Shadow laughed. It was the same mus

Shadow laughed. It was the same musical laughter, only now it was tinted with a trace of sadness that broke Aragorn's heart. His mentor deserved to be happy; the Elf was the most wonderful person he had ever met. The sadness spoke of a carefully concealed vulnerability; it aroused a protective urge in Aragorn that he had not known. His mentor had always been there to protect him. He had loved the Elf for it, but now he wanted more. He wanted to be a shelter for Shadow as much as his mentor was his light.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อัพเดต:เงา ได้หัวเราะดนตรีเดียวกัน เพียงแต่ตอนนี้ มันสีกับร่องรอยของความเศร้าที่ยากจนใจของอารากอร์น โค้ชของเขาสมควรที่จะมีความสุข เอลฟ์เป็นคนยอดเยี่ยมที่สุดที่เขาได้เคยพบ พูดความโศกเศร้าของช่องโหว่อย่างระมัดระวังปกปิด มันกระตุ้นกระตุ้นการป้องกันในอารากอร์นที่ไม่เคยทราบ ที่ปรึกษาของเขานี้มีมีเพื่อ ปกป้องเขา เขามีรักเอลฟ์มัน แต่ตอนนี้ เขาต้องเพิ่มเติม เขาอยากที่จะเป็นพักพิงสำหรับเงามากเท่าที่ปรึกษาของเขาถูกแสงของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เงาหัวเราะ มันเป็นเสียงหัวเราะดนตรีเหมือนกันเพียง แต่ตอนนี้มันถูกระบายสีด้วยร่องรอยของความโศกเศร้าที่ยากไร้หัวใจของอารากอร์ ที่ปรึกษาของเขาสมควรที่จะมีความสุข; เอลฟ์เป็นคนที่ยอดเยี่ยมที่สุดเท่าที่เขาเคยพบ ความเศร้าที่พูดถึงช่องโหว่ที่ซ่อนเร้นอย่างระมัดระวัง; มันกระตุ้นการกระตุ้นในการป้องกันอารากอร์ว่าเขาไม่เป็นที่รู้จัก ที่ปรึกษาของเขาได้รับมักจะมีเพื่อปกป้องเขา เขาเคยรักเอลฟ์สำหรับมัน แต่ตอนนี้เขาต้องการมากขึ้น เขาอยากจะเป็นที่พักพิงสำหรับเงามากที่สุดเท่าที่ปรึกษาของเขาเป็นความสว่างของเขา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เงาหัวเราะ มันเป็นเสียงหัวเราะดนตรีแบบเดียวกัน เพียงแต่ตอนนี้มันมืดด้วยร่องรอยของความเศร้าที่ทำลายหัวใจอารากอร์น ) ที่ปรึกษาของเขาสมควรมีความสุข เอลฟ์เป็นที่ยอดเยี่ยมที่สุดที่เขาเคยพบมา ความเศร้าพูดอย่างปกปิดความอ่อนแอ มันกระตุ้นเร้าในการป้องกันอารากอร์นที่เขาไม่รู้จัก ปรึกษาได้เสมอ เพื่อปกป้องเขา เขารักเอลฟ์ สำหรับมัน แต่ตอนนี้เขาต้องการมากขึ้น เขาต้องการที่จะเป็นที่พักพิงสำหรับเงาตามที่อาจารย์ของเขาถูกแสงของเขา