‘What are you looking at, mister?’T

‘What are you looking at, mister?’
The fifth man, who happened to arrive in front of the trade centre just then, asked the first man, who had been standing looking at something for some time. The first man turned to look at him, and the fifth man smiled back in a friendly way.
‘I don’t know. I asked around, but nobody seems to know anything,’ the first man said, pointing at the thing in question. It was some sort of object with a round shape and a flat front, and it was placed on a stool against a power pole next to the pavement. A piece of unbleached white muslin covered it and its selvage almost reached the ground. A sign pinned to it stated: ‘…’
‘What can it be? Do you have any idea?’ the third man, who had arrived almost at the same time as the first, second and fourth men, turned to ask the second man with obvious curiosity.
‘I have been thinking—’ the second man said without looking at him, as he stood arms folded over his chest, a brooding expression on his face. The other persons around had more or less the same posture.
‘It must be something or other used as a kind of container,’ the third man ventured, frowning as though he wasn’t confident in his own idea.
The fourth man twisted his neck as he looked thoughtfully and chuckled as if he had just thought of something funny.
‘If it’s what you say, it shouldn’t be as tall as this,’ the fifth man argued in the light of his own speculations. He was gazing at the puzzling object, and his curiosity was steadily growing. In fact, he thought he’d ask to have a look inside and then hurry back to the business at hand, but he hadn’t left. Each and every one of the people who stood looking at the ‘…’ must have their own destinations, yet it looked as though whatever they were staring at had the mysterious power to monopolize their attention.
Despite the bright sunlight, dark clouds were scattered all over the sky and kept most of it out of sight. Some were so dark that they shielded the afternoon sun and projected passing shadows. On the tarmac, cars of all makes kept honking loudly and they whooshed by so fast you could hardly see them. The pedestrians passing by the area stopped to look at the puzzling object. Some stopped and craned their necks to gaze at it and when they saw it was ‘…’, they walked away. Some women, after taking a look, fled the scene mumbling: ‘This is crazy!’ But several persons stayed to look patiently and made all sorts of comments. The expressions on some people’s faces indicated that they wouldn’t leave until they knew what this was all about.
‘Let’s open it!’ the third man said after making several wild guesses, but many didn’t agree with his suggestion.
‘How could we open it?’ the fourth man objected. ‘It says here that…’
‘Precisely! We don’t know who owns it.’ The fifth man felt weak-kneed as he thought about the owner of this mysterious object. He was growing stiff so he shifted his posture. He had been standing there for several minutes, yet his doubts kept bothering him.
‘If you don’t touch it and open it, you won’t know what it is,’ the first woman said after she had roughly figured out what was going on. She had arrived as the flood of comments was at its wildest.
‘Touching it won’t make any difference. They won’t allow us to,’ the fifth man turned in the direction of the first woman, who stood holding bags bearing the logo of the nearby department store. She smiled sheepishly and nodded in assent.
They all stood looking at the puzzling object from a distance. None of them dared go near it as if they were afraid it would blow up, although it was merely something covered with a piece of cloth.
Some people, who had nothing to do, kept leaving and coming back to watch the whole event, because they were curious to know how it would end.
‘How about smelling it?’ suggested the second woman, who was a friend of the first woman. Her proposal didn’t go against the statement written on the sign pinned to the mysterious object.
‘Yep, good idea!’
This time, several persons exclaimed and nodded in agreement with the suggestion made by the second woman, but the problem was, who would volunteer to smell the object?
Dark clouds kept gathering in thicker and larger formations and their shadow covered the whole area. The din from the cars of all makes went on ceaselessly and a flow of pedestrians walked up and down the pavement, some of them loaded with goods they carried higgledy-piggledy. A man stopped by, craned his neck for a while, and then grumbled to himself: ‘What’s all this about anyway? There’s nothing there.’
Hearing this, the fifth man, amazed by such a statement, turned to look at the man who had spoken, then turned around to gaze at the mysterious object again. The object was still at the same place.
‘Sure, what’s this about anyway? There’s nothing there,’ the fifth man said to the back of the man who had just left, prompting a peal of laughter among the lookers-on, who had nothing better to do. The third man frowned in displeasure.
‘I suggest you smell it.’ The first man gave the third man a pat on the arm, but the third man shook his head and turned down the request, out of fear or embarrassment.
‘How about you?’ The fourth man nudged the first man in the back, but the first man stiffened in refusal. They all looked at one another in search of a brave man.
‘You?’
‘No.’
‘Then you?’
‘No way.’
‘So, it must be you.’
‘You’d better ask that man.’
‘What about you?’
‘I’ve just arrived.’
No one volunteered to go and smell the mysterious object. Some lost patience with the whole thing and just walked away, only to be replaced by new lookers-on. Sunlight sifting through a gap between the clouds now struck the mysterious object, and a vague shadow became noticeable under the cloth. They all unwittingly lowered their heads and took a step or half a step forward, coming to within two to three metres of the puzzling object, and they set about scrutinizing it. Then speculations started once again, with the hope of being right this time.
‘…’ the first man said confidently, and he smiled broadly, feeling he had solved the mystery.
‘Could well be.’ The second man walked around the object, perusing it. As the sunlight sifting through the rain clouds fell at an angle and got into his eyes, he raised up his hand to shield them. Several persons imitated him, leaning accordingly. They wanted to make sure it was ‘…’ as the first man had said. After a thorough examination, some nodded in agreement but some looked as doubtful as ever; some twisted their mouths; some stroke their chins pensively; and some gazed up at the sky, which looked like it might rain any time.
‘It’s unlikely. It’s too round, for one thing,’ someone shouted from the back.
‘It must be … more than anything else,’ the fourth man ventured rather confidently.
‘I think we’d better open it,’ the third man, who was younger than anybody else, blurted out impatiently, as the watch on his wrist told it was nearly four in the afternoon.
‘You can’t do that. It says here it’s forbidden,’ the first woman interjected. At this point, she shifted her hands, which were holding the bags with difficulty, to the front of her legs. She must be feeling stiff and sore.
‘That’s right,’ the second woman seconded.
‘It won’t matter if we open it just a little,’ the third man insisted.
‘It wouldn’t be right.’
‘Just a peep.’
‘It would be a breach of manners.’
‘We won’t know what it is unless we open it, and that’s that. So, let me open it and see what it is.’
The third man, no longer listening to anybody, decided to walk straight to the mysterious object. But as he was about to lift the cloth, there was a deafening clap of thunder. He was startled, and so were the others. The rain, which fell almost every afternoon in October, came pouring down as if the sky was leaking, forcing the third man to hastily take shelter under the eaves of a building, and so did everybody else who had been looking at the puzzling object.
The rain fell hard and thick, forming a blurry white curtain in all directions and hitting the ground as if it wanted to drive itself into it. In the twinkling of an eye, the whole road was flooded.
The third man wiped away the raindrops that had yet to soak through his shirt. He gazed up at the absent sky, then mumbled resentfully: ‘Blasted weather! It never rains but it pours.’ He looked at the mysterious object again, but this time, only saw the stool. The mysterious object had disappeared! He blinked several times, shook his head repeatedly and looked once again at the stool. The mysterious object gradually reappeared, blurred at first, then as clear as before… He looked once more at the thick curtain of rain… The object had disappeared again! He was nonplussed. He remembered the words of the man who had said ‘There’s nothing there’. But surely it couldn’t be. He must be the victim of an optical illusion.
‘So, we’ll never know what it was,’ the fifth man sighed in disappointment. Several persons seemed to be sharing the same mood.
Everyone still wanted to know what the ‘…’ name written on the sign actually meant.
Everyone still looked at everyone else questioningly, but it was clear there wasn’t going to be any answer. The first woman looked at her wristwatch and exclaimed loudly, as if to signal she had found a suitable excuse for leaving.
‘It’s past four already. We’d better go or we’ll miss the bus,’ she told the second woman.
The third man blinked again, trying to collect his wits. Then he burst out laughing humorously. ‘Go and open it now, fellows!’ he thought, then he turned to stare at the first, second and fourth men. Everyone was standing still, completely motionless.
The rain began to dwindle and finally stopped falling.

Δ

French menu | Menu | Home

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

'อะไรคุณมองหาที่ มิสเตอร์'ห้าคน เกิดขึ้นมาถึงหน้าศูนย์การค้าแล้วเพียง ถามคนแรก ที่มีการยืนมองบางสิ่งบางอย่างบางครั้ง คนแรกหันไปมองเขา และคนห้ายิ้มกลับในทางที่ดี' ฉันไม่รู้ ถามรอบ แต่ไม่มีใครดูเหมือนว่าจะรู้อะไร มนุษย์คนแรกกล่าวว่า ชี้ไปที่สิ่ง มันเป็นเรียงลำดับของวัตถุทรงกลมและหน้าแบนบาง และจะถูกวางบนเก้าอี้กับเสาไฟฟ้าข้างถนนที่ ชิ้นส่วนของมัสลินขาวไม่ครอบคลุม และเป็น selvage เกือบถึงพื้นดิน เครื่องตรึงให้ระบุ: '...'' อะไรมันสามารถ มีความคิดใด ๆ ?' สามคน ถึงเกือบพร้อมกันเป็นครั้งแรก คนที่สอง และสี่ หันไปถามชายคนที่สอง ด้วยความอยากรู้ชัดเจน' ฉันคิด —' คนที่สองว่า ไม่มองที่เขา เขายืนแขนพับเหนือหน้าอกเขา นิพจน์ brooding บนใบหน้าของเขา คนอื่น ๆ รอบน้อยมีท่าเดียว'มันต้องบางสิ่งบางอย่างหรืออื่น ๆ ใช้เป็นชนิดของภาชนะบรรจุ คนสาม ventured, frowning ว่าเขาไม่มั่นใจในความคิดของเขาเองคนสี่บิดคอของเขาเขาดูดี และเบา ๆ เหมือนกับว่าเขาได้คิดว่า เรื่องตลก'ถ้าเป็นสิ่งที่คุณพูด มันไม่ควรจะเป็นสูงเช่นนี้ คนห้าโต้เถียงนี้ speculations ของท่านเอง เขาเป็นคู่ที่มองที่วัตถุทำให้งง และเขาอยากได้เติบ ในความเป็นจริง เขาคิดว่า เขาจะขอให้มีรูปลักษณ์ภายในแล้วรีบไปธุรกิจมือ แต่เขาไม่ได้ทิ้ง คนที่ยืนมองที่แต่ละคน '...' ต้องมีจุดหมายปลายทางของตนเอง แต่มันดูเหมือนว่าสิ่งที่พวกเขาได้คู่ที่มีอำนาจลึกลับ monopolize ความสนใจแม้ มีแสงสว่าง เค้ามีกระจายอยู่ทั่วท้องฟ้า และเก็บไว้ส่วนใหญ่จะตา บางคนเข้มเพื่อที่จะป้องกันแสงแดดยามบ่าย และคาดการณ์ผ่านเงา Tarmac รถยนต์ทั้งหมดทำให้เก็บ honking ดังดัง และพวกเขา whooshed โดยเร็วดังนั้นคุณไม่สามารถดูให้ โชคดีที่ผ่านมาพื้นที่หยุดมองที่วัตถุทำให้งง บางหยุด และ craned มองที่คอของพวกเขา และเมื่อพวกเขาเห็นมันเป็น '...' พวกเขาเดินไป ผู้หญิงบางคน หลังจากดู หนีฉาก mumbling: 'นี้เป็นบ้า ' แต่หลายคนอยู่ดูอดทน และทำทุกข้อคิดเห็น นิพจน์บนใบหน้าบางคนระบุว่า พวกเขาจะไม่ปล่อยจนกว่าจะรู้ว่าสิ่งนี้คือทั้งหมดเกี่ยวกับ'ลองเปิด ' คนที่สามกล่าวว่า หลังจากทำครั้งที่ทายป่าหลาย แต่หลายคนไม่เห็นด้วยกับคำแนะนำของเขา'วิธีสามารถเราเปิด ' คนสี่ objected 'กล่าวว่า ที่นี่ที่...'' ทุกประการ เราไม่รู้ว่าใครเป็นเจ้าของ " คนห้ารู้สึก weak-kneed เป็นเขาคิดเกี่ยวกับเจ้าของของวัตถุลึกลับนี้ เขาโตแข็งเพื่อให้เขาเปลี่ยนท่าทางของเขา เขามีได้ตั้งหลายนาที แต่ความสงสัยของเขาเก็บไว้รบกวนเขา'ถ้าคุณไม่สัมผัส และเปิด คุณจะไม่รู้ว่ามันคืออะไร ผู้หญิงคนแรกที่กล่าวว่า หลังจากที่เธอได้คิดประมาณว่าสิ่งเกิดขึ้น เธอเพิ่งเป็นน้ำท่วมของความคิดเห็นที่ของ wildest' สัมผัสมันไม่ได้ผล พวกเขาจะไม่ให้เรา คนห้าหันในทิศทางของผู้หญิงคนแรก ผู้ยืนถือถุงแบกโลโก้ของห้างใกล้เคียง เธอยิ้มเจื่อน และพยักหน้าใน assentพวกเขายืนมองจากระยะทางที่วัตถุทำให้งง ไม่มีพวกเขากล้าเข้าไปใกล้มันว่าพวกเขากลัวมันจะระเบิดขึ้น แม้ว่ามันเป็นเพียงสิ่งที่ปกคลุม ด้วยผ้าบางคน ที่มี ไม่เก็บทิ้ง และกลับมาดูเหตุการณ์ เนื่องจากพวกเขาอยากรู้อยากเห็นรู้ว่ามันจะจบ'วิธีการเกี่ยวกับหอมมัน ' แนะนำสองคน เพื่อนของผู้หญิงคนแรก ข้อเสนอของเธอไม่ได้ไปกับใบแจ้งยอดที่เขียนบนเครื่องที่ถูกตรึงไว้กับวัตถุลึกลับ' ฮ่ะ ความคิดที่ดี!'เวลานี้ หลายคนทางหลุดรอด และพยักหน้ายังคงคำแนะนำการทำผู้หญิงสอง แต่ปัญหา คือ ใครจะอาสาไปวัตถุเค้าเก็บรวบรวมในก่อตัวหนา และใหญ่ และเงาของพวกเขาครอบคลุมพื้นที่ทั้งหมด ดินจากรถยนต์ทั้งหมดให้ไปในรอก และไหลโชคดีเดินขึ้นถนน บางส่วนของพวกเขามีสินค้าที่จะขนส่ง higgledy-piggledy มนุษย์หยุดโดย craned คอของเขาในขณะ และ grumbled แล้ว ตนเอง: ' คืออะไรทั้งหมดนี้เกี่ยวกับหรือ ไม่มีอะไรกัน 'ได้ยิน ชายห้า ประหลาดใจ ด้วยการกล่าวคำ เปิดดูคนได้พูด แล้วหันไปรอบ ๆ จ้องวัตถุลึกลับอีกด้วย วัตถุอยู่ในตำแหน่งเดียวกันได้' แน่นอน นี่คืออะไรเกี่ยวกับหรือ ไม่มีอะไร ' คนห้าว่า การกลับมาของคนที่มีเหลือเพียง พร้อมท์ peal หัวเราะระหว่าง lookers-on มีอะไรดีขึ้นจะทำ คนที่สาม frowned ในไม่พอใจ'แนะคุณกลิ่น' คนแรกให้คนที่สามผัดบนแขน แต่คนที่ 3 จับศีรษะของเขา และเปิดลงคำ จากความกลัวหรือความลำบากใจ'คุณ' คนสี่ nudged คนแรกหลัง แต่คนแรก stiffened หน้า พวกเขาทั้งหมดดูที่อื่นในการค้นหาคนกล้า'คุณ"'หมายเลข''แล้วคุณ"'วิธีการ''ดังนั้น มันต้องเป็นคุณ''คุณจะดีขึ้นขอให้คนที่''อะไรคุณบ้าง"'ฉันได้เพิ่งมา'ไม่ volunteered ไป และกลิ่นวัตถุลึกลับ บางคนสูญเสียความอดทนกับสิ่งทั้ง และเพียงเดินไป จะถูกแทนที่ ด้วย lookers-on ใหม่ แสงแดดตะแกรงผ่านช่องว่างระหว่างก้อนเมฆขณะนี้หลงวัตถุลึกลับ และเงาคลุมกลายเป็นอย่างที่เห็นได้ชัดภายใต้ผ้า พวกเขาทั้งหมดกำลังลดลงศีรษะของพวกเขา และเอาก้าวหรือครึ่งก้าวไปข้างหน้า มาภายในสองถึงสามเมตรของวัตถุทำให้งง และพวกเขาตั้งค่าเกี่ยวกับ scrutinizing มัน แล้ว speculations เริ่มครั้ง โดยหวังการขวาเวลานี้'...' คนแรกกล่าวว่า มั่น และยิ้มอย่างกว้างขวาง ความรู้สึกที่เขามีแก้ปริศนา' ดีอาจจะได้ ' คนที่สองเดินรอบวัตถุ perusing มัน แสงแดดด้วยเมฆฝนตกที่มุม และได้เข้าไปในตาของเขา เขายกมือเพื่อป้องกันพวกเขา หลายคนเลียนแบบเขา เอียงตาม พวกเขาต้องการให้แน่ใจว่า มันเป็น '...' เป็นคนแรกได้กล่าวว่า หลังจากตรวจอย่างละเอียด บางพยักหน้าตกลงแต่บางมองเป็นหนี้สงสัยสูญตามเคย บางบิดตาม บางโรคหลอดเลือดสมองของ chins pensively และบางจ้องขึ้นท้องฟ้า ซึ่งดูเหมือนว่าอาจฝนตกตลอดเวลา"ก็ไม่น่า มันจะกลมเกินไป ตัวสิ่งเดียว คนตะโกนจากด้านหลัง' มันต้อง...มากกว่าสิ่งใด คนสี่ ventured ค่อนข้างมั่น'คิดว่า เราจะดีกว่าเปิด สามคน มีอายุน้อยกว่าใครอื่น โพล่งออกมา impatiently นาฬิกาบนข้อมือของเขาบอกก็เกือบสี่ในช่วงบ่าย‘You can’t do that. It says here it’s forbidden,’ the first woman interjected. At this point, she shifted her hands, which were holding the bags with difficulty, to the front of her legs. She must be feeling stiff and sore.‘That’s right,’ the second woman seconded.‘It won’t matter if we open it just a little,’ the third man insisted.‘It wouldn’t be right.’‘Just a peep.’‘It would be a breach of manners.’‘We won’t know what it is unless we open it, and that’s that. So, let me open it and see what it is.’The third man, no longer listening to anybody, decided to walk straight to the mysterious object. But as he was about to lift the cloth, there was a deafening clap of thunder. He was startled, and so were the others. The rain, which fell almost every afternoon in October, came pouring down as if the sky was leaking, forcing the third man to hastily take shelter under the eaves of a building, and so did everybody else who had been looking at the puzzling object.The rain fell hard and thick, forming a blurry white curtain in all directions and hitting the ground as if it wanted to drive itself into it. In the twinkling of an eye, the whole road was flooded.The third man wiped away the raindrops that had yet to soak through his shirt. He gazed up at the absent sky, then mumbled resentfully: ‘Blasted weather! It never rains but it pours.’ He looked at the mysterious object again, but this time, only saw the stool. The mysterious object had disappeared! He blinked several times, shook his head repeatedly and looked once again at the stool. The mysterious object gradually reappeared, blurred at first, then as clear as before… He looked once more at the thick curtain of rain… The object had disappeared again! He was nonplussed. He remembered the words of the man who had said ‘There’s nothing there’. But surely it couldn’t be. He must be the victim of an optical illusion.‘So, we’ll never know what it was,’ the fifth man sighed in disappointment. Several persons seemed to be sharing the same mood.Everyone still wanted to know what the ‘…’ name written on the sign actually meant.Everyone still looked at everyone else questioningly, but it was clear there wasn’t going to be any answer. The first woman looked at her wristwatch and exclaimed loudly, as if to signal she had found a suitable excuse for leaving.‘It’s past four already. We’d better go or we’ll miss the bus,’ she told the second woman.The third man blinked again, trying to collect his wits. Then he burst out laughing humorously. ‘Go and open it now, fellows!’ he thought, then he turned to stare at the first, second and fourth men. Everyone was standing still, completely motionless.The rain began to dwindle and finally stopped falling. Δ French menu | Menu | Home

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

'what มองอะไรอยู่ล่ะ ? '
ผู้ชายที่ห้า , ที่เกิดขึ้นจะมาถึงในด้านหน้าของศูนย์การค้าแล้ว ถามชายคนแรกที่เคยยืนดูสักพัก คนแรกหันไปมองเขาและชายคนที่ห้ายิ้มกลับมาในทางที่เป็นมิตร .
" ไม่รู้ ผมถามไปเรื่อยๆ แต่ไม่มีใครรู้ว่าอะไร " ชายคนแรกพูดชี้สิ่งที่อยู่ในคำถาม มันเป็นบางจัดเรียงของวัตถุที่มีรูปร่างกลมและหน้าแบน และ มันถูกวางไว้บนม้านั่ง กับเสาไฟฟ้าข้างๆทางเดิน แผ่นผ้ามัสลินไม่ได้ฟอกขาวคลุมและขอบผ้าที่เย็บกันลุ่ยเกือบถึงพื้น ป้ายติดมันกล่าวว่า : ' . . . '
'what มันเป็นยังไง คุณมีความคิดใด ๆ ? ' คนที่สามที่ได้เดินทางมาถึงเกือบจะในเวลาเดียวกันเป็นครั้งแรกที่สองและสี่คนหันไปถามชายสองกับชัดเจนความอยากรู้ .
" คิด " ชายคนที่สองพูดโดยไม่มองหน้าเขา ขณะที่เขายืนแขนพับเหนือหน้าอกของเขาครุ่นคิดการแสดงออกบนใบหน้าของเขา บุคคลอื่น ๆมีมากขึ้นหรือน้อยลงในท่าทางเดียวกัน มันต้องมีอะไรบางอย่าง
หรืออื่น ๆที่ใช้เป็นชนิดของภาชนะบรรจุ' ชายคนที่สามกล่าว มุ่ย ราวกับว่าเขาไม่มั่นใจในความคิดของตัวเอง
ผู้ชายที่สี่บิดคอของเขาขณะที่เขาและมองอย่างครุ่นคิด หัวเราะราวกับว่าเขาเพิ่งคิดสิ่งตลก .
ถ้ามันคืออะไรที่คุณพูด มันไม่น่าจะสูงเท่าเรื่องนี้ ผู้ชายถกเถียงกันในห้า แสงของ speculations ของเขาเอง เขาจ้องมองวัตถุน่าสงสัย และความอยากรู้อยากเห็นของเขาคือการเติบโตอย่างต่อเนื่อง .ในความเป็นจริง เขาคิดว่าเขาจะขอเข้าไปดูข้างในแล้ว รีบกลับไปที่ธุรกิจในมือ แต่เขาไม่ไป แต่ละคนและทุกหนึ่งของคนที่ยืนมอง ' . . . ' ต้องมีจุดหมายปลายทาง แต่มันดูราวกับว่าสิ่งที่พวกเขากำลังจ้องมองมีพลังลึกลับที่จะผูกขาดความสนใจ .
แม้จะมีแสงแดดสดใสเมฆดำกระจัดกระจายไปทั่วท้องฟ้าและเก็บส่วนใหญ่มันออกจากสายตา บางช่างมืดที่พวกเขาป้องกันแสงแดดยามบ่าย และฉายผ่านเงา บนถนน รถก็ยังบีบแตรเสียงดัง และพวกเขา whooshed โดยเร็วดังนั้นคุณจะเห็นพวกเขา คนเดินเท้าผ่านพื้นที่หยุดมองวัตถุที่งงบางคนหยุดแหงนคอของพวกเขาที่จะมองมัน และเมื่อพวกเขาได้เห็นมัน . . . . . . " เขาเดินจากไป ผู้หญิงบางคน หลังจากดู หนีจากที่เกิดเหตุพึมพำ " นี่มันบ้าชัดๆ แต่หลายคนอยู่ดูอดทนและทำทุกประเภทของความคิดเห็น การแสดงออกบนใบหน้า บางคนพบว่าพวกเขาจะไม่ปล่อยจนกว่าพวกเขาจะรู้ว่ามันคือทั้งหมดที่เกี่ยวกับ
'let เปิดมัน !' คนที่สามกล่าวว่าหลังจากหลายส่งเดช แต่ไม่ได้มากมาย เห็นด้วยกับคำแนะนำของเขา .
' เราสามารถเปิดมันได้ ' สี่คนคัดค้าน . มันบอกว่า . . . . . . . '
'precisely ! เราไม่รู้ว่าใครเป็นเจ้าของมัน . ' ชายคนที่ห้าอ่อนแอ kneed ในขณะที่เขาคิดถึงเจ้าของวัตถุลึกลับนี้ เขามีการเติบโตที่แข็งทื่อ เขาเปลี่ยนท่าทางของเขาเขายืนอยู่ตรงนั้นนานหลายนาที แต่สงสัยของเขาเอาแต่กวนใจเขา .
ถ้าคุณไม่แตะมันและเปิดมัน คุณก็จะไม่รู้ว่ามันคือ ' คนแรก กล่าวว่า หลังจากที่เธอได้คร่าวๆว่าเกิดอะไรขึ้น มาถึงที่น้ำท่วมของความคิดเห็นที่ wildest .
'touching มันจะไม่สร้างความแตกต่างใด ๆ พวกเขาจะไม่อนุญาตให้เราเพื่อ' ชายคนที่ห้าหันไปในทิศทางของผู้หญิงก่อน คนที่ยืนถือถุงแบกโลโก้ของห้างสรรพสินค้าที่ใกล้เคียง เธอยิ้มเจื่อน และพยักหน้าอย่างเห็นด้วย พวกเขาทั้งหมดยืนอยู่
มองวัตถุปริศนาจากระยะไกล ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้มันราวกับว่าพวกเขากลัวว่ามันจะระเบิดขึ้น แต่มันก็แค่บางอย่างที่ปกคลุมด้วยผืนผ้า
บางคนใครไม่มีอะไรทำ เก็บทิ้งแล้วกลับมาดูเหตุการณ์ทั้งหมด เพราะสงสัยว่ามันจะจบ .
' เกี่ยวกับดมมัน ' พบผู้หญิง 2 คนที่เป็นเพื่อนของผู้หญิงก่อน ข้อเสนอของเธอไม่ได้ต่อต้านแถลงการณ์ที่เขียนบนป้ายตรึงกับวัตถุลึกลับ
'yep ความคิดดีเลย ! '
คราวนี้บุคคลหลายคนอุทานและพยักหน้าในข้อตกลงกับข้อเสนอที่ทำโดยผู้หญิงคนที่สอง แต่ปัญหาคือ ใครจะอาสากลิ่นวัตถุ ?
เมฆมืดเก็บรวบรวมในหนาและขนาดใหญ่การก่อตัวและเงาของพวกเขาที่ครอบคลุมทั้งพื้นที่ ดินจากรถเลยทำให้ไปไม่หยุดหย่อนและการไหลของคนเดินเท้าเดินขึ้นและลงถนนบางส่วนของพวกเขาเต็มไปด้วยสินค้าที่พวกเขาขน higgledy piggledy . คนหยุดโดยแหงนคอ สักพัก แล้ว ก็ยังบ่นกับตัวเองว่าเรื่องทั้งหมดนี้ได้ยังไง ? ไม่มีอะไรค่ะ '
ได้ยิน ชายห้า ประหลาดใจ เช่นงบ หันไปมองคนที่พูด แล้วหันกลับไปมองวัตถุลึกลับอีก วัตถุที่อยู่ในสถานที่เดียวกัน