It was beautiful, of course; I coul

It was beautiful, of course; I couldn't deny that. Everything was green: the trees, their
trunks covered with moss, their branches hanging with a canopy of it, the ground covered
with ferns. Even the air filtered down greenly through the leaves.
It was too green — an alien planet.
Eventually we made it to Charlie's. He still lived in the small, two-bedroom house that
he'd bought with my mother in the early days of their marriage. Those were the only kind
of days their marriage had — the early ones. There, parked on the street in front of the
house that never changed, was my new — well, new to me — truck. It was a faded red
color, with big, rounded fenders and a bulbous cab. To my intense surprise, I loved it. I
didn't know if it would run, but I could see myself in it. Plus, it was one of those solid
iron affairs that never gets damaged — the kind you see at the scene of an accident, paint
unscratched, surrounded by the pieces of the foreign car it had destroyed.
"Wow, Dad, I love it! Thanks!" Now my horrific day tomorrow would be just that much
less dreadful. I wouldn't be faced with the choice of either walking two miles in the rain
to school or accepting a ride in the Chief's cruiser.
"I'm glad you like it," Charlie said gruffly, embarrassed again.
It took only one trip to get all my stuff upstairs. I got the west bedroom that faced out
over the front yard. The room was familiar; it had been belonged to me since I was born.
The wooden floor, the light blue walls, the peaked ceiling, the yellowed lace curtains
around the window — these were all a part of my childhood. The only changes Charlie
had ever made were switching the crib for a bed and adding a desk as I grew. The desk
now held a secondhand computer, with the phone line for the modem stapled along the
floor to the nearest phone jack. This was a stipulation from my mother, so that we could
stay in touch easily. The rocking chair from my baby days was still in the corner.
There was only one small bathroom at the top of the stairs, which I would have to share
with Charlie. I was trying not to dwell too much on that fact.
One of the best things about Charlie is he doesn't hover. He left me alone to unpack and
get settled, a feat that would have been altogether impossible for my mother. It was nice
to be alone, not to have to smile and look pleased; a relief to stare dejectedly out the
window at the sheeting rain and let just a few tears escape. I wasn't in the mood to go on
a real crying jag. I would save that for bedtime, when I would have to think about the
coming morning.
Forks High School had a frightening total of only three hundred and fifty-seven — now
fifty-eight — students; there were more than seven hundred people in my junior class
alone back home. All of the kids here had grown up together — their grandparents had
been toddlers together.
I would be the new girl from the big city, a curiosity, a freak.
Maybe, if I looked like a girl from Phoenix should, I could work this to my advantage.
But physically, I'd never fit in anywhere. I should be tan, sporty, blond — a volleyball
player, or a cheerleader, perhaps — all the things that go with living in the valley of the
sun.
Instead, I was ivory-skinned, without even the excuse of blue eyes or red hair, despite the
constant sunshine. I had always been slender, but soft somehow, obviously not an athlete;
I didn't have the necessary hand-eye coordination to play sports without humiliating
myself — and harming both myself and anyone else who stood too close.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มันเป็นสวยงาม แน่นอน ผมไม่ปฏิเสธว่า ทุกอย่างเป็นสีเขียว: ต้นไม้ ของพวกเขาครอบคลุมพื้นดินลำต้นปกคลุม ด้วยมอสส์ กิ่งห้อยกับหลังคาของมันมีเฟิร์น แม้อากาศกรองลง greenly ผ่านใบไม้มันเป็นสีเขียวมากเกินไป — ดาวเคราะห์คนต่างด้าวในที่สุดเราทำไปของชาร์ลี เขายังคงอาศัยอยู่ในขนาดเล็ก บ้านสองห้องนอนที่เขาได้ซื้อแม่ในวันแรก ๆ ของการแต่งงานของพวกเขา เพราะคนชนิดเท่านั้นมีวัน แต่งงานของพวกเขา — คนแรก จอดอยู่บนถนนด้านหน้ามี การบ้านที่ไม่เคยเปลี่ยน ฉันใหม่ — ดี ใหม่ให้ฉัน — รถบรรทุก มันเป็นสีแดงจางหายไปสี พร้อมกระจังใหญ่ มนเจอโป่ง แปลกใจที่รุนแรงของฉัน ฉันรักมัน ผมไม่ทราบว่า มันจะทำงาน แต่ฉันได้เห็นตัวเองในนั้น พลัส มันเป็นหนึ่งในผู้ที่แข็งกิจการที่ไม่ได้รับความเสียหายของเหล็ก — ชนิดที่คุณเห็นในฉากอุบัติเหตุ สีล้อมรอบ ด้วยชิ้นส่วนของรถต่างประเทศ ชของมันได้ทำลาย"Wow พ่อ ฉันรักมัน ขอบคุณ" ตอนนี้ ฉัน horrific วันพรุ่งนี้จะเพียงน้อย dreadful ฉันไม่ต้องเผชิญหน้ากับทางเลือกไมล์ทั้งสองเดินในสายฝนโรงเรียนหรือยอมรับนั่งในเรือลาดตะเวณของประธาน"ฉันดีใจที่คุณชอบมัน, " ชาร์ลีกล่าวว่า gruffly อับอายอีกครั้งใช้เวลาเดินทางเพียงหนึ่งจะได้รับทุกสิ่งของฉันชั้นบน ผมนอนตะวันตกที่ออกผ่านหน้าบ้าน เสร็จสิ้นการคุ้นเคย มันมีถูกอยู่กับฉันตั้งแต่ฉันเกิดพื้นไม้ เพดาน peaked ผนังสีอ่อน ผ้าม่านลูกไม้อาจไม่ใช่รอบหน้าต่าง — คนเหล่านี้เป็นส่วนหนึ่งของวัยเด็กของฉัน การเปลี่ยนแปลงเฉพาะชาร์ลีได้เคยทำการเปลี่ยนเปลเตียง และเพิ่มโต๊ะ ตามที่ผมเติบโตมา โต๊ะทำงานคอมพิวเตอร์มือสอง ด้วยสายโทรศัพท์สำหรับโมเด็มเย็บริมจัดขึ้นชั้นกับแจ็คโทรศัพท์ที่ใกล้ที่สุด นี่คือสำจากแม่ เพื่อให้เราสามารถเข้าสัมผัสได้อย่างง่ายดาย เก้าอี้โยกจากวันเด็กของฉันถูกยังคงอยู่ในมุมมีห้องน้ำที่เล็กเพียงหนึ่งด้านบนของบันได ซึ่งผมจะต้องแบ่งปันมีชาลี ผมพยายามไม่มากเกินไปในความจริงที่ว่าหนึ่งในสิ่งที่ดีที่สุดเกี่ยวกับชาร์ลีคือ เขาไม่เลื่อน เขาทิ้งฉันคนเดียวที่จะแกะ และได้รับแล้ว ความสำเร็จที่จะได้รับทั้งหมดเป็นไปไม่ได้สำหรับคุณแม่ มันก็ดีคนเดียว ไม่ต้องยิ้ม และมองความยินดี บรรเทา dejectedly ออกจ้องการหน้าต่างฝนแผ่นและให้หนีแค่น้ำตา ผมไม่ได้อารมณ์ไปพระราชวังทะเลสาบจักจริงร้องไห้ ต้องบันทึกที่สำหรับนอน เมื่อผมจะต้องคิดเกี่ยวกับการตอนเช้ามาส้อมมัธยมมีทั้งหมดเพียงสามร้อยห้าสิบ - เจ็ดกลัว — ตอนนี้ห้าสิบแปด — นักเรียน มีคนกว่าเจ็ดร้อยในชั้นจูเนียร์ของฉันคนเดียวกลับบ้าน ทั้งหมดของเด็ก ๆ เติบโตขึ้นด้วยกัน — มีปู่ย่าตายายของพวกเขาเด็กวัยหัดเดินด้วยกันได้ฉันจะเป็นสาวคนใหม่จากเมืองใหญ่ ความอยากรู้ เป็นประหลาดบางที ถ้าเหมือนสาวจากฟีนิกซ์ควรมอง ฉันสามารถทำงานนี้เพื่อประโยชน์ของฉันแต่ร่างกาย ฉันจะไม่เคยใส่ในที่ใดก็ได้ ควรตาล สีบลอนด์ สปอร์ต — วอลเลย์บอลผู้เล่น หรือเชียร์ลีดเดอร์ บางที — ทุกสิ่งที่ไปอาศัยอยู่ในหุบเขาแห่งการอาทิตย์แทน ได้งาช้างผิว ไม่ มีแม้แต่ข้อแก้ของตาสีฟ้าผมสีแดง แม้มีการแสงแดดอย่างต่อเนื่อง ผมมีเรียว แต่นุ่มอย่างใด ไม่แน่นอนนักกีฬา ไม่จำเป็นมือตาประสานงานเล่นกีฬาไม่อับอายตนเอง — และทำร้ายทั้งตัวเองและคนอื่นที่ยืนอยู่ใกล้เกินไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันเป็นภาพที่สวยงามของหลักสูตร; ฉันไม่สามารถปฏิเสธได้ว่า ทุกอย่างเป็นสีเขียว: ต้นไม้ของพวกเขา
ลำต้นปกคลุมไปด้วยมอสสาขาของพวกเขาที่แขวนอยู่กับหลังคาของมันเป็นพื้นดินที่ปกคลุม
ด้วยเฟิร์น แม้อากาศกรองลง greenly ผ่านใบ.
มันเป็นสีเขียวมากเกินไป -. โลกมนุษย์ต่างดาว
ในที่สุดเราทำให้มันไปของชาร์ลี เขายังคงอาศัยอยู่ในขนาดเล็กบ้านสองห้องนอนที่
เขาต้องการซื้อกับแม่ของฉันในวันแรกของการแต่งงานของพวกเขา สิ่งเหล่านี้เป็นเพียงชนิดเดียว
ของวันแต่งงานของพวกเขา - คนต้น มีที่จอดอยู่บนถนนในด้านหน้าของ
บ้านที่ไม่เคยเปลี่ยนเป็นเครื่องใหม่ของฉัน - ดีใหม่ให้ฉันบรรทุก - รถบรรทุก มันเป็นสีแดงจางหายไป
สีที่มีขนาดใหญ่และกันชนกลมรถแท็กซี่กระเปาะ ที่แปลกใจที่รุนแรงของฉันฉันรักมัน ผม
ไม่ทราบว่ามันจะทำงาน แต่ฉันจะได้เห็นตัวเองอยู่ในนั้น พลัสก็เป็นหนึ่งในผู้ที่เป็นของแข็ง
กิจการเหล็กที่ไม่เคยได้รับความเสียหาย - ชนิดที่คุณเห็นในที่เกิดเหตุของการเกิดอุบัติเหตุสี
unscratched ล้อมรอบไปด้วยชิ้นส่วนของรถยนต์ต่างประเทศมันได้ทำลาย.
"ว้าวพ่อฉันรักมัน! ขอบคุณ! " วันนี้ที่น่ากลัวของฉันในวันพรุ่งนี้จะเป็นเพียงที่มาก
น่ากลัวน้อย ฉันจะไม่ต้องเผชิญกับทางเลือกของทั้งสองไมล์เดินในสายฝนที่
ไปโรงเรียนหรือรับนั่งหัวหน้าเรือลาดตระเวน.
"ฉันดีใจที่คุณชอบมัน" ชาร์ลีกล่าวว่า gruffly อายอีกครั้ง.
มันใช้เวลาเพียงหนึ่งในการเดินทาง ที่จะได้รับทุกสิ่งที่ฉันชั้นบน ผมได้นอนทางทิศตะวันตกที่ต้องเผชิญกับการออก
ไปทั่วลานด้านหน้า ห้องพักเป็นที่คุ้นเคย; มันได้รับการเป็นผมตั้งแต่ผมเกิดมา.
ชั้นไม้ผนังสีฟ้าอ่อนเพดานแหลม, ผ้าม่านลูกไม้สีเหลือง
รอบหน้าต่าง - เหล่านี้เป็นส่วนหนึ่งของวัยเด็กของฉัน การเปลี่ยนแปลงเพียงชาร์ลี
เคยทำถูกเปลี่ยนเปลเตียงและการเพิ่มโต๊ะทำงานเป็นผมเติบโต โต๊ะ
ในขณะนี้ถือคอมพิวเตอร์มือสองที่มีสายโทรศัพท์สำหรับโมเด็มเย็บตาม
พื้นถึงแจ็คโทรศัพท์ที่ใกล้ที่สุด นี่เป็นข้อตกลงจากแม่ของฉันเพื่อให้เราสามารถ
อยู่ในการติดต่อได้อย่างง่ายดาย เก้าอี้โยกจากวันที่ลูกของฉันยังคงอยู่ในมุม.
มีเพียงหนึ่งห้องน้ำขนาดเล็กเป็นที่ด้านบนของบันไดซึ่งผมจะต้องร่วม
กับชาร์ลี ผมพยายามที่จะไม่อาศัยอยู่มากเกินไปในความจริงที่ว่า.
หนึ่งในสิ่งที่ดีที่สุดเกี่ยวกับชาร์ลีคือเขาไม่ได้เลื่อนเมาส์ เขาทิ้งฉันคนเดียวที่จะแกะและ
ได้รับการตัดสินความสำเร็จที่จะได้รับเป็นไปไม่ได้โดยสิ้นเชิงสำหรับแม่ของฉัน มันเป็นความสุข
ที่จะอยู่คนเดียวไม่ได้ที่จะยิ้มและมองความยินดี; บรรเทาจ้องคอตกออกจาก
หน้าต่างที่ฝนแผ่นและปล่อยให้เป็นเพียงแค่ไม่กี่น้ำตาหลบหนี ผมไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะไปใน
Jag จริงร้องไห้ ฉันจะบันทึกว่าสำหรับก่อนนอนเมื่อฉันจะต้องคิดเกี่ยวกับ
ตอนเช้ามา.
งาโรงเรียนมัธยมมีทั้งหมดน่ากลัวเพียง 357 - ตอนนี้
ห้าสิบแปด - นักเรียน มีมากกว่าเจ็ดร้อยคนที่อยู่ในระดับจูเนียร์ของฉัน
คนเดียวกลับบ้าน ทั้งหมดของเด็กที่นี่เติบโตขึ้นมาด้วยกัน - ปู่ย่าตายายของพวกเขา
. รับเด็กวัยหัดเดินด้วยกัน
. ฉันจะเป็นคนใหม่ให้สาวจากเมืองใหญ่อยากรู้อยากเห็นที่ประหลาด
บางทีถ้าผมมองเหมือนสาวจาก Phoenix ควรฉันสามารถทำงานนี้ เพื่อประโยชน์ของฉัน.
แต่ร่างกายผมไม่เคยใส่ในทุกที่ ฉันควรจะเป็นสีน้ำตาล, สปอร์ตสีบลอนด์ - วอลเลย์บอล
เล่นหรือเชียร์ลีดเดอร์บางที - ทุกสิ่งที่ไปกับการอาศัยอยู่ในหุบเขาของ
อาทิตย์
แต่ฉันเป็นงาช้างผิวโดยไม่ต้องแก้ตัวของดวงตาสีฟ้าหรือสีแดง ผมแม้จะมี
แสงแดดอย่างต่อเนื่อง ฉันได้รับเสมอเรียวนุ่ม แต่อย่างใดอย่างเห็นได้ชัดไม่ได้เป็นนักกีฬา;
ฉันไม่ได้มีการประสานงานมือตาจำเป็นในการเล่นกีฬาโดยไม่ต้องอับอาย
ตัวเอง - และทำร้ายทั้งตัวเองและคนอื่น ๆ ที่ยืนอยู่ใกล้เกินไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันสวยมาก แน่นอน เราไม่สามารถปฏิเสธได้ว่า ทุกอย่างเป็นสีเขียว : ต้นไม้ของพวกเขาลำต้นปกคลุมด้วยมอส กิ่งห้อยกับท้องฟ้าแล้ว พื้นดินปกคลุมกับเฟิร์น แม้อากาศกรองลง กรีนลี ผ่านใบไม้มันเขียวเกินไป - ดาวเคราะห์คนต่างด้าวในที่สุดเราก็ทำให้ ชาลี เขายังคงอาศัยอยู่ในบ้านขนาดเล็กสองห้องนอนที่เขาจะซื้อกับแม่ของฉันในวันแรกของการแต่งงานของพวกเขา ผู้ที่เป็นเพียงวันของการแต่งงานของพวกเขามี - ตัวแรก มี ที่จอดอยู่บนถนนในด้านหน้าของบ้านที่ไม่เคย เปลี่ยน เป็น ใหม่ ดี รถใหม่ให้ฉัน . มันเป็นสีจางสีแดงสีที่มีขนาดใหญ่ กันชนที่โค้งมนและแท็กซี่มน . แปลกใจที่รุนแรงของฉัน ฉันชอบมัน ฉันไม่รู้ว่ามันจะหนี แต่ผมก็เห็นตัวเองในนั้น มันเป็นหนึ่งในผู้ที่แข็งเหล็ก กิจการที่เคยได้รับความเสียหาย - ชนิดที่คุณเห็นในฉากของอุบัติเหตุ , ระบายสีunscratched ล้อมรอบด้วยชิ้นของต่างประเทศรถยนต์ได้ถูกทำลาย" โห พ่อ ฉันชอบมัน ขอบคุณ ! " ตอนนี้วันที่น่ากลัวของฉันพรุ่งนี้คงมากที่น่ากลัวน้อยลง ผมคงไม่ต้องเผชิญกับทางเลือกของทั้งสองไมล์เดินในสายฝนไปโรงเรียนหรือรับนั่งหัวหน้าลาดตระเวน" ผมดีใจที่คุณชอบมัน , " ชาร์ลีตอบเสียงกระด้างอายอีกมันใช้เวลาเพียงหนึ่งเที่ยวเอาของของฉันทั้งหมดข้างบน ผมมีห้องนอนที่ประสบจากตะวันตกไปที่หน้าบ้าน ห้องที่คุ้นเคย มันเคยเป็นของฉัน ตั้งแต่ฉันเกิดมาพื้นไม้ , ผนัง , สีฟ้า , เพดาน , yellowed ผ้าม่านลูกไม้รอบหน้าต่างเหล่านี้ทั้งหมดเป็นส่วนหนึ่งของวัยเด็กของฉัน เพียงการเปลี่ยนแปลงของชาร์ลีได้ถูกเปลี่ยนเปลสำหรับเตียงและเพิ่มโต๊ะเป็นฉันเติบโต โต๊ะตอนนี้จัดมือสองคอมพิวเตอร์กับโทรศัพท์สำหรับโมเด็มเย็บตามชั้นแจ็คโทรศัพท์ที่ใกล้ที่สุด นี้ถูกระบุจากแม่ ดังนั้น ที่ เรา สามารถติดต่อง่าย เก้าอี้โยกจากวันลูกฉันอยู่ในมุมมีเพียงหนึ่งห้องน้ำขนาดเล็กที่ด้านบนของบันได ซึ่งก็จะต้องแบ่งปันชาร์ลี ฉันพยายามที่จะไม่อาศัยมากเกินไปในความเป็นจริงที่หนึ่งในสิ่งที่ดีที่สุดเกี่ยวกับชาร์ลี เขาไม่จู้จี้ เขาทิ้งฉันไปแกะ และได้รับเรียบร้อย เพลงที่จะได้รับทั้งหมดเป็นไปไม่ได้สำหรับแม่ของฉัน มันถูกดีอยู่คนเดียว ไม่ต้องยิ้ม และดูเหมือนความยินดี ; บรรเทามองอย่างผิดหวังออกมาหน้าต่างที่แผ่นฝน และให้เพียงน้ำตาไม่หนี ผมไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะไปจริงร้องไห้รถจากัวร์ ผมจะช่วยให้นอน เมื่อผมจะต้องคิดเกี่ยวกับมาเช้าโรงเรียนส้อมสูงมีทั้งหมดน่ากลัวเพียงสามร้อยห้าสิบเจ็ด - ตอนนี้58 - นักเรียน มีมากกว่า 7 แสนคน ในชั้นมัธยมคนเดียวที่บ้าน ทั้งหมดของเด็กที่นี่ได้เติบโตมาด้วยกัน - ปู่ย่าตายายของพวกเขามีเป็นเด็กด้วยกันผมก็เป็นเด็กใหม่ จากเมืองใหญ่ , ความอยากรู้ , ประหลาดบางทีถ้าผมเหมือนผู้หญิงจาก Phoenix ควร ผมอาจจะทำงานนี้ให้เป็นประโยชน์แต่ร่างกายผมไม่เคยใส่ไปไหน ฉันควรแทน สปอร์ต สีบลอนด์ - วอลเลย์บอลผู้เล่นหรือเชียร์ลีดเดอร์ บางที - ทุกสิ่งที่ไปอาศัยอยู่ในหุบเขาของซันแต่ผมได้งาช้าง ผิว ไม่มีข้ออ้างของดวงตาสีฟ้าหรือแดง ทั้งๆที่ค่าคงที่แสงอาทิตย์ ฉันมักจะผอม แต่อ่อนก็ไม่ใช่นักกีฬา ;ผมไม่ได้เป็นมือตาประสานงานเล่นกีฬาโดยไม่ต้องขายหน้าตัวเอง และทำร้ายทั้งตัวเองและคนอื่นที่ยืนอยู่ใกล้เกินไป