มันป็นเรื่องน่าอายของฉัน ในตอนที่ฉั

มันป็นเรื่องน่าอายของฉัน ในตอนที่ฉันเป็นเด็กตอนนั้นฉันอายุประมาณ 7 ปีกำลังเรียนอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 ที่ รร.ใกล้ๆบ้านของฉันเองในวันนั้นฉันกำลังเรียนวิชาภาษาไทยครูของฉันให้ทุกคนอ่านคำภาษาไทยคนละคำ และเป็นเรื่องโชคร้ายหรือเวรกรรมของฉันหรือเปล่าก็ไม่รู้คำที่ฉันต้องอ่านเป็นคำว่าหีบและการอ่านต้องอ่านแบบสะกด และฉันก็อ่านอ่านออกมาแบบน่าเกียจเพราะเราต้องสะกด ทำให้เพื่อนๆทุกคนในห้องหัวเราะฉัน มันจึงเป็นเรื่องที่น่าอายมากทำให้ฉันไม่มีวันลืม จนถึงทุกวันนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มันป็นเรื่องน่าอายของฉันในตอนที่ฉันเป็นเด็กตอนนั้นฉันอายุประมาณ 7 ปีกำลังเรียนอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 รรใกล้ๆบ้านของฉันเองในวันนั้นฉันกำลังเรียนวิชาภาษาไทยครูของฉันให้ทุกคนอ่านคำภาษาไทยคนละคำและเป็นเรื่องโชคร้ายหรือเวรกรรมของฉันหรือเปล่าก็ไม่รู้คำที่ฉันต้องอ่านเป็นคำว่าหีบและการอ่านต้องอ่านแบบสะกด ทำให้เพื่อนๆทุกคนในห้องหัวเราะฉันมันจึงเป็นเรื่องที่น่าอายมากทำให้ฉันไม่มีวันลืมจนถึงทุกวันนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มันป็นเรื่องน่าอายของฉัน 7 1 ที่ ทำให้เพื่อน ๆ ทุกคนในห้องหัวเราะฉัน จนถึงทุกวันนี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มันป็นเรื่องน่าอายของฉันในตอนที่ฉันเป็นเด็กตอนนั้นฉันอายุประมาณ 7 ปีกำลังเรียนอยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 1 ที่รร .ใกล้ๆบ้านของฉันเองในวันนั้นฉันกำลังเรียนวิชาภาษาไทยครูของฉันให้ทุกคนอ่านคำภาษาไทยคนละคำและเป็นเรื่องโชคร้ายหรือเวรกรรมของฉันหรือเปล่าก็ไม่รู้คำที่ฉันต้องอ่านเป็นคำว่าหีบและการอ่านต้องอ่านแบบสะกดทำให้เพื่อนๆทุกคนในห้องหัวเราะฉันมันจึงเป็นเรื่องที่น่าอายมากทำให้ฉันไม่มีวันลืมจนถึงทุกวันนี้