“I spent roughly ten comfortable ye

“I spent roughly ten comfortable years in the Violet Fate Sect,” he murmured quietly. “I’ve almost forgotten what it’s like to live life as a lone Rogue Cultivator.” He waved his right hand, causing a violet-colored seed to fly out and burrow into the ground. Suddenly, the dirt heaved, and a mass of thick vines flew up to circle around Meng Hao.

He sat down cross-legged in their midst. Eyes glittering, he passed his will into the vines, and they surged forward, carrying him toward the Black Lands.

He closed his eyes as he traveled as quickly as possible away from the Southern Domain. He would not allow any delays. However, his Cultivation base was unstable at the moment, and he had been seriously injured. His life force and longevity had been restored somewhat by the scale-feather. However, what remained was still less than a sixty year cycle.

Unless it were absolutely necessary, Meng Hao had no desire to waste or consume it.

“I’ll be in the Black Lands soon; once I’m there, I can find a suitable place to treat my injuries…. It’s impossible to say for sure how long it will be before people from the Ji Clan come looking for me to kill me.” His expression was calm as he traveled along, sitting cross-legged atop the vines. He permitted them to move forward at the fastest speed possible, which allowed him to spend some time tending to his wounds.

He slapped his bag of holding to produce the copper mirror. He glanced at it for a moment, then put it back.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เขา "ผมใช้เวลาประมาณสิบปีที่สะดวกสบายในนิกายชะตากรรมสีม่วง murmured เงียบ ๆ "เกือบลืมการใช้ชีวิตเป็นเกษตรกรปลอมแบบโดด ๆ มันเป็น" เขาโบกมือขวา ก่อให้เกิดเมล็ดพันธุ์สีม่วงการบินออก และมุดลงในดิน ทันใดนั้น สิ่งสกปรก heaved และมวลของเถาวัลย์หนาบินถึงวงกลมรอบเฮาเมงเขานั่งไขว่ห้างในท่ามกลางของพวกเขา ดวงตาแวววาว เขาผ่านพระองค์เข้าสู่เถา และพวกเขาเพิ่มไปข้างหน้า แบกเขาไปยังดินแดนสีดำเขาปิดตาของเขาขณะที่เขาเดินทางได้อย่างรวดเร็วจากโดเมนที่ภาคใต้ เขาจะไม่อนุญาตให้ล่าช้าใด ๆ อย่างไรก็ตาม ฐานการเพาะปลูกของเขาเป็นไม่เสถียรในขณะนี้ และเขาอย่างจริงจังเจ็บ พลังชีวิตและอายุยืนของเขาได้รับการบูรณะบ้าง โดยสเกลขนนก อย่างไรก็ตาม อะไรยังคงได้กว่ารอบหกสิบปีถ้าเป็นอย่างที่จำเป็น เฮาเมงไม่เคยอยากเสีย หรือกินมัน"ฉันจะไปในดินแดนสีดำเร็ว เมื่อมี ฉันสามารถหาเหมาะในการรักษาอาการบาดเจ็บของฉัน... สามารถทำได้จะบอกว่า ระยะมันจะก่อนคนจากกองทัพจิมาหาฉันฆ่าฉัน" นิพจน์ของเขาคือความสงบขณะที่เขาเดินทางไปตาม นั่งไขว่ห้างบนยอดเถา เขาได้รับอนุญาตให้ย้ายไปที่ความเร็วสูงสุดที่เป็นไปได้ ซึ่งอนุญาตให้เขาใช้เวลาพุ่งไปบาดแผลของเขาเขาตบกระเป๋าถือผลิตกระจกทองแดงของเขา เขา glanced ที่มันสำหรับสักครู่ แล้วนำกลับ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

"ผมใช้เวลาประมาณสิบปีที่สะดวกสบายในสีม่วงโชคชะตานิกาย" เขาบ่นอยู่อย่างเงียบ ๆ "ผมเคยเกือบจะลืมสิ่งที่มันต้องการที่จะใช้ชีวิตเป็นคนเดียวที่รู้ก Cultivator." เขาโบกมือขวาของเขาก่อให้เกิดเมล็ดสีม่วงสีที่จะบินออกมาและขุดลงไปในดิน ทันใดนั้นสิ่งสกปรกน่ะและมวลของเถาวัลย์หนาบินถึงวงกลมรอบเม้งเฮา.

เขานั่งลงไขว่ห้างในท่ามกลางของพวกเขา ดวงตาแวววาวเขาผ่านความประสงค์ของเขาเข้าไปในองุ่นและพวกเขาพุ่งแบกเขาไปยังดินแดนสีดำ.

เขาปิดตาของเขาในขณะที่เขาเดินทางไปให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้อยู่ห่างจากทางตอนใต้ของโดเมน เขาจะไม่ยอมให้ความล่าช้าใด ๆ อย่างไรก็ตามฐานการเพาะปลูกของเขาคือความไม่แน่นอนในขณะนี้และเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส พลังชีวิตและยืนยาวของเขาได้รับการบูรณะบ้างโดยขนาดขนนก . แต่สิ่งที่ยังคงอยู่ก็ยังคงน้อยกว่ารอบหกสิบปี

เว้นแต่เป็นกรณีที่มีความจำเป็นอย่างยิ่งที่เม้งเฮามีความปรารถนาที่จะเสียหรือกินมันไม่มี.

"ผมจะอยู่ในดินแดนสีดำเร็ว ๆ นี้; ครั้งหนึ่งฉันมีฉันสามารถหาสถานที่ที่เหมาะสมในการรักษาอาการบาดเจ็บของฉัน ... มันเป็นไปไม่ได้ที่จะพูดได้ว่านานแค่ไหนก็จะเป็นก่อนที่คนที่มาจากตระกูลจีมาหาฉันจะฆ่าฉัน. "การแสดงออกของเขาคือความสงบในขณะที่เขาเดินทางไปพร้อมนั่งไขว่ห้างอยู่บนเถา เขาได้รับอนุญาตให้พวกเขาก้าวไปข้างหน้าด้วยความเร็วที่เร็วที่สุดซึ่งได้รับอนุญาตให้เขาใช้เวลาบางส่วนพุ่งไปบาดแผลของเขา.

เขาตบกระเป๋าของเขาในการถือครองในการผลิตกระจกทองแดง เขาเหลือบมองไปที่มันสักครู่แล้วนำมันกลับมา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

" ผมใช้เวลาในม่วงชะตากรรมพรรคปีสบายประมาณ 10 " เขาพึมพำเบาๆ " ฉันเกือบจะลืมไปแล้วว่ามันต้องการที่จะใช้ชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยวหัวไม้มี . " เขาโบกมือมือขวาของเขา ทำให้เม็ดสีสีม่วงบินออกและขุดลงไปในพื้นดิน ทันใดนั้น ดิน ยาว และ มวลเถาวัลย์หนา บินไปที่วงกลมรอบ เมิ่งฮ่าวเขานั่งไขว้ขา ในท่ามกลางของพวกเขา ดวงตาวาววับ เขาผ่านของเขาจะเป็นเถาองุ่น และพุ่งไปข้างหน้า แบกเขาไปทางแผ่นดินสีดำเขาหลับตาลงในขณะที่เขาเดินทางไปให้เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้ห่างจากโดเมนที่ภาคใต้ เขาจะไม่อนุญาตให้มีความล่าช้า อย่างไรก็ตาม ฐานการเพาะปลูกของเขาไม่เสถียรในขณะนี้และเขาได้รับบาดเจ็บสาหัส บังคับชีวิตยืนยาวและได้รับการบูรณะบ้างโดยชั่งขนนก อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ยังคงยังไม่ถึงหกสิบปีรอบถ้ามันไม่จำเป็น เม็ง หาวก็ไม่ปรารถนาที่จะทิ้งหรือกินมัน" ผมจะอยู่ในดินแดนสีดำทันที เมื่อฉันไปที่นั่น ฉันสามารถหาสถานที่ที่เหมาะสมเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บ . . . . . . . มันเป็นไปไม่ได้ที่จะพูดได้ว่าต้องใช้เวลาอีกนานแค่ไหน ก่อนที่ผู้คนจากจีตระกูลมาหาฉัน เพื่อจะฆ่าฉัน . " เขาทำสีหน้าสงบในขณะที่เขาเดินทางไปด้วย แพนงเชิงบนเถา เขาอนุญาตให้พวกเขาที่จะย้ายไปข้างหน้าด้วยความเร็วที่เร็วที่สุดที่เป็นไปได้ ซึ่งอนุญาตให้เขาใช้เวลาดูแลบาดแผลของเขาเขาตบหน้าของเขาถือถุงของการผลิตทองแดง กระจก เขาชายตามองมันสักครู่ แล้วใส่มันกลับ