I remember when we had our graduati

I remember when we had our graduation ceremony from high school. It was a very emotional day. Half of my friends were leaving our hometown to go away to college, and I felt upset about it. The ceremony was in the school gym, and I was amazed at how many people were there. I went up on the stage to read my speech. At first, my knees were really shaking, and I couldn't breathe! I started to panic. But then I saw my parents' faces and all my friends. They were smiling and looked so happy. And suddenly I felt very relaxed and confident. I gave the best speech of my life! Two years later, and I'm still in touch with my best friends from high school. We keep in touch by email, and we often chat online. Some of them write blogs about their lives, and we try to meet once a year for our school reunion.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมจำได้ว่า เมื่อเรามีพิธีของเราจบจากโรงเรียนมัธยม มันเป็นวันที่ทางอารมณ์มาก ครึ่งหนึ่งของเพื่อนออกจากบ้านเราไปไปวิทยาลัย และฉันรู้สึกอืดเลย พิธีในโรงยิมโรงเรียน และผมประหลาดใจที่คนมา ผมขึ้นไปบนเวทีเพื่ออ่านคำพูดของฉัน ครั้งแรก มีการสั่นหัวเข่าของฉันจริง ๆ และฉันไม่สามารถหายใจ ผมเริ่มตกใจ แต่แล้ว ฉันเห็นใบหน้าของพ่อและเพื่อนของฉัน พวกเขาได้ยิ้ม และดูมีความสุข และทันใดนั้นผมรู้สึกผ่อนคลาย และมั่นใจ ฉันให้พูดดีที่สุดของชีวิต สองปีต่อมา และฉันยังคงติดต่อกับเพื่อนที่ดีที่สุดจากโรงเรียนมัธยม เราให้ติดต่อทางอีเมล์ และเรามักจะพูดคุยออนไลน์ บางส่วนของพวกเขาเขียนบล็อกเกี่ยวกับชีวิตของพวกเขา และเราพยายามที่จะตรงกับปีครั้งสำหรับเรอูนียงโรงเรียนของเรา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมจำได้ว่าเมื่อเรามีพิธีสำเร็จการศึกษาของเราจากโรงเรียนมัธยม มันเป็นวันที่อารมณ์มาก ครึ่งหนึ่งของเพื่อนของฉันได้ออกจากบ้านเกิดของเราจะไปเรียนที่วิทยาลัยและผมก็รู้สึกไม่สบายใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ พิธีเป็นในโรงยิมโรงเรียนและฉันประหลาดใจที่ว่าหลายคนอยู่ที่นั่น ฉันเดินขึ้นไปบนเวทีในการอ่านคำพูดของข้าพเจ้า ตอนแรกหัวเข่าของฉันจริงๆสั่นและผมก็ไม่สามารถหายใจ! ผมเริ่มที่จะหวาดกลัว แต่แล้วผมเห็นใบหน้าและเพื่อน ๆ ทุกคนพ่อแม่ของฉัน ' พวกเขาได้รับรอยยิ้มและดูมีความสุขมาก และทันใดนั้นผมรู้สึกผ่อนคลายมากและมีความมั่นใจ ผมให้คำพูดที่ดีที่สุดในชีวิตของฉัน! สองปีต่อมาและฉันยังคงอยู่ในการติดต่อกับเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันจากโรงเรียนมัธยม เราให้ติดต่อทางอีเมลและเรามักจะสนทนาออนไลน์ บางคนเขียนบล็อกเกี่ยวกับชีวิตของพวกเขาและเราพยายามที่จะตอบสนองความต้องการปีละครั้งสำหรับงานคืนสู่เหย้าโรงเรียนของเรา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมจำได้ว่าเมื่อเราได้เรียนจบจากโรงเรียนมัธยม มันเป็นวันที่เศร้ามาก ครึ่งหนึ่งของเพื่อนจากบ้านเกิดเพื่อไปมหาลัย ผมรู้สึกหงุดหงิดกับมัน พิธีในโรงยิมของโรงเรียน และฉันประหลาดใจที่วิธีการหลายคนอยู่ที่นั่น ฉันเดินขึ้นไปบนเวทีเพื่ออ่านคำพูดของผม ที่แรก เข่าของฉันกำลังสั่น ฉันหายใจไม่ออก ! ผมก็เริ่มกลัวแต่เมื่อฉันได้เห็นหน้าพ่อแม่ของฉันและเพื่อนของฉันทั้งหมด เขายิ้มและดูมีความสุขมาก ทันใดนั้นผมรู้สึกผ่อนคลายและมั่นใจ ฉันให้คำพูดที่ดีที่สุดในชีวิตของฉัน ! สองปีต่อมา และผมก็ยังติดต่อกับเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันจากโรงเรียนมัธยม เราติดต่อกันทางอีเมล์ และเรามักจะสนทนาออนไลน์ บางคนเขียนบล็อกเกี่ยวกับชีวิตของพวกเขาและเราพยายามที่จะพบกันปีละครั้งเพื่องานคืนสู่เหย้าของเรา