The king then told her of his perpl

The king then told her of his perplexities, and how he was desirous of finding the magician, to persuade him to recall his gift.

"He could not recall the other gifts," said the wise woman. "Therefore it is better that the prince should be taught to use his power prudently and to

control his temper. And since all the persons capable of guiding him have disappeared, I will return with you and take charge of him myself. Over me he will

have no power."

To this the king consented, and they returned together to the palace, where the wise woman became guardian to the prince, and she fulfilled her duties so

well that he became much more discreet and self-controlled. Only at times his violent temper got the better of him, and led him to wish what he afterwards

vainly regretted.

Thus all went well till the prince became a man, when, though he had great affection for her, he felt ashamed of having an old woman for his counsellor, and

he said, "I certainly wish that I had a faithful and discreet adviser of my own age and sex."

On that very day a young nobleman offered himself as companion to the prince, and as he was a young man of great ability, he was accepted: whereupon the old

woman took her departure, and was never seen again.

The young nobleman performed his part so well that the prince became deeply attached to him, and submitted in every way to his counsels. But at last a day

came when, being in a rage, the advice of his friend irritated him, and he cried hastily, "Will you drive me mad with your long sermons? I wish you would

hold your tongue for ever." On which the young nobleman became dumb, and so remained. For he was not, as the wise woman had been, independent of the prince's

power.

The prince's grief and remorse knew no bounds. "Am I not under a curse?" said he. "Truly I ought to be cast out from human society, and sent to live with

wild beasts in a wilderness. I only bring evil upon those I love best—indeed, there is no hope for me unless I can find my godfather, and make him recall

this fatal gift."

So the prince mounted his horse, and, accompanied by his dumb friend, who still remained faithful to him, he set forth to find the magician. They took no

followers, except the prince's dog, a noble hound, who was so quick of hearing that he understood all that was said to him, and was, next to the young

nobleman, the wisest person at court.

"Mark well, my dog," said the prince to him, "we stay nowhere till we find my godfather, and when we find him we go no further. I rely on your sagacity to

help us."

The dog licked the prince's hand, and then trotted so resolutely down a certain road that the two friends allowed him to lead them and followed close behind.

They travelled in this way to the edge of the king's dominions, only halting for needful rest and refreshment. At last the dog led them through a wood, and

towards evening they found themselves in the depths of the forest, with no sign of any shelter for the night. Presently they heard a little bell, such as is

rung for prayer, and the dog ran down a side path and led them straight to a kind of grotto, at the door of which stood an aged hermit.

"Does a magician live here?" asked the prince.

"No one lives here but myself," said the hermit, "but I am old, and have meditated much. My advice is at your service if you need it."

The prince then related his history, and how he was now seeking the magician godfather, to rid himself of his gift.

"And yet that will not cure your temper," said the hermit. "It were better that you employed yourself in learning to control that, and to use your power

prudently."

"No, no," replied the prince; "I must find the magician."

And when the hermit pressed his advice, he cried, "Provoke me not, good father, or I may be base enough to wish you ill; and the evil I do I cannot undo."

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

กษัตริย์แล้วบอกเธอ perplexities ของเขา และวิธีเขาก็ต้องการหานักเล่นกล การชักชวนให้เขาเพื่อเรียกขวัญของเขา"เขาจะไม่เรียกคืนอื่น ๆ ของขวัญ กล่าวว่า ผู้หญิงฉลาด "ดังนั้น จึงดีกว่าว่า เจ้าชายควรได้รับการสอนการใช้อำนาจอย่างรอบคอบและ ควบคุมอารมณ์ของเขา และเนื่องจากท่านสามารถแนะนำเขาหายไป ฉันจะกลับกับคุณ และใช้ค่าธรรมเนียมของเขาเอง ข้าก็จะ มีอำนาจ"การ ยินยอมของกษัตริย์ และพวกเขากลับกันพาเลซ ที่ผู้หญิงควรเป็น ผู้ปกครองเจ้าชาย และเธอตอบสนองหน้าที่ของเธอดังนั้น ทั้งที่เขากลายเป็นชัดเจนมากขึ้น และควบคุมตนเอง เฉพาะเวลาอารมณ์รุนแรงได้ดีกว่าของเขา และการต้องอะไรเขาภายหลัง รู้สึกเสียใจ vainlyดังนั้น ทั้งหมดไปด้วยจนกลายเป็นเจ้าชาย คน เมื่อ ว่าเขารักดีของเธอ เขารู้สึกละอายใจมีหญิงชราสำหรับที่ปรึกษาของเขา และ เขากล่าวว่า "แน่นอนว่า ฉันคิดปรึกษาที่ซื่อสัตย์ และรอบคอบของอายุและเพศของตัวเอง"วันดี ขุนนางหนุ่มเสนอตัวเองเป็นเพื่อนกับเจ้าชาย และขณะที่เขาเป็นหนุ่มมากความสามารถ เขายอมรับ: ครั้นเก่า ผู้หญิงเอาเดินทางของเธอ และไม่เคยเห็นอีกขุนนางหนุ่มทำส่วนของเขาให้กลายเป็นเจ้าชายอย่างลึกซึ้งกับเขา และส่งที่จะ counsels ของเขา แต่ในที่สุดวัน มา เมื่อ อยู่ในความโกรธ คำแนะนำของเพื่อนของเขาระคายเคืองเขา เขาร้องไห้รีบ "จะคุณบ้าฉัน ด้วยพระธรรมเทศนาที่ยาวของคุณ คุณจะต้อง hold your tongue for ever." On which the young nobleman became dumb, and so remained. For he was not, as the wise woman had been, independent of the prince's power.The prince's grief and remorse knew no bounds. "Am I not under a curse?" said he. "Truly I ought to be cast out from human society, and sent to live with wild beasts in a wilderness. I only bring evil upon those I love best—indeed, there is no hope for me unless I can find my godfather, and make him recall this fatal gift."So the prince mounted his horse, and, accompanied by his dumb friend, who still remained faithful to him, he set forth to find the magician. They took no followers, except the prince's dog, a noble hound, who was so quick of hearing that he understood all that was said to him, and was, next to the young nobleman, the wisest person at court."Mark well, my dog," said the prince to him, "we stay nowhere till we find my godfather, and when we find him we go no further. I rely on your sagacity to help us."The dog licked the prince's hand, and then trotted so resolutely down a certain road that the two friends allowed him to lead them and followed close behind.They travelled in this way to the edge of the king's dominions, only halting for needful rest and refreshment. At last the dog led them through a wood, and towards evening they found themselves in the depths of the forest, with no sign of any shelter for the night. Presently they heard a little bell, such as is rung for prayer, and the dog ran down a side path and led them straight to a kind of grotto, at the door of which stood an aged hermit."Does a magician live here?" asked the prince."No one lives here but myself," said the hermit, "but I am old, and have meditated much. My advice is at your service if you need it."The prince then related his history, and how he was now seeking the magician godfather, to rid himself of his gift."And yet that will not cure your temper," said the hermit. "It were better that you employed yourself in learning to control that, and to use your power prudently.""No, no," replied the prince; "I must find the magician."And when the hermit pressed his advice, he cried, "Provoke me not, good father, or I may be base enough to wish you ill; and the evil I do I cannot undo."

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

กษัตริย์แล้วบอกเธอของ perplexities ของเขาและวิธีการที่เขาเป็นที่พึงปรารถนาของการหานักมายากลที่จะชักชวนให้เขาจำพรสวรรค์ของเขา. "เขาจำไม่ได้ว่าของขวัญอื่น ๆ " ผู้หญิงฉลาดกล่าวว่า "ดังนั้นมันจะดีกว่าที่เจ้าชายควรจะสอนการใช้อำนาจของเขาอย่างรอบคอบและควบคุมอารมณ์ของเขา. และเนื่องจากทุกคนสามารถแนะนำให้เขาได้หายไปผมจะกลับมาพร้อมกับคุณและใช้ค่าใช้จ่ายของเขาตัวเอง. กว่าผมว่าเขาจะ ไม่มีอำนาจ. "ในการนี้พระมหากษัตริย์ยินยอมและพวกเขากลับมารวมตัวกันที่พระราชวังที่ผู้หญิงที่ฉลาดกลายเป็นผู้ปกครองของเจ้าชายและเธอปฏิบัติตามหน้าที่ของเธอเพื่อให้ดีว่าเขาจะกลายเป็นมากขึ้นรอบคอบและควบคุมตัวเอง เฉพาะในช่วงเวลาที่อารมณ์รุนแรงของเขาได้ดีกว่าของเขาและทำให้เขาต้องการสิ่งที่เขาหลังจากนั้นรู้สึกเสียใจที่ไม่จำเป็นต้อง. ดังนั้นทั้งหมดไปได้ด้วยดีจนเจ้าชายกลายเป็นผู้ชายคนหนึ่งเมื่อแม้ว่าเขาจะมีความรักที่ดีสำหรับเธอเขารู้สึกละอายใจของการมี หญิงชราคนหนึ่งสำหรับผู้ให้คำปรึกษาของเขาและเขากล่าวว่า"แน่นอนฉันหวังว่าฉันมีที่ปรึกษาที่ซื่อสัตย์และรอบคอบอายุของตัวเองและเพศ." ในวันนั้นขุนนางหนุ่มที่นำเสนอตัวเองเป็นสหายกับเจ้าชายและในขณะที่เขาเป็น ชายหนุ่มที่มีความสามารถที่ดีเขาได้รับการยอมรับ: ครั้นเก่าผู้หญิงเอาเธอออกและก็ไม่เคยเห็นอีกครั้ง. ขุนนางหนุ่มเขามีส่วนร่วมดำเนินการให้ดีว่าเจ้าชายกลายเป็นผูกพันกับเขาและส่งในทุกวิถีทางเพื่อที่ปรึกษาของเขา แต่ในที่สุดวันมาเมื่ออยู่ในความโกรธคำแนะนำของเพื่อนของเขาหงุดหงิดเขาและเขาร้องไห้อย่างเร่งรีบ"คุณจะขับรถฉันบ้ากับพระธรรมเทศนายาวของคุณฉันหวังว่าคุณจะถือลิ้นของคุณไปตลอดกาล." ที่ขุนนางหนุ่มสาวกลายเป็นใบ้และยังคงอยู่เพื่อ เพราะเขาไม่ได้เป็นผู้หญิงที่ฉลาดที่ได้รับอิสระจากเจ้าชายพลังงาน. ความเศร้าโศกของเจ้าชายและสำนึกผิดรู้ว่าไม่มีขอบเขต "ฉันไม่อยู่ภายใต้คำสาปแช่งหรือไม่?" กล่าวว่าเขา "จริงฉันควรจะถูกโยนออกจากสังคมของมนุษย์และส่งไปอยู่กับสัตว์ป่าในถิ่นทุรกันดาร. ฉันเพียง แต่นำความชั่วร้ายแก่บรรดาฉันรักที่ดีที่สุดแน่นอนไม่มีความหวังสำหรับฉันถ้าฉันสามารถหาพ่อทูนหัวของฉันและทำให้ เขาจำได้ของขวัญร้ายแรง. "ดังนั้นเจ้าชายติดม้าของเขาและพร้อมด้วยเพื่อนโง่ของเขาที่ยังคงซื่อสัตย์ต่อเขาเขากำหนดไว้ที่จะหานักมายากล พวกเขาเอาไม่ติดตามยกเว้นสุนัขของเจ้าชายเป็นหมาที่มีเกียรติซึ่งเป็นอย่างรวดเร็วของการได้ยินว่าเขาเข้าใจทุกอย่างที่ได้พูดกับเขาและติดกับหนุ่มขุนนางคนที่ฉลาดที่สุดที่ศาล. "มาร์คดีของฉัน สุนัข "กล่าวว่าเจ้าชายกับเขาว่า" เราอยู่ที่ไหนเลยจนกว่าเราจะพบพ่อทูนหัวของฉันและเมื่อเราพบเขาที่เราจะไปต่อไปไม่. ฉันพึ่งพาความเฉลียวฉลาดของคุณเพื่อช่วยให้เรา. "สุนัขเลียมือของเจ้าชายแล้ว trotted ดังนั้น เฉียบขาดลงถนนบางอย่างที่เพื่อนทั้งสองคนได้รับอนุญาตให้นำพวกเขาและตามปิดอยู่เบื้องหลัง. พวกเขาเดินทางในลักษณะนี้ไปที่ขอบของอาณาจักรของกษัตริย์เท่านั้นลังเลสำหรับส่วนที่เหลือจำเป็นและเครื่องดื่ม ในที่สุดสุนัขนำพวกเขาผ่านไม้และต่อตอนเย็นพวกเขาพบว่าตัวเองอยู่ในส่วนลึกของป่าโดยไม่มีสัญญาณใด ๆ ของที่พักอาศัยในคืนนี้ ปัจจุบันพวกเขาได้ยินเสียงระฆังเล็ก ๆ น้อย ๆ เช่นจะรุ่งสำหรับการสวดมนต์และสุนัขวิ่งลงเส้นทางด้านและนำพวกเขาตรงกับชนิดของถ้ำที่ประตูซึ่งยืนฤาษีอายุ. "นักมายากลไม่อยู่ที่นี่?" ถามเจ้าชาย. "ไม่มีใครอาศัยอยู่ที่นี่ แต่ตัวเองกล่าวว่า" ฤาษี "แต่ฉันแก่แล้วและมีการปฏิบัติมาก. คำแนะนำของฉันเป็นที่บริการของคุณหากคุณต้องการมัน." เจ้าชายแล้วที่เกี่ยวข้องกับประวัติศาสตร์ของเขาและวิธีการที่เขา ตอนนี้กำลังมองหาเจ้าพ่อนักมายากลเพื่อกำจัดตัวเองของที่ระลึกของเขา. "แต่ที่จะไม่รักษาอารมณ์ของคุณ" ฤาษีกล่าวว่า "มันมีดีกว่าที่คุณมีงานทำด้วยตัวคุณเองในการเรียนรู้ที่จะควบคุมนั้นและการใช้อำนาจของคุณอย่างรอบคอบ." "ไม่ไม่" ตอบเจ้าชาย; "ผมจะต้องพบกับนักมายากล." และเมื่อฤาษีกดคำแนะนำของเขาเขาร้องไห้ "ยั่วยุให้เราไม่ได้พ่อที่ดีหรือฉันอาจจะเป็นฐานเพียงพอที่จะหวังว่าคุณจะไม่ดีและความชั่วร้ายที่ฉันทำฉันไม่สามารถยกเลิก."