The 17th Century penchant for class

The 17th Century penchant for classical language also influenced the spelling of words like debt and doubt, which had a silent “b” added at this time out of deference to their Latin roots (debitum and dubitare respectively). For the same reason, island gained its silent “s”, scissors its “c”, anchor, school and herb their “h”, people its “o” and victuals gained both a “c” and a “u”. In the same way, Middle English perfet and verdit became perfect and verdict (the added “c” at least being pronounced in these cases), faute and assaut became fault and assault, and aventure became adventure. However, this perhaps laudable attempt to bring logic and reason into the apparent chaos of the language has actually had the effect of just adding to the chaos. Its cause was not helped by examples such the “p” which was added to the start of ptarmigan with no etymological justification whatsoever other than the fact that the Greek word for feather, ptera, started with a "p".

Whichever side of the debate one favours, however, it is fair to say that, by the end of the 16th Century, English had finally become widely accepted as a language of learning, equal if not superior to the classical languages. Vernacular language, once scorned as suitable for popular literature and little else - and still criticized throughout much of Europe as crude, limited and immature - had become recognized for its inherent qualities.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ความชื่นชอบในศตวรรษที่ 17 ในภาษาคลาสสิกมีผลต่อการสะกดคำเช่นหนี้สงสัย ซึ่งมีความเงียบ "b" เพิ่มในขณะนี้ out of deference to รากของตนติ (debitum และ dubitare ตามลำดับ) ด้วยเหตุผลเดียวกัน เกาะได้รับความเงียบ "s" กรรไกร "c" สมอ โรงเรียน และสมุนไพรของ 'h' คน "o" และรับ "c" และ "u" เถิด เหมือนกัน perfet ภาษาอังกฤษยุคกลางและ verdit กลายเป็น ที่สมบูรณ์แบบและคำพิพากษา (เพิ่ม "c" น้อย การออกเสียงในกรณีนี้), faute และ assaut กลายเป็น ความผิดและโจมตี และ aventure กลายเป็น การผจญภัย อย่างไรก็ตาม นี้ laudable ทีพยายามนำตรรกะและเหตุผลในความชัดเจนของภาษาได้จริงมีผลเพียงแค่เพิ่มความวุ่นวาย สาเหตุของปัญหาได้ไม่ได้ช่วย ด้วยอย่างเช่นการ "p" ที่เพิ่มเริ่มต้นของ ptarmigan ด้วยเหตุผลไม่มี etymological ใด ๆ นอกเหนือจากความจริงที่ว่าคำในภาษากรีกขนนก ptera เริ่มต้น ด้วย "p"ด้านท้ายของการอภิปรายหนึ่งสิทธ อย่างไรก็ตาม ก็เรียกว่า ในตอนท้ายของศตวรรษที่ 16 ภาษาอังกฤษได้ในที่สุดกลายเป็นอย่างกว้างขวางยอมรับเป็นภาษาของการเรียนรู้ เท่าถ้าไม่เหนือภาษาคลาสสิก ภาษาท้องถิ่น scorned เป็นวรรณกรรมยอดนิยมและเล็ก ๆ - ครั้งเดียว และยังคง วิพากษ์วิจารณ์ทั่วยุโรปเป็นดิบ จำกัด และ อ่อน - ได้กลายเป็นการยอมรับสำหรับคุณสมบัติต่าง ๆ ของธรรมชาติ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ที่ชอบศตวรรษที่ 17 สำหรับการเตือนสติยังมีผลต่อการสะกดของคำ เช่น ตราสารหนี้ และสงสัย ซึ่งมีเงียบ " B " เพิ่มในเวลานี้ออกจากความเคารพละตินของพวกเขา ( และ debitum dubitare ตามลำดับ ) สำหรับเหตุผลเดียวกัน ของเกาะที่ได้รับเงียบ " s " กรรไกร " C " , สมอ , โรงเรียนและสมุนไพร " H " ประชาชน " O " และอาหารได้ทั้ง " C " และ " U " ในทางเดียวกัน ภาษาอังกฤษ perfet verdit กลางและกลายเป็นที่สมบูรณ์แบบและตัดสิน ( เพิ่ม " C " อย่างน้อยการออกเสียงในกรณีนี้ ) , และ faute assaut กลายเป็นความผิดและทำร้ายร่างกาย และ aventure กลายเป็นการผจญภัย อย่างไรก็ตาม , นี้อาจจะน่ายกย่องพยายามนำตรรกะและเหตุผลในความชัดเจนของภาษาได้จริงผลแค่เพิ่มให้วุ่นวาย สาเหตุคือไม่ได้ช่วยตัวอย่างเช่น " P " ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของต้นไม้จำพวก Lagopus ไม่มีนิรุกติศาสตร์เหตุผลเลยนอกจากความจริงที่ว่าคำกรีก ขนนก ptera , เริ่มต้นด้วย " P "ด้านไหนของการอภิปรายที่โปรดปราน แต่มันยุติธรรมที่จะกล่าวว่าโดยการสิ้นสุดของศตวรรษที่ 16 อังกฤษ สุดท้าย ก็กลายเป็นได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางในฐานะที่เป็นภาษาของการเรียนรู้ เท่ากัน ถ้าไม่เหนือกว่าภาษาดั้งเดิม ภาษาท้องถิ่น เมื่อเลยตามความเหมาะสมของวรรณกรรมที่นิยมและน้อยอื่น และยังวิจารณ์ทั่วยุโรปส่วนมากเป็นดิบกัดและเด็ก - ได้กลายเป็นที่รู้จักสำหรับคุณภาพโดยธรรมชาติของมัน