FOREST LAW ENFORCEMENTI. THE FOREST

FOREST LAW ENFORCEMENT
I. THE FORESTRY SECTOR
The Philippines is one of the 18 mega diverse countries in the world.
The country has more than 52,170 described species,
about half of which are found nowhere else in the world.
Studies show that on a per unit area basis, the
Philippines is the top mega diversity country. However,
unsustainable logging operations and illegal timber trade
continue to pose serious threats to the country’s species
richness. In 1917, the country still had 17 million ha, or
more than 50% of her 30 million ha land area. Today, the
latest estimate shows that only about 7.168 million ha of
Philippine forests remain (Philippine Forestry Statistics,
2003).
In the 60’s and 70’s the forestry sector was a major
contributor to the country’s economy. The Master Plan
for Forestry Development of the Philippines (1991)
indicated that for almost two decades, agriculture,
logging, mining and fisheries together contributed annual
almost P15 billion to the country’s gross value added. Although this was
almost doubled in 1988 (P25 billion), the share of forestry and logging
dramatically plummeted from 12.5% in 1970 to only about 2.3% in 1988.
In the 2003 Annual Report of DENR, it was reported that the
Philippines—from being a major tropical timber exporter up to the 70’s
has become a net importer of forest products (65%-70% of wood
requirements).
About 18-20 million Filipinos live in the uplands under abject poverty.
II. OVERVIEW OF FOREST MANAGEMENT
IN THE PHILIPPINES
A. LEGAL FRAMEWORK
State ownership of natural resources
This is contained in Article XII, Sec. 2 of the 1987 Philippine Constitution,
thus: “all lands of the public domain, waters, minerals, coal, petroleum
and other mineral oils, all forces of potential energy, fisheries, forests or
timber, wildlife, flora and fauna, and other natural resources are owned by
the State. With the exception of agricultural lands, all other natural
resources shall not be alienated”.
Accordingly, “the exploration, development, and utilization of natural
resources shall be under the full control and supervision of the State. The
State may directly undertake such activities, or it may enter into coproduction,
joint venture, or production sharing agreements with Filipino
citizens or corporations or associations at least sixty per centum of whose
capital is owned by such citizens”.
Two major classification of forest Lands
The first are the protection forests. These are the protected areas and the
proclaimed watersheds. They are called “set-asides” or protection forests
because they have been legislated or proclaimed for the public good.
Their primary purpose is for preservation and biodiversity conservation.
They fall under the general category of national parks under Article XII,
Sec. 3 of the 1987 Philippine Constitution.
The second are the production forests. These forests are to be
sustainably managed primarily for the utilization of the resources therein
such as timber and non-timber forest products. In the 1987 Constitution,
they fall under the category of forest or timber lands.

B. AGENCIES TASKED WITH FOREST MANAGEMENT
DENR as primary agency
DENR is the primary government agency responsible for the
conservation, management, development and proper use of the country’s
environment and natural resources as well as the licensing and regulation
of all natural resources (EO 192, 1987).
LGUs as partners / co-managers
Under RA 7160 (Local Government Code of 1991), “local government
units (LGUs) shall share with national government the responsibility in the
management and maintenance of ecological balance within their territorial
jurisdiction”.
Section 17 of the LGC went on to devolved certain forest management
functions to LGUs, such as enforcement of forestry laws in community
based forestry projects, integrated social forestry programs and
communal forests, subject to supervision, control and review of the
DENR.
In 1998, DENR and DILG issued Joint Memorandum Circular No. 98-01
entitled “Manual of Procedures for DENR-DILG-LGU Partnership on
Devolved and Other Forest Management Functions.”
In 2003, in an effort to strengthen the partnership, DENR-DILG issued
Joint Memorandum Circular No. 2003-01 entitled “Strengthening the
DENR-DILG-LGU Partnership on Devolved and Other Forest
Management Functions.” Other agencies having jurisdiction over forest lands
By virtue of other laws and Presidential Proclamations, other agencies
have also been given jurisdiction and management over certain forest
areas such as UP with respect to Mt. Makiling (RA 6967, 1989) and
PNOC over Tiwi Geothermal, Tongonan and Palimpinon watershed areas
(PD 1515).
In the Autonomous Region in Muslim Mindanao, management of the
forest lands is entrusted to the ARMM government.

C. MAJOR FORESTRY LAWS
The principal law governing forest management in the country is PD 705
(1975) otherwise known as the “Revised Forestry Code of the
Philippines”. The Code contains basic forestry standards and practices
such as areas needed for forestry, multiple use, forest utilization and
management, and criminal offenses and penalties. PD 705 has been
amended by PD 865, PD 1559, PD 1775, BP 83, RA 7161 and EO 277.
Another important law in forestry is RA 7586 (1992) or the “National
Integrated Protected Area System” (NIPAS). This is the principal law
governing set asides or protected areas. NIPAS encompasses
outstanding remarkable areas and biologically important public lands that
are habitats of rare and endangered species of plants and animals,
biogeographic zones and related ecosystems, all of which are designated
as protected areas. The protected areas include strict and nature reserve,
natural monument, wildlife sanctuary, protected landscapes and
seascapes, resource reserve and natural biotic areas.
RA 8371 (1997) or the “Indigenous People’s Rights Act” (IPRA) will also
have great impact on forest management. Other laws include RA 9072
(2001) or the “National Cave and Resources Management and Protection
Act”, RA 9147 (2001) “Wildlife Resources Conservation and Protection
Act”, and RA 9175 “The Chainsaw Act.”

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การบังคับใช้กฎหมายป่าไม้
. ภาคป่าไม้
ฟิลิปปินส์เป็นหนึ่งในประเทศที่มีความหลากหลาย 18 ใหญ่ที่สุดในโลก ประเทศที่มีมากกว่า

52170 อธิบายชนิด ประมาณครึ่งหนึ่งของที่พบไม่มีที่ไหนเลยอื่นในโลก
การศึกษาแสดงให้เห็นว่าบนพื้นฐานต่อหน่วยพื้นที่ ,
ฟิลิปปินส์เป็นประเทศยอดนิยมความหลากหลายของร็อค อย่างไรก็ตาม การดำเนินงานและ

ไม่ยั่งยืนการค้าไม้ที่ผิดกฎหมายยังก่อให้เกิดภัยคุกคามร้ายแรงต่อประเทศของสายพันธุ์
ความร่ำรวย ในปี 1917 ในประเทศยังคงมี 17 ล้านไร่ หรือ
มากกว่า 50% ของ 30 ล้านไร่ ที่ดินพื้นที่ วันนี้
ประมาณการล่าสุดแสดงเพียงเกี่ยวกับ 7.168 ล้านไร่ เป็นป่าของฟิลิปปินส์ ( ฟิลิปปินส์ )


สถิติ , 2003 ) ใน 60 และ 70 ของภาคป่าไม้ เป็นผู้สนับสนุนหลัก
เพื่อเศรษฐกิจของประเทศ
แผนแม่บทเพื่อการพัฒนาป่าไม้ของฟิลิปปินส์ ( 1991 )
( สำหรับเกือบสองทศวรรษ , การเกษตร ,
ไม้ เหมืองแร่ และการประมงด้วยกันสนับสนุนรายปี
เกือบ P15 พันล้านของประเทศรวมมูลค่าเพิ่ม ถึงแม้ว่านี้คือ
เกือบสองเท่าในปี 1988 ( p25 พันล้าน ) , หุ้นของป่าไม้และไม้
อย่างมากลดลงจากร้อยละ 12.5 ในปี 1970 เพียงประมาณ 2.3% ในปี 1988
ใน พ.ศ. 2546 รายงานประจำปีของ denr , มันถูกรายงานว่าเป็นหลัก
ฟิลิปปินส์จากไม้เขตร้อนส่งออกได้ถึง 70
กลายเป็นผู้นำเข้าสุทธิของผลิตภัณฑ์ป่าไม้ ( 65 % - 70 % ของความต้องการไม้
.
ประมาณ 18-20 ล้านชาวฟิลิปปินส์ที่อาศัยอยู่ในความยากจนในสังกัดอย่าง .
2 ภาพรวมของการจัดการป่าในฟิลิปปินส์
A
กรอบกฎหมายรัฐเป็นเจ้าของทรัพยากรธรรมชาติ

นี้อยู่ใน 12 บทความวินาที 2 ของฟิลิปปินส์ 1987 รธน.
จึง : " ดินแดนทั้งหมดของโดเมนสาธารณะ น้ำ แร่ ถ่านหิน และแร่อื่น ๆ
น้ำมันปิโตรเลียม ทุกหน่วยของพลังงานที่มีศักยภาพ การประมง ป่าไม้หรือสัตว์ป่า
ไม้ , พืชและสัตว์ และทรัพยากรอื่น ๆที่เป็นเจ้าของโดย
รัฐ ด้วยข้อยกเว้นของที่ดินการเกษตร
ธรรมชาติอื่น ๆทรัพยากรจะไม่เบื่อหน่าย " .
ดังนั้น " การพัฒนาการสำรวจ และการใช้ทรัพยากรธรรมชาติ
จะอยู่ภายใต้การควบคุมเต็มรูปแบบและการกำกับดูแลของรัฐ
รัฐโดยตรงอาจดำเนินการเช่นกิจกรรม หรือมันอาจจะเข้าไป coproduction
, ร่วมทุน , การผลิตหรือข้อตกลงร่วมกันกับชาวฟิลิปปินส์
ประชาชน หรือ สมาคม บริษัท หรืออย่างน้อยหนึ่งร้อยหกสิบบาท ซึ่งทุนที่เป็นเจ้าของโดยประชาชน

" เช่นหมวดหมู่หลักสองของดินแดนป่า
ครั้งแรกจะคุ้มครองป่า เหล่านี้คือพื้นที่และป้องกัน
ประกาศลุ่มน้ำ พวกเขาจะเรียกว่า " ชุด asides " หรือปกป้องป่า
เพราะพวกเขาได้รับ legislated หรือประกาศต่อสาธารณะดี
.วัตถุประสงค์หลักของพวกเขาคือการเก็บรักษาและการอนุรักษ์ความหลากหลายทางชีวภาพ
พวกเขาตกอยู่ภายใต้หมวดหมู่ทั่วไปของอุทยานแห่งชาติใต้ 12 บทความ
วินาที 3 ของปี 1987 ฟิลิปปินส์รัฐธรรมนูญ .
2 เป็นป่าไม้การผลิต ป่าเหล่านี้ถูก
ด้านหลักสำหรับการใช้ทรัพยากร เช่น ยางพารา และ ไม่นั้น
ไม้ป่าผลิตภัณฑ์