When the small city that appeared s

When the small city that appeared slightly quiet and old appeared in full view, Yun Che’s heart uncontrollably jumped with “thump” “thump” sounds.

Having lived here for sixteen years, how could Yun Che not have any emotions toward the small city that carried all his childhood memories.

The Floating Cloud City within his vision became increasingly nearer and bigger; slowly, he faintly saw Xiao Clan’s location, and that dark-green colored rear mountain behind Xiao Clan.

A nostalgic emotion rippled within his heart as the silhouettes of two people emerged in his mind with incomparable clarity. The desire to immediately see them was as intense as a flood being held back by a dam. Looking forward, his eyes became faintly misty, and uncontrollable mutters to himself came from his mouth: “Grandpa, Little Aunt, I’m back… I’m back…. I will never let anyone oppress and harm you ever again….”

As his emotions flooded, he had already arrived above Floating Cloud City’s city gates. If he were to continue, the Snow Phoenix Beast would no doubt instigate a huge uproar within the entire city. Yun Che put away the Snow Phoenix Beast, landed outside of the city gates, and walked into the familiar yet slightly foreign Floating Cloud City on foot.

Unwittingly, three years had already passed.

These three years of experience, thinking from it now, were really like a dream.

At first, when he left Floating Cloud City with swallowed hatred, he swore to come back with strength enough to crush Xiao Clan within three years, and make the entire Xiao Clan beg his Grandfather and Little Aunt to leave the Reflection Gorge on their knees… And that time, even though he swore it, he clearly knew how difficult it was to achieve it. Thus, he desperately trained and cultivated with all his might, and desperately provoked enemies to enhance himself to the greatest extent.

At that time he wouldn’t have thought that after three years, his strength would become far more than just being able to crush Xiao Clan… The Xiao Clan at this moment, before the level of his current strength, wasn’t even qualified for him to spare a straight glance.

Walking on Floating Cloud City’s ground, Yun Che’s steps were actually somewhat unsteady. Even though his heart was incomparably eager, his steps were actually not that fast. He was thinking, that after meeting Grandpa and Little Aunt, just how should he hug them, and what should he say to them; should he laugh, or should he cry…

There weren’t too few nor too many pedestrians in Floating Cloud City’s streets. Everyone walked hurriedly, and there wasn’t anyone to notice him. Even if they brushed past his shoulders, there wasn’t anyone who would directly discern him as that wastrel and joke who was chased out of Floating Cloud City three years ago.

Yun Che walked through one street after another, as he increasingly neared Xiao Clan. At this time, he stopped his steps, raised his head and looked at the dignified gate before him. Two huge golden words were engraved on the sign above the gate:

Xia Manor.

This was Xia Qingyue and Xia Yuanba’s home.

As a merchant family, Xia Manor would ordinarily always emit a kind of bustling air that carried the smell of commerce. But standing before Xia Manor’s gate right now, what Yun Che felt was a sort of silence never recorded in his memories. He stood there for a long while, and did not continue forward. Instead, he hid his presence, vaulted high up over the wall, and silently landed within Xia Manor’s great courtyard.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อเมืองขนาดเล็กที่ปรากฏเล็กน้อยเงียบ และเก่าปรากฏในมุมมองเต็ม ยุ Che หัวใจเขาไปด้วย "thump" "thump" เสียงมีอยู่ที่นี่ปีที่สิบหก วิธี Che ยุไม่ได้อารมณ์ใด ๆ ไปทางเมืองขนาดเล็กที่ดำเนินการทรงจำวัยเด็กของเขาทั้งหมดเมืองเมฆลอยภายในวิสัยทัศน์ของเขาก็เอื้อมขึ้น และใหญ่ ขึ้น ช้า เขารวย ๆ เห็นเสี่ยวตระกูลตำแหน่ง และที่มืดสีหลังภูเขาเขียวหลังตระกูลเซียวอารมณ์คิด rippled ภายในหัวใจของเขาเป็น silhouettes ของคนสองคนที่เกิดในจิตใจของเขามีความไม่ชัดเจน ความปรารถนาที่จะเห็นทันทีเข้มข้นที่น้ำท่วมขึ้นกลับ โดยเขื่อน มองไปข้างหน้า ตาของเขากลายเป็นตนรำไร และ mutters uncontrollable พระองค์มาจากปากของเขา: "ปู่ ป้าเล็ก ผมกลับ... ฉันกลับมาแล้ว ฉันไม่เคยจะปล่อยให้ทุกคนกดดัน และเป็นอันตรายต่อคุณครับ..."เป็นอารมณ์ความรู้สึกของน้ำท่วม เขาแล้วมาถึงด้านบนประตูเมืองเมืองลอยเมฆ ถ้าเขาต้องการ สัตว์ฟีนิกซ์หิมะจะไม่สงสัยเลยโมโหความโกลาหลใหญ่ภายในเมืองทั้งหมด Che ยุย้ายสัตว์ฟีนิกซ์หิมะ ที่ดินนอกประตูเมือง ทางเดินเท้าเข้าไปในคุ้นเคย แต่ต่างประเทศเล็กน้อยลอยเมฆเมืองคน สามปีได้แล้วผ่านเหล่านี้สามปีประสบการณ์ คิดออกตอนนี้ ถูกจริง ๆ เหมือนความฝันครั้งแรก เมื่อเขาลอยเมฆเมืองกับชัง กลืนกินเขา swore การกลับมา มีความแข็งแรงพอจะสนใจตระกูลเซียวภายในสามปี และทำให้ตระกูลเสี่ยวทั้งขอปู่และป้าน้อยของเขาไปท้าทายสะท้อนบนเข่าของพวกเขา... และเวลา ถึงแม้ว่าเขา swore เขาชัดเจนรู้ว่ายากก็ให้มัน ดัง เขาหมดฝึก cultivated กับอาจของเขา และท่านหมดศัตรูจะเพิ่มตัวเองระดับมากที่สุดเวลาที่ เขาไม่คิดว่า หลังจากสามปี ความแข็งแรงของเขาจะกลายเป็นมากกว่าเพียงแค่ความสามารถในการสนใจตระกูลเซียว... ตระกูลเซียวขณะนี้ ก่อนระดับของความแข็งแรงของเขาปัจจุบัน ไม่เหมาะสมแม้เขาอะไหล่รวดเร็วตรงเดินบนพื้นลอยเมฆเมือง ตอนยุ Che ถูก unsteady ค่อนข้างจริง แม้ว่าหัวใจของเขามีแค่กระตือรือร้น ขั้นตอนของเขาถูกจริงไม่ที่รวดเร็ว เขาคิด ที่ ประชุมปู่และป้าน้อย เพียงวิธีควรเขากอดพวกเขา และอะไรควรเขาบอก ให้ เขาควรหัวเราะ หรือควรเขาร้องไห้...ไม่มีโชคดีน้อยเกินไป หรือมากเกินไปในถนนเมืองลอยเมฆ ทุกคนเดินรีบ และไม่มีใครสังเกตเห็นเขา แม้ว่าพวกเขาขัดเงาผ่านไหล่เขา มีไม่ทุกคนที่จะตรงมองเห็นเขาเป็น wastrel ที่ตลกที่ถูกตามล่าจากเมืองเมฆลอยผ่านมาสามปีChe ยุเดินผ่านถนนหนึ่งหลังจากที่อื่น เป็นเขา neared ตระกูลเสี่ยวมากขึ้น ตอนนี้ เขาหยุดขั้นตอนของเขา ยกศีรษะ และมองที่ประตูเกียรติก่อนที่เขา สองคำทองใหญ่แกะสลักบนป้ายเหนือประตู:เมเนอร์เซียะนี้เป็น Qingyue เซียะและเซี่ย Yuanbaครอบครัวร้านค้า เซียะเนอร์ปกติเสมอจะคายชนิดอากาศย่านที่ทำกลิ่นค้า แต่ยืนก่อนเซียะนอร์เกตอน Che ยุรู้สึกมีการเรียงลำดับของความเงียบที่เคยบันทึกไว้ในความทรงจำของเขา เขายืนมีระยะยาว และได้ดำเนินต่อไปข้างหน้า แทน เขาซ่อนสถานะของเขา vaulted สูงขึ้นกว่าผนัง และที่ดินเงียบ ๆ ภายในคอร์ทยาร์ดดีเซียะเนอร์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อเมืองเล็ก ๆที่ปรากฏเล็กน้อยเงียบและเก่าที่ปรากฏในมุมมองเต็ม ยุนเช หัวใจมันดะเพิ่มขึ้นด้วย " ตั๊ก " " ตุบ " เสียงใช้ชีวิตที่นี่มา 16 ปีแล้ว ทำไมยุนเช ไม่มีความรู้สึกต่อเมืองเล็กๆที่นำความทรงจำในวัยเด็กของเขาเมฆที่ลอยเมืองภายในวิสัยทัศน์ของเขาก็มากขึ้น ใกล้ๆ ; อย่างช้าๆ เขาเห็นสถานที่ๆเสี่ยว ของตระกูล และ สีเขียวเข้ม สีด้านหลังภูเขาข้างหลังเสี่ยวเผ่าอารมณ์คิดถึงคลื่นภายในหัวใจของเขาเป็นเงาของคนสองคนปรากฏขึ้นในจิตใจของเขา ด้วยความชัดเจน ความปรารถนาที่จะเห็นได้ทันทีพวกเขาเป็นรุนแรงเป็นน้ำท่วมจัดขึ้นกลับโดยเขื่อน มองไปข้างหน้า ดวงตาของเขากลายเป็นหมอกจางๆ และแก่นงึมงำกับตัวเองที่ออกมาจากปากของเขา : " ปู่ ป้านิด ผมกลับมาแล้ว . . . กลับมาแล้ว . . . . . . . ผมจะไม่มีวันยอมให้ใครข่มเหงและทำร้ายเธออีก . . . . . . . "เป็นอารมณ์ที่ถูกน้ำท่วม เขาได้เดินทางมาถึงประตูเมือง เมฆที่ลอยเหนือเมืองของ ถ้าเขายัง หิมะ ฟีนิกซ์ สัตว์จะไม่มีการสงสัยก่อความวุ่นวายในเมืองใหญ่ทั้งหมด ยุนเช เก็บหิมะ ฟินิกซ์สัตว์ที่ดินนอกประตูเมือง และเดินเข้าไปยังเมืองต่างคุ้นเคยเล็กน้อย เมฆที่ลอยเท้าโดย สามปีได้ผ่านไปแล้วเหล่านี้สามปีของประสบการณ์ คิดจากมันตอนนี้ ก็เหมือนความฝันในตอนแรก เมื่อเขาออกจากเมืองไป เมฆที่ลอยด้วยโทสะ เขาสาบานว่าจะกลับมามีความแข็งแรงเพียงพอที่จะบดขยี้เสี่ยวเผ่าภายในสามปี และทำให้ตระกูลเสี่ยวทั้งขอร้องของเขาปู่และป้านิดไปสะท้อนกินเข่า . . . . . . . และตอนนั้นถึงแม้ว่าเขาสาบาน เขารู้อยู่แล้วว่ามันยากที่จะบรรลุมัน ดังนั้น เขาจึงฝึกฝนและบ่มเพาะอย่างสุดกำลัง และพยายามยั่วยุศัตรูเพื่อเพิ่มตัวเองในขอบเขตที่ยิ่งใหญ่ที่สุดตอนนั้นเขาคงไม่คิดว่า หลังจากสามปี กำลังจะกลายเป็นห่างไกลมากขึ้นกว่าเพียงแค่สามารถบดขยี้เสี่ยวเผ่า . . . . . . . เสี่ยวเผ่าอยู่ในขณะนี้ ก่อนที่ระดับความแข็งแรงของเขาตอนนี้ ไม่ได้เหมาะสมสำหรับเขาที่จะไว้ชีวิตได้อย่างตรงเดินบนเมฆที่ลอยเมืองดิน ขั้นตอนของยุนเชเป็นจริงค่อนข้างมั่นคง แม้ว่าหัวใจของเขาถูกเหลือใจ กระตือรือร้น ขั้นตอนของเขาจริง ๆ ไม่เร็วขนาดนั้น เขาคิดว่า ถ้าคุณปู่ประชุม ป้านิด แค่ว่าเขาควรจะกอดเขา และสิ่งที่เขาควรพูดกับเขา เขาจะหัวเราะ หรือจะร้องไห้ . . . . . . .มันก็ไม่ได้น้อยเกินไปหรือมากเกินไป คนเดินมาก เมฆที่ลอยในถนนของเมือง . ทุกคนเดินอย่างรีบเร่ง และไม่มีใครสังเกตเห็นเขา แม้ว่าพวกเขาจะเดินเฉียดไหล่ของเขา ไม่มีใครที่จะไม่รู้จักเขาโดยตรงเป็นเวรและตลกที่ถูกไล่ออกจากเมืองเมฆลอยมา 3 ปีแล้วยุนเชเดินผ่านถนนสายหนึ่งหลังจากที่อื่นเขามากขึ้น neared เสี่ยวเผ่า ในเวลานี้ เขาก็หยุดเดิน เขาเงยหน้าขึ้นมองที่ประตูอย่างสมศักดิ์ศรี ก่อนเขา สองคําทองขนาดใหญ่ถูกสลักอยู่บนป้ายเหนือประตู :เซี่ย คฤหาสน์นี้คือ Xia Xia yuanba qingyue และบ้านเป็นครอบครัวพ่อค้า เซีย เนอร์ตามปกติมักจะปล่อยออกมาชนิดที่คึกคักอากาศที่นำกลิ่นของพาณิชย์ แต่ยืนอยู่หน้าประตูคฤหาสน์ เซี่ย ตอนนี้สิ่งที่ยุนเช รู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของความเงียบไม่เคยบันทึกไว้ในความทรงจำ เขายืนอยู่ที่นั่นมานาน และไม่ได้ทำต่อไปข้างหน้า แทน เขาซ่อนตัวตนของเขา ตลอดสูงขึ้นกำแพง และเงียบลงภายในคฤหาสน์ของเซียใหญ่สนาม