When everyone making a bad or wrong

When everyone making a bad or wrong something and it’s sure they can’t to flee. In "The Tell-Tale Heart" by Edgar Allan Poe first published in James Russell Lowell's The Pioneer in January 1843. Is widely considered a classic of the Gothic fiction genre and is one of Poe's most famous short stories. It is told by an unnamed narrator who endeavors to convince the reader of his sanity, while describing a murder he committed; the victim was an old man with a filmy "vulture-eye", as the narrator calls it. The murder is carefully calculated, and the murderer hides the body by dismembering it and hiding it under the floorboards. Ultimately the narrator's guilt manifests itself in the form of the sound—possibly hallucinatory—of the old man's heart still beating under the floorboards. It is unclear what relationship, if any, the old man and his murderer share. The narrator denies having any feelings of hatred or resentment for the man. He states: “I loved the old man! He had never wronged me! He had never given me insult!” he also denies the assumption that he killed for greed: 'Object there was none.', 'For his gold I had no desire.' It has been suggested that the old man is a father figure, the narrator's landlord, or that the narrator works for the old man as a servant, and that perhaps his "vulture-eye" represents some sort of veiled secret, or power. The ambiguity and lack of details about the two main characters stand in stark contrast to the specific plot details leading up to the murder.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อทุกคนทำ ได้ไม่ดี หรือผิดบางอย่างและมัน ของแน่ ไม่สามารถหนี ใน "บอกเรื่องหัวใจ" โดย Edgar Allan โพก่อนประกาศในผู้บุกเบิก James รัสเซล Lowell ใน 1843 มกราคม กันอย่างแพร่หลายถือว่าคลาสสิกของประเภทนิยายโกธิค และเป็นหนึ่งในเรื่องสั้นมีชื่อเสียงที่สุดของท่าโพธิ์ มันจะบอก โดยเป็นผู้บรรยายครั้งที่ความพยายามที่จะโน้มน้าวให้ผู้อ่านของเขาสติ กังขาสังหารเขามุ่งมั่น เหยื่อเป็นชายชรา ด้วยความยาวแคบบาง "แร้งตา" เป็นผู้บรรยายที่เรียกว่า ฆาตรกรรมมีคำนวณอย่างระมัดระวัง และฆาตกรซ่อนตัว ด้วย dismembering มันซ่อนไว้ใต้ถุน ในที่สุด ความผิดของ'ผู้บรรยาย'ปรากฏตัวในรูปแบบของเสียง — อาจ hallucinatory — ของหัวใจของคนยัง ตีใต้ถุน มันไม่ชัดเจนความสัมพันธ์ใด ถ้ามี เฒ่าและฆาตกรของเขาร่วมกัน เล่าปฏิเสธมีความรู้สึกใด ๆ ของความเกลียดชังหรือขุ่นสำหรับผู้ชาย เขาระบุ: "ผมรักคน เขาก็ไม่เคย wronged ฉัน เขาก็ไม่เคยให้ฉันดูถูก "เขายังปฏิเสธสมมุติฐานที่ว่าเขาฆ่าตายความโลภ: 'มีวัตถุไม่มีการ' 'เขาทอง ผมไม่ ' จึงมีการแนะนำว่า คนรูปพ่อ เจ้าของของผู้บรรยาย หรือว่า ผู้ใช้งานคนเป็นข้าราชการ และว่า บางทีเขา "แร้งตา" แทนบางจัดเรียงของลับ veiled หรือพลังงาน ความคลุมเครือและขาดรายละเอียดเกี่ยวกับตัวละครหลักสองยืนในทางตรงข้ามสิ้นเชิงรายละเอียดพล็อตเฉพาะที่นำไปสู่การฆาตกรรม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อทุกคนทำสิ่งที่ไม่ดีหรือผิดและก็แน่ใจว่าพวกเขาไม่สามารถที่จะหนี ใน "หัวใจบอกเล่า" โดยเอ็ดการ์อัลลันโปตีพิมพ์ครั้งแรกในไพโอเนียร์เจมส์รัสเซลโลเวลล์ในเดือนมกราคม 1843 มีการพิจารณาอย่างกว้างขวางคลาสสิกของประเภทนิยายกอธิคและเป็นหนึ่งในเรื่องสั้นที่มีชื่อเสียงที่สุดของโพ มันจะบอกเล่าโดยไม่มีชื่อที่พยายามที่จะโน้มน้าวให้ผู้อ่านของสติของเขาในขณะที่เขาอธิบายฆาตกรรมมุ่งมั่น; เหยื่อเป็นคนเก่าที่มีเยิ้ม "อีแร้งตา" เป็นผู้บรรยายเรียกมันว่า คดีฆาตกรรมที่มีการคำนวณอย่างระมัดระวังและฆาตกรซ่อนร่างกายโดย dismembering และหลบซ่อนตัวอยู่ภายใต้พื้น ในที่สุดความผิดบรรยายที่ปรากฏตัวในรูปแบบของเสียงอาจประสาทหลอนของหัวใจของชายชรายังคงเต้นอยู่ภายใต้พื้น มันเป็นสิ่งที่ไม่มีความชัดเจนในความสัมพันธ์ถ้ามีคนเก่าและส่วนแบ่งฆาตกรของเขา ผู้บรรยายปฏิเสธการมีความรู้สึกใด ๆ ของความเกลียดชังหรือความไม่พอใจสำหรับผู้ชายคนนั้น เขากล่าวว่า "ผมรักคนเก่า! เขาไม่เคยทำผิดฉัน! เขาไม่เคยให้ฉันดูถูก "นอกจากนี้เขายังปฏิเสธสมมติฐานว่าเขาฆ่าเพื่อความโลภ! '. วัตถุไม่มีใคร', 'สำหรับทองของเขาผมมีความปรารถนาที่ไม่มี. มันได้รับการชี้ให้เห็นว่าชายชราเป็นพ่อเจ้าของบ้านเล่าของหรือว่าผู้บรรยายการทำงานสำหรับคนเก่าเป็นคนรับใช้และที่อาจจะเป็น "อีแร้งตา" ของเขาแสดงให้เห็นถึงการจัดเรียงของความลับที่ถูกปกคลุมบางส่วนหรืออำนาจ กำกวมและการขาดรายละเอียดเกี่ยวกับสองตัวละครหลักยืนในทางตรงกันข้ามกับพล็อตที่ระบุรายละเอียดที่นำไปสู่​​การฆาตกรรม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อทุกคนทำไม่ดีหรือผิดพลาดอะไร และก็แน่ใจว่าพวกเขาไม่สามารถที่จะหนี " บอกเรื่องหัวใจ " โดย เอ็ดการ์ อัลเลน โพ ตีพิมพ์ครั้งแรกในเจมส์รัสเซลล์โลเวลล์เป็นผู้บุกเบิกในมกราคม 1843 . มีการพิจารณาอย่างกว้างขวางคลาสสิกของประเภทนวนิยายกอธิคและเป็นหนึ่งที่มีชื่อเสียงที่สุดของ Poe เรื่องสั้น มันบอกเป็นชื่อผู้บรรยายที่ความพยายามที่จะโน้มน้าวให้ผู้อ่านที่สติของเขาในขณะที่การอธิบายการฆาตกรรม เขามุ่งมั่น ; เหยื่อถูกชายชราด้วยซึ่งถูกปกคลุมด้วยเยื่อบางๆ " แร้งตา " เป็นผู้บรรยาย เรียกมัน การฆาตกรรมอย่างรอบคอบ คำนวณ และฆาตกรซ่อนศพ โดยว่าเป็นคนตัดแยกชิ้นส่วน และซ่อนอยู่ใต้พื้นสุดบรรยายความผิดของตนเองออกมาในรูปของเสียงอาจจะ hallucinatory หัวใจของชายชรายังคงเต้นอยู่ใต้พื้น มันยังไม่ชัดเจนสิ่งที่ความสัมพันธ์ใด ๆ ถ้า ชายชรา และแบ่งปัน ฆาตกรที่ฆ่าเขา เล่าว่ามีความรู้สึกของความเกลียดชังหรือความแค้นไว้สำหรับผู้ชาย เขาระบุ : " ผมรักตาแก่ ! เขาไม่เคยทำร้ายฉันไม่เคยดูถูกดูแคลน ! " เขายังปฏิเสธสมมติฐานว่าเขาฆ่าเพื่อความโลภ : ' วัตถุไม่มี ' , ' ทองของเขาฉันก็ไม่ปรารถนา มันได้รับการแนะนำว่าเขาเป็นพ่อ ของผู้เล่าที่เจ้าของที่ดิน หรือที่เล่าเรื่องงานให้ชายชราเป็นคนรับใช้ และบางที " ตา " แร้งเป็นบางจัดเรียงของอีกคนไว้ หรืออำนาจความคลุมเครือและขาดรายละเอียดเกี่ยวกับสองตัวละครหลักยืนในสิ้นเชิงกับเฉพาะแผนรายละเอียดที่นำไปสู่การฆาตกรรม