I said, "Goddammit, Remi, you're al

I said, "Goddammit, Remi, you're always getting us into trouble. Why don't you lay off? Why do you have to steal all the time?"
"The world owes me a few things, that's all. You can't teach the old maestro a new tune. You go on talking like that and I'm going to start calling you Dostioffski."
Remi was just like a little boy. Somewhere in his past, in his lonely schooldays in France, they'd taken everything from him; his stepparents just stuck him in schools and left him there; he was browbeaten and thrown out of one school after another; he walked the French roads at night devising curses out of his innocent stock of words. He was out to get back everything he'd lost; there was no end to his loss; this thing would drag on forever.
The barracks cafeteria was our meat. We looked around to make sure nobody was watching, and especially to see if any of our cop friends were lurking about to check on us; then I squatted down, and Remi put a foot on each shoulder and up he went. He opened the window, which was never locked since he saw to it in the evenings, scrambled through, and came down on the flour table. I was a little more agile and just jumped and crawled in. Then we went to the soda fountain. Here, realizing a dream of mine from infancy, I took the cover off the chocolate ice cream and stuck my hand in wrist-deep and hauled me up a skewer of ice cream and licked at it. Then we got ice-cream boxes and stuffed them, poured chocolate syrup over and sometimes strawberries too, then walked around in the kitchens, opened iceboxes, to see what we could take home in our pockets. I often tore off a piece of roast beef and wrapped it in a napkin. "You know what President Truman said," Remi would say. "We must cut down on the cost of living."
One night I waited a long time as he filled a huge box full of groceries. Then we couldn't get it through the window. Remi had to unpack everything and put it back. Later in the night, when he went off duty and I was all alone on the base, a strange thing happened. I was taking a walk along the old canyon trail, hoping to meet a deer (Remi had seen deer around, that country being wild even in 1947), when I heard a frightening noise in the dark. It was a huffing and puffing. I thought it was a rhinoceros coming for me in the dark. I grabbed my gun. A tall figure appeared in the canyon gloom; it had an enormous head. Suddenly I realized it was Remi with a huge box of groceries on his shoulder. He was moaning and groaning from the enormous weight of it. He'd found the key to the cafeteria somewhere and had got his groceries out the front door. I said, "Remi, I thought you were home; what the hell are you doing?"
And he said, "Paradise, I have told you several times what President Truman said, we must cut down on the cost of living." And I heard him huff and puff into the darkness. I've already described that awful trail back to our shack, up hill and down dale. He hid the groceries in the tall grass and came back to me. "Sal, I just can't make it alone. I'm going to divide it into two boxes and you're going to help me."
"But I'm on duty."
"I'll watch the place while you're gone. Things are getting rough all around. We've just got to make it the best way we can, and that's all there is to it." He wiped his face. "Whoo! I've told you time and time again, Sal, that we're buddies, and we're

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉันกล่าวว่า "Goddammit, remi คุณกำลังจะได้รับเราเป็นปัญหา. ทำไมคุณไม่เลิก? ทำไมคุณถึงต้องขโมยตลอดเวลาหรือไม่"
"โลกเป็นหนี้ฉันบางสิ่งที่ทั้งหมด. คุณ ไม่สามารถสอนเกจิเก่าเพลงใหม่. คุณไปในการพูดคุยเช่นนั้นและฉันจะเริ่มเรียกคุณ dostioffski. "
remi ก็เหมือนกับเด็กน้อย ที่ไหนสักแห่งในอดีตของเขาใน schooldays เหงาของเขาในฝรั่งเศส,พวกเขาจะดำเนินการทุกอย่างจากเขาพ่อแม่เลี้ยงของเขาติดอยู่เพียงแค่เขาอยู่ในโรงเรียนและทิ้งเขาไปที่นั่นเขาได้ browbeaten และถูกโยนออกจากโรงเรียนหนึ่งหลังจากที่อื่นเขาเดินถนนฝรั่งเศสในเวลากลางคืนการณ์คำสาปออกจากสต็อกของเขาไร้เดียงสาของคำ เขาออกที่จะได้รับกลับมาทุกอย่างที่เขาต้องการหายไปมีจุดสิ้นสุดการสูญเสียของเขาไม่มีสิ่งนี้จะอยู่กับคุณตลอดลาก
ค่ายทหารโรงอาหารเป็นเนื้อของเรา.เรามองไปรอบ ๆ เพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครได้ดูและโดยเฉพาะอย่างยิ่งเพื่อดูว่าใด ๆ ของเพื่อนตำรวจของเราได้ที่ซุ่มซ่อนเกี่ยวกับการตรวจสอบในเราแล้วฉันนั่งลงและ remi วางเท้าในแต่ละไหล่และขึ้นเขาไป เขาเปิดหน้าต่างซึ่งไม่เคยถูกขังตั้งแต่เขาเห็นมันในตอนเย็น, ตะกายผ่านและเสด็จลงมาบนโต๊ะแป้งฉันเป็นเพียงเล็กน้อยคล่องตัวมากขึ้นและก็เพิ่มขึ้นและคลานเข้ามาแล้วเราก็เดินไปน้ำพุโซดา ที่นี่ตระหนักถึงความฝันของฉันจากวัยเด็กผมเอาฝาครอบออกไอศครีมช็อคโกแลตและมือของฉันติดอยู่ในข้อมือลึกและลากฉันขึ้นเสียบของไอศครีมและเลียมัน จากนั้นเราได้กล่องไอศครีมและยัดพวกเขาเทน้ำเชื่อมช็อคโกแลตกว่าสตรอเบอร์รี่และบางครั้งเกินไปจากนั้นก็เดินไปรอบ ๆ ในห้องครัวเปิด iceboxes เพื่อที่จะเห็นสิ่งที่เราสามารถนำกลับบ้านในกระเป๋าของเรา ฉันมักจะฉีกออกจากชิ้นส่วนของเนื้อย่างและห่อไว้ในผ้าเช็ดปาก "คุณรู้ว่าสิ่งที่ประธานาธิบดีทรูแมนกล่าวว่า" remi จะพูดว่า "เราจะต้องลดค่าใช้จ่ายของที่อยู่อาศัย."
คืนหนึ่งฉันรอเป็นเวลานานในขณะที่เขาเต็มไปด้วยกล่องขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยร้านขายของชำ แล้วเราไม่สามารถรับมันผ่านหน้าต่างremi มีทุกอย่างที่จะแกะและนำกลับ ต่อมาในเวลากลางคืนเมื่อเขาออกไปปฏิบัติหน้าที่และฉันเป็นคนเดียวบนฐานสิ่งที่แปลกที่เกิดขึ้น ฉันกำลังเดินไปตามเส้นทางหุบเขาเก่าหวังว่าจะได้พบกับกวาง (remi ได้เห็นกวางรอบ ๆ ประเทศที่เป็นป่าแม้ในปี 1947) เมื่อฉันได้ยินเสียงที่น่ากลัวในที่มืด มันเป็น huffing และพองฉันคิดว่ามันเป็นแรดมาสำหรับฉันในที่มืด ผมคว้าปืนของฉัน ร่างสูงปรากฏอยู่ในความเศร้าโศกหุบเขา; มันมีหัวใหญ่ ฉันก็รู้ว่ามันเป็น remi ด้วยกล่องขนาดใหญ่ของร้านขายของชำอยู่บนไหล่ของเขา เขาได้รับเสียงสวดและส่งเสียงพึมพัมจากน้ำหนักมหาศาลของมัน เขาต้องการพบกุญแจสำคัญในโรงอาหารแห่งหนึ่งและได้มีร้านขายของชำของเขาออกประตูหน้าบ้าน ฉันกล่าวว่า "remi,ฉันคิดว่าคุณอยู่ที่บ้าน; สิ่งที่นรกคุณกำลังทำ "
และเขากล่าวว่า" สวรรค์ฉันได้บอกคุณหลายครั้งสิ่งที่ประธานาธิบดีทรูแมนกล่าวว่าเราต้องลดค่าใช้จ่ายของการใช้ชีวิต "และฉันได้ยินเขาอารมณ์โกรธและ?. ผัดไปในความมืด. ฉันได้อธิบายแล้วว่าเส้นทางที่น่ากลัวกลับไปที่กระท่อมของเราขึ้นเขาและลงหุบเขา. เขาซ่อนร้านขายของชำในหญ้าสูงและกลับมาให้ฉัน. "sal,ฉันไม่สามารถทำมันคนเดียว ฉันจะแบ่งออกเป็นสองกล่องและคุณจะช่วยฉัน. "
" แต่ผมอยู่ในหน้าที่. "
" ฉันจะดูสถานที่ในขณะที่คุณกำลังหายไป สิ่งที่จะได้รับหยาบทั่ว เรามีเพียงเพื่อให้วิธีที่ดีที่สุดที่เราสามารถทำได้และนั่นคือทั้งหมดที่มีให้มัน. "เขาเช็ดใบหน้าของเขา." Whoo! ผมเคยบอกว่าเวลาและเวลาอีกครั้ง sal ที่เพื่อนของเราและเรา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันกล่าวว่า, " Goddammit เรมี่ คุณได้เสมอรับเราเป็นปัญหา คุณวางปิดทำไมไม่ ทำไมมีขโมยตลอดเวลาไหม"
"โลกหนี้ฉันบางสิ่ง ซึ่งทั้งหมด คุณไม่สามารถสอน maestro เก่าเพลงใหม่ คุณไปคงพูดเช่นนั้น และฉันจะเริ่มเรียก Dostioffski"
เรมี่ได้เหมือนชาย บางแห่งในอดีต ใน schooldays ของเขาโดดเดี่ยวในฝรั่งเศส พวกเขาได้นำทุกอย่างจากเขา stepparents ของเขาเพียงติดเขาในโรงเรียน ทางซ้ายเขามี เขา browbeaten และโยนออกจากโรงเรียนหนึ่งหลังจากที่อื่น เขาเดินถนนฝรั่งเศสที่ curses devising คืนของเขาคลึงคำบริสุทธิ์ เขาก็ออกมาเพื่อกลับทุกอย่างเขาก็หายไป มีไม่สิ้นสุดการสูญเสียของเขา สิ่งนี้จะลากบนตลอดไป
ค่ายทหารโรงอาหารเป็นเนื้อของเรา เรามองรอบ ๆ เพื่อให้แน่ใจว่า ไม่มีใครมองดู และโดยเฉพาะอย่างยิ่งดูถ้าใด ๆ ของเพื่อนตำรวจซุ่มซ่อนการตรวจสอบเรา แล้ว ผม squatted ลง และเรมี่วางเท้าไหล่แต่ละ และขึ้นเขาไป เขาเปิดหน้าต่าง ที่ไม่ถูกล็อกเนื่องจากเขาเห็นมันใน สัญญาณรบกวนผ่าน และลงมาบนตัวแป้ง ผมน้อย และเพียง jumped และคล่องตัวในถูกตระเวน แล้วเราไปน้ำพุโซดา ตระหนักถึงความฝันของฉันที่นี่ จาก ผมเอาฝาครอบปิดไอศกรีมช็อกโกแลตติดมือในลึกข้อมือ และลากฉันขึ้นสะเต๊ะไอศกรีม และได้เลียได้ เรามีไอศกรีมกล่อง แล้วยัดพวกเขา poured น้ำเชื่อมช็อคโกแลตมากกว่าและบางครั้งสตรอเบอร์รี่มากเกินไป แล้ว เดินรอบ ๆ ในครัว iceboxes เปิด จะเห็นว่าเราสามารถมีบ้านในกระเป๋าของเรา ฉันมักจะฉีกออกเป็นชิ้นส่วนของเนื้อ และห่อในผ้าเช็ดปาก "คุณรู้ประธานาธิบดีทรูแมนกล่าว เรมี่พูด "เราต้องโค่นในต้นทุนของชีวิต"
หนึ่งคืนผมรอนานเป็นเขาเติมกล่องขนาดใหญ่ที่เต็มไปด้วยร้านขายของชำ แล้วเราไม่ได้รับมันผ่านหน้าต่าง เรมี่มีการสามารถแยกทุกอย่าง และใส่กลับ ในยามค่ำคืน เมื่อเขาออกจากหน้าที่ และผมอยู่คนเดียวบนฐาน สิ่งแปลกเกิดขึ้น ฉันคือการเดินตามแนวทางเดิมของแคนยอน หวังที่จะพบกับ deer (เรมี่ได้เห็นกวางรอบ กำลังป่าแม้แต่ในประเทศ), เมื่อฉันได้ยินเสียงน่ากลัวในความมืด Huffing และ puffing ได้ ฉันคิดว่า มันแรดมาสำหรับฉันในมืด ฉันคว้าปืนของฉัน ตัวเลขสูงปรากฏในหยีแคนยอน มันมีหัวมีขนาดใหญ่ ทันใดนั้นฉันรู้มัน Remi ด้วยกล่องขนาดใหญ่ของร้านขายของชำบนไหล่เขา เขาถูก moaning และ groaning จากน้ำหนักมหาศาลของมัน เขาจะพบกุญแจสู่โรงอาหารแห่งหนึ่ง และได้มีร้านขายของชำของเขาออกจากหน้าประตู ผมพูด "เรมี่ ฉันคิดว่า คุณอยู่หน้าแรก นรกจะทำอะไร"
และเขากล่าวว่า "พาราไดซ์ บอกคุณหลายครั้งประธานาธิบดีทรูแมนพูด เราต้องลดการยังชีพ" และผมได้ยินเขา huff และพัฟในความมืด ฉันแล้วได้อธิบายไว้ว่า ทางน่ากลัวเราชฟรอนท์ ขึ้นเขา และ ลงหุบเขาไป เขาซ่อนอาหารในหญ้าสูง และกลับมาให้ฉัน "แซล เพียงแค่ทำมันคนเดียว ฉันจะแบ่งออกเป็น 2 กล่อง และคุณจะช่วยฉัน"
"แต่ฉันมาตลอด"
"ผมจะดูในขณะที่คุณหายไป สิ่งที่ได้รับคร่าว ๆ ทั่ว เราได้เพียงแค่ทำให้ดีสุดทางเราสามารถ และนั่นคือทั้งหมดมีไป. " เขาเช็ดหน้า "Whoo ฉันเคยบอกคุณอีกครั้ง แซล เราเพื่อน และเรา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมพูดว่า" goddammit remi คุณจะได้รับเรามีปัญหาอยู่เสมอ ทำไมคุณถึงไม่ออก ทำไมคุณต้องขโมยเวลาที่ได้ทั้งหมดหรือไม่?"
"โลกที่เป็นหนี้ผมสิ่งที่ว่าของทั้งหมด คุณไม่สามารถสอนผู้พิชิตเก่าที่ปรับใหม่ คุณไปที่พูดแบบนั้นและผมกำลังจะเริ่มโทรติดต่อคุณ dostioffski ."
remi เป็นเหมือนเด็กผู้ชาย ที่ใดที่หนึ่งในช่วงเวลาแห่งอดีตของเขาใน schooldays โดดเดี่ยวในประเทศฝรั่งเศสพวกเขาจะได้รับทุกสิ่งทุกอย่างจากเขา stepparents ของเขาติดอยู่ในโรงเรียนและปล่อยให้เขายืนอยู่ตรงนั้นเขาก็ขู่ตะคอกและโยนออกจากโรงเรียนหนึ่งหลังจากอีกแห่งหนึ่งเขาเดินถนนแบบฝรั่งเศสที่จัดในยามค่ำคืนคำสาปแช่งของผู้บริสุทธิ์ของเขาคำ เขาออกไปเพื่อกลับไปทุกอย่างที่เขาอยากจะลืมไม่มีปลายทางเพื่อการสูญเสียของเขาเรื่องนี้จะลากบนตลอดไป.
มีร้านอาหารแบบบริการตัวเองค่ายทหารที่เป็นเนื้อของเราเรามองไปรอบๆเพื่อตรวจสอบให้แน่ใจว่าไม่มีใครได้รับชมและโดยเฉพาะเพื่อดูว่ามีเพื่อนตำรวจของเราก็คอยแอบซุ่มอยู่ในการตรวจสอบของเราแล้วก็นั่งยองๆลงและ remi วางเท้าอยู่บนบ่าและขึ้นเขาไป เขาก็เปิดหน้าต่างซึ่งไม่เคยถูกล็อคเนื่องจากเขาเห็นในช่วงเย็นที่ผ่านมาปีนลงบนโต๊ะแป้งผมไม่มีความคล่องตัวและเป็นเพียงเพิ่มขึ้นแล้วคลานเข้าไปใน จากนั้นเราจะไปยังน้ำพุโซดา ที่นี่ตระหนักถึงความฝันของฉันจากตั้งแต่ยังแบเบาะผมก็นำฝาครอบออกจากไอศครีมช็อกโกแลตและติดมือของฉันในข้อมือ - ลึกและลากขึ้นไม้เสียบของไอศครีมและเลียที่ได้ จากนั้นเราจะได้กล่องโต้ตอบไอศครีมและเต็มไปด้วยเขาเทน้ำเชื่อมช็อกโกแลตและสตรอเบอร์รี่มากเกินไปในบางครั้งจากนั้นจึงเดินไปรอบๆในห้องครัวที่เปิดให้บริการ iceboxes เพื่อดูว่าจะสามารถเดินทางกลับบ้านในกระเป๋าของเรา ผมมักจะฉีกออกชิ้นหนึ่งของเนื้อและสรุปรวบรวมผลมันอยู่ในห่อผ้าที่ "คุณก็รู้ว่าอะไร Truman ,กรรมการผู้จัดการใหญ่กล่าวว่า" remi จะพูดว่า "เราจะต้องลดต้นทุนของการอยู่อาศัย."
คืนหนึ่งผมรอมานานที่เขาใส่กล่องขนาดใหญ่ที่มีร้านขายของชำ จากนั้นเราจะไม่สามารถทำได้ผ่านทางช่องหน้าต่างremi ต้องนำออกจากกล่องและใส่กลับเข้าไป ใน ภายหลัง ในคืนที่เขาก็ไปหน้าที่และผมก็คนเดียวบนฐานเรื่องที่น่าแปลกที่เกิดขึ้น ผมได้รับไปเดินเล่นไปตามเส้นทาง Canyon เก่าที่หวังว่าจะพบกับกวาง( remi ได้เห็นกวางโดยรอบประเทศที่เป็นป่าแม้แต่ในมา 1947 )เมื่อผมได้ยินเสียงดังที่น่าตกใจในที่มืด มันเป็นหนังและ huffing ที่ผมคิดว่ามันเป็นนอแรดมาให้ผมในสีเข้ม ฉันคว้าปืนของฉัน รูปที่สูงที่ปรากฏอยู่ในความมืด Canyon ที่มีหัวใหญ่ ทันใดนั้นผมก็ตระหนักเป็น remi พร้อมด้วยช่องทำเครื่องหมายขนาดใหญ่ของร้านขายของชำที่ไหล่ของเขา เขาก็ส่งเสียงร้องครวญครางและเปลี่ยนไปจากน้ำหนักขนาดใหญ่ของโรงแรม เขาอยากจะพบกุญแจที่จะที่ไหนสักแห่งร้านอาหารแบบบริการตัวเองและได้มาจากร้านขายของชำของตนออกไปจากประตูหน้า ผมพูดว่า" remiผมคิดว่าคุณเป็นบ้านที่นรกคุณทำอะไรอยู่หรือไม่?"
และเขาพูดว่า" Paradise ฉันจะบอกคุณหลายครั้งว่าประธาน Truman กล่าวว่า"เราจะต้องลดค่าใช้จ่ายของการอยู่อาศัย"และผมก็ได้ยินเขาอารมณ์ไม่ดีและพั๊ฟขัดผิวเข้าไปในความมืด ผมได้อธิบายถึงเส้นทางที่น่าเกรงขามกลับไปยังกระท่อมของเราขึ้นเขาลงห้วยอยู่แล้ว เขาซ่อนตัวอยู่ในร้านขายของชำที่พื้นหญ้าสูงและกลับมาหาผม " SALผมไม่สามารถทำให้คนเดียว ผมจะแบ่งออกเป็นสองกล่องและคุณกำลังจะช่วยให้ผม"
"แต่ผมในหน้าที่"
"ผมจะได้รับชมสถานที่ที่ได้ในขณะที่คุณกำลังออกไปแล้ว สิ่งต่างๆได้รับการเรียกดูหยาบค้างอยู่โดยรอบ เราได้ทำให้ต้องเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่เราจะสามารถอยู่และว่าไม่มีการ"เขาเช็ดใบหน้าของเขา "โตนิโอเสียจริงๆ! ผมบอกเวลาและทำให้คุณอีกครั้ง SAL ที่เรากำลังบัดดี้และเรา