I remember the years when I had to

I remember the years when I had to set my alarm clock in the morning to drive downtown into work. The commute was over an hour through rush hour, sometimes and hour and 15 minutes. And if I wanted to miss an hour and 40 minute commute home, it meant staying at work until 7 pm.

Looking back at it now and remembering all of those people lined up on the freeway twice a day, it blows me away that our educational system does not empower our children to be entrepreneurs and instead turns them into walking drones.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมจำได้ว่า ปีที่เมื่อมีการตั้งนาฬิกาปลุกของฉันในเมืองขับไปทำงาน การเดินทางได้กว่าชั่วโมงผ่าน ชั่วโมงเร่งด่วน บางครั้ง และชั่วโมง และ 15 นาที และถ้าอยากจะพลาดเป็นชั่วโมงและ 40 นาทีเดินทางบ้าน มันขึ้น อยู่ที่ทำงานจนถึงเวลา 19.00 น.มองย้อนไปดูได้ทันทีและจดจำของผู้คนที่ตั้งเรียงรายบนฟรีเวย์สามี มันพัดฉันไปว่า ระบบการศึกษาของเราอำนาจเด็กของเราเป็น ผู้ประกอบการ และแต่ เปลี่ยนเป็นเดิน drones

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมจำได้ว่าปีที่ผ่านมาเมื่อฉันได้ตั้งนาฬิกาปลุกของฉันในตอนเช้าจะขับรถในเมืองในการทำงาน การเดินทางเป็นกว่าหนึ่งชั่วโมงผ่านชั่วโมงเร่งด่วนและบางครั้งชั่วโมงและ 15 นาที และถ้าผมต้องการที่จะพลาดชั่วโมง 40 นาทีการเดินทางบ้านก็หมายถึงการเข้าพักที่ทำงานจนถึงวันที่ 7 น. มองย้อนกลับไปในตอนนี้และความทรงจำของทุกคนที่เรียงรายอยู่บนทางด่วนวันละสองครั้งก็พัดฉันออกไปที่การศึกษาของเรา ระบบไม่ได้ช่วยให้ลูกหลานของเราจะเป็นผู้ประกอบการและแทนที่จะเปลี่ยนไปเป็นเจ้าหน้าที่เดิน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมจำได้ว่าปีที่ผ่านมาเมื่อฉันต้องตั้งนาฬิกาปลุกแต่เช้าเพื่อขับรถเข้าเมืองไปทำงาน เดินทางเป็นชั่วโมงถึงชั่วโมง บางครั้งและชั่วโมงและ 15 นาที และถ้าฉันต้องการคุณเป็นชั่วโมงและ 40 นาทีเดินทางกลับบ้าน มันอยู่ที่งานจนถึง 19.00 น.

กลับไปมองมันแล้วนึกถึงผู้คนเหล่านั้นทั้งหมดเรียงรายขึ้นบนทางด่วน สองวันมันพัดฉันออกไปว่าระบบการศึกษาของเราไม่ได้ช่วยให้เด็กของเราที่จะเป็นผู้ประกอบการและแทนที่จะเปลี่ยนเป็นเดิน โดรน