I'm Nobody! Who are you?"This poem

I'm Nobody! Who are you?"
This poem opens with a literally impossible declaration—that the speaker is “Nobody.” This nobody-ness, however, quickly comes to mean that she is outside of the public sphere; perhaps, here Dickinson is touching on her own failure to become a published poet, and thus the fact that to most of society, she is “Nobody.”

The speaker does not seem bitter about this—instead she asks the reader, playfully, “Who are you?,” and offers us a chance to be in cahoots with her (“Are you – Nobody – Too?”). In the next line, she assumes that the answer to this question is yes, and so unites herself with the reader (“Then there’s a pair of us!”), and her use of exclamation points shows that she is very happy to be a part of this failed couple.
Dickinson then shows how oppressive the crowd of somebodies can be, encouraging the reader to keep this a secret (“Don’t tell!”) because otherwise “they’d advertise,” and the speaker and her reader would lose their ability to stand apart from the crowd.
It then becomes abundantly clear that it is not only preferable to be a “Nobody,” it is “dreary” to be a “Somebody.” These somebodies, these public figures who are so unlike Dickinson, are next compared to frogs, rather pitifully, we can imagine, croaking away to the “admiring Bog.” These public figures do not even attempt to say anything of importance—all they do is “tell one’s name,” that is, their own name, over and over, in an attempt to make themselves seem important.
This “admiring Bog” represents those people who allow the public figures to think they are important, the general masses who lift them up. These masses are not even granted the respect of having a sentient being to represent them. Instead, they are something into which one sinks, which takes all individuality away, and has no opinion to speak of, and certainly not one to be respected.
Analysis
“I’m Nobody! Who are you?” is an example of one of Dickinson’s more comical poems, yet the comedy is not simply for pleasure. Rather, it contains a biting satire of the public sphere, both of the public figures who benefit from it, and of the masses who allow them to. Dickinson’s light tone, childish voice, and invitation to the reader to be on her side, however, keep the sharp edge of the satire from cutting too stingingly.
This poem mocks the pretensions of the public world, as it imagines public figures---or perhaps, published writers—as loud bullfrogs. These frogs have nothing of import to say; instead, they advertise their own names, over and over, selling themselves for the purpose of maintaining their fame, but not having any substance behind it. This especially makes it seem like this poem is speaking towards Dickinson’s lack of publication, as even when she did publish, she did so anonymously, avoiding the prospect of telling her name.
The frogs are not the only ones at fault, however. Their audience—closely tied to them through rhyme—is “an admiring Bog,” with all of its members having joined into the whole, losing all individuality or identity. And indeed, this whole is a swamp, something that sucks one in, or sucks in all they are told, but puts forward no opinion or judgment of its own. This audience thus is spared the dreariness of being “somebody,” for they have no identity, but they become worthless, for they are without opinion, and only serve to listen to and support the public figures.
This public sphere is not only unpleasant in itself, but it is also tries to impose itself on those “nobodies,” like the speaker and ostensibly the reader, who do their best to avoid it. The speaker fears that even telling anyone that there is now “a pair of us,” that is, nobodies, outsiders, will lead to their very identities being advertised, and thus taken from them, for they will no longer be able to be the anonymous, free-thinking nobodies that they have chosen to be.
In the world of this poem, then, the public sphere is about advertised or self-advertised identities: people marketing their names and their existence. This marketing becomes the only way for anyone to enter the public sphere. Talent itself is inconsequential, and thus for someone like Dickinson, or, ostensibly, the reader, who desires to think and to perform with meaning, rather than just maintaining their own fame, participation or recognition in this public world is impossible.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉันไม่มีใคร คุณคือใคร"
กลอนนี้เปิดที่ มีการประกาศได้อย่างแท้จริง — ผู้ว่า "ใคร " นี้ nobody สบาย ๆ แต่ อย่างรวดเร็วมาถึงหมายความ ว่า เธอจะนอกเรื่องสาธารณะ บางที ที่นี่สันสัมผัสตนเองล้มเหลวเป็น กวีเผยแพร่ และทำความจริงให้มากที่สุดของสังคม เธอว่า "ไม่มีใคร"

ลำโพงที่ดูเหมือนว่าไม่ขมเกี่ยวกับนี้ — แต่ เธอถามอ่าน เล่น "ที่เป็นคุณ? และเรามีโอกาสที่จะได้ in cahoots with ของเธอ ("คุณใจ –ใคร – Too ") ในบรรทัดถัดไป เธอถือว่า คำตอบของคำถามนี้ใช่ และดังนั้น unites ตัวเองกับผู้อ่าน ("แล้วมีคู่ของเรา"), และเธอใช้จุดเครื่องหมายอัศเจรีย์แสดงว่า เธอมีความสุขมากที่จะ เป็นส่วนหนึ่งของนี้ล้มคู่
สันแล้วแสดงว่ากดขี่ฝูงชนของ somebodies ได้ ส่งเสริมการอ่านจะทำให้เป็นความลับ ("ไม่บอก") เพราะมิฉะนั้น "พวกเขาจะโฆษณา" และลำโพงที่และอ่านของเธอจะสูญเสียความสามารถในการยืนจากฝูงชน
แล้วจะอุดมสมบูรณ์ชัดเจนว่า ไม่เฉพาะกว่าจะเป็น "Nobody" เป็น "เศร้าซึม" ต้องการ "ใคร " Somebodies เหล่านี้ ตัวเลขเหล่านี้ประชาชนที่ให้แตกต่างจากสัน จะถัดไปเปรียบเทียบกับกบ ค่อนข้าง pitifully เราสามารถจินตนาการ croaking จากการ "admiring บ็อก" ตัวเลขสาธารณะเหล่านี้แม้จะพยายามพูดอะไรสำคัญ — สิ่งที่พวกเขาทำคือ "บอกชื่อของคน ๆ หนึ่ง"นั่นคือ ชื่อ และ มากกว่า ในความพยายามที่จะทำให้ตัวเองดูเหมือนจะสำคัญ
นี้"Bog admiring"หมายถึงผู้ที่ให้ตัวเลขประชาชนคิดว่า พวกเขามีความสำคัญ มวลชนทั่วไปที่ยกพวกเขาขึ้น มวลชนเหล่านี้จะไม่ให้ความเคารพมีมีความรู้สึกถึงพวกเขาแม้ แทน พวกเขามีสิ่งที่หนึ่งอ่างล้างหน้า ที่ใช้บุคลิกลักษณะทั้งหมดไป และมีไม่เห็นเอ่ยถึง และแน่นอนไม่หนึ่งจะสามารถยอมรับ
วิเคราะห์
"ฉันไม่มีใคร คุณคือใคร "เป็นตัวอย่างหนึ่งของบทกวีมากตลกของดิกคินสัน ยังตลกไม่ใช่เพียงเพื่อความสุข ค่อนข้าง มันประกอบด้วยเสียดสีกระหน่ำของทรงกลมสาธารณะ ทั้งตัวเลขประชาชนที่ได้รับประโยชน์จากมัน และ ของมวลชนที่อนุญาตให้ สันของเสียงเบา เสียงพูดแบบเด็ก และขอเชิญผู้อ่านให้ด้านของเธอ แต่ เก็บขอบคมของการเสียดสีจากตัดเกินไป stingingly.
กลอนนี้ mocks pretensions ของโลกสาธารณะ เป็นเรื่องจินตนาการ-ตัวเลขสาธารณะ-- หรือบางที เผยแพร่เขียน — เป็น bullfrogs เสียงดัง กบเหล่านี้ไม่มีอะไรนำเข้าว่า แทน พวกเขาโฆษณาของตนเองชื่อ เล่า ขายตัวเองเพื่อรักษาชื่อเสียงของพวกเขา แต่ไม่มีสารใด ๆ ด้านหลัง โดยเฉพาะอย่างยิ่งทำเหมือนบทกวีนี้พูดต่อของสันขาดการเผยแพร่ เป็นแม้เธอไม่ได้เผยแพร่ เธอไม่ให้โดยไม่ระบุชื่อ หลีกเลี่ยงโอกาสของบอกชื่อของเธอ
กบอยู่คนเดียวผิด อย่างไรก็ตาม ผู้ชมของพวกเขาซึ่งเกี่ยวพันกับพวกเขาอย่างใกล้ชิดผ่านสัมผัส — เป็น "การ admiring บ็อก มีสมาชิกทั้งหมด มีสายทั้งหมดสูญเสียบุคลิกลักษณะหรือตัวตนทั้งหมด และแน่นอน ทั้งหมดนี้เป็นบึง บางสิ่งบางอย่างที่ครับใน หรือครับทั้งพวกเขาจะบอก แต่ทำให้หน้าไม่มีความคิดหรือวิจารณญาณของตัวเอง ผู้ชมรายนี้จึงจะช่วยความซึมเศร้าที่ "ใครสักคน"พวกเขามีตัวตนไม่ แต่พวกเขากลายเป็นสามหาว พวกเขาจะไม่ มีความคิดเห็น และทำให้การรับฟัง และสนับสนุนตัวเลขสาธารณะ
ทรงกลมนี้สาธารณะไม่เท่านั้นไม่พอในตัวเอง แต่ก็ยังพยายามกำหนดตัวเองในนั้น"nobodies เช่นที่ลำโพง และรัฐบาลผู้อ่าน ผู้ทำดีที่สุดเพื่อหลีกเลี่ยงการ กลัวลำโพงที่จะบอกทุกคนว่า ขณะนี้มี "คู่ของเรา" คือ nobodies บุคคลภายนอก จะนำไปสู่ตัวตนของพวกเขามากการโฆษณา และดัง มาจากพวกเขา สำหรับพวกเขาจะไม่สามารถถูก nobodies ไม่ระบุชื่อ ความ คิดอิสระที่พวกเขาเลือกที่จะ.
ในโลกของกลอนนี้ แล้ว ทรงกลมสาธารณะกำลังประจำโฆษณา หรือโฆษณาตนเอง: คนการตลาดชื่อและดำรงอยู่ของพวกเขา การตลาดนี้เป็น เพียงวิธีเดียวสำหรับคนที่ใส่ทรงกลมสาธารณะ ความสามารถตัวเองจะขึ้นเป็น และคนเช่นดิกคินสัน หรือ รัฐบาล ผู้อ่าน ผู้ปรารถนาคิด และทำ ด้วยความหมาย ไม่ใช่เพียงรักษาชื่อเสียงของตนเอง มีส่วนร่วมหรือการรับรู้ในโลกนี้สาธารณะจึงเป็นไปไม่ได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันเป็นใคร นายเป็นใคร ? "
กลอนนี้เปิดขึ้นพร้อมกับประกาศเป็นไปไม่ได้ที่พูดคือ " ไม่มีใคร " นี้ไม่มีใครใช้ แต่เร็วๆมาหมายความว่าเธออยู่ด้านนอกของพื้นที่สาธารณะ บางทีที่นี่ดิกคินสันสัมผัสความล้มเหลวของเธอที่จะกลายเป็นกวีที่เผยแพร่ ดังนั้นความจริงที่ว่าส่วนใหญ่ของสังคม เธอ คือ " ไม่มีใคร "

ผู้พูดดูจะขมเกี่ยวกับเรื่องนี้แทน เธอขอให้อ่านอย่างสนุกสนาน " นายเป็นใคร ? " และให้เราได้เป็นหุ้นส่วนกับเธอ ( นาย ) ไม่มีใคร–ด้วย ? " ) ในบรรทัดถัดไป เธอสันนิษฐานว่า คำตอบของคำถามนี้คือ ใช่ ดังนั้นความคิดตัวเองกับผู้อ่าน ( " แล้วมีคู่ของเรา " )แล้วเธอใช้จุดเครื่องหมายอัศเจรีย์แสดงให้เห็นว่าเธอมีความสุขมากที่ได้เป็นส่วนหนึ่งของนี้ล้มเหลวทั้งคู่ แล้วแสดงให้เห็นว่า
ดิกคินสันกดขี่ฝูงชนของเงินให้สินเชื่อจะส่งเสริมให้ผู้อ่านที่จะเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ ( " ไม่บอก ! " ) เพราะมิฉะนั้นพวกเขาจะ " โฆษณา " และลำโพง และ อ่าน เธอจะสูญเสียความสามารถในการยืนห่างจากฝูงชน .
มันก็กลายเป็นที่ชัดเจนว่ามันไม่เพียง แต่กว่าจะเป็น " ใคร " เป็น " หรือ " เป็น " ใครบางคน " เงินให้สินเชื่อเหล่านี้เหล่านี้ตัวเลขสาธารณะที่ไม่เหมือนดิกคินสัน , ถัดไปเทียบกับกบค่อนข้างอนาถา เราสามารถจินตนาการเสียงกบร้องไป " บึงชื่นชม " ตัวเลขสาธารณะเหล่านี้ไม่ได้พยายามที่จะพูดอะไรที่สำคัญทั้งหมดที่พวกเขาทำคือ " บอกคนชื่อ" นั่นคือชื่อของตนเอง มากกว่า ในความพยายามที่จะทำให้ตัวเองดูเหมือนสำคัญ .
" บึง " เป็นคนที่ชื่นชมให้ตัวเลขสาธารณะที่จะคิดว่าพวกเขาเป็นสำคัญ โดยทั่วไปมวลที่ยกเขาขึ้น มวลชนเหล่านี้จะไม่ได้รับการเคารพ มีสัตว์ที่เป็นตัวแทนของพวกเขา แทน พวกเขามีบางสิ่งบางอย่างซึ่งเป็นหนึ่งเก็บซึ่งจะใช้เวลาทั้งหมด ความเป็นตัวของตัวเองไป และไม่มีความคิดที่จะพูด และแน่นอนไม่หนึ่งที่จะได้รับ การวิเคราะห์

" ผมไม่มีใคร นายเป็นใคร ? " คือตัวอย่างหนึ่งของดิกคินสันบทกวีอีกเป็นตลก แต่ตลก ไม่ใช่เพียงแค่เพื่อความสุข แต่ก็มีกัดเสียดสีของพื้นที่สาธารณะ ทั้งของตัวเลขสาธารณะที่ได้รับประโยชน์จากมัน และของมวลที่อนุญาตให้พวกเขาไปดิกคินสันแสงโทน เสียงเด็กๆ และขอเชิญผู้อ่านที่จะเข้าข้างเธอ แต่ให้ขอบคมของการเสียดสีจากการตัดด้วย stingingly .
กลอนนี้ล้อเลียนที่ทวายของประชาชนโลกตามที่มันคิดตัวเลขสาธารณะ --- หรืออาจจะตีพิมพ์เป็น bullfrogs นักเขียนดัง กบเหล่านี้มีอะไรเข้า พูด แทน พวกเขาโฆษณาชื่อของตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าขายเอง เพื่อรักษาชื่อเสียงของพวกเขา แต่ไม่มีสารใด ๆที่อยู่เบื้องหลังมัน นี้โดยเฉพาะ ทำให้มันเหมือนกลอนบทนี้พูดต่อดิคการตีพิมพ์ แม้เมื่อเธอลง เธอจึงไม่ระบุชื่อ หลีกเลี่ยงที่จะบอกนามสกุล
กบไม่ใช่คนเดียว ที่ ผิด แต่ของผู้ชมเชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดกับพวกเขาผ่านทางสัมผัสคือ " บึงชื่นชม " กับสมาชิกทั้งหมดที่เข้าร่วมเป็นทั้งสูญเสียทั้งหมดหรือความเป็นตัวตน และแน่นอน ทั้งหมดนี้ เป็นบึงที่ sucks ใน หรือ ห่วยทุกพวกเขาจะบอก แต่บอกล่วงหน้าไม่มีความคิดเห็น หรือการตัดสินใจของตนเอง ผู้ชมจึงไว้ชีวิตความเศร้าซึมเป็น " ใครบางคน" พวกเขาไม่มีตัวตน แต่พวกเขากลายเป็นไร้ค่า เพราะเขาไม่มีความคิดเห็นและให้บริการเฉพาะเพื่อรับฟังและสนับสนุนตัวเลขสาธารณะ .
มณฑลสาธารณะไม่ได้เป็นเพียงที่ไม่ดีในตัวเอง แต่ก็ยังพยายามที่จะกำหนดตัวเองเป็นแค่คนธรรมดาที่ " , " เหมือนผู้พูดอย่างชัดเจนอ่าน , ใคร ทำของพวกเขาที่ดีที่สุดเพื่อหลีกเลี่ยงมันลำโพงกลัวว่าไม่บอกใครว่ามีตอนนี้ " คู่ของพวกเรา " นั่นคือ เป็นแค่คนธรรมดา บุคคลภายนอก จะนำไปสู่มากของอัตลักษณ์ที่มีการโฆษณาจึงพรากไปจากพวกเขา เพื่อที่พวกเขาจะไม่สามารถที่จะเปิดเผยฟรี คิดเป็นแค่คนธรรมดาที่พวกเขาได้เลือกที่จะ
ใน โลกของบทกวีนี้แล้ว พื้นที่สาธารณะเกี่ยวกับโฆษณาหรือโฆษณาตนเองเอกลักษณ์ :คนการตลาดของพวกเขาชื่อและที่อยู่ของพวกเขา การตลาดนี้เป็นวิธีเดียวสำหรับทุกคนที่จะเข้าสู่พื้นที่สาธารณะ . ความสามารถก็ไม่มีอะไร ดังนั้นสำหรับคนที่ชอบดิกคินสัน , หรือ , ว่า , ผู้อ่านที่ปรารถนาที่จะคิดและกระทำที่มีความหมายมากกว่าแค่การรักษาชื่อเสียงของตนเอง การมีส่วนร่วมหรือการรับรู้โลกสาธารณะไม่ได้