Abstract Polymyositis and dermatomy

Abstract
Polymyositis and dermatomyositis are chronic, inflammatory disorders characterized by muscle weakness, low muscle endurance and by inflammation in skeletal muscle tissues. The pathogenesis is not completely understood and several mechanisms are believed to be involved. Conventional immunosuppressive treatment for patients is primarily with glucocorticoids in combination with another immune-modulating drug. Although most patients respond to the treatment to some degree, persisting muscle weakness as well as continued presence of muscle tissue inflammation is often evident.

The main aim was to investigate different pathways that may play a role in the disease pathogenesis and contribute to the muscle weakness in patients with polymyositis and dermatomyositis. We wanted to determine whether these mechanisms were associated with clinical outcome and if immunosuppressive treatment could alter the processes. Studies were thus performed by characterizing muscle tissue samples from patients before and after immunosuppressive treatment, and through comparison with samples from healthy individuals. We also collected in vivo samples from quadriceps muscles by microdialysis before and after exercise in both patients and healthy individuals.

Some novel observations were made. Firstly, we determined that the pro-inflammatory cytokine interleukin (IL) 15 and the IL-15 receptor alpha (IL-15Rα) were over-expressed in muscle tissues from the patients compared to in healthy individuals. Immunosuppressive treatment had no effect on IL-15 expression in 1/3 of the patients along with a poorer functional outcome. Secondly, we investigated the prostaglandin (PG) E2 and leukotriene (LT) B4 pathways. Here we found that PGE2 pathway is up-regulated in muscle tissue from patients with polymyositis or dermatomyositis compared to healthy individuals. A higher expression of cyclooxygenase (COX) 1, COX-2 and microsomal PGE synthase (mPGES)-1 in the patients was apparent and while COX-2 was down-regulated by treatment, COX-1 and mPGES-1 levels remained high. LTB4 pathway was also found to be active in patients and the expression of both 5-lipoxygenase (5-LO) and the LTB4 receptor 1 (BLT1) were higher compared to in healthy individuals. 5-LO activating protein (FLAP), was highly expressed in a subgroup of patients who did not respond to immunosuppressive treatment. These results may suggest an involvement of PGE2 and LTB4 in vascular permeability and chemotaxis for infiltrating immune cells, but perhaps also to serve a purpose in skeletal muscle regeneration in patients with polymyositis and dermatomyositis. Lastly, we could report that patients with newly diagnosed polymyositis or dermatomyositis did not display a low proportion of oxidative type I muscle fibers typically seen in muscle tissue of patients in a chronic state of disease. This finding implies that the proportion of oxidative fibers does not contribute to the low muscle endurance, at least not in early polymyositis and dermatomyositis.

The conclusions drawn from this thesis are that several mechanisms may contribute to the muscle weakness in different subgroups of polymyositis and dermatomyositis patients. New pathways discovered in this thesis include IL-15 and the eicosanoids PGE2 and LTB4, but the fiber type composition in the muscle tissue might play a lesser role, at least in early disease. The mechanisms identified could provide a basis for further studies and possibly new therapies.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

บทคัดย่อ Polymyositis และ dermatomyositis มีลักษณะกล้ามเนื้อ อ่อนแอ ความอดทนของกล้ามเนื้อต่ำ และ การอักเสบในเนื้อเยื่อกล้ามเนื้ออีกโรคเรื้อรัง อักเสบ พยาธิกำเนิดจะไม่เข้าใจ และเชื่อว่าจะเกี่ยวข้องกับหลายกลไก แซลมอน immunosuppressive สำหรับผู้ป่วยเป็นหลัก ด้วย glucocorticoids ร่วมกับยาเสพติดอื่นเกี่ยวภูมิคุ้มกัน แม้ว่าผู้ป่วยส่วนใหญ่ตอบสนองต่อการรักษากับ persisting กล้ามเนื้ออ่อนแอเป็นอยู่อย่างต่อเนื่องของกล้ามเนื้อเนื้อเยื่ออักเสบได้มักจะเห็นได้ชัดจุดมุ่งหมายหลักคือการ สอบสวนหลักต่าง ๆ ที่อาจมีบทบาทในพยาธิกำเนิดของโรค และช่วยให้กล้ามเนื้ออ่อนแอในผู้ป่วยที่มี polymyositis และ dermatomyositis เราต้องกำหนดว่า กลไกเหล่านี้ถูกเชื่อมโยงกับผลลัพธ์ทางคลินิก และถ้ารักษา immunosuppressive สามารถเปลี่ยนกระบวนการ การศึกษาจึงดำเนินลเห็นตัวอย่างเนื้อเยื่อกล้ามเนื้อจากผู้ป่วยก่อน และ หลังการรักษา immunosuppressive และเปรียบเทียบกับตัวอย่างจากบุคคลที่มีสุขภาพดี เรายังรวบรวมตัวอย่างในสัตว์ทดลองจากกล้ามเนื้อ quadriceps โดย microdialysis ก่อน และ หลังออกกำลังกายในผู้ป่วยและบุคคลที่มีสุขภาพดีข้อสังเกตุบางนวนิยายก็ได้ ประการแรก เรากำหนดว่า interleukin pro-อักเสบอย่างไร cytokine (IL) 15 และอัลฟ่าตัวรับ IL-15 (IL 15Rα) ได้แสดงมากเกินไปในเนื้อเยื่อกล้ามเนื้อจากผู้ป่วยเมื่อเปรียบเทียบกับบุคคลที่มีสุขภาพดี ไม่มีผลต่อค่า IL 15 ใน 1/3 ของผู้ป่วยรวมทั้งผลการทำงานย่อมรักษา immunosuppressive ได้ ประการที่สอง เราตรวจสอบการ prostaglandin E2 (PG) และ leukotriene (LT) มนต์ B4 ที่นี่เราพบว่า ทางเดิน PGE2 เป็นระเบียบขึ้นในเนื้อเยื่อกล้ามเนื้อจากผู้ป่วยที่มี polymyositis หรือ dermatomyositis เปรียบเทียบกับบุคคลที่มีสุขภาพดี ค่าสูงของ cyclooxygenase (ค็อกซ์) 1 ค็อกซ์-2 และ microsomal PGE synthase (mPGES) -1 ในผู้ป่วยชัดเจน และในขณะที่ค็อกซ์-2 ถูกกำหนดลง โดยรักษา ค็อกซ์-1 และ mPGES 1 ระดับยังคงสูง ทางเดิน LTB4 ยังพบใช้ในผู้ป่วยและค่าของทั้ง 5 lipoxygenase (5-หล่อ) และตัวรับ LTB4 1 (BLT1) สูงกว่าเมื่อเทียบกับในสุขภาพแต่ละบุคคล 5-โปรตีน (แผ่นพับ), หล่อ เปิดมีแสดงสูงในกลุ่มย่อยของผู้ป่วยที่ไม่ตอบสนองการรักษา immunosuppressive ผลลัพธ์เหล่านี้อาจแนะนำการมีส่วนร่วมของ PGE2 และ LTB4 permeability ของหลอดเลือดและ chemotaxis สำหรับลซึ่งเซลล์ภูมิคุ้มกัน แต่บางทียังเพื่อวัตถุประสงค์ในการฟื้นฟูอีกกล้ามเนื้อในผู้ป่วย polymyositis และ dermatomyositis สุดท้าย เราได้รายงานว่า ผู้ป่วยที่ มีการวินิจฉัยใหม่ polymyositis หรือ dermatomyositis ไม่ได้แสดงสัดส่วนต่ำชนิด oxidative ฉันฟื้นฟูกล้ามเนื้อเส้นใยที่เห็นโดยทั่วไปในกล้ามเนื้อของผู้ป่วยในโรคเรื้อรัง ค้นหานี้บ่งชี้ว่า สัดส่วนของเส้นใย oxidative ไม่ได้ช่วยให้กล้ามเนื้อต่ำความอดทน ไม่น้อยในช่วง polymyositis และ dermatomyositisบทสรุปที่ออกจากวิทยานิพนธ์นี้ได้ว่า กลไกต่าง ๆ อาจช่วยให้กล้ามเนื้ออ่อนแอในกลุ่มย่อยที่แตกต่างกันของผู้ป่วย polymyositis และ dermatomyositis ทางเดินใหม่ที่ค้นพบในวิทยานิพนธ์นี้รวม IL 15 และ eicosanoids PGE2 และ LTB4 แต่องค์ประกอบชนิดของเส้นใยในเนื้อเยื่อกล้ามเนื้ออาจมีบทบาทน้อยกว่า น้อยในช่วงโรค กลไกที่ระบุสามารถใช้เป็นข้อมูลพื้นฐานสำหรับศึกษาเพิ่มเติมและการบำบัดรักษาอาจใหม่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

บทคัดย่อ
polymyositis dermatomyositis และมีการอักเสบเรื้อรัง, โรคอักเสบที่โดดเด่นด้วยกล้ามเนื้ออ่อนแอ, ความอดทนของกล้ามเนื้อต่ำและจากการอักเสบในเนื้อเยื่อกล้ามเนื้อโครงร่าง การเกิดโรคไม่เป็นที่เข้าใจอย่างสมบูรณ์และกลไกหลายเชื่อว่าจะมีส่วนร่วม การรักษาภูมิคุ้มกันธรรมดาสำหรับผู้ป่วยที่เป็นหลักที่มีการใช้ยาร่วมกับยาเสพติดอีกภูมิคุ้มกันเลต แม้ว่าผู้ป่วยส่วนใหญ่ตอบสนองต่อการรักษาในระดับหนึ่งที่นานกล้ามเนื้ออ่อนแอเช่นเดียวกับการแสดงตนอย่างต่อเนื่องของการอักเสบของเนื้อเยื่อของกล้ามเนื้อมักจะเป็นที่เห็นได้ชัด. จุดมุ่งหมายหลักคือการตรวจสอบทางเดินที่แตกต่างกันอาจมีบทบาทสำคัญในการทำให้เกิดโรคโรคและนำไปสู่ความอ่อนแอของกล้ามเนื้อ ในผู้ป่วยที่มี polymyositis dermatomyositis และ เราต้องการที่จะตรวจสอบว่ากลไกเหล่านี้มีความสัมพันธ์กับผลการรักษาและถ้ารักษาภูมิคุ้มกันสามารถปรับเปลี่ยนกระบวนการ การศึกษาจึงได้ดำเนินการโดยพัฒนาการตัวอย่างเนื้อเยื่อของกล้ามเนื้อจากผู้ป่วยก่อนและหลังการรักษาภูมิคุ้มกันและผ่านการเปรียบเทียบกับตัวอย่างที่มาจากบุคคลที่มีสุขภาพ นอกจากนี้เรายังเก็บไว้ในร่างกายตัวอย่างจากกล้ามเนื้อ quadriceps โดย microdialysis ก่อนและหลังการออกกำลังกายในผู้ป่วยและบุคคลที่มีสุขภาพดี. บางสังเกตนวนิยายที่ถูกสร้างขึ้น ประการแรกเราตั้งใจว่าไซโตไคน์โปรอักเสบ interleukin (IL) 15 และรับ IL-15 อัลฟา (IL-15Rα) มีมากกว่าที่แสดงในเนื้อเยื่อของกล้ามเนื้อจากผู้ป่วยเมื่อเทียบกับในบุคคลที่มีสุขภาพ การรักษาภูมิคุ้มกันไม่มีผลต่อการแสดงออกของ IL-15 1/3 ของผู้ป่วยพร้อมกับผลการทำงานที่ยากจนกว่า ประการที่สองเราตรวจสอบ prostaglandin (PG) และ E2 leukotriene (LT) ทางเดิน B4 ที่นี่เราพบว่าทางเดิน PGE2 ขึ้นควบคุมในเนื้อเยื่อของกล้ามเนื้อจากผู้ป่วยที่มี polymyositis หรือ dermatomyositis เมื่อเทียบกับบุคคลที่มีสุขภาพ นิพจน์ที่สูงขึ้นของ cyclooxygenase (COX) 1, COX-2 และไมโครเทส PGE (mPGES) -1 ในผู้ป่วยที่เห็นได้ชัดและในขณะที่ COX-2 ถูกควบคุมลงโดยการรักษา COX-1 และ mPGES-1 ระดับอยู่ในระดับสูง ทางเดิน LTB4 นอกจากนี้ยังพบที่จะใช้งานในผู้ป่วยและการแสดงออกของทั้ง 5 lipoxygenase นี้ (5 LO) และรับ LTB4 1 (BLT1) สูงขึ้นเมื่อเทียบกับในบุคคลที่มีสุขภาพ 5-LO การเปิดใช้งานโปรตีน (FLAP) ได้แสดงออกอย่างสูงในกลุ่มย่อยของผู้ป่วยที่ไม่ตอบสนองต่อการรักษาภูมิคุ้มกัน ผลลัพธ์เหล่านี้อาจแนะนำให้มีส่วนร่วมของ PGE2 และ LTB4 ในการซึมผ่านของหลอดเลือดและ chemotaxis สำหรับการแทรกซึมเข้าไปในเซลล์ภูมิคุ้มกัน แต่บางทีก็อาจจะตอบสนองวัตถุประสงค์ในการฟื้นฟูกล้ามเนื้อโครงร่างในผู้ป่วยที่มี polymyositis dermatomyositis และ สุดท้ายที่เราจะได้รายงานว่าผู้ป่วยที่มีการวินิจฉัยใหม่ polymyositis หรือ dermatomyositis ไม่ได้แสดงสัดส่วนที่ต่ำประเภทออกซิเดชันเส้นใยกล้ามเนื้อผมเห็นมักจะอยู่ในเนื้อเยื่อของกล้ามเนื้อของผู้ป่วยอยู่ในสภาพของการเกิดโรคเรื้อรัง การค้นพบนี้แสดงให้เห็นว่าสัดส่วนของเส้นใยออกซิเดชันไม่ได้มีส่วนร่วมในความอดทนของกล้ามเนื้อต่ำอย่างน้อยไม่ได้อยู่ใน polymyositis ต้นและ dermatomyositis. สรุปมาจากวิทยานิพนธ์ฉบับนี้ที่หลายกลไกอาจนำไปสู่ความอ่อนแอของกล้ามเนื้อในกลุ่มย่อยที่แตกต่างกันของ polymyositis และ dermatomyositis ผู้ป่วย ทางเดินใหม่ที่ค้นพบในวิทยานิพนธ์นี้ ได้แก่ IL-15 และ eicosanoids PGE2 และ LTB4 แต่องค์ประกอบประเภทเส้นใยในเนื้อเยื่อของกล้ามเนื้ออาจมีบทบาทน้อยอย่างน้อยในการเกิดโรคในช่วงต้น กลไกที่ระบุอาจเป็นเกณฑ์ในการศึกษาต่อไปและอาจรักษาใหม่