Algeria[edit]In 1853, Dunant visite

Algeria[edit]
In 1853, Dunant visited Algeria, Tunisia, and Sicily, on assignment with a company devoted to the "colonies of Setif" (Compagnie genevoise des Colonies de Sétif). Despite little experience, he successfully fulfilled the assignment. Inspired by the trip, he wrote his first book with the title An Account of the Regency in Tunis (Notice sur la Régence de Tunis), published in 1858.

In 1856, he created a business to operate in foreign colonies, and, after being granted a land concession by French-occupied Algeria, a corn-growing and trading company called the Financial and Industrial Company of Mons-Djémila Mills (Société financière et industrielle des Moulins des Mons-Djémila). However, the land and water rights were not clearly assigned, and the colonial authorities were not especially cooperative. As a result, Dunant decided to appeal directly to French emperor Napoléon III, who was with his army in Lombardy at the time. France was fighting on the side of Piedmont-Sardinia against Austria, who had occupied much of today's Italy. Napoleon's headquarters were located in the small city of Solferino. Dunant wrote a flattering book full of praise for Napoleon III with the intention to present it to the emperor, and then traveled to Solferino to meet with him personally.

The Battle of Solferino[edit]

Henry Dunant at Solferino
Dunant arrived in Solferino on the evening of 24 June 1859, on the same day a battle between the two sides had occurred nearby. Twenty-three thousand wounded, dying and dead remained on the battlefield, and there appeared to be little attempt to provide care. Shocked, Dunant himself took the initiative to organize the civilian population, especially the women and girls, to provide assistance to the injured and sick soldiers. They lacked sufficient materials and supplies, and Dunant himself organized the purchase of needed materials and helped erect makeshift hospitals. He convinced the population to service the wounded without regard to their side in the conflict as per the slogan "Tutti fratelli" (All are brothers) coined by the women of nearby city Castiglione delle Stiviere. He also succeeded in gaining the release of Austrian doctors captured by the French.

The Red Cross[edit]
After returning to Geneva early in July, Dunant decided to write a book about his experiences, which he titled Un Souvenir de Solferino (A Memory of Solferino). It was published in 1862 in an edition of 1,600 copies and was printed at Dunant's own expense. Within the book, he described the battle, its costs, and the chaotic circumstances afterwards. He also developed the idea that in the future a neutral organization should exist to provide care to wounded soldiers. He distributed the book to many leading political and military figures in Europe.


Drawing of the five founders of the International Committee.
Dunant also began to travel through Europe to promote his ideas. His book was largely positively received, and the President of the Geneva Society for Public Welfare, jurist Gustave Moynier, made the book and its suggestions the topic of the 9 February 1863 meeting of the organization. Dunant's recommendations were examined and positively assessed by the members. They created a five-person Committee to further pursue the possibility of their implementation and made Dunant one of the members. The others were Moynier, the Swiss army general Henri Dufour, and doctors Louis Appia and Théodore Maunoir. Their first meeting on 17 February 1863 is now considered the founding date of the International Committee of the Red Cross.

From early on, Moynier and Dunant had increasing disagreements and conflicts regarding their respective visions and plans. Moynier considered Dunant's idea to establish neutrality protections for care providers unfeasible and advised Dunant not to insist upon this concept. However, Dunant continued to advocate this position in his travels and conversations with high-ranking political and military figures. This intensified the personal conflict between Moynier, who took a rather pragmatic approach to the project, and Dunant, who was the visionary idealist among the five, and led to efforts by Moynier to attack Dunant and his bid for leadership.

In October 1863, 14 states took part in a meeting in Geneva organized by the committee to discuss the improvement of care for wounded soldiers. Dunant himself, however, was only a protocol leader because of Moynier's efforts to diminish his role. A year later on 22 August 1864, a diplomatic conference organized by the Swiss Parliament led to the signing of the First Geneva Convention by 12 states. Dunant, again, was only in charge of organizing accommodation for the attendees.

Forgotten period[edit]
Dunant's businesses in Algeria had suffered, partially because of his devotion to his humanistic ideals. In April 1867, the bankruptcy of the financial firm Crédit Genevois led to a scandal involving Dunant. He was forced to declare bankruptcy and was condemned by the Geneva Trade Court on 17 August 1868 for deceptive practices in the bankruptcies. Due to their investments in the firm, his family and many of his friends were also heavily affected by the downfall of the company. The social outcry in Geneva, a city deeply rooted in Calvinist traditions, also led to calls for him to separate himself from the International Committee. On 25 August 1868, he resigned as Secretary and, on 8 September, he was fully removed from the Committee. Moynier, who had become President of the Committee in 1864, played a major role in his expulsion.

In February 1868, Dunant's mother died. Later that year he was also expelled from the YMCA. In March 1867, he left his home city Geneva and would not return for the rest of his life. In the following years, Moynier likely used his influence to attempt to ensure that Dunant would not receive assistance and support from his friends. For example, the gold medal prize of Sciences Morales at the Paris World's Fair did not go to Dunant as originally planned but to Moynier, Dufour, and Dunant together so that the prize money would only go to the Committee as a whole. Napoléon III's offer to take over half of Dunant's debts if Dunant's friends would secure the other half was also thwarted by Moynier's efforts.

Dunant moved to Paris, where he lived in meager conditions. However, he continued to pursue his humanitarian ideas and plans. During the Franco-Prussian War (1870–1871), he founded the Common Relief Society (Allgemeine Fürsorgegesellschaft) and soon after the Common Alliance for Order and Civilization (Allgemeine Allianz für Ordnung und Zivilisation). He argued for disarmament negotiations and for the erection of an international court to mediate international conflicts. Later he worked for the creation of a world library, an idea which had echoes in future projects such as UNESCO.

In his continued pursuit and advocacy of his ideas, he further neglected his personal situation and income, falling further in debt and being shunned by his acquaintances. Despite being appointed an honorary member of the national Red Cross societies of Austria, the Netherlands, Sweden, Prussia and Spain, he was nearly forgotten in the official discourse of the Red Cross Movement, even as it was rapidly expanding to new countries. He lived in poverty, moving to various places between 1874 and 1886, including Stuttgart, Rome, Corfu, Basel, and Karlsruhe. In Stuttgart he met the Tübingen University student Rudolf Müller with whom he would have a close friendship. In 1881, together with friends from Stuttgart, he went to the small Swiss resort village Heiden for the first time. In 1887 while living in London, he began to receive some monthly financial support from some distant family members. This enabled him to live a somewhat more secure existence, and he moved to Heiden in July. He spent the rest of his life there, and after 30 April 1892 he lived in a hospital and nursing home led by Dr. Hermann Altherr.

In Heiden, he met the young teacher Wilhelm Sonderegger and his wife Susanna; they encouraged him to record his life experiences. Sonderegger's wife founded a branch of the Red Cross in Heiden and in 1890 Dunant became its honorary president. With Sonderegger, Dunant hoped to further promote his ideas, including publishing a new edition of his book. However, their friendship later was strained by Dunant's unjustified accusations that Sonderegger, with Moynier in Geneva, was somehow conspiring against Dunant. Sonderegger died in 1904 at the age of only forty-two. Despite their strained relationship, Dunant was deeply moved by the unexpected death. Wilhelm and Susanna Sonderegger's admiration for Dunant, felt by both even after Dunant's allegations, was passed on to their children. In 1935, their son René published a compilation of letters from Dunant to his father.

Return to public memory[edit]
In September 1895, Georg Baumberger, the chief editor of the St. Gall newspaper Die Ostschweiz, wrote an article about the Red Cross founder, whom he had met and conversed with during a walk in Heiden a month earlier. The article entitled "Henri Dunant, the founder of the Red Cross", appeared in the German Illustrated Magazine Über Land und Meer, and the article was soon reprinted in other publications throughout Europe. The article struck a chord, and he received renewed attention and support. He received the Swiss Binet-Fendt Prize and a note from Pope Leo XIII. Because of support from Russian tsarist widow Maria Feodorovna and other donations, his financial situation improved remarkably.

In 1897, Rudolf Müller, who was now working as a teacher in Stuttgart, wrote a book about the origins of the Red Cross, altering the official history to stress Dunant's role. The book also contained the text of A Memory of Solferino. Dunant began an exchange of correspondence with Bertha von Suttner and wrote numerous articles and writings. He was especially

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนแอลจีเรีย [แก้ไข]ใน 1853 แสชมแอลจีเรีย ตูนิเซีย และซิซิลี บนกำหนดกับบริษัททุ่มเทเพื่อ "อาณานิคมของยัง Setif" (Compagnie genevoise des Sétif de อาณานิคม) แม้ มีประสบการณ์น้อย เขาประสบความสำเร็จดำเนินการกำหนด แรงบันดาลใจจากการเดินทาง เขาเขียนหนังสือครั้งแรกของเขากับชื่อบัญชีอันที่รีเจนซี่ในตูนิส (ประกาศ sur la ตูนิสเด Régence), เผยแพร่ในค.ศ. 18581856 เขาสร้างธุรกิจในต่างประเทศอาณานิคม และ หลังจากการให้สัมปทานที่ดินโดยครอบครองฝรั่งเศสแอลจีเรีย ข้าวโพดเติบโต และการค้าบริษัทเรียกเงินและ บริษัทอุตสาหกรรมของโรงงานผลิต Djémila มอนส์ (Société financière et des industrielle Moulins เดมอนส์-Djémila) อย่างไรก็ตาม ที่ดินและสิทธิในน้ำได้ไม่ชัดเจนกำหนด และเจ้าหน้าที่อาณานิคมไม่ได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งสหกรณ์ ดัง แสตัดสินใจดึงดูดโดยตรงไปยังจักรพรรดิฝรั่งเศส Napoléon III เจ้าทัพในลอมบาร์ดีเวลา ฝรั่งเศสเป็นการต่อสู้ด้านของ Piedmont-Sardinia กับออสเตรีย ที่ได้ครอบครองมากวันนี้อิตาลี สำนักงานใหญ่ของนโปเลียนถูกอยู่ในเมืองเล็ก ๆ ของ Solferino แสเขียนหนังสือสอพลอเต็มสรรเสริญสำหรับนโปเลียน III ด้วยความตั้งใจที่จะนำเสนอให้จักรพรรดิ และจากนั้น เดินทางไป Solferino กับเขาเองการต่อสู้ของ Solferino [แก้ไข]เฮนรีแสที่ Solferinoแสมาใน Solferino เย็นของปี 1859 24 june ในวันเดียวกันที่มีเกิดการสู้รบระหว่างทั้งสองฝั่งใกล้เคียง -สามหมื่นได้รับบาดเจ็บ ตาย และตายอยู่ในสนามรบ และมีปรากฏให้ น้อยพยายามให้ดูแล ตกใจ แสตนเองเอาความคิดริเริ่มในการจัดระเบียบประชากรพลเรือน โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้หญิงและหญิง การให้ความช่วยเหลือทหารบาดเจ็บ และการเจ็บป่วย ขาดวัสดุและอุปกรณ์เพียงพอ และแสตนเองจัดซื้อวัสดุที่จำเป็น และช่วยเหลือโรงพยาบาลติดตรง เขามั่นใจประชากรให้บริการที่ได้รับบาดเจ็บโดยไม่คำนึงถึงด้านของความขัดแย้งตามสโลแกน "Tutti บูรบองฟาเว" (ทั้งหมดเป็นพี่น้อง) เป็นผู้หญิงใกล้เคียงเมืองโอเดลเล Stiviere เขายังความสำเร็จในการดึงดูดของแพทย์ชาวออสเตรียที่บันทึก โดยฝรั่งเศสกาชาด [แก้ไข]หลังจากกลับไปเจนีวาในเดือนกรกฎาคมช่วง แสตัดสินใจเขียนหนังสือเกี่ยวกับประสบการณ์ของเขา ซึ่งเขาชื่อว่า Un Souvenir de Solferino (A หน่วยความจำของ Solferino) มันถูกตีพิมพ์ใน 1862 ในตัวรุ่น 1600 สำเนา และพิมพ์ที่ค่าใช้จ่ายของแส ภายในหนังสือ เขาอธิบายการต่อสู้ การต้นทุน และสถานการณ์วุ่นวายภายหลัง นอกจากนี้เขายังได้พัฒนาความคิดที่ว่า ในอนาคตองค์กรเป็นกลางควรอยู่ดูแลให้ทหารได้รับบาดเจ็บ เขากระจายหนังสือหลายชั้นนำทางการเมือง และการทหารตัวเลขในยุโรปรูปวาดของผู้ก่อตั้ง 5 คณะกรรมการนานาชาติแสยังเริ่มเดินทางผ่านยุโรปเพื่อส่งเสริมความคิดของเขา หนังสือของเขาได้รับเป็นบวก และประธานของสมาคมเจนีวาเพื่อประชาสงเคราะห์ ลูกขุน Gustave Moynier ทำหนังสือและคำแนะนำของหัวข้อการประชุมวันที่ 1863 9 กุมภาพันธ์องค์กร คำแนะนำของแสถูกตรวจสอบ และประเมินเชิงบวก โดยสมาชิก พวกเขาสร้างกรรมการ 5 คนการติดตามความเป็นไปได้ของการปฏิบัติการเพิ่มเติม และทำแสหนึ่งในสมาชิก คนอื่น ๆ ถูก Moynier กองทัพสวิส Henri Dufour ทั่วไป และแพทย์แยตโอ Louis และ Théodore Maunoir การประชุมครั้งแรกในวันที่ 17 กุมภาพันธ์ 1863 ขณะนี้ถือว่าวันก่อตั้งคณะกรรมการกาชาดระหว่างประเทศจากช่วงบน Moynier และแสได้เพิ่มความขัดแย้งและความขัดแย้งเกี่ยวกับวิสัยทัศน์เกี่ยวข้องและแผนการของพวกเขา Moynier ถือว่าความคิดของแสสร้างการคุ้มครองความเป็นกลางสำหรับผู้ให้บริการไม่น่าเป็นและแสนานไม่ไปยืนยันตามแนวคิดนี้ อย่างไรก็ตาม แสยังคงสนับสนุนตำแหน่งนี้ในการเดินทางและสนทนากับตัวเลขทางการเมือง และการทหารชั้นผู้ใหญ่ของเขา นี้ intensified ความขัดแย้งส่วนตัวระหว่าง Moynier ที่ใช้เป็นแนวทางปฏิบัติค่อนข้างในโครงการ แส ผู้ถูก idealist วิสัยทัศน์ระหว่าง 5 และนำไปสู่ความพยายาม โดย Moynier โจมตีแสและการนำเสนอราคาของเขาในวันที่ 1863 ตุลาคม อเมริกา 14 ใช้เวลาส่วนหนึ่งในการประชุมในเจนีวาที่จัด โดยคณะกรรมการเพื่อหารือเกี่ยวกับการปรับปรุงของทหารได้รับบาดเจ็บ แสตนเอง เป็นหัวหน้าโพรโทคอลเท่านั้นเนื่องจากความพยายามของ Moynier หรี่บทบาทของเขาอย่างไรก็ตาม ปีภายหลัง 22 1864 สิงหาคม การประชุมทางการทูตโดยรัฐสภาสวิสนำไปสู่การรับรองของประชุมครั้งแรกเจนีวา โดยอเมริกา 12 แส อีกครั้ง ไม่เฉพาะหน้าที่จัดที่พักสำหรับผู้ร่วมประชุมระยะเวลาลืม [แก้ไข]ธุรกิจของแสในแอลจีเรียได้ประสบ บางส่วนเนื่องจากความจงรักภักดีของเขาอุดมคติของเขา ในเดือน 1867 เมษายน ล้มละลายของ Crédit Genevois ของบริษัทการเงินนำไปสแกนดัลที่เกี่ยวข้องกับแส เขาถูกบังคับให้ประกาศล้มละลาย และถูกประณามศาลค้าเจนีวาใน 17 1868 สิงหาคมสำหรับปฏิบัติหลอกลวงในการล้มละลาย เนื่องจากการลงทุนในบริษัท ครอบครัวและเพื่อนของเขามากมายหนักยังถูกกระทบจากการล่มสลายของบริษัท Outcry สังคมในเจนีวา เมืองฝังลึกในประเพณี Calvinist นอกจากนี้ยังนำไปเรียกเขาแยกตัวจากคณะกรรมการนานาชาติ บน 25 1868 สิงหาคม เขาลาออกจากตำแหน่งเลขาธิการ ก บน 8 กันยายน เขาถูกเต็มลบออกจากคณะกรรมการ Moynier ซึ่งได้กลายเป็นประธานของคณะกรรมการใน เล่นบทบาทสำคัญในการขับของเขาในเดือน 1868 กุมภาพันธ์ แสของแม่ตาย ปีภายหลังเขาถูกยังไล่ออกจากวายเอ็มซีเอ ในเดือน 1867 มีนาคม เขาซ้ายเขาบ้านเมืองเจนีวา และจะกลับในส่วนเหลือของชีวิตของเขา Moynier น่าใช้อิทธิพลของเขาพยายามที่จะให้แน่ใจว่า แสจะไม่ได้รับความช่วยเหลือ และสนับสนุนจากเพื่อนของเขาในปี ตัวอย่าง รางวัลเหรียญทองวิทยาศาสตร์ราเลสที่ Fair ปารีสของโลกได้ไม่ไปแส เป็นแผนเดิม แต่ การ Moynier, Dufour แสกันให้เงินรางวัลจะไปคณะกรรมการทั้งหมดเท่านั้น ข้อเสนอ Napoléon III จะกว่าครึ่งหนึ่งของหนี้ของแสถ้าแสของเพื่อนจะจองอีกครึ่งยัง thwarted โดยความพยายามของ Moynierแสย้ายไปปารีส ที่เขาอาศัยอยู่ในสภาพที่ไม่เพียงพอ อย่างไรก็ตาม เขายังคงไล่ความคิดด้านมนุษยธรรมและแผนการของเขา ในระหว่างสงคราม-ปรัสเซีย (ค.ศ. 1870 – 1871), ก่อตั้งสังคมสงเคราะห์ทั่วไป (Allgemeine Fürsorgegesellschaft) และหลัง จาก พันธมิตรทั่วไปสำหรับใบสั่งและอารยธรรม (Allgemeine อลิอันซ์ für Ordnung แดน Zivilisation) เขาโต้เถียง สำหรับการเจรจาเพื่อการลดอาวุธ และการก่อสร้างเป็นศาลระหว่างประเทศเพื่อบรรเทาความขัดแย้งระหว่างประเทศ ภายหลังเขาทำงานการสร้างรีโลก ความคิดที่มี echoes ในอนาคตโครงการเช่นองค์การยูเนสโกในการแสวงหาอย่างต่อเนื่องและหลุยของเขาความคิดของเขา เขาเพิ่มเติมที่ไม่มีกิจกรรมรายได้ และสถานการณ์ส่วนบุคคลของเขาตกไปในหนี้และถูก shunned โดยคนรู้จักของเขา แม้ มีการแต่งตั้งเป็นสมาชิกกิตติมศักดิ์ของสมาคมกาชาดแห่งชาติออสเตรีย เนเธอร์แลนด์ สวีเดน ปรัสเซีย และสเปน เขาถูกเกือบลืมในวาทกรรมอย่างเป็นทางการของขบวนการกาชาด แม้ในขณะที่มันถูกขยายไปประเทศใหม่อย่างรวดเร็ว เขาอยู่ในความยากจน ย้ายไปยังสถานต่าง ๆ ระหว่าง 1874 และ 1886 สตุทการ์ท โรม ในคอร์ฟู บาเซิล และคาร์ลส์รูเออ สตุตการ์ต เขาพบนักเรียนมหาวิทยาลัย Tübingen Müller รูดอล์ฟซึ่งเขาจะมีมิตรภาพที่ปิด ใน 1881 ร่วมกับเพื่อนจากสตุทการ์ท เขาไปหมู่บ้านสวิสรีสอร์ท Heiden ครั้ง ใน 1887 ขณะที่อาศัยอยู่ในลอนดอน เขาเริ่มที่จะได้รับการสนับสนุนทางการเงินบางรายเดือนจากสมาชิกในครอบครัวห่างไกลบาง นี้เปิดเขาก็มีอยู่ค่อนข้างมาก และเขาได้ย้ายไป Heiden ในเดือนกรกฎาคม เขาใช้เวลาส่วนเหลือของชีวิตของเขา และหลัง 30 เมษายนค.ศ. 1892 เขาอาศัยอยู่ในโรงพยาบาลและพยาบาลที่นำ โดยดร. Altherr มันน์ใน Heiden เขาได้พบครูหนุ่มวิลเฮล์ม Sonderegger และภรรยา Susanna พวกเขาสนับสนุนให้เขาเพื่อบันทึกประสบการณ์ชีวิตของเขา ภรรยาของ Sonderegger ก่อตั้งสาขาของกาชาดใน Heiden และในแส 1890 เป็น ประธานกิตติมศักดิ์ของ มี Sonderegger แสหวังเพื่อส่งเสริมความคิดของเขา รวมทั้งประกาศรุ่นใหม่ของหนังสือของเขาต่อไป อย่างไรก็ตาม มิตรภาพของพวกเขาในภายหลังถูกย้ำ โดยของแส unjustified ข้อกล่าวหาที่ Sonderegger กับ Moynier ในเจนีวา ถูก conspiring อย่างใดกับแส Sonderegger เสียชีวิตในปี 2447 อายุสี่สิบสองเท่านั้น แม้ มีความสัมพันธ์ของพวกเขาเครียด แสถูกสะเทือน โดยการตายที่ไม่คาดคิด วิลเฮล์มและ Susanna Sonderegger ชื่นชมสำหรับแส รู้สึกทั้งแม้หลังจากที่ข้อของแส ถูกส่งผ่านในของตน ในปี 1935 บุตรของฌูลเผยแพร่รวบรวมจดหมายจากแสพ่อกลับไปยังหน่วยความจำที่สาธารณะ [แก้ไข]ในเดือนกันยายนปีค.ศ. 1895 เพื่อ จอร์จ Baumberger หัวหน้าบรรณาธิการหนังสือพิมพ์เซนต์ปากปราศรัยน้ำใจเชือดตาย Ostschweiz เขียนบทความเกี่ยวกับกาชาดผู้ก่อตั้ง ผู้ที่เขาพบ และบริเวณด้วยระหว่างเดินใน Heiden เดือนก่อนหน้านี้ บทความที่ได้รับ "Henri แส ผู้ก่อตั้งกาชาด" ปรากฏในแดนแผ่นดินเยอรมัน Illustrated นิตยสาร Über Meer และบทความได้เร็ว reprinted ในสิ่งพิมพ์อื่น ๆ ทั่วยุโรป บทความหลงเป็นคอร์ด และเขาได้รับความสนใจต่ออายุและการสนับสนุน ได้รับรางวัลสวิส Binet Fendt และบันทึกจากสมเด็จพระสันตะปาปา Leo XIII เนื่องจากการสนับสนุนจากแม่ม่าย tsarist รัสเซียจักรพรรดินีอมาเรียและบริจาคอื่น ๆ ฐานะทางการเงินปรับปรุงอย่างยิ่งใน 1897 รูดอล์ฟ Müller ที่ตอนนี้ทำงานเป็นครูในสตุทการ์ท เขียนหนังสือเกี่ยวกับกำเนิดของกาชาด แก้ไขประวัติอย่างเป็นทางการเน้นบทบาทของแส หนังสือเล่มนี้ยังประกอบด้วยข้อความของหน่วยความจำ Solferino A แสเริ่มการแลกเปลี่ยนจดหมายกับ Bertha ฟอน Suttner และเขียนบทความและงานเขียนมากมาย พระองค์โดยเฉพาะ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนแอลจีเรีย [แก้ไข]
ใน 1853 Dunant ไปเยือนสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนแอลจีเรียตูนิเซียและซิซิลีที่ได้รับมอบหมายกับ บริษัท ที่ทุ่มเทให้กับ "อาณานิคมของเซทิฟ" (Compagnie des genevoise อาณานิคม de Sétif) แม้จะมีประสบการณ์น้อยเขาประสบความสำเร็จในการปฏิบัติตามที่ได้รับมอบหมาย แรงบันดาลใจจากการเดินทางที่เขาเขียนหนังสือเล่มแรกของเขากับชื่อบัญชีของรีเจนซี่ในตูนิส (sur สังเกตRégenceลาเดตูนิส) ตีพิมพ์ในปี 1858 ในปี 1856 เขาสร้างธุรกิจที่จะดำเนินการในอาณานิคมของต่างประเทศและหลังจากที่ถูก รับสัมปทานที่ดินโดยฝรั่งเศสยึดครองสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนแอลจีเรียข้าวโพดเติบโตและ บริษัท การค้าที่เรียกว่า บริษัท การเงินและอุตสาหกรรมมอนส์-Djemila มิลส์ (SociétéFinancière et des industrielle มูแลงเดมอนส์-Djemila) อย่างไรก็ตามสิทธิในที่ดินและน้ำไม่ได้รับมอบหมายอย่างชัดเจนและการเมืองไม่ได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งความร่วมมือ เป็นผลให้ Dunant ตัดสินใจที่จะยื่นอุทธรณ์โดยตรงกับจักรพรรดิฝรั่งเศสโปเลียนที่สามคนที่อยู่กับกองทัพของเขาในลอมบาร์เดียในเวลา ฝรั่งเศสกำลังต่อสู้บนด้านข้างของ Piedmont-ซาร์ดิเนียกับออสเตรียผู้ซึ่งได้ครอบครองมากของวันนี้อิตาลี สำนักงานใหญ่ของนโปเลียนถูกตั้งอยู่ในเมืองเล็ก ๆ ของ Solferino Dunant เขียนหนังสือที่ประจบเต็มสรรเสริญสำหรับโปเลียนที่สามด้วยความตั้งใจที่จะนำเสนอต่อองค์จักรพรรดิและจากนั้นเดินทางไปยัง Solferino ที่จะพบกับเขาเป็นการส่วนตัว. การรบ Solferino [แก้ไข] อังรีดูนังต์ที่ Solferino Dunant มาถึงใน Solferino ในตอนเย็น 24 มิถุนายน 1859 ในวันเดียวกันการต่อสู้ระหว่างทั้งสองฝ่ายได้เกิดขึ้นใกล้เคียง สองหมื่นสามพันได้รับบาดเจ็บและตายที่ตายแล้วยังคงอยู่ในสนามรบและมีที่ดูเหมือนจะเป็นความพยายามเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อให้การดูแล ตกใจ Dunant ตัวเองเอาความคิดริเริ่มในการจัดระเบียบประชาชนพลเรือนโดยเฉพาะผู้หญิงและเด็กผู้หญิงที่จะให้ความช่วยเหลือแก่ทหารที่ได้รับบาดเจ็บและผู้ป่วย พวกเขาขาดวัสดุที่เพียงพอและวัสดุสิ้นเปลืองและ Dunant ตัวเองจัดซื้อวัสดุที่จำเป็นและช่วยสร้างโรงพยาบาลชั่วคราว เขาเชื่อว่าประชากรที่จะให้บริการที่ได้รับบาดเจ็บโดยไม่คำนึงถึงด้านของพวกเขาในความขัดแย้งตามสโลแกน "Tutti fratelli" (ทั้งหมดเป็นพี่น้องกัน) ประกาศเกียรติคุณจากผู้หญิงในเมืองใกล้เคียง Castiglione delle Stiviere นอกจากนี้เขายังประสบความสำเร็จในการดึงดูดการเปิดตัวของแพทย์ชาวออสเตรียที่ถูกจับโดยชาวฝรั่งเศส. กาชาด [แก้ไข] หลังจากที่กลับไปเจนีวาในช่วงต้นเดือนกรกฎาคม Dunant ตัดสินใจที่จะเขียนหนังสือเกี่ยวกับประสบการณ์ของเขาซึ่งเขาชื่ออูระลึก de Solferino (หน่วยความจำของ Solferino) มันได้รับการตีพิมพ์ใน 1862 ในฉบับที่ 1,600 เล่มและพิมพ์ที่ค่าใช้จ่ายของตัวเอง Dunant ของ ภายในหนังสือเล่มนี้เขาอธิบายการต่อสู้ค่าใช้จ่ายของตนและสถานการณ์วุ่นวายในภายหลัง นอกจากนี้เขายังได้รับการพัฒนาความคิดที่ว่าในอนาคตเป็นองค์กรที่เป็นกลางควรมีอยู่เพื่อให้การดูแลทหารได้รับบาดเจ็บ เขากระจายหนังสือไปหลายผู้นำการเมืองและการทหารในยุโรป. วาดในห้าผู้ก่อตั้งของคณะกรรมการระหว่างประเทศ. Dunant ก็เริ่มที่จะเดินทางไปทั่วยุโรปเพื่อส่งเสริมความคิดของเขา หนังสือของเขาเป็นส่วนใหญ่ที่ได้รับในเชิงบวกและประธานสมาคมเจนีวาประชาสงเคราะห์, กุสตาฟ Moynier ปกครองทำหนังสือและข้อเสนอแนะของหัวข้อของ 9 กุมภาพันธ์ 1863 ที่ประชุมขององค์กร คำแนะนำ Dunant ถูกตรวจสอบและการประเมินในเชิงบวกโดยสมาชิก พวกเขาสร้างคณะกรรมการห้าคนเพื่อติดตามความเป็นไปได้ของการดำเนินงานของพวกเขาและทำ Dunant หนึ่งในสมาชิก คนอื่น Moynier กองทัพสวิสอองรี Dufour ทั่วไปและแพทย์หลุยส์ Appia และThéodore Maunoir การประชุมครั้งแรกของพวกเขาใน 17 กุมภาพันธ์ 1863 ขณะนี้ถือว่าวันก่อตั้งของคณะกรรมการกาชาดระหว่างประเทศ. จากบนต้น Moynier และ Dunant ได้เพิ่มขึ้นความขัดแย้งและความขัดแย้งเกี่ยวกับวิสัยทัศน์ของตนและแผน Moynier ถือว่าเป็นความคิดที่ Dunant เพื่อสร้างความคุ้มครองความเป็นกลางในการทำไม่ได้ให้บริการดูแลและให้คำแนะนำ Dunant ไม่ได้ที่จะยืนยันแนวคิดนี้ อย่างไรก็ตาม Dunant อย่างต่อเนื่องเพื่อสนับสนุนตำแหน่งนี้ในการเดินทางของเขาและการสนทนากับระดับสูงตัวเลขการเมืองและการทหาร นี้ทวีความรุนแรงความขัดแย้งส่วนตัวระหว่าง Moynier ที่เอาวิธีการในทางปฏิบัติค่อนข้างโครงการและ Dunant ซึ่งเป็นอุดมการณ์ที่มีวิสัยทัศน์ในห้าและนำไปสู่ความพยายามของ Moynier การโจมตี Dunant และการเสนอราคาของเขาในการเป็นผู้นำ. ในเดือนตุลาคม 1863 14 รัฐเข้ามามีส่วนในการประชุมในเจนีวาที่จัดโดยคณะกรรมการเพื่อหารือเกี่ยวกับการปรับปรุงการดูแลทหารที่ได้รับบาดเจ็บ Dunant ตัวเอง แต่เป็นเพียงผู้นำโปรโตคอลเพราะความพยายามของ Moynier ที่จะลดบทบาทของเขา หนึ่งปีต่อมาเมื่อวันที่ 22 สิงหาคม 1864 การประชุมทางการทูตจัดโดยรัฐสภาสวิสนำไปสู่การลงนามในสนธิสัญญาเจนีวาครั้งแรกจาก 12 รัฐ Dunant อีกครั้งเป็นเพียงค่าใช้จ่ายในการจัดที่พักสำหรับผู้เข้าร่วมประชุม. ระยะเวลาลืม [แก้ไข] ธุรกิจ Dunant ในสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนแอลจีเรียได้รับความเดือดร้อนบางส่วนเพราะการอุทิศตนเพื่ออุดมคติของเขาเห็นอกเห็นใจ ในเดือนเมษายน 1867 การล้มละลายของ บริษัท การเงินCrédit Genevois นำไปสู่การที่เกี่ยวข้องกับเรื่องอื้อฉาว Dunant เขาถูกบังคับให้ประกาศล้มละลายและถูกประณามจากเจนีวาศาลการค้าเมื่อวันที่ 17 สิงหาคม 1868 สำหรับการหลอกลวงในการล้มละลาย เนื่องจากการลงทุนใน บริษัท ที่ครอบครัวของเขาและเพื่อน ๆ ของเขาก็ยังได้รับผลกระทบอย่างหนักจากการล่มสลายของ บริษัท โวยสังคมในเจนีวาเมืองฝังรากลึกในประเพณีที่ถือลัทธิยังนำไปสู่การเรียกร้องให้เขาที่จะแยกตัวเองออกจากคณะกรรมการระหว่างประเทศ เมื่อวันที่ 25 สิงหาคม 1868 เขาลาออกในฐานะเลขานุการและเมื่อวันที่ 8 กันยายนเขาถูกลบออกอย่างเต็มที่จากคณะกรรมการ Moynier ซึ่งเป็นประธานของคณะกรรมการใน 1864 มีบทบาทสำคัญในการขับไล่ของเขา. ในเดือนกุมภาพันธ์ 1868 Dunant แม่ของเขาเสียชีวิต ปีหลังจากนั้นเขายังขับไล่ออกจากซีเอ ในเดือนมีนาคม 1867 เขาออกจากบ้านของเขาในเมืองเจนีวาและจะไม่กลับมาสำหรับส่วนที่เหลือของชีวิตของเขา ในปีที่ผ่านมามีแนวโน้มที่ Moynier ใช้อิทธิพลของเขาที่จะพยายามที่จะให้แน่ใจว่า Dunant จะไม่ได้รับความช่วยเหลือและการสนับสนุนจากเพื่อน ๆ ของเขา ยกตัวอย่างเช่นการได้รับรางวัลเหรียญทองวิทยาศาสตร์โมราเลสที่ไม่ได้ไปปารีสยุติธรรมของโลก Dunant ตามแผนเดิม แต่ Moynier, Dufour และ Dunant ร่วมกันเพื่อให้เงินรางวัลเท่านั้นที่จะไปที่คณะกรรมการที่เป็นทั้ง Napoléonข้อเสนอที่สามจะใช้เวลามากกว่าครึ่งหนึ่งของหนี้ Dunant ถ้าเพื่อน Dunant จะรักษาความปลอดภัยอีกครึ่งหนึ่งยังถูกขัดขวางโดยความพยายามของ Moynier. Dunant ย้ายไปปารีสที่เขาอาศัยอยู่ในสภาพที่ขาดแคลน แต่เขายังคงไล่ตามความคิดของเขามนุษยธรรมและแผน ระหว่างฝรั่งเศสปรัสเซีย (1870-1871) เขาก่อตั้งสมาคมสงเคราะห์สามัญ (Allgemeine Fürsorgegesellschaft) และเร็ว ๆ นี้หลังจากที่พันธมิตรทั่วไปสำหรับการสั่งซื้อและอารยธรรม (Allgemeine อลิอันซ์für Ordnung และ Zivilisation) เขาให้เหตุผลสำหรับการเจรจาลดอาวุธและการแข็งตัวของศาลระหว่างประเทศที่จะไกล่เกลี่ยความขัดแย้งระหว่างประเทศ หลังจากที่เขาทำงานให้กับการสร้างห้องสมุดโลกความคิดซึ่งสะท้อนในโครงการในอนาคตเช่นยูเนสโก. ในการแสวงหาอย่างต่อเนื่องของเขาและการสนับสนุนความคิดของเขาเขาละเลยต่อสถานการณ์ส่วนตัวของเขาและรายได้ลดลงต่อไปในตราสารหนี้และถูกรังเกียจ คนรู้จักของเขา แม้จะได้รับการแต่งตั้งเป็นสมาชิกกิตติมศักดิ์ของสังคมแห่งชาติสภากาชาดออสเตรีย, เนเธอร์แลนด์, สวีเดน, ปรัสเซียและสเปนเขาเกือบถูกลืมในวาทกรรมอย่างเป็นทางการของขบวนการกาชาดแม้ในขณะที่มันกำลังขยายตัวอย่างรวดเร็วไปยังประเทศใหม่ เขาอาศัยอยู่ในความยากจนการย้ายไปยังสถานที่ต่าง ๆ ระหว่าง 1874 และ 1886 รวมทั้งสตุตกา, โรม, Corfu, บาเซิลและคาร์ลส์ ในสตุตกาเขาได้พบกับนักศึกษามหาวิทยาลัยTübingenรูดอล์ฟMüllerกับคนที่เขาจะมีเพื่อนสนิท ในปี 1881 ร่วมกับเพื่อน ๆ จากสตุตกาเขาไปรีสอร์ทสวิสหมู่บ้านเล็ก ๆ Heiden เป็นครั้งแรก ในปี 1887 ขณะที่อาศัยอยู่ในกรุงลอนดอนเขาเริ่มที่จะได้รับการสนับสนุนทางการเงินรายเดือนจากสมาชิกในครอบครัวที่ห่างไกลบาง นี้ทำให้เขาสามารถที่จะมีชีวิตดำรงอยู่ค่อนข้างปลอดภัยมากขึ้นและเขาก็ย้ายไป Heiden ในเดือนกรกฎาคม เขาใช้เวลาที่เหลือของชีวิตของเขามีและหลังจากที่ 30 เมษายน 1892 เขาอาศัยอยู่ในบ้านที่โรงพยาบาลและการพยาบาลนำโดยดรแฮร์มันน์ Altherr. ใน Heiden เขาได้พบกับครูหนุ่มวิลเฮล์ Sonderegger และภรรยาของซูซานนาของเขา พวกเขาสนับสนุนให้เขาบันทึกประสบการณ์ชีวิตของเขา ภรรยาของ Sonderegger ก่อตั้งสาขาของสภากาชาดใน Heiden ในปี 1890 และกลายเป็นประธานาธิบดี Dunant กิตติมศักดิ์ ด้วย Sonderegger, Dunant หวังว่าจะช่วยส่งเสริมความคิดของเขารวมทั้งการเผยแพร่รุ่นใหม่ของหนังสือของเขา แต่มิตรภาพของพวกเขาต่อมาได้ทำให้เครียดโดย Dunant ของข้อกล่าวหาที่ไม่ยุติธรรม Sonderegger กับ Moynier ในเจนีวาได้รับการอย่างใดรวมหัวกันต่อต้าน Dunant Sonderegger เสียชีวิตในปี 1904 เมื่ออายุเพียงสี่สิบสอง แม้จะมีความสัมพันธ์ที่ตึงเครียดของพวกเขา Dunant ถูกย้ายอย่างล้ำลึกโดยการตายที่ไม่คาดคิด วิลเฮล์และซูซานนาชื่นชม Sonderegger สำหรับ Dunant รู้สึกทั้งแม้หลังจากที่ข้อกล่าวหาของ Dunant ถูกส่งให้กับบุตรหลานของตน ในปี 1935 ลูกชายของพวกเขาRenéรวบรวมตีพิมพ์จดหมายจาก Dunant กับพ่อของเขา. กลับไปยังหน่วยความจำของประชาชน [แก้ไข] ในเดือนกันยายนปี 1895 เฟรด Baumberger, หัวหน้าบรรณาธิการของหนังสือพิมพ์เซนต์กล้าตาย Ostschweiz เขียนบทความเกี่ยวกับกาชาด ผู้ก่อตั้งซึ่งเขาได้พบและพูดคุยกับในระหว่างการเดินเล่นใน Heiden เดือนก่อนหน้านี้ บทความเรื่อง "อังรีดูนังต์ผู้ก่อตั้งกาชาด" ที่ปรากฏในนิตยสารเยอรมันภาพประกอบÜberที่ดินและ Meer และบทความที่ถูกพิมพ์ในเร็ว ๆ นี้สิ่งพิมพ์อื่น ๆ ทั่วยุโรป บทความหลงคอร์ดและเขาได้รับความสนใจและการสนับสนุนการต่ออายุ เขาได้รับการสวิส Binet-Fendt รางวัลและทราบจากสมเด็จพระสันตะปาปาลีโอสิบสาม เพราะการสนับสนุนจากภรรยาม่ายซาร์รัสเซียมาเรีย Feodorovna และเงินบริจาคอื่น ๆ สถานการณ์ทางการเงินของเขาดีขึ้นอย่างน่าทึ่ง. ในปี 1897 รูดอล์ฟMüllerที่ถูกตอนนี้ทำงานเป็นครูในสตุตกาเขียนหนังสือเกี่ยวกับต้นกำเนิดของกาชาดเปลี่ยนแปลงประวัติศาสตร์อย่างเป็นทางการ ที่จะเน้นบทบาทของ Dunant หนังสือเล่มนี้ยังมีข้อความของความทรงจำของ Solferino ก Dunant เริ่มการแลกเปลี่ยนการติดต่อกับเบอร์ธาฟอน Suttner และเขียนบทความจำนวนมากและงานเขียน เขาเป็นโดยเฉพาะอย่างยิ่ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนแอลจีเรีย [ แก้ไข ]
ใน 1853 ดูนังต์ , เยือนสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนแอลจีเรีย , ตูนิเซียและซิซิลี , ในงานกับบริษัทเพื่อรองรับ " อาณานิคมของ setif " ( Compagnie des อาณานิคม de s é genevoise TIF ) แม้ประสบการณ์น้อย เขาประสบความสำเร็จที่ได้รับมอบหมาย แรงบันดาลใจจากการเดินทาง เขาได้เขียนหนังสือเล่มแรกของเขาที่ชื่อ บัญชี ของ รีเจนซี่ ใน ตูนิส ( Sur La R é de สังเกตเห็น gence ตูนิส ) ตีพิมพ์ในปี 1858 .

ในปี 1856 เขาได้สร้างธุรกิจเพื่อใช้ในอาณานิคมต่างประเทศและหลังจากที่ได้รับที่ดินสัมปทานโดยฝรั่งเศสยึดครองแอลจีเรีย , ปลูกข้าวโพดและ บริษัท การค้าที่เรียกว่า บริษัท ทางการเงินและอุตสาหกรรมของ Mons ดีเจและมิลา มิลส์ ( soci é t é financi อีเบย์และ industrielle เดส์มูแลงส์เดสมอนส์ ดีเจ . . . มิล่า ) อย่างไรก็ตาม สิทธิที่ดินและน้ำไม่ ชัดเจน ได้รับมอบหมายและเจ้าหน้าที่อาณานิคมไม่ได้โดยเฉพาะอย่างยิ่งสหกรณ์ ผล ดูนังต์ตัดสินใจที่จะอุทธรณ์โดยตรงจากฝรั่งเศส จักรพรรดิใน 3 วิธีที่ถูกกับกองทัพของเขาในลอมบาร์ดีในเวลา ฝรั่งเศสต่อสู้ในด้านของ Piedmont อิตาลีกับ ออสเตรีย ที่ครอบครองมากของวันนี้ของอิตาลี สำนักงานใหญ่ของนโปเลียนได้ตั้งอยู่ในเมืองเล็ก ๆของซอลเฟริโน .ดูนังต์เขียนยกยอการแสดงเต็มรูปแบบของการสรรเสริญ Napoleon III มีความตั้งใจที่จะเสนอให้กับองค์จักรพรรดิ จากนั้นเดินทางไปโซลเฟริโนเพื่อไปพบเขาเป็นการส่วนตัว

การต่อสู้ของโซลเฟริโน [ แก้ไข ]

อองรี ดูนองต์ที่ซอลเฟริโน
ดูนังต์มาถึงโซลเฟริโนในตอนเย็นของวันที่ 24 มิถุนายน 2402 ในวันเดียวกัน การต่อสู้ระหว่างสองฝ่ายเกิดขึ้นในบริเวณใกล้เคียง ยี่สิบสามพันบาดแผลตายและตายอยู่ในสนามรบ และดูเหมือนจะเล็ก ๆน้อย ๆพยายามที่จะให้การดูแล ตกใจ ดูนังต์ตัวเองเอาความคิดริเริ่มที่จะจัดระเบียบประชาชน โดยเฉพาะผู้หญิง และผู้หญิง เพื่อให้ความช่วยเหลือแก่ทหารบาดเจ็บและป่วย พวกเขามีวัสดุที่เพียงพอและวัสดุดูนังต์ตัวเองและจัดการใช้วัสดุและช่วยสร้างโรงพยาบาลชั่วคราว เขาเชื่อว่าประชากรบริการบาดเจ็บโดยไม่เกี่ยวข้องอยู่ในความขัดแย้ง ตามสโลแกน " Tutti ฟราเทลลิ " ( เป็นพี่น้องกัน ) coined โดยผู้หญิงใกล้เคียงเมืองพระเจ้าเฮนรีที่เดล stiviere . นอกจากนี้เขายังประสบความสำเร็จในการปล่อยออสเตรียแพทย์บันทึกโดยฝรั่งเศส

กาชาด [ แก้ไข ]
หลังจากกลับมาเจนีวาในช่วงต้นเดือนกรกฎาคม ดูนังต์ตัดสินใจที่จะเขียนหนังสือเกี่ยวกับประสบการณ์ของเขา ซึ่งเขาชื่ออุนของที่ระลึกเดอโซลเฟริโน ( ความทรงจำที่ซอลเฟริโน ) มันถูกตีพิมพ์ใน 1862 ในรุ่น 1 , 600 ฉบับ และพิมพ์ที่ ดูนังต์เป็นค่าใช้จ่ายเอง . ภายในหนังสือเล่มนี้ เขาได้บรรยายการต่อสู้ ค่าใช้จ่าย และสถานการณ์วุ่นวายภายหลัง