The parallel concept of time–space

The parallel concept of time–space divergence
provides for the tangible measurement of increases
in separation between places that result from
traffic congestion and failure to maintain infrastructure.
Implicit in the convergence}divergence viewpoint
is the recognition that physical points (places on the
earth) are in relative motion with respect to one
another whenever functional measures (such as travel
time and cost) are used as the distance metric. Because
levels of investment in transportation and communication
technologies are not uniform, some places
converge much more rapidly with the remainder of the
settlement system than others. Some places, bypassed
by modern space-adjusting technologies, will diverge,
and others will converge and diverge selectively relative
to various parts of the urban system. Variations in
the set of rates that define convergence among all
possible pairs of places create a nonhomogeneous
time–space that is relative and dependent on the
inferred movement of places with respect to one
another. In this time–space, places are seen to compete
in their quest to gain relative accessibility over other
places, thereby gaining advantages for attracting
economic and other opportunities.
Time–space convergenceis analogous to the physical
concept of velocity and purports to assess the earthshrinking
impact of technological investments to
overcoming distance. As a time-rate changes over time,
it fits in the domain of metaconcepts. It is not a
velocity of sensation; rather it is a process identifiable
and abstracted only through measurement. The structure
of the resulting space, the frame of reference for
human activities, is constantly in flux and is not
describable in terms of Euclidean geometry. Even
though this abstraction of reality may not be recognized
intuitively, the time–space convergence}divergence
process embraces explicit recognition of its
social origins as the result of deliberative innovation
through investment decisions. It is this human behavioral
response to time–space convergence that reshapes
the space of human geography. Yet, Forer
(1974) demonstrates reciprocity in this process,
whereby the existing spatial structure of society also
15747
Time–Space in Geography
influences emergent patterns of investment to encourage
time–space convergence.
As a complement to time–space convergence, Janelle
(1973) advanced a reciprocal concept of human
extensibility. Developed more fully by Adams (1995),
this refers to the ability of an individual or agency to
extend their influence and presence over space and
through time to distant locations via media and other
means of influence over human resources. Human
extensibility parallels the construct of time–space
distanciation as advanced in Giddens’s (1984) structuration
theory. Together, these concepts pose questions
regarding the closure or spatial boundedness of
human societies and systems. They also bring forward
issues concerning the differential abilities of individuals,
firms, nations, and other forms of human
agency to reach beyond their physical locations to
shape possibilities for human livelihood elsewhere.
Such discrepancies lead Harvey (1990) to advance yet
another conception of time–space, one rooted in the
historical materialism of the political economy

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

แนวคิดของเวลา – พื้นที่เศรษฐกิจคู่ขนานสำหรับการวัดที่เป็นรูปธรรมของเพิ่มขึ้นในการแยกระหว่างสถานซึ่งเป็นผลจากจราจรและความล้มเหลวในการรักษาโครงสร้างพื้นฐานนัยในการบรรจบกัน} มองเศรษฐกิจเป็นการรู้จุดที่ทางกายภาพ (สถานที่ในการโลก) ในการเคลื่อนที่สัมพัทธ์กับหนึ่งอื่นเมื่อใดก็ตามมาตรการทำงาน (เช่นท่องเที่ยวเวลาและค่าใช้จ่าย) จะใช้เป็นการวัดระยะทาง เนื่องจากระดับการลงทุนในการขนส่งและการสื่อสารเทคโนโลยีไม่เหมือนกัน บางสถานมาบรรจบกันอย่างรวดเร็วมากขึ้นส่วนที่เหลือระบบการชำระเงินอื่น ๆ บางสถาน ข้ามโดยการปรับพื้นที่เทคโนโลยีทันสมัย จะปมากและคนอื่น ๆ จะมาบรรจบกัน และปมากเลือกญาติส่วนต่าง ๆ ของระบบการเมือง เปลี่ยนแปลงในชุดของอัตราที่กำหนดบรรจบกันในหมู่ทั้งหมดคู่ที่เป็นไปได้ของสถานสร้างเป็น nonhomogeneous– พื้นที่เวลาที่สัมพันธ์กัน และขึ้นอยู่กับการสรุปการเคลื่อนไหวของสถานที่เกี่ยวข้องกับหนึ่งอื่น ในเวลา – พื้นที่นี้ สถานจะเห็นการแข่งขันในการเข้าถึงญาติมากกว่าอื่น ๆสถาน จึงได้รับประโยชน์ในการดึงดูดโอกาสทางเศรษฐกิจ และอื่น ๆConvergenceis – พื้นที่เวลาคล้ายกับของจริงแนวคิดของความเร็วและบุคลิกในการ earthshrinking การประเมินผลกระทบของเงินลงทุนเทคโนโลยีการเอาชนะระยะทาง เป็นการเปลี่ยนแปลงเวลาอัตราช่วงเวลามันเหมาะกับในโดเมนของ metaconcepts มันไม่มีความเร็วของความรู้สึก แต่ เป็นกระบวนการบุคคลและสกัดเท่านั้นผ่านการประเมิน โครงสร้างของเนื้อที่ กรอบอ้างอิงสำหรับกิจกรรมของมนุษย์ เป็นอย่างต่อเนื่องในฟลักซ์ และไม่describable ในแง่ของเรขาคณิตแบบยุคลิด แม้แม้ว่า นี้นามธรรมของความเป็นจริงอาจไม่รู้จักสังหรณ์ใจ การ – พื้นที่เวลาบรรจบกัน} divergenceกระบวนการรวบรวมการรับรู้อย่างชัดเจนของเริ่มต้นที่สังคมเป็นผลของนวัตกรรมสำนักผ่านการตัดสินใจลงทุน คือพฤติกรรมของมนุษย์ตอบสนองการบรรจบ – พื้นที่เวลาที่ reshapesพื้นที่ของภูมิศาสตร์มนุษย์ ยัง Forer(1974) อธิบายเท่าเทียมกันในกระบวนการนี้โดยพันธะที่มีอยู่ของสังคมยัง15747เวลา – พื้นที่ภูมิศาสตร์อิทธิพลรูปแบบฉุกเฉินการลงทุนเพื่อส่งเสริมให้– พื้นที่เวลาบรรจบกันเป็นส่วนประกอบที่จะบรรจบกัน – พื้นที่เวลา แน็ขั้นสูง (1973) เป็นแนวคิดซึ่งกันและกันของมนุษย์เพิ่มความสามารถ พัฒนามากขึ้นอย่างเต็มที่ โดยอดัมส์ (1995),หมายถึงความสามารถของบุคคลหรือหน่วยงานขยายอิทธิพลและอยู่เหนือพื้นที่ และผ่านเวลาไปยังสถานห่างไกลผ่านทางสื่อและอื่น ๆหมายถึงทรัพยากรบุคคลอิทธิพลของ มนุษย์สามารถขยายแนวโครงสร้างของอวกาศ – เวลาdistanciation เป็นขั้นสูงในของ Giddens structuration (1984)ทฤษฎี แนวคิดเหล่านี้ก่อให้เกิดคำถามร่วมกันเรื่องปกปิดหรือ boundedness เชิงพื้นที่ของมนุษย์สังคมและระบบ พวกเขายังนำไปข้างหน้าปัญหาเกี่ยวกับความสามารถที่แตกต่างกันของบุคคลบริษัท ประชาชาติ และรูปแบบอื่น ๆ ของมนุษย์หน่วยงานนอกเหนือจากตำแหน่งที่ตั้งทางกายภาพเพื่อการเข้าถึงระบบเพื่อรูปร่างที่มนุษย์ดำรงชีวิตอื่น ๆความขัดแย้งดังกล่าวนำฮาร์วีย์ (1990) เพื่อความก้าวหน้าได้ความคิดอื่นเวลา – พื้นที่ หนึ่งในรากฐานการวัตถุนิยมประวัติศาสตร์ของเศรษฐกิจการเมือง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แนวคิดแบบขนานของความแตกต่างเวลาพื้นที่
ให้สำหรับการวัดที่เป็นรูปธรรมของการเพิ่มขึ้น
ในการแยกระหว่างสถานที่ที่เป็นผลมาจาก
ความแออัดของการจราจรและความล้มเหลวในการรักษาโครงสร้างพื้นฐาน
นัยในมุมมองที่แตกต่างบรรจบ}
คือการรับรู้ว่าจุดทางกายภาพ (สถานที่ใน
โลก) อยู่ในการเคลื่อนไหวญาติด้วยความเคารพต่อหนึ่ง
อีกเมื่อใดก็ตามที่มาตรการการทำงาน (เช่นการเดินทาง
เวลาและค่าใช้จ่าย) จะถูกใช้เป็นตัวชี้วัดระยะทาง เพราะ
ระดับของการลงทุนในการขนส่งและการสื่อสาร
เทคโนโลยีไม่เหมือนกันบางสถานที่
บรรจบกันมากขึ้นอย่างรวดเร็วกับส่วนที่เหลือของ
ระบบการชำระราคากว่าคนอื่น ๆ บางสถานที่ช็อป
โดยเทคโนโลยีอวกาศปรับทันสมัยจะแตกต่างกัน,
และคนอื่น ๆ จะมาบรรจบกันและแตกต่างคัดเลือกญาติ
ไปยังส่วนต่างๆของระบบเมือง รูปแบบใน
ชุดของอัตราที่กำหนดบรรจบกันในทุก
คู่ที่เป็นไปได้ในสถานที่ที่สร้าง nonhomogeneous
Time พื้นที่ที่เป็นญาติและขึ้นอยู่กับ
การเคลื่อนไหวการอนุมานของสถานที่ที่มีความเคารพต่อหนึ่ง
อีก ในเวลานี้พื้นที่, สถานที่จะเห็นการแข่งขัน
ในการแสวงหาของพวกเขาที่จะได้รับการเข้าถึงมากกว่าญาติอื่น ๆ
สถานที่ซึ่งจะช่วยดึงดูดความได้เปรียบในการดึงดูด
โอกาสทางเศรษฐกิจและอื่น ๆ
Time พื้นที่ convergenceis คล้ายคลึงกับทางกายภาพ
แนวคิดของความเร็วและอ้างว่าจะประเมิน earthshrinking
ผลกระทบของการลงทุนเทคโนโลยีเพื่อ
ระยะทางเอาชนะ ในฐานะที่เป็นการเปลี่ยนแปลงเวลาอัตราในช่วงเวลาที่
มันเหมาะกับประสิทธิภาพของ metaconcepts มันไม่ได้เป็น
ความเร็วของความรู้สึก; ค่อนข้างจะเป็นกระบวนการที่สามารถระบุตัวตน
และใจลอยเพียงผ่านวัด โครงสร้าง
ของพื้นที่ที่เกิดกรอบของการอ้างอิงสำหรับ
กิจกรรมต่างๆของมนุษย์อย่างต่อเนื่องในการไหลของของเหลวและไม่ได้
พรรณนาในแง่ของรูปทรงเรขาคณิตแบบยุคลิด แม้
แม้ว่านามธรรมของความเป็นจริงนี้อาจไม่ได้รับการยอมรับ
อย่างสังหรณ์ใจ Time พื้นที่บรรจบ} แตกต่าง
ขั้นตอนการโอบกอดการรับรู้อย่างชัดเจนของ
ต้นกำเนิดทางสังคมเป็นผลมาจากนวัตกรรมอภิปราย
ผ่านการตัดสินใจลงทุน มันเป็นอย่างนี้พฤติกรรมของมนุษย์
การตอบสนองต่อการบรรจบ Time พื้นที่ที่ reshapes
พื้นที่ของภูมิศาสตร์มนุษย์ แต่โฟเรอร์
(1974) แสดงให้เห็นถึงความสัมพันธ์ซึ่งกันและกันในกระบวนการนี้
โดยโครงสร้างเชิงพื้นที่ที่มีอยู่ของสังคมยัง
15747
Time พื้นที่ทางภูมิศาสตร์
ที่มีอิทธิพลต่อรูปแบบฉุกเฉินของการลงทุนเพื่อส่งเสริมให้
ลู่ Time พื้นที่
ในฐานะที่เป็นส่วนเติมเต็มให้บรรจบเวลาพื้นที่แน็
(1973) สูงเป็นแนวคิดซึ่งกันและกันของมนุษย์
ขยาย การพัฒนามากขึ้นอย่างเต็มที่โดยอดัมส์ (1995)
นี้หมายถึงความสามารถของบุคคลหรือหน่วยงานที่จะ
แผ่อิทธิพลและการปรากฏตัวของพวกเขามากกว่าพื้นที่และ
เวลาผ่านไปยังสถานที่ที่ห่างไกลผ่านทางสื่ออื่น ๆ และ
ความหมายของการมีอิทธิพลเหนือทรัพยากรมนุษย์ มนุษย์
ขยายแนวโครงสร้างของ Time พื้นที่
distanciation เป็นขั้นสูงใน (1984) structuration Giddens ของ
ทฤษฎี ร่วมกันก่อให้เกิดแนวคิดเหล่านี้คำถาม
เกี่ยวกับการปิดหรือ boundedness เชิงพื้นที่ของ
สังคมมนุษย์และระบบ พวกเขายังนำไปข้างหน้า
ประเด็นที่เกี่ยวข้องกับความสามารถที่แตกต่างกันของบุคคล
บริษัท เนชั่นและรูปแบบอื่น ๆ ของมนุษย์
หน่วยงานที่จะเข้าถึงเกินกว่าสถานที่ทางกายภาพของพวกเขาเพื่อ
รูปร่างเป็นไปได้สำหรับการดำรงชีวิตของมนุษย์ที่อื่น ๆ
ความแตกต่างดังกล่าวนำไปสู่ฮาร์วีย์ (1990) ที่จะก้าวไปยัง
ความคิดของเวลาอีกพื้นที่หนึ่งที่ฝังรากใน
วัตถุนิยมประวัติศาสตร์ของเศรษฐกิจการเมือง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แนวคิดแบบขนานเวลา–ความแตกต่างอวกาศมีการวัดผลที่จับต้องได้ของเพิ่มในการแยกระหว่างสถานที่ที่เป็นผลจากการจราจรที่ติดขัดและความล้มเหลวในการรักษาโครงสร้างพื้นฐานโดยนัยในการลู่เข้า } ความแตกต่างมุมมองคือ รู้ว่าจุดทางกายภาพ ( สถานที่ในโลก ) ในการเคลื่อนไหวที่สัมพันธ์กับการเคารพหนึ่งมาตรการอื่นที่หน้าที่ ( เช่นท่องเที่ยวเวลาและค่าใช้จ่าย ) จะใช้ตามระยะเมตริก เพราะระดับของการลงทุนในการขนส่งและการสื่อสารเทคโนโลยีจะไม่สม่ำเสมอ บางสถานที่บรรจบมากขึ้นอย่างรวดเร็วกับส่วนที่เหลือของระบบที่มากกว่าคนอื่น ๆ บางสถานที่ ข้ามโดยปัจจุบันพื้นที่การปรับเทคโนโลยี จะออกไปแล้วคนอื่นจะมาบรรจบกันโดยญาติ และเปลี่ยนไปยังส่วนต่างๆของระบบเมือง การเปลี่ยนแปลงในชุดของอัตราที่กำหนดของการลู่เข้าคู่ที่เป็นไปได้ที่สร้าง nonhomogeneousเวลาและพื้นที่ที่เกี่ยวข้อง และขึ้นอยู่กับมีการเคลื่อนไหวที่เกี่ยวกับหนึ่งอีก ในเวลาและพื้นที่ สถานที่จะเห็นการแข่งขันในการแสวงหาของพวกเขาที่จะได้รับการเข้าถึงญาติมากกว่าอื่น ๆสถานที่ จึงได้รับประโยชน์สำหรับจรุงเศรษฐกิจและโอกาสอื่น ๆเวลา - อวกาศ convergenceis คล้ายคลึงกับทางกายภาพแนวคิดของความเร็วและกล่าวอ้างเพื่อประเมิน earthshrinkingผลกระทบของการลงทุนเทคโนโลยีการเอาชนะระยะทาง เป็น เวลา อัตราการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลามันพอดีกับโดเมนของ metaconcepts . มันไม่ได้เป็นความเร็วของความรู้สึก แต่มันคือกระบวนการที่บุคคลแยกเฉพาะทางและการวัด โครงสร้างของผลพื้นที่กรอบของการอ้างอิงสำหรับกิจกรรมของมนุษย์อยู่ในฟลักซ์และไม่ได้บอกในแง่ของการใช้รูปทรงเรขาคณิต แม้แม้ว่านี้เป็นนามธรรมของความเป็นจริงอาจไม่รับรู้สังหรณ์ใจ , เวลาและพื้นที่บรรจบ } ความแตกต่างกระบวนการการรับรู้ของกันและกันอย่างชัดเจนกำเนิดสังคม ผลของนวัตกรรมเกี่ยวกับการอภิปรายผ่านการตัดสินใจลงทุน มันคือมนุษย์พฤติกรรมการตอบสนองเวลาและพื้นที่บรรจบที่ reshapesพื้นที่ของภูมิศาสตร์มนุษย์ แต่ฟอเออร์( 1974 ) แสดงให้เห็นถึงการร่วมกันในกระบวนการนี้โดยโครงสร้างของสังคมและพื้นที่ที่มีอยู่15747เวลาและพื้นที่ภูมิศาสตร์ซึ่งรูปแบบของการลงทุนเพื่อส่งเสริมอิทธิพลเวลา–บรรจบกันพื้นที่ในฐานะที่เป็นส่วนเติมเต็มให้กับเวลาเปิดพื้นที่งานจาเนลล์( 1973 ) ขั้นสูงแนวคิดซึ่งกันและกันของมนุษย์การขยาย . การพัฒนาอย่างเต็มที่โดย อดัมส์ ( 1995 )นี้ หมายถึง ความสามารถของบุคคลในหน่วยงาน หรือขยายอิทธิพลและการแสดงตนของพวกเขาผ่านอวกาศผ่านเวลาไปสถานที่ห่างไกลผ่านทางสื่ออื่น ๆหมายถึงอำนาจเหนือทรัพยากรมนุษย์ มนุษย์การขยายแนวการสร้างเวลาและพื้นที่distanciation เป็นขั้นสูงในกิดเด้นส์ ( 1984 ) โครงสร้างทฤษฎี ด้วยกัน แนวคิดเหล่านี้ก่อให้เกิดคำถามเกี่ยวกับการปิดหรือมีขอบเขตของพื้นที่สังคมมนุษย์และระบบ พวกเขายังนำข้างหน้าปัญหาเกี่ยวกับค่าความสามารถของบุคคลบริษัท , ประเทศ , และรูปแบบอื่น ๆของมนุษย์หน่วยงานที่จะเข้าถึงเกินกว่าที่ตั้งทางกายภาพของพวกเขารูปร่างของความเป็นไปได้สำหรับการดำรงชีวิตมนุษย์อื่นเช่นความขัดแย้งนำฮาร์วีย์ ( 1990 ) ล่วงหน้ายังอีกหนึ่งความคิดของเวลาและพื้นที่หนึ่ง ฝังอยู่ในวัตถุนิยมทางประวัติศาสตร์ของการเมืองเศรษฐกิจ