The final stanza begins with an app

The final stanza begins with an appeal to love, then moves on to the famous ending metaphor. Critics have varied in their interpretation of the first two lines; one calls them a "perfunctory gesture ... swallowed up by the poem's powerfully dark picture",[16] while another sees in them "a stand against a world of broken faith".[17] Midway between these is one of Arnold's biographers, who describes being "true / To one another" as "a precarious notion" in a world that has become "a maze of confusion".[18]

The metaphor with which the poem ends is most likely an allusion to a passage in Thucydides's account of the Peloponnesian War (Book 7, 44). He describes an ancient battle that occurred on a similar beach during the Athenian invasion of Sicily. The battle took place at night; the attacking army became disoriented while fighting in the darkness and many of their soldiers inadvertently killed each other.[19] This final image has also been variously interpreted by the critics. Culler calls the "darkling plain" Arnold's "central statement" of the human condition.[20] Pratt sees the final line as "only metaphor" and thus susceptible to the "uncertainty" of poetic language

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทสุดท้ายเริ่มต้น ด้วยการรัก แล้วย้ายจากการอุปมาสิ้นสุดที่มีชื่อเสียง นักวิจารณ์มีความหลากหลายในการตีความสองบรรทัดแรก หนึ่งเรียกพวกเขาว่าเป็น "รูปแบบขอไปที...กลืนกินขึ้น ด้วยภาพที่ทรงพลังมืดของบทกวี", [16] อีกเห็นในพวกเขายืนกับโลกเสียศรัทธา" [17] กึ่งกลางระหว่างเหล่านี้เป็นของอาร์โนลด์ biographers อธิบายความจริง/ อื่น"เป็น"ความล่อแหลมความคิด"ในโลกที่กลายเป็น"เขาวงกตของความสับสน"อย่างใดอย่างหนึ่ง [18]อุปมาที่สิ้นสุดบทกวีนั้นมักพูดถึงทางเดินในบัญชีของ Thucydides สงคราม Peloponnesian (จอง 7, 44) เขาอธิบายการต่อสู้โบราณที่เกิดขึ้นบนชายหาดคล้ายระหว่างการรุกรานเอเธนส์ของซิซิลี การต่อสู้ที่เกิดขึ้นเวลากลางคืน กองทัพโจมตีกลายเป็น disoriented ขณะต่อสู้ในความมืด และทหารของพวกเขามากมายโดยไม่ได้ตั้งใจฆ่ากัน [19 ภาพสุดท้าย]ได้ยังถูกตีความ โดยนักวิจารณ์เพิ่ม Culler เรียก "darkling ล้วน" อาร์โนลด์ "กลางคำ" ของมนุษย์ [20] แพร็ตต์เห็นบรรทัดสุดท้าย เป็น "อุปมาเท่านั้น" และอ่อนแอดังนั้นเพื่อความ "ไม่แน่นอน" ของภาษากวี

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทสุดท้ายเริ่มต้นด้วยการอุทธรณ์ไปยังความรักแล้วย้ายไปอุปมาตอนจบที่มีชื่อเสียง วิจารณ์ได้แตกต่างกันในการตีความของสองบรรทัดแรก; หนึ่งเรียกพวกเขาว่า "พอเป็นพิธี ... ท่าทางกลืนโดยภาพมืดอันทรงประสิทธิภาพของบทกวี" [16] ในขณะที่อีกเห็นในพวกเขา "ยืนกับโลกของความเชื่อหัก". [17] อยู่ตรงกลางระหว่างเหล่านี้เป็นหนึ่งในนักเขียนชีวประวัติของ Arnold ที่อธิบายเป็น "จริง / กับอีกคนหนึ่ง" ขณะที่ "ความคิดที่ล่อแหลม" ในโลกที่ได้กลายเป็น "เขาวงกตแห่งความสับสน". [18]

อุปมากับที่บทกวีจบลงเป็นส่วนใหญ่ แนวโน้มการพาดพิงถึงทางเดินในบัญชีของเดสของ Peloponnesian War (เล่ม 7, 44) เขาอธิบายถึงการต่อสู้โบราณที่เกิดขึ้นบนชายหาดที่คล้ายกันในระหว่างการบุกกรุงเอเธนส์ของเกาะซิซิลี สงครามเกิดขึ้นในเวลากลางคืน; กองทัพโจมตีกลายเป็นงงขณะที่การต่อสู้ในความมืดและส่วนมากของทหารของพวกเขาโดยไม่ได้ตั้งใจฆ่าแต่ละอื่น ๆ . [19] ภาพสุดท้ายนี้ยังได้รับการตีความที่แตกต่างจากนักวิจารณ์ Culler เรียกว่า "มืดธรรมดา" อาร์โนลของ "คำสั่งกลาง" ของสภาพของมนุษย์. [20] แพรตต์เห็นบรรทัดสุดท้ายเป็น "เพียงอุปมา" และอ่อนไหวจึงไปที่ "ความไม่แน่นอน" ของภาษากวี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บาทสุดท้าย เริ่มต้นด้วยการดึงดูดความรัก จากนั้นย้ายไปยังการสิ้นสุดที่มีชื่อเสียง นักวิจารณ์ได้หลากหลายในการตีความของสองบรรทัดแรก หนึ่งเรียกว่า " ท่าทางขอไปที . . . . . . . กลืนไปกับบทกวีมืด powerfully ภาพ " , [ 16 ] ในขณะที่อื่นมองเห็นในพวกเขา " ต่อต้านโลกเสียศรัทธา " [ 17 ] ตรงกลางระหว่างเหล่านี้เป็นหนึ่งของอาร์โนลด์เป็นชีวประวัติ ที่อธิบายเป็น " จริง / กับอีกหนึ่ง " เป็น " ล่อแหลม " ในโลกที่มีความคิด กลายเป็น " เขาวงกตแห่งความสับสน " [ 18 ]คำอุปมาที่กลอนสิ้นสุดส่วนใหญ่พาดพิงเรียงในธูซิดดิดีสบัญชีของสงครามเพโลพอนเนเชียน ( เล่ม 7 , 44 ) เขาอธิบายถึงการต่อสู้โบราณที่เกิดขึ้นบนชายหาดที่คล้ายคลึงกันในระหว่างการรุกรานแบบเอเธนส์ของซิซิลี การต่อสู้เกิดขึ้นในเวลากลางคืน ; กองทัพโจมตีกลายเป็นสับสนในขณะที่การต่อสู้ในที่มืดและมากของทหารของพวกเขาตั้งใจฆ่ากันเอง [ 19 ] ภาพสุดท้ายนี่ยังได้รับนานาเนกตีความโดยนักวิจารณ์ เรียก คูลเลอร์ " darkling ธรรมดา " อาร์โนลด์ " กลางสั่ง " เงื่อนไขของมนุษย์ [ 20 ] แพรตต์เห็นบรรทัดสุดท้ายเป็น " อุปมา " และดังนั้นจึง เสี่ยงต่อการ " ความไม่แน่นอน " ของบทกวีภาษา