They used to say that you can never

They used to say that you can never be too rich or too thin. I guess one out of two ain’t bad, at least in the fashion industry.
The fashion industry has long been criticized for demanding of its models, and hence promoting among fashion-conscious women & girls, a standard of thinness that is both unrealistic and dangerous. In September, organizers of Madrid Fashion Week announced that they would no longer contribute to the trend, and would in fact ban models whose Body Mass Index fell below the level associated with good health.

Now, another industry group has joined in, according to this story from the NY Times: U.S., Italy Addressing the Health of Models

…representatives of the Italian government and its fashion trade group, the Camera Nazionale, said this week that they would promote a national campaign against anorexia and what they described as “a national manifesto of self-regulation.” Independently the Council of Fashion Designers of America, the trade group based in New York, plans to address the issue with a response that has not been formalized.

Why is this story — a story from the NY Times “Fashion & Style” section — a business ethics issue? Well, first let’s establish that it’s a business story: the fashion industry is clearly a huge business, big enough that the new move by the Council of Fashion was actually first reported in the Wall Street Journal. And it’s a story about business ethics because it’s about companies, through their industry organization, taking action to change behaviour that has been subject to reasoned criticism in the past.

Two main business ethics issues arise here.
One is a matter of, for lack of a better term, workplace health & safety. Anorexia Nervosa — the world’s most deadly psychiatric illness — is said to be relatively common among models, and even models who don’t fit the diagnostic criteria for Anorexia can suffer significantly negative health impacts from being underweight. As the Times story notes, two models have died this year already. Some will say ‘but wait!’…this is all voluntary, right? Models get paid a lot of money, and if in return they have to meet certain physical standards, even dangerous physical standards, at least it’s voluntary. Lots of people have dangerous jobs. We don’t forbid that, so long as the decision to take such jobs is free & informed. Being a model is, in this sense, like being a coal-miner. Right? No. That argument is faulty, and the analogy is misleading. While it’s true that we do acknowledge that some jobs are more dangerous than others, and that people may freely choose to do those jobs in return for the right combination of pay, job satisfaction, etc., we none the less require that employers do what they can, within reason, to reduce risks. So in wealthy, industrialized nations, at least, we condone the still-dangerous work that miners do partly because the operators of coal mines have put in place a wide range of safety measures to make coal-mining as safe as it could reasonably be. (No endorsement of the mining industry is implied, here: I’m just saying the dangers of coal mining are not without limit.) So, likewise, the fashion industry is obligated to take reasonable steps to keep its workers safe.

The other issue here is a question of social impact. Fashion models set the beauty standard — no, they are the beauty standard — for millions of women and girls. To keep things simple, let’s avoid competent adults and focus on teen girls. The faces and bodies that teenage girls see on magazine covers and on TV footage of the runways of Paris, Milan and New York are bound to influence how they feel, how they act, how they eat. Of course, we can only hold the fashion industry responsible for so much. Evidence of a direct link between fashion industry standards and teenage Anorexia is hard to come by. None the less, it seems naive to imagine there’s no impact at all (even if the impact is limited to adding to the already-significant burden of teenage angst). So at least with regard to the vulnerable teen portion of their audience, it’s at least plausible that the fashion industry has an obligation to be part of the solution, rather than part of the problem.

Finally, note also the significance of collective action in this story. Changing corporate behaviour is difficult when doing so implies a competitive disadvantage. If, for whatever reason, people in the industry see skinny models as central their success, it will be hard for any one company to deviate from the norm, for fear that other companies (other design houses, in this case) will gain a market advantage. So it’s essential in cases like this that change happen more-or-less in unison. Industry self-regulation is one way to achieve that. Government regulation is the other.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พวกเขาใช้ในการบอกว่าคุณไม่สามารถจะอุดมไปด้วยเกินไปหรือผอมเกินไป ผมคิดว่าหนึ่งในสองไม่ได้เลวร้ายอย่างน้อยในอุตสาหกรรมแฟชั่น.
อุตสาหกรรมแฟชั่นได้รับการวิพากษ์วิจารณ์ยาวสำหรับความต้องการรูปแบบของและด้วยเหตุนี้การส่งเสริมในหมู่ผู้หญิงที่ใส่ใจแฟชั่นและหญิงมาตรฐานของความบางที่มีทั้งไม่สมจริง และเป็นอันตราย ในเดือนกันยายนจัดมาดริดสัปดาห์แฟชั่นประกาศว่าพวกเขาจะไม่นำไปสู่แนวโน้มและในความเป็นจริงรูปแบบบ้านที่มีดัชนีมวลกายลดลงต่ำกว่าระดับที่เกี่ยวข้องกับการมีสุขภาพที่ดี. ตอนนี้กลุ่มอุตสาหกรรมอื่นได้เข้าร่วมในการตามนี้ เรื่องราวจากนิวยอร์กไทม์: US, อิตาลี Addressing สุขภาพของรุ่น... ตัวแทนของรัฐบาลอิตาลีและกลุ่มการค้าแฟชั่นกล้อง Nazionale กล่าวว่าในสัปดาห์นี้ว่าพวกเขาจะส่งเสริมการรณรงค์ระดับชาติกับอาการเบื่ออาหารและสิ่งที่พวกเขาอธิบายว่า "แห่งชาติ . แถลงการณ์ของการควบคุมตนเอง ". อิสระสภานักออกแบบแฟชั่นของอเมริกากลุ่มการค้าอยู่ในนิวยอร์กวางแผนที่จะแก้ไขปัญหาที่มีการตอบสนองที่ไม่ได้รับอย่างเป็นทางการนี้ทำไมเรื่องราว - เรื่องราวจากนิวยอร์กไทม์ส " แฟชั่นและสไตล์ "ส่วน - ปัญหาจริยธรรมทางธุรกิจ? อย่างแรกขอจัดตั้งว่ามันเป็นเรื่องธุรกิจ: อุตสาหกรรมแฟชั่นเป็นอย่างชัดเจนทางธุรกิจขนาดใหญ่, ขนาดใหญ่พอที่จะย้ายใหม่โดยสภาแฟชั่นเป็นจริงครั้งแรกในรายงาน Wall Street Journal และมันก็เป็นเรื่องเกี่ยวกับจริยธรรมทางธุรกิจเพราะมันเป็นเรื่องของ บริษัท ผ่านองค์กรอุตสาหกรรมของพวกเขาที่จะดำเนินการปรับเปลี่ยนพฤติกรรมที่ได้รับอาจมีการวิจารณ์ให้เหตุผลในอดีตที่ผ่านมา. สองปัญหาจริยธรรมทางธุรกิจที่สำคัญเกิดขึ้นที่นี่. หนึ่งคือเรื่องของการสำหรับการขาด ระยะที่ดีกว่า, สุขภาพและความปลอดภัยในสถานที่ทำงาน Anorexia Nervosa - ป่วยจิตเวชร้ายแรงที่สุดของโลก - กล่าวจะค่อนข้างทั่วไปในหมู่รุ่นและแม้กระทั่งรุ่นที่ไม่พอดีกับเกณฑ์การวินิจฉัยสำหรับ Anorexia สามารถประสบผลกระทบต่อสุขภาพในเชิงลบอย่างมีนัยสำคัญจากการเป็นหนัก ในฐานะที่เป็นไทม์บันทึกเรื่องราวสองรุ่นมีผู้เสียชีวิตในปีนี้แล้ว บางคนจะบอกว่า 'แต่รอ!' ... ทั้งหมดนี้เป็นความสมัครใจใช่มั้ย? รุ่นจะได้รับเงินเงินเป็นจำนวนมากและถ้าในทางกลับกันพวกเขาจะต้องเป็นไปตามมาตรฐานทางกายภาพบางอย่างแม้มาตรฐานทางกายภาพที่เป็นอันตรายอย่างน้อยก็เป็นความสมัครใจ คนจำนวนมากมีงานที่อันตราย เราไม่ได้ห้ามว่าตราบใดที่การตัดสินใจที่จะใช้งานดังกล่าวเป็นฟรีและแจ้ง เป็นรูปแบบคือในความรู้สึกนี้เหมือนเป็นคนงานเหมืองถ่านหิน ใช่มั้ย? ที่โต้แย้งว่าเป็นความผิดพลาดและความคล้ายคลึงกันเป็นความเข้าใจผิด ในขณะที่มันเป็นความจริงที่เราไม่ยอมรับว่างานบางอย่างจะมีอันตรายมากกว่าคนอื่น ๆ และคนที่ได้อย่างอิสระอาจเลือกที่จะทำงานเหล่านั้นในทางกลับกันสำหรับสิทธิการรวมกันของการจ่ายเงินพึงพอใจในงาน ฯลฯ เราไม่มีน้อยที่นายจ้างต้องทำในสิ่งที่ พวกเขาสามารถ, ภายในเหตุผลเพื่อลดความเสี่ยง ดังนั้นในผู้มั่งคั่งประเทศอุตสาหกรรมอย่างน้อยเราให้อภัยการทำงานยังคงอันตรายที่คนงานเหมืองจะทำส่วนหนึ่งเป็นเพราะผู้ประกอบการของเหมืองถ่านหินได้วางในสถานที่ที่หลากหลายของมาตรการด้านความปลอดภัยที่จะทำให้เหมืองถ่านหินเป็นที่ปลอดภัยก็อาจจะมีเหตุผล (รับรองของอุตสาหกรรมเหมืองแร่เป็นนัย ๆ ไม่มีที่นี่: ฉันแค่บอกอันตรายของการทำเหมืองถ่านหินไม่ได้โดยไม่มีขีด จำกัด .) ดังนั้นในทำนองเดียวกันอุตสาหกรรมแฟชั่นมีหน้าที่ที่จะใช้ขั้นตอนที่เหมาะสมเพื่อให้คนงานที่ปลอดภัย. ปัญหาอื่น ๆ นี่เป็นคำถามของผลกระทบทางสังคม แฟชั่นรุ่นกำหนดมาตรฐานความงาม - ไม่มีพวกเขาเป็นมาตรฐานความงาม - สำหรับล้านของผู้หญิงและเด็กหญิง เพื่อให้สิ่งที่ง่ายให้หลีกเลี่ยงผู้ใหญ่สามารถและมุ่งเน้นไปที่สาววัยรุ่น ใบหน้าและร่างกายที่เด็กสาววัยรุ่นเห็นบนปกนิตยสารและภาพข่าวโทรทัศน์ของรันเวย์ปารีส, มิลานและนิวยอร์กจะผูกพันที่จะมีอิทธิพลต่อว่าพวกเขารู้สึกว่าพวกเขาทำหน้าที่วิธีที่พวกเขากิน แน่นอนเราสามารถเก็บอุตสาหกรรมแฟชั่นที่รับผิดชอบมาก หลักฐานการเชื่อมโยงโดยตรงระหว่างมาตรฐานอุตสาหกรรมแฟชั่นและวัยรุ่น Anorexia เป็นเรื่องยากที่จะมาด้วย ไม่มีน้อยมันก็ดูเหมือนไร้เดียงสาที่จะคิดมีผลกระทบที่ไม่ทั้งหมด (แม้ว่าผลกระทบที่จะถูก จำกัด การเพิ่มภาระแล้วอย่างมีนัยสำคัญของวัยรุ่นทุกข์) ดังนั้นอย่างน้อยในเรื่องเกี่ยวกับส่วนวัยรุ่นเสี่ยงของผู้ชมของพวกเขาก็เป็นอย่างน้อยที่เป็นไปได้ว่าอุตสาหกรรมแฟชั่นมีภาระหน้าที่ในการเป็นส่วนหนึ่งของการแก้ปัญหาที่มีมากกว่าส่วนหนึ่งของปัญหา. สุดท้ายทราบนอกจากนี้ยังมีความสำคัญของการดำเนินการร่วมกันในครั้งนี้ เรื่องราว การเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมขององค์กรเป็นเรื่องยากเมื่อทำเช่นนั้นหมายถึงการเสียเปรียบในการแข่งขัน ถ้าด้วยเหตุผลใดคนในอุตสาหกรรมดูสินค้าทุกรุ่นผอมเป็นศูนย์กลางความสำเร็จของพวกเขาก็จะยากสำหรับ บริษัท คนใดคนหนึ่งที่จะเบี่ยงเบนไปจากบรรทัดฐานเพราะกลัวว่า บริษัท อื่น (ออกแบบบ้านอื่น ๆ ในกรณีนี้) จะได้รับการตลาด ความได้เปรียบ ดังนั้นจึงเป็นสิ่งสำคัญในกรณีเช่นนี้ว่าการเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นหรือน้อยในเวลาเดียวกัน อุตสาหกรรมการควบคุมตนเองเป็นหนึ่งในวิธีการที่จะประสบความสำเร็จที่ กฎระเบียบของรัฐบาลอื่น ๆ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พวกเขาเคยพูดว่าคุณไม่สามารถรวยเกินไปหรือผอมเกินไป ฉันเดาว่า 1 ใน 2 ก็ไม่เลว อย่างน้อยในอุตสาหกรรมแฟชั่น .
อุตสาหกรรมแฟชั่นได้รับการวิจารณ์สำหรับความต้องการของรุ่นของมัน ดังนั้นการมีสติของแฟชั่นผู้หญิง&หญิง มาตรฐานความผอมที่เป็นทั้งของจริงและอันตราย ในเดือนกันยายนการจัดงานสัปดาห์แฟชั่นมาดริด ประกาศว่า จะไม่ส่งผลให้แนวโน้ม และในความเป็นจริง บ้านแบบที่มีดัชนีมวลกายลดลงต่ำกว่าระดับที่เกี่ยวข้องกับสุขภาพที่ดี

ตอนนี้กลุ่มอุตสาหกรรมอื่นได้เข้าร่วม ตามข่าวนี้จาก NY Times : สหรัฐอเมริกา , อิตาลี สำหรับสุขภาพของโมเดล

. . . . . . . ตัวแทนของรัฐบาลอิตาลี และแฟชั่นแห่งชาติ กลุ่มการค้า , กล้อง , กล่าวว่าในสัปดาห์นี้ว่าพวกเขาจะส่งเสริมการรณรงค์ต่อต้านอาการเบื่ออาหารและสิ่งที่พวกเขาอธิบายว่า " แถลงการณ์แห่งชาติของตนเอง . " อิสระสมาคมนักออกแบบแฟชั่นแห่งอเมริกา กลุ่มการค้าอยู่ในนิวยอร์กแผนการแก้ไขปัญหา ด้วยการตอบสนองที่ไม่ได้เป็นทางการ

ทำไมเรื่อง - เรื่องเล่าจาก NY Times " แฟชั่นสไตล์&ส่วน " - ปัญหาจริยธรรมทางธุรกิจนี้ อย่างแรกเรามาสร้างว่ามันเป็นเรื่องธุรกิจ อุตสาหกรรมแฟชั่นเป็นอย่างชัดเจนทางธุรกิจขนาดใหญ่ ใหญ่พอที่ย้ายใหม่โดยสภาของแฟชั่น คือการรายงานครั้งแรกในผนังถนนวารสารและมันเป็นเรื่องเกี่ยวกับจริยธรรมทางธุรกิจ เพราะมันเกี่ยวกับ บริษัท ผ่านองค์กรของอุตสาหกรรมของพวกเขา การกระทำที่จะเปลี่ยนพฤติกรรมที่ได้รับการวิจารณ์ในเรื่องเหตุผลที่ผ่านมา

สองหลักจริยธรรมทางธุรกิจปัญหาเกิดขึ้นที่นี่
หนึ่งเป็นเรื่องของ , ขาดระยะดีกว่า ตู้&สุขภาพในสถานประกอบการAnorexia Nervosa เป็นโรค - จิตเวชที่ร้ายแรงที่สุดของโลกกล่าวว่าเป็นทั่วไปค่อนข้างระหว่างรุ่นและรุ่นที่ไม่เข้าเกณฑ์วินิจฉัยอาการเบื่ออาหารสามารถประสบอย่างมีนัยสำคัญเชิงลบผลกระทบต่อสุขภาพจากการต่ำ เมื่อครั้งที่เรื่องราวบันทึกสองแบบได้เสียชีวิตในปีนี้แล้ว บางคนจะพูดว่า " แต่รอ ! . . . . . . ทั้งหมดนี้เป็นความสมัครใจ ใช่ไหม ?นางแบบ ได้เงินเยอะ และถ้าในคืนที่พวกเขาต้องได้มาตรฐานทางกายภาพบางอย่าง แม้อันตรายทางกายภาพมาตรฐาน อย่างน้อยมันก็สมัครใจ หลายคนมีงานที่อันตราย เราไม่ห้ามว่าตราบใดที่การตัดสินใจใช้งานดังกล่าวเป็นฟรี&ทราบ เป็นรูปแบบอยู่ในความรู้สึกนี้ เหมือนเป็นเมืองถ่านหิน ใช่มั้ย ? ไม่ ว่า กันผิดพลาดและความคล้ายคลึงกัน เป็นความเข้าใจผิด ในขณะที่มันเป็นความจริงที่เราก็ยอมรับว่าบางงานที่เป็นอันตรายมากขึ้นกว่าคนอื่น ๆและคนที่อาจจะอิสระ เลือกที่จะทำงานในการตอบแทนสำหรับการรวมกันของการจ่ายเงิน , ความพึงพอใจในงาน , ฯลฯ เราไม่น้อย ต้องให้นายจ้างทำสิ่งที่พวกเขาสามารถในเหตุผลเพื่อลดความเสี่ยง ดังนั้นในประเทศอุตสาหกรรมที่ร่ำรวย อย่างน้อยเรายอมอันตรายยังทำงานที่เหมืองทำ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะผู้ประกอบการเหมืองถ่านหินมีการวางในสถานที่หลากหลายมาตรการด้านความปลอดภัยเพื่อให้เหมืองถ่านหินปลอดภัยเท่าที่มันอาจเหตุผลเป็น ( ไม่มีการรับรองของอุตสาหกรรมเหมืองแร่เป็นนัยที่นี่ : ฉันแค่บอกว่าอันตรายของเหมืองถ่านหินจะไม่ได้โดยไม่มีขีดจำกัด ) ดังนั้น เช่นเดียวกันอุตสาหกรรมแฟชั่นสามารถใช้ขั้นตอนที่เหมาะสมเพื่อให้คนงานของตนปลอดภัย

ปัญหาอื่น ๆ นี่คือคำถามของผลกระทบทางสังคม นางแบบแฟชั่นชุดความงามมาตรฐาน - ไม่ พวกเขามีมาตรฐาน -- ความงามสำหรับล้านของผู้หญิงและเด็กหญิง เพื่อให้สิ่งที่ง่าย ให้หลีกเลี่ยง ผู้ใหญ่ที่มีความสามารถและมุ่งเน้นในหญิงวัยรุ่นใบหน้าและร่างกายที่สาววัยรุ่นเห็นบนปกนิตยสารและในเทปโทรทัศน์ของสะพานของปารีส , มิลานและนิวยอร์คจะผูกพันที่จะมีอิทธิพลต่อวิธีที่พวกเขารู้สึกว่าพวกเขากระทำวิธีที่พวกเขากิน แน่นอน เราสามารถถืออุตสาหกรรมแฟชั่นรับผิดชอบมาก หลักฐานของการเชื่อมโยงโดยตรงระหว่างมาตรฐานและวัยรุ่น Anorexia อุตสาหกรรมแฟชั่นเป็นเรื่องยากที่จะมาด้วย ไม่มีน้อยลงมันดูไร้เดียงสาที่จะจินตนาการว่าไม่มีผลกระทบเลย ( แม้ว่าผลกระทบที่ จำกัด การเพิ่มภาระที่สำคัญของ angst วัยรุ่นแล้ว ) ดังนั้นอย่างน้อยเกี่ยวกับส่วนวัยรุ่นที่เสี่ยงต่อผู้ชมของพวกเขา มันก็เป็นไปได้ที่อุตสาหกรรมแฟชั่นมีภาระผูกพันที่ต้องเป็นส่วนหนึ่งของการแก้ปัญหามากกว่าส่วนหนึ่งของปัญหา

ในที่สุดยังทราบความสำคัญของการกระทำในเรื่องนี้ การเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมขององค์กรเป็นเรื่องยากเมื่อทำดังนั้นบางข้อเสียที่แข่งขัน ถ้าด้วยเหตุผลใดที่ผู้คนในอุตสาหกรรมเห็นนางแบบผอมเป็นศูนย์กลางของความสำเร็จ มันคงจะยากสำหรับ บริษัท หนึ่งจะเบี่ยงเบนจากบรรทัดฐาน เพราะกลัวว่า บริษัท อื่น ๆ ( บ้านการออกแบบอื่น ๆในกรณีนี้ ) จะได้ประโยชน์จากตลาด ดังนั้นมันเป็นสิ่งจำเป็นในกรณีแบบนี้ว่า การเปลี่ยนแปลงเกิดขึ้นมากหรือน้อย เป็น อุตสาหกรรมการควบคุมตนเองเป็นวิธีหนึ่งที่จะบรรลุว่า การควบคุมของรัฐบาลคือ อื่น ๆ