A man is walking down a busy city s

A man is walking down a busy city street on his way to an appointment, and he sees what looks like a college student drop a folder of papers. The papers scatter on the ground and the man glances over but keeps on walking. What do you think? Why didn’t the man stop to help with the papers? If you answer “Well, he’s a self-absorbed person who doesn’t usually help out strangers on the street,” then chances are likely that you have just made a fundamental attribution error. People have a tendency to give personality-based explanations for other peoples’ behavior more weight than situational factors. Alternatively, instead of explaining the person’s behavior in the story above as being due to his “self absorption,” you might ascribe his behavior to the situation, for example, “He’s late for a critical meeting with the bank and doesn’t have time to stop today. In other circumstances he would have stopped.” But in reality you don’t apply that situational motivation to him. You assume it’s not the situation, but his personality that is causing his behavior.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ชายคนหนึ่งกำลังเดินไปตามถนนในเมืองที่วุ่นวายในทางของเขาได้รับการแต่งตั้งและเขาเห็นสิ่งที่ดูเหมือนว่าเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยวางโฟลเดอร์เอกสาร เอกสารที่กระจายบนพื้นดินและผู้ชายคนนั้นมากกว่า แต่สายตาช่วยในการเดิน คุณคิดอย่างไร? ไม่ทำไมผู้ชายคนนั้นหยุดที่จะช่วยให้มีเอกสารหรือไม่ ถ้าคุณตอบว่า "ดีเขาเป็นตัวเองคนที่ถูกดูดซึมไม่ได้มักจะช่วยให้ออกจากคนแปลกหน้าบนถนน" แล้วโอกาสมีแนวโน้มที่คุณได้ทำเพียงข้อผิดพลาดลักษณะพื้นฐาน คนมีแนวโน้มที่จะให้คำอธิบายบุคลิกภาพที่ใช้สำหรับพฤติกรรมของคนอื่น ๆ น้ำหนักมากกว่าปัจจัยสถานการณ์ อีกทางเลือกหนึ่งแทนการอธิบายพฤติกรรมของบุคคลในเรื่องดังกล่าวข้างต้นเป็นเนื่องจากการของเขา "ดูดซึมตัวเอง" คุณอาจจะอ้างพฤติกรรมของเขากับสถานการณ์ตัวอย่างเช่น "เขาเป็นสายสำหรับการประชุมที่สำคัญที่มีธนาคารและไม่ได้มีเวลา ที่จะหยุดในวันนี้ ในสถานการณ์อื่น ๆ ที่เขาจะได้หยุด. "แต่ในความเป็นจริงคุณไม่ใช้สถานการณ์ที่แรงจูงใจให้กับเขา คุณถือว่ามันไม่ใช่สถานการณ์ แต่บุคลิกของเขาที่เป็นสาเหตุของพฤติกรรมของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มีผู้ชายคนหนึ่งเดินลงบนถนนในเมืองที่วุ่นวายในทางของเขาเพื่อการนัดหมาย และเขาเห็นสิ่งที่ดูเหมือนว่านักศึกษาวางโฟลเดอร์ของเอกสาร . เอกสารที่กระจัดกระจายบนพื้น และชายสายตามากกว่า แต่ยังเดินได้ คุณคิดอย่างไร ? ทำไมไม่คนหยุดที่จะช่วยให้กับเอกสาร ถ้าคุณตอบว่า " ใช่ เขาเป็นคนที่ตนเองดูดซึมไม่ค่อยช่วยคนแปลกหน้าบนถนน" แล้วมีโอกาสมากที่คุณได้ทำข้อผิดพลาดลักษณะพื้นฐาน ผู้คนมีแนวโน้มที่จะให้บุคลิกภาพตามคำอธิบายพฤติกรรมของคนอื่น น้ำหนักมากกว่าปัจจัยสถานการณ์ อีกวิธีหนึ่งคือ แทนที่จะอธิบายพฤติกรรมของบุคคลในเรื่องข้างต้นเป็นเนื่องจากการดูดซึมด้วยตนเองของเขา " , " คุณอาจให้เหตุผลพฤติกรรมของเขากับสถานการณ์ ตัวอย่างเช่น" เขาก็สายสำหรับการประชุมที่สำคัญกับธนาคาร และไม่มีเวลาที่จะหยุดวันนี้ ในสถานการณ์อื่น ๆ เขาก็จะหยุด แต่ในความเป็นจริง คุณไม่ใช้ว่าสถานการณ์แรงจูงใจให้เขา คุณคิดว่า ไม่ใช่สถานการณ์ แต่บุคลิกภาพที่ก่อให้เกิดพฤติกรรมของเขา .