I didn’t like Khun Retzna. I handed

I didn’t like Khun Retzna. I handed him the gloves and he nodded. He said nothing, just turned away, his broad back mocking me.

That night there was a storm – violent, tropical. Lightning rent the sky, thunder crashed and rain slashed down. I couldn’t sleep, not just because of the noise but because I was thinking of the next day, as the water gurgled in the gutters and pipes.

The next morning, I set out early. I took with me my few possessions in a frayed orange rucksack slung across my back. I left without a word or a backward glance, taking care not to waken Khun Retzna, who was snoring as usual on his bench behind the counter in the lobby.

It had stopped raining and the big main street that the Americans had made with their concrete-pouring machines sparkled with a thousand shallow puddles. The side-streets, deeply rutted by the rickshaws and the tuc-tucs, had become stagnant channels of foul black mud, washed out from the sewers by the night’s torrential downpour. I knew at once that I should not have come out in sandals, that my feet and trouser legs would soon be caked in filth, but my heavy waterproof shoes were now just a distant memory.

I turned off the concrete road down the path by the side of the new supermarket with the tin roof. The shutters were still up and a dozen homeless people still huddled under the portico where they had spent the night. In a few minutes the shop workers would arrive and chase them away. Normally their fate would have meant nothing to me, even their physical presence would not have registered—but on this morning I felt a wave of sympathy and recognition. If fortune did not smile upon me today then these were my brothers and sisters. In the long run I would be one of them anyway.

Further down the narrow unmade track that was the short cut to the river-bus terminal on the Chao Phraya I passed a monk standing ankle-deep in the mud, his yellow robes touching its surface, his begging bowl in his hand. I searched in my pocket and found the ten baht note that had been my tip from the German with the cartoon animal on his T-shirt the night before. He had given it to me for “finding” a room for himself and his Thai bar-girl, even though we were full up. For people like that we were always full up, and yet always able to find a room. I folded the note and dropped it in the monk’s bowl. He nodded his appreciation.

After I had passed and was out of the monk’s sight I searched in all my pockets again. Only a few satang. There was no point in going to the river-bus terminal now, I did not have the fare. I turned down an unfamiliar back-street, heading up-river. It was barely dawn, I could walk to the Grace Hotel in a couple of hours. Well, maybe three, with the mud slowing me down. I would show Khun Retzna: I would be a doorman at the Grace, my friend Khun Tong would help me to get the job. They would give me new gloves, whiter gloves, and a light blue uniform with epaulets on the shoulders and a white badge with the name of the hotel sown on, and a smart blue peaked cap. Khun Retzna’s hotel was a dump, with bed-bugs, and insect larvae coming out of the water taps. Nobody would ever go there except that he paid the bar-girls one-hundred-and-twenty baht for every client they brought in. The Grace was a proper hotel. A respectable hotel. It paid the bar girls only fifty baht, and there were customers from proper tour companies as well. Khun Retzna would hear of my good fortune – if I could pull it off. I would see to it that he did.

My feet made a squelching sound each time I pulled them out of the mud to take a step. Progress between the ramshackle bamboo dwellings that crowded both sides of the track was very slow. The flooding of the sewer ditches had made the smell unusually strong. A few stray dogs watched my progress but the only signs of human presence were some softly expanding and contracting bundles of grey cloth stretched out here and there on random dry patches where wooden steps led to raised front doors. Bangkok was still sleeping – at least to the extent that it ever sleeps.

The track I was following met another one in a T-junction. Should I turn right for the river or left to return to the main road? I had hesitated for only a moment but from out of nowhere someone had come up behind me, and with a start I felt a hand on my shoulder.

“Where are you going old man?” he hissed from between uneven yellow teeth. His eyes were cold, his bony face without expression. I looked down and saw that his right hand was clasped over the handle of something that was concealed in his pocket. It required little imagination to guess what it was.

“Mister, I am just a poor hotel worker and yesterday I lost my job. I have nothing in the whole world but a few unwashed clothes. You’re wasting your time entirely with me, I swear.”

“Is that a fact? You don’t sound like a hotel worker. You speak well, like a teacher or a government official.” He plunged his hands roughly into my two trouser pockets in turn and from the second one extracted a few coins, which he threw contemptuously into the mud.

“Take that bag off your back” he demanded in the same undertone. I undid the buckle and gave it to him. He rifled through it furiously, holding it close to his body in his right hand, which still hovered above the handle of whatever he had in his pocket.

“You see? I told you the truth.”

He emptied my clothes into the mud. Instinctively I reached out to save them. His eyes fixed on my hands. “Why have you got cloth tied around your hands?” he demanded.

“My hands get cold. I have no gloves now. Khun Retzna took my gloves… well, they belonged to him, but I needed them. I needed them very badly.”

He withdrew the knife from his pocket so that I could see the full eight or nine cruel inches of the blade. He was wearing gloves himself, I noticed. Thick sleek black leather ones: the kind motorcyclists wear.

“Very clever,” he said beneath his breath and grabbed my right wrist. He pushed the point of the knife between the yellowing piece of cloth and my skin, rocking the blade back and forth to cut the ancient fabric.

“What are you doing? Are you mad?” The material fluttered down in shards, following my clothes into the foul-smelling mud.

“That’s where it is, isn’t it? Hidden under these bandages…” As he ripped the last strands away in a single yellowing tangle he stopped and became completely motionless. My wrist slipped from his grasp and his face lost all of its colour.

“I told you that I needed the gloves,” I said quietly. Before he recovered from his shock I deliberately grasped the blade of the knife in my foreshortened leprous right hand and watched the blood spring from between the remains of my fingers. “It doesn’t hurt,” I assured him. He let go of the knife. I did the same, allowing it to join everything else in the mud. I reached towards him with my dripping rotted hand and watched his eyes widen with alarm. In his haste to draw away he stumbled and fell backwards, sinking inches into the filth, covering his clothing with the mixture of clay and excrement. I leaned over him and lowered my hand so that it was almost touching his cheek. “I have heard that the contamination is carried in the blood,” I whispered. “Shall we find out?”

“No! No, I beg you! Anything! I’ll give you anything!”

I watched my blood dripping rhythmically past his shoulder. I had never before observed such terror on the face of a human being. “Since you are kind enough to offer,” I continued in a level conversational tone, “I would be grateful for some money. If you can’t find all of it yourself I will be happy to help you search… “

It was not necessary. He produced four leather wallets of differing colours and design in the time it took me to draw another breath. I used my still-covered left hand to accept them, and commenced re-packing my rucksack. He shuddered and tried to crawl away from me, pushing up great mounds of filth with his elbows and feet.

“Oh, just one more favour,” I added in a tone which I fancied must have sounded almost apologetic, “I should like you to give me your gloves… ”

I didn’t like Khun Retzna. I handed him the gloves and he nodded. He said nothing, just turned away, his broad back mocking me.

That night there was a storm – violent, tropical. Lightning rent the sky, thunder crashed and rain slashed down. I couldn’t sleep, not just because of the noise but because I was thinking of the next day, as the water gurgled in the gutters and pipes.

The next morning, I set out early. I took with me my few possessions in a frayed orange rucksack slung across my back. I left without a word or a backward glance, taking care not to waken Khun Retzna, who was snoring as usual on his bench behind the counter in the lobby.

It had stopped raining and the big main street that the Americans had made with their concrete-pouring machines sparkled with a thousand shallow puddles. The side-streets, deeply rutted by the rickshaws and the tuc-tucs, had become stagnant channels of foul black mud, washed out from the sewers by the night’s torrential downpour. I knew at once that I should not have come out in sandals, that my feet and trouser legs would soon be caked in filth, but my heavy waterproof shoes were now just a distant memory.

I turned off the concrete road down the path by the side of the new supermarket with the tin roof. The shutters were still up and a dozen homeless people still huddled under the portico where they had spent the night. In a few minutes the shop workers would arrive and chase them away. Normally their fate would have meant nothing to me, even their physical presence would not have registered—but on this morning I felt a wave of sympathy and recognition. If fortune did not smile upon me today then these were my brothers and sisters. In the long run I would be one of them anyway.

Further down the narrow unmade track that was the short cut to the river-bus terminal on the Chao Phraya I passed a monk standing ankle-deep in the mud, his yellow robes touching its surface, his begging bowl in his hand. I searched in my pocket and found the ten baht note that had been my tip from the German with the cartoon animal on his T-shirt the night before. He had given it to me for “finding” a room for himself and his Thai bar-girl, even though we were full up. For people like that we were always full up, and yet always able to find a room. I folded the note and dropped it in the monk’s bowl. He nodded his appreciation.

After I had passed and was out of the monk’s sight I searched in all my pockets again. Only a few satang. There was no point in going to the river-bus terminal now, I did not have the fare. I turned down an unfamiliar back-street, heading up-river. It was barely dawn, I could walk to the Grace Hotel in a couple of hours. Well, maybe three, with the mud slowing me down. I would show Khun Retzna: I would be a doorman at the Grace, my friend Khun Tong would help me to get the job. They would give me new gloves, whiter gloves, and a light blue uniform with epaulets on the shoulders and a white badge with the name of the hotel sown on, and a smart blue peaked cap. Khun Retzna’s hotel was a dump, with bed-bugs, and insect larvae coming out of the water taps. Nobody would ever go there except that he paid the bar-girls one-hundred-and-twenty baht for every client they brought in. The Grace was a proper hotel. A respectable hotel. It paid the bar girls only fifty baht, and there were customers from proper tour companies as well. Khun Retzna would hear of my good fortune – if I could pull it off. I would see to it that he did.

My feet made a squelching sound each time I pulled them out of the mud to take a step. Progress between the ramshackle bamboo dwellings that crowded both sides of the track was very slow. The flooding of the sewer ditches had made the smell unusually strong. A few stray dogs watched my progress but the only signs of human presence were some softly expanding and contracting bundles of grey cloth stretched out here and there on random dry patches where wooden steps led to raised front doors. Bangkok was still sleeping – at least to the extent that it ever sleeps.

The track I was following met another one in a T-junction. Should I turn right for the river or left to return to the main road? I had hesitated for only a moment but from out of nowhere someone had come up behind me, and with a start I felt a hand on my shoulder.

“Where are you going old man?” he hissed from between uneven yellow teeth. His eyes were cold, his bony face without expression. I looked down and saw that his right hand was clasped over the handle of something that was concealed in his pocket. It required little imagination to guess what it was.

“Mister, I am just a poor hotel worker and yesterday I lost my job. I have nothing in the whole world but a few unwashed clothes. You’re wasting your time entirely with me, I swear.”

“Is that a fact? You don’t sound like a hotel worker. You speak well, like a teacher or a government official.” He plunged his hands roughly into my two trouser pockets in turn and from the second one extracted a few coins, which he threw contemptuously into the mud.

“Take that bag off your back” he demanded in the same undertone. I undid the buckle and gave it to him. He rifled through it furiously, holding it close to his body in his right hand, which still hovered above the handle of whatever he had in his pocket.

“You see? I told you the truth.”

He emptied my clothes into the mud. Instinctively I reached out to save them. His eyes fixed on my hands. “Why have you got cloth tied around your hands?” he demanded.

“My hands get cold. I have no gloves now. Khun Retzna took my gloves… well, they belonged to him, but I needed them. I needed them very badly.”

He withdrew the knife from his pocket so that I could see the full eight or nine cruel inches of the blade. He was wearing gloves himself, I noticed. Thick sleek black leather ones: the kind motorcyclists wear.

“Very clever,” he said beneath his breath and grabbed my right wrist. He pushed the point of the knife between the yellowing piece of cloth and my skin, rocking the blade back and forth to cut the ancient fabric.

“What are you doing? Are you mad?” The material fluttered down in shards, following my clothes into the foul-smelling mud.

“That’s where it is, isn’t it? Hidden under these bandages…” As he ripped the last strands away in a single yellowing tangle he stopped and became completely motionless. My wrist slipped from his grasp and his face lost all of its colour.

“I told you that I needed the gloves,” I said quietly. Before he recovered from his shock I deliberately grasped the blade of the knife in my foreshortened leprous right hand and watched the blood spring from between the remains of my fingers. “It doesn’t hurt,” I assured him. He let go of the knife. I did the same, allowing it to join everything else in the mud. I reached towards him with my dripping rotted hand and watched his eyes widen with alarm. In his haste to draw away he stumbled and fell backwards, sinking inches into the filth, covering his clothing with the mixture of clay and excrement. I leaned over him and lowered my hand so that it was almost touching his cheek. “I have heard that the contamination is carried in the blood,” I whispered. “Shall we find out?”

“No! No, I beg you! Anything! I’ll give you anything!”

I watched my blood dripping rhythmically past his shoulder. I had never before observed such terror on the face of a human being. “Since you are kind enough to offer,” I continued in a level conversational tone, “I would be grateful for some money. If you can’t find all of it yourself I will be happy to help you search… “

It was not necessary. He produced four leather wallets of differing colours and design in the time it took me to draw another breath. I used my still-covered left hand to accept them, and commenced re-packing my rucksack. He shuddered and tried to crawl away from me, pushing up great mounds of filth with his elbows and feet.

“Oh, just one more favour,” I added in a tone which I fancied must have sounded almost apologetic, “I should like you to give me your gloves… ”

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

ผมไม่ได้ชอบคุณ Retzna ฉันมอบถุงมือเขา และเขาพยักหน้า เขากล่าวว่า อะไร เพียงหัน หลังกว้างของเขาเสียดสีผม คืนนั้นมีพายุ – รุนแรง เขตร้อน ฟ้าผ่าเช่าสกา พุ่งชนฟ้าร้อง และฝนเฉือนลง ฉันไม่สามารถนอนหลับ ไม่เพียง เพราะเสียงแต่เนื่อง จากผมคิดวันถัดไป เป็น gurgled น้ำในรางและท่อ เช้าวันถัดไป ฉันได้ออกก่อน ผมเอากับทรัพย์สินของฉันบางในรับผลิตกระเป๋าส้มหลุดลุ่ย slung ข้ามหลัง ผมไป โดยไม่มีคำหรือคร่าว ๆ ย้อนหลัง การดูแลไม่ให้ waken คุณ Retzna ผู้นอนกรนตามปกติบนม้านั่งของเขาอยู่หลังเคาน์เตอร์ในล็อบบี้ มันหยุดฝนตก และถนนสายหลักใหญ่ชาวอเมริกันได้ทำกับเครื่องของพวกเขาเทคอนกรีต sparkled กับปลิงตื้นพัน ด้านข้างถนน ลึก rutted ทนาการและ tuc-tucs ได้กลายเป็น ช่องเหม็นโคลนดำ ล้างออกจากระบาย โดยฝนต่อคืนของศิลปิน ผมรู้ทันทีว่า ผมควรไม่มีออกมาในรองเท้าแตะ ที่เท้าและขาเพื่อฉันจะเร็วจะ caked เที่ยว แต่รองเท้ากันน้ำหนักของฉันตอนนี้มีเพียงจำไกล ฉันเปิดถนนคอนกรีตลงเส้นทางริมซูเปอร์มาร์เก็ตใหม่มีหลังคาดีบุก บานเกล็ดที่มียังคงเพิ่มขึ้น และคนจรจัดโหลยังคงต้องภายใต้โก้ซึ่งพวกเขาได้ใช้เวลากลางคืน ในไม่กี่นาที คนงานร้านจะมาถึง และไล่พวกเขา ปกติชะตากรรมของพวกเขาจะมีหมายถึง อะไรกับฉัน แม้สถานะทางกายภาพของพวกเขาจะไม่ได้ลงทะเบียน – แต่เมื่อเช้านี้ ผมรู้สึกเห็นใจและการรับรู้ของการ ถ้าฟอร์จูนได้ไม่ยิ้มตามผมวันนี้ แล้วมีพี่ชายและน้องสาวของฉัน ในระยะยาวผมจะเป็นหนึ่งในนั้น เพิ่มเติม ลงติดตาม unmade แคบที่ลัดไปแม่น้ำสถานีขนส่งในแม่น้ำเจ้าพระยาผ่านการพระ ยืนลึกข้อเท้าในโคลน เสื้อคลุมสีเหลืองของเขาที่สัมผัสของพื้นผิว ชามเขา begging ในมือของเขา ฉันค้นหาในกระเป๋าของฉัน และพบบันทึกสิบบาทที่ได้รับคำแนะนำของฉันจากเยอรมันกับสัตว์การ์ตูนบนเสื้อยืดของเขาคืน เขามีให้กับฉัน "ค้นหา" ห้องพักสำหรับตนเองและของเขาไทยบาร์สาว แม้ว่าเราไม่เต็มขึ้น สำหรับคนที่ ได้เสมอเต็มค่า และยังจะสามารถหาห้องพัก พับหมายเหตุ และลดลงในชามของสงฆ์ เขา nodded ของเขาขึ้น หลังจากที่ฉันได้ผ่าน และถูกตาของพระ ฉันค้นหาในกระเป๋าของฉันอีกครั้ง เพียงไม่กี่สตางค์ มีจุดในไปที่แม่น้ำสถานีตอนนี้ ฉันไม่มีค่าโดยสาร ฉันเปิดการคุ้นเคยซอย หัวสายแม่น้ำ ก็เช้าแทบไม่ ฉันไม่สามารถเดินไปโรงแรมเกรซในสองสามชั่วโมง ดี ทีสาม ด้วยโคลนผมชะลอ ฉันจะแสดง Retzna ของคุณ: จะกลางที่พระคุณ เพื่อนทองคุณจะช่วยฉันได้งาน พวกเขาจะให้ฉันใหม่ถุงมือ ถุงมือขึ้นขาวขึ้น และฟ้ารูปกับ epaulets บนไหล่และป้ายสีขาว มีชื่อของโรงแรมที่หว่านบน และบลูสมาร์ท peaked หมวก คุณ Retzna มาก ๆ การถ่ายโอนข้อมูล เตียงโรคจิต และตัวอ่อนแมลงออกมาจากก๊อกน้ำ ใครจะเคยไปที่นั่นแต่เขาจ่ายบาร์หญิงร้อย และยี่สิบบาทสำหรับลูกค้าทุกคนที่มาใน พระคุณเป็นโรงแรมที่เหมาะสม โรงแรมที่อยู่ใกล้แหล่งชอปปิ้ง มันจ่ายแถบหญิงเพียง 50 บาท และมีลูกค้าจากบริษัททัวร์ที่เหมาะสมเช่น Retzna คุณจะได้ยินเสียงของโชคดีของฉัน – ถ้าฉันสามารถยกเลิก จะเห็นได้ว่า เขาไม่ เท้าของฉันได้ squelching เสียงทุกครั้งที่ผมดึงออกจากโคลนก้าว ความคืบหน้าระหว่างบริเวณ ramshackle ไม้ไผ่ที่หนาแน่นทั้งสองด้านของติดตามได้ช้ามาก น้ำท่วมคูระบายน้ำมีกลิ่นแรงผิดปกติ สุนัขน้อยเฝ้าดูความคืบหน้าของฉัน แต่สัญญาณเฉพาะของมนุษย์อยู่บางเบาขยายและการทำสัญญารวมกลุ่มสีเทาผ้ายืดออกมาในแพทช์แห้งสุ่มซึ่งขั้นตอนไม้นำไปขึ้นหน้าประตู กรุงเทพมหานครยังคงนอน – น้อยการที่มันเคยนอน ติดตามผมได้ต่อไปตามหนึ่งใน T-junction เป็น ควรเปิดขวาในแม่น้ำหรือทางซ้ายเพื่อกลับไปยังถนนสายหลักหรือไม่ ฉันมี hesitated เพียงครู่ แต่ from out of ไหน คนก็มาข้างหลัง และ มีการเริ่มต้น ผมรู้สึกมือบนไหล่ของฉัน "จะไปชรา" เขา hissed from between ฟันเหลืองไม่สม่ำเสมอ ตาของเขาถูกน้ำเย็น หน้า bony โดยนิพจน์ ฉันมองลงไป และเห็นว่า มือขวาถูก clasped จุดจับของสิ่งที่ถูกปกปิดในกระเป๋าของเขา มันต้องใช้จินตนาการน้อยคาดเดาสิ่งที่มันเป็น "มิสเตอร์ ฉันเป็นเพียงผู้ปฏิบัติดี แล้วเมื่อวานหายไปงาน ไม่มีอะไรในโลกทั้งหมดแต่เสื้อผ้า unwashed กี่ คุณกำลังเสียเวลาของคุณทั้งหมดกับฉัน ฉันสาบาน" "คือความจริง คุณไม่ฟังผู้ปฏิบัติงานโรงแรม คุณพูดดี เช่นครูหรือเจ้าหน้าที่รัฐบาล" เขาลดลงมือหยาบ ๆ ในกระเป๋าของฉันออกกำลังกายสองใน และจากสองแยกกี่เหรียญ ที่ contemptuously เขาโยนลงในโคลน "ใช้ถุงที่ปิดหลัง" เขาแค่ในสวัสดีเหมือนกัน ทำหัว และให้เขา เขา rifled ผ่านมันอย่างดุเดือด จับใกล้กับร่างกายของเขาในมือขวา ซึ่งยัง โฮเวอร์เหนือจับสิ่งที่เขามีในกระเป๋าของเขา "คุณเห็นหรือไม่ ฉันบอกคุณความจริง" เขาอบเสื้อผ้าของฉันลงในโคลน Instinctively ผมถึงออกบันทึก ตาของเขาคงอยู่ในมือของฉัน "ทำไมคุณมีผ้าผูกรอบมือของคุณ" เขาต้องการ "มือของฉันได้เย็น ตอนนี้ผมมีถุงมือไม่ คุณ Retzna เอาถุงมือของฉัน...ดี พวกเขาอยู่กับเขา แต่ฉันต้องการพวกเขา ฉันต้องการพวกเขามากไม่" เขาต้องถอนมีดจากกระเป๋าของเขาเพื่อให้สามารถเห็นทั้งแปด หรือเก้าโหดร้ายนิ้วของใบมีด เขาสวมถุงมือตัวเอง ผมสังเกตเห็น สีดำหนังหนาเงาคน: ระบบประเภทสวมใส่ "ฉลาด เขากล่าวว่า ภายใต้ลมหายใจของเขา แล้วคว้าข้อมือขวา เขาผลักมีดระหว่างชิ้นส่วนสีเหลืองของผ้าและผิวของฉัน จุดโยกไปมาให้ตัดผ้าโบราณ "จะทำอะไร รึบ้า" วัสดุ fluttered ลงในเศษภาชนะ ตามเสื้อผ้าของฉันลงในโคลนเหม็นหอม "ที่เป็นที่ ไม่มัน ซ่อนไว้ใต้พลาสเตอร์แบบนี้..." เขาคัดลอก strands สุดท้ายไปในสีเหลืองขนาดเดียว เขาหยุด และกลายเป็นแบบอย่างสมบูรณ์ ข้อมือเล็ดรอดจากความเข้าใจของเขาและใบหน้าของเขาหายไปทั้งหมดของสีของมัน "ฉันบอกคุณว่า ฉันต้องการถุงมือที่ ฉันกล่าวอย่างเงียบ ๆ ก่อนที่เขากู้คืนจากการกระแทกของเขา ฉันตั้งใจ grasped ใบมีดของมีดในมือขวา leprous foreshortened กดูสปริงเลือด from between ของนิ้วมือ ใจเขา "มันไม่เจ็บ เขาปล่อยของมีด ฉันไม่เหมือนกัน ให้มันรวมทุกอย่างในโคลน เดินทางไปยังเขา ด้วยมือของฉันแฉะ rotted และดูตาขยายนาฬิกาปลุก เขารีบวาดไป เขา stumbled และตกย้อนหลัง จมนิ้วเป็นสิ่งโสโครก เสื้อผ้าของเขา มีส่วนผสมของดินเหนียวและเราครอบคลุม เขาเอง และลดมือลงเพื่อให้มันถูกเกือบสัมผัสแก้มของเขา "ผมเคยได้ยินว่า เป็นดำเนินการการปนเปื้อนในเลือด ผมกระซิบ "จะเราหา" "ไม่ ไม่ ผมขอคุณ อะไร ฉันจะให้อะไร" ผมเห็นเลือดของฉันขจีหดเลยบ่าของเขา ผมไม่เคยมาก่อนได้สังเกตเช่นความหวาดกลัวบนใบหน้าของมนุษย์ "เนื่องจากคุณมีดีพอที่จะนำเสนอ, " ฉันอย่างต่อเนื่องในระดับเสียงสนทนา "ฉันจะขอบคุณสำหรับเงินบางส่วน ถ้าคุณไม่พบทั้งหมดของตัวเอง ฉันจะยินดีที่จะช่วยคุณค้นหา... “ ไม่จำเป็น เขาผลิตกระเป๋าหนังสี่สีที่แตกต่างและออกแบบในเวลาที่ฉันหายใจอื่นใช้ ผมใช้มือซ้ายครอบคลุมยังคงยอมรับพวกเขา และเริ่มบรรจุรับผลิตกระเป๋าของฉันอีกครั้ง เขา shuddered และพยายามที่จะรวบรวมข้อมูลจากฉัน ผลักดันค่า mounds ดีของกลั้วกับข้อและเท้าของเขา "โอ้ โปรดปรานอย่างเดียว, " เพิ่มในเสียงที่ฉัน fancied ต้องมีแต่เพียงแห่งขออภัยเกือบ "ควรชอบคุณให้ผมถุงมือของคุณ... ”

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

ผมไม่ชอบคุณ Retzna ผมมือเขาถุงมือและเขาพยักหน้า เขากล่าวว่าไม่มีอะไรเพียงแค่หันไปด้านหลังกว้างของเขาเยาะเย้ยฉัน. คืนนั้นมีพายุ - ความรุนแรงในเขตร้อนชื้น สายฟ้าเช่าท้องฟ้าฟ้าร้องและฝนตกลดลง ฉันไม่สามารถนอนหลับได้ไม่เพียงเพราะเสียง แต่เป็นเพราะฉันคิดของวันถัดไปเป็นน้ำ gurgled ในท่อระบายน้ำและท่อ. เช้าวันรุ่งขึ้นฉันออกในช่วงต้น ผมเอากับผมทรัพย์สินสามของฉันในเป้สะพายสีส้มฝอยทั่วหลังของฉัน ฉันทิ้งไว้โดยไม่มีคำหรืออย่างรวดเร็วหลังดูแลไม่ให้ลุกขึ้นคุณ Retzna ที่ถูกกรนตามปกติของเขาอยู่บนม้านั่งหลังเคาน์เตอร์ในล็อบบี้. มันได้หยุดฝนตกและถนนสายหลักขนาดใหญ่ที่ชาวอเมริกันที่ทำด้วยคอนกรีต เครื่อง -pouring ประกายกับพันแอ่งน้ำตื้น ด้านถนน, เป็นร่องลึกโดยสามล้อและ TUC-Tucs ได้กลายเป็นช่องนิ่งโคลนสีดำเหม็นล้างออกจากท่อระบายน้ำฝนที่ตกลงมาโดยกระหน่ำคืน ผมรู้ว่าในครั้งเดียวที่ผมไม่ควรจะออกมาในรองเท้าแตะที่เท้าและขากางเกงของฉันจะเร็ว ๆ นี้จะ caked ในสิ่งปฏิกูล แต่รองเท้ากันน้ำหนักของฉันได้ขณะนี้เป็นเพียงความทรงจำที่ห่างไกล. ฉันปิดถนนคอนกรีตลงเส้นทางโดย ด้านข้างของซูเปอร์มาร์เก็ตใหม่ที่มีหลังคาดีบุก บานประตูหน้าต่างก็ยังคงขึ้นและคนจรจัดโหลยังคงซุกอยู่ภายใต้ชายคาที่พวกเขาได้ใช้เวลาทั้งคืน ในไม่กี่นาทีคนงานร้านจะมาถึงและไล่พวกเขาออกไป ชะตากรรมของพวกปกติจะมีความหมายอะไรกับผมแม้กระทั่งการปรากฏกายของพวกเขาจะไม่ได้ลงทะเบียน แต่ในเช้าวันนี้ผมรู้สึกว่าคลื่นของความเห็นอกเห็นใจและการรับรู้ ถ้าโชคไม่ยิ้มเมื่อฉันในวันนี้แล้วเหล่านี้เป็นพี่น้องของฉันและน้องสาว ในระยะยาวผมจะเป็นคนของพวกเขาต่อไป. ต่อไปลงแทร็คที่เรียบร้อยแคบ ๆ ที่เป็นทางลัดไปยังสถานีแม่น้ำรถโดยสารบนเจ้าพระยาฉันผ่านพระภิกษุสงฆ์ยืนข้อเท้าลึกลงไปในโคลนเสื้อคลุมสีเหลืองของเขาสัมผัสมัน พื้นผิวชามขอทานอยู่ในมือของเขา ฉันค้นหาในกระเป๋าของฉันและพบบันทึกสิบบาทที่ได้รับเคล็ดลับของฉันจากเยอรมันกับสัตว์การ์ตูนบนเสื้อยืดของเขาในคืนก่อน เขาได้รับมันมาให้ฉันสำหรับ "หา" ห้องสำหรับตัวเองและบาร์สาวไทยของเขาแม้ว่าเราจะได้เต็มรูปแบบขึ้น สำหรับคนที่ชอบว่าเราได้เต็มรูปแบบอยู่เสมอและยังเสมอสามารถที่จะหาห้องพัก ฉันพับทราบและลดลงในชามของพระภิกษุสงฆ์ เขาพยักหน้าขอบคุณ. หลังจากที่ฉันได้ผ่านไปและก็ออกไปจากสายตาของพระภิกษุสงฆ์ฉันค้นหาในกระเป๋าทั้งหมดของฉันอีกครั้ง เพียงไม่กี่สตางค์ มีจุดไม่ได้ในการที่จะไปยังสถานีแม่น้ำบัสตอนนี้ผมไม่ได้มีค่าโดยสาร ฉันหันกลับมาที่ไม่คุ้นเคยถนนมุ่งหน้าขึ้นแม่น้ำ มันเป็นรุ่งอรุณแทบจะไม่ฉันจะเดินไปที่โรงแรมเกรซในสองสามชั่วโมง ดีอาจจะสามด้วยโคลนที่ชะลอตัวลง ฉันจะแสดงให้คุณ Retzna: ผมจะเป็นคนเฝ้าประตูที่เกรซเพื่อนของฉันคุณตองจะช่วยให้ฉันเพื่อให้ได้งาน พวกเขาจะให้ฉันใหม่ถุงมือ, ถุงมือสีขาวและชุดสีฟ้าอ่อนกับอินทรธนูบนไหล่และสีขาวที่มีป้ายชื่อของโรงแรมหว่านบนและสมาร์ทสีฟ้าหมวกยอดแหลม โรงแรม Retzna คุณคือการถ่ายโอนข้อมูลที่มีข้อบกพร่องเตียง, และตัวอ่อนแมลงออกมาจากก๊อกน้ำ ไม่มีใครเลยที่จะไปที่นั่นยกเว้นว่าเขาจ่ายบาร์สาวหนึ่งร้อยและยี่สิบบาทสำหรับลูกค้าที่พวกเขานำเข้ามาในทุก. เกรซเป็นโรงแรมที่เหมาะสม โรงแรมที่นับถือ มันจ่ายผู้หญิงบาร์เพียงห้าสิบบาทและมีลูกค้าจาก บริษัท ทัวร์ที่เหมาะสมเช่นกัน คุณ Retzna จะได้ยินเสียงของความโชคดีของฉัน - ถ้าฉันสามารถดึงออก ฉันจะดูไปว่าเขาไม่ได้ทำ. ฟุตของฉันทำเสียง squelching แต่ละครั้งที่ผมดึงพวกเขาออกมาจากโคลนจะใช้ขั้นตอน ความคืบหน้าในระหว่างที่อยู่อาศัยไม้ไผ่หลุดลุ่ยที่อัดแน่นทั้งสองด้านของการติดตามได้ช้ามาก น้ำท่วมคูระบายน้ำได้ทำให้กลิ่นที่แข็งแกร่งผิดปกติ สุนัขจรจัดไม่กี่เฝ้าดูความคืบหน้าของฉัน แต่เพียงร่องรอยของการแสดงตนของมนุษย์บางเบาขยายตัวและการรวมกลุ่มทำสัญญาผ้าสีเทายืดออกที่นี่และมีในแพทช์แห้งแบบสุ่มที่ขั้นตอนไม้นำไปสู่การยกประตูด้านหน้า กรุงเทพฯยังคงนอนหลับ - อย่างน้อยเท่าที่เคยนอน. ติดตามผมได้พบต่อไปนี้หนึ่งในสามแยกอีก ฉันควรจะเลี้ยวขวาแม่น้ำหรือซ้ายเพื่อกลับไปยังถนนสายหลัก? ผมเคยลังเลเพียงชั่วครู่ แต่ออกมาจากคนที่ไม่มีที่ไหนเลยที่ได้มาอยู่ข้างหลังผมและมีการเริ่มต้นที่ผมรู้สึกว่ามือบนไหล่ของฉัน. "คุณจะไปไหนคนเก่า?" เขา hissed จากระหว่างฟันเหลืองที่ไม่สม่ำเสมอ ดวงตาของเขาเย็นกระดูกใบหน้าของเขาโดยไม่แสดงออก ผมมองลงไปและเห็นว่ามือข้างขวาของเขาได้รับการประสานมากกว่าที่จับของบางสิ่งบางอย่างที่ซ่อนอยู่ในกระเป๋าของเขา มันจำเป็นต้องใช้จินตนาการเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่จะคาดเดาว่ามันคืออะไร. "นายผมเป็นเพียงแค่คนงานโรงแรมยากจนและเมื่อวานนี้ผมสูญเสียงานของฉัน ฉันไม่มีอะไรในโลก แต่ไม่เคยอาบน้ำเสื้อผ้าไม่กี่ คุณกำลังเสียเวลาของคุณอย่างสิ้นเชิงกับฉันฉันสาบาน. " "นั่นคือความเป็นจริงหรือไม่? คุณไม่ได้เสียงเหมือนคนงานโรงแรม คุณพูดได้ดีเช่นครูหรือเจ้าหน้าที่ของรัฐ. "เขากระโจนมือของเขาออกเป็นสองกระเป๋ากางเกงของฉันในการเปิดและจากคนที่สองที่สกัดไม่กี่เหรียญซึ่งเขาดูถูกโยนลงไปในโคลน. "เอากระเป๋าที่ปิดด้านหลังของคุณ "เขาเรียกร้องในแผ่วเดียวกัน ฉัน undid หัวเข็มขัดและมอบมันให้กับเขา เขาขโมยผ่านมันคึกถือมันใกล้เคียงกับร่างกายของเขาในมือขวาของเขาซึ่งยังคงวนเวียนอยู่เหนือจับของสิ่งที่เขามีอยู่ในกระเป๋าของเขา. "คุณเห็น? ผมบอกความจริงกับคุณ. " เขาอบเสื้อผ้าของฉันลงไปในโคลน สัญชาตญาณผมเอื้อมมือออกไปช่วยพวกเขา สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่มือของฉัน "คุณมีผ้าผูกรอบทำไมมือของคุณ?" เขาถาม. "มือของฉันได้รับความเย็น ฉันมีถุงมือไม่มีในขณะนี้ คุณ Retzna เอาถุงมือของฉัน ... ดีที่พวกเขาเป็นของเขา แต่ฉันต้องการให้พวกเขา ฉันต้องการให้พวกเขามากไม่ดี. " เขาถอนตัวออกมีดออกมาจากกระเป๋าของเขาเพื่อที่ฉันจะได้เห็นเต็มแปดหรือเก้านิ้วโหดร้ายของใบมีด เขาได้รับการสวมถุงมือตัวเองผมสังเกตเห็น คนหนังสีดำหนาเงา:. ขับขี่รถจักรยานยนต์สวมใส่ชนิด"ฉลาดมาก" เขากล่าวว่าภายใต้ลมหายใจของเขาและคว้าข้อมือข้างขวาของฉัน เขาผลักจุดของมีดระหว่างชิ้นส่วนสีเหลืองของผ้าและผิวของฉัน, ใบมีดโยกไปมาเพื่อตัดผ้าโบราณ. "สิ่งที่คุณกำลังทำอะไร? คุณบ้า? "วัสดุที่เบาโผบินลงในเศษตามเสื้อผ้าของฉันลงไปในโคลนกลิ่นเหม็น. "นั่นคือสิ่งที่มันเป็นไม่ได้หรือไม่ ซ่อนอยู่ใต้ผ้าพันแผลเหล่านี้ ... "ในขณะที่เขาฉีกเส้นสุดท้ายที่อยู่ในสีเหลืองยุ่งเหยิงเดียวเขาหยุดและกลายเป็นนิ่งสมบูรณ์ ข้อมือของฉันลดลงจากความเข้าใจของเขาและใบหน้าของเขาหายไปทั้งหมดของสีของมัน. "ฉันบอกคุณว่าผมจำเป็นต้องมีถุงมือ" ผมพูดอย่างเงียบ ๆ ก่อนที่เขาจะหายจากช็อตของเขาฉันจงใจลงโทษใบมีดในมือข้างขวาของฉันนิดเดียวโรคเรื้อนและดูฤดูใบไม้ผลิเลือดจากการระหว่างซากของมือของฉัน "มันไม่เจ็บ" ผมมั่นใจเขา เขาปล่อยให้ไปของมีด ผมก็ทำเช่นเดียวกันซึ่งจะช่วยให้ทุกอย่างอื่นเข้าร่วมในโคลน ฉันถึงต่อเขาด้วยการหยดของฉันผุมือและดูสายตาของเขาขยายด้วยความตกใจ ในความเร่งรีบของเขาที่จะดึงออกไปเขาสะดุดและล้มลงไปข้างหลังจมนิ้วเข้าไปสกปรกครอบคลุมเสื้อผ้าของเขาที่มีส่วนผสมของดินเหนียวและอุจจาระ ผมโน้มตัวไปข้างเขาและมือของฉันลดลงเพื่อที่จะได้รับเกือบสัมผัสแก้มของเขา "ผมเคยได้ยินว่าการปนเปื้อนจะดำเนินการในเลือด" ผมกระซิบ "เราจะหา?" "ไม่! ไม่ฉันขอให้คุณ! อะไร! ฉันจะให้อะไร! " ฉันดูหยดเลือดของฉันที่ผ่านมาจังหวะไหล่ของเขา ผมไม่เคยสังเกตมาก่อนเช่นความหวาดกลัวบนใบหน้าของมนุษย์ "ตั้งแต่คุณเป็นประเภทพอที่จะให้" ผมยังคงอยู่ในระดับเสียงการสนทนา "ผมจะขอบคุณสำหรับเงิน ถ้าคุณไม่สามารถค้นหาทั้งหมดของมันเองฉันจะมีความสุขที่จะช่วยให้คุณค้นหา ... " มันไม่ได้เป็นสิ่งที่จำเป็น เขาผลิตสี่กระเป๋าหนังที่แตกต่างกันของสีและการออกแบบในเวลาที่ผมใช้เวลาในการวาดลมหายใจอีก ฉันยังคงใช้ที่ปกคลุมไปด้วยมือซ้ายของฉันที่จะยอมรับพวกเขาและเริ่มใหม่บรรจุเป้ของฉัน เขาสั่นและพยายามที่จะคลานออกไปจากฉันผลักดันขึ้นเนินที่ดีของสิ่งปฏิกูลที่มีข้อศอกและเท้าของเขา. "โอ้เพียงหนึ่งในความโปรดปรานมากขึ้น" ผมเพิ่มในน้ำเสียงที่ฉัน fancied ต้องได้ฟังเกือบขอโทษ "ฉันควรจะต้องชอบคุณ จะให้ฉันถุงมือของคุณ ... "

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

ผมไม่ได้ชอบคุณ retzna . ข้าส่งเขาถุงมือและเขาพยักหน้า เขาบอกว่าไม่มีอะไร ก็แค่หนี เค้ากลับกว้างเยาะเย้ยฉัน

เมื่อคืนมีพายุและรุนแรง , เขตร้อน ฟ้าผ่า , ฟ้า ฟ้าร้องเสียงดังมาก และฝน ฟันลง ผมนอนไม่หลับ ไม่ใช่แค่เสียง แต่เพราะฉันคิดว่าวันต่อไป เนื่องจากน้ำ gurgled ในรางและท่อ

เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันออกไปก่อน ผมเอากับแม่ไม่กี่ชิ้นในเป้สะพายข้ามลุ่ยสีส้มหลังของฉัน ฉันไปโดยไม่พูดหรือมองไปข้างหลัง ดูแลไม่ให้ปลุกคุณ retzna ใครนอนกรนตามปกติบนม้านั่งหลังเคาน์เตอร์ในล็อบบี้

มันก็หยุดตก และถนนใหญ่ ที่ชาวอเมริกันได้สร้างด้วยคอนกรีตเทเครื่องที่เป็นประกายกับพันตื้น puddles ถนนด้านข้างเป็นร่องลึกโดยรถลาก และ TUC tucs ได้กลายเป็นช่องทางโกงจมปลักโคลนดำ ล้างออกมาจากท่อระบายน้ำ โดยคืนที่ฝนตกหนักมาก ผมรู้ได้ทันทีว่า ผมไม่ควรออกมาในรองเท้าแตะที่เท้าของฉันและกางเกงขาจะเร็ว ๆนี้จะเลอะจากสิ่งปฏิกูล แต่รองเท้ากันน้ำหนักของฉัน ตอนนี้แค่ห่างๆ หน่วยความจำ

ผมปิดถนนคอนกรีตลงสู่เส้นทาง โดยด้านข้างของซูเปอร์มาร์เก็ตใหม่กับดีบุกหลังคา บานเกล็ดยังขึ้นและโหลคนจรจัดยังเบียดเสียดกันในบริเวณที่พวกเขาเคยใช้ชีวิตในตอนกลางคืนในไม่กี่นาที พนักงานจะมาถึงและไล่พวกเขาไป ปกติแล้วชะตากรรมของพวกเขาคงไม่มีความหมายอะไรกับผม แม้ของตนทางกายภาพจะไม่ได้จดทะเบียนแต่ในเช้าวันนี้ผมรู้สึกคลื่นของความเห็นอกเห็นใจและการยอมรับ ถ้าโชคไม่ยิ้มเมื่อฉันวันนี้ก็มีน้องชายและน้องสาว ในระยะยาวผมจะเป็นหนึ่งในนั้นอยู่แล้ว

ต่อไปลงแคบที่เก็บติดตามที่ถูกตัดสั้นไปสถานีขนส่งในแม่น้ำเจ้าพระยาผ่านพระยืนข้อเท้าลึกในโคลนของเขา สีเหลืองผ้าสัมผัสผิวของเขา , ชามขอทานในมือของเขา ฉันค้นในกระเป๋าของฉันและพบว่า สิบบาท ทราบว่ามีเคล็ดลับของฉันจากเยอรมันกับการ์ตูนสัตว์บนเสื้อยืดของเขาเมื่อคืนก่อนเขาให้ฉัน " ค้นหา " ห้องสำหรับตัวเองและสาวบาร์ไทยของเขา แม้ว่าเราเต็มแล้ว สําหรับคนชอบเราก็เต็มแล้ว และยังสามารถหาห้อง ฉันพับจดหมายและลดลงในของหลวงพ่อขัน เขาพยักหน้าขอบคุณเขา

หลังจากที่ฉันได้ผ่านและพ้นสายตาของพระฉันค้นในกระเป๋าของฉันอีกครั้ง เพียงไม่กี่สตางค์ไม่มีจุด ใน ไปที่ แม่น้ำ สถานีขนส่ง ผมไม่ได้มี ค่าโดยสาร ผมเลี้ยวลงถนนที่ไม่คุ้นเคย มุ่งหน้าไปแม่น้ำ มันเพิ่งจะเช้า ผมสามารถเดินไปโรงแรม Grace ในสองสามชั่วโมง บางทีสาม กับโคลนชะลอตัวฉันลง ผมจะแสดงให้คุณ retzna : ผมจะเป็นคนเปิดประตูที่เกรซ เพื่อนของฉัน คุณโต้ง จะช่วยให้ผมได้งานทำพวกเขาจะเอาถุงมือใหม่ ถุงมือขาว และสีฟ้าอ่อน ชุดกับอินทรธนูบนบ่า และป้ายขาว ชื่อโรงแรมหว่านบน , และสมาร์ทสีฟ้ามีหมวก คุณ retzna โรงแรมถูกทิ้ง กับเตียง แมลง และหนอนแมลงออกมาจากน้ำก๊อกไม่มีใครไปที่นั่น ยกเว้นว่าเขาจ่ายสาวบาร์หนึ่งร้อยยี่สิบบาท สำหรับลูกค้าทุกคน พวกเขาเข้ามา พระคุณเป็นโรงแรมที่เหมาะสม เป็นโรงแรมที่น่านับถือ มันจ่ายบาร์สาวเพียง 50 บาท มีจำนวนลูกค้าจาก บริษัท ทัวร์ที่เหมาะสมเช่นกัน คุณจะได้ยิน retzna –โชคดีของฉันถ้าฉันสามารถดึงมันออก ผมจะดูว่าเขาทำ

เท้าของฉันทำ . เสียงแต่ละครั้ง ผมดึงมันออกมาจากโคลนเพื่อก้าวเดิน ความคืบหน้าระหว่างโยกเยกไม้ไผ่ที่อยู่อาศัยที่แออัด ทั้งในด้านของการติดตามคือช้ามาก น้ำท่วมของท่อระบายน้ำ คู มีกลิ่นผิดปกติเป็นสุนัขจรจัดสองสามดูความคืบหน้าของฉัน แต่สัญญาณเพียงของการแสดงตนของมนุษย์ บางเบา และสัญญาขยายการรวมกลุ่มของสีเทาผ้ายืดที่นี่และมีในแพทช์แห้งแบบสุ่มที่นำไปสู่ขั้นตอนไม้ขึ้นประตูหน้า กรุงเทพฯ ยังคงนอน–อย่างน้อยในขอบเขตที่เคยนอน

ติดตามต่อไปนี้ผมได้พบกับหนึ่งในสามแยก .ฉันควรจะเลี้ยวขวาแม่น้ำหรือซ้ายเพื่อกลับไปยังถนนสายหลัก ผมลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แต่จู่ๆ มีคนมาอยู่ข้างหลังฉัน และเริ่มรู้สึกมีมือวางบนไหล่ของฉัน

" เธอจะไปไหนงั้นเหรอไอ้แก่ " เขา hissed จากระหว่างฟันเรียบสีเหลือง ดวงตาของเขาเย็นเฉียบ ใบหน้าของเขากระดูกโดยการแสดงออกฉันมองไปเห็นที่มือขวาของเขาไว้มากกว่าจับของบางอย่างที่ถูกซ่อนอยู่ในกระเป๋าของเขา มันเป็นเล็ก ๆน้อย ๆจินตนาการว่ามันคืออะไร

" คุณคะ ฉันเป็นแค่คนจน คนงานโรงแรม และเมื่อวานผมสูญเสียงานของฉัน ไม่มีอะไรในโลกนี้ แต่เสื้อผ้ายังไม่ได้ซักสองสามตัว คุณกำลังเสียเวลาทั้งหมดกับฉันฉันสาบาน "

" จริงเหรอคุณไม่เหมือนพนักงานโรงแรม คุณพูดได้ดี เหมือนครูหรือข้าราชการ " เขาพุ่งมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงประมาณสองของฉันในการเปิดและจากสองแยกไม่กี่เหรียญซึ่งเขาโยนเหยียดหยันในบ่อโคลน

" เอากระเป๋าออกจากหลังของคุณ " เขาเรียกร้องในอันเดอร์โทนเดียวกัน ผมแกะหัวเข็มขัด และเอาไปให้เขา เขาปล้นผ่านมันคึก ,ถือมันอยู่ใกล้กับร่างกายของเขาในมือข้างขวาของเขา ซึ่งยังคงลอยอยู่เหนือจัดการในสิ่งที่เขามีในกระเป๋าของเขา

" เห็นมั้ย ? ผมบอกคุณความจริง "

เขาเอาเสื้อผ้าของฉันเป็นโคลน สัญชาตญาณฉันเอื้อมมือออกไปช่วยพวกเขา สายตาของเขาจับจ้องมือของฉัน " ทำไมคุณมีผ้ามัดรอบมือของคุณ ? " เขาเรียกร้อง

" มือของฉันเย็น ผมไม่มีถุงมือเลยคุณ retzna เอาถุงมือ . . . อืม มันเป็นของเขา แต่ฉันต้องการเขา ฉันต้องการมันมาก . "

เขาถอนมีดออกจากกระเป๋าของเขา เพื่อที่ผมจะได้เห็นเต็มแปดหรือเก้าโหดร้ายนิ้วใบมีด เขาสวมถุงมือตัวเอง ฉันก็สังเกตเห็น หนังเงาสีดำตัวหนา : ชนิดหลังใส่

" ฉลาดมาก " เขากล่าวว่า ภายใต้ลมหายใจของเขาและจับข้อมือขวาของฉัน

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.