For a second, Uncle Wu was stunned.

For a second, Uncle Wu was stunned. At length, he realized she was talking to him. He closed the door in bewilderment, his heart feeling ill at ease: What happened to Ah Rong? How did she change so much?

As soon as Uncle Wu left, Chen Rong went to the study that housed thick bamboo slips and silk manuscripts. In the past, after Uncle Wu had conspired with thieves to rob their family wealth, she had recalled her father’s reminder in desperation: If anything unexpected were to happen, go to the study. After a good cry in the study, she accidentally discovered numerous gold leaves in these bamboo and silk books. She had survived thanks to these gold leaves.

Loud clanging clashed outside. It was the servants busy at packing. At the moment, the entire courtyard was almost ready; soon they would be moving to the study.

These noisy voices, these rough clamoring, they were all so pleasant to the ears. How did she not realize this before?

Chen Rong slowly sat down and opened a roll of silk manuscript, her ears raptly listening to the bustling sounds.

She wasn’t sure how much time had passed when a loud call came to her from outside the door: “Ah Rong, are you in the study? Elder Sun is here.”

It was Uncle Wu’s voice.

Chen Rong’s face sank: He didn’t know when to give up. He even invited Elder Sun over!

“Nurse Ping, is Ah Rong in the study?” Uncle Wu’s shout sounded again. “He has come to visit because he heard she isn’t feeling well. Let Ah Rong know so she can come to receive her guest.”

Chen Rong rose. Before Nurse Ping could answer, she had replied with a crystal clear voice: “I’m coming.” Then she pushed open the study door.

At the gate stood an elderly man with gray beard and hair. He was Elder Sun. Before her father left, he had entrusted her welfare and education to this elderly man. In front of him, she did not have much right to speak.

Chen Rong cast a glance at Uncle Wu, who was looking quite smug before offering the other man a curtsy. “Good greetings, Elder Sun.”

Elder Sun nodded his head. He walked over to face Chen Rong and gave her an appraising look. “I heard you’re having nightmares at night. Have you seen the doctor?”

“Nay, sir.” Chen Rong shook her head.

Elder Sun frowned. Seeing this, Uncle Wu said on the side, “Sir, please persuade Ah Rong. She is saying that she wants to leave this afternoon in her condition. What distance are we talking about going south? If anything were to happen along the way, wouldn’t it be too late for regrets by then?”

Elder Sun nodded his head. He glanced over to Nurse Ping, who was standing behind Chen Rong and told her, “Nurse Ping, ask your lady to go back to her room. You’ll leave three days from now.”

“Aye, sir.”

Then he turned and told the servants in the vicinity: “This is not a trifling matter. Keep an eye on Ah Rong. If she is capricious and stubborn, lock her in!”

“Aye, sir!”

“Why haven’t you invited the doctor?”

“Aye!”

Elder Sun gave orders one after another. When he finished, he flapped his sleeve and turned to leave.

Uncle Wu gave a glance toward Chen Rong and smirked when no one was paying attention, then left to catch up to Elder Sun.

Chapter 3: Dispersing Wealth

At Elder Sun’s words, everyone in the busy courtyard stopped their work. They all looked up at Chen Rong and awaited her instructions.

She mulled for a moment before looking around, saying: “Gather all the servants in the estate. Tell them I have something to say.”

“Aye, miss.”

“Nurse Ping, have them move everything to the courtyard.”

Nurse Ping stared blankly at Chen Rong. It wasn’t until she repeated herself that the woman replied with: “Aye, miss.” She was more than confused: The lady has changed so much recently. I don’t understand her at all these days.

Although the Chen estate was currently helmed by a young lady, her father had served as the governor of the City of Ping throughout the years. He had accumulated abundant wealth despite being only an eighth-ranking official. At the time Chen Rong’s father and brother left, they had taken with them a large number of assets, yet what was left could still fill this entire courtyard.

In this era, gold and coins were both difficult to circulate. The real money that people worshiped were food and clothes. In precarious wartime such as this, the most popular kind of transaction was bartering.

In only half an hour, the courtyard stood full of servants and maids. Elder Sun had not gone. He and Uncle Wu were standing under a tall banyan tree, curiously looking in Chen Rong’s direction.

Chen Rong knelt on a cushion Nurse Ping had laid out for her. She casually glanced at the crowd and asked, “How many people do we have in the estate?”

“Seventy-three, miss.”

Chen Rong nodded and slowly sipped her wine – although she was only fifteen, her every move seemed refined and graceful at this moment due to the noble air she gained from the dozen years of experience in her previous life.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สำหรับสอง Wu ลุงถูกสตัน ยาว เขาตระหนักว่า เธอพูดคุยกับเขา เขาปิดประตูในความสับสน หัวใจของเขารู้สึกเก้อ: เกิดอะไรขึ้นกับอา รอง เธอเปลี่ยนมากได้อย่างไรเป็นลุง Wu ซ้าย เฉินรองไปศึกษาที่ตั้งอยู่ใบไผ่ที่หนาและต้นฉบับไหม ในอดีตที่ผ่านมา หลังจากที่ลุง Wu ได้สมคบกันกับโจรปล้นความมั่งคั่งครอบครัว เธอได้เรียกเตือนพ่อของเธอในสิ้นหวัง: ถ้าอะไรที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น ไปที่การศึกษา หลังจากร้องไห้ที่ดีในการศึกษา เธอบังเอิญพบจำนวนมากทองใบไผ่และหนังสือผ้าไหมเหล่านี้ เธอมีชีวิตรอด ด้วยใบไม้ทองเหล่านี้เสียงกระทบดังประเทศนอก ข้าราชการที่บรรจุไม่ได้ ในขณะที่ ลานทั้งหมดมีความพร้อมเกือบ เร็ว ๆ นี้ พวกเขาจะเคลื่อนไหวในการศึกษาเสียงเหล่านี้เสียงดัง เหล่านี้หยาบร้อง พวกเขาได้ทั้งหมดดังนั้นพอหู วิธีทำเธอไม่ตระหนักถึงนี้ก่อนเฉินรองนั่งลงอย่างช้า ๆ และเปิดม้วนต้นฉบับไหม หูของเธอ raptly ฟังเสียงคึกคักเธอไม่แน่ใจว่าได้ผ่านระยะเวลาเมื่อการเรียกดังมาให้เธอจากนอกประตู: "ร่อง Ah มีคุณในการศึกษา พี่ซันเป็นนี่"มันเป็นเสียงของลุง Wuเฉินรองหน้าจม: ไม่ทราบเมื่อใดเพื่อให้ เขายังได้เชิญผู้สูงอายุอาทิตย์ผ่านความพยาบาล Ping คือ อา รองในการศึกษา ลุง Wu ตะโกนไพเราะอีก "เขาได้มาเยี่ยมชมเนื่องจากที่เขาได้ยินเธอไม่ได้รู้สึกดี ให้อา รองนั้นเธอสามารถมารับแขกของเธอ"กุหลาบร้องเฉิน ก่อนพยาบาล Ping สามารถตอบ เธอได้ตอบ ด้วยเสียงใส: "มา" แล้วเธอดันเปิดประตูการศึกษาประตูยืนเป็นคนสูงอายุที่ผมและเคราสีเทา เขาเป็นผู้สูงอายุอาบแดด ก่อนพ่อไป เขาได้มอบหมายสวัสดิการและการศึกษาของเธอให้คนสูงอายุนี้ ด้านหน้าของเขา เธอไม่ได้ขวามากพูดเฉินรองทอดสายตาลุง Wu ที่ดูค่อนข้าง smug ก่อนให้คนอื่น ๆ curtsy "ดีทักทาย ผู้สูงอายุอาทิตย์นี้"พี่ซันพยักหน้าหัวของเขา เขาเดินผ่านไปหน้าโรงเฉิน และเธอมอง appraising "ผมได้ยินคุณมีฝันร้ายในเวลากลางคืน คุณเห็นหมอ""เน ที่รัก" เฉินร่องส่ายหัวของเธอผู้สูงอายุอาทิตย์ frowned เห็นนี้ ลุง Wu กล่าวด้าน "ที่รัก โปรดชักชวนรอง Ah เธอพูดว่า เธอต้องการจะบ่ายนี้ในสภาพของเธอ เราพูดถึงไปใต้ระยะใด ถ้าอะไรจะเกิดขึ้นตลอดทาง จะไม่สายเกินไปสำหรับความเสียใจนั้นได้"พี่ซันพยักหน้าหัวของเขา เขารู้สึกพลุ่งไปพยาบาล Ping ที่ยืนอยู่ข้างหลังร่องเฉิน และบอกเธอ "พยาบาล Ping ถามผู้หญิงของคุณกลับไปที่ห้องของเธอ คุณจะปล่อยสามวันนี้""อาย ที่รัก"แล้วเขาเปิด และบอกมหาดเล็กใน: "นี้ไม่ใช่เรื่อง trifling เก็บตาบนอา รอง ถ้าเธอจะทำ และปากแข็ง ล็อกของเธอใน""อาย ที่รัก""ทำไมยังไม่ได้ที่คุณเชิญหมอ""เอ"พี่ซันให้ใบสั่งหนึ่ง เมื่อเสร็จแล้ว เขาเขา flapped แขนของเขา และเปิดให้ลุงวูให้รวดเร็วต่อรองเฉิน และ smirked เมื่อไม่มีใครไม่สนใจ แล้วซ้ายเพื่อตรวจจับขึ้นผู้สูงอายุในดวงอาทิตย์บทที่ 3: สลายให้ที่ผู้สูงอายุดวงคำ ทุกคนที่ลานว่างหยุดการทำงาน พวกเขาทั้งหมดมองขึ้นร่องเฉิน และรอคอยคำแนะนำของเธอเธอสินค้าช่วงก่อนมอง พูดว่า: "รวบรวมข้าราชการทั้งหมดในอสังหาริมทรัพย์ บอกพวกเขามีอะไรที่จะบอก""เอ นางสาว""พยาบาล Ping มีพวกเขาย้ายทุกอย่างไปลาน"พยาบาล Ping จ้องไป blankly ที่รองเฉิน มันไม่ได้จนกว่าเธอซ้ำตัวเองที่ผู้หญิงตอบด้วย: "อาย มิส" เธอเป็นมากกว่าสับสน: ผู้หญิงมีการเปลี่ยนแปลงมากเมื่อเร็ว ๆ นี้ ฉันไม่เข้าใจเธอทุกวันแม้ว่าปัจจุบันนิคมเฉินถูก helmed โดยหญิงสาว พ่อของเธอมีหน้าที่เป็นผู้ว่าราชการเมืองปิงตลอดปี เขาได้สะสมความมั่งคั่งอุดมสมบูรณ์แม้จะเป็นเพียงการจัดอันดับแปดอย่างเป็นทางการ เวลาเฉินรองพ่อและพี่ชายซ้าย พวกเขานำพวกเขาจำนวนมากของสินทรัพย์ ยังเหลือไม่สามารถยังคงเติมลานทั้งนี้ในยุคนี้ เหรียญและเหรียญได้ทั้งยากที่จะระบาย เงินจริงที่คนบูชามีอาหารและเสื้อผ้า ในยามสงครามที่ล่อแหลมเช่นนี้ ธุรกรรมชนิดนิยมเป็น barteringในเพียงครึ่งชั่วโมง ลานยืนข้าราชการและแม่บ้าน พี่ซันไม่ได้ไป เขาและลุง Wu ที่ได้ยืนใต้ต้นไทรสูง ซอกแซกมองเฉินรองทิศทางรองเฉินทำบนเบาะ Ping พยาบาลได้วางสำหรับเธอ เธอข้าง glanced ที่ฝูงชน และ ถาม "คนเรามีในที่ดิน""เจ็ดสิบสาม พลาด"รองเฉินพยักหน้า และช้า sipped ไวน์เธอ – แม้ว่าเธอเพียงปริศนาสิบห้าช่อง เธอย้ายดูเหมือนบริสุทธิ์ และสง่างามในขณะนี้เนื่องจากอากาศโนเบิลเธอได้รับจากประสบการณ์ปีโหลในชีวิตของเธอก่อนหน้านี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เป็นครั้งที่สองลุงวูตะลึง ที่มีความยาวเขาก็ตระหนักว่าเธอได้พูดคุยกับเขา เขาปิดประตูในความสับสนหัวใจของเขารู้สึกไม่สบายใจ: เกิดอะไรขึ้นกับอาร่อง? เธอไม่เปลี่ยนวิธีการมาก? เร็วที่สุดเท่าที่ลุงวูซ้าย, เฉินร่องไปศึกษาซึ่งเป็นที่ตั้งบิลไม้ไผ่หนาและต้นฉบับไหม ในอดีตที่ผ่านมาหลังจากที่ลุงวูได้สมคบคิดกับโจรปล้นความมั่งคั่งของครอบครัวของพวกเขาที่เธอได้เล่าเตือนความทรงจำของพ่อของเธอหมดหวัง: ถ้ามีอะไรที่ไม่คาดคิดได้เกิดขึ้นไปการศึกษา หลังจากที่เป็นหนทางที่ดีในการศึกษาที่เธอบังเอิญไปพบใบทองจำนวนมากในไม้ไผ่เหล่านี้และหนังสือผ้าไหม เธอยังมีชีวิตอยู่ต้องขอบคุณใบทองเหล่านี้. ที่กำลังส่งเสียงดังปะทะกันนอก มันเป็นคนรับใช้ไม่ว่างในการบรรจุ ในขณะที่ลานทั้งหมดก็เกือบจะพร้อม; เร็ว ๆ นี้พวกเขาจะได้ย้ายไปอยู่ที่การศึกษา. เหล่านี้เสียงที่มีเสียงดังเหล่านี้ clamoring หยาบพวกเขาทั้งหมดเพื่อให้รื่นรมย์กับหู ไม่ว่าเธอไม่ได้ตระหนักถึงเรื่องนี้มาก่อนหรือไม่เฉินร่องช้านั่งลงและเปิดม้วนต้นฉบับผ้าไหม, หูของเธอ raptly ฟังเสียงที่คึกคัก. เธอก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่เวลาที่ผ่านมาเมื่อมีการโทรมาดัง ๆ มาหาเธอจากด้านนอก ประตู: "อาร่อง, คุณในการศึกษา? . พี่ดวงอาทิตย์อยู่ที่นี่ " มันเป็นเสียงลุงวู. ใบหน้าร่องเฉินจม: เขาไม่ได้รู้ว่าเมื่อไหร่ที่จะให้ขึ้น เขายังได้รับเชิญพี่ดวงอาทิตย์มากกว่า! "พยาบาลปิงเป็นอาร่องในการศึกษาได้หรือไม่" ตะโกนลุงวูฟังอีกครั้ง "เขาได้มาเยี่ยมชมเพราะเขาได้ยินเสียงเธอจะรู้สึกไม่ดี ให้อาร่องรู้เพื่อให้เธอสามารถที่จะได้รับมาจากผู้เข้าพักของเธอ. " เฉินร่องเพิ่มขึ้น ก่อนที่พยาบาลปิงสามารถตอบเธอได้ตอบด้วยคริสตัลเสียงที่ชัดเจน: "ฉันมา." จากนั้นเธอก็ผลักดันให้เปิดประตูการศึกษา. ที่ประตูยืนอยู่คนสูงอายุที่มีเคราสีเทาและสีผม เขาเป็นพี่ดวงอาทิตย์ ก่อนที่พ่อของเธอออกจากเขาได้รับมอบหมายสวัสดิการและการศึกษาของเธอกับชายสูงอายุนี้ ในด้านหน้าของเขาเธอไม่ได้มีสิทธิที่จะพูดมาก. เฉินโรงหล่อทันทีที่ลุงวูผู้ที่กำลังมองพอใจในตัวเองค่อนข้างก่อนที่จะนำเสนอคนอื่น ๆ การถวายบังคม "ทักทายดีพี่ดวงอาทิตย์" พี่ซันพยักหน้า เขาเดินไปที่จะเผชิญกับเฉินร่องและทำให้เธอดูประเมินราคา "ผมได้ยินคุณมีฝันร้ายในเวลากลางคืน คุณจะได้เห็นหมอ? " " แต่ว่า Sir. "เฉินร่องส่ายหัวของเธอ. พี่ซันขมวดคิ้ว เห็นอย่างนี้ลุงวูกล่าวว่าในด้าน "เซอร์โปรดชักชวนให้อาร่อง เธอบอกว่าเธอต้องการที่จะออกในช่วงบ่ายวันนี้สภาพของเธอ ระยะทางสิ่งที่เราพูดคุยเกี่ยวกับการไปทางทิศใต้? ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นพร้อมกันมันจะไม่สายเกินไปสำหรับความเสียใจด้วยแล้ว? " พี่ซันพยักหน้า เขาเหลือบมองไปยังพยาบาลปิงที่ยืนอยู่ด้านหลังโรงเฉินและบอกเธอว่า "พยาบาลปิงขอให้ผู้หญิงของคุณจะกลับไปที่ห้องของเธอ คุณจะออกจากสามวันนับจากนี้ ". " ใช่ครับ. " จากนั้นเขาก็หันหลังกลับและบอกคนรับใช้ในบริเวณใกล้เคียงที่ว่า" นี้ไม่ได้เป็นเรื่องจิ๊บจ๊อย เก็บตาบนอาร่อง ถ้าเธอเป็นตามอำเภอใจและดื้อรั้นของเธอในการล็อค! " " ใช่ครับ! " " ทำไมคุณยังไม่ได้รับเชิญหมอ? " " ใช่! " พี่ดวงอาทิตย์ให้การสั่งซื้ออีกหลังหนึ่ง . เมื่อเขาเสร็จแล้วเขากระพือแขนของเขาและหันไปปล่อยลุงอู๋ให้ได้อย่างรวดเร็วไปยังเฉินร่องและ smirked เมื่อไม่มีใครได้รับการให้ความสนใจไปทางซ้ายแล้วจะจับได้ถึงพี่ดวงอาทิตย์บทที่ 3: การกระจายความมั่งคั่งในคำพูดของพี่ดวงอาทิตย์ทุกคน ในคอร์ทยาร์ดยุ่งหยุดทำงานของพวกเขา . พวกเขาทั้งหมดมองมาที่โรงเฉินและรอคอยคำแนะนำของเธอเธอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะมองไปรอบ ๆ ว่า "รวบรวมบรรดาข้าราชการในที่ดิน บอกพวกเขาว่าเรามีอะไรจะพูด. " " Aye นางสาว. " " พยาบาลปิงได้ให้พวกเขาย้ายทุกอย่างเพื่อให้คอร์ทยาร์ด. " พยาบาลปิงจ้อง blankly ที่เฉินร่อง มันไม่ได้จนกว่าเธอซ้ำตัวเองว่าผู้หญิงคนนั้นตอบด้วย: ". Aye มิส" เธอเป็นมากกว่าสับสน: ผู้หญิงมีการเปลี่ยนแปลงมากเมื่อเร็ว ๆ นี้ ฉันไม่เข้าใจเธอที่ทุกคนวันนี้. แม้ว่าทรัพย์เฉินถูกบังคับในขณะนี้โดยหญิงสาวที่พ่อของเธอได้ทำหน้าที่เป็นผู้ว่าการของเมืองปิงตลอดทั้งปีที่ผ่านมา เขาได้สะสมความมั่งคั่งอุดมสมบูรณ์แม้จะเป็นเพียงอย่างเป็นทางการที่แปดการจัดอันดับ ในขณะที่พ่อของเฉินร่องและพี่ชายที่เหลือพวกเขาได้ดำเนินการกับพวกเขาเป็นจำนวนมากของสินทรัพย์ แต่สิ่งที่เหลือยังคงสามารถเติมเต็มคอร์ทยาร์ดทั้งหมด. ในยุคนี้ทองและเหรียญทั้งสองเรื่องยากที่จะหมุนเวียน เงินจริงที่ผู้คนบูชาเป็นอาหารและเสื้อผ้า ในยามสงครามที่ล่อแหลมเช่นนี้ชนิดที่นิยมมากที่สุดของการทำธุรกรรมได้รับธนาณัติ. ในเวลาเพียงครึ่งชั่วโมง, คอร์ทยาร์ดยืนเต็มรูปแบบของข้าราชการและแม่บ้าน พี่ดวงอาทิตย์ไม่ได้ไป เขาและลุงวูกำลังยืนอยู่ใต้ต้นไทรสูงอยากรู้อยากเห็นมองในทิศทางเฉินของโรง. เฉินร่องคุกเข่าบนเบาะพยาบาลปิงได้ออกมาวางสำหรับเธอ เธอตั้งใจเหลือบมองไปที่ฝูงชนและถามว่า "วิธีการหลายคนที่เรามีอยู่ในที่ดินได้หรือไม่" "เจ็ดสิบสามนางสาว". เฉินร่องพยักหน้าและค่อยๆจิบไวน์ของเธอ - แม้ว่าเธอจะเป็นเพียงสิบห้าของเธอย้ายทุกดูเหมือนกลั่นและ สง่างามในขณะนี้เนื่องจากอากาศที่โนเบิลที่เธอได้รับจากหลายสิบปีของประสบการณ์ในชีวิตของเธอก่อนหน้านี้