The East India CompanyThe East Indi

The East India Company

The East India Company had the unusual distinction of ruling an entire country. Its origins were much humbler. On 31 December 1600, a group of merchants who had incorporated themselves into the East India Company were given monopoly privileges on all trade with the East Indies. The Company's ships first arrived in India, at the port of Surat, in 1608. Sir Thomas Roe reached the court of the Mughal Emperor, Jahangir, as the emissary of King James I in 1615, and gained for the British the right to establish a factory at Surat. Gradually the British eclipsed the Portugese and over the years they saw a massive expansion of their trading operations in India. Numerous trading posts were established along the east and west coasts of India, and considerable English communities developed around the three presidency towns of Calcutta, Bombay, and Madras. In 1717, the Company achieved its hitherto most notable success when it received a firman or royal dictat from the Mughal Emperor exempting the Company from the payment of custom duties in Bengal.

The Company saw the rise of its fortunes, and its transformation from a trading venture to a ruling enterprise, when one of its military officials, Robert Clive, defeated the forces of the Nawab of Bengal, Siraj-ud-daulah , at the Battle of Plassey in 1757. A few years later the Company acquired the right to collect revenues on behalf of the Mughal Emperor, but the initial years of its administration were calamitous for the people of Bengal. The Company's servants were largely a rapacious and self-aggrandizing lot, and the plunder of Bengal left the formerly rich province in a state of utter destitution. The famine of 1769-70, which the Company's policies did nothing to alleviate, may have taken the lives of as many as a third of the population. The Company, despite the increase in trade and the revenues coming in from other sources, found itself burdened with massive military expenditures, and its destruction seemed imminent. State intervention put the ailing Company back on its feet, and Lord North's India Bill, also known as the Regulating Act of 1773, provided for greater parliamentary control over the affairs of the Company, besides placing India under the rule of a Governor-General.

The first Governor-General of India was Warren Hastings. Under his dispensation, the expansion of British rule in India was pursued vigorously, and the British sought to master indigenous systems of knowledge. Hastings remained in India until 1784 and was succeeded by Cornwallis, who initiated the Permanent Settlement, whereby an agreement in perpetuity was reached with zamindars or landlords for the collection of revenue. For the next fifty years, the British were engaged in attempts to eliminate Indian rivals, and it is under the administration of Wellesley that British territorial expansion was achieved with ruthless efficiency. Major victories were achieved against Tipu Sultan of Mysore and the Marathas, and finally the subjugation and conquest of the Sikhs in a series of Anglo- Sikh Wars led to British occupation over the entirety of India. In some places, the British practiced indirect rule, placing a Resident at the court of the native ruler who was allowed sovereignty in domestic matters. Lord Dalhousie's notorious doctrine of lapse, whereby a native state became part of British India if there was no male heir at the death of the ruler, was one of the principal means by which native states were annexed; but often the annexation, such as that of Awadh [Oudh] in 1856, was justified on the grounds that the native prince was of evil disposition, indifferent to the welfare of his subjects. The annexation of native states, harsh revenue policies, and the plight of the Indian peasantry all contributed to the Rebellion of 1857-58, referred to previously as the Sepoy Mutiny. In 1858 the East India Company was dissolved, despite a valiant defense of its purported achievements by John Stuart Mill, and the administration of India became the responsibility of the Crown.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บริษัทอินเดียตะวันออกบริษัทอินเดียตะวันออกก็แตกปกติปกครองทั้งประเทศ กำเนิดถูกมาก humbler บน 31 1600 ธันวาคม กลุ่มร้านค้าที่มีรวมตัวเองเป็น บริษัทอินเดียตะวันออกได้รับสิทธิผูกขาดในการค้ากับอินเดียตะวันออกทั้งหมด เรือของบริษัทก่อนถึงในอินเดีย ที่ท่าเรือสุราษฎร์ธานี ใน 1608 Sir Thomas โรถึงศาลของ Mughal จักรพรรดิ Jahangir เป็นทูตไปยังของกษัตริย์ James ฉันใน 1615 และได้รับสำหรับอังกฤษด้านขวาเพื่อสร้างโรงงานที่สุราษฎร์ธานี ค่อย ๆ อังกฤษได้โปรตุกิช และปี เห็นการขยายใหญ่ของการดำเนินการในอินเดีย โพสต์ซื้อขายมากมายก่อตั้งขึ้นตามแนวทิศตะวันออก และตะวันตกชายอินเดีย และชุมชนมากภาษาอังกฤษพัฒนาสถานประธานาธิบดีสามเมืองกาลกัตต้า บอมเบย์ และมาดราส ใน 1717 บริษัทได้ประสบความสำเร็จมาจนบัดมรกเมื่อรับ firman หรือ dictat ราชจาก Mughal จักรพรรดิ exempting บริษัทจากการชำระเงินของหน้าที่เองในเบงกอลบริษัทเห็นการเพิ่มขึ้นของใหญ่ ๆ ของมัน และการเปลี่ยนแปลงของจากกิจการค้าเพื่อองค์กรปกครอง เมื่อหนึ่งของเจ้าหน้าที่ทหาร โรเบิร์ตไคลฟ์ พ่ายแพ้กองทัพของผมเบงก Siraj-อุดโดล่าห์ ที่ต่อสู้ Plassey ใน 1757 ไม่กี่ปีต่อมาบริษัทฯ ได้ซื้อสิทธิในการเก็บรวบรวมรายได้ในนามของ Mughal จักรพรรดิ แต่ปีเริ่มการบริหารได้ calamitous สำหรับชาวเบงกอล ของข้าราชการส่วนใหญ่ rapacious และ aggrandizing ตัวเองมาก และปล้นสะดมของเบงกอลซ้ายจังหวัดเดิมรวยของ destitution สุด ภาวะของ 1769-70 ซึ่งนโยบายของบริษัทก็เพื่อบรรเทา อาจมีดำเนินชีวิตเป็นหนึ่งในสามของประชากร บริษัท แม้ มีการเพิ่มขึ้นของการค้าและรายได้ที่มาจากแหล่งข้อมูลอื่น ๆ พบตัวเองเป็นภาระกับค่าใช้จ่ายทางทหารขนาดใหญ่ และทำลายความลำบากแน่ แทรกแซงของรัฐใส่บริษัท ailing กลับมาเท้าความ และรัฐสภาควบคุมกิจการของบริษัท นอกจากวางอินเดียภายใต้การปกครองของ Governor-General การให้ตั๋วพระเหนืออินเดีย หรือที่เรียกว่าการควบคุมกระทำของเมืองพะเยาGovernor-General แรกของอินเดียเป็นเฮสติ้งส์ วอร์เรน ภายใต้เขา dispensation การขยายตัวของกฎอังกฤษในอินเดียถูกติดตามดั่ง และอังกฤษขอระบบพื้นหลักความรู้ เฮสติงส์ยังคงเหลืออยู่ในอินเดีย 1784 และได้ประสบความสำเร็จ โดย Cornwallis ที่เริ่มจ่ายเงินถาวร โดยมีข้อตกลง perpetuity ครบ zamindars หรือมัดสำหรับชุดข้อมูลของรายได้ ห้าสิบปีถัดไป อังกฤษได้เข้าร่วมในความพยายามที่จะกำจัดคู่แข่งอินเดีย และจะอยู่ภายใต้การบริหารงานของเวลเลสลี่ย์ที่ขยายดินแดนอังกฤษสำเร็จ มีประสิทธิภาพหิน สุลต่านผสมมัยและ Marathas ที่สำเร็จชัยชนะสำคัญ และสุดท้าย subjugation และชัยชนะของซิกข์ในชุดของซิกข์สงครามอังกฤษ - นำไปสู่อาชีพที่อังกฤษผ่านทั้งหมดของอินเดีย ในบางสถาน อังกฤษฝึกฝนกฎทางอ้อม วางที่อาศัยที่ศาลไม้พื้นเมืองที่ได้รับอนุญาตให้อำนาจอธิปไตยในเรื่องภายในประเทศ พระเจ้าดัลเฮาซีสอนอื้อฉาวของบันทึกการเดิน โดยสถานะดั้งเดิมกลายเป็น ส่วนหนึ่งของบริติชอินเดียถ้ามี heir ไม่ผู้ชายที่ตายของไม้บรรทัด เป็นหนึ่งในวิธีหลักที่อเมริกาบ้านเกิดได้ annexed แต่มักจะผนวกเอา เช่นอวัดห์ [Oudh] ใน 1856 เป็นธรรมใน grounds ที่มีเจ้าชายเจ้าครอบครองชั่ว สนใจการสวัสดิการเรื่องของเขา เหตุการณ์ของรัฐท้องถิ่น นโยบายรายได้รุนแรง และสหัสของกันอินเดียทั้งหมดส่วนการกบฏของค.ศ. 1857-58 อ้างอิงถึงก่อนหน้านี้เป็น Sepoy Mutiny ในค.ศ. 1858 บริษัทอินเดียตะวันออกถูกส่วน ยุบ แม้ มีทหารที่กล้าหาญของความสำเร็จของเจตนาโดยจอห์นสจ๊วตมิลล์ และของอินเดียกลายเป็น ความรับผิดชอบของมงกุฎ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บริษัท อินเดียตะวันออกของอินเดียตะวันออกของ บริษัท ฯ มีความแตกต่างที่ผิดปกติของการปกครองประเทศทั้งหมด ต้นกำเนิดของมันมีมาก humbler เมื่อวันที่ 31 ธันวาคม 1600 กลุ่มพ่อค้าที่ได้จดทะเบียนจัดตั้งตัวเองเป็น บริษัท อินเดียตะวันออกได้รับสิทธิพิเศษในการผูกขาดในการค้าทั้งหมดที่มีหมู่เกาะอินเดียตะวันออก เรือของ บริษัท ฯ แรกที่เข้ามาในประเทศอินเดียที่ท่าเรือสุราษฏร์ใน 1,608 เซอร์โทมัสโรมาถึงศาลของจักรพรรดิโมกุล, กีร์เป็นทูตของกษัตริย์เจมส์ฉันใน 1615 และได้รับสำหรับอังกฤษที่เหมาะสมในการสร้าง โรงงานที่สุราษฏร์ ค่อยๆบดบังอังกฤษโปรตุเกสและในช่วงหลายปีที่พวกเขาเห็นการขยายตัวมหาศาลของการดำเนินการค้าของพวกเขาในอินเดีย กระทู้ซื้อขายจำนวนมากที่ถูกจัดตั้งขึ้นตามแนวตะวันออกและฝั่งตะวันตกของอินเดียและชุมชนภาษาอังกฤษมากการพัฒนารอบสามเมืองประธานของกัลกัต, บอมเบย์และฝ้าย ใน 1717 บริษัท ฯ ประสบความสำเร็จที่โดดเด่นจนบัดนี้มากที่สุดเมื่อได้รับพระบรมราชโองการ dictat หรือพระราชจากจักรพรรดิโมกุลยกเว้น บริษัท ฯ จากการชำระภาษีที่กำหนดเองในเบงกอล. บริษัท ได้เห็นการเพิ่มขึ้นของความมั่งคั่งและการเปลี่ยนแปลงจากการซื้อขาย กล้าที่จะองค์กรปกครองเมื่อหนึ่งในเจ้าหน้าที่ทหารของโรเบิร์ตไคลฟ์แพ้กองกำลังของมหาเศรษฐีเบงกอล, Siraj-ud-Daulah ที่รบพลัสในปี 1757 ไม่กี่ปีต่อมา บริษัท ฯ ได้ซื้อสิทธิในการเก็บรวบรวม รายได้ในนามของจักรพรรดิโมกุล แต่ปีแรกของการบริหารมันเป็นหายนะสำหรับคนเบงกอล คนรับใช้ของ บริษัท ฯ เป็นส่วนใหญ่โลภและมากด้วยตนเอง aggrandizing และปล้นเบงกอลเหลือจังหวัดที่อุดมไปด้วยเดิมอยู่ในสถานะของความอดอยากที่สุด ความอดอยากของ 1769-1770 ซึ่งนโยบายของ บริษัท ฯ ไม่ได้ทำอะไรเพื่อบรรเทาอาจจะนำชีวิตของมากที่สุดเท่าที่เป็นหนึ่งในสามของประชากร บริษัท แม้จะมีการเพิ่มขึ้นในการค้าและรายได้มาจากแหล่งอื่น ๆ ที่พบว่าตัวเองเป็นภาระกับค่าใช้จ่ายทางทหารขนาดใหญ่และการทำลายล้างของมันดูเหมือนใกล้ การแทรกแซงของรัฐนำ บริษัท ไม่สบายกลับมาที่เท้าของตนและพระเจ้าเหนือของอินเดียบิลที่เรียกว่าพระราชบัญญัติการกำกับดูแลของ 1773 ให้สำหรับการควบคุมของรัฐสภามากขึ้นกว่ากิจการของ บริษัท ฯ นอกเหนือจากการวางอินเดียภายใต้การปกครองของนายพลครั้งแรกที่ราชการทั่วไปของประเทศอินเดียเป็นวอร์เรนเฮสติ้งส์ ภายใต้แผนการของพระองค์การขยายตัวของการปกครองของอังกฤษในประเทศอินเดียได้รับการติดตามอย่างแข็งแรงและอังกฤษพยายามที่จะต้นแบบระบบพื้นเมืองของความรู้ เฮสติ้งส์ยังคงอยู่ในอินเดียจนถึง 1784 และประสบความสำเร็จโดย Cornwallis, ผู้ริเริ่มนิคมถาวรโดยข้อตกลงในความเป็นอมตะได้ถึงกับ zamindars หรือเจ้าของบ้านในการจัดเก็บรายได้ ต่อไปอีกห้าสิบปีของอังกฤษได้มีส่วนร่วมในความพยายามที่จะกำจัดคู่แข่งอินเดียและมันก็อยู่ภายใต้การบริหารงานของเลสลีย์ที่ขยายดินแดนของอังกฤษก็ประสบความสำเร็จอย่างมีประสิทธิภาพไร้ความปรานี ชัยชนะที่สำคัญก็ประสบความสำเร็จกับ Tipu Sultan ซอร์และราธัสและในที่สุดก็แพ้และชัยชนะของชาวซิกข์ในชุดของแองโกลซิกสงครามนำไปสู่การยึดครองของอังกฤษเหนือทั้งหมดของอินเดีย ในบางสถานที่อังกฤษได้รับการฝึกฝนกฎทางอ้อมวางถิ่นที่อยู่ในราชสำนักของผู้ปกครองชาวพื้นเมืองที่ได้รับอนุญาตในเรื่องอำนาจอธิปไตยในประเทศ หลักคำสอนที่ฉาวโฉ่ลอร์ด Dalhousie ของล่วงเลยโดยรัฐพื้นเมืองกลายเป็นส่วนหนึ่งของบริติชอินเดียหากไม่มีทายาทชายที่ตายของผู้ปกครองเป็นหนึ่งในวิธีการหลักโดยที่รัฐพื้นเมืองถูกยึด; แต่มักจะผนวกเช่นที่ Awadh [Oudh] ในปี 1856, ได้รับการพิสูจน์ในบริเวณที่เจ้าชายพื้นเมืองเป็นนิสัยชั่วไม่แยแสกับสวัสดิการของอาสาสมัคร ผนวกรัฐพื้นเมืองนโยบายรายได้รุนแรงและชะตากรรมของชาวนาอินเดียส่วนร่วมในการจลาจลของ 1857-1858 เรียกว่าก่อนหน้านี้เป็นอินเดียในกองทัพกบฏ ในปี 1858 บริษัท อินเดียตะวันออกก็เลือนหายไปแม้จะมีการป้องกันที่กล้าหาญของความสำเร็จของตนโดยอ้างว่าโดยจอห์นสจ็วร์และการบริหารงานของประเทศอินเดียได้กลายเป็นความรับผิดชอบของพระมหากษัตริย์

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

บริษัทอีสต์อินเดียบริษัทอินเดียตะวันออกได้ปกติ ความแตกต่างของการปกครองประเทศทั้งหมด กำเนิดต่ำต้อยมาก . ในวันที่ 31 ธันวาคม จำนวนกลุ่มพ่อค้าที่จัดตั้งขึ้นเองในบริษัท อีสต์ อินเดีย ได้รับสิทธิพิเศษในการผูกขาดการค้ากับอินเดียตะวันออก . เรือของ บริษัท แรกมาถึงในอินเดีย ที่ท่าเรือสุราษฎร์ใน 1608 .เซอร์โทมัสโรถึงศาลสมเด็จพระจักรพรรดิลุดวิกที่ 2 แห่งโรมันอันศักดิ์สิทธิ์จักรพรรดิโมกุล เป็นทูตของพระเจ้าเจมส์ฉันใน 1615 และได้รับสำหรับอังกฤษที่ถูกต้องเพื่อสร้างโรงงานที่สุราษฎร์ธานี . ค่อยๆบดบังประจำอังกฤษ และปี พวกเขาเห็นการขยายตัวใหญ่ของการค้าดำเนินการในอินเดีย โพสต์การค้ามากมายถูกก่อตั้งขึ้นตามแนวชายฝั่งตะวันออก และตะวันตกของอินเดียและชุมชนภาษาอังกฤษมากการพัฒนารอบสาม ประธานาธิบดีเมืองกัลกัตตา บอมเบย์ และมัทราส . ในข้อมูลที่ บริษัท ประสบความสำเร็จนี้เด่นที่สุดของมันเมื่อมันได้รับคําหรือ Royal ผู้เผด็จการจากจักรพรรดิโมกุลยกเว้น บริษัท จากการจ่ายของหน้าที่ที่กำหนดเองในแคว้นเบงกอล

บริษัทเห็นการเพิ่มขึ้นของความมั่งคั่งของและการเปลี่ยนแปลงจากธุรกิจการค้าการวินิจฉัยองค์กร เมื่อหนึ่งของเจ้าหน้าที่ทหาร โรเบิร์ต ไคลฟ์ แพ้พลังของคนร่ำรวย เบงกอล siraj UD daulah สงครามปลาสซีใน 552 . ไม่กี่ปีต่อมาบริษัทได้รับสิทธิที่จะเก็บรายได้ในนามของจักรพรรดิโมกุลแต่ปีแรกของการบริหารของหายนะ ชาวเบงกอล ข้าราชการของ บริษัท ส่วนใหญ่ aggrandizing แย่งชิงและตนเองมาก และการปล้นของเบงกอลจากเดิมจังหวัดอุดมไปด้วยสภาพที่สุดความแร้นแค้น ความอดอยากของ 1769-70 ซึ่งนโยบายของบริษัททำอะไรเพื่อบรรเทา อาจจะเอาชีวิตให้มากที่สุดเท่าที่สามของประชากรบริษัท แม้จะมีการเพิ่มขึ้นในการค้า และรายได้ที่มาจากแหล่งอื่น ๆพบว่าตัวเองเป็นภาระกับค่าใช้จ่ายมหาศาลของทหาร และทำลายที่ดูเหมือนจะใกล้ การแทรกแซงของรัฐให้ บริษัท ที่ไม่สบายกลับมาที่เท้าของมัน และ ลอร์ด อินเดียเหนือ บิล หรือที่เรียกว่าควบคุมการกระทำของ 2316 ให้มากขึ้นและควบคุมกิจการของบริษัทนอกจากนี้การวางอินเดียภายใต้การปกครองของผู้ว่าราชการทั่วไป .

แรกผู้ว่าราชการทั่วไปของอินเดียคือ วอร์เรนเฮสติ้งส์ ภายใต้การจัดการของเขา , การขยายตัวของการปกครองของอังกฤษในอินเดียตามแรงและอังกฤษพยายามที่จะต้นแบบดั้งเดิม ระบบความรู้ เฮสติ้งส์ยังคงอยู่ในอินเดีย จนกระทั่ง 1806 และประสบความสำเร็จโดย Cornwallis ใครริเริ่มการตั้งถิ่นฐานถาวรซึ่งข้อตกลงในความเป็นอมตะอยู่ถึงกับ zamindars หรือเจ้าของบ้านสำหรับคอลเลกชันของรายได้ ในอีกห้าสิบปี อังกฤษ อยู่ในความพยายามที่จะกำจัดคู่แข่งอินเดีย และอยู่ภายใต้การบริหารของฮ่องกงที่ขยายดินแดนอังกฤษประสบกับประสิทธิภาพเหี้ยม พลตรีชัยชนะได้สำเร็จกับสุลต่านของลุคและมาราธา ,และสุดท้าย การพิชิตและชัยชนะของชาวซิกข์ในชุดของแองโกล - ซิกสงครามนำไปสู่อาชีพที่อังกฤษมากกว่าทั้งหมดของอินเดีย ในบางสถานที่ อังกฤษ ฝึกการปกครองโดยอ้อมวางถิ่นที่ศาลพื้นเมืองที่ได้รับอนุญาตของผู้ปกครองในเรื่องภายในประเทศ ลอร์ด Dalhousie โด่งดังนั้นหมดอายุโดยที่รัฐพื้นเมืองกลายเป็นส่วนหนึ่งของอังกฤษในอินเดียถ้าไม่มีทายาทชายที่ตายของไม้บรรทัด เป็นหนึ่งในหลักหมายความว่ารัฐพื้นเมืองถูกยึดครอง แต่มักจะผนวก เช่นที่ awadh [ ผู้แทนใน 1856 , ชอบธรรมในบริเวณที่ชายพื้นเมืองของความชั่วร้ายของเธอ , ชินชากับสวัสดิการของคนของเขา การรวมชาติของรัฐพื้นเมืองนโยบายรายได้ แข็งกร้าว และชะตากรรมของชาวนาอินเดียทั้งหมดมีส่วนร่วมในการกบฏของ 1857-58 เรียกว่าก่อนหน้านี้เป็นซีปอยกำเริบ ใน 1858 บริษัทอินเดียตะวันออกถูกยุบ แม้จะมีการป้องกันความสําเร็จของเจตนาโดยจอห์นสจ๊วตมิลล์ และการปกครองของอินเดียกลายเป็นความรับผิดชอบของมงกุฎ .