึ่งทำให้คำพูดที่จะได้รับหายไปอย่างใดในจิตใจ ปัญญามีคนที่รู้ว่าสิ่งที่เขาต้องการจะพูด แต่ก็ไม่สามารถหาคำที่เหมาะสม .
หรือสองปีหลังนี้ โจถามผม ถ้าผมจะเขียนเกี่ยวกับการเล่น [ ภาษา ] เขาถามฉัน ฉันคิดว่าด้วยเหตุผลบางประการ หนึ่งคือว่า เราสนิทกัน