Cutting hair was not a simple busin

Cutting hair was not a simple business as Chisaki thought. On the other hand, Tsumugu listened to Chisaki's lament. One step forward, two steps backward. There was still a long way to go.

It had already started unraveling, she noticed one day, as Chisaki faced the mirror to fix her hair with her favorite scrunchie of white petals. That day, tucking away the hair tie into the recesses of her drawer, she let down her waist-length hair, unornamented. That day, she also wondered if maybe she should trade her long hair for a shorter one.

That day, too, on the way back from visiting Grandpa Isamu, she made a side trip to the hair salon.

"Oh, dearie. You have such beautiful, thick hair. Are you sure you want to cut it?" The hair stylist was looking very much distressed for her sake and to prove her point, she picked at Chisaki's dark blue locks.

For a split second, Chisaki faltered. But she raised her chin, sucked in her breath, and with a glint of determination, met the hair stylist's eyes in the mirror. "Yes, please," she managed without her voice breaking and braved the ministrations of the haircutter and her shears.

A few days later, two faces surveyed each other at the Kihara entrance - one tall, dark-haired man of tanned skin, the other a shorter woman with midnight-blue, shoulder-length tresses and a fair complexion.

The man said, "I'm home, Chisaki."

Chisaki's face lit up. "Welcome home, Tsumugu," she greeted from the interior.

Chisaki stepped aside to allow Tsumugu and his duffel bag through and as soon as he was safely inside, she tugged on the sliding screen door, effectively shutting out the cold. When she turned her head, she was afforded a view of the back of Tsumugu's head. "Oh."

Tsumugu heard and twisted around to look at her.

"Tsumugu, did you cut your hair?"

Last time they laid eyes on each other was before he left for university and his hair was still brushing the collar of his shirts. Now, his hair was a fringe above the nape of his neck.

"Yeah. Just a trim." He lingered at the corridor, as if waiting for her cue.

"I see..." Chisaki's words were succeeded by a humid lull, as she curbed the urge to say more, even though she wanted very much to know why he did not wait to come home before having his haircut. After all, she had been the one doing it for him for the past four years. Instead, she cushioned her disappointment by moving along the conversation. "Are you hungry? Or do you want to bathe first before you eat dinner?"

"It's just like you," Tsumugu answered cryptically in between her string of words.

"I already prepared the bath, so I think you should clean up first. I'll reheat the food while- Huh?" Chisaki faded out all of a sudden.

"I'll take a bath first." Tsumugu hitched the strap of his bag higher on his shoulder and mounted the stairs to the second floor, leaving a nonplussed Chisaki at the bottom of the steps.

Chisaki sighed her defeat and rather than dwell on Tsumugu's enigmas, busied herself in the kitchen instead, taking out the food stored in the refrigerator to warm it up by fire. She was reaching out for the lacquerware stowed in the upper shelves when a maroon sleeve darted in front of her view and a brown hand seized the plates she was about to take.

Chisaki backed up, only to bump into a solid wall behind her. The solid wall was breathing. "Tsumugu!" Chisaki yelped when she peered to the side. "You surprised me!"

"I'll take these to the living room," offered Tsumugu, acting so naturally, arranging the dishes on a tray and carrying it out of the kitchen.

"O-okay." Chisaki responded unsmoothly, who, left with nothing to hold, followed after Tsumugu. She settled beside his table, observing him quietly while he took his meal. For some months now, Chisaki had been eating her meals alone, until she learned to adjust to cooking just for two, herself and Grandpa Isamu, who was in the hospital, until she remembered to quit expecting an answer to her calls of "I'm home", even if she still continued to do so out of habit, and until she got used to leaving only her sole set of imprints on the winding, snow-carpeted road coming and going from the house.

And yet, Tsumugu's sudden presence, his wet hair glistening in the weak, mute light, him sitting crosslegged in his pajamas and eating his meal peaceably at the table felt so natural too, as if the last few months of Chisaki's solitary living never happened at all.

As Tsumugu brought the bowl of soup to his mouth, his eyes flickered to her midway. "How's nursing school?"

Chisaki startled, reeling back to the present. She swept her hair behind her ear and smiled. "So far so good. I also have the nurses at the hospital to ask questions from. They've been very kind and supportive, especially after I told them I'm going to nursing school."

"That's nice to hear," commented Tsumugu, before he touched his lips to the bowl.

"And you? How are your oceanography studies going?"

"Well enough. I've been learning a lot since joining Professor Mihashi's lab in the university."

"Professor Mihashi? Ah, that professor you spoke of."

"Mmm." Tsumugu nodded in assent.

Chisaki's eyes fell on his empty rice bowl. "Another helping of rice?"

Tsumugu shook his head. "I'm done, thank you."

"Tea?" Chisaki asked as she reached for his tray, but Tsumugu caught her wrist, stopping her. Chisaki startled again.

"I'll wash the dishes."

Chisaki blinked once, twice, and then answered, "Okay."

Tsumugu removed his hand and added, "Afterwards, some amazake would be nice."

Chisaki's muscles went lax. She found her lips curling into another smile. "Okay," she repeated, this time, softly. Against her earlier conclusions, it also took some getting used to, apparently, fitting Tsumugu back into her life. However, the space he took up was like his room, consistently kept neat and tidy, its occupant only gone somewhere, but not indefinitely, a room that would always feel lived in.

Later that evening, when they each retired to their own rooms, Chisaki studied herself in the mirror, coming to a realization that Tsumugu did not mention anything about her own haircut. Along with this realization, a feeling welled up within that she could not exactly describe as disappointment, yet felt a little like it.

She tried to arrange her now shorter strands to her liking, but after much coaxing and teasing with the hairbrush, she bit the inside of her cheeks and wrinkled a dissatisfied brow. "Does it make me tooadult?" she thought aloud. She bounded towards her chest of drawers, pulling out one drawer at a time until she found her box of hair accessories. Her fingers skimmed the tip of her well-worn white scrunchie, the scrunchie that was one of her two reminders from Shioshishio. The other one was her white and blue sailor uniform from Nami Middle School. The uniform was hidden away from view, but she still wore the hair tie regularly, up until a few days ago. To her regret, it was now ruined beyond repair.

In the end, Chisaki settled for a white elastic band. She moved to stand by the mirror, gathered a few strands of hair, and began to fashion it into a braid. She stepped back from the mirror to admire her handiwork, though, again, she thought something was off.

Her eyes strayed back to her favorite white petals threaded with a sky-blue ribbon. She picked it up and looked closely at it. The ends were fraying, but the ribbon was still intact. Chisaki took the blue ribbon and wrapped it around the elastic band that held her braid. Now, she thought she had done just right. Not too adult nor too kiddish. It was just right.

The next morning, Chisaki was, without a doubt, disappointed that Tsumugu still did not mention anything even after the braid. Everybody else noticed and had something to say. When she went to Saya Mart for groceries, Akari complimented her on her lovely hairstyle, while little Akira, fisting her mother's shirt tightly, cooed, "Saki, Saki! Lovey, lovey!" in an attempt to mimic his mother. When Chisaki smiled at Akira, the toddler ducked behind Akari's legs, peeking abashed at Chisaki.

Shun Sayama, on the other hand, let out an appreciative wolf whistle and whooped, "Looking great, Ms. Hiradaira!" Then, he grinned teasingly. "Has Tsumugu told you how great you look? He's back in town, isn't he?"

"Yes," Chisaki murmured, her cheeks flushed.

Shun squinted at Chisaki, reading her face. "Is that a 'Yes, he's back in town' or 'Yes, he said you look great'?"

Chisaki's eyes shifted to the side. "Yes, he's back in town."

"Not one word of appreciation for the lonely housewife!" Shun moaned dramatically, slapping a hand to his temple. "That guy! I need to teach him a lesson on treating you well."

"Sayama-kun!" Chisaki rebuked. "What are you saying? I'm not...We aren't like that! And he always treats me well."

"Of course. I was only kidding!" Shun laughed heartily, his hands akimbo. Chisaki thumped on his arm to get him to stop, until he eventually did, for Chisaki really could deliver a wallop if she set her mind to it. Before Chisaki went, Shun opined, in a more serious manner, "But a little more honesty between you two would help, you know."

On her way to the hospital, Chisaki crossed paths with Miuna and Sayu, both of whom admired her long, flowing hair and felt remorse when they saw how she had trimmed it up to her shoulders.

"It's such a pity, Chisaki-san. You've been growing it out for a long time, but now it's so short," Miuna said with a rueful expression.

Chisaki chuckled. "Oh, it's not that short."

Sayu tsked, tsked disapprovingly. "Chisaki-san," she began, her tone despondent. "Didn't you know that a woman's hair is her life?"

Chisaki was taken aback. By cutting her hair, was she really cutting off a big part of her life? Did she want to? She was afraid of seeking the answer in the murky morasses of her heart and maybe it was best if she did not, for now. Just for now. So, she bestowed the two middle schoolers with a little smil

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตัดผมไม่ทางธุรกิจเป็น Chisaki คิด บนมืออื่น ๆ Tsumugu ฟังการโศกเศร้าของ Chisaki ขั้นตอนหนึ่งไปข้างหน้า ย้อนหลังสองขั้นตอน ยังมีทางยาวไปเธอก็ได้เริ่มต้นแล้วรอบ สังเกตเห็นวันหนึ่ง เป็น Chisaki กับกระจกเพื่อแก้ไขผมของเธอกับเธอ scrunchie ที่ชื่นชอบของกลีบขาว วันที่ ที่เธอ tucking ผูกผมเก็บใน recesses ของลิ้นชักของเธอ ให้ลงผมเอวยาว unornamented วัน เธอยังสงสัยว่า ถ้า บางทีเธอควรค้าผมของเธอยาวหนึ่งสั้นกว่ากันวัน เกินไป ในทางกลับจากเยี่ยมชมปู่ Isamu เธอได้เดินทางไปร้านทำผม"โอ้ dearie ผมหนา สวยงามดังกล่าวได้ คุณแน่ใจต้องตัดหรือไม่" ช่างทำผมถูกมองเป็นทุกข์มากในสาเกของเธอ และเพื่อพิสูจน์จุดของเธอ เธอเลือกที่ล็อคสีน้ำเงินเข้มของ Chisakiสำหรับแยกที่สอง Chisaki พูดตะกุกตะกักใน แต่เธอยกคางของเธอ ดูด ในลมหายใจของเธอ และ glint ของเรื่อง ตรงตามสายตาของช่างทำผมในกระจก "ใช่ กรุณา เธอจัดการ โดยไม่มีการแบ่งเสียงของเธอ และ braved ใจกลาง ministrations haircutter การและตัดผมของเธอกี่วันต่อมา หน้าสำรวจกันที่เข้า Kihara - หนึ่งสูง มืด haired คนผิว tanned อื่น ๆ ผู้หญิงสั้นกับสีฟ้าเที่ยงคืน tresses ไหล่ยาว และผิวดีขึ้นชายคนนั้นกล่าวว่า, "ฉันโฮ Chisaki. "ของ Chisaki หน้าสว่างขึ้น "ยินดีต้อนรับบ้าน Tsumugu เธอรับการต้อนรับจากภายในChisaki ขั้นบันไดไว้ให้ Tsumugu และกระเป๋า duffel ของเขาผ่าน และทันทีที่เขาอยู่ปลอดภัยภายใน เธอ tugged หน้าจอประตูเลื่อน ปิดออกเย็นได้อย่างมีประสิทธิภาพ เมื่อเธอเปิดหัวของเธอ เธอถูกนี่มุมของด้านหลังหัวของ Tsumugu "โอ้"Tsumugu ได้ยิน และบิดเกลียวพันตาเธอ"Tsumugu ไม่ได้คุณตัดผมของคุณ"ครั้งสุดท้ายที่พวกเขาวางตากันได้ก่อนเขาซ้ายสำหรับมหาวิทยาลัย และผมของเขายังถูกแปรงคอเสื้อของเขา ตอนนี้ ผมของเขามีสวัสดิการเหนือ nape ของคอของเขา"ใช่ เพียงการตัดแต่ง" เขาอวลอยู่ที่ทางเดิน ถ้ารอคิวของเธอ"ฉันเห็น..." คำของ Chisaki ได้สำเร็จ โดย lull ชื้น เป็นนาง curbed กระตุ้นการพูดมากขึ้น แม้ว่าเธออยากมากรู้ทำไมเขาได้ไม่รอมาบ้านก่อนตัดผมของเขา หลังจากที่ทุก เธอได้รับได้ทำให้เขาผ่านมาสี่ปี แทน เธอป้องกันความผิดหวังของเธอ โดยตลอดการสนทนา "หิวข้าวไหม หรือคุณต้องการอาบน้ำครั้งแรกก่อนที่คุณรับประทานอาหารเย็น""มันก็เหมือนกับคุณ, " Tsumugu ตอบ cryptically ระหว่างเธอสายคำ"ฉันได้เตรียมอ่างอาบน้ำ ดังนั้นฉันคิดว่า คุณควรล้างครั้งแรก ฉันจะอุ่นอาหารขณะ - ฮะ? " Chisaki สีจางลงออกทันที"ฉันจะอาบน้ำครั้งแรก" Tsumugu hitched สายของกระเป๋าของเขาสูงบนไหล่เขา และติดบันไดทางขึ้นไปชั้น 2 ออก Chisaki nonplussed ที่ด้านล่างของขั้นตอนChisaki ถอนหายใจของเธอพ่ายแพ้ และแทนที่อาศัยอยู่ใน enigmas ของ Tsumugu, busied ตัวเองในห้องครัวแทน การออกอาหารที่เก็บไว้ในตู้เย็นอุ่นขึ้น ด้วยไฟ เธอถูกถึงออกสำหรับสินค้าเครื่อง stowed ในชั้นบนเมื่อพุ่งตัวตามแขนน้ำตาลแดงหน้าดูของเธอ และมือสีน้ำตาลยึดแผ่นที่เธอรู้Chisaki สำรอง เฉพาะชนผนังทึบอยู่เบื้องหลังของเธอ ผนังทึบไม่หายใจ "Tsumugu" Chisaki yelped เมื่อเธอ peered ด้าน "คุณประหลาดใจฉัน""ฉันจะต้องห้องนั่งเล่น Tsumugu การทำหน้าที่ตามธรรมชาติ การนำเสนอจัดเรียงอาหารบนถาดมี และพกพาออกจากห้องครัว"O-ดี" ตอบ Chisaki unsmoothly ที่ ซ้าย มีอะไรค้างไว้ ตามหลัง Tsumugu เธอตัดสินข้างตารางของเขา สังเกตเขาอย่างเงียบ ๆ ในขณะที่เขาเอาอาหารของเขา สำหรับบางเดือน Chisaki มีการกินอาหารของเธอคนเดียว จนกระทั่งเธอได้เรียนรู้เพื่อปรับปรุงการทำอาหารสำหรับสอง ตัวเอง และปู่ Isamu ผู้อยู่ในโรงพยาบาล จนเธอจำต้องเลิกคาดหวังว่าคำตอบของเธอเรียกของ "ฉันบ้าน", แม้ว่าเธอยังคงดำเนินต่อไปดังจากนิสัย อยู่ และจน กระทั่งเธอได้ใช้ออกเฉพาะชุดของเธอแต่เพียงผู้เดียวของบริการบนขดลวดที่ถนนหิมะปูพรมมา และไปจากบ้านและยัง อยู่ฉับพลันของ Tsumugu ผมของเขาเปียกอันดามันอย่างแท้จริงในการปิดเสียง อ่อนแสง เขานั่ง crosslegged ในชุดนอนของเขา และการกินอาหารของเขา peaceably ในตารางรู้สึกว่าธรรมชาติเกินไป ถ้าไม่กี่เดือนที่ผ่านมาของ Chisaki ปัจเจกชีวิตไม่เคยเกิดขึ้นเลยเป็น Tsumugu นำน้ำซุบปาก ตา flickered ให้เธอมิดเวย์ ความว่าคือโรงเรียนพยาบาลChisaki startled, reeling กลับปัจจุบัน เธอกวาดผมหลังหูของเธอ และยิ้ม "เลย ผมยังมีพยาบาลที่โรงพยาบาลถามคำถามจาก พวกเขาได้รับ สนับสนุน และดีมากโดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่ฉันบอกว่า ฉันจะเรียนพยาบาล""ก็ดีจะได้ยิน ความเห็น Tsumugu ก่อนแตะริมฝีปากของเขากับถ้วย"แล้วคุณ วิธีการศึกษาสมุทรศาสตร์กำลังใช่ไหม""ดีพอค่ะ ผมได้การเรียนมากตั้งแต่เข้าร่วมปฏิบัติการ Mihashi ศาสตราจารย์ในมหาวิทยาลัย""ศาสตราจารย์ Mihashi Ah ศาสตราจารย์ที่คุณพูดของ ""Mmm" Tsumugu พยักหน้าใน assentตาของ Chisaki ลดลงบนชามข้าวที่ว่างเปล่าของเขา "อีกช่วยข้าว"Tsumugu จับหัวของเขา "เสร็จแล้ว ขอบคุณ ด้วย""ชา" Chisaki ถามเธอถึงในถาดของเขา แต่ Tsumugu จับข้อมือของเธอ หยุดเธอ Chisaki startled อีกครั้ง"ผมจะล้างอาหาร"Chisaki คันนั้นกะพริบหนึ่ง สอง แล้ว ตอบ "ดี"Tsumugu เอามือของเขา และ เพิ่ม "หลัง amazake บางจะดีขึ้น"กล้ามเนื้อของ Chisaki ไป lax เธอพบว่าริมฝีปากของเธอดัดผมเป็นยิ้มอีก "เอาล่ะ เธอซ้ำ เวลานี้ เบา ๆ กับบทสรุปของเธอก่อนหน้านี้ มันยังเอาบางการใช้ เห็นได้ชัด พอดี Tsumugu กลับเข้ามาในชีวิตของเธอ อย่างไรก็ตาม พื้นที่เขาเอาขึ้นได้เช่นห้องพัก อย่างเก็บ เงียบ occupant ของเพียง ไปที่ใดที่หนึ่ง แต่ไม่โดยไม่จำกัดเวลา ห้องพักที่จะรู้สึกเสมออาศัยอยู่ในภายหลังที่เย็น เมื่อพวกเขาแต่ละถอนห้องตน Chisaki ศึกษาตัวเองในกระจก มาสำนึกว่า Tsumugu ก็ไม่พูดอะไรเกี่ยวกับการตัดผมของตนเอง พร้อมกับการรับรู้นี้ ความรู้สึก welled ค่าภายในที่เธออาจไม่ตรงอธิบายเป็นความผิดหวัง แต่รู้สึกเพียงเล็กน้อยเช่นนั้นเธอพยายามจัด strands ของเธอตอนนี้สั้นที่ชื่นชอบของเธอ แต่หลังมาก coaxing และล้อเล่นกับแปรง เธอบิตภายในแก้มของเธอ และ wrinkled คิ้วพอ เธอ "ไม่ได้ทำให้ฉัน tooadult " คิดว่า ออกเสียง นางล้อมรอบไปทางเธอลิ้นชัก ดึงออกลิ้นชักหนึ่งครั้งจนกระทั่งเธอพบว่าเธอกล่องอุปกรณ์ที่ผม นิ้วมือของเธอเอาคำแนะนำของ scrunchie สีขาวของเธอสวมใส่ดี scrunchie ที่เตือนเธอสอง Shioshishio อย่างใดอย่างหนึ่ง อีกหนึ่งของสีขาว และสีน้ำเงินกะลาสีสม่ำเสมอจากโรงเรียนมัธยมต้นนามิได้ เครื่องแบบถูกซ่อนจากมุมมอง แต่เธอยังคงสวมผูกผมเป็นประจำ จนถึงไม่กี่วันที่ผ่านมา เพื่อเธอริเกร็ต มันถูกตอนนี้เจ๊งซ่อมแซมในสุด Chisaki แล้วสำหรับวงยางยืดสีขาว เธอย้ายไปยืน ด้วยกระจก รวบรวมกี่ strands ของผม และเริ่มแฟชั่นในการถักด้วยใย เธอก้าวจากกระจกพิสมัยเมืองลับแลของเธอ แต่ อีกครั้ง เธอคิดว่า สิ่งที่ถูกปิดตาเธอ strayed ไปกลีบสีขาวของเธอชื่นชอบเธรด ด้วยริบบิ้น sky-blue เธอรับมัน และมองอย่างใกล้ชิดได้ ปลายได้ fraying แต่ ribbon ก็ยังคงเหมือนเดิม Chisaki เอาริบบิ้นสีน้ำเงิน และห่อรอบวงยางยืดที่จัดถักด้วยใยเธอ ตอนนี้ เธอคิดว่า เธอทำเพียงขวา ผู้ใหญ่ไม่เกิน ไม่เกิน kiddish เหมาะสมได้เช้าวันถัดไป Chisaki ไม่ต้องสงสัย ผิดหวังว่า Tsumugu ยังไม่ไม่พูดอะไรแม้หลังจากฮิลตันเอดินเบิร์กแอร์ ทุกคนอื่นสังเกตเห็น และมีสิ่งที่จะพูด เมื่อเธอไปร้าน Saya สำหรับร้านขายของชำ Akari เสริมเธอกับทรงผมของเธอน่ารัก ในขณะที่อากิระน้อย fisting เสื้อของแม่ของเธอแน่น cooed, "Saki, Saki Lovey, lovey "ในความพยายามที่จะเลียนแบบแม่ของเขา เมื่อ Chisaki ยิ้มที่อากิระ เด็กที่หัดเดินที่หัวเราะต่อหลังของ Akari ขา peeking abashed ที่ Chisakiชุน Sayama ใน ให้ออกเป็นหมาป่า appreciative whistle และ whooped "กำลังมองหาดี นางสาว Hiradaira" แล้ว เขา grinned teasingly "มี Tsumugu บอกคุณวิธีการที่ดีคุณมอง เขากลับมาอยู่ในเมือง ไม่เขาหรือไม่""ใช่ Chisaki murmured แก้มเธอล้างชุน squinted ใน Chisaki การอ่านใบหน้าของเธอ "ว่า 'ใช่ เขากลับมาอยู่ในเมือง' หรือ 'ใช่ เขากล่าวว่า คุณดูดี' หรือไม่? "ตาของ Chisaki จากด้าน "ใช่ เขากลับมาอยู่ในเมืองนั้น""ไม่คำเดียวขอบคุณสำหรับแม่บ้านเหงา" ชุน moaned อย่างมาก slapping มือวัดของเขา "คนนั้น ผมได้สอนเขาบทเรียนปฏิบัติต่อคุณดี""Sayama-kun" Chisaki สถิตย์ "สิ่งคุณพูดหรือไม่ ฉันไม่เราไม่ได้เช่นนั้น และเขาจะปฏิบัติต่อฉันด้วย""แน่นอน ฉันเป็นเพียงล้อเล่น" ชุนมือ akimbo พ่อ หัวเราะ Chisaki thumped บนแขนของเขาให้เขาหยุด จนในที่สุดพระองค์ สำหรับ Chisaki จริง ๆ สามารถส่งวัลลภถ้าเธอตั้งใจของเธอนั้น ก่อน ไป Chisaki, opined อย่างรุนแรงมากขึ้น Shun "แต่ความซื่อสัตย์น้อยระหว่างคุณทั้งสองจะ ช่วย คุณรู้"เธอไปโรงพยาบาล Chisaki ข้ามเส้นทางกับ Miuna Sayu ทั้งสองคนชื่นชมเธอยาว ไหลผม และรู้สึกเลือดเย็นเมื่อพวกเขาเห็นว่าเธอได้ตัดมันได้ไหล่ของเธอ"มันเป็นเช่นสงสาร Chisaki ซัง คุณได้การเติบโตออก มาเป็นเวลานาน แต่ตอนนี้มันสั้นมาก Miuna กล่าวกับนิพจน์ ruefulChisaki เบา ๆ "โอ้ มันไม่ได้สั้นนั่น"Sayu tsked, tsked disapprovingly "Chisaki-ซาน เธอเริ่ม ของเธอเสียงที่ despondent "ไม่ได้คุณรู้ว่าผมของผู้หญิงชีวิต"Chisaki ถูกตะลึง โดยการตัดผมของเธอ มีเธอจริง ๆ ตัดออกส่วนใหญ่ของชีวิต เธอไม่ต้องการ เธอแสวงหาคำตอบใน morasses ขุ่นของหัวใจของเธอกลัว และบางทีก็ดีถ้าเธอไม่ ในขณะนี้ สำหรับในขณะนี้ ดังนั้น เธอประทาน schoolers กลางสอง ด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตัดผมไม่ได้เป็นธุรกิจง่าย ๆที่ chisaki คิด บนมืออื่น ๆ , tsumugu ฟังคำรำพัน chisaki . ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ถอยหลังสองก้าว ยังคงมีหนทางอีกยาวไกล

มันก็เริ่มคลี่คลาย เธอสังเกตว่าวันหนึ่ง ขณะที่ chisaki เผชิญกระจกเพื่อแก้ไขผมของเธอกับ scrunchie ที่เธอชื่นชอบของกลีบดอกสีขาว วันนั้นtucking ไปมัดผมเข้าไปในส่วนลึกของลิ้นชักของเธอ เธอให้ลงเธอเอวความยาวผม , unornamented . วันนั้น เธอยังสงสัยว่าถ้าบางทีเธอควรค้า ผมยาวเป็นสั้นหนึ่ง

วันนั้นด้วย ระหว่างทางกลับจากเยี่ยมคุณปู่ ซามุ เธอได้เดินทางด้านร้านทำผม

" โอ้ ที่รัก คุณมีผมหนา ช่างสวยงาม คุณแน่ใจหรือว่าต้องการที่จะตัดมัน ?" ช่างผมก็มองหาอะไรมากอะไรมากเสียใจเพื่อเธอและเพื่อพิสูจน์จุด เธอเลือกที่ chisaki มืดฟ้าล็อก

สำหรับแยกที่สอง chisaki โยกเยก แต่เธอยกคางเธอ ดูด ในลมหายใจของเธอ และด้วยแววแห่งความมุ่งมั่น เจอช่างผมมองในกระจก " ใช่ ได้โปรด" เธอจัดการได้โดยไม่ต้องทำลาย และ เสียงเธอ braved การช่วยเหลือของ haircutter และกรรไกรของเธอ .

ไม่กี่วันต่อมา ใบหน้าทั้งสองสำรวจแต่ละอื่น ๆที่คาทางเข้าหนึ่งสูง ผมสีเข้มของชายผิวสีแทน ๆ สั้น ผู้หญิงกับสีฟ้าเข้ม ไหล่ ความยาวผมและผิวยุติธรรม

เขากล่าวว่า " ผมกำลังกลับบ้าน chisaki "

chisaki หน้าจ้า . ยินดีต้อนรับสู่บ้าน tsumugu , ," เธอทักทายจากภายใน

chisaki ก้าวเท้าไปด้านข้างเพื่อให้ tsumugu กระเป๋าเสื้อผ้าของเขาผ่าน และทันทีที่เขาปลอดภัยอยู่ภายใน เธอดึงประตูบานเลื่อนบนหน้าจอได้อย่างมีประสิทธิภาพเงียบเย็น เมื่อเธอหันกลับมา เธอช่วยดูจากด้านหลังของหัว tsumugu ของ” โอ้ว . . .

tsumugu ได้ยินและบิดไปรอบ ๆเพื่อดูเธอ

" tsumugu เธอตัดผมเหรอ ? "

ครั้งสุดท้ายที่พวกเขาสบตากันก่อนที่เขาซ้ายมหาวิทยาลัยและผมของเขายังแปรงปกเสื้อของเขา ตอนนี้ ผมของเขาเป็นพิเศษเหนือท้ายทอยของเขา . . . . . .

" ครับ เพียงแค่ตัด " เขาอยู่ที่ระเบียง ถ้ารอคิวของเธอ

" ผมเห็น . . . . . . . " คำพูดของ chisaki ได้สำเร็จโดยชื้นกล่อม เธอส่งสัญญาณกระตุ้นให้พูดอีกแม้ว่าเธออยากจะรู้ว่าทำไมเขาไม่รอที่จะกลับบ้านก่อนที่จะมีการตัดผมของเขา หลังจากที่เธอได้ทำมันสำหรับเขา สำหรับสี่ปีที่ผ่านมา ความผิดหวังของเธอแทน เธอช่วยย้ายไปสนทนา . คุณหิวเหรอ ? หรือคุณจะไปอาบน้ำก่อนกินข้าวเย็น ?

" เหมือนที่คุณ" tsumugu ตอบกำกวมระหว่างสตริงของคำ

" ฉันเตรียมนํ้า , ดังนั้นฉันคิดว่าคุณควรทำความสะอาดก่อน ฉันจะอุ่นอาหารในขณะที่ - หือ ? chisaki จางออกกะทันหัน

" ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อน " tsumugu ขอดสายของกระเป๋าของเขาสูงกว่าบนไหล่ของเขาและขึ้นบันไดไปที่ชั้นสอง แล้ว nonplussed chisaki ที่ด้านล่างของขั้นตอน .

chisaki ถอนหายใจความพ่ายแพ้ของเธอ และแทนที่จะอาศัยอยู่บน tsumugu เป็น enigmas busied ตัวเอง , ในครัวแทน เอาอาหารไว้ในตู้เย็นให้อุ่นด้วยไฟ เธอเอื้อมมือออกไปเพื่อเครื่องเขิน stowed ในชั้นวางด้านบนเมื่อแขนสีแดงเคลื่อนไหวในหน้ามุมมองของเธอและมือสีน้ำตาลยึดแผ่นเธอจะเอา

chisaki สํารองแต่ไปชนผนังทึบด้านหลังของเธอ ผนังทึบหายใจ " . tsumugu ! " chisaki yelped เมื่อเธอเหลือบมองไปด้านข้าง " . คุณทำให้ฉันตกใจ !

" ผมจะเอาพวกนี้ไปที่ห้องนั่งเล่น " เสนอ tsumugu ทำตัวตามธรรมชาติ การจัดเรียงอาหารบนถาด แล้วแบกมันออกจากครัว

" โอเค " chisaki ตอบ unsmoothly ที่ไม่เหลืออะไรเลยถือ ตาม tsumugu .เธอนั่งลงข้างๆโต๊ะของเขา สังเกตเขาอย่างเงียบ ๆในขณะที่เขาเอาอาหารของเขา บางเดือน ตอนนี้ chisaki ได้รับการรับประทานอาหารเพียงอย่างเดียว จนกว่าเธอจะเรียนรู้ที่จะปรับปรุงแค่สองตัวเอง และคุณตา ซามุ คนที่อยู่ในโรงพยาบาล จนกว่าเธอจะจำต้องเลิกคาดหวังคำตอบโทรศัพท์ของเธอ " ผมกลับมาแล้ว " แม้ว่าเธอยังคงที่จะทำออกมาจากนิสัย ,จนกระทั่งเธอได้ใช้และทิ้งเธอ แต่เพียงผู้เดียวของสำนักพิมพ์ที่คดเคี้ยว หิมะพรมถนนไปกลับจากบ้าน

และยังปรากฏตัวอย่างฉับพลัน tsumugu , ผมที่เปียกของเขาวิบวับในแสงปิดที่อ่อนแอ เขานั่ง crosslegged ในชุดนอนของเขาและกินอาหารของเขาสงบสุขที่โต๊ะถึง ธรรมชาติเกินไป เช่น ถ้าไม่กี่เดือนสุดท้ายของ chisaki ใช้ชีวิตอยู่อย่างโดดเดี่ยว ไม่เคยเกิดขึ้นเลย

เป็น tsumugu เอาซุป กับปากของเขา ดวงตาของเขาริบหรี่ลงไปตรงกลาง " การพยาบาลในโรงเรียนเป็นยังไงบ้าง ? "

chisaki ตกใจ กระย่องกระแย่งกลับสู่ปัจจุบัน เธอกวาดเส้นผมของเธอไว้หลังหูของเธอและยิ้ม " ดังนั้นไกลดังนั้นดี ผมก็มีพยาบาลที่โรงพยาบาลถามคำถามจาก พวกเขาใจดีมากและสนับสนุน โดยเฉพาะหลังจากที่ผมบอกพวกเขาว่าผมจะเรียนพยาบาลค่ะ

"" ดีจริงๆ " ความเห็น tsumugu ก่อนที่เขาจะสัมผัสริมฝีปากของเขากับชาม

" และคุณ แล้วได้ไปเรียนไป ?

" ดีพอ ฉันได้เรียนรู้มากตั้งแต่เข้าเป็นอาจารย์ mihashi แลปในมหาวิทยาลัย "

" ศาสตราจารย์ mihashi ? อ่า ที่อาจารย์พูดถึง "

" อืม . . . " tsumugu พยักหน้าอย่างเห็นด้วย

chisaki ดวงตาที่ว่างเปล่าของเขาลงบนชามข้าว " อื่นช่วยข้าว ?

tsumugu ส่ายหัว " เสร็จแล้วครับ ขอบคุณ . . . "

" ชา " ? chisaki ถามขณะที่เธอถึงถาดของเขา แต่ tsumugu จับข้อมือของเธอ หยุดเธอ chisaki ตกใจอีกแล้ว

" ฉันล้างจาน "

chisaki กระพริบตาหนึ่งครั้ง สองครั้ง แล้วตอบว่า " ค่ะ "

tsumugu ออกมือของเขาและเพิ่ม " หลังจากนั้น บางคนมาซาเกะก็จะดี "

chisaki กล้ามก็หละหลวมเธอพบริมฝีปากดัดผมเป็นยิ้มอีก " โอเค เธอพูดซ้ำๆ ตอนนี้ แผ่วๆ กับเธอก่อนหน้านี้ สรุป มันก็ เอา ไป เห็นได้ชัดว่า tsumugu กระชับ กลับเข้ามาในชีวิตเธอ อย่างไรก็ตาม พื้นที่ที่เขาเอาขึ้นเป็นเหมือนห้องของเขาอย่างต่อเนื่อง เก็บเรียบร้อยและเป็นระเบียบเรียบร้อยของผู้ครอบครองแค่ไปที่ไหนสักแห่ง แต่ไม่ชัว ห้องที่มักจะรู้สึกอยู่

ต่อมาในตอนเย็น เมื่อพวกเขาแต่ละคนเข้าห้องพักของตนเอง chisaki ศึกษาตัวเองในกระจก มาคิดได้ว่า tsumugu ไม่ได้กล่าวถึงอะไรเกี่ยวกับทรงผมของเธอเอง พร้อมกับการรับรู้นี้ ความรู้สึกที่เอ่อขึ้นภายในว่า เธออาจไม่ใช่ อธิบายเป็น ความผิดหวัง แต่รู้สึกเหมือนมัน

เธอพยายามที่จะจัดให้เธอตอนนี้สั้นกว่าคนชื่นชอบเธอแต่หลังจากมากตามใจและล้อเล่นกับหวี เธอกัดด้านในของแก้ม และมีรอยเหี่ยวย่นคิ้วแบบไม่พอใจ " มันทำให้ฉัน tooadult ? " นางคิดดังๆ เธอกระโจนไปยังหน้าอกของลิ้นชัก ดึงลิ้นชักออกมาหนึ่งครั้ง จนกว่าจะเจอกล่องของอุปกรณ์ที่ผมของเธอ นิ้วของเธอตักปลายของเธอสวมใส่ได้ดีขาว scrunchieส่วนที่ 1 ของ 2 scrunchie เตือนจาก shioshishio . อีกคนนึงคือ เครื่องแบบกะลาสีสีขาวและสีฟ้าของเธอจากโรงเรียนมัธยมต้นนามิ เครื่องแบบถูกซ่อนอยู่จากมุมมอง แต่เธอยังใส่ที่มัดผมเป็นประจำ จนเมื่อไม่กี่วันก่อน เสียดายเธอ ตอนนี้ เสียหายเกินซ่อมแซม

ในที่สุด chisaki ตัดสินสำหรับสีขาวยางยืดวง เธอย้ายไปอยู่ที่กระจกรวมตัวกันไม่กี่เส้น ผม เริ่ม แฟชั่นมันเป็นเปีย เธอเดินกลับมาจากกระจกเพื่อชื่นชมฝีมือของเธอนะ เธอคิดอะไรปิด

ตาหลงกลับไปกลีบดอกไม้สีขาวที่เธอชื่นชอบเกลียวกับท้องฟ้าสีฟ้า เธอหยิบมันขึ้นมาดูใกล้ๆมัน ปลายอยู่เหย็ง แต่โบก็ยังคงเหมือนเดิมchisaki เอาริบบิ้นสีฟ้าและห่อมันรอบแถบยางยืดที่จัดขึ้นเปียของเธอ ตอนนี้ เธอก็คิดว่าเธอทำถูก ผู้ใหญ่ไม่เกินไปหรือมากเกินไป kiddish . มันเป็นเพียงขวา

ตอนเช้า ต่อไป chisaki ก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ผิดหวังที่ tsumugu ยังไม่ได้พูดอะไรแม้หลังจากถัก ไหมทุกคนรึเปล่า คนอื่นสังเกตเห็น และมีบางอย่างที่จะพูดเมื่อเธอเดินไปมินิมาร์ทฉันไปซื้อของชำ อาคาริ complimented เธอออกน่ารักของเธอ สักพักอากิระ กำปั้นของเธอแม่ของเสื้อไว้แน่น cooed " ซากิ ซากิ ! ยาหยี ยาหยี ! ในความพยายามที่จะเลียนแบบแม่ เมื่อ chisaki ยิ้มให้อากิระ คนเดินเตาะแตะ ducked ข้างหลังอาคาริขา แอบประหม่าที่ chisaki

ชุน ซายามะ บนมืออื่น ๆที่ปล่อยออก และ whooped นกหวีดหมาป่าชื่นชม ," ดูดี คุณ hiradaira ! " งั้น เขายิ้มจนเห็นฟัน teasingly ” มี tsumugu บอกคุณว่า คุณดูดีมากแค่ไหน ? เขากลับมาแล้วใช่มั้ย ? "

" ใช่ " chisaki บ่น แก้มของเธอแดง

ชุน squinted ที่ chisaki การอ่านใบหน้าของเธอ " . นั้นคือ ' ครับ เขากลับมาในเมือง ' หรือ ' ครับ เขาบอกว่าคุณดูดีไหม ?

chisaki สายตาเลื่อนไปด้านข้าง " . ใช่ เขากลับมาในเมือง "

" อย่าพูดขอบคุณแม่บ้านเหงา ! ชุนครางเป็นคุ้งเป็นแคว ตบมือ วัดเขา " ผู้ชายคนนั้น ฉันต้องสอนบทเรียนให้เขารักษาเธอด้วย "

" ซายามะคุง ! " chisaki ห้าม” คุณพูดอะไร ? ผมไม่ . . . ไม่ใช่อย่างนั้นนะ ! และเขามักจะดูแลฉันให้ดี "

" แน่นอน ฉันแค่ล้อเล่น ! ชุนหัวเราะอย่างจริงใจของเขา มือเท้าสะเอวchisaki ทับอยู่บนแขนของเขาเพื่อให้เขาหยุด จนในที่สุดเขาก็ไม่ได้ เพราะ chisaki จริงๆสามารถช่วยนายวัลลภ ถ้าเธอตั้งใจของเธอมัน ก่อน chisaki ไป ชุนมีความคิดเห็นในลักษณะที่รุนแรงมากขึ้น " แต่ความซื่อสัตย์มากขึ้นระหว่างคุณสองคน จะช่วยให้คุณรู้ว่า "

ระหว่างทางไปโรงพยาบาล chisaki ข้ามเส้นทางกับ miuna และซายูทั้งของผู้ที่ชื่นชมเธอยาวผมไหลและรู้สึกสำนึกผิดเมื่อเห็นว่าเธอได้ถูกตัดขึ้นไหล่ของเธอ

" มันน่าเสียดายจริงๆ chisaki ซาน นายปลูกมันออกมานานแล้ว แต่ตอนนี้มันสั้นจัง " miuna กล่าวด้วยสีหน้าเสียใจ

chisaki หัวเราะ " โอ้ มันไม่ใช่อะไรที่สั้นเหรอ "

ซายูรึเปล่า tsked tsked ไหม , disapprovingly ” chisaki ซัง " เธอเริ่ม เสียงเธอหมดหวัง" คุณไม่รู้ว่าผมของผู้หญิงคือชีวิตของเธอ ?

chisaki อึ้ง . โดยการตัดผมของเธอ เธอเลยตัดส่วนใหญ่ของชีวิตเธอ เธอต้องการที่จะ ? เธอกลัวการแสวงหาคำตอบใน morasses มืดของหัวใจ และบางทีมันอาจจะดีที่สุดถ้าเธอไม่ได้อะไรเลย แค่ตอนนี้ ดังนั้นเธอจึงให้สองนักเรียนมัธยมกับสมิลเล็กน้อย