Some stories seem to be buried stub

Some stories seem to be buried stubbornly in our memory. They usually come back to haunt us on nights of loneliness, at moments when we let our mind drift with the whisper of the sea or the sighs of the breeze. They return time and time again like whirling waters and form a sad melody of life, intruding faintly, regardless of place, whenever we are engrossed in the present.
On the last day of September 1980, my eight friends and I were walking down a high ridge and, a little before noon, we reached the upper course of the Kha Khaeng stream. Monsoon rains had been falling for days on end, at times seeming to split the whole range asunder, at others melting in a fine drizzle that lasted from dawn to dusk. Even when the rain stopped, the whole jungle was still as dim and damp as a deserted theatre. The smell of old leaves and soggy rotting logs had filled our nostrils along the way.
Taking the ravine near the source of the Khwae Yai River as our starting point, we had walked for five full days in the rain, up and down steep mountain slopes. We were coming from the west, cutting across the common borders of Uthai Thani, Tak and Kanchanaburi provinces in order to reach the jungle’s edge at a place called Sap Fa Pha. Another day and we would reach our destination, provided we could safely cross the Kha Khaeng rapids. It was the end of the rainy season, and the water was at its highest level. The stream, turbid like a sea of boiling mud, had overflowed its banks and spread wide. All along its course we could see a scattering of half-submerged bushes, which swayed about like drowning men struggling wildly as they called out for help. Whole trees – roots, trunks and all – drifted down, and some got stuck on bushes which the current hadn’t yet torn up.
On the opposite bank, a little beyond our route, a large monitor lizard had been swept onto a branch, to which it clung, bobbing up and down under the thrashing of the current; it was unable to climb up the bank and unable to let go, as it would be whisked away by the rapids. What a pathetic sight!
It was a fully grown lizard which must have gone through a lot before being caught in the stream…

Before deciding to leave the mountains at the end of September 1980, I’d spent more than five years of my life in the jungle. It hadn’t been easy for someone who happened to be born and lived for nearly two decades in a village by the sea, and all the more so for someone who had always been conscious that his parents had hoped he would provide for the family once he had graduated from university.
I was able to get rid of the first burden within a fairly short time: it took me no longer than two rainy seasons to feel at home in the jungle and mountains. But the second burden was different. During those five years, I shouldered it every step of the way, day and night, from high rocky ridges through to meandering brooks.
I still vividly remember the day I had to leave. I had travelled to Bang Pakong, my birthplace, to bid farewell to my parents. Father was the only one at home that day. Mother had gone to a neighbouring province to buy fruit she’d sell at the market. As I sat waiting for her to return home, I thought about the days of my childhood, when we still lived together. The more I brooded, the more I felt she was an angel heaven had punished by making her the mother of someone like me.
Mother spoke little and hardly ever had a harsh word for her children. She was nonetheless one of the proudest women I have ever known. Because she was abandoned by her father in her infancy, had no relatives and never went to school, she was used to relying on herself since a very early age. No matter how destitute she was, she never begged from anyone; even among her own children, she’d never ask for help to ease her weariness if we weren’t considerate enough to see it ourselves.
She usually got up before dawn to take goods to the market and, depending on how much there was, carried them either by pushcart or in baskets hanging from a yoke balanced on her shoulder. After selecting fruits for a while, just before it was time for her to leave the house, she’d nudge me gently awake or call me in her usual tone of voice; under no circumstances would she shout, because she disliked making noise and, besides, was afraid to unnecessarily awaken my little brother and sisters, who were still very young.
One day, she tried to wake me up three times, but I wouldn’t get up. I was already awake, but I still wanted to sleep late like any child who was growing fast and showing signs of puberty. After a while, I began to feel that Mother was unusually quiet. I got up and saw her busy carrying goods on her shoulder, holding this, grabbing that, and on her face, which had begun to wrinkle, tears were streaming down.
“No need.” She whisked my hands away after I jumped to relieve her of what she was holding.
Since that day, I never allowed her to wake me up more than once. This, however, didn’t mean the end of our sad story.

There was a time during which my mother had no money to buy fruit to resell or pay the rent for her stall at the village market. She earned five to ten baht a day from selling shaved-ice with syrup and toasted bread at the parking bay for the minibuses that ran between Bang Pakong and Chonburi. During that period, my father had gone looking for jobs in the South and my eldest sister and elder brother were earning their living in other provinces; thus I was the oldest child in the house. With my three younger siblings, it meant Mother had many mouths to feed day in and day out. She had a plaster piggy bank, made in the shape of a horse, in which there were more than ten coins in various sizes and a five-baht banknote. Any day when she didn’t earn enough from her sales to buy food, she’d take the coins to supplement whatever she had, and whenever she had one or two baht left, she’d slip them into the piggy bank. Things went on like this for a long time.
One day, she came home looking utterly exhausted. She grumbled that there had been no one at the parking bay all day. After resting for a while, she took out the horse-shaped piggy bank, turned it upside down and inserted a hair clip to retrieve the five-baht note she badly needed to solve her current predicament.
In no time her face grew tense and she suddenly burst into tears.
“To have come this low, and still have them doing this to me,” she said between sobs.
I sat stock-still and stole glances at the tears on her weather-beaten cheeks. I had the urge to hug her and say something, but I felt that, for people like us who’ve only had sad parts to play since the day we were born, it would be overreacting. I knew she didn’t feel sorry about the money but was disheartened that we were harming one another at a time when society at large was wilfully tearing itself apart.
That day – the day of my departure – I sat waiting for her until it was near dusk, but she didn’t come. Father, who didn’t know why I had come home, tried to get me to stay the night, but I had to refuse. An appointment had been made that could not be missed – an appointment with my destiny which was tightly linked to the future of the country.
Father hobbled to see me off at the end of the alley leading to our house. As I walked away quietly, I didn’t dare turn around and look at his face again for fear he might catch on to the fact that this time our separation could be final. Besides, I knew he didn’t like to see any of his children cry.
And certainly not his sons.

While we stopped for lunch, we argued among ourselves about the best way to cross the rapids. One member of our party was my lifelong soul mate, and she couldn’t swim, so we had to discard the option of placing our knapsacks on our heads and letting ourselves drift to the other bank. But even if she could swim, I doubt we’d have gone ahead with that method. We had no way of knowing what could be submerged beneath these fast-flowing waters. I once heard the story of an able-bodied man trying to swim across some jungle stream only to be impaled through the neck by a piece of wood. I myself had once waded chest-deep through a flash flood, and besides having to fight against the current with all my strength, had to step with both feet on bamboo thorns underwater; by the time I reached the bank, I was in pretty bad shape. Our eyes couldn’t assess the danger of such waters.
One method we thought might work was to ask the strongest among us to tie himself to a rope and swim against the current to the opposite bank, then fasten the rope to make a line for the rest of us to cling to as we waded across. To test this theory, one of my friends, who had been acting as my bodyguard along the way, tried to enter the main watercourse to check its depth and strength of current. In the twinkling of an eye, his big, tall body was swept away as if snatched by a ghost. I saw him toss and tumble in the current for what seemed like ages and by the time he managed to grab a branch near the bank, he had been whisked fifty metres downstream.
The test had been conclusive. Even if we were able to throw a line across the rapids, clinging to it to reach the opposite bank was not a sensible thing to do. If one of us were to let go of the rope under the pull of the current, the rest of us would have to spend days looking for the body, and at least one more day digging a grave for it, not to mention the eons it would take us to get over our sorrow.
So, there was only one option left: we had to build a bridge across the torrent.
While my wife and I took turns using the only spoon we had to scoop the rice, two or three men who had already eaten went to look for long stems of bamboo among the clumps that lined our path. We were lucky to have a couple of Hmong brothers as our guides. During the past five years, I had never seen anyone use a knife as deftly as the people of this tribe, especially when they used it to

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บางเรื่องดูเหมือนจะถูกฝังอยู่ในหน่วยความจำของเราดันทุรัง พวกเขามักจะกลับมาหลอกหลอนเราในคืนของความเหงา ในช่วงเวลาเมื่อเราปล่อยให้จิตใจของเราดริฟท์กับ whisper ทะเลหรือ sighs ของสายลม พวกเขากลับมาอีกครั้งเช่นน้ำ whirling และแบบเมโลดี้เศร้าของชีวิต intruding รำไร ว่า เมื่อใดก็ ตามเราจะหมกมุ่นอยู่ในปัจจุบันในวันสุดท้ายของเดือน 1980 กันยายน เพื่อนของฉันแปดและเดินริดจ์สูงและ น้อยก่อนเที่ยง เราถึงหลักสูตรบนน้ำแข้งขา ฝนมรสุมได้ถูกล้มวันใน ครั้งด้วยแบ่งทั้งหมดออกเป็นชิ้น ๆ ที่อื่นละลายพรำ ๆ ดีที่กินเวลาจากเช้าถึงค่ำมืด แม้เมื่อฝนหยุด ป่าทั้งยังเป็นมิติ และชื้นเป็นโรงละครร้าง กลิ่นของใบ และล็อกหึ่ง soggy ได้เติมจมูกของเราไปพร้อมกันการ ravine ใกล้แหล่งที่มาของแควใหญ่เป็นจุดเริ่มต้นของเรา เราได้เดินห้าวันเต็มในสายฝน ขึ้นภูเขาสูงชันลาด เราได้มาจากตะวันตก ตัดข้ามพรมแดนทั่วจังหวัดอุทัยธานี ตาก และจังหวัดกาญจนบุรีเพื่อที่จะถึงขอบของป่าที่เรียกว่า Sap Fa ผา อีกวันและเราจะถึงปลายทางของเรา ให้เราได้อย่างปลอดภัยสามารถข้ามแก่งคาแข้ง มันเป็นปลายฤดูฝน และน้ำที่ระดับสูงสุดนั้น สตรีม turbid เช่นทะเลเดือดโคลน มี overflowed ของธนาคาร และแผ่กว้าง รับหลักสูตรของ เราสามารถดู scattering พุ่มน้ำท่วมครึ่ง ที่ swayed เช่นจมคนดิ้นรนอาละวาด ตามที่พวกเขาร้องเรียกขอความช่วยเหลือเกี่ยวกับ ทั้งต้นไม้ราก กางเกง และทั้งหมด – ลอยลง และบางส่วนได้ติดอยู่ในพุ่มไม้ซึ่งปัจจุบันยังไม่ได้ขาดค่าตรงข้ามธนาคาร เล็กน้อยนอกจากเส้นทางของเรา ได้รับการกวาดจิ้งจกจอภาพขนาดใหญ่ไปสาขา ซึ่งมันพืช bobbing ขึ้นและลงภายใต้ thrashing ของปัจจุบัน ได้สามารถไต่เต้าขึ้นธนาคาร และไม่สามารถปล่อย เป็นมันจะได้ whisked ไปตามแก่ง น่าสงสารเห็นอะไรเป็นจิ้งจกเติบโตเต็มที่ต้องมีผ่านไปผ่านมากก่อนที่จะจับในกระแส ...ก่อนตัดสินใจจะออกจากภูเขาที่ส่วนท้ายของ 1980 กันยายน ฉันได้ใช้เวลากว่าห้าปีของชีวิตในป่า มันไม่ได้ถูกง่ายสำหรับคนที่เกิดขึ้นจะเกิด และอยู่เกือบสองทศวรรษที่ผ่านมาในหมู่บ้านริมทะเล และคอยเพื่อสำหรับคนที่จะได้ใส่ใจที่พ่อแม่มีหวัง เขาจะให้สำหรับครอบครัวเมื่อเขาได้จบศึกษาจากมหาวิทยาลัยผมสามารถที่จะกำจัดภาระแรกภายในเวลาอันสั้นค่อนข้าง: มันเอาฉันไม่กว่าฤดูฝนสองใจที่บ้านในป่าและภูเขา แต่ภาระสองไม่แตกต่างกัน ในช่วงปีที่ 5 ผมไหล่มันทุกขั้นตอนของวิธีการ กลางวันและกลางคืน จากสูงหินเคลื่อนผ่านไปบรู๊คส์คดเคี้ยวผมยังคงน่าฟังจำได้ว่า วันที่ผมไป ผมได้เดินทางไปบางบางปะกง แหล่งกำเนิดของฉัน เพื่อร่ำลากับพ่อ พ่อเดียวที่บ้านวันนั้น แม่เดินทางไปยังจังหวัดเพื่อนซื้อผลไม้เธอจะขายที่ตลาด ขณะที่ฉันนั่งรอเธอกลับบ้าน ฉันคิดว่า เกี่ยวกับวันของวัยเด็กของฉัน เมื่อเรายังอยู่ด้วยกัน ยิ่งฉัน brooded มากขึ้นฉันรู้สึกเธอสรวงสวรรค์มีโทษ โดยทำให้เธอแม่ของคนอย่างฉันแม่พูดเพียงเล็กน้อย และไม่เคยมีคำรุนแรงเด็กของเธอ เธอกระนั้นผู้หญิงภูมิใจที่สุดที่ฉันเคยรู้จักอย่างใดอย่างหนึ่ง เนื่องจากเธอถูกยกเลิก โดยพ่อของเธอในวัยเด็กของเธอ มีญาติไม่มี และไม่เคยไปโรงเรียน เธอถูกใช้เพื่อการพึ่งตนเองตั้งแต่อายุมากต้น ไม่ว่าวิธีไร้เธอ เธอไม่เคยขอร้องจากคน แม้กระทั่งในเด็กของเธอเอง เธอไม่เคยจะขอความช่วยเหลือบรรเทาภายของเธอหากเราไม่ได้น้ำใจพอที่จะเห็นตนเองเธอมักจะมีค่าก่อนรุ่งเช้าจะนำสินค้า ไปยังตลาด และ ตามจำนวนมี ทำให้สมดุล โดย pushcart หรือ ในกระเช้าแขวนจากแอกการบนไหล่ของเธอ หลังจากเลือกผลไม้หนึ่ง เพียงก่อนที่จะถูกเวลาที่เธอออกจากบ้าน เธอจะเขยิบฉันเบา ๆ ตื่น หรือติดต่อในเธอปกติเสียง ภายใต้สถานการณ์ไม่ ต้องเธอตะโกน เพราะเธอ disliked ทำเสียง นอกจาก กลัวปลุกน้องชายน้อยของฉันและน้อง ตอนยังเด็ก ๆ มากโดยไม่จำเป็นวันหนึ่ง เธอพยายามปลุกฉันขึ้นสามครั้ง แต่จะไม่ได้รับค่า ผมได้ทำงาน แต่ยังอยากจะนอนดึกเช่นเด็กที่เติบโตอย่างรวดเร็ว และแสดงอาการของวัยแรกรุ่น หลัง ฉันเริ่มรู้สึกว่า แม่เงียบผิดปกติ ฉันมีค่า และเห็นสินค้ากระเป๋าของเธอว่างบนไหล่ของเธอ โฮลดิ้ง นี้โลภที่ และบนใบหน้า ซึ่งเริ่มทำให้ย่น น้ำตาส่งกระแสข้อมูลลง"ไม่จำเป็นต้อง" เธอ whisked มือของฉันไปหลังจากฉันไปเพื่อบรรเทาเธอสิ่งที่เธอถูกยึดตั้งแต่วันนั้น ฉันไม่เคยอนุญาตให้เธอปลุกฉันขึ้นมากกว่าหนึ่งครั้ง นี้ อย่างไรก็ตาม ไม่ได้หมายถึง สิ้นสุดเรื่องราวเศร้ามีช่วงหนึ่งที่แม่มีเงินไม่ซื้อผลไม้เพื่อจำหน่าย หรือจ่ายค่าเช่าคูหาที่ตลาดในหมู่บ้านของเธอ เธอได้ 5-10 บาท ต่อวันจากการขาย shaved-น้ำแข็งกับน้ำเชื่อมและนมขนมปังที่อ่าวที่จอดรถสำหรับรถมินิบัสที่วิ่งระหว่างบางบางปะกงชลบุรี ช่วง พ่อก็ไปหางานในภาคใต้ และเอื้อยและพี่ชายของฉันได้กำไรกินอยู่ในจังหวัดอื่น ๆ ดังนั้น ผมเด็กเก่าแก่ที่สุดในบ้าน กับพม่าอายุของฉันสาม มันหมายความว่า มารดาปากมากให้อาหารในวันและวันออก เธอมีการปั้นกระปุก ในรูปร่างของม้า ที่มีมากกว่าสิบเหรียญและธนบัตร 5 บาท วันใดเมื่อเธอไม่ได้รับเพียงพอจากการซื้ออาหาร ขายของเธอเธอจะทำเหรียญเสริมสิ่งที่เธอมี และเมื่อใดที่เธอมีหนึ่ง หรือสองบาทเหลือ เธอจะจัดส่งให้เป็นกระปุกออมสิน สิ่งที่ไปเช่นนี้เป็นเวลานานวันหนึ่ง เธอมาบ้านพักเหนื่อยโคตร เธอ grumbled ว่า มีได้ไม่มีที่จอดรถอ่าวทุกวัน หลังจากพักหนึ่ง เธอเอาออกที่รูปม้ากระปุก เปิดคว่ำลง และแทรกคลิปผมเรียกหมายเหตุห้าบาทที่เธอไม่ต้องแก้สภาพปัจจุบันของเธอในเวลาไม่นาน ใบหน้าของเธอเติบโตกาล และเธอก็ออกมาเป็นน้ำตา"ไปมานี้ต่ำ และยัง มีพวกเขาทำให้ฉัน เธอกล่าวระหว่าง sobsเสาร์ stock-still และขโมยสายตาแปลกที่น้ำตาบนแก้มของเธอ weather-beaten ผมกระตุ้น การกอดเธอพูดอะไรบางอย่าง แต่ฉันรู้สึกว่า สำหรับคนเราที่ได้มีเพียงส่วนเศร้าเล่นตั้งแต่วันที่เราเกิด มันจะถูก overreacting ฉันรู้ว่า เธอไม่รู้สึกเสียใจเงิน แต่ถูก disheartened ว่า เราไม่เป็นอันตรายต่อหนึ่งครั้งเมื่อสังคมมีขนาดใหญ่ถูก wilfully ฉีกขาดเองกันวันที่ –วันของฉัน – ฉันนั่งรอเธอจนกระทั่งมันใกล้ค่ำ แต่เธอไม่มา พ่อ ที่ไม่รู้ว่าทำไมฉันมา บ้าน พยายามที่จะได้รับการคืน แต่ผมจะปฏิเสธ การนัดหมายมีการทำที่อาจไม่ควรพลาด – นัดหมายกับชะตากรรมของฉันที่ถูกเชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดเพื่ออนาคตของประเทศ ได้พ่อ hobbled เพื่อดูฉันออกท้ายซอยไปบ้านเรา ขณะที่ฉันเดินไปอย่างเงียบ ๆ ฉันไม่กล้าหันไปรอบ ๆ และมองที่ใบหน้าของเขาอีกอย่างกลัวเขาอาจจับในในความเป็นจริงที่นี้เวลาเราอาจเป็นสุดท้าย นอกจาก ฉันรู้ไม่อยากเห็นเขาร้องไห้เด็กใด ๆและไม่แน่นอนบุตรในขณะที่เราหยุดสำหรับอาหารกลางวัน เราโต้เถียงระหว่างตนเองเกี่ยวกับวิธีดีที่สุดข้ามแก่ง กรรมการพรรคการเมืองหนึ่งคู่รองของฉัน และเธอไม่สามารถว่าย น้ำ ไปละทิ้งดริฟท์ธนาคารอื่น ๆ ตัว knapsacks ของเราวางไว้บนหัวของเรา และทำให้ตนเอง แต่แม้ว่าเธอสามารถว่ายน้ำ ฉันสงสัยเราจะได้ไปข้างหน้า ด้วยวิธีที่ เรามีวิธีของการรู้สิ่งที่อาจจมอยู่ใต้น้ำเหล่านี้ไหลอย่างรวดเร็ว ผมเคยได้ยินเรื่องราวของคน able-bodied พยายามว่ายข้ามบางไผ่จะเป็น impaled ผ่านคอ โดยชิ้นส่วนของไม้ ผมเองมีเมื่อได้ลุยตามหน้าอกลึก ผ่านน้ำท่วม flash และนอก จากต้องต่อสู้กับปัจจุบันกับความแรงของฉันทั้งหมด มีการเดิน ด้วยเท้าทั้งสองบนไม้ไผ่หนามใต้น้ำ โดยเวลาฉันไปถึงธนาคาร ผมอยู่ในรูปร่างไม่สวย ตาของเราไม่สามารถประเมินอันตรายของน้ำดังกล่าววิธีหนึ่งที่เราคิดว่า อาจถูกขอแข็งแกร่งที่สุดในหมู่พวกเราผูกตัวเองกับเชือก และว่ายน้ำกับปัจจุบันธนาคารตรงข้าม แล้วยึดเชือกบรรทัดที่เหลือของเราเพื่อยึดให้เราได้ลุยตามข้ามได้ การทดสอบทฤษฎีนี้ หนึ่งในเพื่อนของฉัน ซึ่งเคยทำหน้าที่เป็นบอดี้การ์ดหน้าเหลี่ยมของฉันเขา พยายามป้อน watercourse หลักการตรวจสอบความลึกและความแรงของกระแส ในแววตา ร่างกายของเขาใหญ่ สูงได้กวาดไปว่ากระชาก โดยผี ผมเห็นเขาโยน และเกลือกกลิ้งในปัจจุบันสิ่งที่ลำบากเหมือนวัย และตามเวลาเขาจัดการคว้าสาขาใกล้ธนาคาร เคย whisked วันละ 50 เมตรน้ำการทดสอบได้ข้อสรุป แม้ว่าเราไม่สามารถโยนเส้นข้ามแก่ง เข้าใจไปถึงธนาคารตรงข้ามไม่เป็นสิ่งที่เหมาะสมทำ ถ้าหนึ่งเราปล่อยเชือกภายใต้ดึงของปัจจุบัน ส่วนเหลือของเราจะต้องใช้ตัวค้นหาวัน และวันอย่างน้อยหนึ่งขุดศพที่มัน ไม่พูดมหาถึง มันจะใช้เวลาเราได้รับมากกว่าความเสียใจของเราดังนั้น มีตัวเลือกเดียวซ้าย: เรามีการสร้างสะพานข้ามฝนตกหนักในขณะที่ผมและภรรยาได้เปิดใช้เลยตักข้าวช้อนเดียว สอง หรือสามคนที่ได้กินแล้วไปหาลำยาวของไม้ไผ่ในกระจุกที่เรียงเส้นทางของเรา โชคดีได้คู่ของพี่น้องม้งเป็นคู่มือของเราได้ ในช่วง 5 ปีที่ผ่านมา ฉันไม่เคยเห็นใครใช้มีด deftly เป็นคนของเผ่านี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกเขาใช้มัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เรื่องราวบางอย่างที่ดูเหมือนจะฝังหัวชนฝาในความทรงจำของเรา พวกเขามักจะกลับมาหลอกหลอนเราในคืนแห่งความเหงา ที่ช่วงเวลาเมื่อเราปล่อยให้ล่องลอยจิตใจของเราด้วย เสียงกระซิบแห่งท้องทะเล หรือ เสียงถอนหายใจของสายลม พวกเขากลับมาเวลาและเวลาอีกครั้ง เหมือนขว้างน้ำและรูปแบบเพลงเศร้าของชีวิต รบกวนๆ โดยไม่คำนึงถึงสถานที่ เมื่อใดก็ตามที่เราอยู่ในปัจจุบัน
ในวันสุดท้ายของเดือนกันยายน 1980 แปดเพื่อนของฉันและฉันกำลังเดินลงเนินสูง และ น้อย ก่อน เที่ยง เราถึงหลักสูตรที่ด้านบนของขาแข้ง กระแส มรสุมฝนได้ตกทั้งวัน เวลาที่แยกทั้งช่วงสาหัส ที่คนอื่นละลายในดีๆที่ใช้เวลาตั้งแต่เช้าจนพลบค่ำ เมื่อฝนหยุดตกแล้วทั้งป่า ก็ยังเป็นที่มืด และชื้นเป็นร้างโรงละคร กลิ่นของใบเก่า และ เปียกเน่าบันทึกเต็มของเราจมูกตลอดทาง
ถ่ายลำธารใกล้แหล่งของแม่น้ำแควใหญ่เป็นจุดเริ่มต้นของเรา เราได้เดินมา 5 วันเต็มในสายฝน , ขึ้นและลงลาดภูเขาที่สูงชัน เรากำลังจากตะวันตก ตัดข้ามชายแดนทั่วไปของจังหวัดอุทัยธานีตาก และจังหวัดกาญจนบุรี ในการไปถึงขอบของป่าในสถานที่ที่เรียกว่า SAP ฟ้าผา . อีกวันเราก็จะถึงปลายทางของเรา ให้เราสามารถอย่างปลอดภัยข้ามขาแข้ง แก่ง มันเป็นปลายฤดูฝน น้ำก็อยู่ในระดับสูงสุดของ กระแสขุ่นเหมือนทะเลโคลนเดือด ได้เอ่อล้นของธนาคารและแผ่กว้างตลอดหลักสูตรของเราอาจจะเห็นการกระจายของครึ่งจมอยู่ใต้พุ่มไม้ซึ่งลังเลใจเหมือนจมน้ำคนดิ้นรนอาละวาดตามที่พวกเขาเรียกออกมาช่วย ทั้งต้นไม้และราก ลำต้น และแก่ลอยลงและบางส่วนติดอยู่ในพุ่มไม้ ซึ่งปัจจุบันยังไม่ฉีกขาด
ในฝั่งตรงข้ามเล็กน้อย นอกเหนือจากเส้นทางของเรา , กิ้งก่าตรวจสอบขนาดใหญ่ได้รับกวาดไปยังสาขาที่ตูดกระดกขึ้นลง , ภายใต้เจ้าของปัจจุบัน มันก็ไม่สามารถที่จะปีนขึ้นและธนาคารไม่สามารถปล่อย เหมือนจะแกว่งไปตามแก่ง ช่างน่าสงสารจริงๆเลย !
มันโตเต็มที่ จิ้งจก ซึ่งต้องผ่านอะไรมากมายก่อนที่จะถูกจับในกระแส . . . . . . .

ก่อนที่จะตัดสินใจที่จะออกจากภูเขา ณ สิ้นเดือนกันยายน 1980ฉันใช้เวลากว่าห้าปีของชีวิตในป่า มันไม่ได้ง่ายสำหรับใครบางคนที่บังเอิญเกิดและอาศัยอยู่มาเกือบสองทศวรรษในการเป็นหมู่บ้านริมทะเล และทุกคนมากขึ้นดังนั้นสำหรับคนที่มักจะตระหนักว่าพ่อแม่เขาก็หวังว่าเขาจะให้ครอบครัวเมื่อเขาจบการศึกษาจากมหาวิทยาลัย .
ฉันสามารถกำจัดภาระแรกภายในเวลาค่อนข้างสั้น ฉันใช้เวลาไม่เกินสองฤดูฝนที่จะรู้สึกที่บ้านในป่าและภูเขา แต่ภาระที่สองที่แตกต่างกัน ในช่วงห้าปีนั้น ผมยอมรับมันทุกขั้นตอน ทั้งกลางวันและกลางคืน จากหินสันเขาผ่านเลี้ยวลดลำธาร
ฉันยังคงเต็มตาจำวันที่ฉันต้องไปผมได้เดินทางไปบางปะกง บ้านเกิดของฉัน เพื่ออำลาพ่อแม่ พ่อเป็นคนเดียวในบ้านที่วัน แม่ต้องไปจังหวัดใกล้เคียงซื้อผลไม้ที่เธอขาย ขณะที่ผมนั่งรอแม่กลับบ้าน ฉันคิดถึงคืนวันในวัยเด็ก ตอนที่เรายังอยู่ด้วยกัน ผม brooded มากขึ้น ,ฉันยิ่งรู้สึกว่าเธอเป็นนางฟ้าที่สวรรค์ก็ลงโทษโดยการเป็นแม่ของคนอย่างฉัน
แม่พูดเล็ก ๆน้อย ๆและแทบจะไม่เคยได้พูดรุนแรงกับลูก เธอกระนั้นหนึ่งของภูมิใจ ผู้หญิงที่ผมเคยรู้จัก เพราะว่าเธอถูกทอดทิ้งโดยบิดาของเธอในวัยเด็กของเธอ ไม่มีญาติ และไม่เคยไปโรงเรียน เธอเคยพึ่งพาตัวเองตั้งแต่อายุต้นมากไม่ว่ายากจนแม่ไม่เคยขอร้องใคร แม้แต่ในหมู่เด็กของเธอเอง เธอจะไม่ขอช่วยบรรเทาความเหนื่อยล้าของเธอ ถ้าเราไม่เกรงใจ พอเห็นพวกเรา เธอมักจะตื่นนอนก่อนฟ้าสาง
นำสินค้าไปยังตลาดและขึ้นอยู่กับเท่าใดมีขน , โดยรถเข็น หรือตะกร้าที่แขวนจากแอกสมดุลบนไหล่ของเธอหลังจากเลือกผลไม้สักพักก่อน มันถึงเวลาที่เธอจะออกจากบ้าน เธอสะกิดฉันเบา ๆตื่นหรือโทรหาฉันในของเธอเสียงปกติเสียง ; ภายใต้สถานการณ์ใด เธอจะตะโกน เพราะหล่อนไม่ชอบเสียงดัง และ อีกอย่าง กลัวจะเป็นปลุกน้องชายและน้องสาวของผมคน ยังเด็กมาก
วันนึง เธอพยายามจะปลุกฉัน สาม ครั้งแต่ผมคงไม่ตื่น ฉันก็ตื่นแล้ว แต่ฉันยังคงต้องการที่จะนอนดึก ชอบเด็ก ๆ ที่กำลังเติบโตอย่างรวดเร็วและแสดงสัญญาณของวัยแรกรุ่น หลังจากนั้น ฉันก็เริ่มรู้สึกว่า แม่ก็เงียบผิดปกติ ฉันตื่นขึ้นมาแล้วเห็นเธอยุ่งบรรทุกสินค้าบนไหล่ของเธอ ถือนี้ คว้า และบนใบหน้าของเธอ ซึ่งได้เริ่มลดริ้วรอย , น้ำตาสตรีมมิ่งลง .
" ไม่ต้อง" เธอแกว่งมือไปหลังจากที่ฉันกระโดดเพื่อบรรเทาเธอ ในสิ่งที่เธอกำลังถืออยู่
ตั้งแต่วันนั้น ผมไม่เคยปล่อยให้เธอปลุกฉันมากกว่าหนึ่งครั้ง นี้ , อย่างไรก็ตาม , ไม่ได้หมายความว่าจบเศร้าของเรา

มีเวลาในระหว่างที่แม่ไม่มีเงินซื้อผลไม้ไปขายต่อหรือจ่ายค่าเช่าแผงที่ตลาดในหมู่บ้านเธอได้รับห้าถึงสิบบาท ต่อวัน จากการขายน้ำแข็งไสใส่น้ำหวาน และขนมปัง ที่จอดรถ เบย์ สำหรับรถมินิบัสที่วิ่งระหว่างบางปะกง จ. ชลบุรี ในช่วงเวลานั้น พ่อของผมจากไปมองหางานในภาคใต้ และพี่สาวและพี่ชายคือ รายได้อยู่ในจังหวัดอื่น ๆ ดังนั้น ผมเป็นลูกคนโตในบ้าน กับผมสามน้องมันหมายถึงแม่ที่เลี้ยงปากท้องทุกวัน เธอมีปูนปลาสเตอร์กระปุกออมสิน ทําในรูปร่างของม้า ซึ่งมีมากกว่าสิบเหรียญขนาดต่างๆ และธนบัตรห้าบาท วันใดที่เธอไม่ได้มีรายได้เพียงพอจากการขายไปซื้ออาหาร เธอจะหยิบเหรียญเสริมอะไรก็ตามที่เธอมี และเมื่อไหร่ที่เธอมีหนึ่งหรือสองบาทเหลือเธอแอบไว้ในกระปุกออมสิน . มันก็เป็นแบบนี้มานานแล้ว
วันนึงเธอก็กลับมามองอย่างหมดแรง เธอคร่ำครวญว่ามีไม่มีที่จอดรถ เบย์ ทั้งวัน หลังจากพักผ่อนสักพัก เธอเอาม้าตัวกระปุกออมสิน หันคว่ำและแทรกคลิปผมเรียกห้าบาทหมายเหตุเธอไม่ดีต้องแก้สถานการณ์ปัจจุบันของเธอ
ในเวลาที่ไม่มีใบหน้าของเธอเริ่มตึงเครียด และจู่ๆเธอก็ร้องไห้ออกมา .
" มีเข้ามาน้อย และยังต้องทำแบบนี้กับฉัน " เธอกล่าวระหว่าง . .
ผมนั่งไม่ไหวติงและขโมยสายตาที่น้ำตาของเธออากาศตีแก้ม ผมก็อยากจะกอดเธอและพูดอะไรบางอย่าง แต่ผมรู้สึกว่า สำหรับคนที่ชอบเราที่ได้มีเพียงส่วนเศร้าเล่นตั้งแต่วันที่เราเกิดมันจะมากไปแล้ว ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้รู้สึกเสียใจเรื่องเงินแต่ก็ท้อแท้ เราทำร้ายคนอื่น ในเวลาที่สังคมที่ใหญ่ คือ จงใจฉีกตัวเองออกจาก .
วันนั้น ( วัน–การเดินทางของฉัน ฉันนั่งรอเธอจนใกล้มืด แต่เธอไม่ได้มา พ่อ ที่ไม่รู้ว่าฉันได้กลับมาบ้าน พยายามให้ผมอยู่ทั้งคืนแต่ฉันต้องปฏิเสธ นัดได้ที่ไม่สามารถพลาดทีนัดกับโชคชะตาของฉันที่ถูกยัดเยียดเชื่อมโยงกับอนาคตของประเทศ
พ่อโขยกมาส่งฉันที่ปลายตรอกสู่บ้านของเรา ขณะที่ฉันเดินจากไปอย่างเงียบๆผมไม่กล้าหันไปมองหน้าเขาอีกครั้ง เพราะกลัวเขาจะจับได้ในความจริงที่ว่านี้เวลาแยกของเราอาจจะสุดท้าย อีกอย่าง ผมรู้ว่าเขาไม่ชอบที่จะเห็นใด ๆของลูกของเขาร้องไห้
ไม่ใช่ลูกชาย

ตอนที่เราแวะทานอาหารกลางวัน เราโต้เถียงกันเกี่ยวกับวิธีที่ดีที่สุดที่จะข้ามแก่ง หนึ่งในสมาชิกของพรรคคือคู่แท้ตลอดชีวิตของฉันเธอว่ายน้ำไม่เป็น ดังนั้นเราต้องละทิ้งตัวเลือกของการวาง knapsacks ของเราในหัวของเราและปล่อยให้ตัวเองล่องลอยไปธนาคารอื่น ๆ แต่แม้ว่าเธอจะว่ายน้ำ ฉันสงสัยว่า เราต้องทำวิธีนั้น เราไม่มีทางรู้หรอกว่าอะไรจะจมอยู่ใต้สายน้ำไหลเหล่านี้ได้อย่างรวดเร็ว .ผมเคยได้ยินเรื่องราวของชายหนุ่มที่พยายามว่ายน้ำข้ามลำธารบางป่าเท่านั้นที่จะเสียบทะลุคอ โดยชิ้นส่วนของไม้ ผมเองเคยตะลุยหน้าอกลึกผ่านอุทกภัยน้ำท่วม และนอกจากต้องต่อสู้กับปัจจุบันอย่างสุดกำลัง ต้องเดินด้วยเท้าทั้งสองบนหนามไม้ไผ่ใต้น้ํา โดยเวลาที่ฉันถึงธนาคาร ผมดูไม่ได้เลยตาของเราไม่สามารถประเมินอันตราย เช่น น้ำ วิธีหนึ่งที่เราคิด
อาจจะไม่ทำงาน ก็ถามที่แข็งแกร่งที่สุดในหมู่พวกเราที่จะผูกตัวเองกับเชือก และว่ายน้ำกับปัจจุบันไปยังฝั่งตรงข้าม แล้วผูกเชือกทำสายสำหรับส่วนที่เหลือของเราจะยึดตามที่เราตะลุยไปทั่ว ทดสอบทฤษฎีนี้ เพื่อนที่เคยทำตัวเป็นบอดี้การ์ดของผมตลอดทางพยายามเข้าไปในลำน้ำหลักในการตรวจสอบของความลึกและความแรงของกระแส ในชั่วพริบตาเดียวของเขาใหญ่ ร่างสูงถูกกวาดออกไปราวกับกระชากโดยผี ผมเห็นเขาโยนเข้ามาในปัจจุบันสำหรับสิ่งที่ดูเหมือนอายุแล้วเขาจัดการคว้ากิ่งไม้ใกล้ธนาคาร เขาถูกดึงตัวห้าสิบเมตรล่อง
ทดสอบได้ข้อสรุปถ้าเราสามารถโยนสายข้ามแก่ง เกาะติดไปถึงฝั่งตรงข้าม ไม่ใช่สิ่งที่เหมาะสมที่จะทำ ถ้าเราปล่อยเชือกภายใต้การดึงกระแส พวกเราที่เหลือคงต้องใช้เวลามองหาร่างกายและอย่างน้อยอีกวันขุดหลุมศพให้มัน ไม่นับกัปกัลป์ จะพาเราผ่านความทุกข์ของเรา .
ดังนั้นมีเพียงหนึ่งตัวเลือกซ้าย : เราต้องสร้างสะพานใน Torrent .
ในขณะที่ภรรยาของฉันและฉันได้เปิดใช้แค่ช้อน เราต้องตักข้าว สอง หรือ สามคนก็กินไปดูยาวลำต้นไม้ไผ่ในกระจุกที่เรียงรายเส้นทางของเรา เราโชคดีที่จะมีคู่ของพี่น้องม้งเป็นคำแนะนำของเรา ในช่วงที่ผ่านมาห้าปีผมไม่เคยเห็นใครใช้มีดอย่างคล่องแคล่ว เป็นคนเผ่านี้โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อพวกเขาใช้มัน