This behavior permits assessing tha

This behavior permits assessing that there is an antagonistic effect of the two solutes on water loss, i.e., the use of the salt as osmotic agent increases WL at certain levels of concentration. These results are in agreement with those obtained by Lenart and Flink (1984), Collignan and Raoult-Wack (1994) and Sacchetti, Gianotti and Dalla Rosa (2001). The salt-sucrose antagonistic effect on water loss is of particular interest if we consider that the chemical potential of the ternary solution increases when the concentration of both solutes increases. These results could be explained by a reduction of plasmatic membrane permeability that takes place during the plasmolysis process. Furthermore, it would be considered that, due to the different molecular dimensions, sucrose remains mainly in the extracellular space while sodium chloride can penetrate into the cell, thus leading to a reduction of the osmotic pressure gradient (SACCHETTI; GIANOTTI; DALLA ROSA, 2001).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

งานนี้ขออนุญาตประเมินว่ามีผลกระทบต่อปฏิปักษ์ของสารปนเปื้อนสองสูญเสียน้ำ เช่น การใช้เกลือเป็นตัวแทนการออสโมติกเพิ่ม WL ในบางระดับความเข้มข้นของ ผลลัพธ์เหล่านี้เป็นข้อตกลงที่ได้รับจากการจัดอันดับ และ Flink (1984), Collignan และ Raoult Wack (1994) และ Sacchetti, Gianotti และ Dalla Rosa (2001) เกลือน้ำตาลซูโครสต่อต้านผลกระทบต่อการสูญเสียน้ำที่สนใจโดยเฉพาะถ้าเราพิจารณาว่า ศักยภาพของการแก้ปัญหาแบบไตรภาคเคมีเพิ่มขึ้นเมื่อเพิ่มความเข้มข้นของสารปนเปื้อนทั้งสอง ผลลัพธ์เหล่านี้สามารถอธิบายได้ โดยการลดการซึมผ่านเมมเบรน plasmatic ที่เกิดขึ้นในระหว่างกระบวนการ plasmolysis นอกจากนี้ มันจะพิจารณาว่า เนื่องจากขนาดโมเลกุลแตกต่างกัน ซูโครสยังคงอยู่ส่วนใหญ่ในพื้นที่สารในขณะที่โซเดียมคลอไรด์สามารถเจาะเข้าสู่เซลล์ นำไปลดความดันออสโมติก (SACCHETTI GIANOTTI DALLA ROSA, 2001)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พฤติกรรมนี้ช่วยให้การประเมินว่าจะมีผลกระทบที่เป็นปรปักษ์กันของทั้งสองตัวถูกละลายในการสูญเสียน้ำเช่นการใช้เก​​ลือเป็นตัวแทนออสโมติกเพิ่ม WL ในระดับหนึ่งของความเข้มข้น ผลลัพธ์เหล่านี้อยู่ในข้อตกลงกับผู้ที่ได้รับจากการ Lenart และ Flink (1984) และ Collignan Raoult-เลว (1994) และ Sacchetti, Gianotti และ Dalla Rosa (2001) ผลปฏิปักษ์เกลือน้ำตาลซูโครสในการสูญเสียน้ำเป็นที่น่าสนใจโดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเราพิจารณาว่าสารเคมีที่มีศักยภาพของการแก้ปัญหา ternary เพิ่มขึ้นเมื่อความเข้มข้นของสารทั้งสองเพิ่มขึ้น ผลลัพธ์เหล่านี้สามารถอธิบายได้จากการลดลงของการซึมผ่านเยื่อ plasmatic ที่เกิดขึ้นในระหว่างกระบวนการ plasmolysis ที่ นอกจากนี้ก็จะได้รับการพิจารณาว่าเนื่องจากขนาดโมเลกุลที่แตกต่างกันซูโครสยังคงอยู่ส่วนใหญ่อยู่ในพื้นที่ extracellular ขณะที่โซเดียมคลอไรด์สามารถเจาะเข้าไปในเซลล์จึงนำไปสู่​​การลดลงของการไล่ระดับแรงดัน (Sacchetti นั้น Gianotti; DALLA ROSA 2001 )

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พฤติกรรมนี้ให้ประเมินว่า มีผลปฏิปักษ์ของทั้งสองตัวถูกละลายในการสูญเสียน้ำ เช่น การใช้เกลือเป็นสารเพิ่มปริมาณ WL ที่ระดับที่แน่นอนของความเข้มข้น ผลลัพธ์เหล่านี้ในข้อตกลงเหล่านั้นได้ เลนาท ( 1984 ) และ ฟลิงก์ , และ collignan ราอุลต์ประหลาด ( 1994 ) และถุง gianotti , และ ดัลลา โรซ่า ( 2001 ) โดยเกลือปฏิปักษ์ต่อการสูญเสียน้ำของความสนใจโดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าเราพิจารณาว่าสารเคมีที่มีศักยภาพของโซลูชั่นเพิ่มขึ้นเมื่อความเข้มข้นของสารละลาย ไตรภาค ทั้งเพิ่ม ผลลัพธ์เหล่านี้สามารถอธิบายได้โดยการลด plasmatic การซึมผ่านเมมเบรนที่ใช้ในระหว่างกระบวนการพลาสโมไลซิส . นอกจากนี้ จะพิจารณาว่า เนื่องจากความแตกต่างของขนาดโมเลกุล ซูโครสยังคงอยู่ส่วนใหญ่ในพื้นที่และในขณะที่โซเดียม คลอไรด์ สามารถเจาะเข้าไปในเซลล์ จึงนำไปสู่การลดลงของระดับแรงดันออสโมซิส ( ถุง ; gianotti ; ดัลลาโรซ่า , 2001 )