REASONABLE DOUBTSCritics of the dem

REASONABLE DOUBTS

Critics of the democratic-peace hypothesis make two main counterargument. Their first line of attack holds that the apparent pacifism between democracies may be a statistical artifact: because democracy have been relatively rare throughout history, the absence of wars between them may be due largely to chance. Evidence for a democratic peace also depends on the time periods one examines and on how one interprets borderline cases like the War of 1812 or the American Civil War. Critics also note that strong statistical support for the proposition is limited to the period after World War II, when both the U.S.-led alliance system and the Soviet threat to Western Europe's democracies discouraged conflict between republics.

A second challenge focuses on the causal logic of the theory itself.Democratic-peace proponents often attribute the absence of war between republics to a sense of tolerance and shared values that makes usingforce against fellow republics illegitimate. (As noted above, Weart'sversion of this argument emphasizes the tendency for republics to seesimilar states as part of their own "in-group.") If this theory istrue, however, there should be concrete historical evidence showingthat democratic leaders eschewed violence against each other primarilyfor this reason. But critics like Christopher Layne have shown thatwhen democratic states have come close to war, they have held back forreasons that had more to do with strategic interests than sharedpolitical culture. These cases suggest that even if democracies havetended not to fight each other in the past, it is not because they weredemocracies.

Instead of meeting these challenges head-on, Weart assembles his ownbody of supporting evidence and devises his own explanation for theapparent lack of war between republics. Although his arguments shouldnot be dismissed lightly, Never at War illustrates many of thelimitations that have marred this debate since its inception.

To begin with, Weart's treatment of historical materials is hardlyevenhanded. He is quick to embrace evidence that supports his argumentand even quicker to reject evidence that challenges it. Thus, hedismisses in a single footnote the claim that the democratic peace maybe a statistical artifact and treats the work of other skeptics withequal disdain. He also excludes the various wars between the Romanrepublic and its neighbors, including the brutal Punic Wars withCarthage, on the grounds that "no primary sources nor reliablesecondary sources survive." Yet he does not hesitate to use otherancient sources that buttress his claim, such as Thucydides andXenophon, even though they are by no means perfectly reliable. Modernclassicists generally agree that both Carthage and Rome were oligarchicrepublics, which suggests that excluding them was a largely arbitraryjudgment that just happened to leave Weart's central claim intact.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ข้อสงสัยที่สมเหตุสมผลนักวิจารณ์ของทฤษฏีประชาธิปไตยสันติภาพ counterargument สองหลักได้ บรรทัดแรกของพวกเขาโจมตีเก็บ pacifism ชัดเจนระหว่างเหมือน ๆ อาจเป็นสิ่งประดิษฐ์ทางสถิติ: ประชาธิปไตยได้ค่อนข้างยากตลอดประวัติศาสตร์ การขาดงานของสงครามระหว่างพวกเขาอาจอิ่มเอมกับโอกาส หลักฐานเพื่อสันติภาพประชาธิปไตยขึ้นอยู่ กับรอบระยะเวลาหนึ่งตรวจสอบ และวิธีหนึ่งแปลกรณีที่เส้นขอบเช่นสงคราม 1812 หรือสงครามกลางเมืองสหรัฐอเมริกา นักวิจารณ์ทราบว่า แข็งแรงสถิติสนับสนุนข้อเสนอต่อเป็นระยะหลังสงครามโลก จำกัดเมื่อระบบพันธมิตรที่นำโดยสหรัฐอเมริกาและภัยคุกคามจากโซเวียตจะเหมือน ๆ ของยุโรปตะวันตกกำลังใจความขัดแย้งระหว่างชาติความท้าทายที่สองเน้นตรรกะเชิงสาเหตุของทฤษฎีเอง Proponents ประชาธิปไตยสันติภาพมักจะแสดงการขาดงานของสงครามระหว่างทวีปความรู้สึกยอมรับและค่าใช้ร่วมกันที่ทำให้ usingforce กับเพื่อนชาตินอกกฎหมาย (ตามที่ระบุไว้ข้างต้น Weart'sversion อาร์กิวเมนต์นี้เน้นแนวโน้มสำหรับทวีปไปอเมริกา seesimilar เป็นส่วนหนึ่งของตนเอง "in-group") ถ้า istrue ทฤษฎีนี้ อย่างไรก็ตาม ควรมีหลักฐานคอนกรีตที่นำประชาธิปไตย showingthat eschewed ความรุนแรงต่อกัน primarilyfor ด้วยเหตุนี้ประวัติศาสตร์ แต่นักวิจารณ์เช่นคริสโตเฟอร์กรุณาได้แสดง thatwhen ประชาธิปไตยอเมริกาได้มาใกล้กับสงคราม พวกเขาเคยกลับ forreasons ที่มีมากขึ้นเพื่อทำประโยชน์เชิงกลยุทธ์มากกว่าวัฒนธรรม sharedpolitical กรณีนี้แนะนำว่า ถ้าแม้ havetended เหมือน ๆ จะสู้รบกันในอดีต ไม่เนื่องจากพวกเขา weredemocraciesแทนการประชุมท้าทายพูด Weart assembles ownbody ของเขาสนับสนุนหลักฐาน และ devises อธิบายตนเองขาด theapparent สงครามระหว่างทวีป แม้ว่าอาร์กิวเมนต์ของเขา shouldnot จะไล่เบา ๆ ไม่เคยที่ สงครามแสดงหลาย thelimitations ที่ marred อภิปรายนี้ตั้งแต่To begin with, Weart's treatment of historical materials is hardlyevenhanded. He is quick to embrace evidence that supports his argumentand even quicker to reject evidence that challenges it. Thus, hedismisses in a single footnote the claim that the democratic peace maybe a statistical artifact and treats the work of other skeptics withequal disdain. He also excludes the various wars between the Romanrepublic and its neighbors, including the brutal Punic Wars withCarthage, on the grounds that "no primary sources nor reliablesecondary sources survive." Yet he does not hesitate to use otherancient sources that buttress his claim, such as Thucydides andXenophon, even though they are by no means perfectly reliable. Modernclassicists generally agree that both Carthage and Rome were oligarchicrepublics, which suggests that excluding them was a largely arbitraryjudgment that just happened to leave Weart's central claim intact.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ข้อสงสัยที่เหมาะสมนักวิจารณ์ของสมมติฐานประชาธิปไตยสันติภาพให้ทั้งสองโต้แย้งหลัก บรรทัดแรกของการโจมตีของพวกเขาถือได้ว่าสงบที่ชัดเจนระหว่างระบอบประชาธิปไตยอาจจะเป็นสิ่งประดิษฐ์ทางสถิติเพราะประชาธิปไตยได้รับค่อนข้างหายากตลอดประวัติศาสตร์กรณีที่ไม่มีสงครามระหว่างพวกเขาอาจจะเป็นเพราะส่วนใหญ่จะมีโอกาส หลักฐานสันติภาพประชาธิปไตยยังขึ้นอยู่กับช่วงเวลาหนึ่งในการตรวจสอบและวิธีการหนึ่งตีความกรณีเส้นเขตแดนเช่นสงคราม 1812 หรือสงครามกลางเมืองอเมริกา นักวิจารณ์ยังทราบว่าการสนับสนุนทางสถิติที่แข็งแกร่งสำหรับเรื่องที่มีการ จำกัด ระยะเวลาหลังจากสงครามโลกครั้งที่สองเมื่อทั้งสองระบบพันธมิตรที่นำโดยสหรัฐและภัยคุกคามโซเวียตประชาธิปไตยตะวันตกของยุโรปท้อแท้ความขัดแย้งระหว่างสาธารณรัฐ. ความท้าทายที่สองมุ่งเน้นไปที่สาเหตุตรรกะของ ผู้เสนอทฤษฎี itself.Democratic สันติภาพมักจะขาดคุณลักษณะของสงครามระหว่างสาธารณรัฐกับความรู้สึกของความอดทนและค่านิยมร่วมกันที่ทำให้ usingforce กับสาธารณรัฐเพื่อนนอกสมรส (ตามที่ระบุไว้ข้างต้น Weart'sversion ของเรื่องนี้เน้นแนวโน้มที่สาธารณรัฐรัฐ seesimilar เป็นส่วนหนึ่งของพวกเขาเอง "ในกลุ่ม.") ถ้า istrue ทฤษฎีนี้ แต่ควรจะมีหลักฐานทางประวัติศาสตร์ที่เป็นรูปธรรม showingthat ผู้นำประชาธิปไตยเลี่ยงความรุนแรงกับ primarilyfor กันด้วยเหตุนี้ แต่นักวิจารณ์เช่นคริส Layne ได้แสดงให้เห็น thatwhen รัฐประชาธิปไตยได้มาใกล้เคียงกับสงครามที่พวกเขาได้จัดขึ้นหลัง forreasons ที่มีมากขึ้นจะทำอย่างไรกับผลประโยชน์ทางยุทธศาสตร์กว่าวัฒนธรรม sharedpolitical กรณีเหล่านี้ชี้ให้เห็นว่าแม้ว่าประชาธิปไตย havetended ไม่ต่อสู้กันในอดีตที่ผ่านมามันไม่ได้เป็นเพราะพวกเขา weredemocracies. แทนการประชุมเหล่านี้ความท้าทายบนหัว, Weart มั่ง ownbody ของเขาหลักฐานและใหัคำอธิบายของตัวเองสำหรับการขาดของสงคราม theapparent ระหว่างสาธารณรัฐ แม้ว่าเหตุผลของเขาถูกไล่ออก shouldnot เบา ๆ ไม่เคยแสดงให้เห็นถึงสงครามที่หลาย thelimitations ที่ได้ marred การอภิปรายนี้ตั้งแต่เริ่มก่อตั้ง. เพื่อเริ่มต้นกับการรักษา Weart ของวัสดุประวัติศาสตร์ hardlyevenhanded เขามีความรวดเร็วที่จะโอบกอดหลักฐานที่สนับสนุน argumentand ของเขาได้เร็วจะปฏิเสธหลักฐานที่ท้าทายมัน ดังนั้น hedismisses ในเชิงอรรถเดียวที่อ้างว่าสันติภาพประชาธิปไตยอาจจะเป็นสิ่งประดิษฐ์ทางสถิติและการปฏิบัติต่อการทำงานของดูหมิ่นคลางแคลง withequal อื่น ๆ นอกจากนี้เขายังไม่รวมสงครามต่างๆระหว่าง Romanrepublic และเพื่อนบ้านรวมทั้งโหดร้ายสงครามพิว withCarthage ในบริเวณที่ว่า "ไม่มีแหล่งที่มาหลักหรือแหล่ง reliablesecondary อยู่รอด." แต่เขาก็ไม่ลังเลที่จะใช้แหล่ง otherancient ที่ค้ำจุนเรียกร้องของเขาเช่นเดส andXenophon แม้ว่าพวกเขาจะไม่มีวิธีการที่เชื่อถือได้อย่างสมบูรณ์แบบ Modernclassicists โดยทั่วไปยอมรับว่าทั้งคาร์เธจและโรมเป็น oligarchicrepublics ซึ่งแสดงให้เห็นว่าพวกเขาไม่รวม arbitraryjudgment ส่วนใหญ่ที่เพิ่งเกิดขึ้นที่จะออกจากการเรียกร้องกลาง Weart เหมือนเดิม

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เหมาะสมสงสัย

วิจารณ์ประชาธิปไตยของสันติภาพไว้ให้สองหลัก counterargument . ของพวกเขาบรรทัดแรกของการโจมตีถือที่สงบที่ชัดเจนระหว่างประชาธิปไตยที่อาจเป็นสิ่งประดิษฐ์ทางสถิติ เพราะประชาธิปไตยได้รับค่อนข้างหายากในประวัติศาสตร์ การขาดงานของสงครามระหว่างพวกเขาอาจจะเนื่องจากส่วนใหญ่จะมีโอกาสหลักฐานสำหรับสันติภาพประชาธิปไตยยังขึ้นอยู่กับช่วงเวลาหนึ่งตรวจสอบและวิธีการหนึ่งที่ตีความเส้นเขตแดนกรณีเช่นสงครามหรือสงครามกลางเมืองของอเมริกา นักวิจารณ์ยังทราบว่าสถิติที่แข็งแกร่งสนับสนุนข้อเสนอ จำกัด ช่วงหลังสงครามโลกครั้งที่สอง เมื่อทั้งสหรัฐฯ .- นำพันธมิตรระบบและการคุกคามโซเวียตกับยุโรปตะวันตกของความขัดแย้งระหว่างสาธารณรัฐประชาธิปไตยแท้

ความท้าทายที่สองเน้นตรรกะเชิงสาเหตุของทฤษฎี itself.democratic-peace ผู้เสนอมักจะคุณลักษณะการปราศจากสงครามระหว่างสหภาพโซเวียตกับความรู้สึกของความอดทนและแบ่งปันคุณค่าที่ให้กับเพื่อน usingforce สาธารณรัฐลูกนอกสมรส ( ตามที่ระบุไว้ข้างต้นweart'sversion ของอาร์กิวเมนต์นี้เน้นแนวโน้มสำหรับสาธารณรัฐเพื่อ seesimilar สหรัฐอเมริกาเป็นส่วนหนึ่งของตนเอง " ในกลุ่ม " ) ถ้าทฤษฎีนี้ istrue อย่างไรก็ตาม ควรมีหลักฐานคอนกรีตประวัติศาสตร์ผู้นำประชาธิปไตย showingthat eschewed ความรุนแรงกับแต่ละอื่น ๆ primarilyfor เหตุผลนี้ แต่นักวิจารณ์ชอบคริสโตเฟอร์ Layne เป็นรัฐประชาธิปไตยว่าได้เข้าใกล้สงครามที่พวกเขาได้จัดขึ้นกลับ forreasons ที่มีมากขึ้นจะทำอย่างไรกับผลประโยชน์เชิงกลยุทธ์กว่าวัฒนธรรม sharedpolitical . กรณีนี้แนะนำว่า ถ้าประชาธิปไตย havetended ที่จะไม่ต่อสู้กับแต่ละอื่น ๆที่ผ่านมา มันไม่ได้เป็นเพราะพวกเขา weredemocracies

แทนการประชุมความท้าทายเหล่านี้กระแสหลักเช่นweart ประกอบ ownbody ของเขาสนับสนุนหลักฐานและสร้างคำอธิบายของเขาเองสำหรับการ theapparent สงครามระหว่างสาธารณรัฐ . แม้ว่าอาร์กิวเมนต์ของเขาไม่ควรไล่เบาๆ สงครามที่ไม่มีวันแสดงหลายจำกัดที่ marred อภิปรายนี้ตั้งแต่เริ่มก่อตั้ง .

จะเริ่มต้นด้วยการรักษา weart วัสดุทางประวัติศาสตร์ hardlyevenhanded .