- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
The house was very still. In the li
The house was very still. In the little room over the porch, the Lady in Black sat alone. Near her, a child’s white dress lay across a chair. On the floor at her feet lay a tiny pair of shoes. A doll hung over a chair and a toy soldier occupied the little stand by the bed.
And everywhere was silence—the strange silence that comes only to a room where the clock has stopped ticking.
The clock stood on the shelf near the end of the bed. The Lady in Black looked at it. She remembered the wave of anger that had come over her when she had reached out her hand and silenced the clock that night three months before.
It had been silent ever since and it should remain silent, too. Of what possible use were the hours it would tick away now? As if anything mattered, with little Kathleen lying out there white and still under the black earth!
"Muvver!"
The Lady in Black moved restlessly and looked toward the closed door. Behind it, she knew, was a little boy with wide blue eyes who wanted her. But she wished he would not call her by that name. It only reminded her of those other little lips--silent now.
"Muvver!" The voice was more demanding.
The Lady in Black did not answer. He might go away, she thought, if she did not answer.
There was a short silence, and then the door opened slowly.
"Pe-eek!" It was a cry of joyful discovery, but it was followed almost immediately by silence. The unsmiling woman did not invite him to come near. The boy was unsteady at his first step. He paused, then spoke carefully, "I's--here."
It was maybe the worst thing he could have said. To the Lady in Black it was a yet more painful reminder of that other one who was not there. She gave a sharp cry and covered her face with her hands.
"Bobby, Bobby” she cried out, in a release of unreasoning sadness. "Go away! Go away! I want to be alone--alone!"
All the brightness fled from the boy's face. His eyes showed a feeling of deep hurt. He waited, but she did not move. Then, with a half-quieted cry, he left the room.
(MUSIC)
Long minutes afterward, the Lady in Black raised her head and saw him through the window. He was in the yard with his father, playing under the apple tree.
Playing!
The Lady in Black looked at them with serious eyes, and her mouth hardened at the corners.
Bobby had someone to play with him, someone to love him and care for him, while out there on the hillside Kathleen was alone--all alone.
With a little cry the Lady in Black sprang to her feet and hurried into her own room. Her hands shook as she pinned on her hat and covered herself with her black veil. But her step was firm as she walked downstairs and out through the hall.
The man under the apple tree rose hurriedly and came forward.
"Helen, dearest,--not again, today!" he begged. "Darling, it can't do any good!"
"But she's alone--all alone. You don't seem to think! No one thinks--no one knows how I feel. You don't understand. If you did, you'd come with me. You wouldn't ask me to stay--here!" choked the woman.
"I have been with you, dear," said the man gently. "I've been with you today, and every day, almost, since--since she left us. But it can't do any good--this continuous mourning over her grave. It only makes more sadness for you, for me, and for Bobby. Bobby is--here, you know, dear!"
"No, no, don't say it," cried the woman wildly. "You don't understand! You don't understand!" And she turned and hurried away, followed by the worried eyes of the man, and the sad eyes of the boy.
(MUSIC)
It was not a long walk to the burial place. The Lady in Black knew the way. Yet, she stumbled and reached out blindly. She fell before a little stone marked "Kathleen." Near her a gray-haired woman, with her hands full of pink and white roses, watched her sympathetically. The gray-haired woman paused and opened her lips as if she would speak. Then she turned slowly and began to arrange her flowers on a grave nearby.
The Lady in Black raised her head. For a time she watched in silence. Then she threw back her veil and spoke.
"You care, too," she said softly. "You understand. I've seen you here before, I'm sure. And was yours--a little girl?"
The gray-haired woman shook her head.
"No, dearie, it's a little boy--or he was a little boy forty years ago."
"Forty years--so long! How could you have lived forty years--without him?"
Again the little woman shook her head.
"One has to--sometimes, dearie, but this little boy wasn't mine."
"But you care. You understand. I've seen you here so often before."
"Yes. You see, there's no one else to care. But there was once, and I'm caring now, for her sake."
"For her?"
"His mother."
"Oh-h!" It was a tender little cry, full of quick sympathy. The eyes of the Lady in Black were on the stone marked "Kathleen."
"It ain't as if I didn't know how she'd feel," said the gray-haired woman. "You see, I was nurse to the boy when it happened, and for years afterward I worked in the family. So I know. I saw the whole thing from the beginning, from the very day when the little boy here met with the accident."
"Accident!" It was a cry of concern and sympathy from Kathleen's mother.
"Yes. It was a runaway and he didn't live two days."
"I know! I know!" choked the Lady in Black. Yet she was not thinking of the boy and the runaway horse accident.
"Things stopped then for my mistress," continued the little gray-haired woman, "and that was the beginning of the end. She had a husband and a daughter, but they didn’t seem to be important--not either of 'em. Nothin' seemed important except this little grave out here. She came and spent hours over it, bringin’ flowers and talkin' to it."
The Lady in Black raised her head suddenly and quickly looked into the woman's face. The woman went on speaking.
"The house got sadder and sadder, but she didn't seem to mind. She seemed to want it so. She shut out the sunshine and put away many of the pictures. She sat only in the boy's room. And there, everything was just as it was when he left it. She wouldn't let a thing be touched. I wondered afterward that she didn't see where it was all leadin' to, but she didn't."
"'Leading to'?" The voice shook.
"Yes. I wondered she didn't see she was losin' 'em--that husband and daughter; but she didn't see it."
The Lady in Black sat very still. Even the birds seemed to have stopped their singing. Then the gray-haired woman spoke:
"So, you see, that's why I come and put flowers here. It's for her. There's no one else now to care," she sighed, rising to her feet.
"But you haven't told yet--what happened," said the Lady in Black, softly.
"I don't know myself really. I know the man went away. He got somethin' to do travelin' so he wasn't home much. When he did come he looked sick and bad. He come less and less, and he died. But that was after she died. He's buried over there beside her and the boy. The girl--well, nobody knows where the girl is. Girls like flowers and sunshine and laughter and young people, you know, and she didn't get any of them at home. So she went--where she did get 'em, I suppose.
“There, and if I haven't gone and tired you all out with my talkin’!” said the little gray-haired woman regretfully.
"No, no. I was glad to hear it," said the Lady in Black, rising unsteadily to her feet. Her face had grown white, and her eyes showed a sudden fear. "But I must go now. Thank you." And she turned and hurried away.
(MUSIC)
The house was very still when the Lady in Black reached home. She shivered at its silence. She hurried up the stairs, almost with guilt. In her own room she pulled at the dark veil that covered her face. She was crying now, a choking little cry with broken words running through it. She was still crying as she removed her black dress.
Long minutes later, the Lady--in black no longer--moved slowly down the stairway. Her eyes showed traces of tears, but her lips were bravely curved in a smile. She wore a white dress and a single white rose in her hair. Behind her, in the little room over the porch, a tiny clock ticked loudly on its shelf near the end of the bed.
There came a sound of running feet in the hall below, then:
"Muvver!--it's Muvver come back!" shouted a happy voice.
And with a little sobbing cry Bobby's mother opened her arms to her son.
(MUSIC)
BOB DOUGHTY: “The Lady in Black” was written by Eleanor H. Porter. It was adapted for Special English by Lawan Davis who was also the producer. The storyteller was Faith Lapidus. You can read and listen to other American Stories on our Web site, voaspecialenglish.com. I’m Bob Doughty.
And everywhere was silence—the strange silence that comes only to a room where the clock has stopped ticking.
The clock stood on the shelf near the end of the bed. The Lady in Black looked at it. She remembered the wave of anger that had come over her when she had reached out her hand and silenced the clock that night three months before.
It had been silent ever since and it should remain silent, too. Of what possible use were the hours it would tick away now? As if anything mattered, with little Kathleen lying out there white and still under the black earth!
"Muvver!"
The Lady in Black moved restlessly and looked toward the closed door. Behind it, she knew, was a little boy with wide blue eyes who wanted her. But she wished he would not call her by that name. It only reminded her of those other little lips--silent now.
"Muvver!" The voice was more demanding.
The Lady in Black did not answer. He might go away, she thought, if she did not answer.
There was a short silence, and then the door opened slowly.
"Pe-eek!" It was a cry of joyful discovery, but it was followed almost immediately by silence. The unsmiling woman did not invite him to come near. The boy was unsteady at his first step. He paused, then spoke carefully, "I's--here."
It was maybe the worst thing he could have said. To the Lady in Black it was a yet more painful reminder of that other one who was not there. She gave a sharp cry and covered her face with her hands.
"Bobby, Bobby” she cried out, in a release of unreasoning sadness. "Go away! Go away! I want to be alone--alone!"
All the brightness fled from the boy's face. His eyes showed a feeling of deep hurt. He waited, but she did not move. Then, with a half-quieted cry, he left the room.
(MUSIC)
Long minutes afterward, the Lady in Black raised her head and saw him through the window. He was in the yard with his father, playing under the apple tree.
Playing!
The Lady in Black looked at them with serious eyes, and her mouth hardened at the corners.
Bobby had someone to play with him, someone to love him and care for him, while out there on the hillside Kathleen was alone--all alone.
With a little cry the Lady in Black sprang to her feet and hurried into her own room. Her hands shook as she pinned on her hat and covered herself with her black veil. But her step was firm as she walked downstairs and out through the hall.
The man under the apple tree rose hurriedly and came forward.
"Helen, dearest,--not again, today!" he begged. "Darling, it can't do any good!"
"But she's alone--all alone. You don't seem to think! No one thinks--no one knows how I feel. You don't understand. If you did, you'd come with me. You wouldn't ask me to stay--here!" choked the woman.
"I have been with you, dear," said the man gently. "I've been with you today, and every day, almost, since--since she left us. But it can't do any good--this continuous mourning over her grave. It only makes more sadness for you, for me, and for Bobby. Bobby is--here, you know, dear!"
"No, no, don't say it," cried the woman wildly. "You don't understand! You don't understand!" And she turned and hurried away, followed by the worried eyes of the man, and the sad eyes of the boy.
(MUSIC)
It was not a long walk to the burial place. The Lady in Black knew the way. Yet, she stumbled and reached out blindly. She fell before a little stone marked "Kathleen." Near her a gray-haired woman, with her hands full of pink and white roses, watched her sympathetically. The gray-haired woman paused and opened her lips as if she would speak. Then she turned slowly and began to arrange her flowers on a grave nearby.
The Lady in Black raised her head. For a time she watched in silence. Then she threw back her veil and spoke.
"You care, too," she said softly. "You understand. I've seen you here before, I'm sure. And was yours--a little girl?"
The gray-haired woman shook her head.
"No, dearie, it's a little boy--or he was a little boy forty years ago."
"Forty years--so long! How could you have lived forty years--without him?"
Again the little woman shook her head.
"One has to--sometimes, dearie, but this little boy wasn't mine."
"But you care. You understand. I've seen you here so often before."
"Yes. You see, there's no one else to care. But there was once, and I'm caring now, for her sake."
"For her?"
"His mother."
"Oh-h!" It was a tender little cry, full of quick sympathy. The eyes of the Lady in Black were on the stone marked "Kathleen."
"It ain't as if I didn't know how she'd feel," said the gray-haired woman. "You see, I was nurse to the boy when it happened, and for years afterward I worked in the family. So I know. I saw the whole thing from the beginning, from the very day when the little boy here met with the accident."
"Accident!" It was a cry of concern and sympathy from Kathleen's mother.
"Yes. It was a runaway and he didn't live two days."
"I know! I know!" choked the Lady in Black. Yet she was not thinking of the boy and the runaway horse accident.
"Things stopped then for my mistress," continued the little gray-haired woman, "and that was the beginning of the end. She had a husband and a daughter, but they didn’t seem to be important--not either of 'em. Nothin' seemed important except this little grave out here. She came and spent hours over it, bringin’ flowers and talkin' to it."
The Lady in Black raised her head suddenly and quickly looked into the woman's face. The woman went on speaking.
"The house got sadder and sadder, but she didn't seem to mind. She seemed to want it so. She shut out the sunshine and put away many of the pictures. She sat only in the boy's room. And there, everything was just as it was when he left it. She wouldn't let a thing be touched. I wondered afterward that she didn't see where it was all leadin' to, but she didn't."
"'Leading to'?" The voice shook.
"Yes. I wondered she didn't see she was losin' 'em--that husband and daughter; but she didn't see it."
The Lady in Black sat very still. Even the birds seemed to have stopped their singing. Then the gray-haired woman spoke:
"So, you see, that's why I come and put flowers here. It's for her. There's no one else now to care," she sighed, rising to her feet.
"But you haven't told yet--what happened," said the Lady in Black, softly.
"I don't know myself really. I know the man went away. He got somethin' to do travelin' so he wasn't home much. When he did come he looked sick and bad. He come less and less, and he died. But that was after she died. He's buried over there beside her and the boy. The girl--well, nobody knows where the girl is. Girls like flowers and sunshine and laughter and young people, you know, and she didn't get any of them at home. So she went--where she did get 'em, I suppose.
“There, and if I haven't gone and tired you all out with my talkin’!” said the little gray-haired woman regretfully.
"No, no. I was glad to hear it," said the Lady in Black, rising unsteadily to her feet. Her face had grown white, and her eyes showed a sudden fear. "But I must go now. Thank you." And she turned and hurried away.
(MUSIC)
The house was very still when the Lady in Black reached home. She shivered at its silence. She hurried up the stairs, almost with guilt. In her own room she pulled at the dark veil that covered her face. She was crying now, a choking little cry with broken words running through it. She was still crying as she removed her black dress.
Long minutes later, the Lady--in black no longer--moved slowly down the stairway. Her eyes showed traces of tears, but her lips were bravely curved in a smile. She wore a white dress and a single white rose in her hair. Behind her, in the little room over the porch, a tiny clock ticked loudly on its shelf near the end of the bed.
There came a sound of running feet in the hall below, then:
"Muvver!--it's Muvver come back!" shouted a happy voice.
And with a little sobbing cry Bobby's mother opened her arms to her son.
(MUSIC)
BOB DOUGHTY: “The Lady in Black” was written by Eleanor H. Porter. It was adapted for Special English by Lawan Davis who was also the producer. The storyteller was Faith Lapidus. You can read and listen to other American Stories on our Web site, voaspecialenglish.com. I’m Bob Doughty.
0/5000
บ้านมากยังได้ ในห้องพักน้อยกว่าระเบียง ผู้หญิงชุดดำนั่งคนเดียว ใกล้เธอ เด็กเสื้อขาววางตรงข้ามกับ บนชั้นที่เท้าของเธอวางรองเท้าคู่เล็ก ๆ ตุ๊กตาแขวนกับและของเล่นทหารครอบครองยืนเล็กน้อย โดยนอนและทุกความเงียบคือเงียบผิดปกติที่เกิดขึ้นเฉพาะในห้องพักที่นาฬิกาหยุด tickingนาฬิกาที่อยู่บนชั้นใกล้ปลายเตียง ผู้หญิงในชุดดำดูได้ เธอจำคลื่นของความโกรธที่มีมาของเธอเมื่อเธอมาถึงมือของเธอออก และ silenced นาฬิกาคืนสามเดือนก่อนมันเคยเงียบนับ และมันควรสละ เกินไป ของอะไรไปใช้ได้เวลา มันจะขีดอยู่ตอนนี้ ว่าอะไร mattered กับโรงน้อยที่โกหกออกมีสีขาว และยังคงภายใต้โลกสีดำ"Muvver"ผู้หญิงในชุดดำย้าย restlessly และมองไปทางประตูปิด หลังมัน รู้ เป็นเด็กน้อยกับดวงตาสีฟ้ากว้างที่อยากให้เธอ แต่เธอปรารถนาเขาจะไม่เรียกเธอ ด้วยชื่อ ได้เพียงนึกถึงเธอเหล่าอื่น ๆ เล็กน้อยริมฝีปาก - เงียบตอนนี้"Muvver" เสียงเรียกร้องเพิ่มเติมผู้หญิงในชุดดำไม่ได้ตอบ เขาอาจไปเก็บ เธอคิดว่า ถ้าเธอไม่มีสัญญาณมีความเงียบสั้น และจากนั้น ประตูเปิดช้า"Pe-เอก" มันร้องค้นพบจอยฟูล แต่ก็ถูกตามทันที ด้วยความเงียบ หญิง unsmiling ได้เชิญชวนให้เขาเข้ามาใกล้ เด็กถูก unsteady ในขั้นตอนแรกของเขา หยุดชั่วคราว แล้วเขาพูดอย่างระมัดระวัง, "ฉันได้ - ที่นี่"บางทีมันเป็นสิ่งเลวร้ายที่สุดที่เขาสามารถกล่าว เพื่อผู้หญิงในชุดดำ ก็เตือนยังเจ็บปวดมากขึ้นของที่อื่น ๆ ที่ไม่มี เธอให้ร้องที่คมชัด และครอบคลุมใบหน้าของเธอ ด้วยมือของเธอ"บ๊อบบี้ บ๊อบบี้" ร่ำไห้ ในรุ่นของ unreasoning ความโศกเศร้า "ไปให้พ้น ไปให้พ้น! อยากอยู่คนเดียว - คนเดียว"ความสว่างทั้งหมดหลบหนีไปจากใบหน้าของเด็ก ตาของเขาแสดงให้เห็นว่าความรู้สึกเจ็บลึก เขารอ แต่เธอไม่ได้ย้าย แล้ว กับร้องแบบครึ่ง quieted เขาออกจากห้อง(เพลง)ยาวนาทีหลัง ผู้หญิงชุดดำยกศีรษะของเธอ และเห็นเขาผ่านหน้าต่าง เขาอยู่ในบ้านกับพ่อของเขา เล่นใต้ต้นแอปเปิ้ลเล่นผู้หญิงในชุดดำดูพวกเขา ด้วยตาที่ร้ายแรง และปากของเธอแข็งที่มุมบ๊อบบี้มีคนเล่นกับเขา รักเขา และดูแลเขา ขณะที่ออกมีบนเนินเขา โรงอยู่คนเดียว - อยู่คนเดียวมีร้องน้อย เลดี้ดำ sprang ให้เท้าของเธอ และรีบเข้าไปในห้องของเธอเอง มือของเธอจับเธอตรึงไว้บนหมวก และปกคลุมตัวเอง ด้วยชุดสีดำของเธอ แต่ขั้นตอนของเธอยืนยันกับเธอเดินชั้นล่าง และออกผ่านห้องโถงคนใต้ต้นแอปเปิ้ลกุหลาบชัก และมาไปข้างหน้า"เฮเลน สาย, - ไม่อีก วันนี้! " เขาขอร้อง "ดาร์ลิ่ง ไม่สามารถทำความดี""แต่เธอคนเดียว - อยู่คนเดียว คุณดูเหมือนจะไม่คิด ไม่มีใครคิดว่า - ไม่มีใครรู้ว่าฉันรู้สึก คุณไม่เข้าใจ ถ้าคุณไม่ได้ คุณจะไปกับผม คุณจะไม่ถามค่ะ- "สำลักผู้หญิง"มีคุณ ท่าน, " กล่าวว่า ชายคนนั้นค่อย ๆ "ผมเคย มีคุณ วันนี้ และทุก วัน เกือบ ตั้งแต่ - ตั้งแต่เธอทิ้งเรา แต่ไม่สามารถทำความดี - ไว้ทุกข์นี้อย่างต่อเนื่องผ่านศพของเธอ เพียงทำความโศกเศร้ามาก สำหรับคุณ ฉัน และบ๊อบบี้ บ๊อบบี้อยู่- รู้ เรียน""ไม่ ไม่ ไม่ว่า," ผู้หญิงร้องอาละวาดนั้น "คุณไม่เข้าใจ คุณไม่เข้าใจ" และเธอเปิด และรีบเก็บ ตาม ด้วยสายตาห่วงของมนุษย์ และตาเศร้าของเด็ก(เพลง)มันไม่เดินยาวไปงานศพ ผู้หญิงในชุดดำรู้วิธี ยัง เธอ stumbled และถึงออกอย่างคนตาบอด ล้มก่อนหินน้อยทำเครื่องหมาย "โรงงาน" ใกล้เธอ ผู้หญิงสีเทา haired ด้วยมือของเธอเต็มไปด้วยดอกกุหลาบสีชมพู และสีขาว ดูเธอ sympathetically ผู้หญิงสีเทา haired หยุดชั่วคราว และเปิดริมฝีปากของเธอว่าเธอจะพูด แล้วเธอเปิดช้า และเริ่มการจัดเรียงของดอกไม้ในป่าช้าใกล้เคียงผู้หญิงในชุดดำยกศีรษะของเธอ เวลาที่เธอเห็นในความเงียบ แล้ว เธอโยนกลับพูดและผิวของเธอ"คุณดูแล เกินไป เธอกล่าวเบา ๆ "คุณเข้าใจ ผมเคยเห็นคุณที่นี่ก่อน แน่ และคุณ - สาวน้อย"ผู้หญิงสีเทา haired จับศีรษะของเธอ"ไม่ dearie เป็นชาย - ขึ้นเขาถูกชายสี่สิบปีที่ผ่านมา""สี่สิบปี - เป็นเวลานาน วิธีไม่มีอาศัยอยู่สี่สิบปี - ไม่ มีเขา"อีก สาวน้อยจับศีรษะของเธอ"มี - บาง dearie แต่นี้ชายไม่ฉัน""แต่คุณดูแล คุณเข้าใจ ผมเคยเห็นคุณที่นี่ดังนั้นก่อนจะ""ใช่ คุณเห็น ไม่มีใครให้ดูแล แต่มีครั้งเดียว และฉันตอนนี้ สำหรับสาเกของเธอ""สำหรับเธอ""แม่ของเขา""โอ้-h ' มันเป็นเงินเล็กน้อยร้องไห้ เต็มไปด้วยความเห็นใจอย่างรวดเร็ว สายตาของผู้หญิงในชุดดำมีหินทำเครื่องหมาย "โรงงาน""มัน ain't ว่า ฉันไม่รู้ว่าเธอจะรู้สึก กล่าวว่า ผู้หญิงสีเทา haired "คุณเห็น ผมพยาบาลเพื่อเด็กจะเกิดขึ้น และปีหลังจากนั้น ผมทำงานในครอบครัว รู้ดังนั้น ผมเห็นสิ่งทั้งหมดตั้งแต่เริ่มต้น วันดีเมื่อเด็กชายที่นี่พบกับอุบัติเหตุ""อุบัติเหตุ" มันร้องกังวลและเห็นใจจากคุณแม่ของแคทลีน"ใช่ ก็เป็นรันอเวย์ และเขาไม่ได้อยู่สองวัน""ฉันรู้ ฉันรู้ "สำลักผู้หญิงในชุดดำ แต่ เธอไม่คิดเด็กและอุบัติเหตุม้าวิ่งหนี"สิ่งที่หยุดแล้วสำหรับภรรยาน้อยของฉัน ต่อหญิงสีเทา haired น้อย "และที่เป็นจุดเริ่มต้นของการสิ้นสุด เธอมีสามีและบุตรสาว แต่พวกเขาไม่ได้ดูเหมือนจะสำคัญ - ไม่ 'em ใด Nothin' ประจักษ์สำคัญยกเว้นบทนี้เล็กน้อยที่นี่ เธอมา และใช้เวลาชั่วโมงกว่า bringin' ดอกไม้ และ talkin' จะ"ผู้หญิงในชุดดำยกศีรษะของเธอทันที และอย่างรวดเร็วมองไปยังใบหน้าของผู้หญิง เมื่อไปพูดผู้หญิง"บ้านมี sadder และ sadder แต่เธอไม่ดูเหมือนจะจำ เธอดูเหมือนจะต้องการดังนั้น เธอพรมแสงแดด และวางเก็บหลายรูปภาพ เธอนั่งในห้องของเด็กผู้ชายเท่านั้น และมี ทุกอย่างเป็นเหมือนเขาทิ้ง เธอจะไม่ปล่อยให้สิ่งจะสัมผัส ผมแปลกใจว่า หลังจากที่ เธอไม่เห็นซึ่งจะมีทั้งหมด leadin' การ แต่เธอไม่ ""'นำ'" เสียงสั่นเครือ"ใช่ ฉันสงสัยว่า เธอไม่เห็นเธอมี losin' 'em - ที่สามีและลูกสาว แต่เธอไม่เห็น"ผู้หญิงในชุดดำนั่งมากยัง แม้แต่นกดูเหมือนจะ หยุดร้องเพลงของพวกเขา แล้วพูดหญิงสีเทา haired:"ดังนั้น คุณเห็น ที่มีเหตุผมมา และใส่ดอกไม้ที่นี่ มันเป็นสำหรับเธอ มีไม่มีใครให้ดูแล เธอถอนหายใจ เพิ่มขึ้นในเท้าของเธอ"แต่คุณไม่ได้บอก แต่ - สิ่งที่เกิด ขึ้น พูดผู้หญิงชุดดำ เบา ๆ"ฉันไม่รู้ว่าตัวเองจริง ๆ รู้ว่า คนไปเก็บ เขามี somethin' จะทำ travelin' เพื่อไม่บ้านมากขึ้น เมื่อได้มา เขาดูดี และป่วย เขามาน้อย และเขาเสียชีวิต แต่ไม่หลังจากที่เธอเสียชีวิต เขาจะฝังโน้นข้างเธอและเด็ก สาว- ไม่มีใครรู้ดีที่เธอเป็น หญิงชอบดอกไม้ และซันไชน์ และหัวเราะ และ คนหนุ่มสาว คุณทราบ และเธอไม่ได้รับของพวกเขาที่บ้าน เพื่อให้เธอไป - ซึ่งเธอได้รับ 'em ฉันคิดว่า",และ ถ้าฉันไม่ได้หายไป และเหนื่อยคุณออกทั้งหมด ด้วย talkin' ของฉัน! " กล่าวว่า หญิงสีเทา haired น้อย regretfully"ไม่ หมายเลขผมยินดีฟัง," กล่าวว่า เลดี้ดำ เพิ่มขึ้น unsteadily ให้เท้าของเธอ ใบหน้าของเธอได้ปลูกสีขาว และตาของเธอแสดงความกลัวทันที "แต่ฉันต้องไปเดี๋ยวนี้ ขอขอบคุณคุณ" และเธอเปิด และไม่แน่(เพลง)บ้านยังคงมากเมื่อมาถึงบ้านของผู้หญิงในชุดดำ นาง shivered ที่เงียบที่ เธอรีบขึ้นบันได เกือบ มีความผิด ในห้องของเธอเอง เธอดึงที่ผิวสีเข้มที่ปกคลุมใบหน้าของเธอ เธอได้ร้องไห้ตอนนี้ การประกอบน้อย choking กับคำขาดผ่านมัน เธอยังมีร้องไห้ ตามเธอเอาเสื้อผ้าของเธอสีดำยาวนาทีภายหลัง ผู้หญิง - ดำอีกต่อไป - ย้ายลงบันไดอย่างช้า ๆ ตาของเธอแสดงให้เห็นร่องรอยของน้ำตา แต่ริมฝีปากของเธออย่างกล้าหาญมีโค้งในรอยยิ้ม เธอสวมเสื้อสีขาว และกุหลาบขาวเดียวผม เธอ ในห้องพักน้อยกว่าระเบียง นาฬิกาเล็ก ๆ ticked ดังในชั้นที่ใกล้ที่สุดของนอนมีมาเสียงรันฟุตในห้องโถงด้านล่าง แล้ว:" Muvver ! -ก็ Muvver กลับมา! " ตะโกนเสียงความสุขและ ด้วยการประกอบ sobbing น้อยบ๊อบบี้ ของแม่เปิดแขนลูกชายของเธอ(เพลง)BOB DOUGHTY: "เดอะเลดี้ในสีดำ" ที่เขียน โดยเอเลเนอร์ H. กระเป๋า ถูกดัดแปลงสำหรับภาษาอังกฤษพิเศษ โดย Davis ลาวัณย์ที่ยังผู้ผลิต Storyteller ถูกความเชื่อ Lapidus คุณสามารถอ่าน และฟังเรื่องราวอื่น ๆ อเมริกันบนเว็บไซต์ voaspecialenglish.com ผม Bob Doughty
การแปล กรุณารอสักครู่..
The house was very still. In the little room over the porch, the Lady in Black sat alone. Near her, a child’s white dress lay across a chair. On the floor at her feet lay a tiny pair of shoes. A doll hung over a chair and a toy soldier occupied the little stand by the bed.
And everywhere was silence—the strange silence that comes only to a room where the clock has stopped ticking.
The clock stood on the shelf near the end of the bed. The Lady in Black looked at it. She remembered the wave of anger that had come over her when she had reached out her hand and silenced the clock that night three months before.
It had been silent ever since and it should remain silent, too. Of what possible use were the hours it would tick away now? As if anything mattered, with little Kathleen lying out there white and still under the black earth!
"Muvver!"
The Lady in Black moved restlessly and looked toward the closed door. Behind it, she knew, was a little boy with wide blue eyes who wanted her. But she wished he would not call her by that name. It only reminded her of those other little lips--silent now.
"Muvver!" The voice was more demanding.
The Lady in Black did not answer. He might go away, she thought, if she did not answer.
There was a short silence, and then the door opened slowly.
"Pe-eek!" It was a cry of joyful discovery, but it was followed almost immediately by silence. The unsmiling woman did not invite him to come near. The boy was unsteady at his first step. He paused, then spoke carefully, "I's--here."
It was maybe the worst thing he could have said. To the Lady in Black it was a yet more painful reminder of that other one who was not there. She gave a sharp cry and covered her face with her hands.
"Bobby, Bobby” she cried out, in a release of unreasoning sadness. "Go away! Go away! I want to be alone--alone!"
All the brightness fled from the boy's face. His eyes showed a feeling of deep hurt. He waited, but she did not move. Then, with a half-quieted cry, he left the room.
(MUSIC)
Long minutes afterward, the Lady in Black raised her head and saw him through the window. He was in the yard with his father, playing under the apple tree.
Playing!
The Lady in Black looked at them with serious eyes, and her mouth hardened at the corners.
Bobby had someone to play with him, someone to love him and care for him, while out there on the hillside Kathleen was alone--all alone.
With a little cry the Lady in Black sprang to her feet and hurried into her own room. Her hands shook as she pinned on her hat and covered herself with her black veil. But her step was firm as she walked downstairs and out through the hall.
The man under the apple tree rose hurriedly and came forward.
"Helen, dearest,--not again, today!" he begged. "Darling, it can't do any good!"
"But she's alone--all alone. You don't seem to think! No one thinks--no one knows how I feel. You don't understand. If you did, you'd come with me. You wouldn't ask me to stay--here!" choked the woman.
"I have been with you, dear," said the man gently. "I've been with you today, and every day, almost, since--since she left us. But it can't do any good--this continuous mourning over her grave. It only makes more sadness for you, for me, and for Bobby. Bobby is--here, you know, dear!"
"No, no, don't say it," cried the woman wildly. "You don't understand! You don't understand!" And she turned and hurried away, followed by the worried eyes of the man, and the sad eyes of the boy.
(MUSIC)
It was not a long walk to the burial place. The Lady in Black knew the way. Yet, she stumbled and reached out blindly. She fell before a little stone marked "Kathleen." Near her a gray-haired woman, with her hands full of pink and white roses, watched her sympathetically. The gray-haired woman paused and opened her lips as if she would speak. Then she turned slowly and began to arrange her flowers on a grave nearby.
The Lady in Black raised her head. For a time she watched in silence. Then she threw back her veil and spoke.
"You care, too," she said softly. "You understand. I've seen you here before, I'm sure. And was yours--a little girl?"
The gray-haired woman shook her head.
"No, dearie, it's a little boy--or he was a little boy forty years ago."
"Forty years--so long! How could you have lived forty years--without him?"
Again the little woman shook her head.
"One has to--sometimes, dearie, but this little boy wasn't mine."
"But you care. You understand. I've seen you here so often before."
"Yes. You see, there's no one else to care. But there was once, and I'm caring now, for her sake."
"For her?"
"His mother."
"Oh-h!" It was a tender little cry, full of quick sympathy. The eyes of the Lady in Black were on the stone marked "Kathleen."
"It ain't as if I didn't know how she'd feel," said the gray-haired woman. "You see, I was nurse to the boy when it happened, and for years afterward I worked in the family. So I know. I saw the whole thing from the beginning, from the very day when the little boy here met with the accident."
"Accident!" It was a cry of concern and sympathy from Kathleen's mother.
"Yes. It was a runaway and he didn't live two days."
"I know! I know!" choked the Lady in Black. Yet she was not thinking of the boy and the runaway horse accident.
"Things stopped then for my mistress," continued the little gray-haired woman, "and that was the beginning of the end. She had a husband and a daughter, but they didn’t seem to be important--not either of 'em. Nothin' seemed important except this little grave out here. She came and spent hours over it, bringin’ flowers and talkin' to it."
The Lady in Black raised her head suddenly and quickly looked into the woman's face. The woman went on speaking.
"The house got sadder and sadder, but she didn't seem to mind. She seemed to want it so. She shut out the sunshine and put away many of the pictures. She sat only in the boy's room. And there, everything was just as it was when he left it. She wouldn't let a thing be touched. I wondered afterward that she didn't see where it was all leadin' to, but she didn't."
"'Leading to'?" The voice shook.
"Yes. I wondered she didn't see she was losin' 'em--that husband and daughter; but she didn't see it."
The Lady in Black sat very still. Even the birds seemed to have stopped their singing. Then the gray-haired woman spoke:
"So, you see, that's why I come and put flowers here. It's for her. There's no one else now to care," she sighed, rising to her feet.
"But you haven't told yet--what happened," said the Lady in Black, softly.
"I don't know myself really. I know the man went away. He got somethin' to do travelin' so he wasn't home much. When he did come he looked sick and bad. He come less and less, and he died. But that was after she died. He's buried over there beside her and the boy. The girl--well, nobody knows where the girl is. Girls like flowers and sunshine and laughter and young people, you know, and she didn't get any of them at home. So she went--where she did get 'em, I suppose.
“There, and if I haven't gone and tired you all out with my talkin’!” said the little gray-haired woman regretfully.
"No, no. I was glad to hear it," said the Lady in Black, rising unsteadily to her feet. Her face had grown white, and her eyes showed a sudden fear. "But I must go now. Thank you." And she turned and hurried away.
(MUSIC)
The house was very still when the Lady in Black reached home. She shivered at its silence. She hurried up the stairs, almost with guilt. In her own room she pulled at the dark veil that covered her face. She was crying now, a choking little cry with broken words running through it. She was still crying as she removed her black dress.
Long minutes later, the Lady--in black no longer--moved slowly down the stairway. Her eyes showed traces of tears, but her lips were bravely curved in a smile. She wore a white dress and a single white rose in her hair. Behind her, in the little room over the porch, a tiny clock ticked loudly on its shelf near the end of the bed.
There came a sound of running feet in the hall below, then:
"Muvver!--it's Muvver come back!" shouted a happy voice.
And with a little sobbing cry Bobby's mother opened her arms to her son.
(MUSIC)
BOB DOUGHTY: “The Lady in Black” was written by Eleanor H. Porter. It was adapted for Special English by Lawan Davis who was also the producer. The storyteller was Faith Lapidus. You can read and listen to other American Stories on our Web site, voaspecialenglish.com. I’m Bob Doughty.
And everywhere was silence—the strange silence that comes only to a room where the clock has stopped ticking.
The clock stood on the shelf near the end of the bed. The Lady in Black looked at it. She remembered the wave of anger that had come over her when she had reached out her hand and silenced the clock that night three months before.
It had been silent ever since and it should remain silent, too. Of what possible use were the hours it would tick away now? As if anything mattered, with little Kathleen lying out there white and still under the black earth!
"Muvver!"
The Lady in Black moved restlessly and looked toward the closed door. Behind it, she knew, was a little boy with wide blue eyes who wanted her. But she wished he would not call her by that name. It only reminded her of those other little lips--silent now.
"Muvver!" The voice was more demanding.
The Lady in Black did not answer. He might go away, she thought, if she did not answer.
There was a short silence, and then the door opened slowly.
"Pe-eek!" It was a cry of joyful discovery, but it was followed almost immediately by silence. The unsmiling woman did not invite him to come near. The boy was unsteady at his first step. He paused, then spoke carefully, "I's--here."
It was maybe the worst thing he could have said. To the Lady in Black it was a yet more painful reminder of that other one who was not there. She gave a sharp cry and covered her face with her hands.
"Bobby, Bobby” she cried out, in a release of unreasoning sadness. "Go away! Go away! I want to be alone--alone!"
All the brightness fled from the boy's face. His eyes showed a feeling of deep hurt. He waited, but she did not move. Then, with a half-quieted cry, he left the room.
(MUSIC)
Long minutes afterward, the Lady in Black raised her head and saw him through the window. He was in the yard with his father, playing under the apple tree.
Playing!
The Lady in Black looked at them with serious eyes, and her mouth hardened at the corners.
Bobby had someone to play with him, someone to love him and care for him, while out there on the hillside Kathleen was alone--all alone.
With a little cry the Lady in Black sprang to her feet and hurried into her own room. Her hands shook as she pinned on her hat and covered herself with her black veil. But her step was firm as she walked downstairs and out through the hall.
The man under the apple tree rose hurriedly and came forward.
"Helen, dearest,--not again, today!" he begged. "Darling, it can't do any good!"
"But she's alone--all alone. You don't seem to think! No one thinks--no one knows how I feel. You don't understand. If you did, you'd come with me. You wouldn't ask me to stay--here!" choked the woman.
"I have been with you, dear," said the man gently. "I've been with you today, and every day, almost, since--since she left us. But it can't do any good--this continuous mourning over her grave. It only makes more sadness for you, for me, and for Bobby. Bobby is--here, you know, dear!"
"No, no, don't say it," cried the woman wildly. "You don't understand! You don't understand!" And she turned and hurried away, followed by the worried eyes of the man, and the sad eyes of the boy.
(MUSIC)
It was not a long walk to the burial place. The Lady in Black knew the way. Yet, she stumbled and reached out blindly. She fell before a little stone marked "Kathleen." Near her a gray-haired woman, with her hands full of pink and white roses, watched her sympathetically. The gray-haired woman paused and opened her lips as if she would speak. Then she turned slowly and began to arrange her flowers on a grave nearby.
The Lady in Black raised her head. For a time she watched in silence. Then she threw back her veil and spoke.
"You care, too," she said softly. "You understand. I've seen you here before, I'm sure. And was yours--a little girl?"
The gray-haired woman shook her head.
"No, dearie, it's a little boy--or he was a little boy forty years ago."
"Forty years--so long! How could you have lived forty years--without him?"
Again the little woman shook her head.
"One has to--sometimes, dearie, but this little boy wasn't mine."
"But you care. You understand. I've seen you here so often before."
"Yes. You see, there's no one else to care. But there was once, and I'm caring now, for her sake."
"For her?"
"His mother."
"Oh-h!" It was a tender little cry, full of quick sympathy. The eyes of the Lady in Black were on the stone marked "Kathleen."
"It ain't as if I didn't know how she'd feel," said the gray-haired woman. "You see, I was nurse to the boy when it happened, and for years afterward I worked in the family. So I know. I saw the whole thing from the beginning, from the very day when the little boy here met with the accident."
"Accident!" It was a cry of concern and sympathy from Kathleen's mother.
"Yes. It was a runaway and he didn't live two days."
"I know! I know!" choked the Lady in Black. Yet she was not thinking of the boy and the runaway horse accident.
"Things stopped then for my mistress," continued the little gray-haired woman, "and that was the beginning of the end. She had a husband and a daughter, but they didn’t seem to be important--not either of 'em. Nothin' seemed important except this little grave out here. She came and spent hours over it, bringin’ flowers and talkin' to it."
The Lady in Black raised her head suddenly and quickly looked into the woman's face. The woman went on speaking.
"The house got sadder and sadder, but she didn't seem to mind. She seemed to want it so. She shut out the sunshine and put away many of the pictures. She sat only in the boy's room. And there, everything was just as it was when he left it. She wouldn't let a thing be touched. I wondered afterward that she didn't see where it was all leadin' to, but she didn't."
"'Leading to'?" The voice shook.
"Yes. I wondered she didn't see she was losin' 'em--that husband and daughter; but she didn't see it."
The Lady in Black sat very still. Even the birds seemed to have stopped their singing. Then the gray-haired woman spoke:
"So, you see, that's why I come and put flowers here. It's for her. There's no one else now to care," she sighed, rising to her feet.
"But you haven't told yet--what happened," said the Lady in Black, softly.
"I don't know myself really. I know the man went away. He got somethin' to do travelin' so he wasn't home much. When he did come he looked sick and bad. He come less and less, and he died. But that was after she died. He's buried over there beside her and the boy. The girl--well, nobody knows where the girl is. Girls like flowers and sunshine and laughter and young people, you know, and she didn't get any of them at home. So she went--where she did get 'em, I suppose.
“There, and if I haven't gone and tired you all out with my talkin’!” said the little gray-haired woman regretfully.
"No, no. I was glad to hear it," said the Lady in Black, rising unsteadily to her feet. Her face had grown white, and her eyes showed a sudden fear. "But I must go now. Thank you." And she turned and hurried away.
(MUSIC)
The house was very still when the Lady in Black reached home. She shivered at its silence. She hurried up the stairs, almost with guilt. In her own room she pulled at the dark veil that covered her face. She was crying now, a choking little cry with broken words running through it. She was still crying as she removed her black dress.
Long minutes later, the Lady--in black no longer--moved slowly down the stairway. Her eyes showed traces of tears, but her lips were bravely curved in a smile. She wore a white dress and a single white rose in her hair. Behind her, in the little room over the porch, a tiny clock ticked loudly on its shelf near the end of the bed.
There came a sound of running feet in the hall below, then:
"Muvver!--it's Muvver come back!" shouted a happy voice.
And with a little sobbing cry Bobby's mother opened her arms to her son.
(MUSIC)
BOB DOUGHTY: “The Lady in Black” was written by Eleanor H. Porter. It was adapted for Special English by Lawan Davis who was also the producer. The storyteller was Faith Lapidus. You can read and listen to other American Stories on our Web site, voaspecialenglish.com. I’m Bob Doughty.
การแปล กรุณารอสักครู่..
บ้านถูกมาก ในห้องพักเล็กๆ บนระเบียง ผู้หญิงชุดดำนั่งคนเดียว ใกล้เธอ ชุดสีขาวของเด็กวางข้ามเก้าอี้ บนพื้น ที่เท้าของเธอวางคู่เล็ก ๆของรองเท้า ตุ๊กตาแขวนเหนือเก้าอี้ของเล่นทหารครอบครองอยู่เล็กน้อย โดยเตียง
และทุกที่ถูกความเงียบความเงียบแปลกๆมาเฉพาะห้องที่นาฬิกาหยุดเดิน
นาฬิกายืนอยู่บนหิ้งใกล้ปลายเตียง ผู้หญิงในชุดดำมองมัน เธอยังจำได้ถึงคลื่นแห่งความโกรธที่มีมามากกว่าเธอ เมื่อเธอได้ถึงมือของเธอและเงียบนาฬิกาคืนสามเดือนก่อน
มันเงียบตั้งแต่มันน่าจะเงียบเหมือนกัน สิ่งที่สามารถใช้เป็นชั่วโมงมันก็ติ๊กออกไปแล้วเหรอ ว่าอะไรสำคัญที่สุดสินะกับแคทลีน โกหกออกมีสีขาวและยังคงอยู่ภายใต้โลกสีดำ
" muvver ! "
ผู้หญิงในชุดดำขยับอย่างกระสับกระส่ายและมองไปทางประตูที่ปิด ด้านหลัง หล่อนรู้ว่าเป็นเด็กที่มีตาสีฟ้ากว้างที่ต้องการเธอ แต่เธอหวังว่าเขาจะไม่เรียกเธอด้วยชื่อนั้น มันทำให้เธอนึกถึงริมฝีปากเล็ก ๆน้อย ๆเหล่านั้น . . . . เงียบเลย
" muvver ! " เสียงเรียกร้องความสนใจ
ผู้หญิงในชุดดำไม่ตอบ เค้าอาจจะจากไป เธอก็คิดว่า ถ้าเธอไม่ตอบ . . .
มีความเงียบสั้น แล้วประตูก็เปิดออกช้าๆ
" PE เอิ๊ก ! " เสียงร้องของสนุกสนานการค้นพบ แต่ตามมาแทบจะทันที ความเงียบ ผู้หญิงที่ไม่ชอบยิ้มไม่ได้เชิญเขามาใกล้ เด็กชายไม่มั่นคงในขั้นตอนแรกของเขา เขาหยุด แล้วพูดดีๆ " ผมอยู่ที่นี้ . . . "
มันอาจเป็นสิ่งเลวร้ายที่สุดที่เขาจะพูด เพื่อผู้หญิงในสีดำ มันเลยเจ็บเตือนอื่น ๆหนึ่งที่ไม่ได้มี เธอร้องคมยกมือปิดหน้า
" บ็อบบี้ บ็อบบี้ " เธอร้องออกมา ในการปลดปล่อยความเศร้าอย่างไร้เหตุผล " ไปให้พ้น ! ไปให้พ้น ! ฉันต้องการอยู่คนเดียว คนเดียว ! "
ทุกคนจ้า หนีไปจากใบหน้าของเด็กดวงตาของเขามีความรู้สึกเจ็บปวดลึก เขารอ แต่เธอไม่ขยับตัว แล้ว กับครึ่งเงียบร้องไห้ เขาออกจากห้องไป
( เพลง )
นานนาทีหลังจากนั้น ผู้หญิงชุดดำยกหัวของเธอและเห็นเขาผ่านทางหน้าต่าง เขาอยู่บ้านกับพ่อ เล่นใต้ต้นแอปเปิ้ล
เล่น !
ผู้หญิงในชุดดำมองพวกเขาด้วยสายตาจริงจัง และที่มุมปากของเธอแข็ง
บ๊อบบี้ มีคนที่จะเล่นกับเขา คนที่จะรักเขาและดูแลเขา ในขณะที่ออกมีบนเนินเขา แคทลีน คนเดียว . . . คนเดียว
กับน้อยร้องไห้ผู้หญิงสีดำลุกเท้าของเธอและรีบเดินเข้าห้องของตัวเอง มือของเธอสั่นเมื่อเธอติดบนหมวกของเธอ และคลุมตัวเองด้วยผ้าคลุมดำของเธอ แต่ขั้นตอนของเธอ บริษัท ขณะที่เธอเดินข้างล่างและออกผ่านห้องโถง .
คนใต้ต้นชมพู่ ก็รีบมาส่ง
" เฮเลน ที่รัก . . . ไม่อีกแล้ว วันนี้ ! เขาขอร้อง " ที่รัก มันทำไม่ได้เลย ! "
" แต่เธอคนเดียว . . . คนเดียว คุณไม่คิดว่า ! ไม่มีใครคิดว่า -- ไม่มีใครรู้ว่าผมรู้สึกยังไง คุณไม่เข้าใจ ถ้าคุณทำ , คุณจะมากับผม คุณไม่ได้ขอให้ฉันอยู่ . . . ! " บีบคอผู้หญิง
" ฉันมีกับคุณ , ที่รัก " เขาพูดเบา ๆ" ผมกับคุณในวันนี้และทุกๆ วัน เกือบ ตั้งแต่ . . . ตั้งแต่เธอทิ้งพวกเรา แต่มันทำไม่ได้เลย . . . นี้ . . . ต่อเนื่องไปไว้อาลัยที่หลุมศพเธอ มันยิ่งทำให้เศร้ามากขึ้นสำหรับคุณสำหรับฉันและบ๊อบบี้ บ๊อบบี้ . . . ที่นี่ , คุณรู้มั้ย , ที่รัก !
" ไม่พูด " ร้องไห้ " ผู้หญิงอย่างบ้าคลั่ง คุณไม่เข้าใจ คุณไม่เข้าใจ ! เธอหันกลับและรีบหนีไปตามด้วยสายตากังวลของมนุษย์ และ เศร้า ดวงตาของเด็กชาย
( เพลง )
มันไม่ได้เดินไกลถึงสถานที่ฝังศพ . ผู้หญิงในสีดำรู้ทาง แต่เธอสะดุดถึงออกสุ่มสี่สุ่มห้า เธอล้มลง ก่อนที่ก้อนหินเล็ก ๆน้อย ๆที่มีเครื่องหมาย " ลีน " ใกล้เธอเป็นผู้หญิงที่มีขนสีเทา มือของเธอเต็มไปด้วยดอกกุหลาบสีชมพูและสีขาว ดูเธอ sympathetically .หญิงผมเทาหยุดและเปิดริมฝีปากของเธอ ราวกับว่าเธอจะพูด แล้วเธอก็ค่อยๆ หันมา และเริ่มจัดดอกไม้บนหลุมศพใกล้เคียง
ผู้หญิงสีดำยกหัวของเธอ สำหรับช่วงเวลาที่เธออยู่ในความเงียบ แล้วเธอโยนกลับมาผ้าคลุมหน้าและพูด
" คุณดูแลด้วย " เธอพูดเบาๆ . คุณเข้าใจ ผมเคยเห็นคุณมาก่อน ผมแน่ใจ และแก . . . สาวน้อย ? "
ผู้หญิงที่มีผมสีเทาส่ายหน้า
" ไม่ ไม่ ที่รัก มันเป็นเด็ก . . . หรือเขาเป็นเด็กชายตัวเล็ก ๆสี่สิบปีก่อน . . . "
" สี่สิบปี . . . นาน วิธีที่คุณสามารถอยู่สี่สิบปีโดยไม่มีเขา " ?
อีก ร่างเล็กส่ายหน้า
" มี . . . . บางที ที่รัก แต่นี่เด็กน้อยไม่ใช่ของฉัน "
" แต่เธอไม่สนใจ คุณเข้าใจ ผมเคยเห็นคุณมาที่นี่บ่อยๆ ก่อนที่ "
" ครับ คุณเห็นไหมไม่มีใครดูแล แต่ครั้งหนึ่ง และผมสนใจในตอนนี้ สำหรับตัวเธอเอง "
" เธอ " ?
" แม่ของเขา . "
" oh-h ! " มันนุ่มน้อยร้องไห้ เต็มเร็ว ความเห็นอกเห็นใจ สายตาของผู้หญิงในสีดำบนหินที่มีเครื่องหมาย " ลีน "
" มันไม่ใช่ว่าฉันไม่รู้ว่าเธอจะรู้สึก " กล่าวว่า " ผู้หญิงที่มีขนสีเทา คุณเห็นฉันเป็นพยาบาลให้เด็ก เมื่อมันเกิดขึ้นและหลายปีต่อมา ผมทำงานในครอบครัว ผมรู้ ผมเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดตั้งแต่ต้น ตั้งแต่วันเมื่อหนุ่มน้อยมาเจอกับอุบัติเหตุ "
" อุบัติเหตุ " เสียงร้องของความกังวลและความเห็นใจจากแม่เคทลีน
" ครับ มันวิ่งหนีและเขาไม่ได้อยู่สองวันค่ะ "
" ชั้นรู้ ! ผมรู้ ! " บีบคอผู้หญิงสีดำแต่หล่อนก็ไม่คิดของเด็กและอุบัติเหตุม้าหนี
" มันหยุดแล้วนายหญิงของข้า " ต่อน้อยผู้หญิงที่มีขนสีเทา " และนั่นคือจุดเริ่มต้นของจุดจบ เธอมีสามีและลูกสาว แต่พวกเขาไม่ได้ดูเหมือนจะสำคัญ . . . ไม่ใช่ให้เลย ไม่คิดว่ามันสำคัญ นอกจากหลุมศพเล็กๆออกมา เธอมาและใช้เวลามากกว่าจะดอกไม้ และพูดกับมัน "
ผู้หญิงสีดำยกหัวของเธอทันที และรีบมองไปยังผู้หญิงที่ใบหน้า ผู้หญิงก็พูด
" บ้านก็เศร้า และเศร้า แต่เธอไม่เห็นใจ ดูเหมือนเธอต้องการมันมาก เธอปิดกั้นแสงแดดและใส่ไปหลายภาพ เธอนั่งอยู่คนเดียวในห้องพักของเด็ก และมี ทุกอย่างมันเป็นเพียงเมื่อเขาจากไปเธอจะไม่ปล่อยให้สิ่งที่สัมผัสได้ ผมสงสัยว่า ภายหลังที่เธอไม่ได้ดูว่ามันคือทั้งหมด leadin ' แต่เธอไม่ได้ "
" 'leading ' ? " เสียงสั่น
" ครับ ฉันสงสัยว่าเธอไม่เห็นเธอจะตายนั้น สามีและลูกสาว แต่เธอไม่เห็นมัน . "
ผู้หญิงชุดดำนั่งมากยังคง แม้แต่นกที่ดูเหมือนจะหยุดร้องเพลงของพวกเขา แล้วผู้หญิงที่มีผมสีเทาพูด :
" อย่างที่เห็น
และทุกที่ถูกความเงียบความเงียบแปลกๆมาเฉพาะห้องที่นาฬิกาหยุดเดิน
นาฬิกายืนอยู่บนหิ้งใกล้ปลายเตียง ผู้หญิงในชุดดำมองมัน เธอยังจำได้ถึงคลื่นแห่งความโกรธที่มีมามากกว่าเธอ เมื่อเธอได้ถึงมือของเธอและเงียบนาฬิกาคืนสามเดือนก่อน
มันเงียบตั้งแต่มันน่าจะเงียบเหมือนกัน สิ่งที่สามารถใช้เป็นชั่วโมงมันก็ติ๊กออกไปแล้วเหรอ ว่าอะไรสำคัญที่สุดสินะกับแคทลีน โกหกออกมีสีขาวและยังคงอยู่ภายใต้โลกสีดำ
" muvver ! "
ผู้หญิงในชุดดำขยับอย่างกระสับกระส่ายและมองไปทางประตูที่ปิด ด้านหลัง หล่อนรู้ว่าเป็นเด็กที่มีตาสีฟ้ากว้างที่ต้องการเธอ แต่เธอหวังว่าเขาจะไม่เรียกเธอด้วยชื่อนั้น มันทำให้เธอนึกถึงริมฝีปากเล็ก ๆน้อย ๆเหล่านั้น . . . . เงียบเลย
" muvver ! " เสียงเรียกร้องความสนใจ
ผู้หญิงในชุดดำไม่ตอบ เค้าอาจจะจากไป เธอก็คิดว่า ถ้าเธอไม่ตอบ . . .
มีความเงียบสั้น แล้วประตูก็เปิดออกช้าๆ
" PE เอิ๊ก ! " เสียงร้องของสนุกสนานการค้นพบ แต่ตามมาแทบจะทันที ความเงียบ ผู้หญิงที่ไม่ชอบยิ้มไม่ได้เชิญเขามาใกล้ เด็กชายไม่มั่นคงในขั้นตอนแรกของเขา เขาหยุด แล้วพูดดีๆ " ผมอยู่ที่นี้ . . . "
มันอาจเป็นสิ่งเลวร้ายที่สุดที่เขาจะพูด เพื่อผู้หญิงในสีดำ มันเลยเจ็บเตือนอื่น ๆหนึ่งที่ไม่ได้มี เธอร้องคมยกมือปิดหน้า
" บ็อบบี้ บ็อบบี้ " เธอร้องออกมา ในการปลดปล่อยความเศร้าอย่างไร้เหตุผล " ไปให้พ้น ! ไปให้พ้น ! ฉันต้องการอยู่คนเดียว คนเดียว ! "
ทุกคนจ้า หนีไปจากใบหน้าของเด็กดวงตาของเขามีความรู้สึกเจ็บปวดลึก เขารอ แต่เธอไม่ขยับตัว แล้ว กับครึ่งเงียบร้องไห้ เขาออกจากห้องไป
( เพลง )
นานนาทีหลังจากนั้น ผู้หญิงชุดดำยกหัวของเธอและเห็นเขาผ่านทางหน้าต่าง เขาอยู่บ้านกับพ่อ เล่นใต้ต้นแอปเปิ้ล
เล่น !
ผู้หญิงในชุดดำมองพวกเขาด้วยสายตาจริงจัง และที่มุมปากของเธอแข็ง
บ๊อบบี้ มีคนที่จะเล่นกับเขา คนที่จะรักเขาและดูแลเขา ในขณะที่ออกมีบนเนินเขา แคทลีน คนเดียว . . . คนเดียว
กับน้อยร้องไห้ผู้หญิงสีดำลุกเท้าของเธอและรีบเดินเข้าห้องของตัวเอง มือของเธอสั่นเมื่อเธอติดบนหมวกของเธอ และคลุมตัวเองด้วยผ้าคลุมดำของเธอ แต่ขั้นตอนของเธอ บริษัท ขณะที่เธอเดินข้างล่างและออกผ่านห้องโถง .
คนใต้ต้นชมพู่ ก็รีบมาส่ง
" เฮเลน ที่รัก . . . ไม่อีกแล้ว วันนี้ ! เขาขอร้อง " ที่รัก มันทำไม่ได้เลย ! "
" แต่เธอคนเดียว . . . คนเดียว คุณไม่คิดว่า ! ไม่มีใครคิดว่า -- ไม่มีใครรู้ว่าผมรู้สึกยังไง คุณไม่เข้าใจ ถ้าคุณทำ , คุณจะมากับผม คุณไม่ได้ขอให้ฉันอยู่ . . . ! " บีบคอผู้หญิง
" ฉันมีกับคุณ , ที่รัก " เขาพูดเบา ๆ" ผมกับคุณในวันนี้และทุกๆ วัน เกือบ ตั้งแต่ . . . ตั้งแต่เธอทิ้งพวกเรา แต่มันทำไม่ได้เลย . . . นี้ . . . ต่อเนื่องไปไว้อาลัยที่หลุมศพเธอ มันยิ่งทำให้เศร้ามากขึ้นสำหรับคุณสำหรับฉันและบ๊อบบี้ บ๊อบบี้ . . . ที่นี่ , คุณรู้มั้ย , ที่รัก !
" ไม่พูด " ร้องไห้ " ผู้หญิงอย่างบ้าคลั่ง คุณไม่เข้าใจ คุณไม่เข้าใจ ! เธอหันกลับและรีบหนีไปตามด้วยสายตากังวลของมนุษย์ และ เศร้า ดวงตาของเด็กชาย
( เพลง )
มันไม่ได้เดินไกลถึงสถานที่ฝังศพ . ผู้หญิงในสีดำรู้ทาง แต่เธอสะดุดถึงออกสุ่มสี่สุ่มห้า เธอล้มลง ก่อนที่ก้อนหินเล็ก ๆน้อย ๆที่มีเครื่องหมาย " ลีน " ใกล้เธอเป็นผู้หญิงที่มีขนสีเทา มือของเธอเต็มไปด้วยดอกกุหลาบสีชมพูและสีขาว ดูเธอ sympathetically .หญิงผมเทาหยุดและเปิดริมฝีปากของเธอ ราวกับว่าเธอจะพูด แล้วเธอก็ค่อยๆ หันมา และเริ่มจัดดอกไม้บนหลุมศพใกล้เคียง
ผู้หญิงสีดำยกหัวของเธอ สำหรับช่วงเวลาที่เธออยู่ในความเงียบ แล้วเธอโยนกลับมาผ้าคลุมหน้าและพูด
" คุณดูแลด้วย " เธอพูดเบาๆ . คุณเข้าใจ ผมเคยเห็นคุณมาก่อน ผมแน่ใจ และแก . . . สาวน้อย ? "
ผู้หญิงที่มีผมสีเทาส่ายหน้า
" ไม่ ไม่ ที่รัก มันเป็นเด็ก . . . หรือเขาเป็นเด็กชายตัวเล็ก ๆสี่สิบปีก่อน . . . "
" สี่สิบปี . . . นาน วิธีที่คุณสามารถอยู่สี่สิบปีโดยไม่มีเขา " ?
อีก ร่างเล็กส่ายหน้า
" มี . . . . บางที ที่รัก แต่นี่เด็กน้อยไม่ใช่ของฉัน "
" แต่เธอไม่สนใจ คุณเข้าใจ ผมเคยเห็นคุณมาที่นี่บ่อยๆ ก่อนที่ "
" ครับ คุณเห็นไหมไม่มีใครดูแล แต่ครั้งหนึ่ง และผมสนใจในตอนนี้ สำหรับตัวเธอเอง "
" เธอ " ?
" แม่ของเขา . "
" oh-h ! " มันนุ่มน้อยร้องไห้ เต็มเร็ว ความเห็นอกเห็นใจ สายตาของผู้หญิงในสีดำบนหินที่มีเครื่องหมาย " ลีน "
" มันไม่ใช่ว่าฉันไม่รู้ว่าเธอจะรู้สึก " กล่าวว่า " ผู้หญิงที่มีขนสีเทา คุณเห็นฉันเป็นพยาบาลให้เด็ก เมื่อมันเกิดขึ้นและหลายปีต่อมา ผมทำงานในครอบครัว ผมรู้ ผมเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดตั้งแต่ต้น ตั้งแต่วันเมื่อหนุ่มน้อยมาเจอกับอุบัติเหตุ "
" อุบัติเหตุ " เสียงร้องของความกังวลและความเห็นใจจากแม่เคทลีน
" ครับ มันวิ่งหนีและเขาไม่ได้อยู่สองวันค่ะ "
" ชั้นรู้ ! ผมรู้ ! " บีบคอผู้หญิงสีดำแต่หล่อนก็ไม่คิดของเด็กและอุบัติเหตุม้าหนี
" มันหยุดแล้วนายหญิงของข้า " ต่อน้อยผู้หญิงที่มีขนสีเทา " และนั่นคือจุดเริ่มต้นของจุดจบ เธอมีสามีและลูกสาว แต่พวกเขาไม่ได้ดูเหมือนจะสำคัญ . . . ไม่ใช่ให้เลย ไม่คิดว่ามันสำคัญ นอกจากหลุมศพเล็กๆออกมา เธอมาและใช้เวลามากกว่าจะดอกไม้ และพูดกับมัน "
ผู้หญิงสีดำยกหัวของเธอทันที และรีบมองไปยังผู้หญิงที่ใบหน้า ผู้หญิงก็พูด
" บ้านก็เศร้า และเศร้า แต่เธอไม่เห็นใจ ดูเหมือนเธอต้องการมันมาก เธอปิดกั้นแสงแดดและใส่ไปหลายภาพ เธอนั่งอยู่คนเดียวในห้องพักของเด็ก และมี ทุกอย่างมันเป็นเพียงเมื่อเขาจากไปเธอจะไม่ปล่อยให้สิ่งที่สัมผัสได้ ผมสงสัยว่า ภายหลังที่เธอไม่ได้ดูว่ามันคือทั้งหมด leadin ' แต่เธอไม่ได้ "
" 'leading ' ? " เสียงสั่น
" ครับ ฉันสงสัยว่าเธอไม่เห็นเธอจะตายนั้น สามีและลูกสาว แต่เธอไม่เห็นมัน . "
ผู้หญิงชุดดำนั่งมากยังคง แม้แต่นกที่ดูเหมือนจะหยุดร้องเพลงของพวกเขา แล้วผู้หญิงที่มีผมสีเทาพูด :
" อย่างที่เห็น
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- จะมีการสั้งซื้อวันที่ 19 มกราคม
- การหมั่นศึกษาเล่าเรียน ใฝ่หาความรู้ที่ได
- Let's get rid of them
- Assembly
- ซอย รังสิต-นครนายก 10 ตำบลประชาธิปัตย์
- ขจัดทุกข์ฟละมีแต่ความสุข
- อาทิตย์ต้นเดือน
- ฉันจะเป็นแฟนคลับที่ดีของนาย
- เขาหล่อมาก
- ไก่ผัดขิง
- ฉันชอบคุณ
- ซึ่งไม่ใช่ฉัน
- you won't be promoted from Merchant to B
- โดยการเดินทางด้วยเรือเฟอรี่จากภูเก็ตมาเก
- Involved in smooth muscle contraction
- you won't be promoted from Merchant to
- The ego operates according to the realit
- ประเทศเวียดนาม
- I would like to inform you that IMCT has
- Cause need help !
- ผลผลิตทางการเกษตร
- ช่างยนต์
- Dear Sato sanKindly confirm schedule for
- ฉันีักสามีของฉันมาก
