Attention deficit hyperactivity dis

Attention deficit hyperactivity disorder (ADHD) is a psychiatric disorder of the neurodevelopmental type.[1][2] It is characterized by problems paying attention, excessive activity, or difficulty controlling behavior which is not appropriate for a person's age.[3] These symptoms begin by age six to twelve, are present for more than six months, and cause problems in at least two settings (such as school, home, or recreational activities).[4][5] In children, problems paying attention may result in poor school performance.[3] Although it causes impairment, particularly in modern society, many children have a good attention span for tasks they find interesting.[6]

Despite being the most commonly studied and diagnosed psychiatric disorder in children and adolescents, the cause is unknown in the majority of cases.[7] The World Health Organization estimated that it affected about 39 million people as of 2013.[8] It affects about 5–7% of children when diagnosed via the DSM-IV criteria[9][10] and 1–2% when diagnosed via the ICD-10 criteria.[11] Rates are similar between countries and depend mostly on how it is diagnosed.[12] ADHD is diagnosed approximately three times more in boys than in girls.[13][14] About 30–50% of people diagnosed in childhood continue to have symptoms into adulthood and between 2–5% of adults have the condition.[15][16][17] The condition can be difficult to tell apart from other disorders as well as to distinguish from high levels of activity that are still within the normal-range.[5]

ADHD management recommendations vary by country and usually involve some combination of counseling, lifestyle changes, and medications.[3] The British guideline only recommends medications as a first-line treatment in children who have severe symptoms and for medication to be considered in those with moderate symptoms who either refuse or fail to improve with counseling.[18] Canadian and American guidelines recommend that medications and behavioral therapy be used together as a first-line therapy, except in preschool-aged children.[19][20] Stimulant therapy is not recommended as a first-line therapy in preschool-aged children in either guideline.[18][20] Treatment with stimulants is effective for up to 14 months; however, its long term effectiveness is unclear.[18][21][22][23] Adolescents and adults tend to develop coping skills which make up for some or all of their impairments.[24]

The medical literature has described symptoms similar to ADHD since the 19th century.[25] ADHD, its diagnosis, and its treatment have been considered controversial since the 1970s.[26] The controversies have involved clinicians, teachers, policymakers, parents, and the media. Topics include ADHD's causes and the use of stimulant medications in its treatment.[27] Most healthcare providers accept ADHD as a genuine disorder, and the debate in the scientific community mainly centers on how it is diagnosed and treated.[28][29][30] The condition was officially known as attention deficit disorder (ADD) from 1980 to 1987 while before this it was known as hyperkinetic reaction of childhood.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

hyperactivity ขาดความสนใจความผิดปกติ (ADHD) เป็นโรคทางจิตเวชชนิดทางระบบประสาท. [1] [2] มันเป็นลักษณะปัญหาที่เกิดขึ้นให้ความสนใจกิจกรรมที่มากเกินไปหรือความยากลำบากพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมกับวัยของคนควบคุม. [3] เหล่านี้ อาการเริ่มต้นด้วยอายุ 6-12, ที่มีอยู่มานานกว่าหกเดือนและก่อให้เกิดปัญหาอย่างน้อยสองการตั้งค่า (เช่นโรงเรียนบ้านหรือกิจกรรมนันทนาการ). [4] [5] ในเด็กปัญหาให้ความสนใจอาจส่งผลให้ ในการปฏิบัติงานโรงเรียนยากจน. [3] แม้ว่ามันจะทำให้เกิดการด้อยค่าโดยเฉพาะอย่างยิ่งในสังคมสมัยใหม่เด็กหลายคนมีช่วงความสนใจที่ดีสำหรับงานที่พวกเขาพบที่น่าสนใจ. [6] แม้จะเป็นส่วนใหญ่การศึกษาทั่วไปและการวินิจฉัยความผิดปกติทางจิตเวชในเด็กและวัยรุ่นที่ ไม่ทราบสาเหตุในกรณีส่วนใหญ่. [7] องค์การอนามัยโลกคาดว่าได้รับผลกระทบประมาณ 39 ล้านคนขณะที่ปี 2013 [8] มันมีผลต่อประมาณ 5-7% ของเด็กที่ได้รับการวินิจฉัยเมื่อผ่านเกณฑ์ DSM-IV [9 ] [10] และ 1-2% เมื่อผ่านเกณฑ์ที่ได้รับการวินิจฉัย ICD-10. [11] ราคามีความคล้ายคลึงระหว่างประเทศและขึ้นอยู่ส่วนใหญ่เกี่ยวกับวิธีการที่จะได้รับการวินิจฉัย. [12] ได้รับการวินิจฉัยโรคสมาธิสั้นประมาณสามครั้งมากขึ้นในเด็กผู้ชายมากกว่าเด็กผู้หญิง . [13] [14] ประมาณ 30-50 คนการวินิจฉัยในวัยเด็ก% ยังคงมีอาการในวัยระหว่าง 2-5% ของผู้ใหญ่ที่มีสภาพ. [15] [16] [17] สภาพอาจเป็นเรื่องยากที่จะ บอกความแตกต่างจากความผิดปกติอื่น ๆ เช่นเดียวกับการแยกแยะความแตกต่างจากระดับสูงของกิจกรรมที่ยังคงอยู่ในปกติช่วง. [5] คำแนะนำการจัดการสมาธิสั้นแตกต่างกันไปตามประเทศและมักจะเกี่ยวข้องกับการรวมกันของการให้คำปรึกษาการเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตและยาบางอย่าง. [3] แนวทางอังกฤษเพียงแนะนำยาในการรักษาบรรทัดแรกในเด็กที่มีอาการรุนแรงและยาได้รับการพิจารณาในผู้ที่มีอาการปานกลางที่ทั้งปฏิเสธหรือล้มเหลวในการปรับปรุงการให้คำปรึกษา. [18] แนวทางแคนาดาและอเมริกาขอแนะนำให้ยาและการ พฤติกรรมบำบัดจะใช้ร่วมกันเป็นยาบรรทัดแรกยกเว้นในเด็กก่อนวัยเรียนวัย. [19] [20] การรักษาด้วยการกระตุ้นไม่แนะนำให้ใช้เป็นยาบรรทัดแรกในเด็กก่อนวัยเรียนวัยในแนวทางอย่างใดอย่างหนึ่ง. [18] [20 ] การรักษาด้วยสารกระตุ้นที่มีประสิทธิภาพได้นานถึง 14 เดือน แต่มีประสิทธิภาพในระยะยาวยังไม่ชัดเจน. [18] [21] [22] [23] วัยรุ่นและผู้ใหญ่มีแนวโน้มที่จะพัฒนาทักษะที่ทำขึ้นสำหรับบางส่วนหรือทั้งหมดของความบกพร่องของพวกเขารับมือ. [24] วรรณกรรมทางการแพทย์ได้อธิบายอาการคล้ายกัน เพื่อสมาธิสั้นตั้งแต่ศตวรรษที่ 19. สมาธิสั้น [25] การวินิจฉัยและการรักษาที่ได้รับการพิจารณาความขัดแย้งตั้งแต่ปี 1970. [26] การถกเถียงได้เกี่ยวข้องกับการแพทย์ครูผู้กำหนดนโยบายผู้ปกครองและสื่อ หัวข้อต่างๆรวมถึงสาเหตุที่สมาธิสั้นและการใช้ยากระตุ้นในการรักษาของตน. [27] ส่วนใหญ่ผู้ให้บริการด้านการดูแลสุขภาพยอมรับสมาธิสั้นเป็นโรคของแท้และการอภิปรายในชุมชนวิทยาศาสตร์ส่วนใหญ่ศูนย์วิธีการที่จะได้รับการวินิจฉัยและรับการรักษา. [28] [29] [30] สภาพเป็นที่รู้จักกันอย่างเป็นทางการเป็นโรคสมาธิสั้น (ADD) 1980-1987 ในขณะที่ก่อนหน้านี้เป็นที่รู้จักกันเป็นปฏิกิริยา hyperkinetic ในวัยเด็ก

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โรคสมาธิสั้นเป็นโรคจิตเวช ประเภท neurodevelopmental [ 1 ] [ 2 ] เป็นลักษณะปัญหาที่สนใจ กิจกรรมมากเกินไป หรือความยากในการควบคุมพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมกับวัยของบุคคล [ 3 ] อาการเหล่านี้เริ่มอายุหกถึงสิบสอง เป็นปัจจุบันมากกว่า หกเดือน และก่อให้เกิดปัญหาในอย่างน้อยสองการตั้งค่า ( เช่น บ้าน โรงเรียน หรือกิจกรรมสันทนาการ ) . [ 4 ] [ 5 ] ในเด็ก ปัญหา ให้ความสนใจ อาจจะส่งผลให้ประสิทธิภาพของโรงเรียนยากจน . [ 3 ] แม้ว่าสาเหตุความผิดปกติ โดยเฉพาะในสังคมสมัยใหม่ เด็กมีช่วงความสนใจที่ดีสำหรับงาน พวกเขาพบที่น่าสนใจ [ 6 ]แม้จะเป็นส่วนใหญ่มักศึกษาและวินิจฉัยความผิดปกติทางจิตเวชในเด็กและวัยรุ่น ไม่รู้สาเหตุ ในส่วนใหญ่ของกรณี [ 7 ] องค์การอนามัยโลกประมาณว่าได้รับผลกระทบประมาณ 39 ล้านคนเป็น 2013 . [ 8 ] มันมีผลกระทบต่อประมาณ 5 – 7 % ของเด็กเมื่อวิเคราะห์ผ่านเกณฑ์ [ dsm-iv 9 ] [ 10 ] และ 1 – 2% เมื่อผ่านเกณฑ์การวินิจฉัย ICD-10 . [ 11 ] ราคาที่คล้ายคลึงกันระหว่างประเทศ และขึ้นอยู่กับว่ามันเป็นนิจ . [ 12 ] ADHD เป็นนิจ ประมาณสามครั้ง ในชายมากกว่าหญิง . [ 13 ] [ 14 ] ประมาณ 30 - 50 % ของคนที่ได้รับการวินิจฉัยใน ในวัยเด็กยังคงมีอาการในผู้ใหญ่และระหว่าง 2 – 5 เปอร์เซ็นต์ของผู้ใหญ่มีเงื่อนไข [ 15 ] [ 16 ] [ 17 ] สภาพที่สามารถยากที่จะบอกนอกเหนือจาก ความผิดปกติอื่น ๆ รวมทั้งเพื่อแยกความแตกต่างจากระดับของกิจกรรมที่ยังอยู่ในช่วงปกติ . [ 5 ]แนวทางการจัดการโรคแตกต่างกันไปตามประเทศและมักจะเกี่ยวข้องกับบางชุดของการเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิตและโรค [ 3 ] แนวอังกฤษเพียงแนะนำโรคเป็นต้นในการรักษาเด็กที่มีอาการรุนแรง และให้ยาเพื่อพิจารณาในผู้ที่มีอาการปานกลางผู้ปฏิเสธ หรือล้มเหลวในการปรับปรุงการปรึกษา [ 18 ] ชาวแคนาดาและแนวทางอเมริกันแนะนำว่า โรคและการบำบัดจะใช้ร่วมกัน เป็นต้น การรักษา ยกเว้นในเด็กก่อนวัยเรียนอายุเด็ก [ 19 ] [ 20 ] กระตุ้น การรักษาที่ไม่แนะนำ เป็นต้นการรักษาในเด็กก่อนวัยเรียนอายุเด็กทั้งในแนว [ 18 ] [ 20 ] การรักษาด้วยยากระตุ้นมีประสิทธิภาพนานถึง 14 เดือน อย่างไรก็ตาม , เอฟระยะยาว ectiveness ไม่ชัดเจน [ 18 ] [ 21 ] [ 22 ] [ 23 ] วัยรุ่นและผู้ใหญ่มีแนวโน้มที่จะพัฒนาทักษะการเผชิญปัญหา ซึ่งทำให้บางส่วนหรือทั้งหมดของความบกพร่องของพวกเขา . [ 24 ]วรรณคดีแพทย์ได้อธิบายอาการคล้ายกับโรคสมาธิสั้นตั้งแต่ศตวรรษที่ 19 [ 25 ] ADHD , การวินิจฉัยและการรักษาที่ได้รับการพิจารณาความขัดแย้งตั้งแต่ปี 1970 . [ 26 ] ข้อโต้แย้งที่เกี่ยวข้อง ซึ่งมี ครู นอกจากนี้ ผู้ปกครอง และสื่อมวลชน รวมถึงสาเหตุ ADHD และการใช้ยาในการรักษากระตุ้น [ 27 ] ส่วนใหญ่ผู้ให้บริการดูแลสุขภาพ ยอมรับเป็นโรคสมาธิสั้นแท้ และการอภิปรายในชุมชนวิทยาศาสตร์ส่วนใหญ่เน้นว่ามันคือการวินิจฉัยและการรักษา [ 28 ] [ 29 ] [ 30 ] เงื่อนไข คือ ที่รู้จักกันอย่างเป็นทางการเป็นสมาธิสั้น ( เพิ่ม ) จาก 2523 ถึง 2530 ในขณะที่ก่อนหน้านี้มันถูกเรียกว่าเดลตาเมธรินของวัยเด็ก