The discovery in 1911 that electron

The discovery in 1911 that electrons emitted in beta decay have a continuous rather than a discrete spectrum appeared to contradict conservation of energy, under the then-current assumption that beta decay is the simple emission of an electron from a nucleus. This problem was eventually resolved in 1933 by Enrico Fermi who proposed the correct description of beta-decay as the emission of both an electron and an antineutrino, which carries away the apparently missing energy.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การค้นพบในปี 1911 ที่อิเล็กตรอนปล่อยออกมาในปรากฎการณ์ได้ต่อเนื่องมากกว่าการแยกสเปกตรัมปรากฏจะ ขัดแย้งกับการอนุรักษ์พลังงาน ภายใต้สมมติฐานปัจจุบันปรากฎการณ์ว่าปล่อยง่ายของอิเล็กตรอนนิวเคลียส ปัญหานี้แก้ไขจนในปีค.ศ. 1933 โดยเอนรีโกแฟร์มีผู้เสนอคำอธิบายที่ถูกต้องของการสลายตัวเบต้าเป็นการปล่อยอิเล็กตรอนและมี antineutrino ซึ่งดำเนินไปพลังงานที่เห็นได้ชัดว่าหายไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การค้นพบในปี 1911 ว่าอิเล็กตรอนในเบต้าสลายมีอย่างต่อเนื่องมากกว่าสเปกตรัมต่อเนื่องดูเหมือนจะขัดแย้งกับการอนุรักษ์พลังงานภายใต้สมมติฐานปัจจุบันในขณะนั้นว่าเบต้าผุคือการปล่อยง่ายของอิเล็กตรอนจากนิวเคลียส ปัญหานี้ได้รับการแก้ไขในที่สุดในปี 1933 โดย Enrico Fermi ผู้เสนอคำอธิบายที่ถูกต้องของเบต้าผุปล่อยทั้งอิเล็กตรอนและ antineutrino ซึ่งดำเนินการไปเห็นได้ชัดว่าพลังงานที่ขาดหายไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การค้นพบว่า อิเล็กตรอนที่ปล่อยออกมาในปี 1911 ในการสลายให้อนุภาคแอลฟามีอย่างต่อเนื่องมากกว่าสเปกตรัมต่อเนื่องที่ดูเหมือนจะขัดแย้งกับการอนุรักษ์พลังงานภายใต้สมมติฐานที่เป็นปัจจุบันแล้วการสลายให้อนุภาคบีตาการปล่อยง่ายของอิเล็กตรอนจากนิวเคลียส ปัญหานี้ถูกแก้ไขในที่สุดในปี 1933 โดยโคสิโม เดอ เมดิชิที่เสนอรายละเอียดถูกต้องของการสลายให้อนุภาคบีตาเป็นมลพิษทั้งอิเล็กตรอนและแอนตินิวทริโน ซึ่งประกอบไป เห็นได้ชัดว่าขาดพลังงาน