Article excerptAbstractIn this arti

Article excerpt

Abstract

In this article I suggest that historically lyric and narrative are not mutually exclusive categories. Focusing on the case of Sir Philip Sidney's sonnet sequence, "Astrophil and Stella", I argue that the fundamentally lyric form of the sonnet functions rhetorically and contextually in such a way as to invite narrative construal. I suggest that this is the norm in pre-Enlightenment poetic practice and theory, something which was perhaps occluded by the decline of interest in rhetoric.

Opsomming

Die artikel gaan van die standpunt uit dat, histories gesien, liriek en narratief nie wederkerig-uitsluitende kategoriee is nie Met die klem op Sir Philip Sidney se sonnetreeks "Astrophil and Stella", argumenteer ek dat die hoofsaaklik liriese vorm van die sonnet retories sowel as kontekstueel so funksioneer dat dit die moontlikheid van 'n narratiewe rekonstuksie en interpretasie aanmoedig. Ek argumenteer verder dat dit die norm in die poetiese praktyk en teorie voor die Verligting was--aspekte wat miskien uit die oog verloor is vanwee die kwynende belangstelling in die retoriek.

I. Sidney and early modern theories of poetry

Sir Philip Sidney, like any other poet of the English Renaissance, would not have understood our distinction between the modes of lyric and narrative, and I am not sure that we understand it either. If we did, we would not now be exploring the relationship between them. Early modern poets were brought up on a diet of Plato and Aristotle within a rhetorical tradition which had its origins in classical antiquity, and which continued to flourish through the mediaeval period, and experienced an efflorescence with the spread of the humanist learning of what we readily refer to as the Renaissance. The complex and minute, not to say acute, distinctions they could make between genres rivalled those of any scholastic philosopher debating about the number of angels that could dance upon the point of a needle. For them, however, narrative and lyric did not constitute the binary polarity which we post-everythingists are sometimes tempted to think in terms of.

We tend to think of narrative as prose, and lyric as poetic forms, but for Sidney the term poetry- or more correctly, poesy- covered the whole range of imaginative literature (as opposed to philosophy or history), and so prose romance, epic and sonnet were all forms of poesy. Epic and ballad were recognised poetic genres, but they were not held to be in opposition to non-narrative forms such as song, sonnet and epigram; and prose narratives such as Sidney's own The countess of Pembroke's Arcadia (written between 1577 and 1585; first published 1590 and 1593) straddled epic (heroic poem), romance and pastoral which included songs, sonnets, epigrams, and satirical and didactic poems.

This does not mean that Sidney and his contemporaries had an explicit, coherent, systematic theoretical understanding of what they were doing as poets. Far from it. Sidney's Defence of poesy (written probably 1580; first published 1591), for all its glamour, insightfulness and deeply moving moments, is also a bewildered and bewildering attempt to defend poetry against Plato's indictment of poets as misleaders of the youth by using an Aristotelian notion of mimesis (but with a late mannerist nuance) coupled with Horace's amiable edification. This syncretic approach constituted a summation of past thought in an invigorating amalgam with the innovative idealism and individualistic self-confidence we now think of as characteristic of the English Renaissance. The purpose of poetry was to teach through the delightful representation of virtue and nobility, ant, the delightful yet cautionary representation of their opposites. Such ideas easily accommodate representational forms such as drama, epic and fictional prose, but run into trouble with the forms we often think of as lyrical in the broadest possible sense: religious poetry, hymns and above all love poetry. …

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทความตัดบทคัดย่อในบทความนี้ ขอแนะนำประวัติลเซียนและเล่าเรื่องไม่เฉพาะประเภท ผมเน้นกรณีห้องกว้างเซอร์ฟิลิปณลำดับ "Astrophil และสเตลล่า" กล่าวว่า รูปแบบเพลงพื้นฐานของณทำงาน rhetorically และ contextually ในลักษณะเป็นเชิญบรรยาย construal ขอแนะนำว่า เป็นปกติฝึกบทกวีก่อนตรัสรู้และทฤษฎี บางสิ่งบางอย่างซึ่งอาจถูก occluded โดยการลดลงของดอกเบี้ยในสำนวนOpsommingตาย artikel gaan แวนตาย standpunt uit dat, liriek, gesien ประวัติ nie น้ำ narratief wederkerig uitsluitende kategoriee เป็น nie เม็ทตาย klem op ห้องกว้างฟิลิปรัก se sonnetreeks "Astrophil และสเตลล่า" argumenteer เอก dat ตาย hoofsaaklik liriese vorm แวนตายณ retories sowel เป็น kontekstueel เพื่อ funksioneer dat dit ตาย moontlikheid แวนแอนด์ narratiewe rekonstuksie น้ำ interpretasie aanmoedig เอก argumenteer verder dat dit ตายปกติในตาย poetiese praktyk น้ำ teorie เป่าตาย Verligting ได้ - aspekte วัด miskien uit ตาย oog verloor เป็น vanwee belangstelling kwynende ตายใน retoriek ตายI. ห้องกว้างและทฤษฎีทันสมัยแรก ๆ ของบทกวีเซอร์ฟิลิปห้องกว้าง เช่นกวีอื่น ๆ ของเรอเนสซองซ์อังกฤษ จะไม่มีความเข้าใจของความแตกต่างระหว่างโหมดลเซียนและการเล่าเรื่อง และฉันไม่แน่ใจว่า เราเข้าใจมันอย่างใดอย่างหนึ่ง ถ้าเราได้ เราจะไม่ตอนนี้จะสำรวจความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา กวีสมัยก่อนถูกนำขึ้นในอาหารของเพลโตและอริสโตเติลในประเพณี rhetorical ซึ่งมีกำเนิดในสมัยคลาสสิก และที่ยังคงหลั่งไหลผ่านระยะ mediaeval และประสบการณ์การ efflorescence กับการแพร่กระจายของการเรียนรู้ humanist ของอะไรเราพร้อมหมายถึงเป็นเรเนสซอง ซับซ้อน และ นาที ไม่ว่าเฉียบพลัน พวกเขาสามารถทำได้ระหว่างแนวความ rivalled ของนักปราชญ์ใด ๆ scholastic โต้วาทีเกี่ยวกับจำนวนของเทวดาที่สามารถเต้นตามจุดของเข็ม สำหรับพวกเขา อย่างไรก็ตาม ลเซียนและเล่าเรื่องได้ไม่เป็นขั้วแบบไบนารีซึ่งเราลง everythingists เป็นบางครั้งอยากคิดในแง่ของ การเรามักจะคิดว่า การเล่าเรื่องเป็นร้อยแก้ว และเป็นรูปแบบบทกวี ลเซียน แต่ห้องกว้างกวีนิพนธ์คำ - น้อยถูก poesy - จินตนาการวรรณกรรม (ตรงข้ามกับปรัชญาหรือประวัติศาสตร์), และโรแมนซ์ร้อยแก้วเพื่อให้ครอบคลุม กาพย์ณนำ poesy ทุกรูปแบบ กาพย์และบทกวีได้รับการยอมรับบทกวีประเภท แต่พวกเขาไม่ถูกจับต้องในแบบฟอร์มไม่ใช่เล่าเรื่องเช่นเพลง ณ และ epigram และ narratives ร้อยแก้วเช่นห้องกว้างของเจ้าหญิงเพมโบของอาคาเดีย (เขียนระหว่าง 1577 1585 ก่อน เผยแพร่ 1590 และ 1593) straddled มหากาพย์ (กลอนงานกล้า), โรแมนซ์ และ pastoral ปริญญาบัตรซึ่งรวมเพลง โคลง epigrams และบทกวี satirical และพลวัตนี้ไม่หมายความ ว่า ห้องกว้างและ contemporaries ของเขามีความชัดเจน coherent ระบบทฤษฎีเข้าใจสิ่งที่พวกเขาถูกทำเป็นกวี จากนั้น ห้องกว้างของกลาโหม poesy (เขียนคง 1580 ก่อน เผยแพร่ 1591), สำหรับทั้งหมดได้รับ insightfulness และลึกย้ายช่วงเวลา ยังเป็นที่สับสน และชาวพยายามปกป้องบทกวีกับทนายของเพลโตของกวีเป็น misleaders ของเยาวชน โดยใช้ความเป็น Aristotelian ของ mimesis (แต่ มียกย่อง mannerist ปลาย) ควบคู่กับของฮอเรซจุ๋มเทศนา วิธีการนี้ syncretic ทะลักรวมความคิดมาใน amalgam ชุ่ม idealism นวัตกรรมและนิสัย individualistic เราตอนนี้คิดว่า เป็นลักษณะของเรเนสซองภาษาอังกฤษ วัตถุประสงค์ของบทกวีถูกสอนผ่านตัวงามคุณธรรม และฐานันดร มด ตรงกันข้ามนักแสดง cautionary ยังงาม ความคิดดังกล่าวรองฟอร์ม representational เช่นละคร สมมติ และมหากาพย์ร้อยแก้ว แต่รันเป็นปัญหากับแบบที่เรามักจะคิดว่า ของน้อยจอมเป็นในแง่ที่ได้รับ: บทกวีทางศาสนา บทสวดมนตร์ และเหนือสิ่งอื่นใดรักบทกวี …

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตัดตอนบทความบทคัดย่อในบทความนี้ผมขอแนะนำว่าในอดีตบทกวีและการเล่าเรื่องที่ไม่ได้ร่วมกันประเภทพิเศษ มุ่งเน้นไปที่กรณีของเซอร์ฟิลิปลำดับโคลงซิดนีย์ "Astrophil และสเตลล่า" ผมยืนยันว่ารูปแบบบทกวีพื้นฐานของฟังก์ชั่นโคลงรำพึงและบริบทในลักษณะที่จะเชิญเล่าเรื่อง construal ผมขอแนะนำให้นี้เป็นบรรทัดฐานในการปฏิบัติก่อนการตรัสรู้ของกวีและทฤษฎีบางสิ่งบางอย่างซึ่งอาจจะโดนจากการลดลงของความสนใจในสำนวน. Opsomming ตาย Artikel Gaan รถตู้ตาย standpunt ที่ uit ประวัติศาสตร์ gesien, liriek en narratief nie wederkerig-uitsluitende kategoriee เป็น nie พบตาย klem op เซอร์ฟิลิปซิดนีย์ SE sonnetreeks "Astrophil และสเตลล่า" argumenteer เอกที่ตาย hoofsaaklik liriese vorm รถตู้ตายโคลง retories sowel เป็น kontekstueel เพื่อ funksioneer ว่าดิษฐ์ตาย moontlikheid รถตู้ 'n narratiewe rekonstuksie en interpretasie aanmoedig เอก argumenteer Verder ว่าดิษฐ์ตายบรรทัดฐานในตาย poetiese praktyk en ทฤษฎี voor ตาย Verligting เป็น -. Aspekte วัด miskien uit ตาย oog verloor เป็น vanwee ตาย kwynende belangstelling ใน retoriek ตายครั้งที่หนึ่ง ซิดนีย์และทฤษฎีที่ทันสมัยในช่วงต้นของบทกวีเซอร์ฟิลิปซิดนีย์เช่นกวีอื่น ๆ ของอังกฤษยุคจะไม่ได้เข้าใจความแตกต่างของเราระหว่างโหมดของบทกวีและการเล่าเรื่องและผมไม่แน่ใจว่าเราเข้าใจมันอย่างใดอย่างหนึ่ง ถ้าเราทำเราจะไม่ได้รับการสำรวจในขณะนี้ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขา กวีสมัยก่อนถูกนำขึ้นในอาหารของเพลโตอริสโตเติลและภายในประเพณีวาทศิลป์ที่มีต้นกำเนิดในสมัยโบราณคลาสสิกและที่ยังคงรุ่งเรืองผ่านช่วงเวลายุคกลางและมีประสบการณ์การออกดอกที่มีการแพร่กระจายของการเรียนรู้เกี่ยวของสิ่งที่เราได้อย่างง่ายดาย เรียกว่ายุคฟื้นฟูศิลปวิทยา ที่ซับซ้อนและนาทีไม่ได้บอกเฉียบพลันแตกต่างพวกเขาจะทำให้ระหว่างประเภทผลงานของผู้ใดนักปรัชญานักวิชาการโต้วาทีเกี่ยวกับจำนวนของเทวดาที่สามารถเต้นตามจุดเข็ม สำหรับพวกเขา แต่การเล่าเรื่องและบทกวีไม่ได้เป็นขั้วไบนารีที่เราโพสต์ everythingists บางครั้งอยากจะคิดในแง่ของ. เรามักจะคิดว่าเป็นเรื่องเล่าร้อยแก้วและบทกวีบทกวีเป็นรูปแบบ แต่สำหรับซิดนีย์ poetry- ระยะ หรือมากกว่าอย่างถูกต้อง poesy- ครอบคลุมทั้งช่วงของวรรณคดีจินตนาการ (เมื่อเทียบกับปรัชญาหรือประวัติ) และโรแมนติกร้อยแก้วเช่นนั้นมหากาพย์โคลงและมีทุกรูปแบบของ poesy มหากาพย์และเพลงบัลลาดที่ได้รับการยอมรับประเภทบทกวี แต่พวกเขาไม่ได้ถือเป็นความขัดแย้งในรูปแบบที่ไม่ใช่การเล่าเรื่องดังกล่าวเป็นเพลงโคลงและคำคม; และเรื่องเล่าร้อยแก้วเช่นซิดนีย์ของตัวเองคุณหญิงเพมโบรกของอาร์คาเดีย (เขียนระหว่าง 1577 และ 1585; ตีพิมพ์ครั้งแรก 1590 และ 1593) คร่อมมหากาพย์ (บทกวีที่กล้าหาญ), โรแมนติกและพระซึ่งรวมถึงเพลงบทกวี, epigrams และบทกวีเหน็บแนมและการสอน. นี้ ไม่ได้หมายความว่าซิดนีย์และโคตรของเขาได้อย่างชัดเจน, กันความเข้าใจทฤษฎีระบบของสิ่งที่พวกเขากำลังทำอยู่เป็นกวี ห่างไกลจากมัน กลาโหมซิดนีย์ของ poesy (อาจจะเขียน 1580; ตีพิมพ์ครั้งแรก 1591) สำหรับทุกความเย้ายวนใจของ insightfulness และช่วงเวลาที่เคลื่อนไหวลึกนอกจากนี้ยังมีความพยายามที่สับสนและงุนงงที่จะปกป้องบทกวีกับคำฟ้องของเพลโตของกวีเป็น misleaders ของเยาวชนโดยใช้ความคิดอริสโตเติ้ ของสำเนา (แต่ที่มีแตกต่างกันนิดหน่อยฎิบัดึก) ควบคู่ไปกับการสั่งสอนฮอเรซน่ารัก วิธีนี้ชอนประกอบด้วยผลรวมของความคิดที่ผ่านมาในการรวมกันชุ่มชื่นด้วยนวัตกรรมและความเพ้อฝันที่แต่ละความมั่นใจในตนเองตอนนี้เราคิดว่าเป็นลักษณะของอังกฤษยุค วัตถุประสงค์ของบทกวีคือการสอนผ่านการแสดงที่น่ารื่นรมย์ของคุณธรรมและไฮโซมดที่สวยงามยังเป็นตัวแทนเตือนตรงข้ามของพวกเขา ความคิดดังกล่าวได้อย่างง่ายดายรองรับรูปแบบการดำเนินการเช่นการแสดงละครมหากาพย์ร้อยแก้วและสวม แต่จะประสบปัญหากับรูปแบบที่เรามักจะคิดว่าเป็นโคลงสั้น ๆ ในความหมายที่กว้างที่สุด: บทกวีทางศาสนาสวดบทกวีและเหนือทุกคนรัก ...

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บทคัดย่อบทความตัดตอน



ในบทความนี้ผมขอแนะนำว่า ประวัติเนื้อเพลง นิยายไม่ได้พิเศษร่วมกันประเภท มุ่งเน้นไปที่กรณีของเซอร์ฟิลิปซิดนีย์โคลงลำดับ " astrophil และสเตลล่า " ผมยืนยันว่ารูปแบบพื้นฐานของฟังก์ชัน rhetorically เนื้อเพลงเขียนโคลง และใช้ในลักษณะเช่นการเชิญ construal เรื่องเล่าผมขอแนะนำให้นี้เป็นบรรทัดฐานในการปฏิบัติและทฤษฎีก่อนตรัสรู้ สิ่งที่กำลังจะ occluded โดยการลดลงของดอกเบี้ยในวาทศิลป์ .



opsomming ตายบทความ Gaan รถตู้ตาย standpunt จาก DAT ประวัติ gesien liriek en , narratief ไม่ wederkerig uitsluitende kategoriee คือ ไม่เจอ OP เคลมตายครับ ฟิลิป เซ sonnetreeks " ซิดนีย์ astrophil และสเตลล่า "argumenteer เอกทัตตาย hoofsaaklik liriese vorm รถตู้ตายโคลง retories ตลอดจนเป็น kontekstueel ดังนั้น funksioneer DAT กล่าวว่าตาย moontlikheid รถตู้ ' n narratiewe rekonstuksie en interpretasie aanmoedig . เอก argumenteer นอกจากนี้ DAT กล่าวว่าตายบรรทัดฐานใน praktyk poetiese ตายใน teorie . ตาย verligting . . aspekte วัดบางทีจากตาย oog verloor เป็น vanwee ตาย kwynende belangstelling ในตาย retoriek .

. .ซิดนีย์ และต้นสมัยใหม่ ทฤษฎีของบทกวี

เซอร์ฟิลิปซิดนีย์ เหมือนกวีอื่น ๆของยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาอังกฤษ จะไม่ได้เข้าใจของเรา ความแตกต่างระหว่างโหมดเนื้อเพลง และการเล่าเรื่อง และผมไม่แน่ใจว่าเราเข้าใจมันเหมือนกัน ถ้าเราทำ เราจะไม่ตอนนี้ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขากวีสมัยใหม่ถูกนำขึ้นในอาหารของพลาโตและอริสโตเติลภายในและประเพณีซึ่งมีต้นกำเนิดของมันในสมัยคลาสสิก และซึ่งยังคงอวดผ่านช่วงสมัยกลาง และมีประสบการณ์เกี่ยวกับการออกดอกกับการแพร่ระบาดของการเรียนรู้ที่เราพร้อมจะเรียกว่าชีวิต . นาทีที่ซับซ้อนและไม่พูดเฉียบพลันความแตกต่างระหว่างประเภทที่พวกเขาจะให้ rivalled ของนักวิชาการนักปรัชญาสงสัยเกี่ยวกับหมายเลขของทูตสวรรค์ที่สามารถเต้นตามจุดที่เข็ม สำหรับพวกเขา อย่างไรก็ตาม การเล่าเรื่อง และ เนื้อเพลง ไม่ได้เป็นขั้วไบนารีที่เราโพสต์ everythingists บางครั้งต้องคิดในแง่ของ

เรามักจะคิดว่าการเล่าเรื่องเป็นร้อยแก้วและบทกวีเป็นรูปแบบกวีแต่สำหรับ ซิดนีย์ คำว่าบทกวี - หรือมากกว่าได้อย่างถูกต้อง โพซี่ - ครอบคลุมทั้งช่วงของวรรณคดีจินตนาการ ( ตรงข้ามกับปรัชญาหรือประวัติ ) , และโรแมนติกร้อยแก้ว มหากาพย์ และโคลงได้ทุกรูปแบบของโพซี่ . มหากาพย์และบัลลาดเป็นจำพวกประเภทบทกวี แต่พวกเขาไม่ได้ที่จะจัดขึ้นในการแสวงหารูปแบบการเล่าเรื่อง เช่น โคลง และคำคม ; เพลงเรื่องเล่าร้อยแก้ว เช่น ซิดนีย์ ของเคาน์เตสแห่งเพมโบรคของ Arcadia ( เขียนและระหว่าง 1577 ปลูกฝัง ; ตีพิมพ์ครั้งแรกและเพียง 1490 ) คร่อมมหากาพย์ ( เด็ดกลอน ) , โรแมนติกและอภิบาล ซึ่งประกอบด้วยเพลง sonnets คำคม , และบทกวีเสียดสี และคำสอน .

นี้ไม่ได้หมายความ ที่ ซิดนี่ย์ และโคตรของเขามี ชัดเจน เชื่อมโยงกันระบบทฤษฎีความเข้าใจในสิ่งที่พวกเขากำลังทำ เป็นนักกวี ห่างไกลจากมัน ซิดนี่ย์ คือการป้องกันของโพซี่ ( เขียนอาจ 1595 ; ตีพิมพ์ครั้งแรก 1 , 591 ) , เสน่ห์ , insightfulness และลึกไปชั่วขณะคือ ยังสับสน และงุนงง พยายามที่จะปกป้องบทกวีกับเพลโต ข้อกล่าวหาของกวีเป็น misleaders ของเยาวชน โดยใช้แนวคิดของอริสโตเติลการทำสำเนา ( แต่ด้วยความเป็นผู้มีมารยาทนวลสาย ) คู่กับฮอเรซก็คอยสั่งสอน .วิธีนี้จึงเป็นการ Syncretic ความคิดในอดีตให้ชุ่มชื่นด้วยนวัตกรรมและความมั่นใจ ส่วนอุดมการณ์ส่วนตัวเราตอนนี้คิดว่าเป็นลักษณะของยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาภาษาอังกฤษ วัตถุประสงค์ของบทกวีคือการสอนผ่านการเป็นตัวแทนของความบริสุทธิ์และสวยงามไฮโซ , มด , รื่นรมย์ยังเตือนการตรงกันข้ามของความคิดดังกล่าวสามารถรองรับรูปแบบดำเนินการ เช่น ละครมหากาพย์และตัวละครที่เป็นร้อยแก้ว แต่เจอปัญหากับรูปแบบที่เรามักจะคิดว่าเป็นโคลงสั้น ๆในความรู้สึกที่กว้างที่สุด : กวีนิพนธ์ศาสนา เพลงสวดและเหนือสิ่งอื่นใดความรักบทกวี . . . . . . .