Positivism & Post-PositivismLet's s

Positivism & Post-Positivism

Let's start our very brief discussion of philosophy of science with a simple distinction between epistemology and methodology. The term epistemology comes from the Greek word epistêmê, their term for knowledge. In simple terms, epistemology is the philosophy of knowledge or of how we come to know. Methodology is also concerned with how we come to know, but is much more practical in nature. Methodology is focused on the specific ways -- the methods -- that we can use to try to understand our world better. Epistemology and methodology are intimately related: the former involves the philosophy of how we come to know the world and the latter involves the practice.

When most people in our society think about science, they think about some guy in a white lab coat working at a lab bench mixing up chemicals. They think of science as boring, cut-and-dry, and they think of the scientist as narrow-minded and esoteric (the ultimate nerd -- think of the humorous but nonetheless mad scientist in the Back to the Future movies, for instance). A lot of our stereotypes about science come from a period where science was dominated by a particular philosophy -- positivism -- that tended to support some of these views. Here, I want to suggest (no matter what the movie industry may think) that science has moved on in its thinking into an era of post-positivism where many of those stereotypes of the scientist no longer hold up.

Let's begin by considering what positivism is. In its broadest sense, positivism is a rejection of metaphysics (I leave it you to look up that term if you're not familiar with it). It is a position that holds that the goal of knowledge is simply to describe the phenomena that we experience. The purpose of science is simply to stick to what we can observe and measure. Knowledge of anything beyond that, a positivist would hold, is impossible. When I think of positivism (and the related philosophy of logical positivism) I think of the behaviorists in mid-20th Century psychology. These were the mythical 'rat runners' who believed that psychology could only study what could be directly observed and measured. Since we can't directly observe emotions, thoughts, etc. (although we may be able to measure some of the physical and physiological accompaniments), these were not legitimate topics for a scientific psychology. B.F. Skinner argued that psychology needed to concentrate only on the positive and negative reinforcers of behavior in order to predict how people will behave -- everything else in between (like what the person is thinking) is irrelevant because it can't be measured.

In a positivist view of the world, science was seen as the way to get at truth, to understand the world well enough so that we might predict and control it. The world and the universe were deterministic -- they operated by laws of cause and effect that we could discern if we applied the unique approach of the scientific method. Science was largely a mechanistic or mechanical affair. We use deductive reasoning to postulate theories that we can test. Based on the results of our studies, we may learn that our theory doesn't fit the facts well and so we need to revise our theory to better predict reality. The positivist believed in empiricism -- the idea that observation and measurement was the core of the scientific endeavor. The key approach of the scientific method is the experiment, the attempt to discern natural laws through direct manipulation and observation.

OK, I am exaggerating the positivist position (although you may be amazed at how close to this some of them actually came) in order to make a point. Things have changed in our views of science since the middle part of the 20th century. Probably the most important has been our shift away from positivism into what we term post-positivism. By post-positivism, I don't mean a slight adjustment to or revision of the positivist position -- post-positivism is a wholesale rejection of the central tenets of positivism. A post-positivist might begin by recognizing that the way scientists think and work and the way we think in our everyday life are not distinctly different. Scientific reasoning and common sense reasoning are essentially the same process. There is no difference in kind between the two, only a difference in degree. Scientists, for example, follow specific procedures to assure that observations are verifiable, accurate and consistent. In everyday reasoning, we don't always proceed so carefully (although, if you think about it, when the stakes are high, even in everyday life we become much more cautious about measurement. Think of the way most responsible parents keep continuous watch over their infants, noticing details that non-parents would never detect).

One of the most common forms of post-positivism is a philosophy called critical realism. A critical realist believes that there is a reality independent of our thinking about it that science can study. (This is in contrast with a subjectivist who would hold that there is no external reality -- we're each making this all up!). Positivists were also realists. The difference is that the post-positivist critical realist recognizes that all observation is fallible and has error and that all theory is revisable. In other words, the critical realist is critical of our ability to know reality with certainty. Where the positivist believed that the goal of science was to uncover the truth, the post-positivist critical realist believes that the goal of science is to hold steadfastly to the goal of getting it right about reality, even though we can never achieve that goal! Because all measurement is fallible, the post-positivist emphasizes the importance of multiple measures and observations, each of which may possess different types of error, and the need to use triangulation across these multiple errorful sources to try to get a better bead on what's happening in reality. The post-positivist also believes that all observations are theory-laden and that scientists (and everyone else, for that matter) are inherently biased by their cultural experiences, world views, and so on. This is not cause to give up in despair, however. Just because I have my world view based on my experiences and you have yours doesn't mean that we can't hope to translate from each other's experiences or understand each other. That is, post-positivism rejects the relativist idea of the incommensurability of different perspectives, the idea that we can never understand each other because we come from different experiences and cultures. Most post-positivists are constructivists who believe that we each construct our view of the world based on our perceptions of it. Because perception and observation is fallible, our constructions must be imperfect. So what is meant by objectivity in a post-positivist world? Positivists believed that objectivity was a characteristic that resided in the individual scientist. Scientists are responsible for putting aside their biases and beliefs and seeing the world as it 'really' is. Post-positivists reject the idea that any individual can see the world perfectly as it really is. We are all biased and all of our observations are affected (theory-laden). Our best hope for achieving objectivity is to triangulate across multiple fallible perspectives! Thus, objectivity is not the characteristic of an individual, it is inherently a social phenomenon. It is what multiple individuals are trying to achieve when they criticize each other's work. We never achieve objectivity perfectly, but we can approach it. The best way for us to improve the objectivity of what we do is to do it within the context of a broader contentious community of truth-seekers (including other scientists) who criticize each other's work. The theories that survive such intense scrutiny are a bit like the species that survive in the evolutionary struggle. (This is sometimes called the natural selection theory of knowledge and holds that ideas have 'survival value' and that knowledge evolves through a process of variation, selection and retention). They have adaptive value and are probably as close as our species can come to being objective and understanding reality.

Clearly, all of this stuff is not for the faint-of-heart. I've seen many a graduate student get lost in the maze of philosophical assumptions that contemporary philosophers of science argue about. And don't think that I believe this is not important stuff. But, in the end, I tend to turn pragmatist on these matters. Philosophers have been debating these issues for thousands of years and there is every reason to believe that they will continue to debate them for thousands of years more. Those of us who are practicing scientists should check in on this debate from time to time (perhaps every hundred years or so would be about right). We should think about the assumptions we make about the world when we conduct research. But in the meantime, we can't wait for the philosophers to settle the matter. After all, we do have our own work to do!

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Positivism และ Positivism หลังลองเริ่มต้นสนทนาสั้น ๆ ของเราด้านปรัชญาของวิทยาศาสตร์ มีความแตกต่างง่าย ๆ ระหว่างญาณวิทยาและวิธี ญาณวิทยาคำมาจากคำภาษากรีก epistêmê วาระความรู้ ในคำง่าย ญาณวิทยาเป็นปรัชญา ของความรู้ หรือวิธีการที่เรามารู้ วิธียังเกี่ยวข้องกับวิธีการที่เรามารู้ แต่มีผลมากในธรรมชาติ วิธีจะเน้นวิธีการ -วิธีการ - ที่เราต้องพยายามเข้าใจโลกของเราดีกว่า ญาณวิทยาและวิธีจึงมีความสัมพันธ์: อดีตที่เกี่ยวข้องกับปรัชญาว่าเรามารู้จักโลก และหลังเกี่ยวข้องกับการปฏิบัติการเมื่อคนส่วนใหญ่ในสังคมคิดวิทยาศาสตร์ พวกเขาคิดเกี่ยวกับบางคนในเสื้อสีขาวปฏิบัติผู้พิพากษาปฏิบัติการผสมค่าสารเคมี พวกเขาคิดว่า วิทยาศาสตร์น่าเบื่อ cut-and-dry และพวกเขาคิดว่าของนักวิทยาศาสตร์ที่เป็น narrow-minded และลึกลับ (เชยที่สุด - คิดว่า การที่อารมณ์ขัน แต่กระนั้น บ้านักวิทยาศาสตร์หลังนี่อนาคต ตัวอย่าง) มากของเรามักเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์มาจากรอบระยะเวลาซึ่งวิทยาศาสตร์ถูกครอบงำ โดยปรัชญาเฉพาะ - positivism - ที่มีแนวโน้มการสนับสนุนมุมมองเหล่านี้อย่างใดอย่างหนึ่ง ที่นี่ ผมอยากแนะนำ (ไม่ว่าอุตสาหกรรมภาพยนตร์อาจคิด) ว่า วิทยาศาสตร์ได้ย้ายบนในความคิดในยุคหลัง positivism ที่มากมายเหล่านั้นมักนักวิทยาศาสตร์ไม่ถือขึ้นลองเริ่มต้น ด้วยการพิจารณาคือ positivism อะไร ในการรับความรู้สึก positivism คือ การปฏิเสธของอภิปรัชญา (ปล่อยให้มันคุณการค้นหาคำว่าถ้าคุณไม่คุ้นเคยกับมัน) จะเป็นตำแหน่งที่มีเป้าหมายของความรู้ว่าเพียงแค่การ อธิบายปรากฏการณ์ที่เราพบ วัตถุประสงค์ของวิทยาศาสตร์นั้นติดอะไรเราสามารถสังเกต และวัด ความรู้ในสิ่งที่นอกเหนือจากนั้น จะเก็บแบบ positivist เป็นไปไม่ได้ เมื่อคิด positivism (และปรัชญาที่เกี่ยวข้องของ logical positivism) ผมคิดว่า ของ behaviorists ในกลาง 20 ศตวรรษจิตวิทยา เหล่านี้มีในตำนาน 'หนูรอบชิงชนะเลิศ' ที่เชื่อว่าจิตวิทยาที่สามารถศึกษาเท่านั้นที่สามารถสังเกต และวัดได้โดยตรง เนื่องจากเราไม่สามารถโดยตรงคำนึงถึงอารมณ์ ความคิด ฯลฯ (แม้ว่าเราอาจสามารถวัดของพ่อคกายภาพ และสรีรวิทยา) เหล่านี้ไม่ถูกต้องตามกฎหมายหัวข้อจิตวิทยาวิทยาศาสตร์การ สกินเนอร์ B.F. โต้เถียงจิตวิทยาต้องเน้นเฉพาะ reinforcers บวก และลบของพฤติกรรมเพื่อทำนายว่า คนจะทำงาน - ทุกอย่างในระหว่าง (เช่นสิ่งคนจะคิด) ว่าไม่เกี่ยวข้องเนื่องจากไม่สามารถวัดในมุมมอง positivist ของโลก วิทยาศาสตร์ถูกเห็นเป็นวิธีที่จะได้รับที่จริง การเข้าใจโลกดีพอให้เราอาจทำนาย และควบคุม โลกและจักรวาลได้ deterministic — พวกเขาดำเนินการ โดยกฎของเหตุและผลว่า เราสามารถมองเห็นถ้าเราใช้วิธีเฉพาะของวิธีการทางวิทยาศาสตร์ วิทยาศาสตร์เป็นส่วนใหญ่เป็นเครื่องจักรกล หรือกลไกการทำเรื่อง เราใช้เหตุผล deductive postulate ทฤษฎีที่เราสามารถทดสอบ ขึ้นอยู่กับผลการศึกษาของเรา เราอาจเรียนรู้ว่า ทฤษฎีของเราไม่ตรงกับข้อเท็จจริงดี และดังนั้น เราจำเป็นต้องปรับปรุงทฤษฎีของเราเพื่อทำนายความเป็นจริงดีกว่า แบบ positivist เชื่อใน empiricism - คิดว่า การสังเกตและการวัดเป็นหลักของการแข่งขันทางวิทยาศาสตร์ วิธีการสำคัญของวิธีการทางวิทยาศาสตร์คือ ทดลอง การพยายามแยกแยะธรรมชาติกฎหมายจัดการโดยตรงและการสังเกตตกลง ฉันกำลัง exaggerating positivist ตำแหน่ง (แม้ว่าคุณอาจจะประหลาดใจที่วิธีการปิดนี้บางส่วนของพวกเขาจริงมา) เพื่อให้จุด สิ่งที่มีการเปลี่ยนแปลงในมุมมองของวิทยาศาสตร์ตั้งแต่ส่วนกลางของศตวรรษ 20 น่าจะสำคัญสุดแล้วเรากะจาก positivism เป็นอะไรที่เราระยะหลัง positivism โดย positivism หลัง ฉันไม่ได้หมายถึง การปรับปรุงเล็กน้อยหรือแก้ไขตำแหน่ง positivist - positivism หลังถูกปฏิเสธขายส่งของ tenets กลางของ positivism Positivist หลังอาจเริ่มต้น ด้วยการตระหนักว่า นักวิทยาศาสตร์วิธีคิด และการทำงานและวิธีการเราคิดว่า ในชีวิตประจำวันของเราไม่แตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด เหตุผลทางวิทยาศาสตร์และเหตุผลสามัญสำนึกจะเป็นกระบวนการเดียวกัน ไม่มีความแตกต่างระหว่างสอง เฉพาะความแตกต่างในระดับชนิดในนั้น นักวิทยาศาสตร์ ตัวอย่าง ทำตามเฉพาะขั้นตอนเพื่อให้มั่นใจสังเกตพิสูจน์ ความถูกต้อง และสอดคล้อง ในเหตุผลทุกวัน เราไม่เสมอดำเนินการอย่างรอบคอบดังนั้น (แม้ว่า ถ้าคุณคิดว่า เกี่ยวกับมัน เมื่อสูง แม้ในชีวิตประจำวัน เราจะระมัดระวังมากเกี่ยวกับวัด คิดว่า ของทางรับผิดชอบมากที่สุดผู้ปกครองให้ดูอย่างต่อเนื่องมากกว่าทารกของพวกเขา สังเกตเห็นรายละเอียดที่ไม่ใช่พ่อแม่จะไม่ตรวจสอบ)One of the most common forms of post-positivism is a philosophy called critical realism. A critical realist believes that there is a reality independent of our thinking about it that science can study. (This is in contrast with a subjectivist who would hold that there is no external reality -- we're each making this all up!). Positivists were also realists. The difference is that the post-positivist critical realist recognizes that all observation is fallible and has error and that all theory is revisable. In other words, the critical realist is critical of our ability to know reality with certainty. Where the positivist believed that the goal of science was to uncover the truth, the post-positivist critical realist believes that the goal of science is to hold steadfastly to the goal of getting it right about reality, even though we can never achieve that goal! Because all measurement is fallible, the post-positivist emphasizes the importance of multiple measures and observations, each of which may possess different types of error, and the need to use triangulation across these multiple errorful sources to try to get a better bead on what's happening in reality. The post-positivist also believes that all observations are theory-laden and that scientists (and everyone else, for that matter) are inherently biased by their cultural experiences, world views, and so on. This is not cause to give up in despair, however. Just because I have my world view based on my experiences and you have yours doesn't mean that we can't hope to translate from each other's experiences or understand each other. That is, post-positivism rejects the relativist idea of the incommensurability of different perspectives, the idea that we can never understand each other because we come from different experiences and cultures. Most post-positivists are constructivists who believe that we each construct our view of the world based on our perceptions of it. Because perception and observation is fallible, our constructions must be imperfect. So what is meant by objectivity in a post-positivist world? Positivists believed that objectivity was a characteristic that resided in the individual scientist. Scientists are responsible for putting aside their biases and beliefs and seeing the world as it 'really' is. Post-positivists reject the idea that any individual can see the world perfectly as it really is. We are all biased and all of our observations are affected (theory-laden). Our best hope for achieving objectivity is to triangulate across multiple fallible perspectives! Thus, objectivity is not the characteristic of an individual, it is inherently a social phenomenon. It is what multiple individuals are trying to achieve when they criticize each other's work. We never achieve objectivity perfectly, but we can approach it. The best way for us to improve the objectivity of what we do is to do it within the context of a broader contentious community of truth-seekers (including other scientists) who criticize each other's work. The theories that survive such intense scrutiny are a bit like the species that survive in the evolutionary struggle. (This is sometimes called the natural selection theory of knowledge and holds that ideas have 'survival value' and that knowledge evolves through a process of variation, selection and retention). They have adaptive value and are probably as close as our species can come to being objective and understanding reality.ชัดเจน ทุกสิ่งนี้ไม่ได้สำหรับการสลบที่คล้ายหัวใจ ผมเคยเห็นหลายที่นักศึกษาบัณฑิตศึกษาได้หายไปในเขาวงกตของสมมติฐานปรัชญาที่นักปรัชญาร่วมสมัยของวิทยาศาสตร์โต้เถียงเกี่ยวกับ และไม่คิดว่า ผมเชื่อว่า นี่ไม่ใช่สิ่งสำคัญ ได้ ในสุด ฉันมักจะเปิด pragmatist เรื่องเหล่านี้ นักปรัชญาได้รับการโต้วาทีประเด็นพัน ๆ ปี และมีเหตุผลสมควรเชื่อว่า พวกเขายังคงจะมาถกเถียงกันพัน ๆ ปีขึ้นไป พวกเราที่กำลังฝึกนักวิทยาศาสตร์ควรตรวจสอบในอภิปรายนี้เวลา (อาจจะทุกร้อยปีหรือจะเกี่ยวกับขวา) เราควรคิดเกี่ยวกับสมมติฐานที่เราทำเกี่ยวกับโลกเมื่อเราดำเนินการวิจัย แต่ในขณะเดียวกัน เราไม่สามารถรอสำหรับปรัชญาการชำระเรื่อง หลังจากที่ทุก เรามีงานทำเอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Positivism และโพสต์ Positivism ขอเริ่มต้นสนทนาสั้น ๆ ของเรามากของปรัชญาของวิทยาศาสตร์ที่มีความแตกต่างระหว่างที่เรียบง่ายและวิธีการญาณวิทยา ญาณวิทยาคำที่มาจากภาษากรีกคำ episteme คำของพวกเขาสำหรับความรู้ ในแง่ง่ายญาณวิทยาคือปรัชญาของความรู้หรือวิธีการที่เรามาทำความรู้จักกับ วิธีการนี้ยังมีความกังวลเกี่ยวกับวิธีการที่เรามาทำความรู้จัก แต่เป็นจริงมากขึ้นในธรรมชาติ วิธีการมุ่งเน้นไปที่วิธีการที่เฉพาะเจาะจง - วิธีการ - การที่เราสามารถใช้ในการพยายามที่จะเข้าใจโลกของเราดีกว่า ญาณวิทยาและวิธีการมีความสัมพันธ์กันอย่างใกล้ชิด: อดีตที่เกี่ยวข้องกับปรัชญาของการที่เรามาทำความรู้จักกับโลกและหลังที่เกี่ยวข้องกับการปฏิบัติ. เมื่อคนส่วนใหญ่ในสังคมของเราคิดเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์ที่พวกเขาคิดเกี่ยวกับผู้ชายในห้องปฏิบัติการเสื้อสีขาวที่ทำงานในบางส่วน ม้านั่งในห้องปฏิบัติการสารเคมีที่ผสมขึ้น พวกเขาคิดว่าวิทยาศาสตร์เป็นที่น่าเบื่อตัดและแห้งและพวกเขาคิดว่านักวิทยาศาสตร์เป็นใจแคบและลึกลับ (คนโง่ที่ดีที่สุด - คิดว่านักวิทยาศาสตร์อารมณ์ขัน แต่อย่างไรก็ตามบ้าในกลับไปดูหนังในอนาคตเป็นต้น) . จำนวนมากของแบบแผนเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์ของเรามาจากระยะเวลาที่วิทยาศาสตร์ถูกครอบงำโดยปรัชญาโดยเฉพาะอย่างยิ่ง - positivism - ที่มีแนวโน้มที่จะสนับสนุนบางส่วนของมุมมองเหล่านี้ ที่นี่ผมอยากจะแนะนำ (ไม่ว่าสิ่งที่อุตสาหกรรมภาพยนตร์อาจคิดว่า) วิทยาศาสตร์ที่ได้ย้ายไปอยู่ในความคิดของตนเข้าสู่ยุคของการโพสต์ positivism ที่หลายแบบแผนบรรดานักวิทยาศาสตร์ไม่ถือขึ้น. ขอเริ่มต้นด้วยการพิจารณาสิ่งที่ positivism คือ. ในความหมายกว้างของ positivism คือการปฏิเสธของอภิปรัชญา (ผมปล่อยให้มันให้คุณมองขึ้นคำว่าถ้าคุณไม่คุ้นเคยกับมัน) มันเป็นตำแหน่งที่เก็บว่าเป้าหมายของความรู้เป็นเพียงเพื่ออธิบายปรากฏการณ์ที่เราได้สัมผัสกับ วัตถุประสงค์ของวิทยาศาสตร์เป็นเพียงการติดกับสิ่งที่เราสามารถสังเกตและวัด ความรู้เกี่ยวกับสิ่งที่นอกเหนือจากนั้น positivist จะถือเป็นไปไม่ได้ เมื่อฉันคิดว่า positivism (และปรัชญาที่เกี่ยวข้องกับตรรกะ positivism) ผมคิดว่าของพฤติกรรมในด้านจิตวิทยาช่วงกลางศตวรรษที่ 20 เหล่านี้เป็นตำนาน 'วิ่งหนู' ที่เชื่อว่าจิตวิทยาเท่านั้นที่จะศึกษาสิ่งที่อาจจะสังเกตเห็นได้โดยตรงและวัด เนื่องจากเราไม่สามารถสังเกตอารมณ์ความคิดและอื่น ๆ (แม้ว่าเราอาจจะไม่สามารถที่จะวัดบางส่วนของตุ้มทางกายภาพและทางสรีรวิทยา) เหล่านี้ไม่ได้ถูกต้องตามกฎหมายสำหรับหัวข้อจิตวิทยาทางวิทยาศาสตร์ BF หนังถกเถียงกันอยู่ว่าจิตวิทยาที่จำเป็นในการมุ่งเน้นเฉพาะใน reinforcers บวกและลบของพฤติกรรมในการสั่งซื้อที่จะคาดการณ์ว่าคนที่จะทำงาน -. ทุกอย่างอื่นในระหว่าง (เช่นสิ่งที่คนที่มีความคิด) เป็นที่ไม่เกี่ยวข้องเพราะมันไม่สามารถวัดได้ในมุมมอง positivist ของโลกวิทยาศาสตร์ถูกมองว่าเป็นวิธีการที่จะได้รับความเป็นจริงที่จะเข้าใจโลกดีพอเพื่อที่เราอาจจะคาดการณ์และการควบคุม โลกและจักรวาลถูกกำหนดขึ้น - พวกเขาดำเนินการตามกฎหมายของเหตุและผลที่เราสามารถมองเห็นถ้าเราใช้วิธีการที่ไม่ซ้ำกันของวิธีการทางวิทยาศาสตร์ วิทยาศาสตร์เป็นส่วนใหญ่เป็นเรื่องกลไกหรือเครื่องกล เราใช้เหตุผลแบบนิรนัยเพื่อยืนยันทฤษฎีที่ว่าเราสามารถทดสอบ ขึ้นอยู่กับผลการศึกษาของเราเราอาจจะเรียนรู้ว่าทฤษฎีของเราไม่ตรงกับข้อเท็จจริงเป็นอย่างดีและเราจึงจำเป็นต้องแก้ไขทฤษฎีของเราให้ดีขึ้นคาดการณ์ความเป็นจริง positivist เชื่อมั่นในประสบการณ์นิยม - ความคิดที่ว่าการสังเกตและการวัดเป็นหลักของความพยายามทางวิทยาศาสตร์ วิธีการที่สำคัญของวิธีการทางวิทยาศาสตร์คือการทดสอบความพยายามที่จะมองเห็นกฎของธรรมชาติที่ผ่านการจัดการโดยตรงและการสังเกต. ตกลงฉันกำลังเกินความจริงตำแหน่ง positivist (แม้ว่าคุณอาจจะประหลาดใจที่วิธีการปิดนี้บางส่วนของพวกเขาจริงมา) ในการสั่งซื้อ ที่จะทำให้จุด สิ่งที่มีการเปลี่ยนแปลงในมุมมองของวิทยาศาสตร์ของเราตั้งแต่ภาคกลางของศตวรรษที่ 20 น่าจะเป็นสิ่งที่สำคัญมากที่สุดได้รับการเปลี่ยนแปลงของเราออกไปจาก positivism เป็นสิ่งที่เราโพสต์ระยะ positivism โดยการโพสต์ positivism ผมไม่ได้หมายถึงการปรับเล็กน้อยหรือแก้ไขตำแหน่ง positivist - การโพสต์ positivism เป็นปฏิเสธขายส่งของหลักการกลางของ positivism โพสต์-positivist อาจเริ่มต้นด้วยการตระหนักว่าวิธีที่นักวิทยาศาสตร์คิดและการทำงานและวิธีการที่เราคิดว่าในชีวิตประจำวันของเราไม่ได้แตกต่างกันอย่างเห็นได้ชัด เหตุผลทางวิทยาศาสตร์และเหตุผลความรู้สึกร่วมกันเป็นหลักกระบวนการเดียวกัน มีความแตกต่างในลักษณะระหว่างทั้งสองไม่เป็นเพียงความแตกต่างในการศึกษาระดับปริญญา นักวิทยาศาสตร์เช่นปฏิบัติตามขั้นตอนที่เฉพาะเจาะจงเพื่อให้มั่นใจว่ามีข้อสังเกตที่ตรวจสอบได้ถูกต้องและสอดคล้องกัน ในการให้เหตุผลในชีวิตประจำวันเราไม่เคยดำเนินการอย่างระมัดระวัง (แต่ถ้าคุณคิดเกี่ยวกับมันเมื่อมีเงินเดิมพันสูงแม้ในชีวิตประจำวันเรากลายเป็นมากขึ้นระมัดระวังเกี่ยวกับการวัด. คิดว่าวิธีการที่พ่อแม่ผู้ปกครองรับผิดชอบมากที่สุดให้ดูอย่างต่อเนื่องมากกว่า ทารกของพวกเขาสังเกตเห็นรายละเอียดว่าพ่อแม่ที่ไม่ใช่จะไม่ตรวจสอบ). หนึ่งในรูปแบบที่พบมากที่สุดของการโพสต์ positivism เป็นปรัชญาที่เรียกว่าเป็นธรรมชาติที่สำคัญ ความจริงที่สำคัญเชื่อว่ามีคือความเป็นจริงที่เป็นอิสระจากความคิดของเราเกี่ยวกับเรื่องนี้ว่าวิทยาศาสตร์สามารถศึกษา (นี่คือความแตกต่างที่มี subjectivist ใครจะบอกว่าไม่มีความเป็นจริงภายนอก - เราแต่ละคนทำทั้งหมดนี้ขึ้น!) Positivists นั้นยังมีแง่ ความแตกต่างคือว่าที่สำคัญการโพสต์ positivist จริงตระหนักดีว่าการสังเกตทั้งหมดจะทำผิดและมีความผิดพลาดและว่าทฤษฎีทั้งหมด Revisable ในคำอื่น ๆ ที่สำคัญคือความจริงที่สำคัญของความสามารถของเราที่จะทราบความจริงด้วยความมั่นใจ ที่ไหน positivist เชื่อว่าเป้าหมายของวิทยาศาสตร์คือการค้นพบความจริงที่โพสต์ positivist ความจริงที่สำคัญเชื่อว่าเป้าหมายของวิทยาศาสตร์คือการถือแน่วแน่ที่จะบรรลุเป้าหมายของการทำให้ถูกต้องเกี่ยวกับความเป็นจริงแม้ว่าเราจะไม่สามารถบรรลุเป้าหมายที่! เพราะการวัดทั้งหมดทำผิดที่โพสต์ positivist เน้นความสำคัญของมาตรการหลายและสังเกตแต่ละที่อาจมีความแตกต่างกันของข้อผิดพลาดและจำเป็นต้องใช้สมการข้ามแหล่ง errorful หลายเหล่านี้เพื่อให้ได้รับลูกปัดที่ดีขึ้นเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น ในความเป็นจริง. โพสต์ positivist ยังเชื่อว่าการสังเกตทั้งหมดที่มีภาระทฤษฎีและนักวิทยาศาสตร์ (และคนอื่น ๆ เพื่อที่ว่า) จะลำเอียงโดยเนื้อแท้จากประสบการณ์ทางวัฒนธรรมของมุมมองโลกและอื่น ๆ นี้จะไม่ทำให้เกิดการที่จะให้ขึ้นในความสิ้นหวัง แต่ เพียงเพราะผมมีมุมมองโลกของฉันขึ้นอยู่กับประสบการณ์ของฉันและคุณมีของคุณไม่ได้หมายความว่าเราไม่สามารถหวังว่าจะแปลจากประสบการณ์ของแต่ละคนหรือเข้าใจซึ่งกันและกัน นั่นคือการโพสต์ positivism ปฏิเสธความคิดของ relativist incommensurability มุมมองที่แตกต่างกันความคิดที่ว่าเราไม่สามารถเข้าใจซึ่งกันและกันเพราะเรามาจากประสบการณ์ที่แตกต่างกันและวัฒนธรรม Positivists โพสต์ส่วนใหญ่จะ constructivists ที่เชื่อว่าเราแต่ละคนสร้างมุมมองของเราของโลกขึ้นอยู่กับการรับรู้ของเรามัน เพราะการรับรู้และการสังเกตคือทำผิดการก่อสร้างของเราจะต้องมีความไม่สมบูรณ์ ดังนั้นสิ่งที่หมายโดยวัตถุประสงค์ในโลกโพสต์ positivist? Positivists เชื่อว่าเป้าหมายคือลักษณะที่อาศัยอยู่ในนักวิทยาศาสตร์แต่ละ นักวิทยาศาสตร์มีความรับผิดชอบในการวางกันอคติของพวกเขาและความเชื่อและมองโลกในขณะที่มันจริงๆคือ โพสต์ Positivists ปฏิเสธความคิดที่ว่าบุคคลใดบุคคลหนึ่งสามารถมองเห็นโลกได้อย่างสมบูรณ์แบบในขณะที่มันเป็นจริงๆ เราทุกคนลำเอียงและทั้งหมดของการสังเกตของเราได้รับผลกระทบ (ทฤษฎีภาระ) ความหวังของเราที่ดีที่สุดเพื่อให้บรรลุเป้าหมายคือการดักทั่วมุมมองที่ผิดพลาดหลาย! ดังนั้นเป้าหมายคือไม่ได้เป็นลักษณะของบุคคลที่เป็นเนื้อแท้เป็นปรากฏการณ์ทางสังคม มันเป็นสิ่งที่หลายคนพยายามที่จะบรรลุเมื่อพวกเขาวิพากษ์วิจารณ์การทำงานของแต่ละคน เราไม่เคยบรรลุเป้าหมายได้อย่างสมบูรณ์แบบ แต่เราสามารถเข้าใกล้มัน วิธีที่ดีที่สุดสำหรับเราในการปรับปรุงความเป็นกลางของสิ่งที่เราทำคือการที่จะทำมันในบริบทของชุมชนที่ถกเถียงในวงกว้างของการแสวงหาความจริง (รวมถึงนักวิทยาศาสตร์อื่น ๆ ) ที่วิพากษ์วิจารณ์การทำงานของแต่ละคน ทฤษฎีที่อยู่รอดการตรวจสอบข้อเท็จจริงดังกล่าวเป็นบิตเช่นสายพันธุ์ที่อยู่รอดในการต่อสู้วิวัฒนาการ (ซึ่งบางครั้งเรียกว่าทฤษฎีการคัดเลือกโดยธรรมชาติของความรู้และความคิดที่ถือได้ว่ามีมูลค่าความอยู่รอดและความรู้ที่ผ่านกระบวนการวิวัฒนาการของรูปแบบการเลือกและการเก็บรักษา) พวกเขามีค่าปรับตัวและอาจจะใกล้เคียงเป็นสายพันธุ์ของเราสามารถเข้ามาจะเป็นจริงวัตถุประสงค์และความเข้าใจ. เห็นได้ชัดว่าทุกสิ่งนี้ไม่ได้สำหรับลมของหัวใจ ผมเคยเห็นหลายนักเรียนจบการศึกษาได้รับหายไปในเขาวงกตของสมมติฐานปรัชญาที่นักปรัชญาร่วมสมัยของวิทยาศาสตร์โต้แย้งเกี่ยวกับ และไม่คิดว่าผมเชื่อว่านี้ไม่ได้เป็นสิ่งที่สำคัญ แต่ในท้ายที่สุดผมมักจะหันไปปฏิบัติในเรื่องเหล่านี้ นักปรัชญาได้รับการโต้วาทีปัญหาเหล่านี้เป็นพัน ๆ ปีและมีเหตุผลที่จะเชื่อว่าพวกเขาจะยังคงให้มีการอภิปรายพวกเขาเป็นพัน ๆ ปีมากขึ้นทุก พวกเราที่เป็นนักวิทยาศาสตร์ควรตรวจสอบในการอภิปรายครั้งนี้เป็นครั้งคราว (บางทีทุกร้อยปีหรือมากกว่านั้นจะเกี่ยวกับขวา) เราควรคิดเกี่ยวกับสมมติฐานที่เราทำเกี่ยวกับโลกเมื่อเราดำเนินการวิจัย แต่ในขณะเดียวกันเราไม่สามารถรอให้นักปรัชญาที่จะชำระเรื่อง หลังจากทั้งหมดเราจะมีการทำงานของเราเองที่จะทำ!

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

โพสต์& Positivism Positivism

เริ่มการสนทนาของเราสั้นมากของปรัชญาวิทยาศาสตร์กับความแตกต่างง่ายระหว่างญาณวิทยาคือ คำว่าญาณวิทยามาจากคำกรีก epist ê M ê เงื่อนไข ของพวกเขา ความรู้ ในแง่ง่ายๆ ญาณวิทยา คือปรัชญาแห่งความรู้หรือวิธีการที่เราเข้าใจ และยังเกี่ยวข้องกับวิธีการที่เราต้องรู้แต่เป็นมากขึ้นเป็นประโยชน์ในธรรมชาติ วิธีการจะเน้นเฉพาะวิธี -- วิธีการ -- ที่เราสามารถใช้เพื่อพยายามที่จะเข้าใจโลกได้ดีขึ้น ญาณวิทยาและวิธีการที่เกี่ยวข้องกับกันเอง : อดีตที่เกี่ยวข้องกับปรัชญาของวิธีที่เราได้มารู้จักกับโลกและหลังเป็นการฝึก

เมื่อคนส่วนใหญ่ในสังคมของเราคิดเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์พวกเขาคิดว่า เกี่ยวกับผู้ชายในเสื้อกราวสีขาวทำงานที่ห้องปฏิบัติการม้านั่งผสมสารเคมี พวกเขาคิดว่าวิทยาศาสตร์ที่น่าเบื่อที่ตัดและแห้ง พวกเขาคิดว่า ของนักวิทยาศาสตร์ที่คับแคบและลึกลับ ( Nerd ที่ดีที่สุด -- คิดว่าของอารมณ์ขัน แต่อย่างไรก็ตามนักวิทยาศาสตร์บ้าในกลับไปดูหนังในอนาคตสำหรับอินสแตนซ์ )มากของทัศนคติของเราเกี่ยวกับวิทยาศาสตร์มาจากสมัยที่วิทยาศาสตร์ถูกครอบงำโดยเฉพาะ -- ปรัชญาปฏิฐานนิยม -- มีแนวโน้มที่จะสนับสนุนบางส่วนของมุมมองเหล่านี้ ที่นี่ฉันต้องการจะแนะนำ ( ไม่ว่าสิ่งที่อุตสาหกรรมภาพยนตร์อาจคิด ) ว่าวิทยาศาสตร์ได้ย้ายไปในความคิดของตนในยุคหลังปฏิฐานนิยมที่หลายคนส่วนใหญ่ของนักวิทยาศาสตร์ไม่ถือ

เริ่มโดยพิจารณาสิ่งที่ปฏิฐานนิยม คือ ในการเพิ่มความรู้สึก ปฏิฐานนิยม คือการปฏิเสธอภิปรัชญา ( ฝากให้คุณดูที่ระยะยาว ถ้าคุณไม่คุ้นเคยกับมัน ) มันเป็นตำแหน่งที่ถือว่า เป้าหมายของความรู้เป็นเพียงการอธิบายปรากฏการณ์ที่เราสัมผัส วัตถุประสงค์ของวิทยาศาสตร์ก็คือการยึดติดกับสิ่งที่เราสามารถสังเกตและวัดได้ความรู้อะไรที่นอกเหนือจากนั้น positivist จะถือ มันเป็นไปไม่ได้หรอก เมื่อฉันคิดว่าของปฏิฐานนิยม ( และที่เกี่ยวข้องกับปรัชญาปฏิฐานนิยมเชิงตรรกะ ) ฉันคิดของ behaviorists จิตวิทยาศตวรรษที่ 20 - กลาง . เหล่านี้เป็น ' นักวิ่ง ' หนูที่เชื่อว่าจิตวิทยาจะศึกษาอะไรโดยตรง สังเกตและวัดได้ เนื่องจากเราไม่สามารถโดยตรง สังเกตอารมณ์ ความคิด