The speaker in this poem is not the

The speaker in this poem is not the poet himself, who wrote the poem when he was only 21 years old, but a mother speaking to her son. An African-American, Hughes uses a dialect one expects to hear from an elderly African-American woman for whom life has been a struggle. In her speech, she compares her life to a staircase and says twice in the poem that her life "ain't been no crystal stair." She wants her son to know she understands the difficulty of life because she has lived it, and she, therefore, has the right to encourage him not to "turn back," "set down" or "fall." She wants him to follow her example and find encouragement in her progress. She tells him she has climbed over tacks and splinters and broken boards. She has walked in bare places and in the dark. She has, however, made her way. She has reached landings where she is able to catch her breath, and she has turned corners at times to go in another direction. She speaks to him lovingly at the end, referring to him as "honey" and assuring him that she is still forging ahead in life.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ลำโพงในกลอนนี้ไม่ใช่กวีตัวเอง ผู้เขียนกลอนเมื่ออายุเพียง 21 ปี แต่แม่พูดกับลูกชายของเธอ African-American สตีเฟ่นใช้ภาษาหนึ่งคาดว่าจะได้ยินจากผู้หญิง African-American ผู้สูงอายุที่ชีวิตได้รับการดิ้นรนต่อสู้ ในคำพูดของเธอ เธอเปรียบเทียบทางชีวิตของเธอ และกล่าวว่า สองในกลอนว่า ชีวิตของเธอ "ain ' t แล้วบันไดไม่มีคริสตัล"เธอต้องการเธอสนรู้เธอเข้าใจความยากลำบากของชีวิต เพราะเธอมีชีวิตอยู่ และเธอ ดังนั้น มีสิทธิที่จะส่งเสริมเขาไม่หวน", ""เอาไว้"หรือ"ตกงาน" เธอต้องการให้เขาทำตามอย่างของเธอ และหาให้กำลังใจเธอยู่ เธอบอกเธอมีปีน tacks และลูกธนู และบอร์ดใช้งานไม่ เธอได้เดิน ในสถานเปล่า และ ในมืด เธอได้ อย่างไรก็ตาม ทำทางของเธอ เธอแล้ว landings ซึ่งเธอสามารถจับลมหายใจของเธอ และเธอได้เปิดมุมที่ไปในทิศทางอื่น เขาพูดเขารักที่สุด อ้างอิงถึงเขาเป็น "น้ำผึ้ง" และมั่นใจเขาว่า เธอจะยังตีหน้าในชีวิต

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ลำโพงในบทกวีนี้ไม่กวีเองที่เขียนบทกวีเมื่อเขาได้เพียง 21 ปี แต่แม่พูดกับลูกชายของเธอ แอฟริกันอเมริกันฮิวจ์ใช้ภาษาหนึ่งคาดว่าจะได้ยินจากผู้หญิงแอฟริกันอเมริกันผู้สูงอายุสำหรับผู้ที่ชีวิตได้รับการต่อสู้ ในคำพูดของเธอเธอเปรียบเทียบชีวิตของเธอเพื่อบัน​​ไดและบอกว่าเป็นครั้งที่สองในบทกวีที่ชีวิตของเธอ "ไม่ได้รับไม่มีบันไดคริสตัล". เธอต้องการให้ลูกชายของเธอจะรู้ว่าเธอเข้าใจความยากลำบากในชีวิตเพราะเธอมีชีวิตอยู่มันและเธอจึงมีสิทธิที่จะสนับสนุนให้เขาไม่ให้ "กลับมา" "กำหนดลง" หรือ "ตก". เธออยากให้เขาทำตามตัวอย่างของเธอและหาให้กำลังใจในความคืบหน้าของเธอ เธอบอกเขาว่าเธอได้ปีนขึ้นไป tacks และเศษและกระดานหัก เธอได้เดินเข้ามาในสถานที่เปลือยและในที่มืด เธอได้ แต่ทำทางของเธอ เธอได้ก้าวมาถึงเพลย์ที่เธอสามารถที่จะจับลมหายใจของเธอและเธอได้เปิดมุมในเวลาที่จะไปในทิศทางอื่น เธอพูดกับเขาด้วยความรักในตอนท้ายหมายถึงว่าเขาเป็น "น้ำผึ้ง" และความเชื่อมั่นกับเขาว่าเธอยังคงปลอมข้างหน้าในชีวิต

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผู้บรรยายในบทกวีนี้ไม่ได้เป็นกวี ตัวเองเขียนกลอนเมื่อเขาอายุเพียง 21 ปี แต่แม่พูดกับลูกชายของเธอ เป็นชาวอเมริกัน ฮิวส์ใช้ภาษาถิ่นหนึ่งคาดว่าจะได้ยินจากผู้สูงอายุชาวอเมริกันผู้หญิงที่ชีวิตได้รับการต่อสู้ ในคำพูดของเธอ เธอเปรียบเทียบชีวิตของเธอมีบันไดและบอกว่าสองครั้งในบทกลอนที่ชีวิตของเธอไม่เคยไม่มีบันไดคริสตัล" เธออยากให้ลูกชายของเธอจะรู้ว่าเธอเข้าใจความยากของชีวิต เพราะเธอได้อาศัยอยู่นั้น และเขาจึงมีสิทธิที่จะให้เขาไม่ได้ " ย้อนกลับ " , " ชุดลง " หรือ " ล้ม " เธออยากให้เขาทำตามตัวอย่างของเธอ และหากำลังใจในความคืบหน้าของเธอ เธอบอกเขาว่า เธอปีนข้าม tacks และสะเก็ดและบอร์ดเสีย เธอได้เดินในสถานที่โล่งและในที่มืด ที่เธอได้อย่างไรก็ตาม ทำตามวิธีของเธอ เธอมาถึงที่ที่เธอสามารถจับลมหายใจของเธอ และที่เธอได้เปิดมุมในเวลาที่จะไปในทิศทางอื่น เธอพูดกับเขา ความรักที่จบ หมายถึงเขาเป็น " น้ำผึ้ง " และมั่นใจว่าเธอยังปลอมข้างหน้าในชีวิต