Artworld" and the definition of art

Artworld" and the definition of art[edit]
Danto laid the groundwork for an institutional definition of art[2] that sought to answer the questions raised by the emerging phenomenon of twentieth-century art. The definition of the term “art” is a subject of constant contention and many books and journal articles have been published arguing over the answer to the question What is Art? Definitions can be categorized into conventional and non-conventional definitions. Non-conventional definitions take a concept like the aesthetic as an intrinsic characteristic in order to account for the phenomena of art. Conventional definitions reject this connection to aesthetic, formal, or expressive properties as essential to defining art but rather, in either an institutional or historical sense, say that “art” is basically a sociological category. In terms of classificatory disputes about art, Danto takes a conventional approach. His "institutional definition of art" considers whatever art schools, museums, and artists get away with, regardless of formal definitions. Danto has written on this subject in several of his recent works and a detailed treatment is to be found in Transfiguration of the Commonplace.[3]

The essay "The Artworld" in which Danto coined the term “artworld”, by which he meant cultural context or “an atmosphere of art theory,”[4] first appeared in the Journal of Philosophy (1964) and has since been widely reprinted. It has had considerable influence on aesthetic philosophy and, according to professor of philosophy Stephen David Ross, "especially upon George Dickie's institutional theory of art. Dickie defines an art work as an artifact 'which has had conferred upon it the status of candidate for appreciation by some person or persons acting in behalf of a certain social institution (the artworld)' (p. 43.)"[5]

According to the Stanford Encyclopedia of Philosophy, "Danto's definition has been glossed as follows: something is a work of art if and only if (i) it has a subject (ii) about which it projects some attitude or point of view (has a style) (iii) by means of rhetorical ellipsis (usually metaphorical) which ellipsis engages audience participation in filling in what is missing, and (iv) where the work in question and the interpretations thereof require an art historical context. (Danto, Carroll) Clause (iv) is what makes the definition institutionalist. The view has been criticized for entailing that art criticism written in a highly rhetorical style is art, lacking but requiring an independent account of what makes a context art historical, and for not applying to music."[4]

The end of art[edit]
The basic meaning of the term "art" has changed several times over the centuries, and has continued to evolve during the 20th century as well. Danto describes the history of Art in his own contemporary version of Hegel's dialectical history of art. "Danto is not claiming that no-one is making art anymore; nor is he claiming that no good art is being made any more. But he thinks that a certain history of western art has come to an end, in about the way that Hegel suggested it would."[6] The "end of art" refers to the beginning of our modern era of art in which art no longer adheres to the constraints of imitation theory but serves a new purpose. Art began with an "era of imitation, followed by an era of ideology, followed by our post-historical era in which, with qualification, anything goes... In our narrative, at first only mimesis [imitation] was art, then several things were art but each tried to extinguish its competitors, and then, finally, it became apparent that there were no stylistic or philosophical constraints. There is no special way works of art have to be. And that is the present and, I should say, the final moment in the master narrative. It is the end of the story."[7]

Art criticism[edit]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Artworld"และคำนิยามของศิลปะ [แก้ไข]Danto วางส่วนสำหรับข้อกำหนดของสถาบันศิลปะ [2] ที่จะตอบคำถามขึ้น โดยปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นของศิลปะศตวรรษที่ยี่สิบ นิยามของคำว่า "ศิลปะ" เป็นเรื่องของการอยู่เป็นนิจ และหนังสือหลายเล่มและบทความของสมุดรายวันได้ประกาศแล้วโต้เถียงผ่านคำถามคำตอบศิลปะคืออะไร ข้อกำหนดสามารถกุดตามนิยามทั่วไป และไม่ธรรมดา ข้อกำหนดทั่วไปไม่ใช้แนวความคิดเช่นความงามที่เป็นลักษณะการ intrinsic การบัญชีสำหรับปรากฏการณ์ของศิลปะ ข้อกำหนดทั่วไปปฏิเสธการเชื่อมต่อคุณสมบัติความงาม ทาง หรือแสดงออกเป็นสิ่งจำเป็นเพื่อการกำหนดศิลปะ แต่ค่อนข้าง ในการเป็นสถาบัน หรือประวัติศาสตร์ กล่าวว่า "ศิลปะ" โดยทั่วไป ประเภทสังคมวิทยา ใน classificatory ข้อโต้แย้งเกี่ยวกับศิลปะ Danto ใช้วิธีการแบบเดิม เขา "นิยามที่สถาบันศิลปะ" พิจารณาโรงเรียนศิลปะสิ่ง พิพิธภัณฑ์ และศิลปินได้รับ ด้วย โดยไม่คำนึงถึงข้อกำหนดทาง Danto ได้เขียนเกี่ยวกับเรื่องนี้ในหลายผลงานล่าสุดของเขา และจะพบใน Transfiguration ดาด ๆ ธรรมดารักษาโดยละเอียด [3]The essay "The Artworld" in which Danto coined the term “artworld”, by which he meant cultural context or “an atmosphere of art theory,”[4] first appeared in the Journal of Philosophy (1964) and has since been widely reprinted. It has had considerable influence on aesthetic philosophy and, according to professor of philosophy Stephen David Ross, "especially upon George Dickie's institutional theory of art. Dickie defines an art work as an artifact 'which has had conferred upon it the status of candidate for appreciation by some person or persons acting in behalf of a certain social institution (the artworld)' (p. 43.)"[5]According to the Stanford Encyclopedia of Philosophy, "Danto's definition has been glossed as follows: something is a work of art if and only if (i) it has a subject (ii) about which it projects some attitude or point of view (has a style) (iii) by means of rhetorical ellipsis (usually metaphorical) which ellipsis engages audience participation in filling in what is missing, and (iv) where the work in question and the interpretations thereof require an art historical context. (Danto, Carroll) Clause (iv) is what makes the definition institutionalist. The view has been criticized for entailing that art criticism written in a highly rhetorical style is art, lacking but requiring an independent account of what makes a context art historical, and for not applying to music."[4]The end of art[edit]The basic meaning of the term "art" has changed several times over the centuries, and has continued to evolve during the 20th century as well. Danto describes the history of Art in his own contemporary version of Hegel's dialectical history of art. "Danto is not claiming that no-one is making art anymore; nor is he claiming that no good art is being made any more. But he thinks that a certain history of western art has come to an end, in about the way that Hegel suggested it would."[6] The "end of art" refers to the beginning of our modern era of art in which art no longer adheres to the constraints of imitation theory but serves a new purpose. Art began with an "era of imitation, followed by an era of ideology, followed by our post-historical era in which, with qualification, anything goes... In our narrative, at first only mimesis [imitation] was art, then several things were art but each tried to extinguish its competitors, and then, finally, it became apparent that there were no stylistic or philosophical constraints. There is no special way works of art have to be. And that is the present and, I should say, the final moment in the master narrative. It is the end of the story."[7]Art criticism[edit]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

artworld "และความหมายของศิลปะ [แก้ไข]
Danto วางรากฐานสำหรับความหมายของสถาบันศิลปะ [2] ที่พยายามที่จะตอบคำถามที่เกิดขึ้นโดยปรากฏการณ์ที่เกิดขึ้นใหม่ของศิลปะในศตวรรษที่ยี่สิบ. ความหมายของคำว่า" ศิลปะ "เป็น เรื่องของการต่อสู้อย่างต่อเนื่องและหนังสือหลายเล่มและบทความในวารสารที่ได้รับการตีพิมพ์เถียงกันเรื่องคำตอบของคำถามคืออะไรศิลปะ? นิยามสามารถแบ่งออกเป็นคำจำกัดความธรรมดาและไม่ธรรมดา. คำจำกัดความไม่ธรรมดาใช้แนวคิดเช่นความงามเป็นลักษณะที่แท้จริง ในการสั่งซื้อไปยังบัญชีสำหรับปรากฏการณ์ของศิลปะ. คำจำกัดความธรรมดาปฏิเสธการเชื่อมต่อนี้เพื่อความงามอย่างเป็นทางการหรือคุณสมบัติที่แสดงออกเป็นสิ่งสำคัญที่จะกำหนดศิลปะ แต่อย่างใดอย่างหนึ่งในความรู้สึกที่สถาบันหรือประวัติศาสตร์บอกว่า "ศิลปะ" เป็นพื้นประเภทสังคมวิทยา ในแง่ของข้อพิพาท classificatory เกี่ยวกับศิลปะ, Danto ใช้วิธีการแบบเดิม. ของเขา "ความหมายของศิลปะสถาบัน" คิดว่าสิ่งที่โรงเรียนสอนศิลปะ, พิพิธภัณฑ์และศิลปินที่ได้รับไปด้วยโดยไม่คำนึงถึงคำจำกัดความอย่างเป็นทางการ Danto ได้เขียนเกี่ยวกับเรื่องนี้ในหลายผลงานล่าสุดของเขาและการรักษาที่มีรายละเอียดที่สามารถพบได้ในการเปลี่ยนแปลงของธรรมดา. [3] เรียงความ "การ artworld" ซึ่ง Danto บัญญัติคำว่า "artworld" โดยที่เขาหมายทางวัฒนธรรม บริบทหรือ "บรรยากาศของทฤษฎีศิลปะ" [4] ปรากฏตัวครั้งแรกในวารสารปรัชญา (1964) และได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางตั้งแต่พิมพ์ มันมีอิทธิพลมากในปรัชญาความงามและตามที่อาจารย์ปรัชญาสตีเฟ่นเดวิดรอสส์ "โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อจอร์จทฤษฎีสถาบันดิกกีของศิลปะ. ริชาร์ดกำหนดงานศิลปะเป็นสิ่งประดิษฐ์ 'ซึ่งได้มีการหารือกับสถานะของผู้สมัครสำหรับการแข็งค่า โดยบุคคลบางคนหรือบุคคลที่ทำหน้าที่ในนามของสถาบันการศึกษาบางอย่างทางสังคม (คน artworld) (. p. 43) "[5] ตามสารานุกรมสแตนฟอปรัชญา" ความหมาย Danto ได้รับการกลบเกลื่อนดังนี้สิ่งที่เป็นผลงานของ ศิลปะและถ้าหาก (i) ก็มีเรื่อง (ii) เกี่ยวกับการที่มันโครงการทัศนคติหรือมุมมอง (มีรูปแบบ) (iii) โดยใช้วิธีการจุดไข่ปลาโวหาร (ปกติเชิงเปรียบเทียบ) ซึ่งจุดไข่ปลาประกอบการมีส่วนร่วมของผู้ชมในการกรอกข้อมูลใน สิ่งที่ขาดหายไปและ (iv) ที่ทำงานในคำถามและการตีความดังกล่าวจำเป็นต้องมีศิลปะบริบททางประวัติศาสตร์. (Danto แครอล) ข้อ (iv) เป็นสิ่งที่ทำให้ institutionalist นิยาม. มุมมองที่ได้รับการวิพากษ์วิจารณ์ผูกพันวิจารณ์ศิลปะที่เป็นลายลักษณ์อักษร ในรูปแบบเชิงโวหารสูงเป็นศิลปะขาด แต่ต้องมีบัญชีที่เป็นอิสระจากสิ่งที่ทำให้บริบทศิลปะประวัติศาสตร์และไม่ใช้เพลง. "[4] ในตอนท้ายของศิลปะ [แก้ไข] ความหมายพื้นฐานของคำว่า" ศิลปะ "มี การเปลี่ยนแปลงหลายครั้งในช่วงศตวรรษที่ผ่านมาและได้อย่างต่อเนื่องที่จะพัฒนาขึ้นในช่วงศตวรรษที่ 20 ได้เป็นอย่างดี Danto อธิบายประวัติศาสตร์ของศิลปะร่วมสมัยในรุ่นของตัวเองของประวัติศาสตร์วิภาษของ Hegel ของศิลปะ "Danto ไม่ได้อ้างว่าไม่มีใครที่จะทำให้งานศิลปะอีกต่อไป. ไม่เป็นที่เขาอ้างว่าไม่มีศิลปะที่ดีจะถูกทำใด ๆ เพิ่มเติม แต่เขาคิดว่าประวัติศาสตร์อันหนึ่งของศิลปะตะวันตกได้มาถึงจุดสิ้นสุดในเกี่ยวกับวิธีการที่ Hegel ชี้ให้เห็นว่ามันจะ. "[6]" ในตอนท้ายของศิลปะ "หมายถึงจุดเริ่มต้นของยุคสมัยใหม่ของเราของศิลปะศิลปะในการที่ไม่เป็นไปตามข้อ จำกัด ของทฤษฎีการเลียนแบบ แต่มีจุดมุ่งหมายใหม่ ศิลปะเริ่มต้นด้วยการเป็น "ยุคของการเลียนแบบตามยุคของอุดมการณ์ตามยุคโพสต์ในประวัติศาสตร์ของเราซึ่งมีคุณสมบัติอะไรไป ... ในการเล่าเรื่องของเราในตอนแรกเพียงสำเนา [เลียนแบบ] เป็นศิลปะแล้วหลาย สิ่งที่ศิลปะ แต่แต่ละพยายามที่จะดับคู่แข่งแล้วในที่สุดก็เป็นที่ชัดเจนว่าไม่มีข้อ จำกัด โวหารหรือปรัชญา. ไม่มีผลงานวิธีพิเศษของศิลปะคือจะต้องมี. และที่มีอยู่และผมควรจะพูด ช่วงเวลาสุดท้ายในการเล่าเรื่องหลัก. มันเป็นจุดสิ้นสุดของเรื่อง. "[7] วิจารณ์ศิลปะ [แก้ไข]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

artworld " และความหมายของศิลปะ [ แก้ไข ]
danto วางรากฐานสำหรับความละเอียดของสถาบันศิลปะ [ 2 ] ที่พยายามจะตอบคำถามขึ้นโดยเกิดปรากฏการณ์ของศตวรรษที่ยี่สิบ - ศิลปะ ความหมายของคำว่า " ศิลปะ " เป็นเรื่องของการต่อสู้อย่างต่อเนื่องและหนังสือหลายเล่มและบทความได้รับการตีพิมพ์เถียงไปตอบคำถามอะไรคือศิลปะ ?นิยามสามารถแบ่งได้เป็นปกติและไม่นิยามปกติ ปกติไม่ใช้แนวคิดเหมือนนิยามความงามเป็นในลักษณะเพื่อที่จะอธิบายปรากฏการณ์ของศิลปะ คำนิยามแบบปฏิเสธการเชื่อมต่อนี้เพื่อความงาม , อย่างเป็นทางการ , หรือเป็นสิ่งจำเป็นในการกำหนดคุณสมบัติด้านศิลปะ แต่ค่อนข้างในที่สถาบัน หรือประวัติศาสตร์ความรู้สึก ว่า " ศิลปะ " คือโดยทั่วไป หมวดสังคม ในแง่ของข้อพิพาทที่จัดแบ่งประเภทที่เกี่ยวกับศิลปะ danto ใช้วิธีการแบบเดิม นิยามสถาบันของเขา " ศิลปะ " จะพิจารณาไม่ว่าศิลปะโรงเรียน , พิพิธภัณฑ์ , และศิลปินไปโดยไม่คำนึงถึงคำนิยามอย่างเป็นทางการdanto ได้เขียนเกี่ยวกับเรื่องนี้ในหลายผลงานที่ผ่านมาและการรักษาอย่างละเอียดจะพบการเปลี่ยนแปลงของธรรมดา [ 3 ]

เรียงความ " artworld " ซึ่ง danto coined คำว่า " artworld " ซึ่งเขาหมายถึงบริบททางวัฒนธรรมหรือ " บรรยากาศของศิลปะทฤษฎี " [ 4 แรกที่ปรากฏในวารสารปรัชญา ( 1964 ) และได้รับตั้งแต่อย่างกว้างขวางพิมพ์ .จะมีอิทธิพลมากในปรัชญาสุนทรียศาสตร์และตามศาสตราจารย์ของปรัชญาสตีเฟน เดวิด รอสส์ " โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อจอร์จดิ๊กกี้สถาบันทฤษฎีศิลปะ ดิกกี้ นิยามงานศิลปะเป็นสิ่งประดิษฐ์ที่ได้รับพระราชทานเมื่อมันสถานะของผู้สมัครเพื่อความชื่นชมโดยบุคคลหรือกลุ่มบุคคลทำในนามของสถาบันทางสังคมบางอย่าง ( artworld ) ' ( หน้า 43) " [ 5 ]

ตามสารานุกรมปรัชญาสแตนฟอร์ด " danto คำจำกัดความมี glossed ดังนี้ อะไรคือศิลปะ ถ้าและเพียงถ้า ( ฉัน ) มันเป็นวิชา ( 2 ) ซึ่งบางโครงการทัศนคติหรือมุมมอง ( มีสไตล์ ) ( III ) โดย การใช้สะเก็ดดาว ( ปกติเชิงเปรียบเทียบ ) ซึ่งหน่วยประกอบผู้ชมมีส่วนร่วมในการกรอกข้อมูลในสิ่งที่ขาดหายไปและ ( 4 ) ซึ่งทำงานในคำถามและการตีความนั้นต้องมีศิลปะ บริบททางประวัติศาสตร์ ( danto Carroll , ) ข้อ ( 4 ) เป็นสิ่งที่ทำให้ความหมาย institutionalist . มุมมองที่ได้รับการวิจารณ์ว่า การวิจารณ์ศิลปะ Entailing เขียนในลักษณะที่มีวาทศิลป์เป็นศิลปะ ขาดแต่ต้องมีบัญชีอิสระ สิ่งที่ทำให้บริบทศิลปะประวัติศาสตร์และไม่ใช้เพลง " [ 4 ]

จบศิลปะ [ แก้ไข ]
ความหมายพื้นฐานของคำว่า " ศิลปะ " มีการเปลี่ยนแปลงหลายครั้งกว่าศตวรรษ และยังคงมีวิวัฒนาการในช่วงศตวรรษที่ 20 ได้เป็นอย่างดี danto อธิบายประวัติศาสตร์ศิลปะในรุ่นของตัวเองของเฮเกิลร่วมสมัยของวิภาษประวัติศาสตร์ศิลปะ " danto คือไม่ได้อ้างว่าไม่มีใครทำศิลปะอีกต่อไปหรือเขาอ้างว่าไม่มีศิลปะที่ดีคือการทำใด ๆเพิ่มเติม แต่เขาคิดว่าประวัติศาสตร์หนึ่งของศิลปะตะวันตก ได้สิ้นสุดลงแล้ว ในเรื่องที่เฮเกิลแนะนำมัน . " [ 6 ] " จบศิลปะ " หมายถึงจุดเริ่มต้นของยุคใหม่ของศิลปะ ซึ่งศิลปะไม่สอดคล้องกับข้อจำกัดของทฤษฎีการเลียนแบบ แต่บริการใหม่เพื่อ ศิลปะ เริ่มด้วย " ยุคของเลียนแบบตามมาด้วยยุคของอุดมการณ์ตามโพสต์ของเราในยุคประวัติศาสตร์ ซึ่ง มี คุณสมบัติ อะไรไป . . . . . . . ในการเล่าเรื่องของเรา ตอนแรกก็แค่สำเนา [ เลียนแบบ ] เป็นศิลปะ แล้วหลายๆ อย่างมีศิลปะ แต่แต่ละคนก็พยายามที่จะทำลายคู่แข่ง และสุดท้าย มันก็กลายเป็นที่ชัดเจนว่าไม่มีข้อจำกัดโวหารหรือปรัชญา ไม่มีวิธีพิเศษผลงานศิลปะต้องเป็นและที่เป็นปัจจุบัน และฉันควรจะพูดว่า เวลาสุดท้ายในหลักเรื่อง มันคือตอนจบของเรื่อง . " [ 7 ]

[ แก้ไข ]
ศิลปะวิจารณ์