The pirate attack had been a comple

The pirate attack had been a complete surprise: a sure proof that the unscrupulous Hook had conducted it improperly, for to surprise redskins fairly is beyond the wit of the white man.
By all the unwritten laws of savage warfare it is always the redskin who attacks, and with the wiliness of his race he does it just before the dawn, at which time he knows the courage of the whites to be at its lowest ebb. The white men have in the meantime made a rude stockade on the summit of yonder undulating ground, at the foot of which a stream runs, for it is destruction to be too far from water. There they await the onslaught, the inexperienced ones clutching their revolvers and treading on twigs, but the old hands sleeping tranquilly until just before the dawn. Through the long black night the savage scouts wriggle, snake-like, among the grass without stirring a blade. The brushwood closes behind them, as silently as sand into which a mole has dived. Not a sound is to be heard, save when they give vent to a wonderful imitation of the lonely call of the coyote. The cry is answered by other braves; and some of them do it even better than the coyotes, who are not very good at it. So the chill hours wear on, and the long suspense is horribly trying to the paleface who has to live through it for the first time; but to the trained hand those ghastly calls and still ghastlier silences are but an intimation of how the night is marching.
That this was the usual procedure was so well known to Hook that in disregarding it he cannot be excused on the plea of ignorance.
The Piccaninnies, on their part, trusted implicitly to his honour, and their whole action of the night stands out in marked contrast to his. They left nothing undone that was consistent with the reputation of their tribe. With that alertness of the senses which is at once the marvel and despair of civilised peoples, they knew that the pirates were on the island from the moment one of them trod on a dry stick; and in an incredibly short space of time the coyote cries began. Every foot of ground between the spot where Hook had landed his forces and the home under the trees was stealthily examined by braves wearing their mocassins with the heels in front. They found only one hillock with a stream at its base, so that Hook had no choice; here he must establish himself and wait for just before the dawn. Everything being thus mapped out with almost diabolical cunning, the main body of the redskins folded their blankets around them, and in the phlegmatic manner that is to them, the pearl of manhood squatted above the children's home, awaiting the cold moment when they should deal pale death.
Here dreaming, though wide-awake, of the exquisite tortures to which they were to put him at break of day, those confiding savages were found by the treacherous Hook. From the accounts afterwards supplied by such of the scouts as escaped the carnage, he does not seem even to have paused at the rising ground, though it is certain that in that grey light he must have seen it: no thought of waiting to be attacked appears from first to last to have visited his subtle mind; he would not even hold off till the night was nearly spent; on he pounded with no policy but to fall to [get into combat]. What could the bewildered scouts do, masters as they were of every war-like artifice save this one, but trot helplessly after him, exposing themselves fatally to view, while they gave pathetic utterance to the coyote cry.
Around the brave Tiger Lily were a dozen of her stoutest warriors, and they suddenly saw the perfidious pirates bearing down upon them. Fell from their eyes then the film through which they had looked at victory. No more would they torture at the stake. For them the happy hunting-grounds was now. They knew it; but as their father's sons they acquitted themselves. Even then they had time to gather in a phalanx [dense formation] that would have been hard to break had they risen quickly, but this they were forbidden to do by the traditions of their race. It is written that the noble savage must never express surprise in the presence of the white. Thus terrible as the sudden appearance of the pirates must have been to them, they remained stationary for a moment, not a muscle moving; as if the foe had come by invitation. Then, indeed, the tradition gallantly upheld, they seized their weapons, and the air was torn with the war-cry; but it was now too late.
It is no part of ours to describe what was a massacre rather than a fight. Thus perished many of the flower of the Piccaninny tribe. Not all unavenged did they die, for with Lean Wolf fell Alf Mason, to disturb the Spanish Main no more, and among others who bit the dust were Geo. Scourie, Chas. Turley, and the Alsatian Foggerty. Turley fell to the tomahawk of the terrible Panther, who ultimately cut a way through the pirates with Tiger Lily and a small remnant of the tribe.
To what extent Hook is to blame for his tactics on this occasion is for the historian to decide. Had he waited on the rising ground till the proper hour he and his men would probably have been butchered; and in judging him it is only fair to take this into account. What he should perhaps have done was to acquaint his opponents that he proposed to follow a new method. On the other hand, this, as destroying the element of surprise, would have made his strategy of no avail, so that the whole question is beset with difficulties. One cannot at least withhold a reluctant admiration for the wit that had conceived so bold a scheme, and the fell [deadly] genius with which it was carried out.
What were his own feelings about himself at that triumphant moment? Fain [gladly] would his dogs have known, as breathing heavily and wiping their cutlasses, they gathered at a discreet distance from his hook, and squinted through their ferret eyes at this extraordinary man. Elation must have been in his heart, but his face did not reflect it: ever a dark and solitary enigma, he stood aloof from his followers in spirit as in substance.
The night's work was not yet over, for it was not the redskins he had come out to destroy; they were but the bees to be smoked, so that he should get at the honey. It was Pan he wanted, Pan and Wendy and their band, but chiefly Pan.
Peter was such a small boy that one tends to wonder at the man's hatred of him. True he had flung Hook's arm to the crocodile, but even this and the increased insecurity of life to which it led, owing to the crocodile's pertinacity [persistance], hardly account for a vindictiveness so relentless and malignant. The truth is that there was a something about Peter which goaded the pirate captain to frenzy. It was not his courage, it was not his engaging appearance, it was not—. There is no beating about the bush, for we know quite well what it was, and have got to tell. It was Peter's cockiness.
This had got on Hook's nerves; it made his iron claw twitch, and at night it disturbed him like an insect. While Peter lived, the tortured man felt that he was a lion in a cage into which a sparrow had come.
The question now was how to get down the trees, or how to get his dogs down? He ran his greedy eyes over them, searching for the thinnest ones. They wriggled uncomfortably, for they knew he would not scruple [hesitate] to ram them down with poles.
In the meantime, what of the boys? We have seen them at the first clang of the weapons, turned as it were into stone figures, open-mouthed, all appealing with outstretched arms to Peter; and we return to them as their mouths close, and their arms fall to their sides. The pandemonium above has ceased almost as suddenly as it arose, passed like a fierce gust of wind; but they know that in the passing it has determined their fate.
Which side had won?
The pirates, listening avidly at the mouths of the trees, heard the question put by every boy, and alas, they also heard Peter's answer.
"If the redskins have won," he said, "they will beat the tom-tom; it is always their sign of victory."
Now Smee had found the tom-tom, and was at that moment sitting on it. "You will never hear the tom-tom again," he muttered, but inaudibly of course, for strict silence had been enjoined [urged]. To his amazement Hook signed him to beat the tom-tom, and slowly there came to Smee an understanding of the dreadful wickedness of the order. Never, probably, had this simple man admired Hook so much.
Twice Smee beat upon the instrument, and then stopped to listen gleefully.
"The tom-tom," the miscreants heard Peter cry; "an Indian victory!"
The doomed children answered with a cheer that was music to the black hearts above, and almost immediately they repeated their good-byes to Peter. This puzzled the pirates, but all their other feelings were swallowed by a base delight that the enemy were about to come up the trees. They smirked at each other and rubbed their hands. Rapidly and silently Hook gave his orders: one man to each tree, and the others to arrange themselves in a line two yards apart.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การโจมตีของโจรสลัดได้รับความประหลาดใจที่สมบูรณ์: หลักฐานที่แน่ใจว่า เบ็ดไร้ยางอายได้จัดมันไม่เหมาะสม สำหรับแปลกใจ redskins ค่อนข้างจะเกินปัญญาของคนขาวโดยกฎหมาย unwritten ของสงครามป่าเถื่อน เป็น redskin ที่โจมตี และ wiliness ของเขาแข่งกับ เขาไม่ได้ก่อนรุ่งอรุณ ในขณะที่เขารู้ความกล้าหาญของขาวจะเป็นที่การลดลงต่ำสุดของ คนขาวในระหว่างนี้ได้ทำการหยาบ stockade บนยอด yonder ลุ่ม ๆ ดอน ๆ ดิน ที่เท้าซึ่งกระแสรัน จะทำลายให้ไกลจาก น้ำ มีรอโจมตี คนมือใหม่กำของ revolvers และ treading ในกิ่ง มือเก่านอนเงียบสงบจนกระทั่งก่อนอรุณขึ้น ข้างยาวดำ ลูกเสือป่าเถื่อน wriggle งูเหมือน ระหว่างหญ้าโดยไม่กวนใบมีด Brushwood ปิดนั้น อยู่เบื้องหลังที่ทรายที่ตุ่นได้ดำ ไม่เสียงจะได้ยิน บันทึกเมื่อพวกเขาให้ระบายเทียมยอดเยี่ยมของเรียกโคโยตี้โดดเดี่ยว ร้องถูกตอบ โดย braves อื่น ๆ และบางส่วนของพวกเขาทำมันยิ่งกว่าหมาป่า คนไม่ดีได้ ดังนั้น ชั่วโมงชิสวมบน และใจจดใจจ่อยาวอย่างน่ากลัวพยายามจะ paleface ที่มีอยู่ผ่านมันเป็นครั้งแรก แต่มือฝึก ผู้เรียกส่วนและ silences ยัง ghastlier แต่เป็น intimation ของวิธีการสวนสนามกลางคืนนี้เป็นขั้นตอนปกติได้เพื่อให้รู้จักว่า ในน่าเคารพก็ เขาไม่ได้รับในแก้อวิชชาเบ็ดPiccaninnies ในส่วนของตน เชื่อถือได้นัยเพื่อเกียรติของเขา และการกระทำของพวกเขาทั้งหมดของโดดเด่นในความแตกต่างที่ทำเครื่องหมายกับ พวกเขาซ้ายไม่ยกเลิกที่สอดคล้องกับชื่อเสียงของเผ่าของพวกเขา เตรียมพร้อมให้ความรู้สึกซึ่งเป็นครั้งมาร์เวลและความสิ้นหวังของอารยะของคน พวกเขารู้ว่า ถูกโจรสลัดบนเกาะจากช่วงเวลาหนึ่ง trod บนไม้แห้ง และในพื้นที่สั้นอย่างไม่น่าเชื่อเวลา เริ่มร้องไห้โคโยตี้ ทุกเท้าของพื้นดินระหว่างจุดที่ตะขอมีที่ดินกองกำลังของเขา และบ้านใต้ต้นไม้ถูกตรวจสอบโดยแอบ braves สวมใส่ของพวกเขา mocassins กับส้นเท้าหน้า พวกเขาพบอยู่ที่เดียวกับกระแสที่ฐานของ เพื่อให้เบ็ดที่มีทางเลือกไม่มี ที่นี่เขาต้องสร้างตัวเองรอก่อนรุ่งขึ้น ทุกอย่างกำลังดังบุหลันกับแกมโหดเกือบ เนื้อความหลักของ redskins ที่พับผ้าที่ห่มรอบ ๆ พวกเขา และในลักษณะ phlegmatic ที่ไป เพิร์ลของกล้าหาญ squatted ข้างบ้านเด็ก รอช่วงเย็นเมื่อพวกเขาควรจัดการซีดตายที่นี่ฝัน wide-awake ของ tortures งดงามที่ซึ่งพวกเขาจะทำที่พักของวันแม้ว่า คนป่าเหล่านั้นที่ confiding พบ โดยเบ็ดทรยศ จากบัญชีภายหลัง จัดทำ โดยลูกเสือเป็นหนีการฆาตกรรมดังกล่าว เขาดูเหมือนไม่ได้แม้มีการหยุดชั่วคราวในดินเพิ่มขึ้น แม้ว่าจะเป็นบางที่ที่แสงสีเทาเขาต้องได้เห็น: ปรากฏไม่คิดรอการถูกโจมตีจากแรกสุดท้ายจะได้เยี่ยมชมจิตใจของเขาลึกซึ้ง เขาจะไม่ได้ค้างออกจนเกือบถูกใช้คืน บนเขาลบหลู่ไม่มีนโยบาย แต่ตกไป [เข้าต่อสู้] ไม่นานพวกลูกเสือทำอะไร แบบเป็นพวกของมารยาทุกสงครามเหมือนบันทึกหนึ่ง แต่ trot ซมหลังเขา เปิดเผยตัวเองเสียชีวิตเพื่อดู ในขณะที่พวกเขาให้ utterance น่าสงสารไปร้องโคโยตี้รอบลิลลี่ไทเกอร์กล้าหาญได้โหลของนักรบของเธอ stoutest และก็เห็นโจรสลัด perfidious เรืองลงเมื่อพวกเขา ตกจากตาของพวกเขาแล้วภาพยนตร์ที่พวกเขาได้มองชัยชนะ พวกเขาทรมานที่เงินเดิมพันด้วยอีกจะ สำหรับพวกเขาความสุขล่าสัตว์บริเวณนั้นขณะนี้ เรื่อง แต่เป็นบุตรของพ่อ พวกเขา acquitted เอง แล้วจะ มีเวลารวบรวมเป็นระบบป้องกัน [ก่อตัวหนาแน่น] ที่มียากจะทำลาย ได้จะเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่นี้พวกเขาถูกห้ามทำตามประเพณีของการแข่งขัน ใน มีบันทึกว่า เถื่อนที่ต้องไม่แสดงความประหลาดใจในต่อหน้าของขาว จึง แย่ ตามลักษณะอย่างฉับพลันของโจรสลัดต้องมีพวกเขา พวกเขายังคงเครื่องเขียนครู่ กล้ามไม่ย้าย เหมือนกับว่าศัตรูที่มาตามคำเชิญ แล้ว แน่นอน ประเพณี gallantly ยึดถือ พวกเขายึดอาวุธของพวกเขา และอากาศฉีกขาดกับสงครามร้องไห้ แต่ตอนนี้สายเกินไปเป็นส่วนหนึ่งของเราอธิบายว่า มีการสังหารหมู่มากกว่าการต่อสู้ ดังนั้น perished หลายดอกเผ่า Piccaninny ทั้งหมด unavenged ไม่ได้ก็ตาย สำหรับกับหมาป่าแบบ Lean ลดลง Alf Mason มือกวนสเปนหลักไม่ มี และ หมู่อื่น ๆ ที่บิตการฝุ่นละออง คำ Geo Scourie, Chas Turley, Alsatian Foggerty Turley ตกโทมาฮอว์กของ Panther น่ากลัว ที่ตัดทางผ่านโจรสลัดกับไทเกอร์ลิลลี่และสติเผ่าขนาดเล็กสุดไปไหนเบ็ดเป็นโทษสำหรับกลยุทธ์ของเขานี้ เป็นโอกาสสำหรับนักประวัติศาสตร์ในการตัดสินใจ มีเขาคอยบนพื้นดินเพิ่มขึ้นจนถึงชั่วโมงเหมาะสมคนของเขาจะคงมีการ butchered; และตัดสินเขาเป็นเพียงธรรมที่ถึงนี้ อะไรเขาจะอาจจะทำคือการ สำรวจคู่แข่งของเขาที่เขาเสนอตามวิธีใหม่ บนมืออื่น ๆ นี้ เป็นการทำลายองค์ประกอบของความประหลาดใจ จะทำให้กลยุทธ์ของเขาของไม่มีประโยชน์ เพื่อว่าคำถามทั้งหมดถูกรุมเร้า ด้วยความยากลำบาก หนึ่งน้อยไม่หักชื่นชมหวงแหนการปัญญาที่ได้รู้สึกตัวหนาเพื่อให้แบบแผน อัจฉริยะ [มรณะ] น่ากลัวที่มันทำออกมามีความรู้สึกของเขาเองเกี่ยวกับตัวเองในขณะที่วารสาร Fain [ยินดี] สุนัขของเขา เก่า เป็นหายใจหนัก และเช็ด cutlasses ของพวกเขา พวกเขารวบรวมที่ระยะไกลรอบคอบจากเบ็ดของเขา และ squinted ผ่านตาเฟอร์เร็ตที่คนพิเศษนี้ ต้องได้รับ elation ในหัวใจของเขา แต่ใบหน้าของเขาได้สะท้อน: เคยปริศนามืด และปัจเจก เขายืนอยู่ห่าง ๆ จากลูกศิษย์ของเขาในวิญญาณในสารงานของคืนไม่ได้เหนือ สำหรับไม่ redskins เขาได้ออกมาจะทำลาย พวกเขาได้แต่ผึ้งจะเป็นรมควัน ที่เขาควรได้รับการที่น้ำผึ้ง เขาต้องแพน แพน และเวนดี้ และวง ดนตรีของพวกเขา แต่ chiefly ปานPeter was such a small boy that one tends to wonder at the man's hatred of him. True he had flung Hook's arm to the crocodile, but even this and the increased insecurity of life to which it led, owing to the crocodile's pertinacity [persistance], hardly account for a vindictiveness so relentless and malignant. The truth is that there was a something about Peter which goaded the pirate captain to frenzy. It was not his courage, it was not his engaging appearance, it was not—. There is no beating about the bush, for we know quite well what it was, and have got to tell. It was Peter's cockiness.This had got on Hook's nerves; it made his iron claw twitch, and at night it disturbed him like an insect. While Peter lived, the tortured man felt that he was a lion in a cage into which a sparrow had come.The question now was how to get down the trees, or how to get his dogs down? He ran his greedy eyes over them, searching for the thinnest ones. They wriggled uncomfortably, for they knew he would not scruple [hesitate] to ram them down with poles.In the meantime, what of the boys? We have seen them at the first clang of the weapons, turned as it were into stone figures, open-mouthed, all appealing with outstretched arms to Peter; and we return to them as their mouths close, and their arms fall to their sides. The pandemonium above has ceased almost as suddenly as it arose, passed like a fierce gust of wind; but they know that in the passing it has determined their fate.Which side had won?The pirates, listening avidly at the mouths of the trees, heard the question put by every boy, and alas, they also heard Peter's answer."If the redskins have won," he said, "they will beat the tom-tom; it is always their sign of victory."Now Smee had found the tom-tom, and was at that moment sitting on it. "You will never hear the tom-tom again," he muttered, but inaudibly of course, for strict silence had been enjoined [urged]. To his amazement Hook signed him to beat the tom-tom, and slowly there came to Smee an understanding of the dreadful wickedness of the order. Never, probably, had this simple man admired Hook so much.Twice Smee beat upon the instrument, and then stopped to listen gleefully."The tom-tom," the miscreants heard Peter cry; "an Indian victory!"The doomed children answered with a cheer that was music to the black hearts above, and almost immediately they repeated their good-byes to Peter. This puzzled the pirates, but all their other feelings were swallowed by a base delight that the enemy were about to come up the trees. They smirked at each other and rubbed their hands. Rapidly and silently Hook gave his orders: one man to each tree, and the others to arrange themselves in a line two yards apart.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การโจมตีของโจรสลัดได้รับแปลกใจที่สมบูรณ์. หลักฐานแน่ใจว่าตะขอไร้ยางอายได้ดำเนินการมันไม่ถูกต้องที่จะแปลกใจสำหรับพวกอินเดียนแดงเป็นธรรมอยู่นอกเหนือปัญญาของคนขาว
ทั้งหมดตามกฎหมายไม่ได้เขียนไว้ของสงครามโหดมันอยู่เสมอ REDSKIN ที่โจมตี และมี wiliness ของการแข่งขันของเขาที่เขาไม่ได้ก่อนฟ้าสางเวลาที่เขารู้ความกล้าหาญของคนผิวขาวจะเป็นที่ต่ำลง คนขาวได้ในระหว่างที่ทำค่ายหยาบคายบนยอดคลื่นโน่นพื้นดินที่เท้าของกระแสที่ไหลเพราะมันคือการทำลายจะไกลเกินไปจากน้ำ ที่นั่นพวกเขารอคอยการโจมตีที่คนที่ไม่มีประสบการณ์กำปืนพกของพวกเขาและเหยียบกิ่งไม้ แต่มือเก่านอนเงียบสงบจนกระทั่งก่อนรุ่งอรุณ ผ่านคืนยาวสีดำอำมหิตลูกเสือดิ้นงูเหมือนในหมู่หญ้าโดยไม่ต้องกวนใบมีด แพะปิดอยู่เบื้องหลังพวกเขาเป็นอย่างเงียบ ๆ เหมือนเม็ดทรายในที่มีไฝดำดิ่ง ไม่ได้เป็นเสียงที่จะได้ยินบันทึกเมื่อพวกเขาให้ระบายเลียนแบบที่ยอดเยี่ยมของการเรียกร้องของหมาป่าโดดเดี่ยว ร้องไห้เป็นคำตอบโดยนักรบอื่น ๆ และบางส่วนของพวกเขาทำมันได้ดียิ่งขึ้นกว่าหมาป่าที่ไม่ดีมากที่มัน ดังนั้นชั่วโมงหนาวสวมใส่บนและใจจดใจจ่อนานจะน่ากลัวพยายามที่จะผิวขาวที่มีการอาศัยอยู่ผ่านมันเป็นครั้งแรก; แต่เพื่อให้การฝึกอบรมมือโทรน่ากลัวเหล่านั้นและยังคงเงียบ ghastlier แต่ชี้แจงถึงวิธีการคืนจะเดิน.
ที่นี่เป็นขั้นตอนปกติเป็นที่รู้จักกันเป็นอย่างดีในการ Hook ว่าในไม่คำนึงถึงเขาไม่สามารถขอในข้ออ้างของความไม่รู้.
Piccaninnies ในส่วนของพวกเขาที่เชื่อถือได้โดยปริยายเพื่อเป็นเกียรติแก่เขาและการกระทำของพวกเขาทั้งคืนยืนออกในตรงข้ามกับเขา พวกเขาเหลือเลิกอะไรที่สอดคล้องกับชื่อเสียงของชนเผ่าของพวกเขา ด้วยความตื่นตัวของความรู้สึกที่ซึ่งเป็นที่เคยประหลาดใจและความสิ้นหวังของประชาชนอารยะพวกเขารู้ว่าเป็นโจรสลัดบนเกาะจากช่วงเวลาหนึ่งของพวกเขาเหยียบที่ติดแห้ง; และในพื้นที่สั้นอย่างไม่น่าเชื่อเวลาที่เสียงร้องโคโยตี้เริ่ม เท้าทุกพื้นดินระหว่างจุดที่มีที่ดินฮุกองกำลังของเขาและบ้านใต้ต้นไม้ถูกตรวจสอบโดยการลอบนักรบสวม mocassins ของพวกเขาด้วยส้นเท้าด้านหน้า พวกเขาพบว่าเพียงหนึ่งเนินเขาเล็ก ๆ กับกระแสที่ฐานของมันดังนั้นตะขอที่ไม่มีทางเลือก; ที่นี่เขาจะต้องพิสูจน์ตัวเองและรอเพียงก่อนฟ้าสาง ทุกอย่างถูกแมปจึงออกมาพร้อมกับความฉลาดแกมโกงโหดร้ายเกือบตัวหลักของอินเดียนแดงพับผ้าห่มรอบตัวพวกเขาและในลักษณะที่วางเฉยที่จะให้พวกเขาไข่มุกแห่งความกล้าหาญนั่งข้างต้นที่บ้านของเด็ก ๆ รอช่วงเวลาเย็นเมื่อพวกเขาควรจะจัดการ ตายซีด.
นี่คือความฝัน แต่ตื่นตัวของประณีตทรมานที่พวกเขาจะทำให้เขาได้หยุดพักในวันผู้คนป่าวางใจถูกพบโดยฮุทุจริต จากบัญชีที่มาหลังจากนั้นด้วยเช่นลูกเสือเป็นหนีการสังหารเขาดูเหมือนจะไม่ได้แม้จะมีการหยุดชั่วคราวที่พื้นดินที่เพิ่มขึ้นแม้ว่ามันจะเป็นบางอย่างที่อยู่ในแสงไฟสีเทาที่เขาจะต้องได้เห็นมัน: ความคิดของการรอคอยที่จะถูกโจมตีไม่มี ปรากฏออกมาจากครั้งแรกที่มีอายุการใช้งานที่จะได้เยี่ยมชมความคิดที่ลึกซึ้งของเขา เขาจะไม่ได้ถือออกจนถึงกลางคืนก็ใช้เวลาเกือบ; บนเขาโขลกกับนโยบายที่จะลดลง แต่ไม่ [ได้รับในการต่อสู้] สิ่งที่ลูกเสือสับสนสามารถทำโทที่พวกเขาของทุกอุบายสงครามเหมือนบันทึกนี้ แต่อย่างช่วยไม่ได้วิ่งตามหลังเขาเปิดเผยตัวเองสาหัสเพื่อดูในขณะที่พวกเขาให้คำพูดที่น่าสงสารที่จะร้องไห้หมาป่า.
รอบที่กล้าหาญไทเกอร์ลิลลี่เป็น โหลของนักรบ stoutest ของเธอและพวกเขาก็เห็นโจรสลัดทรยศแบกลงบนพวกเขา ลดลงจากสายตาของพวกเขาแล้วภาพยนตร์เรื่องนี้โดยที่พวกเขาได้มองไปที่ชัยชนะ ไม่มีพวกเขาจะทรมานที่ถือหุ้น สำหรับพวกเขามีความสุขการล่าสัตว์บริเวณ-ตอนนี้ พวกเขารู้ว่ามัน แต่เป็นลูกหลานของพ่อของเขาที่พวกเขาพ้นผิดตัวเอง แล้วถึงแม้พวกเขามีเวลาที่จะรวบรวมในพรรค [การก่อตัวหนาแน่น] ที่จะได้รับยากที่จะทำลายพวกเขาได้เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่นี้พวกเขาได้รับอนุญาตให้ทำโดยประเพณีของการแข่งขันของพวกเขา มันเขียนไว้ว่าโหดเกียรติต้องไม่เคยด่วนแปลกใจในการปรากฏตัวของสีขาว ดังนั้นน่ากลัวเป็นลักษณะฉับพลันของโจรสลัดจะต้องได้รับให้กับพวกเขาพวกเขายังคงนิ่งสำหรับช่วงเวลาที่ไม่ได้เคลื่อนไหวกล้ามเนื้อ; เช่นถ้าศัตรูมาตามคำเชิญ จากนั้นแน่นอนยึดถือประเพณีอย่างกล้าหาญที่พวกเขายึดอาวุธของพวกเขาและทางอากาศถูกฉีกกับสงครามร้องไห้; แต่มันก็สายเกินไปในขณะนี้.
มันเป็นส่วนหนึ่งของเราไม่มีที่จะอธิบายสิ่งที่ถูกสังหารหมู่มากกว่าการต่อสู้ ดังนั้นเสียชีวิตหลายดอกไม้ของชนเผ่า Piccaninny ไม่ได้ทั้งหมดไม่ได้แก้แค้นให้พวกเขาตายเพราะมีลีนลดลงหมาป่าอาล์ฟเมสันที่จะรบกวนหลักของสเปนไม่มากและในหมู่คนอื่น ๆ ที่กัดฝุ่นเป็นภูมิศาสตร์ Scourie, Chas Turley และอัลเซเชี่ยน Foggerty Turley ลดลงไปขวานของเสือที่น่ากลัวที่ในที่สุดตัดทางผ่านโจรสลัดกับไทเกอร์ลิลลี่และคนที่เหลืออยู่ของชนเผ่าเล็ก ๆ .
สิ่งที่ฮุขอบเขตที่จะตำหนิสำหรับกลยุทธ์ของเขาในครั้งนี้เป็นประวัติศาสตร์ที่จะตัดสินใจ มีเขารออยู่บนพื้นดินที่เพิ่มขึ้นจนถึงชั่วโมงที่เหมาะสมที่เขาและคนของเขาอาจจะได้รับการเชือด; และในการตัดสินเขาว่ามันเป็นเพียงยุติธรรมที่จะใช้เวลานี้ในบัญชี บางทีอาจจะเป็นสิ่งที่เขาควรจะทำก็คือการรู้จักฝ่ายตรงข้ามของเขาที่เขาเสนอที่จะปฏิบัติตามวิธีการใหม่ ในทางตรงกันข้ามนี้เป็นทำลายองค์ประกอบของความประหลาดใจที่จะทำให้กลยุทธ์ของเขาไม่มีประโยชน์เพื่อให้คำถามทั้งหมดจะถูกรุมเร้าด้วยความยากลำบาก หนึ่งไม่สามารถระงับอย่างน้อยชื่นชมลังเลปัญญาที่ได้คิดโครงการเพื่อให้เป็นตัวหนาและลดลง [ตาย] อัจฉริยะด้วยซึ่งจะได้ดำเนินการ.
อะไรคือความรู้สึกของตัวเองเกี่ยวกับตัวเองในขณะที่ชัยชนะ? Fain [ยินดี] สุนัขของเขาจะได้รู้จักกันเป็นอย่างมากและหายใจเช็ดปีติยินดีของพวกเขารวมตัวกันที่ระยะรอบคอบจากเบ็ดของเขาและ squinted ผ่านสายตาของพวกเขาที่คุ้ยเขี่ยคนพิเศษนี้ ความอิ่มเอมใจต้องได้รับในหัวใจของเขา แต่ใบหน้าของเขาไม่ได้สะท้อนให้เห็นถึงมัน. เคยปริศนามืดและโดดเดี่ยวเขายืนอยู่ห่างจากลูกน้องของเขาในจิตวิญญาณในขณะที่สาร
ทำงานคืนก็ยังไม่จบเพราะมันไม่ได้เป็นอินเดียนแดงที่เขา ได้ออกมาเพื่อทำลาย; เขาเป็นเพียง แต่ผึ้งที่จะรมควันเพื่อที่เขาควรจะได้รับในน้ำผึ้ง มันเป็นแพนเขาอยากแพนและเวนดี้และวงดนตรีของพวกเขา แต่ส่วนใหญ่แพน.
ปีเตอร์เป็นเช่นเด็กเล็ก ๆ ที่หนึ่งมีแนวโน้มที่จะสงสัยในความเกลียดชังคนของเขา ทรูเขาได้เหวี่ยงแขนตะขอเพื่อจระเข้ แต่แม้นี้และความไม่มั่นคงที่เพิ่มขึ้นของชีวิตเพื่อที่จะนำไปสู่เนื่องจากความเพียรจระเข้ [ติดตา] แทบจะไม่บัญชีสำหรับพยาบาทจึงไม่หยุดยั้งและร้าย ความจริงก็คือว่ามีบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับปีเตอร์ซึ่งกระตุ้นกัปตันโจรสลัดจะบ้า มันไม่ได้เป็นความกล้าหาญของเขามันก็ไม่ได้มีส่วนร่วมในการปรากฏตัวของเขาก็ไม่ใช่ว่า มีการเต้นเกี่ยวกับพุ่มไม้ไม่เป็นเพราะเรารู้ดีทีเดียวว่ามันคืออะไรและได้มีการบอก มันเป็นความหยิ่งของปีเตอร์.
นี้ได้มีในประสาทของฮุก; มันทำให้ชักกรงเล็บเหล็กของเขาและในเวลากลางคืนมันรบกวนเขาเหมือนแมลง ในขณะที่ปีเตอร์อาศัยอยู่คนทรมานรู้สึกว่าเขาเป็นสิงโตในกรงเป็นที่กระจอกมา.
คำถามนี้เป็นวิธีการที่จะได้รับการลงต้นไม้หรือวิธีการที่จะได้รับสุนัขของเขาลง? เขาวิ่งตาโลภของเขามากกว่าที่พวกเขามองหาคนที่บางที่สุด พวกเขา wriggled อึดอัดเพราะพวกเขารู้ว่าเขาจะไม่ระมัดระวัง [ลังเล] จะยัดเยียดพวกเขาลงด้วยเสา.
ในขณะเดียวกันสิ่งที่เด็ก? เราได้เห็นพวกเขาที่เสียงดังกราวแรกของอาวุธหันขณะที่มันกำลังเข้ามาในตัวเลขหินเปิดปากทั้งหมดที่น่าสนใจที่มีแขนยื่นออกไปปีเตอร์; และเรากลับไปที่พวกเขาเป็นปากของพวกเขาปิดและแขนของพวกเขาลดลงไปที่ด้านข้างของพวกเขา ผีดังกล่าวข้างต้นได้หยุดก็เกือบจะเป็นอย่างที่มันเกิดขึ้นผ่านไปเหมือนมีลมกระโชกแรงที่รุนแรงของลม แต่พวกเขารู้ว่าในผ่านมันได้กำหนดชะตากรรมของพวกเขา.
ซึ่งทางด้านได้รับรางวัล?
โจรสลัดฟังด้วยความโลภที่ปากของต้นไม้ได้ยินคำถามใส่โดยเด็กทุกคนและอนิจจาพวกเขายังได้ยินคำตอบของปีเตอร์.
"ถ้า อินเดียนแดงได้รับรางวัล "เขากล่าว" พวกเขาจะชนะเถิดเทิงมันอยู่เสมอสัญญาณแห่งชัยชนะของพวกเขา ".
ตอนนี้สมีได้พบเถิดเทิงและในขณะนั่งอยู่บนนั้น "คุณจะไม่ได้ยินอีกครั้งเถิดเทิง" เขาพึมพำ แต่ไม่ได้ยินของหลักสูตรสำหรับความเงียบที่เข้มงวดได้รับการกำชับ [กระตุ้น] ที่จะขอความประหลาดใจของเขาเซ็นสัญญากับเขาที่จะชนะเถิดเทิงและค่อยๆมีมาถึงสมีความเข้าใจในความชั่วร้ายที่น่ากลัวของการสั่งซื้อ ไม่อาจจะมีคนแบบนี้ได้รับการยกย่องมากตะขอ.
สมีสองครั้งกระหน่ำมาที่เครื่องมือแล้วหยุดที่จะฟังสำราญ.
"เถิดเทิง" ฝ่าฝืนได้ยินเสียงร้องของปีเตอร์; "ชัยชนะของอินเดีย!"
เด็กถึงวาระที่ตอบเชียร์ที่เป็นเพลงหัวใจสีดำดังกล่าวข้างต้นและเกือบจะในทันทีที่พวกเขาซ้ำแล้วซ้ำอีกลาก่อนที่ดีของพวกเขาปีเตอร์ นี้งงโจรสลัด แต่ความรู้สึกอื่น ๆ ของพวกเขาถูกกลืนหายไปในความสุขฐานว่าศัตรูกำลังจะเกิดขึ้นต้นไม้ พวกเขา smirked ที่แต่ละอื่น ๆ และลูบมือของพวกเขา ได้อย่างรวดเร็วและเงียบตะขอให้คำสั่งของเขา: ชายคนหนึ่งไปยังแต่ละต้นไม้และอื่น ๆ ที่จะจัดตัวเองอยู่ในสายสองหลาออกจากกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โจรสลัดโจมตีได้รับประหลาดใจที่สมบูรณ์ : พิสูจน์ว่าเบ็ดหลอกได้ ) มันไม่เหมาะสมสำหรับการเซอร์ไพรส์อินเดียนแดงค่อนข้างเกินปัญญาของคนขาว .
ทั้งหมดกฎหมายของสงครามมันโหดร้ายที่ไม่ได้เขียนไว้เป็นอินเดียนแดงที่โจมตี และกับความเจ้าเล่ห์ของเขา เขาทำเพียงก่อนการแข่งขันรุ่งอรุณในเวลาที่เขารู้ว่าความกล้าของไข่ขาวที่ถูกที่สุดลดลง . คนขาวได้ในขณะนั้น ทำให้ทหารหยาบคายบนยอดของที่โน่นมีพื้นดินที่เท้าซึ่งกระแสวิ่ง มันคือการทำลายให้ไกลจากน้ำ พวกเขารอคอยการโจมตี , มือใหม่ที่กำปืนลูกโม่และเหยียบกิ่งไม้แต่มือเก่านอนเงียบสงบราวจนกระทั่งก่อนรุ่งอรุณ ผ่านคืนสีดำยาวลูกเสือโหดดิ้น งูชอบท่ามกลางหญ้าโดยไม่ต้องกวนใบมีด ในพงไม้ปิดอยู่เบื้องหลังพวกเขา เป็นอย่างเงียบ ๆเป็นทรายซึ่งเป็นไฝได้กระโดดน้ำ . ไม่ใช่เสียงที่จะได้ยิน บันทึกเมื่อพวกเขาให้ระบายเลียนแบบที่ยอดเยี่ยมของโทรศัพท์เหงาของโคโยตี้เสียงร้องตอบโดยนักรบอื่น ๆและบางส่วนของพวกเขาทำมันได้ดียิ่งขึ้นกว่าหมาป่า ใครไม่เก่ง เพื่อให้เย็นใส่ในชั่วโมงและใจจดใจจ่อยาวน่ากลัว พยายามให้คนผิวขาวในอเมริกาเหนือที่มีการใช้ชีวิตผ่านครั้งแรก แต่การฝึกนั้นน่ากลัว และยังโทรศัพท์มือ ghastlier เงียบแต่ระแคะของวิธีการคืน
เดินขบวน .นี่เป็นขั้นตอนปกติ ก็เป็นที่รู้จักกันดีในเรื่องเกี่ยวเขาไม่สามารถลางานในข้ออ้างของความไม่รู้ .
piccaninnies ส่วนของพวกเขาไว้วางใจโดยปริยาย เฉลิมพระเกียรติ และการกระทำทั้งหมดของพวกเขาในคืนที่ยืนออกในเครื่องหมายตรงข้ามกับเขา พวกเขาไม่เหลืออะไรแล้วที่สอดคล้องกับชื่อเสียงของตระกูลของตน