Changes in grammarWhat’s striking a

Changes in grammar

What’s striking about grammar rules from forty years ago is how similar they are to today’s. The guidelines for subject-verb agreement, pronoun case, modifier placement and verb tense are virtually unchanged. Many of the old rules that we now see as outdated (and that persist as grammar myths) had already toppled by 1968.

Take none, for instance. Once considered singular, none was accepted forty years ago as a plural when used in a plural sense ("None of the applicants are qualified"). The second edition of Fowler’s Modern English Usage (1965) pulled no punches: "It is a mistake to suppose that the pronoun is singular only and must at all costs be followed by singular verbs, etc.; the Oxford English Dictionary explicitly states that plural construction is commoner."

Similarly, rules drummed into earlier generations of pupils, like "don’t split an infinitive" and "don’t end a sentence with a preposition," had gone by the wayside. Eric Partridge, in the sixth edition of Usage and Abusage (1965), noted that we should avoid the split infinitive wherever possible, "but if it is the clearest and the most natural construction, use it boldly. The angels are on our side." (A different celestial phenomenon has been on our side since 1966, when the original Star Trek series aired with its now-famous "to boldly go." Interestingly, Partridge’s choice of boldly in rallying for the split infinitive predated Star Trek by one year.)

Grammarians of the day were also pooh-poohing the old prohibition against ending a sentence with a preposition. G. F. Lamb, in his textbook English for General Certificate (1964), brushed it off entirely: "The so-called ‘rule’ that we must not end a sentence with a preposition cannot be justified in English, and is not observed by any good writer." Fowler’s, in a virtual novella on the subject, concluded that the rule had become "a cherished superstition."

The only real change in grammar since the late 1960s comes in an area that overlaps with usage and that, like usage, has been influenced by larger forces of society and culture. I’m referring to agreement between a pronoun and a singular antecedent like "everyone" or "each person."

The rule back then was simple: use the masculine singular pronoun ("Everyone must bring his own wine to the party"). Since then feminism has outed the sexism implicit in that choice and has put the old practice to rest. But we’ve been left with a void, one that has produced lots of rewriting ("People must bring their own wine") and lots of debate about the ungainly his or her versus the (to some) ungrammatical their. This last option is gaining ground fast and will likely win the day, though for the moment authorities are still bickering

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

การเปลี่ยนแปลงในไวยากรณ์สิ่งที่เป็นโดดเด่นเกี่ยวกับกฎไวยากรณ์จากสี่สิบปีที่ผ่านมาเป็นคล้ายว่าจะไปวันนี้ แนวทางข้อตกลงเรื่องกริยา คำสรรพนามกรณี วิเศษณ์ และกริยากาลจะแทบไม่เปลี่ยนแปลง นอกจากนี้กฎเก่าที่เราเห็นตอนนี้เป็นล้าสมัย (และที่คงอยู่เป็นตำนานไวยากรณ์) มากมายแล้วมี toppled โดย 1968มีไม่มี เช่น เมื่อพิจารณาเอกพจน์ ไม่ถูกยอมรับสี่สิบปีที่ผ่านมาเป็นพหูพจน์เมื่อใช้ในความรู้สึกพหูพจน์ ("ไม่มีผู้สมัครมีคุณสมบัติ") รุ่นที่สองของการใช้ภาษาอังกฤษสมัยใหม่ของฟาวเลอร์ (1965) ดึงไม่เจาะ: "มันเป็นความผิดพลาดคิดว่า สรรพนามเป็นเอกพจน์เท่านั้น และต้องตาม ด้วยคำกริยาเอกพจน์ ฯลฯ ค่าใช้จ่ายทั้งหมด พจนานุกรมอังกฤษออกซ์ฟอร์ดได้ระบุว่า ก่อสร้างพหูพจน์ commoner อย่างชัดเจน"ในทำนองเดียวกัน กฎ drummed เป็นรุ่นก่อนหน้านี้ของนักเรียน เหมือน "ไม่แยกเป็น infinitive" และ "ไม่จบประโยค ด้วยคำวิเศษณ์ ก็หายไป โดย wayside Eric Partridge ในการใช้งานและ Abusage (1965), รุ่นหกกล่าวว่า เราควรหลีกเลี่ยง infinitive แยกคุย, "แต่ ถ้าเป็นชัดเจนและก่อสร้างธรรมชาติมากที่สุด ใช้อย่างกล้าหาญ เทวดาอยู่ในฝั่งของเรา" (ปรากฏการณ์คนอื่นแล้วของเราด้านตั้งแต่ 1966 เมื่อชุด Star Trek เดิมตากลม ด้วยที่ขณะนี้สถาน "ไปอย่างกล้าหาญ" เป็นเรื่องน่าสนใจ ของ Partridge เลือกอย่างกล้าหาญในโอกาสสำหรับ infinitive แบ่ง predated Star Trek หนึ่งปี)Grammarians วันได้ยัง pooh-poohing prohibition เก่ากับการสิ้นสุดประโยคกับคำวิเศษณ์ G. F. เนื้อแกะ ในหนังสือของเขาภาษาอังกฤษทั่วไปใบรับรอง (1964), ทาสีมันออกทั้งหมด: "เรียกว่า 'กฎ' ว่า เราต้องจบประโยค ด้วยคำวิเศษณ์ไม่ชิดในอังกฤษ และไม่ได้สังเกต โดยมีนักเขียนที่ดี" ฟาวเลอร์ของ ในโนเวลลาเสมือนในเรื่อง สรุปว่า กฎได้กลายเป็น "ความหวงแหนความเชื่อโชคลาง "การเปลี่ยนแปลงเท่านั้นในไวยากรณ์เนื่องจากปลาย 1960s มาในพื้นที่ที่ทับซ้อนกับการใช้งานและที่ เช่นการใช้งาน ได้รับอิทธิพลมาจาก โดยกองกำลังขนาดใหญ่ของสังคมและวัฒนธรรม ฉันกำลังอ้างอิงถึงข้อตกลงระหว่างสรรพนามเป็น antecedent เอกพจน์เช่น "ทุกคน" หรือ "แต่ละคน"กฎกลับแล้วไม่ง่าย: ใช้สรรพนามเอกพจน์ผู้ชาย ("ทุกคนต้องนำไวน์ของเขาเองเพื่อพรรค") ตั้งแต่นั้น เคลื่อนไหวได้ outed เพศนิยมนัยในทางนั้น และได้ย้ายปฏิบัติเก่าที่เหลือ แต่เราเคยถูกทิ้งด้วยโมฆะ ที่มีผลิตจำนวนมาก ("บุคคลต้องนำไวน์ของตนเอง") เขียนและอภิปรายเกี่ยวกับการ ungainly มากมาย ของเขาหรือเธอเมื่อเทียบกับ (ไป) ungrammatical ของพวกเขา ตัวเลือกสุดท้ายนี้จะดึงดูดพื้นอย่างรวดเร็ว และมีแนวโน้มจะชนะวัน แม้ว่าในขณะนี้ เจ้าหน้าที่จะยัง bickering

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การเปลี่ยนแปลงในไวยากรณ์อะไร's ที่โดดเด่นเกี่ยวกับกฎไวยากรณ์จากสี่สิบปีที่ผ่านมาเป็นวิธีการที่คล้ายกันพวกเขามีวันนี้' s แนวทางการเรื่อง- ข้อตกลงกริยาสรรพนามกรณีตำแหน่งปรับปรุงและคำกริยาเครียดแทบจะไม่เปลี่ยนแปลง หลายกฎเดิมที่ตอนนี้เราเห็นว่าล้าสมัย (และที่ยังคงมีอยู่เป็นตำนานไวยากรณ์) ได้ล้มแล้วโดยปี 1968 ใช้เวลาไม่มีตัวอย่าง เมื่อพิจารณาเอกพจน์ไม่มีใครได้รับการยอมรับสี่สิบปีที่ผ่านมาเป็นพหูพจน์เมื่อนำมาใช้ในความหมายพหูพจน์ ("ไม่มีของผู้สมัครที่มีคุณสมบัติ") รุ่นที่สองของฟาวเลอร์'s ภาษาอังกฤษสมัยใหม่การใช้งาน (1965) ดึงไม่เจาะ: "มันเป็นความผิดพลาดที่จะคิดว่าเป็นคำสรรพนามเอกพจน์เท่านั้นและต้องค่าใช้จ่ายทั้งหมดจะตามมาด้วยคำกริยาเอกพจน์ ฯลฯ .; พจนานุกรมภาษาอังกฤษฟอร์ดอย่างชัดเจนระบุ ว่าการก่อสร้างพหูพจน์เป็นปุถุชน. "ในทำนองเดียวกันกฎเคาะลงในรุ่นก่อนหน้านี้ของนักเรียนเช่น" สวม"เสื้อแยก infinitive" และ "สวม 'ทีจบประโยคด้วยคำบุพบท" ได้หายไปตามข้างทาง เอริคนกกระทาในรุ่นที่หกของการใช้งานและ Abusage (1965) ตั้งข้อสังเกตว่าเราควรหลีกเลี่ยงแยก infinitive ใดก็ตามที่เป็นไปได้ "แต่ถ้ามันเป็นที่ชัดเจนและการก่อสร้างเป็นธรรมชาติมากที่สุดใช้มันอย่างกล้าหาญ. เทวดาที่อยู่บนด้านข้างของเรา " (ปรากฏการณ์บนท้องฟ้าที่แตกต่างกันได้รับในด้านของเราตั้งแต่ปี 1966 เมื่อชุดเดิม Star Trek ออกอากาศที่มีในขณะนี้- ". จะกล้าไป" ที่มีชื่อเสียงที่น่าสนใจนกกระทา's เลือกของอย่างกล้าหาญในการชุมนุมสำหรับ infinitive ฟิกแยก Star Trek โดยหนึ่ง . ปี) Grammarians ของวันนั้นยังมี pooh - poohing ห้ามเก่ากับลงท้ายประโยคด้วยคำบุพบท GF แกะในตำราเรียนภาษาอังกฤษของเขาสำหรับการรับรองทั่วไป (1964) ปัดมันออกไปอย่างสิ้นเชิงว่า "ดังนั้น- เรียกว่า'กฎ' ที่เราจะต้องไม่จบประโยคด้วยคำบุพบทไม่สามารถเป็นธรรมในภาษาอังกฤษและไม่ได้ตรวจสอบโดยดีใด ๆ นักเขียน. " ฟาวเลอร์'s ในโนเวลลาเสมือนจริงในเรื่องที่ได้ข้อสรุปว่าการปกครองได้กลายเป็น "ไสยศาสตร์หัวแก้วหัวแหวน." การเปลี่ยนแปลงที่แท้จริงเพียงอย่างเดียวในโรงเรียนมัธยมนับตั้งแต่ช่วงปลายปี 1960 มาในพื้นที่ที่ทับซ้อนกับการใช้งานและว่าเช่นเดียวกับการใช้งานที่ได้รับ ได้รับอิทธิพลจากกองกำลังขนาดใหญ่ของสังคมและวัฒนธรรม ฉัน'm หมายถึงข้อตกลงระหว่างสรรพนามและก่อนเอกพจน์เช่น "ทุกคน" หรือ "แต่ละคน." กฎกลับมาแล้วได้ง่าย: ใช้สรรพนามเอกพจน์ผู้ชาย ("ทุกคนจะต้องนำไวน์ของตัวเองไปงานเลี้ยง") ตั้งแต่นั้นมาสตรีได้โดนกีดกันนัยในการเลือกและได้วางวิธีเก่าในส่วนที่เหลือ แต่เรา'ได้ถูกทิ้งไว้กับช่องว่างหนึ่งที่มีการผลิตจำนวนมากเขียนใหม่ ("ผู้คนจะต้องนำไวน์ของตัวเอง") และจำนวนมากของการอภิปรายเกี่ยวกับเทอะทะของเขาหรือเธอเมื่อเทียบกับ (บางส่วน) ไวยากรณ์ของพวกเขา นี้ตัวเลือกสุดท้ายที่จะดึงดูดพื้นดินได้อย่างรวดเร็วและมีแนวโน้มที่จะเป็นผู้ชนะในวันนี้ แต่สำหรับช่วงเวลาที่เจ้าหน้าที่ยังคงมีการทะเลาะวิวาท

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การเปลี่ยนแปลงในไวยากรณ์

อะไรที่ตื่นตาตื่นใจเกี่ยวกับกฎไวยากรณ์จากสี่สิบปีที่ผ่านมาเป็นวิธีการที่คล้ายกันพวกเขาเพื่อวันนี้ แนวทางข้อตกลงเรื่องกรณีการขยายคำกริยาคำสรรพนาม คำกริยาและกาลแทบไม่เปลี่ยนแปลง หลายของกฎเก่าที่เราเห็นตอนนี้เป็นล้าสมัย ( และที่ยังคงเป็นตำนานไวยากรณ์ ) ได้โค่นล้มโดย 1968

เอาซะเลย เช่น เมื่อพิจารณาเอกพจน์ไม่มีใครรับ สี่สิบปีที่ผ่านมาเป็นพหูพจน์เมื่อใช้ความรู้สึกเป็นพหูพจน์ ( " ไม่มีผู้สมัครที่มีคุณสมบัติ " ) รุ่นที่สองของ ฟาวเลอร์ ที่ทันสมัย การใช้ภาษาอังกฤษ ( 1965 ) ดึงไม่เจาะ : " มันผิดคิดว่าเป็นสรรพนามเอกพจน์เท่านั้นและต้องมีค่าใช้จ่ายทั้งหมดจะตามด้วยกริยาเอกพจน์ ฯลฯพจนานุกรมภาษาอังกฤษ Oxford อย่างชัดเจนระบุว่า การก่อสร้าง พหูพจน์ คือสามัญชน "

และกฎ drummed เป็นรุ่นก่อนหน้าของนักเรียน เช่น " อย่าแยกพวกเขา " และ " อย่าจบประโยคด้วยบุพบท " ได้ไปตามข้างทาง ค พาร์ทริดจ์ ในรุ่นที่หกของการใช้งานและ abusage ( 1965 ) , กล่าวว่าเราควรจะหลีกเลี่ยงการแยกพวกเขาทุกที่ที่เป็นไปได้" แต่ถ้ามันชัดเจนและการก่อสร้างที่เป็นธรรมชาติมากที่สุด ใช้มันอย่างกล้าหาญ สวรรค์อยู่ข้างเรา " ( Celestial ต่าง ๆปรากฏการณ์ที่ได้รับในด้านตั้งแต่ 1966 เมื่อต้นฉบับ Star Trek ชุดออกอากาศที่มีชื่อเสียงขณะนี้ " จะกล้าไป " อย่างน่าสนใจ นกกระทาเป็นทางเลือกของกล้าในการชุมนุม เพื่อแยกพวกเขามีอายุมากกว่า Star Trek โดยหนึ่งปี

)นักไวยากรณ์ของวันยังพู poohing ข้อห้ามเก่า กับลงท้ายประโยคด้วยบุพบท G . F . ลูกแกะ ในตำราภาษาอังกฤษสำหรับใบรับรองทั่วไป ( 1964 ) , ปัดมันออกทั้งหมด " ที่เรียกว่า ' กฎ ' ที่เราไม่ต้องจบประโยคด้วยบุพบทในภาษาอังกฤษ ไม่เป็นธรรม และไม่สังเกตดีๆนักเขียน " ฟาวเลอร์ ,ในเรื่องสั้นเสมือนเรื่อง สรุปได้ว่า กฎ ได้กลายเป็น " หัวแก้วหัวแหวนไสยศาสตร์ "

ที่แท้จริงเท่านั้นที่เปลี่ยนแปลงในไวยากรณ์ตั้งแต่ปลายทศวรรษที่ 1960 มาในพื้นที่ที่ทับซ้อนกับการใช้งานและที่ชอบใช้ ได้รับอิทธิพลจากกองกำลังขนาดใหญ่ของสังคมและ วัฒนธรรม ผมหมายถึงข้อตกลงระหว่างสรรพนามเอกพจน์และมาก่อน เช่น " ทุกคน " หรือ " แต่ละคน

"กฎกลับมาง่ายๆใช้สรรพนามเอกพจน์เพศชาย ( " ทุกคนต้องเอาเหล้าของตัวเอง พรรค " ) ตั้งแต่นั้นมาสตรี เสร็จแล้วพวกเพศนิยมความนัยในทางเลือก และได้ใส่ซ้อมเก่าที่เหลือ แต่เราเหลือโมฆะหนึ่งที่มีการผลิตจำนวนมาก ( " ผู้เขียนต้องเอาเหล้าของตัวเอง " ) และจำนวนมากของการอภิปรายเกี่ยวกับไม่สง่างามของเขาหรือเธอเมื่อเทียบกับ ( บางคน ) ที่ผิดไวยากรณ์ของพวกเขา ทางเลือกสุดท้ายนี้จะดึงดูดพื้นอย่างรวดเร็ว และอาจจะชนะวัน แม้ว่าในขณะนี้รัฐบาลยังต่อล้อต่อเถียง