ligions, Eliade, who proposed (1961

ligions, Eliade, who proposed (1961:39) that "Every inhabited region has what may be called a 'Center,' that is to say, a place sacred above all." Cohen examines the phenomenal modes of tourism according to their relation to the "center" of the tourist's cosmos. He classifies these wiedes such that his recreational, diversionaryrend experi— mental tourists remain firmly committed to their "center" back home, in their normal social milieu: the experimental tourist is on a quest to participate in the lives of others but never finds the "center" in "the other"; only the pilgrim, the truly "existential tourist" (Cohen 1979b:189-193),-"is fully committed to an 'elective' spiritual centre, i.e., one external to his native society and culture." Thus he appears to agree with those who damn "mere tourism" for its superficiality, by separating pilgrimage into a unique category. Yet in the same article he states that the role of the pilgrim and tourist are often combined, and, later, that the modern humanist can have dual centers or even multiple centers by believing that their own culture "is just one of many equally valid cultures" (1979b:193).
Pfaffenberger, in this issue, shows that Cohen may have been overdeterminative in his separations, for in studying modern pilgrim-
age centers in Sri Lanka, he found that the visitors could be frivolous, roudy, and engage in risque behaviors, or be historically and cultural-
ly orientated, without losing that quality which assures their status as pilgrims. That quality, according to Pfaffenburger, lies in the "spiritual significance to the travel" and even more so, "in the culturally supplied language of symbols in which travellers are obliged to express their peregrinations." As he points out, one should also look to other forms of tourism for their spiritual significance and the language of symbols they expreSs. The personalized gods of Sri Lanka may be replaced by the impersonal, almost animistic, qualities of nature, health, the wilderness, "native" peoples, "roots," history, and culture which are so meaningful and symbolically loaded for many modern tourists. For instance, in her study of package bus tourists at Yellowstone, Wedel (1981) reports that many of the busloads spontaneously started to sing "The Star Spangled Banner" or "America the Beautiful" and other hymns, while ordinary tourists often wept at the sight of so much natural beauty. In. other contexts, tourists have been observed to approach famous cultural or historical objects with rapt attention (cf. Turner's "flow") wishing to be alone with a revered artifact or natural wonder (MacCannell 1976:42-43).
One is led to the conclusion that there is no hard and fast dividing line between pilgrimage and tourism, that even when the role of pilgrim and tourist are combined, they are necessarily different but form a continuum of inseparable elements. Given the variety of

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ligions, Eliade ผู้นำเสนอ (1961:39) ว่า "ทุกภาคที่อยู่อาศัยมีอะไรอาจเรียกว่าเป็น 'ศูนย์ กล่าวคือ เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์เหนือสิ่งนั้น" โคเฮนตรวจสอบโหมดปรากฏการณ์การท่องเที่ยวตามความสัมพันธ์กับ "ศูนย์" ของคอสมอสของนักท่องเที่ยว เขาแบ่งประเภทเหล่านี้ wiedes กล่าวว่าเขาได้ออกกำลังกาย diversionaryrend experi — นักจิตใจมุ่งมั่นของ "ศูนย์" กลับบ้าน ในฤทธิ์ของสังคมปกติ: นักท่องเที่ยวทดลองถูกในการมีส่วนร่วมในชีวิตของผู้อื่นแต่ไม่เคยพบ "ศูนย์" ใน "อื่นๆ" เฉพาะกริม อย่างแท้จริง "existential นักท่องเที่ยว" (โคเฮน 1979b:189-193), - "เต็มให้ศูนย์ฝ่ายวิญญาณเป็น"วิชาเลือก" เช่น ภายนอกหนึ่งภาษาสังคมและวัฒนธรรมของเขา" ดังนั้น เขาปรากฏให้ตรงกับที่ไอ้ "เพียงท่องเที่ยว" สำหรับของ superficiality โดยแยกจาริกแสวงบุญในประเภทเฉพาะ แต่ ในบทความเดียวกัน เขาระบุว่า บทบาทของกริมและนักท่องเที่ยวมักรวม และ ภาย หลัง ว่า humanist ที่ทันสมัยสามารถมีศูนย์สองหรือแม้แต่หลายศูนย์ โดยเชื่อว่า วัฒนธรรมของตนเอง "เป็นเพียงหนึ่งของหลายวัฒนธรรมถูกต้องเท่าเทียมกัน" (1979b:193)
Pfaffenberger ในปัญหา แสดงว่า โคเฮนอาจมี overdeterminative ในประโยชน์ของเขา สำหรับการศึกษาสมัยกริม-
อายุศูนย์ในศรีลังกา เขาพบว่า นักท่องเที่ยวอาจจะไม่สำคัญ roudy และมีส่วนร่วมในลักษณะ risque หรือมีประวัติ และวัฒนธรรม-
ลีเล็ก ๆ โดยไม่สูญเสียคุณภาพที่ซึ่งมั่นใจว่าสถานะเป็นพิลกริมส์ ที่มีคุณภาพ ตาม Pfaffenburger อยู่ ใน "จิตวิญญาณความสำคัญเพื่อการท่องเที่ยว" และยิ่งดังนั้น "ภาษาวัฒนธรรมให้สัญลักษณ์ที่นักท่องเที่ยวมีหน้าที่ในการแสดง peregrinations ของพวกเขา" เป็นจุดเขา หนึ่งควรมองการท่องเที่ยวในรูปแบบอื่น ๆ ยังหาความสำคัญของจิตวิญญาณและภาษาสัญลักษณ์ที่แสดง เทพเจ้าแบบของศรีลังกาอาจถูกแทนที่ ด้วยคุณภาพไม้มี เกือบ animistic ธรรมชาติ สุขภาพ ถิ่นทุรกันดาร ชน "เป็น" "ราก ประวัติศาสตร์ และวัฒนธรรมที่จะโหลดโดยที่พักทันสมัย และมีความหมายดังนั้น ตัวอย่าง ในการศึกษาชุดรถนักท่องเที่ยวที่เยลโล่สโตน รายงาน (1981) Wedel ของ busloads ที่ธรรมชาติเริ่มต้นร้องเพลง "เดอะสตาร์งเกิ้ลแบนเนอร์เฮ้าส์" หรือ "อเมริกาสวยงาม" และบทสวด มนตร์อื่น ๆ ในขณะที่นักท่องเที่ยวทั่วไปมักจะร้องไห้ที่เห็นความงามตามธรรมชาติมาก ค่ะบริบทอื่น ๆ นักท่องเที่ยวได้ถูกตรวจสอบวิธีการมีชื่อเสียงทางประวัติศาสตร์ หรือวัฒนธรรมวัตถุพร้อม rapt (cf ของเทอร์เนอร์ "ไหล") ต้องเป็นคนเดียวกับสิ่งประดิษฐ์สิ่งธรรมชาติ (MacCannell 1976:42-43)
หนึ่งจะนำไปสู่บทสรุปที่ไม่ยาก และรวดเร็วแบ่งบรรทัดระหว่างแสวงบุญและท่องเที่ยว ที่แม้จะมีรวมบทบาทของกริมและท่องเที่ยว พวกเขาจำเป็นต้องแตกต่าง แต่สร้างความต่อเนื่องขององค์ประกอบต่อ ให้ความหลากหลายของ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ligions เอเลียดี้ , ที่เสนอ ( 1961:39 ) ว่า " ในทุกภาคมีสิ่งที่อาจเรียกว่าเป็น ' ศูนย์ ' ว่า สถานที่ศักดิ์สิทธิ์เหนือสิ่งอื่นใด " โคเฮนตรวจสอบโหมดมหัศจรรย์ของการท่องเที่ยวตามความสัมพันธ์กับ " ศูนย์ " ของจักรวาลของนักท่องเที่ยว เขาคือ wiedes เหล่านี้เช่นที่เขานันทนาการประสบการ - นักท่องเที่ยว diversionaryrend จิตยังคงมุ่งมั่นของ " ศูนย์ " กลับบ้าน ในสภาพแวดล้อมของสังคมปกติ : ท่องเที่ยวแบ่งเป็นในการสืบเสาะเพื่อมีส่วนร่วมในชีวิตของผู้อื่น แต่ไม่เคยพบว่า " ศูนย์ " ใน " อื่น ๆ " ; เพียงแสวงบุญอย่างแท้จริง " สู่ท่องเที่ยว " ( 1979b : 189-193 โคเฮน ) , " มีความมุ่งมั่นอย่างเต็มที่ที่จะ ' เลือก ' เป็นศูนย์รวมจิต ได้แก่หนึ่งภายนอกสังคมและวัฒนธรรมพื้นเมืองของเขา . " ดังนั้นเขาจึงดูเหมือนจะเห็นด้วยกับพวกที่บ้า " การท่องเที่ยว " เป็นเพียงความฉาบฉวย โดยแยกกลุ่มเป็นประเภทที่ไม่ซ้ำกัน แต่ในบทความเดียวกัน เขากล่าวว่า บทบาทของผู้แสวงบุญและนักท่องเที่ยวมักจะรวมกัน และต่อมาที่เกี่ยวกับสมัยใหม่สามารถมีศูนย์สองหรือแม้กระทั่งหลายศูนย์ โดยเชื่อว่าวัฒนธรรมตนเอง " เป็นเพียงหนึ่งในวัฒนธรรมที่ถูกต้องเท่า " ( 1979b : 193 )
pfaffenberger ในฉบับนี้ แสดงให้เห็นว่า โคเฮน อาจได้รับ overdeterminative ในการแยกของเขา ในการศึกษาสมัยใหม่ พิลกริม -
อายุศูนย์ในศรีลังกา เขาได้พบว่า ผู้เข้าชมสามารถ roudy เล่นๆ , ,และมีส่วนร่วมในพฤติกรรมลามก หรือประวัติศาสตร์ และวัฒนธรรม -
หลี orientated , โดยไม่สูญเสียคุณภาพ ซึ่งมั่นใจว่าสถานะเป็นผู้แสวงบุญ คุณภาพตาม pfaffenburger อยู่ใน " ความสำคัญทางจิตวิญญาณเพื่อการเดินทาง " และมากยิ่งขึ้นดังนั้นในวัฒนธรรมจัดภาษาสัญลักษณ์ ซึ่งนักท่องเที่ยวจะต้องแสดงการเดินทางด้วยเท้าของพวกเขา . " เขาชี้หนึ่งควรมองหารูปแบบอื่น ๆของการท่องเที่ยวสำหรับความสำคัญทางจิตวิญญาณของพวกเขาและภาษา สัญลักษณ์ พวกเขาแสดง ส่วนตัวพระศรีลังกาอาจถูกแทนที่ด้วยที่เกือบได้ว่าคุณภาพของธรรมชาติ , สุขภาพ , ป่า , พื้นเมือง " " ประชาชน " ราก " ประวัติศาสตร์ และ วัฒนธรรม ซึ่งมีความหมายสัญลักษณ์และโหลดสำหรับนักท่องเที่ยวที่ทันสมัยมาก สำหรับอินสแตนซ์ในการศึกษาของแพคเกจนักท่องเที่ยวบัสที่เยลโลว์สโตน เวเดล ( 1981 ) รายงานว่าหลายของภาคตะวันตกได้เริ่มร้องเพลง " แบนเนอร์แพรวพราวดาว " หรือ " สหรัฐอเมริกา " และเพลงอื่น ๆ ในขณะที่นักท่องเที่ยวธรรมดามักจะร้องไห้เมื่อเห็นมากมีธรรมชาติสวยงาม ใน บริบทอื่น ๆที่นักท่องเที่ยวได้สังเกตวิธีการวัตถุวัฒนธรรมหรือประวัติศาสตร์มีชื่อเสียง ด้วยการตั้งใจจดจ่อ ( CF .เทอร์เนอร์ " ไหล " ) ที่ประสงค์จะเป็นคนเดียวกับที่เคารพธรรมชาติ วัตถุ หรือสงสัย ( maccannell 1976:42-43 )
คือ สรุปได้ว่า ไม่มีอย่างหนักและรวดเร็วเส้นแบ่งระหว่างเดินทางและการท่องเที่ยว ถึงบทบาทของผู้แสวงบุญและนักท่องเที่ยวรวม พวกเขาจะแตกต่างกันเสมอไปแต่รูปแบบต่อเนื่องขององค์ประกอบที่แยกจากกันไม่ได้ ให้หลากหลาย