Of the 145 developing countries tha

Of the 145 developing countries that are full members of the United Nations, 90 have fewer
than 15 million people, 83 fewer than 5 million. Large and populated nations like Brazil, India, Egypt, and
Nigeria exist side by side with small countries like Paraguay, Nepal, Jordan, and Chad. Large size usually
presents advantages of diverse resource endowment, large potential markets, and a lesser dependence on foreign
sources of materials and products. But it also creates problems of administrative control, national cohesion, and
regional imbalances. As we shall see in Chapter 5, there is no necessary relationship between a country's size, its
level of per capita national income, and the degree of equality or inequality in its distribution of that income.
Even excluding the wealthy OPEC
states, India, with a 1993 population of over 900 million, had a 1990 per capita income level of $350, while
nearby Singapore, with fewer than 3 million people, had a 1990 per capita income of over $12,300.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

145 ประเทศกำลังพัฒนาที่เป็นสมาชิกเต็มรูปแบบของสหประชาชาติ 90 มีน้อยกว่า 15 ล้านคน 83 น้อยกว่า 5 ล้าน ขนาดใหญ่ และมีประชากรประเทศเช่นบราซิล อินเดีย อียิปต์ และไนจีเรียมี side by side with ประเทศเล็ก ๆ เช่นประเทศปารากวัย เนปาล Jordan ชาด ขนาดใหญ่มักจะนำเสนอข้อดีขององค์การกองทุนทรัพยากรหลากหลาย เป็นตลาดขนาดใหญ่ และพึ่งพาน้อยกว่าในต่างประเทศแหล่งที่มาของวัสดุและผลิตภัณฑ์ แต่มันยังสร้างปัญหาของผู้ดูแล ประทุษร้าย และความไม่สมดุลของภูมิภาค เราจะเห็นในบทที่ 5 มีความสัมพันธ์ไม่จำเป็นระหว่างประเทศขนาด ความระดับหัวต่อแห่งชาติ และระดับของความเสมอภาคหรือความไม่เท่าเทียมกันในการกระจายรายได้นั้นยังไม่รวมน้ำมันมั่งคั่งขณะที่มี 1990 ต่อระดับรายได้เศรษฐกิจฟิลิปปินส์จึง $350 อเมริกา อินเดีย มีประชากรมากกว่า 900 ล้าน 1993สิงคโปร์ที่ใกล้เคียง มีน้อยกว่า 3 ล้านคน มีรายได้ต่อหัว 1990 กว่า $12,300

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

145 การพัฒนาของประเทศที่เป็นสมาชิกเต็มรูปแบบของสหประชาชาติ , 90 มีน้อย
กว่า 15 ล้านคน มีจำนวนกว่า 5 ล้าน ประเทศที่มีขนาดใหญ่และมีประชากร เช่น บราซิล อินเดีย อียิปต์ ไนจีเรีย และ
อยู่เคียงข้างกับประเทศเล็กๆอย่าง ปารากวัย , เนปาล , จอร์แดน และแชด ขนาดปกติ
เสนอข้อดีของการบริจาคทรัพยากรที่หลากหลาย , ศักยภาพตลาดขนาดใหญ่และน้อยกว่าการพึ่งพาแหล่งต่างประเทศ
ของวัสดุและผลิตภัณฑ์ แต่ยังสร้างปัญหา การควบคุม การบริหารความแห่งชาติ ,
ความไม่สมดุลในระดับภูมิภาค ดังที่เราจะเห็นในบทที่ 5 ที่ไม่มีความสัมพันธ์ระหว่างขนาดของประเทศ ของ
ระดับรายได้ประชาชาติต่อหัวประชากรต่อและระดับของความเสมอภาค หรือความไม่เท่าเทียมกันในการกระจายของ
รายได้ที่แม้ไม่ร่ำรวย โอเปก
สหรัฐอเมริกา อินเดีย ที่มีประชากรกว่า 900 ล้านปี มี 1990 รายได้ต่อหัวที่ระดับ $ 350 , ในขณะที่
ใกล้เคียงสิงคโปร์ จำนวนกว่า 3 ล้านคน มี 1990 รายได้มากกว่า $ 12300 .