A rapid and accurate method for the

A rapid and accurate method for the estimation of protein concentration is essential in many fields of protein study. An assay originally described by Bradford (1) has become the preferred method for quantifying protein in many laboratories. This technique is simpler, faster, and more sensitive than the Lowry method. Moreover, when compared with the Lowry method, it is subject to less interference by common reagents and nonprotein components of biological samples (see Note 1).
The Bradford assay relies on the binding of the dye Coomassie Blue G250 to protein. Detailed studies indicate that the free dye can exist in four different ionic forms for which the pKa values are 1.15, 1.82, and 12.4 (2). Of the three charged forms of the dye that predominate in the acidic assay reagent solution, the more cationic red and green forms have absorbance maxima at 470 nm and 650 nm, respectively. In contrast, the more anionic blue form of the dye, which binds to protein, has an absorbance maximum at 590 nm. Thus, the quantity of protein can be estimated by determining the amount of dye in the blue ionic form. This is usually achieved by measuring the absorbance of the solution at 595 nm (see Note 2).
The dye appears to bind most readily to arginyl and lysyl residues of proteins (3,4). This specificity can lead to variation in the response of the assay to different proteins, which is the main drawback of the method (see Note 3) . The original Bradford assay shows large variation in response between different proteins (5–7). Several modifications to the method have been developed to overcome this problem (see Note 4). However, these changes generally result in a less robust assay that is often more susceptible to interference by other chemicals. Consequently, the original method devised by Bradford remains the most convenient and widely used formulation. Two types of assay are described here: the standard assay, which is suitable for measuring between 10 and 100 μg of protein, and the microassay, which detects between 1 and 10 μg of protein. The latter, although more sensitive, is also more prone to interference from other compounds because of the greater amount of sample relative to dye reagent in this form of the assay.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วิธีที่รวดเร็ว และแม่นยำในการประเมินความเข้มข้นของโปรตีนเป็นสิ่งจำเป็นในการศึกษาโปรตีนใน การวิเคราะห์อธิบายเดิม โดยแบรดฟอร์ด (1) ได้กลายเป็น วิธีที่ต้องการสำหรับ quantifying โปรตีนในห้องปฏิบัติการหลาย เทคนิคนี้เป็นง่าย เร็ว และมีความสำคัญมากขึ้นกว่าวิธี Lowry นอกจากนี้ เมื่อเทียบกับวิธี Lowry ได้ มีสัญญาณรบกวนน้อยกว่าโดยทั่วไป reagents และคอมโพเนนต์ nonprotein ตัวอย่างชีวภาพ (ดูหมายเหตุ 1)วิเคราะห์แบรดฟอร์ดอาศัยรวมสี Coomassie Blue G250 ให้โปรตีน ศึกษารายละเอียดบ่งชี้ว่า ย้อมฟรีสามารถอยู่ในสี่ ionic ในรูปแบบต่าง ๆ ซึ่งค่า pKa ใจ 1.15, 1.82, 12.4 (2) 3 คิดค่าธรรมเนียมแบบฟอร์มของการย้อมที่ predominate ในการแก้ปัญหาของรีเอเจนต์ทดสอบกรด แบบฟอร์มสีแดง และเขียวมาก cationic มีแมก absorbance 470 nm และ 650 nm ตามลำดับ ในทางตรงกันข้าม แบบสีฟ้าขึ้นย้อมของสีย้อม ที่ binds กับโปรตีน มีสูงสุด absorbance มีที่ 590 nm ดังนั้น สามารถประเมินปริมาณของโปรตีน โดยกำหนดจำนวนสีในแบบ ionic สีน้ำเงิน นี้มักจะทำ โดยการวัด absorbance ของโซลูชันที่ 595 nm (ดูหมายเหตุ 2)การย้อมการ ผูกสุดพร้อมกับ arginyl และ lysyl ตกของวิลเลียม (3, 4) แล้ว Specificity นี้สามารถนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงในการตอบสนองของการทดสอบโปรตีนแตกต่างกัน ซึ่งเป็นข้อเสียเปรียบหลักของวิธีการ (ดูหมายเหตุ 3) วิเคราะห์แบรดฟอร์ดเดิมแสดงความแปรปรวนมากในการตอบสนองระหว่างโปรตีนแตกต่างกัน (5-7) ได้รับการพัฒนาแก้ไขหลายวิธีที่จะเอาชนะปัญหานี้ (ดูหมายเหตุ 4) อย่างไรก็ตาม เปลี่ยนแปลงเหล่านี้โดยทั่วไปผลวิเคราะห์มีประสิทธิภาพน้อยที่อยู่มักจะไวต่อการรบกวนจากสารอื่น ๆ ดังนั้น วิธีการดั้งเดิมคิดค้น โดยแบรดฟอร์ดยังคงมากที่สุด และใช้กำหนด มุมทดสอบสองชนิด: ทดสอบมาตรฐาน เหมาะสำหรับการวัดระหว่าง 10 และ 100 μg โปรตีน microassay ที่ตรวจพบระหว่าง 1 และ 10 μg ของโปรตีน หลัง แต่ยังสำคัญมาก เป็นวัยรบกวนจากสารอื่น ๆ เพราะมากกว่าจำนวนตัวอย่างสัมพันธ์กับสีย้อมรีเอเจนต์ในการทดสอบแบบนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วิธีการอย่างรวดเร็วและถูกต้องสำหรับการประมาณค่าความเข้มข้นของโปรตีนที่มีความสำคัญในหลายสาขาของการศึกษาโปรตีน เป็นการตรวจสอบที่อธิบายไว้เดิมโดยแบรดฟอ (1) ได้กลายเป็นวิธีการที่ต้องการสำหรับปริมาณโปรตีนในห้องปฏิบัติการจำนวนมาก เทคนิคนี้จะง่ายขึ้นเร็วขึ้นและมีความสำคัญมากขึ้นกว่าวิธีโลว์รีย์ นอกจากนี้เมื่อเทียบกับวิธีโลว์รีย์ก็อาจมีการรบกวนน้อยลงโดยน้ำยาที่พบบ่อยและส่วนประกอบ nonprotein ตัวอย่างทางชีวภาพ (ดูหมายเหตุ 1).
การวิเคราะห์แบรดฟออาศัยผูกพันของสีย้อมสีน้ำเงิน Coomassie G250 กับโปรตีน ศึกษารายละเอียดระบุว่าสีย้อมฟรีสามารถอยู่ในสี่รูปแบบที่แตกต่างกันของไอออนที่ค่า pKa เป็น 1.15, 1.82 และ 12.4 (2) ของทั้งสามรูปแบบที่เรียกเก็บสีที่เหนือกว่าในการแก้ปัญหาสารทดสอบที่เป็นกรดในรูปแบบที่ประจุบวกสีแดงสีเขียวมากขึ้นและมีการดูดกลืนแสงสูงสุดที่ 470 นาโนเมตรและ 650 นาโนเมตรตามลำดับ ในทางตรงกันข้ามรูปแบบสีฟ้าประจุลบมากขึ้นของสีซึ่งจับกับโปรตีนที่มีการดูดกลืนแสงสูงสุดที่ 590 นาโนเมตร ดังนั้นปริมาณของโปรตีนที่สามารถประมาณโดยการกำหนดปริมาณของสีย้อมในรูปแบบอิออนสีฟ้า นี่คือความสำเร็จมักจะดูดกลืนแสงโดยการวัดของการแก้ปัญหาที่ 595 นาโนเมตร (ดูหมายเหตุ 2).
สีย้อมดูเหมือนจะผูกส่วนใหญ่พร้อมที่จะให้ arginyl และสารตกค้าง lysyl ของโปรตีน (3,4) ความจำเพาะนี้สามารถนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงในการตอบสนองของการทดสอบที่แตกต่างกันกับโปรตีนซึ่งเป็นข้อเสียเปรียบหลักของวิธีการ (ดูหมายเหตุ 3) เดิมการทดสอบแสดงให้เห็นแบรดฟอการเปลี่ยนแปลงขนาดใหญ่ในการตอบสนองระหว่างโปรตีนที่แตกต่างกัน (5-7) การปรับเปลี่ยนหลายวิธีการที่จะได้รับการพัฒนาที่จะเอาชนะปัญหานี้ (ดูหมายเหตุ 4) อย่างไรก็ตามการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้โดยทั่วไปมีผลในการทดสอบที่มีประสิทธิภาพน้อยที่มักจะอ่อนแอมากขึ้นเพื่อการรบกวนจากสารเคมีอื่น ๆ ดังนั้นวิธีการเดิมวางแผนโดยแบรดฟอยังคงเป็นสูตรที่สะดวกที่สุดและใช้กันอย่างแพร่หลาย สองประเภทของการทดสอบจะมีการอธิบายที่นี่: การทดสอบมาตรฐานซึ่งเหมาะสำหรับการวัดระหว่างวันที่ 10 และ 100 ไมโครกรัมของโปรตีนและ microassay ซึ่งตรวจพบระหว่างวันที่ 1 และ 10 ไมโครกรัมของโปรตีน หลังแม้ว่าจะมีความสำคัญมากขึ้นนอกจากนี้ยังมีแนวโน้มที่จะรบกวนจากสารอื่น ๆ เพราะของจำนวนเงินที่มากขึ้นของกลุ่มตัวอย่างเทียบกับน้ำยาย้อมสีในรูปแบบของการทดสอบนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เป็นวิธีที่รวดเร็วและแม่นยำในการประมาณปริมาณของโปรตีนเป็นสิ่งจำเป็นในหลายสาขาของการศึกษาโปรตีน ใช้เดิมไว้โดยแบรดฟอร์ด ( 1 ) ได้กลายเป็นวิธีการที่ต้องการสำหรับปริมาณโปรตีนในห้องปฏิบัติการหลาย เทคนิคนี้ง่าย เร็ว และอ่อนไหวกว่าวิธีของลอว์รี นอกจากนี้ เมื่อเทียบกับเบสโดยก็ต้องรบกวนน้อยกว่า โดยทั่วไปส่วนประกอบของสารเคมีและ nonprotein ตัวอย่างทางชีวภาพ ( ดูหมายเหตุ 1 )
( แบรดฟอร์ดอาศัยการมัดย้อมเหล่านี้น่าจะเป็นสีฟ้า g250 กับโปรตีน รายละเอียดการศึกษาบ่งชี้ว่าสีฟรีสามารถมีอยู่ในรูปแบบที่แตกต่างกันสี่ไอออนซึ่ง pKa คุณค่า 1.15 , 1.82 และ 12.4 ( 2 )ของทั้งสามคิดรูปแบบของสีที่เหนือกว่าในการทดสอบสารเคมีที่เป็นกรดสารละลาย , บวกมากขึ้น สีแดงและสีเขียวรูปแบบมีการดูดกลืนแสง MAXIMA ที่ 470 nm 650 nm ตามลำดับ ในทางตรงกันข้าม รูปฟ้าประจุลบมากกว่าของสีย้อม ซึ่งผูกกับโปรตีนที่มีค่าการดูดกลืนแสงสูงสุดที่ 590 นาโนเมตร ดังนั้นปริมาณของโปรตีนที่สามารถประเมินได้ โดยกำหนดปริมาณสีในรูปแบบอิออน สีฟ้า นี้มักจะเกิดขึ้นโดยวัดค่าการดูดกลืนแสงของสารละลายที่ 595 nm ( พบ 2 ) .
สีปรากฏมัดที่สุดพร้อมที่จะ arginyl lysyl ตกค้างและโปรตีน ( 3 , 4 ) วิธีนี้สามารถนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงในการตอบสนองของการทดสอบโปรตีนที่แตกต่างกันซึ่งเป็นข้อเสียเปรียบหลักของวิธีการ ( ดูหมายเหตุ 3 ) ต้นฉบับ Bradford assay แสดงการเปลี่ยนแปลงขนาดใหญ่ในการตอบสนองระหว่างโปรตีนที่แตกต่างกัน ( 5 - 7 ) การปรับเปลี่ยนหลาย ๆวิธีการที่ได้รับการพัฒนาขึ้นเพื่อเอาชนะปัญหานี้ ( ดูหมายเหตุ 4 ) อย่างไรก็ตาม การเปลี่ยนแปลงเหล่านี้โดยทั่วไปผลในการทดสอบประสิทธิภาพน้อยที่มักจะอ่อนไหวต่อสัญญาณรบกวนด้วยสารเคมีอื่น ๆ จากนั้นวิธีเดิม devised โดย Bradford ยังคงสะดวกที่สุดและใช้กันอย่างแพร่หลาย การกำหนด สองประเภทของการทดสอบที่อธิบายไว้ที่นี่ : การทดสอบมาตรฐานซึ่งเหมาะสำหรับการวัดระหว่าง 10 และ 100 μกรัมของโปรตีน และ microassay ซึ่งตรวจพบระหว่าง 1 และ 10 μกรัมของโปรตีน หลัง แม้อ่อนไหวมากยัง มีแนวโน้มที่จะ การรบกวนจากสารประกอบอื่น ๆเพราะของจํานวนของตัวอย่างเทียบกับสีย้อมสารเคมีในรูปแบบของ ( . . .