Slow Tourism: Wedding the Aesthetic

Slow Tourism: Wedding the Aesthetic to the Ethical

The discussion above suggests that while the experiential and symbolic aspects of consumption may be distinguished, they are not wholly separate from one another. This holds particular importance for ethical tourism in general and slow tourism in particular. Part of the appeal of consuming ethically is not simply the consequences of that consumption on others or the environment; it is also in the aesthetic value of feeling good. Put differently, part of the appeal of the product is the promise of feeling virtuous. Saving the environment, helping the poor, or achieving some kind of distributional justice become qualities associated with consumer products. Ethical tourism holds precisely this promise: Ethical tourists can not only have their holiday, with all the use and aesthetic values holidays include, but also do some kind of good in the world. By doing so, they can enjoy the additional experience, however temporarily, of feeling principled and moralistic. This promise that all good things can go together is often accepted uncritically. As Lisle (2010) puts it rather sarcastically, “not only does ethical tourism solve all the problems caused by mass tourism, it also makes you a better person and the world a better place “ (142). She and others (Butcher 2002; Hall 2007; Gibson 2010; Harrison 2008; Guttentag 2009; Vrasti 2010) criticize dominant mainstream approaches of ethical tourism, arguing they simply add the issue of ethics to existing tourism uncritically while reproducing social and economic inequality.
While this may overstate the case, ultimately at issue is whether and how these different but overlapping values fit together – or do not. Vrasti’s (2010) study of volunteer tourism raises precisely this issue of tying hedonistic pleasure to virtue. Interviews and observation of “voluntourists” to Guatemala and Ghana show that many became quickly disillusioned by the volunteer aspect of their trips and in many cases chose activities associated with hedonism (experience) over those associated with helping local communities (ethics). Here the slow tourism movement is similar to other areas of ethical tourism but also contains important differences. Predominant forms of ethical tourism such as sustainable tourism, pro-poor tourism, ecotourism and volunteer tourism promise social, economic and/or environmental benefits as part of the product. These qualities are usually promised as additions to the usual desired components of a tourist product such as seeing a new place, learning about a different culture, and self-reflection. Aside from the added aesthetic of doing good, however, these hedonistic desires are not necessarily qualitatively different than mainstream tourism. Slow tourism, in contrast, makes additional aesthetic claims. Slow tourism promises to be intrinsically better than fast tourism. Only by traveling slowly can the traveler truly take in all that is on offer. The slow experience is superior to other forms of touristic experience, and has the added ethical benefit of avoiding the negative social, economic and environmental effects often associated with mainstream tourism. This aesthetic practice itself is simply asserted to be in harmony with these concerns.
Slow tourism is part of the broader slow movement discussed by Parkins and Craig that seeks to wed the aesthetic to the ethical. In addition to seeking pleasure and meaning through the mindful use of time, they claim there is an ethical dimension to slow because it relates to other people. In contrast, fastness, which is equated with individualism, precludes other people, places and time (2006: 4). Yet there is some reason to ask whether these two will always exist in harmony. In a recent article Slow Food USA President Josh Viertel (2012) raises precisely this issue. While originally formed as a protest social justice movement against the encroachment of substandard, American fast food, much of the subsequent growth of the slow food movement owes to the rediscovery of craft-made, locally-produced quality food, rediscovered cuisines and ingredients and above all, the simple pleasures of consuming good food and drink. A crucial element of the movement has been to link consumer and producer. Viertel, a former farmer who along with his wife sold his products in local farmers markets to foodies at high prices, points out he made just $12,000 a year doing so. Although more environmentally sustainable than dominant farming practices, much of the slow food movement prices out the poor and fails to provide a living wage for producers. Viertel suggests that much of the movement have come to focus on the pleasures of eating at the expense of addressing more difficult social questions: “Can you both fight for the farmer and fight for the eater, or do farmers and eaters have competing agendas?” (2012). Moreover, how much can slow food spread beyond the upper middle class who can afford it?
Similar questions are likely to emerge with respect to slow tourism as the activity grows. Although in its infancy, thus far the movement claims a simplistic relationship between its claims regarding aesthetics and ethics. Do they really coincide? Is that balance always likely to be present? Is slow tourism accessible to broad segments of the population or only to the most affluent? What are the carrying capacity limits to a slow destination, not simply from a sustainability standpoint, but also from an aesthetic one? Can slow tourism flourish on a large scale? Does it need to? Other practical problems also exist, and they can be best seen when compared to slow food and slow cities. Both of those movements have potential communities in place. Most slow food movements are community oriented and focus on the local. Slow cities are based on a community relationship as well. Tourists, however, are transient and their contribution to establishing community ties is time limited. They are also by nature outsiders. Will locals trust that they have shared interests?
These are all practical questions that have yet to be sufficiently answered, but in addition to those there are also deeper ethical issues here. Most basically, to claim that the slow tourism producer and consumer possess an identity of interests is naïve at best. Most of the authorship of the slow tourism movement has come from the tourist, or at least in their name. At issue is how travelers should travel, what they should consume, and the pace at which they do so. What is assumed in all of this is what is good for the tourist is good for the tourism provider. Or, at the very least, no one seems to have asked the provider which ethical concerns are most important to her. Like much of ethical tourism, there is a presumed solidarity claimed between the slow tourist and both the tourism provider and larger host community. But this solidarity is potentially one way, and is dependent on the desirability of particular host market. This is also true with respect to which destinations are deemed as sufficiently slow to attract slow tourism. If slow tourism shares patterns of other tourism markets, the fragility of destinations due to tourism being a positional good remains a concern. Part of the sustainability ethic refers not just to protecting resources but also maintaining livelihoods over the long term. Some (Matos 2004; Conway 2010) have argued that various destinations can rebrand themselves as slow markets, giving some voice to stakeholders, but how far this can go – both in terms of giving a voice to the host community and whether slow tourism can move from being a niche tourism product to a true political and social movement – remains unclear.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ท่องเที่ยวช้า: ความงามการจริยธรรมแต่งงาน สนทนาข้างต้นแนะนำว่า ในขณะที่อาจแตกต่าง ด้านสัญลักษณ์ และผ่านการใช้จะไม่แยกออกจากกันทั้งหมด นี้มีความสำคัญเฉพาะการท่องเที่ยวด้านจริยธรรมทั่วไป และชะลอการท่องเที่ยวโดยเฉพาะ น่าดึงดูดของการบริโภคอย่างมีจริยธรรมไม่เพียงผลกระทบของปริมาณการใช้ที่ผู้อื่นหรือสิ่งแวดล้อม มีค่าความงามของความรู้สึกที่ดี ใส่แตก น่าดึงดูดของผลิตภัณฑ์เป็นสัญญาของความรู้สึกที่ดีงาม บันทึกสิ่งแวดล้อม ช่วยคนจน หรือบรรลุธรรมขึ้นบางประการเป็น คุณภาพที่เกี่ยวข้องกับสินค้าอุปโภคบริโภค ท่องเที่ยวจริยธรรมถือสัญญานี้ทุกประการ: จริยธรรมนักท่องเที่ยวสามารถไม่มีวันหยุดของพวกเขา มีค่าทั้งหมดใช้และสุนทรียะ วันหยุดรวมถึง แต่ยัง ทำบางชนิดของดีในโลกนี้ โดยการทำเช่นนั้น พวกเขาสามารถเพลิดเพลินกับประสบการณ์เพิ่มเติม แต่ชั่วคราว รู้สึก principled และ moralistic สัญญานี้สิ่งดีสามารถไปด้วยกันมักจะยอมรับแต่โดยดี เป็น Lisle (2010) ทำให้มันเป็น sarcastically "ไม่เพียงแต่ไม่ท่องเที่ยวจริยธรรมแก้ปัญหาทั้งหมดที่เกิดจากการท่องเที่ยวโดยรวม ยังทำให้คุณเป็นคนดีและโลกดีกว่า" (142) เธอและคนอื่น ๆ (เขียง 2002 Hall 2007 กิบสัน 2010 Harrison 2008 Guttentag 2009 Vrasti 2010) วิพากษ์วิจารณ์วิธีหลักสำคัญการท่องเที่ยวด้านจริยธรรม การโต้เถียงก็เพิ่มปัญหาจริยธรรมทางธุรกิจการท่องเที่ยวที่มีอยู่แต่โดยดีขณะทำความไม่เท่าเทียมกันทางสังคม และเศรษฐกิจ ขณะนี้อาจ overstate กรณี สุดที่ปัญหาได้หรือไม่ และอย่างไรค่าเหล่านี้แตกต่างกัน แต่ทับซ้อนกันพอดีกัน- หรือไม่ ศึกษาของ Vrasti (2010) ท่องเที่ยวอาสาสมัครเพิ่มตรงนี้ออกผูก hedonistic ความสุขประเสริฐ สัมภาษณ์และการสังเกตของ "voluntourists" กับกัวเตมาลากานาแสดงว่า หลายอย่างรวดเร็วกลายเป็นผิดหวังอย่างมาก โดยด้านอาสาสมัครเดินทางของพวกเขา และในหลายกรณีเลือกกิจกรรมที่เกี่ยวข้องกับ hedonism (ประสบการณ์) มากกว่าผู้ที่เกี่ยวข้องกับการช่วยเหลือชุมชนท้องถิ่น (จริยธรรม) การเคลื่อนไหวช้าท่องเที่ยวนี่คือคล้ายกับพื้นที่อื่น ๆ ของจริยธรรมการท่องเที่ยว แต่ยัง ไม่ประกอบด้วยความแตกต่างที่สำคัญ จริยธรรมการท่องเที่ยวเช่นการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน ยากจนสนับสนุนการท่องเที่ยว ท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ และท่องเที่ยวอาสาสมัครกันแบบสัญญาผลประโยชน์ทางสังคม เศรษฐกิจ และ/หรือสิ่งแวดล้อมเป็นส่วนหนึ่งของผลิตภัณฑ์ คุณสมบัติเหล่านี้โดยทั่วไปมักจะสัญญาเป็นเพิ่มคอมโพเนนต์ต้องปกติของผลิตภัณฑ์ท่องเที่ยวเช่นสถานที่ใหม่ เรียนรู้เกี่ยวกับวัฒนธรรมที่แตกต่างกัน และการมองเห็น นอกเหนือจากความงามเข้ามาทำความดี ไร ปรารถนา hedonistic เหล่านี้ไม่จำเป็นต้อง qualitatively แตกต่างกันกว่าท่องเที่ยวหลัก ท่องเที่ยวช้า คมชัด ช่วยให้การเรียกร้องความงามเพิ่มเติม ท่องเที่ยวช้าสัญญาจะทำดีกว่าท่องเที่ยวอย่างรวดเร็ว โดยเฉพาะการเดินทางช้า นักท่องเที่ยวอย่างแท้จริงจะในทั้งหมดที่อยู่บนสุด ช้าเป็นประสบการณ์ท่องเที่ยวในรูปแบบอื่น ๆ เหนือกว่า และมีจริยธรรมผลประโยชน์ของสังคม เศรษฐกิจ และสิ่งแวดล้อมกระทบมักเกี่ยวข้องกับการท่องเที่ยวที่สำคัญที่หลีกเลี่ยง แบบฝึกหัดความงามนี้เองเป็นเพียงคนให้สอดคล้องกับความกังวลเหล่านี้ ช้าการท่องเที่ยวเป็นส่วนหนึ่งของการสนทนา โดย Parkins และเครกที่แต่งความงามกับจริยธรรมเคลื่อนไหวช้ากว้างขึ้น แสวงหาความสุข และความหมาย โดยคำนึงถึงการใช้เวลา พวกเขาอ้างมีมีมิติมีจริยธรรมจะช้าเนื่องจากเกี่ยวข้องกับบุคคลอื่น ในทางตรงกันข้าม ความทนทาน ที่ equated กับปัจเจก ไม่สามารถคนอื่น สถานและเวลา (2006:4) ยัง มีเหตุผลบางอย่างถามว่า สองจะมีอยู่เสมอในความสามัคคี ในบทความล่าสุดสหรัฐอเมริกาอาหารช้า ระดับประธานจอช (2012) เพิ่มแม่นยำปัญหานี้ ขณะแรก เกิดเป็นการเคลื่อนไหวสังคมยุติธรรมปฏิเสธกับ encroachment จากอเมริกา มาตรฐาน การเจริญเติบโตต่อไปของขบวนการอาหารช้ามากค้างชำระการค้นพบวิชชาของอาหารที่มีคุณภาพ ทำงานฝีมือ เครื่องผลิต อาหาร rediscovered และส่วนผสมข้างต้นทั้งหมด ความสุขเรียบง่ายของการบริโภคอาหารและเครื่องดื่ม องค์ประกอบสำคัญของการเคลื่อนไหวมีการ เชื่อมโยงผู้บริโภคและผู้ผลิต ระดับ เกษตรกรเดิมที่พร้อมภรรยาขายของผลิตภัณฑ์ในตลาดเกษตรกรในท้องถิ่นให้เปรอราคาสูง จุดออกเขาทำเพียง $12000 ต่อปีทำให้ แม้ว่ายิ่งอนุรักษ์สิ่งแวดล้อมกว่านาหลักปฏิบัติ ขบวนการอาหารช้ามากราคาออกยากจน และไม่สามารถให้ค่าจ้างอยู่ผู้ผลิต ระดับแนะนำว่า มากของการเคลื่อนไหวมาให้ความสำคัญกับความสุขของการกินค่าใช้จ่ายแก้ปัญหาคำถามสังคมยาก: "คุณทั้งสองสามารถต่อสู้เพื่อชาวนาและต่อสู้สำหรับการรับประทาน หรือเกษตรกรและ eaters มีวาระการประชุมแข่งขัน? " (2012) ได้นอกจากนี้ เท่าใดสามารถช้าอาหารแพร่กระจายเกินกว่าระดับกลางบนที่สามารถจ่ายได้หรือไม่ คำถามที่คล้ายกันมักจะเกิดกับช้าท่องเที่ยวเป็นกิจกรรมที่มีการเติบโต แม้ว่าในวัยเด็กของ ฉะนี้ขบวนการอ้างความสัมพันธ์ง่าย ๆ ระหว่างเรียกร้องเกี่ยวกับสุนทรียภาพและจริยธรรม ทำจริง ๆ สอดคล้องหรือไม่ คือสมดุลที่เสมอจะอยู่ ท่องเที่ยวช้าจะเข้าถึงส่วนกว้างของประชากร หรือเฉพาะแต่ละที่สุด บ้างวงเงินความจุถึงปลายทางช้า ไม่เพียง จากอันยั่งยืน แต่ยังเป็นส่วนหนึ่งของความงาม สามารถชะลอการท่องเที่ยวอวดบนขนาดใหญ่ มันไม่ต้องการ นอกจากนี้ยังมีปัญหาอื่น ๆ ปฏิบัติ และพวกเขาสามารถจะเห็นเมื่อเทียบกับอาหารช้าและเมืองช้า ทั้งสองความเคลื่อนไหวดังกล่าวมีชุมชนมีศักยภาพใน อาหารเคลื่อนไหวที่ช้าที่สุดมุ่งเน้นชุมชน และเน้นท้องถิ่น เมืองช้าขึ้นอยู่กับความสัมพันธ์ของชุมชนเป็นอย่างดี นักท่องเที่ยว อย่างไรก็ตาม เป็นชั่วคราว และเงินสมทบของพวกเขาเพื่อสร้างความสัมพันธ์ชุมชนมีเวลาจำกัด เขายังมี โดยธรรมชาติบุคคลภายนอก จะชาวบ้านเชื่อถือว่า พวกเขามีร่วมกันสนใจหรือไม่ เหล่านี้คือคำถามที่ปฏิบัติทั้งหมดที่ยังพอตอบ แต่นอกเหนือจาก นี้ยังมีปัญหาการจริยธรรมลึกที่นี่ มากที่สุดโดยทั่วไป อ้างว่า ท่องเที่ยวช้าผู้ผลิตและผู้บริโภคมีรหัสประจำตัวคอยได้ขำน่าดีที่สุด เสียของการเคลื่อนไหวช้าท่องเที่ยวส่วนใหญ่มา จากนักท่องเที่ยว หรืออย่างน้อยในชื่อของพวกเขา ที่ออก มาว่านักท่องเที่ยวควรเดินทาง สิ่งที่พวกเขาควรใช้ ก้าวที่จะทำ อะไรสันนิษฐานในทั้งหมดนี้เป็นสิ่งดีสำหรับนักท่องเที่ยวเหมาะสำหรับผู้ให้บริการท่องเที่ยว หรือ น้อยมาก ไม่น่าจะถามผู้ที่กังวลว่าจริยธรรมเป็นสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับเธอ เหมือนการท่องเที่ยวด้านจริยธรรม มีเอกภาพ presumed ที่อ้างว่า ระหว่างท่องเที่ยวช้าทั้งผู้ให้บริการท่องเที่ยว และชุมชนเจ้าภาพใหญ่ แต่เอกภาพนี้อาจเป็นวิธีหนึ่ง และขึ้นอยู่กับโฮสต์เฉพาะตลาดชอบธรรม นี้เป็นจริงเกี่ยวกับสถานที่ท่องเที่ยวที่จะถือว่าช้าพอที่จะดึงดูดท่องเที่ยวช้า ถ้ารูปแบบของการท่องเที่ยวอื่น ๆ ร่วมท่องเที่ยวช้า ตลาด ความของสถานที่ท่องเที่ยวจากการท่องเที่ยวยังคงดีตำแหน่งกังวล ส่วนของจริยธรรมความยั่งยืนหมายถึงไม่ใช่แค่เพื่อปกป้องทรัพยากร แต่ยัง รักษาวิถีชีวิตในระยะยาว บาง (มาทอส 2004 Conway 2010) ได้โต้เถียงว่า สถานที่ท่องเที่ยวต่าง ๆ สามารถ rebrand ตัวช้าเป็นตลาด ให้เสียงบางไปเสีย แต่เท่าใด ไป – ทั้งในด้านการให้เสียงกับชุมชนโฮสต์ จึงชะลอการท่องเที่ยวว่าสามารถย้ายจาก ช่องท่องเที่ยวผลิตภัณฑ์จริงทางการเมือง และสังคมเคลื่อนไหว – ยังคงไม่ชัดเจน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การท่องเที่ยวช้า: ความงามแต่งงานกับจริยธรรมการอภิปรายดังกล่าวข้างต้นแสดงให้เห็นว่าในขณะที่ประสบการณ์และแง่มุมที่เป็นสัญลักษณ์ของการบริโภคอาจจะประสบความสำเร็จพวกเขาจะไม่ทั้งหมดที่แยกต่างหากจากกัน นี้ถือเป็นความสำคัญโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับการท่องเที่ยวทางจริยธรรมในการท่องเที่ยวทั่วไปและโดยเฉพาะอย่างยิ่งช้า เป็นส่วนหนึ่งของการอุทธรณ์ของการบริโภคมีจริยธรรมไม่ได้เป็นเพียงผลกระทบของการบริโภคกับคนอื่น ๆ หรือสภาพแวดล้อมที่; มันยังอยู่ในค่าความงามของความรู้สึกที่ดี ใส่ที่แตกต่างกันซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของการอุทธรณ์ของผลิตภัณฑ์ที่เป็นคำมั่นสัญญาของความรู้สึกที่คุณงามความดี ประหยัดสภาพแวดล้อมที่ช่วยให้คนยากจนหรือการบรรลุชนิดของความยุติธรรมกระจายบางส่วนกลายเป็นคุณภาพที่เกี่ยวข้องกับสินค้าอุปโภคบริโภค การท่องเที่ยวถือเป็นผลประโยชน์ทับซ้อนอย่างแม่นยำนี้สัญญา: นักท่องเที่ยวจริยธรรมสามารถไม่เพียง แต่มีวันหยุดของพวกเขากับทุกการใช้งานและวันหยุดคุณค่าความงามรวมถึง แต่ยังทำชนิดของที่ดีบางอย่างในโลก โดยการทำเช่นนั้นพวกเขาสามารถเพลิดเพลินไปกับประสบการณ์ที่เพิ่มขึ้นอย่างไรก็ตามชั่วคราวของความรู้สึกเชื่อมั่นในศีลธรรมและจริยธรรม สัญญานี้ว่าทุกสิ่งที่ดีสามารถไปด้วยกันได้รับการยอมรับมักจะ uncritically ในฐานะที่เป็นไลอัล (2010) ทำให้มันค่อนข้างประชด "ไม่เพียง แต่การท่องเที่ยวจริยธรรมแก้ปัญหาทั้งหมดที่เกิดจากการท่องเที่ยวจำนวนมากก็ยังทำให้คุณเป็นคนที่ดีขึ้นและโลกเป็นสถานที่ที่ดีกว่า" (142) เธอและคนอื่น ๆ (เนื้อ 2002; ฮอลล์ 2007 กิบสัน 2010; แฮร์ริสัน 2008; Guttentag 2009; Vrasti 2010). วิพากษ์วิจารณ์แนวทางหลักที่โดดเด่นของการท่องเที่ยวทางจริยธรรมเถียงพวกเขาก็เพิ่มปัญหาของจริยธรรมเพื่อการท่องเที่ยวที่มีอยู่ uncritically ในขณะที่การทำซ้ำความไม่เท่าเทียมกันทางสังคมและเศรษฐกิจในขณะที่อาจคุยโวกรณีที่ในท้ายที่สุดที่มีปัญหาไม่ว่าจะเป็นค่าและวิธีการที่แตกต่างกัน แต่ที่ทับซ้อนกันเหล่านี้เข้าด้วยกัน - หรือไม่ ของ Vrasti (2010) การศึกษาการท่องเที่ยวอาสาสมัครทำให้เกิดปัญหานี้ได้อย่างแม่นยำของการคาดประสมสุขที่จะอาศัยอำนาจตาม การสัมภาษณ์และการสังเกตของ "voluntourists" เพื่อกัวเตมาลากานาและแสดงให้เห็นว่าหลายคนก็ไม่แยแสได้อย่างรวดเร็วโดยอาสาสมัครด้านการเดินทางของพวกเขาและในหลายกรณีเลือกกิจกรรมที่เกี่ยวข้องกับสุขนิยม (ประสบการณ์) มากกว่าผู้ที่เกี่ยวข้องกับการช่วยให้ชุมชนท้องถิ่น (จริยธรรม) นี่คือการเคลื่อนไหวช้าการท่องเที่ยวมีความคล้ายคลึงกับพื้นที่อื่น ๆ ของการท่องเที่ยวทางจริยธรรม แต่ยังมีความแตกต่างที่สำคัญ รูปแบบที่โดดเด่นของการท่องเที่ยวทางจริยธรรมเช่นการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน, การท่องเที่ยวคนจน, การท่องเที่ยวเชิงนิเวศและการท่องเที่ยวอาสาสมัครสัญญาทางสังคมเศรษฐกิจและ / หรือผลประโยชน์ด้านสิ่งแวดล้อมเป็นส่วนหนึ่งของผลิตภัณฑ์ คุณสมบัติเหล่านี้ถูกสัญญาไว้มักจะเป็นส่งไปยังชิ้นส่วนที่ต้องการตามปกติของสินค้าที่ท่องเที่ยวเช่นเห็นสถานที่ใหม่ในการเรียนรู้เกี่ยวกับวัฒนธรรมที่แตกต่างกันและสะท้อนตนเอง นอกเหนือจากความงามที่เพิ่มขึ้นของการทำดี แต่ความปรารถนาเหล่านี้ประสมไม่จำเป็นต้องมีคุณภาพที่แตกต่างจากการท่องเที่ยวเป็นหลัก การท่องเที่ยวช้าในทางตรงกันข้ามทำให้การเรียกร้องความงามเพิ่มเติม การท่องเที่ยวช้าสัญญาว่าจะเป็นพื้นฐานที่ดีกว่าการท่องเที่ยวอย่างรวดเร็ว โดยเฉพาะการเดินทางช้านักเดินทางอย่างแท้จริงสามารถใช้เวลาในทุกที่อยู่ในข้อเสนอ ประสบการณ์ช้าจะดีกว่ารูปแบบอื่น ๆ ของประสบการณ์การท่องเที่ยวและมีประโยชน์ทางจริยธรรมในการหลีกเลี่ยงการเพิ่มเชิงลบทางสังคมผลกระทบทางเศรษฐกิจและสิ่งแวดล้อมมักจะเกี่ยวข้องกับการท่องเที่ยวเป็นหลัก การปฏิบัติความงามนี้เองถูกกล่าวหาก็จะอยู่ในความสามัคคีกับความกังวลเหล่านี้. ท่องเที่ยวช้าเป็นส่วนหนึ่งของการเคลื่อนไหวช้าที่กว้างขึ้นหารือกินและเครกที่พยายามที่จะแต่งงานกับความงามที่จะจริยธรรม นอกจากนี้ในการแสวงหาความสุขและความหมายผ่านการใช้สติในเวลาที่พวกเขาอ้างว่ามีมิติทางจริยธรรมที่จะชะลอตัวเพราะมันเกี่ยวข้องกับคนอื่น ในทางตรงกันข้ามความคงทนซึ่งเป็นที่บรรจุด้วยปัจเจกติ๊ดที่คนอื่น ๆ สถานที่และเวลา (2006: 4) แต่มีเหตุผลที่จะถามว่าสองคนนี้มักจะอยู่ในความสามัคคีบาง ในบทความล่าสุดช้าอาหารสหรัฐอเมริกาประธานาธิบดีจอช Viertel (2012) ทำให้เกิดปัญหานี้ได้อย่างแม่นยำ ในขณะที่มีมา แต่เดิมเป็นขบวนการประท้วงทางสังคมกับการรุกล้ำของถึงขนาดอาหารอย่างรวดเร็วอเมริกันมากของการเจริญเติบโตที่ตามมาของการเคลื่อนไหวช้าอาหารเป็นหนี้ที่จะค้นพบของงานฝีมือทำอาหารที่มีคุณภาพที่ผลิตในประเทศ, ค้นพบอาหารและส่วนผสมและเหนือ ทุกความสุขเรียบง่ายของการบริโภคอาหารที่ดีและเครื่องดื่ม องค์ประกอบที่สำคัญของการเคลื่อนไหวได้รับการเชื่อมโยงผู้บริโภคและผู้ผลิต Viertel ชาวนาอดีตผู้พร้อมกับภรรยาของเขาขายผลิตภัณฑ์ของเขาในตลาดเกษตรกรในท้องถิ่นเพื่อให้นักชิมในราคาที่สูงชี้ให้เห็นว่าเขาทำเพียง $ 12,000 ต่อปีการทำเช่นนั้น แม้ว่าต่อสิ่งแวดล้อมที่ยั่งยืนกว่าการเลี้ยงที่โดดเด่นมากของราคาเคลื่อนไหวช้าอาหารออกมาไม่ดีและไม่ให้ค่าจ้างที่อยู่อาศัยสำหรับผู้ผลิต Viertel แสดงให้เห็นว่ามากของการเคลื่อนไหวได้มาให้ความสำคัญกับความสุขของการรับประทานอาหารที่ค่าใช้จ่ายของการแก้ไขคำถามที่ยากมากขึ้นสังคม: "คุณสามารถทั้งการต่อสู้เพื่อเกษตรกรและการต่อสู้เพื่อกินหรือทำเกษตรกรและผู้บริโภคมีการแข่งขันวาระ" (2012) นอกจากนี้ยังมีวิธีการมากที่สามารถชะลอการแพร่กระจายอาหารเกินชนชั้นกลางที่สามารถจ่ายได้หรือไม่คำถามที่คล้ายกันมีแนวโน้มที่จะโผล่ออกมาเกี่ยวกับการชะลอตัวการท่องเที่ยวเป็นกิจกรรมที่เติบโตขึ้น ถึงแม้ว่าในวัยเด็กของตนป่านนี้การเคลื่อนไหวเรียกร้องความสัมพันธ์ระหว่างการเรียกร้องง่ายเกี่ยวกับความงามและจริยธรรม พวกเขาจริงๆตรง? คือความสมดุลที่มักจะมีแนวโน้มที่จะนำเสนอ? การท่องเที่ยวช้าสามารถเข้าถึงกลุ่มกว้างของประชากรเท่านั้นที่ร่ำรวยมากที่สุด? สิ่งที่เป็นข้อ จำกัด ขีดความสามารถไปยังปลายทางช้าไม่เพียง แต่จากมุมมองของการพัฒนาอย่างยั่งยืน แต่ยังมาจากหนึ่งความงาม? สามารถชะลอการเจริญท่องเที่ยวในขนาดใหญ่? มันต้องการหรือไม่? ปัญหาในทางปฏิบัติอื่น ๆ นอกจากนี้ยังมีอยู่และพวกเขาสามารถมองเห็นได้ดีที่สุดเมื่อเทียบกับอาหารช้าและเมืองช้า ทั้งสองของการเคลื่อนไหวเหล่านั้นมีชุมชนที่อาจเกิดขึ้นในสถานที่ การเคลื่อนไหวช้าอาหารส่วนใหญ่จะมุ่งเน้นชุมชนและมุ่งเน้นไปที่ท้องถิ่น เมืองช้าจะขึ้นอยู่กับความสัมพันธ์กับชุมชนได้เป็นอย่างดี นักท่องเที่ยว แต่มีชั่วคราวและผลงานของพวกเขาที่จะสร้างความสัมพันธ์กับชุมชนเป็นระยะเวลาที่ จำกัด พวกเขายังมีธรรมชาติโดยบุคคลภายนอก ชาวบ้านจะเชื่อว่าพวกเขามีความสนใจร่วมกัน? เหล่านี้เป็นคำถามที่ปฏิบัติทั้งหมดที่มียังไม่ได้ตอบพอ แต่นอกจากนั้นยังมีประเด็นด้านจริยธรรมลึกที่นี่ ส่วนใหญ่โดยทั่วไปจะอ้างว่าผู้ผลิตที่ช้าและการท่องเที่ยวของผู้บริโภคที่มีเอกลักษณ์ที่น่าสนใจคือไร้เดียงสาที่ดีที่สุด ส่วนใหญ่ของการประพันธ์ของการเคลื่อนไหวช้าการท่องเที่ยวที่ได้มาจากการท่องเที่ยวหรืออย่างน้อยในชื่อของพวกเขา ที่เป็นปัญหาเป็นวิธีการที่นักท่องเที่ยวควรเดินทางสิ่งที่พวกเขาควรกินและก้าวที่พวกเขาทำเช่นนั้น สิ่งที่จะสันนิษฐานในทั้งหมดนี้คือสิ่งที่เป็นสิ่งที่ดีสำหรับการท่องเที่ยวเป็นสิ่งที่ดีสำหรับผู้ให้บริการการท่องเที่ยว หรืออย่างน้อยที่สุดดูเหมือนจะไม่มีใครได้ถามผู้ให้บริการซึ่งจริยธรรมมีความสำคัญมากที่สุดในการของเธอ ชอบมากของการท่องเที่ยวทางจริยธรรมมีความเป็นปึกแผ่นสันนิษฐานอ้างว่าระหว่างที่ท่องเที่ยวทั้งช้าและผู้ให้บริการการท่องเที่ยวและชุมชนเป็นเจ้าภาพที่มีขนาดใหญ่ แต่ความเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันนี้อาจเป็นวิธีหนึ่งและจะขึ้นอยู่กับความปรารถนาของตลาดโฮสต์โดยเฉพาะอย่างยิ่ง นอกจากนี้ยังเป็นความจริงที่เกี่ยวกับสถานที่ท่องเที่ยวซึ่งจะถือว่าช้าพอที่จะดึงดูดการท่องเที่ยวช้า หากรูปแบบการท่องเที่ยวช้าหุ้นของตลาดการท่องเที่ยวอื่น ๆ ที่เปราะบางของสถานที่ท่องเที่ยวที่เกิดจากการท่องเที่ยวเป็นตำแหน่งที่ดียังคงกังวล เป็นส่วนหนึ่งของการพัฒนาอย่างยั่งยืนจริยธรรมหมายถึงไม่ได้เป็นเพียงการปกป้องทรัพยากร แต่ยังคงรักษาวิถีชีวิตในระยะยาว บางคน (ทอดตา 2004; คอนเวย์ 2010) ได้มีการถกเถียงกันอยู่ว่าสถานที่ต่างๆสามารถเปลี่ยนโฉมตัวเองเป็นตลาดช้าให้เสียงไปยังผู้มีส่วนได้เสีย แต่วิธีการห่างไกลนี้สามารถไป - ทั้งในแง่ของการให้เสียงให้กับชุมชนโฮสต์และไม่ว่าการท่องเที่ยวช้าสามารถย้าย จากการเป็นผลิตภัณฑ์การท่องเที่ยวเฉพาะเพื่อการเคลื่อนไหวทางการเมืองและสังคมจริง - ยังไม่ชัดเจน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

การท่องเที่ยวชะลอตัว : แต่งงานความงามกับจริยธรรม

การสนทนาข้างต้นแสดงให้เห็นว่าในขณะที่ด้านประสบการณ์ และสัญลักษณ์ของการบริโภคอาจจะแตกต่าง , พวกเขาจะไม่ทั้งหมดที่แยกจากกัน นี้ถือโดยเฉพาะอย่างยิ่งความสำคัญสำหรับจริยธรรมการท่องเที่ยวทั่วไป และการท่องเที่ยวชะลอตัวโดยเฉพาะในส่วนหนึ่งของอุทธรณ์ของการบริโภคจริยธรรม ไม่ใช่เพียงแค่ผลของการบริโภคต่อผู้อื่นหรือสิ่งแวดล้อม มันยัง ในความงาม คุณค่าของความรู้สึกที่ดี ใส่แตกต่างกัน ส่วนหนึ่งของการอุทธรณ์ของผลิตภัณฑ์เป็นสัญญาของความรู้สึกที่บริสุทธิ์ บันทึกสิ่งแวดล้อม ช่วยคนจนหรือได้รับบางชนิดของการแจกแจงความยุติธรรมเป็นคุณภาพที่เกี่ยวข้องกับสินค้าอุปโภคบริโภค การท่องเที่ยวเชิงจริยธรรมมีแน่นอนสัญญา : นักท่องเที่ยวจริยธรรมไม่เพียง แต่สามารถมีวันหยุดของพวกเขาด้วยการใช้และความงามค่าวันหยุดรวม แต่ยังทำบางอย่างที่ดีในโลก โดยการทำเช่นนั้น พวกเขาสามารถเพลิดเพลินกับประสบการณ์ เพิ่มเติม แต่ชั่วคราวหลักการ และความรู้สึกเชื่อมั่นในศีลธรรม . สัญญาว่า สิ่งดีๆ ก็ไปด้วยกันมักจะยอมรับ uncritically . เป็นภาษาคน ( 2010 ) ทำให้มันค่อนข้างแดกดัน , " ไม่เพียง แต่การท่องเที่ยวเชิงจริยธรรมแก้ปัญหาทุกปัญหาที่เกิดจากการท่องเที่ยวมวล มันยังทำให้คุณเป็นคนที่ดีขึ้นและโลกเป็นสถานที่ที่ดีกว่า " ( 142 ) เธอและคนอื่น ๆ ( สับ 2002 ; Hall 2007 ; กิบสัน 2010 ; แฮร์ริสัน 2008 ;กัตเติ้นเทิก 2009 vrasti 2010 ) วิจารณ์เด่นหลักแนวทางการท่องเที่ยวเชิงจริยธรรม , การโต้เถียงที่พวกเขาเพียงแค่เพิ่มประเด็นของจริยธรรมเพื่อการท่องเที่ยวที่มีอยู่ uncritically ในขณะที่สร้างความเหลื่อมล้ำทางเศรษฐกิจและสังคม .
ขณะนี้อาจกล่าวเกินจริงคดี ในที่สุด ปัญหาคือว่าและวิธีการที่แตกต่างกันเหล่านี้ แต่ซ้อนค่าพอดีด้วยกัน ) หรือไม่vrasti ( 2010 ) ศึกษาการท่องเที่ยวเชิงอาสาสมัครเพิ่มแน่นอนเรื่องของการผูกเจ้าสำราญความสุขเพื่อคุณธรรมการสัมภาษณ์ และการสังเกตของ " voluntourists " กัวเตมาลา และ กานา แสดงให้เห็นว่าหลายกลายเป็นอย่างรวดเร็วโดยไม่แยแสอาสาสมัครด้านการเดินทางของพวกเขาและในบางกรณีเลือกกิจกรรมที่เกี่ยวข้องกับสุขนิยม ( ประสบการณ์ ) มากกว่าผู้ที่เกี่ยวข้องกับการช่วยให้ชุมชนท้องถิ่น ( จริยธรรม )ที่นี่การเคลื่อนไหวการท่องเที่ยวช้าคล้ายกับพื้นที่อื่น ๆของการท่องเที่ยวทางจริยธรรม แต่ยังมีความแตกต่างที่สำคัญ ฟอร์มเด่นของจริยธรรมการท่องเที่ยว เช่น การท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน การท่องเที่ยวเชิงนิเวศ และอาสาสมัครการท่องเที่ยว Pro ยากจนสัญญาทางสังคม เศรษฐกิจ และ / หรือ ผลประโยชน์ด้านสิ่งแวดล้อมเป็นส่วนหนึ่งของผลิตภัณฑ์คุณสมบัติเหล่านี้มักจะมีสัญญาเป็นส่วนปกติของนักท่องเที่ยวที่ต้องการชิ้นส่วนผลิตภัณฑ์ เช่น เห็นสถานที่ใหม่ การเรียนรู้เกี่ยวกับวัฒนธรรมที่แตกต่าง และการสะท้อนตนเอง นอกเหนือจากการเพิ่มความงามของการทำดี แต่ความปรารถนาเจ้าสำราญเหล่านี้เป็นลักษณะที่แตกต่างกันมากกว่าการท่องเที่ยวหลัก การท่องเที่ยว , ช้า ในทางตรงกันข้าม ได้อ้างว่า ความงามเพิ่มเติมการท่องเที่ยวชะลอตัวสัญญาที่จะเป็นมากกว่าการท่องเที่ยวภายในอย่างรวดเร็ว โดยเฉพาะการเดินทางช้าสามารถนักท่องเที่ยวอย่างแท้จริงใช้เวลาทั้งหมดที่อยู่บนเสนอ ประสบการณ์ช้ากว่ารูปแบบอื่น ๆของประสบการณ์ของนักท่องเที่ยว และยังมีประโยชน์เพิ่มของจริยธรรม หลีกเลี่ยงผลกระทบทางเศรษฐกิจและสิ่งแวดล้อมเชิงลบทางสังคมมักจะเกี่ยวข้องกับการท่องเที่ยวหลักนี้เป็นเพียงความงามที่ฝึกเองยืนยันที่จะอยู่ในความกลมกลืนกับความกังวลเหล่านี้ .
การท่องเที่ยวช้าเป็นส่วนหนึ่งของการเคลื่อนไหวช้าและกล่าวถึง parkins เครกที่พยายามแต่งงามกับจริยธรรม นอกจากการแสวงหาความสุขและความหมายโดยการใช้สติในเวลาที่พวกเขาอ้างว่ามีมิติทางจริยธรรมที่จะช้าเพราะมันเกี่ยวข้องกับคนอื่น ๆ ในทางตรงกันข้ามความคงทนซึ่งเป็น equated กับปัจเจก precludes ผู้คน สถานที่ และเวลา ( ปี 4 ) แต่มีเหตุผลบางอย่างที่จะถามว่าสองคนนี้จะเกิดขึ้นเสมอในความสามัคคี ในบทความล่าสุดที่สหรัฐอเมริกาประธานาธิบดีจอร์จ อาหารช้า เ เวียร์เทล ( 2012 ) ยกแน่นอนปัญหานี้ ในขณะที่แต่เดิมเกิดขึ้นในขณะที่การประท้วงความยุติธรรมสังคมเคลื่อนไหวต่อต้านการบุกรุกของมาตรฐานอเมริกัน , อาหารจานด่วนมากของการเจริญเติบโตต่อการเคลื่อนไหวของอาหารที่ช้าติดการค้นพบของยานที่สร้าง เครื่องผลิตอาหารที่มีคุณภาพ , ค้นพบอาหารและส่วนผสม และเหนือสิ่งอื่นใดความสุขเรียบง่ายของการบริโภคอาหารและเครื่องดื่ม องค์ประกอบที่สำคัญของการเคลื่อนไหวได้ เพื่อเชื่อมโยงผู้ผลิตและผู้บริโภค เ เวียร์เทล ,อดีตชาวนาที่พร้อมกับภรรยาของเขาขายผลิตภัณฑ์ของเขาในตลาดเกษตรกรในท้องถิ่นให้ foodies ที่ราคาสูง จุดออก เขาทำเพียง $ 12 , 000 ปี ทำเช่นนั้น แม้ว่าสิ่งแวดล้อมอย่างยั่งยืนมากกว่าการทำฟาร์มแบบเด่นมากของราคาเคลื่อนไหวอาหารช้าออกยากจนและล้มเหลวเพื่อให้ชีวิตแรงงานสำหรับผู้ผลิตเ เวียร์เทลแสดงให้เห็นว่ามากของการเคลื่อนไหวมาเน้นความสุขของการรับประทานอาหารที่ค่าใช้จ่ายของการตอบคำถามสังคมยากขึ้น " คุณทั้งสองต่อสู้เพื่อเกษตรกรและต่อสู้เพื่อกินหรือทำเกษตรกรและผู้เสพได้วาระการแข่งขัน ? " ( 2012 ) นอกจากนี้เท่าใดสามารถชะลอการแพร่กระจายอาหารเหนือบนชนชั้นกลางที่สามารถจ่ายได้หรือไม่
คำถามที่คล้ายกันมีแนวโน้มที่จะออกมาด้วยความช้า การท่องเที่ยวเป็นกิจกรรมที่เติบโตขึ้น แม้ว่าในวัยเด็กของ ป่านนี้การเคลื่อนไหวเรียกร้องความสัมพันธ์ระหว่างของง่าย ร้องเรียนเกี่ยวกับสุนทรียศาสตร์และจริยศาสตร์ ที่พวกเขาทำจริงๆเหมือนกัน ? เป็นยอดเสมอมีแนวโน้มที่จะนำเสนอ ? คือ การท่องเที่ยว ช้า เข้าถึงกลุ่มกว้างของประชากรหรือเพียงไปที่ร่ำรวยที่สุด