Operational definitions of obesity

Operational definitions of obesity in adults are derived from statistical data that analyze the association between body mass and the risk of acute and long-term morbidity and mortality. Because acute medical complications of obesity are less common in children and adolescents than in adults, and because longitudinal data on the relation between childhood weight and adult morbidity and mortality are more difficult to interpret, no single definition of obesity in childhood and adolescence has gained universal approval.

Some investigators have used the terms overweight, obese, and morbidly obese to refer to children and adolescents whose weights exceed those expected for heights by 20%, 50%, and 80-100%, respectively. The body mass index (BMI) has not been consistently used or validated in children younger than 2 years. Because weight varies in a continuous rather than a stepwise fashion, the use of these arbitrary criteria is problematic and may be misleading. Nevertheless, children and adolescents defined as overweight or obese according to published criteria are highly likely to maintain this ponderal status as adults.

Body mass index
The BMI is a continuous, although imperfect, measure of body fatness. Calculated as weight (kg) divided by height (m2), BMI corrects for body size and can be readily and reliably quantified in clinical settings. The BMI correlates closely with total body fat (TBF), which is estimated using dual-energy x-ray absorptiometry (DEXA) scanning in children who are overweight and obese.

Normal values for BMI vary with age, sex, and pubertal status, and standard curves representing the 5th through the 95th percentiles for BMI in childhood and adolescence were generated using data from the 1988-1994 NHANES.[2] Consensus committees have recommended that children and adolescents be considered overweight or obese if the BMI exceeds the 85th or 95th percentiles, on curves generated from the 1963-1965 and 1966-1970 NHANES, or exceeds 30 kg/m2 at any age.[3]

McGavock et al demonstrated that low cardiorespiratory fitness and reductions in fitness over time are significantly associated with weight gain and the risk of being overweight in children aged 6-15 years.[4] Analysis on a cohort of 902 schoolchildren showed higher waist circumference and disproportionate weight gain over a 12-month follow-up period in those children with low cardiorespiratory fitness. The 12-month risk of overweight classification was 3.5-fold higher in youth with low cardiorespiratory fitness, relative to fit peers.[4] Reductions in cardiorespiratory fitness were significantly and independently associated with increasing BMI. Low levels of cardiorespiratory fitness have also been associated with elevated depressive symptoms in obese adolescents.[5]

One study suggests that a lack of adequate sleep time in young children is associated with increased BMI; this observation is independent of other confounding variables (eg, physical activity).[6]

Furthermore, data indicate that over a 5-year period an increase in BMI among overweight children 6 to 11 years of age is associated with increases in both systolic and diastolic blood pressure, as well as with a decrease in sleep time.[7

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คำจำกัดความของการดำเนินงานของโรคอ้วนในผู้ใหญ่จะได้มาจากข้อมูลสถิติที่วิเคราะห์ความสัมพันธ์ระหว่างมวลกายและความเสี่ยงของการเจ็บป่วยเฉียบพลันและระยะยาวและการตาย เพราะภาวะแทรกซ้อนเฉียบพลันของโรคอ้วนน้อยที่พบบ่อยในเด็กและวัยรุ่นกว่าในผู้ใหญ่และเนื่องจากข้อมูลระยะยาวความสัมพันธ์ระหว่างน้ำหนักวัยเด็กและผู้ใหญ่เจ็บป่วยและการตายเป็นเรื่องที่ยากมากที่จะอธิบายไม่มีคำนิยามเดียวของโรคอ้วนในวัยเด็กและวัยรุ่นได้รับการอนุมัติ.

นักวิจัยบางคนได้ใช้คำที่มีน้ำหนักเกิน, โรคอ้วน,และเป็นโรคอ้วน morbidly เพื่อหมายถึงเด็กและวัยรุ่นที่มีน้ำหนักเกินกว่าที่คาดว่าจะสูงขึ้น 20%, 50%, และ 80-100% ตามลำดับ ค่าดัชนีมวลกาย (BMI) ยังไม่ถูกนำมาใช้อย่างต่อเนื่องหรือการตรวจสอบในเด็กอายุน้อยกว่า 2 ปี เพราะน้ำหนักที่แตกต่างกันไปในอย่างต่อเนื่องมากกว่าแฟชั่นแบบขั้นตอนการใช้งานของเกณฑ์พลเหล่านี้เป็นปัญหาและอาจจะทำให้เข้าใจผิดแต่เด็กและวัยรุ่นที่กำหนดไว้มีน้ำหนักเกินหรือเป็นโรคอ้วนตามเกณฑ์ที่ตีพิมพ์เป็นอย่างสูงที่มีแนวโน้มที่จะรักษาสถานะการเป็นผู้ใหญ่ ponderal.

ดัชนีมวลกาย BMI
อย่างต่อเนื่องแม้ว่าวัดที่ไม่สมบูรณ์ของความอุดมสมบูรณ์ของร่างกาย คำนวณเป็นน้ำหนัก (กก. ) หารด้วยความสูง (เมตร 2), BMI แก้ไขสำหรับขนาดของร่างกายและสามารถวัดได้อย่างง่ายดายและเชื่อถือได้ในการตั้งค่าทางคลินิกค่าดัชนีมวลกายมีความสัมพันธ์อย่างใกล้ชิดกับร่างกายรวมไขมัน (TBF) ซึ่งเป็นที่คาดกันโดยใช้แบบ dual-พลังงาน absorptiometry x-ray (DEXA) สแกนในเด็กที่มีน้ำหนักเกินและเป็นโรคอ้วน.

ปกติสำหรับค่า BMI แตกต่างกับอายุเพศและสถานะ pubertal และเส้นโค้งมาตรฐานที่เป็นตัวแทนของ 5 ผ่าน 95 เปอร์เซนต์สำหรับค่าดัชนีมวลกายในวัยเด็กและวัยรุ่นที่ถูกสร้างขึ้นโดยใช้ข้อมูลจาก 1988-1994 เชิง[2] คณะกรรมการลงมติเป็นเอกฉันท์ได้แนะนำว่าเด็กและวัยรุ่นที่ได้รับการพิจารณามีน้ำหนักเกินหรือเป็นโรคอ้วนถ้าค่าดัชนีมวลกายเกินกว่า 85 เปอร์เซ็นหรือ 95 บนเส้นโค้งที่สร้างขึ้นจาก 1963-1965 และ 1966-1970 เชิงหรือเกิน 30 kg/m2 ทุกเพศทุกวัย [3]

McGavock et al, แสดงให้เห็นว่าการออกกำลังกาย cardiorespiratory ต่ำและลดลงในการออกกำลังกายในช่วงเวลาที่มีความสัมพันธ์กับน้ำหนักที่เพิ่มขึ้นและความเสี่ยงจากการมีน้ำหนักเกินในเด็กอายุ 6-15 ปี[4] การวิเคราะห์ในหมู่คนจาก 902 เด็กนักเรียนพบว่าเส้นรอบเอวที่เพิ่มขึ้นและการเพิ่มน้ำหนักเกินกว่าระยะเวลา 12 เดือนติดตามในเด็กผู้ที่มีการออกกำลังกาย cardiorespiratory ต่ำ ความเสี่ยง 12 เดือนของการจัดหมวดหมู่มีน้ำหนักเกินเป็น 3.5 เท่าสูงในวัยเด็กด้วยการออกกำลังกาย cardiorespiratory ต่ำญาติให้พอดีกับคนรอบข้าง[4] การลดลงในการออกกำลังกาย cardiorespiratory อย่างมีนัยสำคัญและสัมพันธ์กับการเพิ่มขึ้นของค่าดัชนีมวลกาย ระดับต่ำของการออกกำลังกาย cardiorespiratory ยังได้รับการที่เกี่ยวข้องกับอาการซึมเศร้าสูงในวัยรุ่นอ้วน [5]

การศึกษาหนึ่งแสดงให้เห็นว่าไม่มีเวลานอนหลับเพียงพอในเด็กเล็กมีความสัมพันธ์กับการเพิ่มขึ้น BMI.ข้อสังเกตนี้มีความเป็นอิสระของตัวแปรที่ซับซ้อนอื่น ๆ (เช่นการออกกำลังกาย). [6]

นอกจากนี้ข้อมูลที่แสดงให้เห็นว่าเป็นระยะเวลากว่า 5 ปีเพิ่มขึ้นในมวลหมู่เด็กน้ำหนักเกิน 6-11 ปีมีความสัมพันธ์กับการเพิ่มขึ้นของทั้งสอง systolic และความดันโลหิต diastolic เช่นเดียวกับการลดลงในเวลานอน. [7

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ดำเนินงานคำนิยามของโรคอ้วนในผู้ใหญ่ที่ได้รับมาจากข้อมูลสถิติที่วิเคราะห์ความสัมพันธ์ระหว่างมวลและความเสี่ยงของ morbidity เฉียบพลัน และระยะยาวและการตายในร่างกาย เนื่องจากภาวะแทรกซ้อนแพทย์เฉียบพลันของโรคอ้วนพบน้อยในเด็กและวัยรุ่นกว่าในผู้ใหญ่ และเนื่องจากข้อมูลระยะยาวความสัมพันธ์ระหว่างเด็กน้ำหนักและผู้ใหญ่ morbidity และตายยากต่อการตีความ ไม่มีคำจำกัดความหนึ่งของโรคอ้วนในวัยเด็กและวัยรุ่นได้รับอนุมัติสากล

สืบสวนบางใช้เงื่อนไขภาวะ อ้วน และอ้วน morbidly เพื่ออ้างอิงถึงเด็กและวัยรุ่นที่มีน้ำหนักเกินที่คาดสำหรับไฮท์ โดย 20%, 50% และ 80-100% ตามลำดับ ดัชนีมวลกาย (BMI) ไม่ถูกอย่างสม่ำเสมอใช้ หรือในเด็กอายุน้อยกว่า 2 ปี เนื่องจากน้ำหนักแตกต่างกันไปในตัวอย่างต่อเนื่องมากกว่าแฟชั่น stepwise ใช้เงื่อนไขเหล่านี้กำหนดจะมีปัญหา และอาจทำให้เข้าใจผิด อย่างไรก็ตาม เด็กและวัยรุ่นที่ เป็นภาวะอ้วนตามเกณฑ์ประกาศกำหนดมีแนวโน้มสูงที่จะรักษาสถานะนี้ ponderal เป็นผู้ใหญ่

ดัชนีมวลกาย
BMI เป็นการวัดความสมบูรณ์ของร่างกายอย่างต่อเนื่อง ไม่สมบูรณ์ แม้ว่า คำนวณเป็นน้ำหนัก (กิโลกรัม) หาร ด้วยส่วนสูง (m2), BMI แก้ไขขนาดร่างกาย และสามารถเป็นได้ และพร้อม quantified ในการตั้งค่าทางคลินิก BMI ใกล้ชิดคู่กับรวมไขมันในร่างกาย (TBF), ซึ่งมีประเมินโดยใช้ absorptiometry คู่พลังงานเอกซเรย์ (DEXA) การสแกนในเด็กที่ มีภาวะอ้วน

ค่า BMI ปกติแตกต่างกัน กับอายุ เพศ สถานะ pubertal และเส้นโค้งมาตรฐานแทน 5 ผ่าน 95th percentiles สำหรับ BMI ในเด็กและวัยรุ่นสร้างขึ้นโดยใช้ข้อมูลจาก 1988-1994 NHANES[2] มติคณะกรรมการแนะนำว่า เด็กและวัยรุ่นจะถือว่าน้ำหนักเกิน หรืออ้วน BMI เกิน 95th หรือ 85th percentiles บนเส้นโค้งสร้างจากปี 1963-1965 และ 1966-1970 NHANES หรือเกิน 30 kg/m2 ที่อายุใด[3]

McGavock et al สาธิต cardiorespiratory ฟิตต่ำและลดในฟิตเนสช่วงเวลาเกี่ยวข้องอย่างมากกับน้ำหนักและความเสี่ยงของภาวะในเด็กอายุ 6-15 ปี[4] วิเคราะห์ผู้ผ่านของ 902 schoolchildren พบเส้นรอบวงเอวสูงและนำน้ำหนักมากกว่าระยะเวลาติดตามผล 12 เดือนในเด็กเหล่านั้น มีกายต่ำ cardiorespiratory 12 เดือนความเสี่ยงของการแบ่งประเภทภาวะถูก 3.5-fold สูงในเยาวชนกับต่ำ cardiorespiratory ฟิต ญาติให้พอดีกับเพื่อน[4] ลดในฟิตเนส cardiorespiratory และอิสระสัมพันธ์กับ BMI ที่เพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญได้ ระดับต่ำของการออกกำลังกาย cardiorespiratory ยังได้เชื่อมโยงกับอาการ depressive สูงในวัยรุ่นอ้วน[5]

หนึ่งแนะนำว่า ไม่มีเวลานอนหลับเพียงพอในเด็กสัมพันธ์กับ BMI เพิ่มขึ้น สังเกตนี้ไม่ขึ้นอยู่กับตัวแปรอื่น ๆ confounding (เช่น กิจกรรมทางกายภาพ)[6]

Furthermore ข้อมูลระบุว่า ช่วงระยะเวลา 5 ปี การเพิ่มขึ้นของ BMI ระหว่างภาวะเด็กอายุ 6-11 ปีเป็นเกี่ยวข้อง กับการเพิ่มขึ้นของความดันโลหิต systolic และ diastolic เช่น เดียว กับที่ลดลงในเวลานอนหลับ[7

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คำนิยามของการดำเนินงานของโรคอ้วนในผู้ใหญ่จะได้มาจากข้อมูลทางสถิติที่วิเคราะห์การเชื่อมโยงระหว่างมวลกายและความเสี่ยงของอัตราการตายของทารกและรุนแรงและระยะยาว เนื่องจากโรคแทรกซ้อนเฉียบพลันทางการแพทย์ของโรคอ้วนมีส่วนน้อยในเด็กและวัยรุ่นมากกว่าในผู้ใหญ่และเนื่องจากข้อมูลตามยาวในความสัมพันธ์ระหว่างน้ำหนักในวัยเด็กทารกและผู้ใหญ่และการตายเป็นเรื่องยากที่จะตีความไม่มีคำนิยามหนึ่งของโรคอ้วนในเด็กและวัยรุ่นได้รับการอนุมัติ Universal .

การสืบสวนบางอย่างมีการใช้คำที่มีน้ำหนักตัวมากเกินเป็นโรคอ้วนและเป็นโรคอ้วนผิดปกติชนเพื่อดูเด็กและวัยรุ่นซึ่งมีน้ำหนักเกินกว่าที่คาดว่าสำหรับความสูงโดย 20% 50% และ 80-100 80-100 80-100% ตามลำดับ ดัชนีมวลกาย( BMI )ไม่มีการใช้อย่างต่อเนื่องหรือได้รับการตรวจสอบในเด็กอายุต่ำกว่า 2 ปี เนื่องจากน้ำหนักจะแตกต่างกันไปในแฟชั่นอย่างต่อเนื่องมากกว่า stepwise ที่ให้ใช้เกณฑ์ตาม อำเภอ ใจเหล่านี้เป็นเรื่องที่ยังมีปัญหาและอาจจะทำให้เข้าใจผิดอย่างไรก็ตามเด็กและวัยรุ่นที่มีน้ำหนักตัวเกินหรือเป็นโรคอ้วนตามข้อกำหนดคุณสมบัติที่ได้ประกาศไว้จะได้มีแนวโน้มที่จะรักษาสถานะ ponderal นี้เป็นผู้ใหญ่.ดัชนีมวล
ค่าดัชนีมวลกายที่

ร่างกายเป็นอย่างต่อเนื่องแม้ว่าจะยังไม่ค่อยเข้าวัดของร่างกายความอ้วน การคำนวณเป็นน้ำหนักตัว(กก.)แบ่งออกเป็นโดยความสูง( M 2 )ค่าดัชนีมวลกายแก้ไขสำหรับขนาดตัวและสามารถคำนวณออกมาเป็นรูปธรรมได้หรือเชื่อถือได้อย่างง่ายดายและการตั้งค่าในทางการแพทย์ค่าดัชนีมวลกายที่เชื่อมโยงกันอย่างใกล้ชิดกับรวมปริมาณไขมัน( tbf )ซึ่งจะเป็นการประเมินโดยใช้ Dual - ประหยัดพลังงาน X - ray absorptiometry ( dexa )การสแกนในเด็กที่มีน้ำหนักตัวมากเกินไปและเป็นโรคอ้วน.

ปกติค่าสำหรับค่าดัชนีมวลกายแตกต่างกันไปพร้อมด้วยอายุ,เพศ,และ pubertal สถานะและมาตรฐานความโค้งมนเป็นตัวแทนที่ 5 ผ่าน 95th percentiles สำหรับค่าดัชนีมวลกายในวัยเด็กและวัยรุ่นถูกสร้างขึ้นโดยใช้ข้อมูลจาก 1988-1994 nhanes .[ 2 ]ฉันทามติคณะกรรมการได้ขอแนะนำให้เด็กและวัยรุ่นได้รับการพิจารณาให้มีน้ำหนักตัวมากเกินหรือโรคอ้วนถ้าค่า BMI เกิน percentiles 85th หรือ 95th บนเส้นโค้งสร้างขึ้นจาก 1963-1965 และ 1966-1970 nhanes หรือมีความยาวเกิน 30 กก./ m 2 ที่อายุ.[ 3 ]ที่

mcgavock et al แสดงให้เห็นว่าการลดและฟิตเน็สเซ็นเตอร์ cardiorespiratory ต่ำในฟิตเน็สเซ็นเตอร์ในช่วงเวลาจะมีการเชื่อมโยงกับการเพิ่มน้ำหนักและความเสี่ยงของการมีน้ำหนักตัวมากเกินในเด็กที่มีอายุ 6-15 6-15 6-15 ปีอย่างมีนัยสำคัญ[ 4 ]การวิเคราะห์ในหมู่ทหารที่ 902 น.ร.แสดงให้เห็นการเพิ่มน้ำหนักและรอบเอวไม่ได้ส่วนสูงขึ้นในช่วงระยะเวลาตามมา 12 เดือนที่อยู่ในคนที่พร้อมด้วยฟิตเน็สเซ็นเตอร์ cardiorespiratory ต่ำ ความเสี่ยง - 12 เดือนของการแบ่ง ประเภท ที่มีน้ำหนักตัวมากเกินเป็น 3.5 เท่าสูงกว่าในวัยเด็กพร้อมด้วยฟิตเน็ส cardiorespiratory ต่ำเมื่อเทียบกับเครื่องลูกข่ายได้[ 4 ]การลดในฟิตเน็สเซ็นเตอร์ cardiorespiratory อยู่อย่างมีนัยสำคัญและเป็นอิสระที่เกี่ยวข้องกับค่าดัชนีมวลกายเพิ่มขึ้น ระดับต่ำของฟิตเน็สเซ็นเตอร์ cardiorespiratory มีการเชื่อมโยงกับยาแก้อาการซึมเศร้าอาการยกระดับในวัยรุ่นเป็นโรคอ้วน.[ 5 ]ยัง

หนึ่งการศึกษาเสนอว่าการขาดการนอนหลับอย่างเพียงพอในเด็กมีการเชื่อมโยงกับค่าดัชนีมวลกายเพิ่มขึ้นการสังเกตการณ์นี้ทำได้โดยอิสระจากตัวแปรอื่นๆอื่นๆ(กิจกรรมทาง กายภาพ เช่น)[ 6 ]

ยิ่งไปกว่านั้นข้อมูลระบุว่าในช่วงระยะเวลา 5 ปีที่เพิ่มขึ้นในค่าดัชนีมวลกายในหมู่เด็กมีน้ำหนักตัวมากเกิน 6 ถึง 11 ปีของอายุเป็นที่เกี่ยวข้องกับการเพิ่มขึ้นของความดันโลหิต abdominal thrusts ทั้งปากและรวมทั้งเป็นการลดลงในนอนเวลา[ 7