In Thailand and Vietnam, even thoug

In Thailand and Vietnam, even though English has the status of foreign language, there are several similarities and differences in their English teaching and learning context. In 1992, Ak-sornkul (1980) reported that, in Thailand, English was first taught as a foreign language in schools by British Missionaries in 1845, but the Thai government continued reforming the education sys-tem for a long time to improve the Thai students’ English proficiency. This has led to a situation where English is taught to Thai students from Grade 1 onwards. However, whilst this is the case for Thai students, in Vietnam, according to Thinh (1999), the teaching and learning of English is very limited. English was first taught twenty years ago. The importance of English in Vietnam was recognized when Vietnam adopted its Doi Moi policy in 1986. Since then, English has been taught as a foreign language to students from Grade 6 through secondary school. Although there are dif-ferences in the history and development of teaching and learning English in these two countries, it is very interesting that English education in Vietnam has rapidly improved as demonstrated by the fact that Vietnamese students scored higher in several standardized tests when compared with Thai students’ scores (Bolton, 2008). Since there is a substantial body of evidence to support the posi-tive contribution of language learning strategies to improvement in learning a foreign language, an examination of how students in the Thai and Vietnamese context employ these strategies and the effects of variables on these choices of strategies is very critical. These reasons suggest a need for more studies in this research area.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในประเทศไทยและเวียดนาม ถึงแม้ว่าภาษาอังกฤษมีสถานะเป็นภาษาต่างประเทศ มีความเหมือนและความแตกต่างในภาษาอังกฤษการสอน และการเรียนรู้บริบทต่าง ๆ ในปี 1992, Ak-sornkul (1980) รายงานว่า ประเทศไทย ภาษาอังกฤษถูกก่อนสอนเป็นภาษาต่างประเทศในโรงเรียน โดยข้าฯ อังกฤษในค.ศ. 1845 แต่ต่อรัฐบาลไทยปฏิรูป sys-ยการศึกษาเป็นเวลานานในการปรับปรุงภาษาอังกฤษของนักเรียนไทย มีผลให้สถานการณ์ที่อังกฤษจะสอนนักเรียนไทยจากเกรด 1 เป็นต้นไป อย่างไรก็ตาม ขณะนี้มีกรณีนักศึกษาไทย เวียดนาม ตาม Thinh (1999), การสอนและการเรียนรู้ภาษาอังกฤษได้จำกัดมาก ภาษาอังกฤษแรกเรียนรู้ยี่สิบปีได้ ความสำคัญของภาษาอังกฤษในเวียดนามมีการรับรู้เมื่อเวียดนามนำนโยบายอยดอยในปี 1986 ตั้งแต่นั้น ภาษาอังกฤษมีการสอนภาษานักเรียนจากชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 ผ่านโรงเรียนมัธยม แม้ว่าจะมี ferences dif ในประวัติและพัฒนาการของการสอน และการเรียนรู้ภาษาอังกฤษในประเทศเหล่านี้สอง จึงน่าสนใจว่า การศึกษาภาษาอังกฤษในเวียดนามได้รวดเร็วขึ้นดังความจริงที่ว่า นักเรียนเวียดนามคะแนนสูงในการทดสอบมาตรฐานต่าง ๆ เมื่อเปรียบเทียบกับคะแนนของนักเรียนไทย (โบลตัน 2008) เนื่องจากมีร่างกายที่พบหลักฐานสนับสนุนสัดส่วน posi tive ของกลยุทธ์เพื่อปรับปรุงในการเรียนรู้ภาษาต่างประเทศเรียนภาษา การตรวจสอบว่านักเรียนในบริบทไทย และเวียดนามใช้กลยุทธ์เหล่านี้และผลกระทบของตัวแปรในตัวเลือกเหล่านี้ของกลยุทธ์มีความสำคัญมาก ด้วยเหตุนี้แนะนำต้องศึกษาเพิ่มเติมในงานวิจัยนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ในไทยและเวียดนามแม้ว่าภาษาอังกฤษมีสถานะของภาษาต่างประเทศมีความคล้ายคลึงกันหลายและความแตกต่างของพวกเขาในการสอนภาษาอังกฤษและบริบทการเรียนรู้ ในปี 1992 Ak-sornkul (1980) รายงานว่าในเมืองไทย, อังกฤษได้รับการสอนครั้งแรกในฐานะภาษาต่างประเทศในโรงเรียนโดยมิชชันนารีชาวอังกฤษในปี 1845 แต่รัฐบาลไทยยังคงการปฏิรูปการศึกษา SYS-TEM เป็นเวลานานในการปรับปรุงไทย นักเรียนสามารถทางภาษาอังกฤษ นี้ได้นำไปสู่​​สถานการณ์ที่สอนภาษาอังกฤษให้กับนักเรียนไทยชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 เป็นต้นไป อย่างไรก็ตามในขณะที่เป็นกรณีนี้สำหรับนักเรียนไทยในเวียดนามตาม Thinh (1999), การเรียนการสอนและการเรียนรู้ภาษาอังกฤษจะถูก จำกัด มาก ภาษาอังกฤษเป็นครั้งแรกที่การเรียนการสอนเมื่อยี่สิบปีก่อน ความสำคัญของภาษาอังกฤษในเวียดนามได้รับการยอมรับเมื่อเวียดนามนโยบายของดอยม่อยในปี 1986 ตั้งแต่นั้นมาอังกฤษได้รับการเรียนการสอนเป็นภาษาต่างประเทศให้กับนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 จากโรงเรียนมัธยมผ่าน แม้ว่าจะมี ferences-แตกในประวัติศาสตร์และการพัฒนาของการเรียนการสอนและการเรียนรู้ภาษาอังกฤษในสองประเทศนี้เป็นที่น่าสนใจมากที่การศึกษาภาษาอังกฤษในเวียดนามได้รับการปรับปรุงอย่างรวดเร็วเป็นแสดงให้เห็นถึงความจริงที่ว่านักเรียนชาวเวียดนามได้คะแนนที่สูงขึ้นในการทดสอบมาตรฐานต่าง ๆ เมื่อเทียบกับ คะแนนนักเรียนไทย (โบลตัน 2008) เนื่องจากมีร่างกายที่สำคัญของหลักฐานที่จะสนับสนุนผลงาน POSI-เชิงกลยุทธ์การเรียนรู้ภาษาในการปรับปรุงในการเรียนรู้ภาษาต่างประเทศการตรวจสอบของวิธีการที่นักเรียนในไทยและบริบทเวียดนามใช้กลยุทธ์เหล่านี้และผลกระทบของตัวแปรที่เกี่ยวกับทางเลือกเหล่านี้ กลยุทธ์ที่มีความสำคัญมาก เหตุผลเหล่านี้ชี้ให้เห็นความจำเป็นในการศึกษามากขึ้นในพื้นที่การวิจัยนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ในไทยและเวียดนาม แม้ว่าภาษาอังกฤษมีฐานะภาษาต่างประเทศ มีความคล้ายคลึงกันหลายอย่าง และความแตกต่างในการสอนภาษาอังกฤษ และบริบทของการเรียนรู้ ในปี 1992 และ sornkul ( 1980 ) รายงานว่าในประเทศไทยเป็นคนแรกที่สอนภาษาอังกฤษเป็นภาษาต่างประเทศในโรงเรียนโดยมิชชันนารีชาวอังกฤษ 1845 ,แต่รัฐบาลต่อการปฏิรูปการศึกษา sys tem เป็นเวลานานเพื่อปรับปรุงความสามารถทางภาษาอังกฤษของนักศึกษาไทย . นี้ได้นำไปสู่สถานการณ์ที่ใช้ภาษาอังกฤษสอนภาษาไทยนักเรียนชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 เป็นต้นไป อย่างไรก็ตามในขณะที่เป็นกรณีนี้สำหรับนักเรียนไทยในเวียดนาม ตามถีน ( 1999 ) , การเรียนการสอนภาษาอังกฤษมี จำกัด มากสอนภาษาอังกฤษเป็นครั้งแรกเมื่อ 20 ปีก่อน ความสำคัญของภาษาอังกฤษในเวียดนามได้รับการยอมรับเมื่อเวียดนามประกาศใช้เป็นนโยบายโด๋ยเม้ยใน 1986 จากนั้น อังกฤษได้รับการสอนเป็นภาษาต่างประเทศให้กับนักเรียนตั้งแต่ชั้น ป. 6 จากโรงเรียนระดับมัธยมศึกษา แม้ว่าจะมีดิฟ ferences ในประวัติศาสตร์และการพัฒนาการเรียนการสอนภาษาอังกฤษในทั้งสองประเทศมันน่าสนใจมากที่ ภาษาอังกฤษ การศึกษาในเวียดนามมีการปรับปรุงอย่างรวดเร็วแสดงให้เห็นว่า โดยข้อเท็จจริงที่ว่า นักศึกษาเวียดนาม คะแนนที่สูงในหลายมาตรฐานการทดสอบเมื่อเทียบกับคะแนนนักเรียนไทย ( โบลตัน , 2008 ) เนื่องจากมีร่างกายที่สําคัญของหลักฐานสนับสนุน tive ตําแหน่งสนับสนุนยุทธศาสตร์การเรียนรู้ในการปรับปรุงการเรียนรู้ภาษาต่างประเทศภาษาการสอบของนักเรียนไทยในบริบทของเวียดนามและใช้กลยุทธ์เหล่านี้และผลของตัวแปรเหล่านี้ทางเลือกของกลยุทธ์เป็นสิ่งที่สำคัญ เหตุผลเหล่านี้แนะนำว่า ต้องศึกษาเพิ่มเติมในการวิจัยในพื้นที่