Phonetics (pronounced /fəˈnɛtɪks/,

Phonetics (pronounced /fəˈnɛtɪks/, from the Greek: φωνή, phōnē, 'sound, voice') is a branch of linguistics that comprises the study of the sounds of human speech, or—in the case of sign languages—the equivalent aspects of sign.[1] It is concerned with the physical properties of speech sounds or signs (phones): their physiological production, acoustic properties, auditory perception, and neurophysiological status. Phonology, on the other hand, is concerned with the abstract, grammatical characterization of systems of sounds or signs.

The field of phonetics is a multilayered subject of linguistics that focuses on speech. In the case of oral languages there are three basic areas of study:

Articulatory phonetics: the study of the production of speech sounds by the articulatory and vocal tract by the speaker.
Acoustic phonetics: the study of the physical transmission of speech sounds from the speaker to the listener.
Auditory phonetics: the study of the reception and perception of speech sounds by the listener.
These areas are inter-connected through the common mechanism of sound, such as wavelength (pitch), amplitude, and harmonics.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สัทศาสตร์ (ออกเสียง fəˈnɛtɪks / จากกรี: φωνή phōnē 'เสียง เสียง') เป็นสาขาของภาษาศาสตร์ที่ประกอบด้วยการศึกษาเสียงของเสียงมนุษย์ หรือ — ในกรณีที่ลงภาษา — ด้านเทียบเท่าที่ลง [1] มันเกี่ยวข้องกับคุณสมบัติทางกายภาพของเสียงเสียงหรือสัญญาณ (โทรศัพท์): ผลิต คุณสมบัติของเสียง หูรับรู้ และสัทศาสตร์ สัทวิทยา คง เกี่ยวข้องกับคุณลักษณะทางไวยากรณ์ บทคัดย่อของระบบเสียงหรือสัญญาณด้านการออกเสียงเป็นเรื่องหลายชั้นของภาษาศาสตร์ที่เน้นเสียง ในกรณีที่ภาษาปาก มีสามพื้นฐานพื้นที่การศึกษา:สัทศาสตร์ articulatory: การศึกษาการผลิตเสียงเสียงโดยทางเดิน articulatory และเสียงจากลำโพงออกเสียงอะคูสติก: การศึกษาของการส่งข้อมูลทางกายภาพของเสียงเสียงจากลำโพงเพื่อฟังโสตสัทศาสตร์: การศึกษาของแผนกต้อนรับและรับรู้เสียงคำพูดโดยการฟังพื้นที่เหล่านี้จะเชื่อมต่อกันผ่านกลไกทั่วไปเสียง เช่นความยาวคลื่น (ระยะห่าง), คลื่น เสียงดนตรี

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สัทศาสตร์ (ออกเสียง / fənɛtɪks / จากกรีก: φωνή, โทรศัพท์, 'เสียงเสียง) เป็นสาขาภาษาศาสตร์ที่ประกอบด้วยการศึกษาของเสียงพูดของมนุษย์หรือในกรณีที่มีการเข้าสู่ระบบภาษาด้านเทียบเท่าที่ . ลงนาม [1] มันเป็นที่เกี่ยวข้องกับคุณสมบัติทางกายภาพของเสียงพูดหรือสัญญาณ (โทรศัพท์มือถือ): การผลิตทางสรีรวิทยาของพวกเขาคุณสมบัติอะคูสติก, การรับรู้การได้ยินและสถานะ neurophysiological วิทยาในมืออื่น ๆ ที่มีความกังวลเกี่ยวกับนามธรรมลักษณะไวยากรณ์ระบบของเสียงหรือสัญญาณ. ด้านการออกเสียงเป็นเรื่องพหุภาษาศาสตร์ที่มุ่งเน้นในการพูด ในกรณีที่ภาษาในช่องปากมีสามด้านพื้นฐานของการศึกษา: สรีรสัทศาสตร์: การศึกษาการผลิตการพูดเสียงโดยรณและระบบเสียงที่เปล่งออกจากลำโพง. อะคูสติกออกเสียง: การศึกษาการส่งทางกายภาพของการพูดเสียงจากลำโพง ที่จะฟัง. ได้ยินการออกเสียง: การศึกษาการรับและการรับรู้ของการพูดเสียงโดยการฟัง. พื้นที่เหล่านี้จะเชื่อมต่อระหว่างผ่านกลไกของเสียงเช่นความยาวคลื่น (สนาม), ความกว้างและเสียงดนตรี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สัทศาสตร์ ( ออกเสียง / F əˈ N ɛ T ɪ KS / จากกรีก : φωνή pH โฮ N ē ' เสียงเสียง ' ) เป็นสาขาหนึ่งของภาษาศาสตร์ที่ประกอบด้วยการศึกษาเสียงของคำพูดของมนุษย์ หรือในกรณีของภาษาเซ็นเทียบเท่าด้าน [ 1 ] เป็นเครื่องหมาย ที่เกี่ยวข้องกับสมบัติทางกายภาพของการพูด หรือสัญญาณเสียง ( โทรศัพท์ ) : สรีรวิทยาการผลิต คุณสมบัติ การรับรู้เสียงและสถานะ neurophysiological . ไม่มีบนมืออื่น ๆที่เกี่ยวข้องกับนามธรรม ลักษณะทางไวยากรณ์ของระบบเสียงหรือสัญญาณด้านสัทศาสตร์เป็นมัลติเลเยอร์ วิชา ภาษาศาสตร์ ที่เน้นการพูด ในกรณีของการพูดภาษามีสามพื้นที่ขั้นพื้นฐานของการศึกษา :พูดไม่ชัดสัทศาสตร์ : การศึกษาการผลิตเสียงและเสียงโดยพูดไม่ชัดช่องเสียงด้วยลำโพงทางสัทศาสตร์ : การศึกษาการส่งผ่านทางกายภาพของการพูดเสียงจากผู้พูดกับผู้ฟังโสตสัทศาสตร์ : การศึกษา และการรับรู้เสียงภาษาโดยการฟัง .พื้นที่เหล่านี้จะเชื่อมต่ออินเตอร์ผ่านทางกลไกทั่วไปของเสียง เช่น ความยาวคลื่น ( สนาม ) , ขนาด , และฮาร์มอนิ